Ελευθερία

 

Μπορεί κάποιος να αρχίσει που την ερμηνείαν/ετυμολογίαν της λέξης "ελευθερία", που βάσει μιας πρόχειρης αναζήτησης φκαίννει ότι σημαίνει: "φτάνω στη στεριά" (έλευσις και ρίο) (!).

Ο άθρωπος κουβαλά ένα "γενετικό φορτίο" το οποίον προφανώς έννεν "ελεύθερα διαμορφωμένο", επιβάλλεται του εκ γενετής. Κουβαλούμεν γονίδια με ηλικίαν δισεκατομμυρίων χρόνων τα οποία εν επιλέγουμεν. Βέβαια τούτον μπορεί να αλλάξει με την γενετικήν μηχανικήν, αλλά πάλε κάποιος εννά τα θκιαλέξει για σέναν πριν γεννηθείς.

Μετά υπάρχουν οι "νόμοι της φύσης" π.χ. βαρύτητα. Ούτε σε τούτους τους νόμους έσ̆ει επιλογήν ο άθρωπος, εδιαμορφωθήκαν ερήμην του κατά την δημιουργίαν του σύμπαντος.

Τέλος, υπάρχει το "περιβάλλον" στο οποίον ζεις, φυσικόν τζ̆αι "ανθρωποποίητον". Τούτον, σε συνδυασμόν με το "γενετικόν φορτίον" που κουβαλάς επιδρά καθοριστικά στο "ποιος είσαι" τζ̆αι στο πως εκλαμβάνεις την "ευτυχίαν", που εν κοινός σκοπός για κάθε άθρωπον.

Άρα, με έναν "ναι" ή έναν "όχι", τελικά η έννοια "ελευθερία" εν πολλά σχετική. Τείνει στο "όχι". Λόγου χάρην, όσοι εζούσαν σε έναν καθεστώς δικτατορίας σίουρα ενιώθαν πιο λλίην "ελευθερίαν" που όσους εζήσαν σε καθεστώς "δημοκρατίας", αλλά ούτε στην δημοκρατίαν υπάρχει πραγματική "ελευθερία", αφού οι πολλοί ενίοτε επιβάλλουν την άποψην τους στους λλίους.

Ακόμα τζ̆αι σε καθεστώς "αναρχίας", που προσωπικά ευνοώ ως "σύστημαν", πάλε η "ελευθερία" μας εννά περιορίζεται που έναν "κοινά αποδεκτόν νόμον" π.χ. απαγόρευση της βίας. Αλλά η απουσία "αρχής" (αφεντικά, διευθυντές, προέδροι, βολευτές κλπ.) σίουρα καθιστά την αναρχίαν πιο "ελεύθερην" που την αστικήν δημοκρατίαν του σήμερα κ.ο.κ.

Για να κλείσουμεν, πρώτιστα η ελευθερία εν συνυφασμένη με την ευτυχίαν. Για να γίνουμεν πραγματικά ευτυχισμένοι πρέπει να νιώσουμεν πραγματικά ελεύθεροι, τζ̆αι η πρώτη συνειδητοποίηση της ελευθερίας είναι, καλώς ή κακώς, ότι έννεν "απεριόριστη".

Ώσπου να πετύχουμεν πραγματικήν ελευθερίαν τζ̆αι ευτυχίαν, stay cool and keep rocking!

Ττοπ οφ δε Γουφ 2020

 

Ήρτεν ξανά τζ̆είνη η εποχή του χρόνου που περιμένετε με ανυπομονησίαν. Όϊ επειδή εννά πιάσετε δώρα, ή επειδή εννά φάτε μελοκαμάρωνα τζ̆αι κουραδιέδες, αλλά επειδή αναρτάται το, αγαπημένον μικρών τζ̆αι μεγάλων πλέον, Ττοπ οφ δε Γουφ!! Λαχταριστόν τζ̆αι φλώρικον όπως πάντα, βασισμένον ως επί το πλείστον στες εν αυτοκινήτω ακροάσεις του Kiss FM (ελλείψει ενός έστω ροκ σταθμού ανά το παγκύπριον).

Φέτος μάλιστα το μπλογκ προσφέρει τζ̆αι έξτρα προτάσεις, με τραούθκια που είναι παλαιότερα μεν, αλλά εσημαδέψαν τους ακουστικούς δέκτες μας τον χρόνον που επέρασεν. Οι θκυό ελάβαν χώραν πέρσι τα Χριστούγεννα, τα οποία επεράσαμεν στην Βηρυτόν, τζ̆αι οι άλλες τρεις ήταν ακούσματα που τον μοναδικόν σταθμόν παγκύπριας εμβέλειας που μεταδίδει έστω κάποια ροκ κομμάθκια, τον Σπορ FM 95.00.

Αρχίζουμεν με το Ττοπ (Φλωρ) 10 εκ Kiss F.M.:

10. Tusa - Karol G., Niki Minaj

9. Break my heart - Dual Lipa

8. Circles - Post Malone

7. Midnight Sky - Miley Cyrus

6. React - Pussycat Dolls

5. Everything I wanted - Billie Eilish

4. Memories - Maroon 5

3. Blinding lights - The Weeknd

2. Old town road - Lil Nas X ft. Billy Ray Cyrus

1. Watermelon sugar - Harry Styles

Πάμεν τωρά σε θκυό κομμάθκια που άκουσα μέσα σε ταινίες, ενώ εμεινίσκαμεν στη Βηρυτόν κατά την εφτομάν των περσινών Χριστουγέννων, με τα οποία έφα άγριον κόλλημαν τες επόμενες εφτομάες:

Cherry bomb - The Runaways

Venom - Eminem

Τζ̆αι κλείουμεν όμορφα με τρεις ροκιές που άκουσα στον Σπορ F.M. Να σημειώσουμεν ότι ακουστικά ήξερα τα αλλά εν ήξερα ούτες τους τίτλους ούτε ποιου είναι, πριν με βάλει στην διαδικασίαν να τα έβρω ο εθισμός που μου επροκαλέσαν:

It's my life - The Animals

In the Dutch mountains - The Nits

Jerk it out - Caesars Palace

Απολαύστε υπεύθυνα.

Ως το Ττοπ οφ δε Γουφ του χρόνου, χωρίς πανδημίες, stay cool and keep rocking!

Αναστασιάδης

 

Το 2013 εψήφισα τον Αναστασιάδην για πρόεδρον παρόλον που ήδη η ιδεολογία μου απείχεν παρασάγγας που την δικήν του τζ̆αι το ότι γενικά αντιπροσώπευεν ως άθρωπος. Πολιτικός καριέρας, δικηγόρος με μεγάλον πλούτον, εμφανώς αλαζόνας ήδη, ο "Νίκαρος" δεν αποτελούσεν ούτε τότε για τα κριτήρια μου ότι καλλύττερον για τον προεδρικόν θώκον της χώρας μου. Εψήφισα τον τότε για θκυό λόγους: (1) για την στάσην του το 2004, τζ̆αι γενικά την διακηρυγμένην θέσην του υπέρ του πλαισίου διαπραγμάτευσης (2) γιατί ο άθρωπος που είσ̆εν απέναντι του δεν ήταν, πάλε με βάσην τα κριτήρια μου, επαρκής για την θέσην του προέδρου της δημοκρατίας, ασχέτως αν ιδεολογικά τζ̆αι σαν χαρακτήρας ήταν σαφώς πιο θετικός. 
Κατά την πρώτην του θητείαν ο Αναστασιάδης επέτυχεν τρία σημαντικά πράματα. Εμείωσεν την θητείαν στον στρατόν, επροχώρησεν την εφαρμογήν του ΓΕ.Σ.Υ. τζ̆αι έφκαλεν μας που τα μνημόνια στα οποία είχαμεν συρθεί μετά που διαδοχικές οικονομικές φούσκες. Στο δε κυπριακόν εφάνηκεν να πλησιάζει την επίτευξην συμφωνίας όσον κανένας άλλος, για να κάμει πίσω κυριολεκτικά στο παρά έναν, με τα γνωστά αποτελέσματα. 

Έτσι, παρά το ότι σε συνολικόν επίπεδον, έκρινα τον έναν επιτυχημένον πρόεδρον, δεν τον εψήφισα το 2018. Εψήφισα τον αντίπαλον του, παρόλον που ήταν ο ίδιος, ανεπαρκής άθρωπος (για πρόεδρος, οϊ γενικώς). Τότε είχα την αίσθησην ότι ο μέσος Κυπραίος ψηφίζει με πρώτον κριτήριον το κυπριακόν. Είχα λάθος. Ο μέσος Κυπραίος, ενδεχομένως ήδη που το 2013, εν ψηφίζει βάσει του κυπριακού. Έσ̆ει βάλει ως προτεραιότηταν άλλα δεδομένα. Δυστυχώς. Με το κυπριακόν στο στάτους κβο, κάμε ότι άλλον θέλεις, αρρωστά τα ούλλα. 

Στην 2ην του θητείαν ο Αναστασιάδης έφκαλεν επανειλημμένα την αλαζονείαν που τον χαρακτηρίζει, ενδυναμωμένος που την άνετην του επικράτησην στες εκλογές. Άφησεν το κυπριακόν να "παγώσει", ωσάν να μεν είμαστεν ως πλευρά οι άμεσα πληττόμενοι που την παρέλευσην του χρόνου, ενώ επανειλημμένα υπενίχτηκεν, σαν τον τελευταίον απορριπτικόν, ότι υπάρχουν Κυπραίοι "οπαδοί της όποιας λύσης". Στο εσωτερικό πεδίον έγινεν πιο πρόδηλη η εξυπηρέτηση συμφερόντων τζ̆αι η ικανοποίηση κύκλων, τόσον με τον διορισμόν υπουργών τζ̆αι αξιωματούχων όσον τζ̆αι με την γενικότερην συμπεριφοράν προς κάθε μορφήν κριτικής τζ̆αι αντιπολίτευσης. Οφείλω όμως να επισημάνω ότι οι χειρισμοί της κυβέρνησης κατά την περίοδον της πανδημίας έχουν θετικόν πρόσημον, τουλάχιστον ως τωρά, ενώ αν αληθεύει ότι έσ̆ει προχωρήσει η μεταρρύθμιση στην τοπικήν αυτοδιοίκησην, τότε στην λίσταν των κατορθωμάτων του Αναστασιάδη προστιθεται η πρόοδος σε άλλον έναν τομέαν όπου η κατάσταση ήταν διαχρονικά απαράδεκτη. 

Η ιστορία με τα διαβατήρια σίουρα σκιάζει την διακυβέρνησην, όπως τζ̆αι η ιστορία του συνεργατισμού, ενώ η επιλογή ανεπαρκέστατων ατόμων σε καίριες θέσεις, όπως του υπουργού παιδείας τζ̆αι εσωτερικών ή της συζύγου ενός μεγαλοδημοσιογράφου ως υπουργού δικαιοσύνης προκαλούν δικαιολογημένες αντιδράσεις. Που την άλλην, το φαινόμενον της διαφθοράς, ακριβώς επειδή εν αλληλένδετον με το κυπριακόν πρόβλημαν, εν αφήνει κανέναςνχώρον "καθαρόν". Εν προφανές το μούθκιασμαν της αντιπολίτευσης με τες αποκαλύψεις του Al Jazeera, αφού εν υπάρχει "καθαρή φωλιά" σε κανέναν πολιτικόν χώρον, τζ̆αι μια πιο εντατική διερεύνηση αγχώνει τους ούλλους. Για να αλλάξει πραγματικά η Κύπρος ως προς την διαφθοράν χρειάζεται αφενός λαός που να αντιδρά σε πιο μεγάλην έντασην τζ̆αι διάρκειαν, τζ̆αι δημοσιογραφία πραγματικά ανεξάρτητη που την εξουσίαν, σε ούλλα τα επίπεδα. Ούτε το έναν υπάρχει, ούτε το άλλον, τζ̆αι σε συνδυασμόν με την παράνοιαν του στάτους κβο στο κυπριακόν, δύσκολα αλλάσσουν τα πράματα.

Κλείοντας για τον Αναστασιάδην, στο τέλος της μέρας μεινίσκω με έναν μεγάλον "γιατί". Το 2016-17 είσ̆εν την ευκαιρίαν να γραφτεί το όνομαν του στην ιστορίαν, ενδεχομένως να κερδίσει υποψηφιότηταν, μαζίν με τον λεβέντην τον Ακκιντζ̆ί, για το βραβείον νόμπελ ειρήνης. Ούλλα τα άλλα είσ̆εν τα, πλούτον, πολιτικήν ισχύν, καθιερωμένες σχέσεις με το κεφάλαιον εντός τζ̆αι εκτός Κύπρου. Τι τον έκαμεν να τραβήσει πίσω, λλία μέτρα πριν το τέρμαν; Οι εικασίες πολλές αλλά δύσκολα εννά μάθουμεν ολόκληρην την αλήθκειαν. Πάντως έσ̆ει ακόμα θκυό χρόνια θητείας, οπότε η αξιολόγηση του εν ολοκληρώνεται. Τζ̆αι παρά την διαφωνίαν μου με τους χειρισμούς του, τζ̆αι την άβυσσον που μας χωρίζει ιδεολογικά, εν θα έχω πρόβλημαν να τον αξιολογήσω αντικειμενικά. 

Ώσπου να λήξει η θητεία του Αναστασιάδη, stay cool and keep rocking!

Ησυχία, ελευθερία τζ̆αι αλήθκεια

 

"This is Cyprus" απάντησεν γελώντας ένας που τους πρωταγωνιστές του γνωστού βίντεο του Al Jazeera. This is Cyprus. Δαμέ εν Κύπρος. Τούτη εν η Κύπρος. Ποια δηλαδή εν η Κύπρος το 2020; Εξέραμεν λλίον πολλά ότι εν "πλυντήριον μαύρου χρήματος". Τωρά εμάθαμεν ότι έγινεν τζ̆αι "πλυντήριον αθρώπων". Εν πειράζει φίλε μου αν είσαι καταζητούμενος σε κάποιαν άλλην χώραν. Εννά σε κανονίσουμεν. Θα σου δώσουμεν έναν ωραίον διαβατηριούδιν της Μπανανοκρατίας μας, που με κάποιον τρόπον ανεξήγητον, εξακολουθεί να θεωρείται τζ̆αι διαβατήριον της Ευρωπαϊκής Ένωσης, τζ̆αι μπορείς να αρχίσεις μιαν νέαν ζωήν. Φτάνει φυσικά να βαστάς αρκετά ριάλια. Ούλλα τζ'ούλλα, έννεν φτηνόν το διαβατήριον μας.

Τι άλλον εν η Κύπρος το 2020; Έναν ψευδοκράτος στον βορράν τζ̆αι έναν "κλεφτοκράτος" στο νότον. Έναν κράτος όπου οι εξουσίες, πέραν της συνήθους δυσμενούς επίδρασης τους στην συμπεριφοράν του αθρώπου, χαρακτηρίζουνται που μιαν χρόνιαν στρέβλωσην, αφού έσ̆ει που το 1963 που η μια που τες θκυό κοινότητες που βάσει συντάγματος συμμετέχει στο κράτος, αποχώρησεν τζ̆αι δεν επέστρεψεν ποττέ. Τζ̆αι δυστυχώς εν πολλοί που μας που εν αντιλαμβανούμαστεν ότι η ντε φάκτο διχοτόμηση του τόπου εν άρκεψεν το 1974, αλλά 11 χρόνια πιο νωρίς.Τούτη η στρέβλωση έσ̆ει δώσει στην κοινότηταν των Ε/Κ παραπάνω εξουσίες από ότι προβλέπεται. Τζ̆αι παραπάνω εξουσία ίσον, νομοτελειακά, παραπάνω διαφθορά. Τζ̆αι φυσικά εν ασκούν εξουσίαν οι απλοί Ε/Κ, αλλά μια μικρή κλίκκα του μεγάλου κεφαλαίου, τζ̆αι οι εκπρόσωποι τους στην κυβέρνησην τζ̆αι τα άλλα κομμάθκια της εξουσίας, τόσον την νομοθετικήν, όσον τζ̆αι την δικαστικήν. 

Υπάρχει υποτίθεται τζ̆αι μια "τέταρτη εξουσία". Που μπορεί, άμα επιτελέσει την πραγματικήν της αποστολήν, να ρίξει τες άλλες τρεις. Τούτον έδειξεν μας το πολλά εντυπωσιακά το βίντεο του Al Jazeera σε συνδυασμόν με το ανεξέλεγκτον της κοινωνικής δικτύωσης τζ̆αι την δυσκολία λογοκρισίας στο internet γενικότερα. Ήταν αρκετόν έναν ρεπορτάζ, έστω που σπόνταν, αφού αρχικά το θέμαν του εν ήταν η διαφθορά στην Κύπρον αλλά το ξέπλυμαν παρανομούντων με "χρυσά διαβατήρια", για να παραιτηθούν ο πρόεδρος της βουλής τζ̆αι ένας βουλευτής. Αλλά δυστυχώς η διαφθορά απλώνεται τζ̆αι σε τούτον τον χώρον. Δείτε τι εκάμαν οι δημοσιογράφοι τζ̆αι τα ΜΜΕ όταν επρωτοακούστηκεν η ιστορία με το Al Jazeera. Ουσιαστικά επαίξαν την κασέτταν των πολιτικών μας, όπως ας πούμεν ο υπουργός εσωτερικών, ότι το Al Jazeera εν "φιλότουρκον", "βάλλει τουρκικές διαφημίσεις", "θέλει να πλήξει το κυπριακόν πρόγραμμαν" (βλέπε ξέπλυμαν) κλπ. Εν μου αρέσκει να ισοπεδώνω αλλά στην Κύπρον εν έχουμεν δημοσιογραφίαν. Ο Όργουελ είπεν ότι "δημοσιογραφία είναι να δημοσιεύσεις κάτι που κάποιος για κάποιον λόγον εν θέλει να δημοσιευτεί. Τα υπόλοιπα εν δημόσιες σχέσεις". Στην Κύπρον ο μέσος δημοσιογράφος κάμνει δημόσιες σχέσεις στην καλλύττερην περίπτωσην τζ̆αι στην σ̆ειρόττερην, προπαγάνδαν. Υπέρ ή εναντίον, αναλόγως που ποιον εξαρτάται οικονομικά. Οι κατά τζ̆αιρούς εξαιρέσεις δυστυχώς απλά επιβεβαιώνουν τον κανόναν. Ποιος θέλει εξάλλου να "τον πάρει ο δαίμονας", όπως τους έταξεν ο "πρώτος πολίτης" της χώρας πρόσφατα;

Εννά μου πει κάποιος, "καλάν ρε μεγάλε, εσύ νάμπου εισηγείσαι;". Για να είμαι ειλικρινής, εν έχω κάτι ουσιαστικόν να προτείνω. Ο απλός πολίτης βασικά θκυό μέσα έσ̆ει στη διάθεσην του για ειρηνικήν αντιμετώπισην της διαφθοράς. Ο πρώτος εν η ψήφος του τζ̆αι ο δεύτερος εν ο δρόμος, η διαδήλωση. Αλλά ο πρώτος προσφέρεται κάθε λλία χρόνια, τζ̆αι ισχύει τούτον που ισχύει τζ̆αι στα ταμεία: άμα απομακρυνθείς που την κάλπην ουδέν λάθος αναγνωρίζεται.  Μεν αναφέρω δε που μας έχουν γραμμένους οι ηγέτες μας κατά την διάρκειαν της θητείας τους. Μεινίσκει ο δεύτερος. Είδα με ευχαρίστησην κάποιους να κατεβαίνουν στο δρόμον διαμαρτυρόμενοι. Εν ήταν πολλοί αλλά τουλάχιστον έγινεν μια αρχή. Όπως είσ̆εν πει ο Καστοριάδης κάποιαν στιγμήν, ο άθρωπος ρέπει προς την ησυχίαν. Εν θέλει ρε αδερφέ να ξεβολεύκεται. Αλλά ο Θουκυδίδης είσ̆εν γράψει ότι πρέπει να θκιαλέξουμεν: ή ήσυχοι εννά είμαστεν ή ελεύθεροι. Τζ̆αι τα θκυό μαζίν εν γίνεται. Νάμπου βολεύκει τους διεφθαρμένους πολιτικούς, δικαστές, βουλευτές, δημοσιογράφους μας; Να καθούμαστεν ήσυχοι. Ψηφίστε τζ̆αι σκάστε Τι άλλον; Να ξεχνούμεν. Ο άθρωπος ξεχάννει εύκολα. Έννεν τυχαίον ότι η λέξη "αλήθκεια" αποτελείται που το στερητικόν "α" τζ̆αι την "λήθην", δηλαδή την "λησμονιάν"῏ Αλήθκεια σημαίνει να μεν ξεχνούμεν κάτι. Άρα, για να καταλήξω, μια αρχή κατά της διαφθοράς θα ήταν ως πολίτες αφενός να ανησυχούμεν τζ̆αι αφετέρου να μεν ξεχάννουμεν.

Ώσπου να ανησυχήσουμεν τζ̆αι να μεν ξεχάννουμεν, stay cool and keep rocking!

Χώμαν που εν επερπάτησα, γη που εν ηξέρω...

 

"Η ιδέα και οι αξίες του ΑΠΟΕΛ που αποδίδονται από τους ιδρυτές του με τη φράση «Δύο μαγικές λέξεις, δύο υπέροχες ιδεολογίες, δύο μεγάλες περηφάνιες, δύο δόξες. ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ και κατ’ επέκταση ΑΠΟΕΛΙΣΜΟΣ», μας επιτρέπουν να προσθέσουμε συμβολικά δίπλα από το όνομα του Αθλητικού Ποδοσφαιρικού Ομίλου Ελλήνων Λευκωσίας, τη συμβολικότητα μιας πόλης που αποτελεί τη φωνή της προσφυγιάς, στη μοιρασμένη μας πατρίδα. Με απόφαση των Διοικητικών Συμβουλίων της εταιρείας και του Σωματείου, για 46 ώρες όσα και τα χρόνια που η πόλη της Αμμοχώστου έμενε «ελεύθερη» από την μπότα του κατακτητή αλλά πολιορκημένη με συρματοπλέγματα, είμαστε συμβολικά ΑΠΟΕΛ/ΑΜΜΟΧΩΣΤΟΣ."

Τούτες οι φανφάρες που μιαν ομάδαν, οι οπαδοί της οποίας όταν θέλουν να πικκάρουν τους Ανορθωσιάτες περιπαίζουν τους ότι εγκαταλείψαν το Βαρώσιν χωρίς να πολεμήσουν. Μιαν ομάδαν ο μέσος υποστηρικτής της οποίας εν νιώθει "Κυπραίος" αλλά "Έλληνας", δηλαδή συνοψίζει σε τούτην την απλήν έκφρασην παράνοιας τον κύριον λόγον που η Αμμόχωστος εν πόλη-φάντασμα. Η παράνοια των αλυτρωτικών εθνικισμών των "μαμάδων--πατρίδων", εκατάστρεψεν τούτον τον τόπον τζ̆αι ακόμα καλά κρατεί, τζ̆αι στες θκυό πλευρές του συρματοπλέγματος.  Εννοείται ότι επί της ουσίας εν φακκούν πένναν αν θα μείνει έτσι για άλλα 46 χρόνια, φτάνει φυσικά να μεν χαλά το αφήγημαν τους.

Βέβαια οι Αποελίστες τόσα καταλάβουν, τόσα κάμνουν. Οι Αμμοχωστιανοί, όσοι εμείναν ακόμα δηλαδή, ήντα δικαιολογίαν έχουν, σε εκδήλωσην διαμαρτυρίας για τες κινήσεις των Τούρκων στην περίκλειστην πόλην τους, να ψάλλουν την "Υπερμάχω στρατηγώ" τζ̆αι τον εθνικόν ύμνον της Ελλάδας; Να μεν ξέρουν καν ότι υπάρχει ύμνος της Κυπριακής Δημοκρατίας. Της ίδιας Δημοκρατίας που απαιτούν να αποκαταστήσει ως επικράτειαν ο διεθνής παράγοντας. 

Εν καλόν το συναίσθημαν. Εν λάθος να είναι το πλάσμαν κυνικόν τζ̆αι να σκέφτεται μόνον με την ψυχρήν λογικήν. Αλλά εν ακόμα πιο μεγάλον λάθος να καθυποτάσσεται η λογική, η νηφαλιότητα τζ̆αι η κριτική σκέψη στο στείρον συναίσθημαν. Τζ̆αι η πραγματικότητα αγαπητοί Βαρωσ̆ιώτες είναι ότι ο χρόνος που περνά εν ξαναγυρίζει. Μπορεί να έσ̆ετε αναγιώσει τα κοπελλούθκια τζ̆αι τα εγγόνια σας με την διδαχήν ότι εν "Βαρωσ̆ιώτες" τζ̆αι ορισμένοι που σας να παπαγαλίζετε τους στίχους του Σεφέρη με τα "κρικέλια", αλλά όσον ωραίοι στίχοι τζ̆αι να είναι οι συγκεκριμμένοι, η λαϊκή σοφία "άδρωπος εν ο τόπος" εν πολλά πιο βάσιμη. Για να γίνεις Αμμοχωστιανός, πρέπει να γεννηθείς στην Αμμόχωστον. Να αναγιωθείς στην Αμμόχωστον. Να ζήσεις την Αμμόχωστον. Τα κοπελλούθκια τζ̆αι τα εγγόνια σας, επί της ουσίας, εν Σκαλιώτες, Λευκωσιάτες, Λεμεσ̆ιανοί τζ̆αι Παφίτες. Τζ̆αμέ εγεννηθήκαν, αναγιωθήκαν, έχουν ζήσει. Εν έχουν ιδέαν τι εστίν Αμμόχωστος, για να την νοσταλγήσουν. Ούτε μπορείτε να τους φυτέψετε την δικήν σας νοσταλγίαν.

Όποτε παίζει το "Χώμα που περπάτησα" πριν τα ματς της Ανόρθωσης στο "Αντώνης Παπαδόπουλος", νιώθω η αλήθκεια μιαν μικρήν συγκίνησην, όπως τζ̆αι την επιθυμίαν να γίνει επιτέλους κάτι που να φέρει σε τούτον τον τόπον την λύτρωσην που τον καρκίνον του Κυπριακού προβλήματος. Αλλά παράλληλα θυμίζει μου τον στείρον συναισθηματισμόν μας, για μιαν πόλην που όσον περνά ο τζ̆αιρός κανένας εν θα έσ̆ει περπατήσει, άρα ούτε θα μπορεί να νοσταλγήσει.

Ώσπου να νοσταλγήσουμεν την Αμμόχωστον, stay cool and keep rocking!

Στείρωση

 

Όϊ εν έσ̆ει να κάμει το θέμαν με την τελευταίαν ανάρτησην της φίλτατης συμμπλόγκερ Beatrix Kiddo, όπου θέτει το θέμαν του περιορισμού αναπαραγωγής αθρώπων χαμηλού iq.

Όλως παραδόξως, η αφορμή για την ανάρτησην εδόθηκεν που θκιό μετα-μεσονύχτιες κουβέντες που ακολουθήσαν μετά που παραστάσεις του ρεμπετο-λαϊκού σχήματος στο οποίον συμμετέχω (θέμαν κάποιας άλλης ανάρτησης τούτον). Εψές συγκεκριμένα, ο σερβιτόρος στην ταβέρναν που επαίξαμεν, είσ̆εν τα με έναν αρσενικόν κάττον που επροκαλούσεν παράπονα των θαμώνων, αφού αν εγελιούνταν να αφήσουν τα σ̆έρκα τους να κρέμουνται χαμηλά, επήεννεν τζ̆αι άκκαννεν τα, θεωρώντας ότι εν άλλος ένας μεζές, που τζ̆είνους που ρίχνουν κάποτε ως αποφάγια. Εσκέφτετουν σοβαρά να τον παίξει με το αεροβόλον, αν τζ̆αι "εν τα κάμνει τούτα τα πράματα", εν φιλόζωος γενικά κλπ. Επισήμανα του ότι οι κάττοι ώσπου τους ταϊζεις συνεχίζουν να έρκουνται, τζ̆αι μάλιστα έχουν πάντα αυξητικήν τάσην, οπότε μια λύση είναι να τους στειρώσεις. Ο συμπαθέστατος κατά τα άλλα σερβιτόρος εδήλωσεν κατά της στείρωσης. "Έχω σ̆ύλλον τζ̆αι ποττέ εν θα τον εστείρωννα" είπεν μου. Δικαίωμαν του φυσικά του αθρώπου, αν τζ̆αι ανέφερα του κάποια πλεονεκτήματα της στείρωσης, χωρίς να φαίνεται να τον επηρεάζω καθόλου. 

Η άλλη κουβέντα ήταν σε ελλαδικόν σταθμόν ραδιοφώνου, που άκουα πάλε μετά που είχαμεν παίξει τα ρεμπέτικα μας, επιστρέφοντας στο σπίτιν. Ήταν ενημερωτική διαφήμιση φιλοζωϊκού συνδέσμου που ανέπτυσσεν τα πλεονεκτήματα της στείρωσης κατοικιδίων, ορισμένα που τα οποία εν είχα υπόψη.

Ποια εν τα "μείον" της ούλλης κατάστασης με την στείρωσην, για την δικήν μου περίπτωσην των κάττων που ταϊζω; Εν βασικά θκιό, τζ̆αι ακόμα έναν σαφώς λλιόττερον αρνητικόν: 

1) μοιάζει κάπως άδικον τζ̆αι δικτατορικόν, αν μπορείς να το θεωρήσεις δόκιμον ως όρον, να επιβάλεις στο ζώον σου μιαν επέμβασην στο σώμαν του, που του καθορίζει σημαντικά την ζωήν του. Αν σας φαίνεται αστείον, φανταστείτε να ήσαστεν στην θέσην τους. Εννά σας άρεσκεν να θεωρείστε κατώτερα είδη που μπορεί κάποιος να ορίζει τη ζωήν σας; Εν το νομίζω. 

2) εν μια εγχείρηση που όσον τζ̆αι να έσ̆ει γίνει ρουτίνα, εμπεριέχει κακουχίαν για το κατοικίδιον σου. Τζ̆αι, ειδικά αν έσ̆εις πολλούς κάττους, εν αρκετά δαπανηρόν δυνητικά, παρόλον που κατά τζ̆αιρούς η τοπική αυτοδιοίκηση επιχορηγεί την στείρωσην με κάποιον ποσόν.

Την περιπέτειαν με το συνεχές γεννοβόλημαν των κάττων μου επέρασα την για αρκετά χρόνια, με διάφορες τραυματικές εμπειρίες, προεξάρχουσας της ψηλής θνησιμότητας των γατακιών, αρκετά που τα οποία εκοτώσαμεν εμείς οι ίδιοι με τα αυτοκίνητα, αφού έχουν την τρομακτικήν συνήθειαν να σκαρφαλώνουν μέσα τους τζ̆αι να μεν κατεβαίνουν όταν ξεκινήσει. Οι δε καημένες οι κάττες κυριολεκτικά γίνουνται ερείπια κατά την περίοδον του θηλασμού, τζ̆αι θέλουν πολλαπλάσιαν φροντίδαν. Ακόμα τζ̆αι έτσι, εφτάσαμεν κάποιαν στιγμήν να έχουμεν πάνω που 10 κάττους, αφού όταν βάλλεις συστηματικά τροφήν, εν έρκουνται μόνον οι δικοί σου αλλά κουβαλιούνται σου τζάι ξενοι. Ήταν αναπόφευκτον ότι, αν τζ̆αι αρχικά εναντίον, θα εκατάφευγα στην λύσην της στείρωσης.

Οι πρώτες θκιό κάττες που εστείρωσα εν ακόμα μαζίν μας, αν τζ̆αι την μιαν παραλλίον να την χάσουμεν μετά την εγχείρισην, αφού άνοιξεν τες ραφές της τζ̆αι έκαμεν μιαν τεράστια τρύπαν στο πλευρόν της. Εχρειάστηκεν να της φορήσουμεν κώνον για σχεδόν έναν μήναν για να μεν ακκάννει την πληγήν, τζ̆αι αθθυμούμαι ακόμα πόσες ώρες εγλύφετουν η καημένη όταν εμπορέσαμεν να την ελευθερώσουμεν, αφού έκλεισεν η πληγή της. Η άλλη γάτα ούτε που εκατάλαβεν τίποτε. Είχαμεν τζ̆αι κάτι αρσενικά, τα οποία εν ήθελα να υποβάλω στο ίδιον πράμαν, αλλά σταδιακά εχαθήκαν, τζ̆ηνυώντας θηλυκά σε άλλες γειτονιές, τζ̆αι εν τα ξαναείδαμεν. Το κωμικοτραγικόν της υπόθεσης είναι ότι είχαμεν έναν επιζών θηλυκόν γατάκιν, το οποίον υποτίθεται θα εστειρώναμεν μόλις εμεγάλωνεν αρκετά, όμως εγέλασεν μας, επειδή ήταν σχετικά μικροκαμωμένη, με αποτέλεσμαν να μείνει έγκυος τζ̆αι να κάμει 4 γατάκια. Εστειρώθηκεν λλίους μήνες μετά, όταν απογαλακτιστήκαν, αλλά τωρά είχαμεν τρία νέα θηλυκά τζ̆αι έναν αρσενικόν γατάκιν. Που τα θηλυκά δυστυχώς επατήσαμεν το έναν εμείς οι ίδιοι, ενώ το αρσενικόν, ένας απίθανος πορτοκαλλής κάτταρος, ετσύλλησεν μας το ένας γείτονας. Εμείναν τα θκιό θηλυκά, τα οποία πλέον έβαλα υπό στενήν παρακολούθησην. Μόλις εκλείσαν 6 μηνών τζάι ερέξαν τα θκιό κιλά βάρος, επακκέτταρα τες για στείρωσην. Όπερ τζάι εγένετο.

Έτσι τωρά έχω συνολικά πέντε θηλυκά στειρωμένα, τα οποία ταϊζω τζ̆αι σ̆αίρουμαι. Διερωτούμαι επίσης γιατί είχα τόσους ενδοιασμούς για την στείρωσην. Τα ζώα εν εμφανώς υγιέστατα, αφού προσέχω να μεν τα ταϊζω υπερβολικά, εν σχετικά ήσυχες, εν πολλοχωρκοϋρίζουν, τζ̆αι έχουν γλυτώσει τον βραχνάν του οίστρου τζ̆αι του κακοποιητικού σεξ με τον κάθε ξένον αρκόκαττον. 

Συστήνω σας ανεπιφύλακτα να ακολουθήσετε την ίδιαν πολιτικήν. Έσ̆ει τα κακά της, όπως ανέφερα, αλλά συνολικά εννά σας κάμει τζ̆αι σας τζ̆αι τα κατοικίδια σας πιο ευτυχισμένους στο τέλος.

Ώσπου να μάθουμεν ούλλοι να είμαστεν υπεύθυνοι με τα ζωάκια μας, stay cool and keep rocking!

Το "κόμμαν της επανένωσης"

 

Όπως τζ̆αι πιο παλιά, υπάρχει μια προσπάθεια ενοποίησης κάποιων αθρώπων βάσει του πόθου τους να δουν επίτευξην συμφωνίας στο κυπριακόν τζ̆αι άρσην της παράνοιας του εν λόγω προβλήματος που το σβέρκον τούτου του παραδεισένιου, κατά τα άλλα, τόπου. Εξανάγινεν τούτην η προσπάθεια, πολλές φορές, ειδικά μετά το 2004, όταν η συγκεκριμένη μεγάλη ευκαιρία συμφωνίας επετάχτηκεν στον κάλαθον των αχρήστων, αφού ηγεσία τζ̆αι κόμματα εν επροετοιμάσαν τον απλόν λαόν για να πει "Ναι". Αντίθετα, επαίξαν με τον πιο άκρατον λαϊκισμόν, μαντρίζοντας ο καθένας τους δικούς του, είτε τότε είτε κατά τα χρόνια που ακολουθήσαν.

Πως μπορεί να σταθεί ένας τέθκοιος πολιτικός χώρος, αφού εν προοιμίου εν φανερόν ότι εννά αποτελείται που ιδεολογικά διαφορετικούς αθρώπους σε ευρύτερον πλαίσιον. Εννά περιλαμβάνει συντηρητικούς δεξιούς, κοσμοπολίτες φιλελεύθερους, σοσιαδημοκράτες τζ̆αι "πράσινους". Η απάντηση εν απλή: με μόνον τζ̆αι συγκεκριμένον πρόταγμαν την κατεπείγουσαν προσπάθειαν επίτευξης συμφωνίας στο κυπριακόν, υπό το παρόν πλαίσιον διαπραγμάτευσης των Ηνωμένων Εθνών, δηλαδή την διζωνικήν, δικοινοτικήν ομοσπονδίαν. Οϊ επειδή εν το πιο ελκυστικόν ή πιο βιώσιμον σύστημαν, αλλά διότι εν το μόνον στο τραπέζιν. Εν υπάρχει, ούτε θα υπάρξει άλλον, πέραν της διαιώνισης του στάτους κβο, που οδηγεί με μαθηματικήν ακρίβειαν στην ντε γιούρε διχοτόμησην της Κύπρου.

Υπάρχει η αίσθηση ότι ο μέσος Κύπριος εν ψηφίζει με βάσην τες θέσεις ενός εκάστου στο κυπριακόν, ότι όποτε έχουμεν εκλογές ούλλων των ειδών, ο καθένας ψηφίζει με άλλα κριτήρια, όπως η ιδεολογία, τα επιμέρους θέματα που τον απασχολούν, ο κομματικός πατριωτισμός, η εξυπηρέτηση μέσω ρουσφεθκιού κλπ. Εν αποκλείεται να ισχύει τούτον, τουλάχιστον εν μέρει. Προσωπικά είμαι της άποψης όμως ότι εξακολουθεί να ενδιαφέρεται πάρα πολλά ο μέσος ψηφοφόρος για τες θέσεις των υποψηφίων στο κυπριακόν. Έννεν τυχαίον, κατ'εμέναν, ότι που το 2003 τζ̆αι μετά, οι υποψήφιοι των κομμάτων με ακραίες θέσεις στο κυπριακόν, οϊ μόνον εν εκλέγουν πρόεδρον, αλλά εν περνούν καν στον δεύτερον γύρον. Τζ̆αι ότι τα θκιό μεγάλα κόμματα, ΔΗΣΥ τζ̆αι ΑΚΕΛ, εξακολουθούν να παραμένουν πρώτες δυνάμεις εκλογικά την στιγμήν που εν τα μόνα που ξεκάθαρα στηρίζουν το παρόν πλαίσιον διαπραγμάτευσης.

Επιστρέφοντας στο θέμαν του "κόμματος της επανένωσης", θεωρώ ότι σίουρα λείπει που την Κύπρον ένας ξεκάθαρος πολιτικός χώρος με τούτον το πρόταγμαν. Τόσον ο ΔΗΣΥ, με την προσκόλλησην του στους εθνικιστές τζ̆αι τους πατριδοκάπηλους, όσον τζ̆αι το ΑΚΕΛ με το κατά τζ̆αιρούς φλερτ του με ΔΗΚΟ/ΕΔΕΚ, δείχνουν να μεν λαμβάνουν υπόψην τυχόν κόστος που τούτες τους τες συμπεριφορές. Ότι με τον έναν ή τον άλλον τρόπον, οι απογοητευμένοι επανενωτικοί εντός των κόλπων τους εννά τους στηρίξουν για τους άλλους λόγους που αναφερθήκαν. Δαμέ εν το κρίσιμον σημείον. Για έναν επανενωτικόν, το κυπριακόν πρέπει να είναι το πρώτιστον θέμαν, τζ̆αι η συμπεριφορά των πολιτικών χώρων πρέπει να φιλτράρεται καθαρά μέσα που τούτον το πρίσμαν. Αν δε οι θέσεις ή οι κινήσεις δείχνουν κάτι άλλον, τότε ο συγκεκριμένος πολιτικός χώρος πρέπει να νιώθει το κόστος. Αν για τούτον απαιτείται δημιουργία κόμματος, τότε εγώ εννά το στηρίξω με όσα μέσα έχω στη διάθεσην μου. Ενδέχεται όμως, στην εποχήν του διαδικτύου, να υπάρχουν άλλοι τρόποι άσκησης πίεσης, δείχνοντας την δύναμην τούτου του πλήθους, όσον είναι. Εν είμαι ειδικός να τους καταδείξω, αλλά πάλε θα ήθελα πολλά να συμμετάσχω τζ̆αι να βοηθήσω.

Στο κάτω-κάτω, ότι τζ̆αι να σάσεις στην Κύπρον, όσον το κυπριακόν παραμένει στο στάτους κβο της παράνοιας, ούλλα παραμένουν άρρωστα.

Ώσπου να γιάνει ο τόπος, stay cool and keep rocking!

Ένας άθεος περί Αγιάς Σοφιάς

Επέρἀσαν οι μέρες τζ̆αι το θέμαν πάει να ξεθυμάνει (το πόπολον έσ̆ει φοβερά κοντήν μνήμην εξάλλου) αλλά αξίζει μιαν μνείαν, αφού έγινεν τόσος ντόρος. Μεν ξεχάννουμεν ότι το μπλογκ παίζει σε μεγάλον βαθμόν τον ρόλον ημερολογίου, τζ̆αι είμαι σίουρος, αν υπάρχει ακόμα σε λλία χρόνια, εννά μου προκαλεί τουλάχιστον θυμηδίαν το τι πελλάρες μας απασχολούν ως χώρα, έθνος, θρήσκευμαν, είδος.

Εσυμμετείχα σε διάφορες συζητήσεις, έκαμα κάμποσα δικά μου ποστς, αλλά η αφορμή για την συγκεκριμένην ανάρτησην εδόθηκεν που το τι έγραψεν στο facebook κάποιος που δηλωνει άθεος/ αγνωστικιστής:

"Κανένας σωστός άνθρωπος, χριστιανός, μουσουλμάνος, βουδιστής, άθεος ή αγνωστικιστής δεν μπορεί να μην αγανακτεί με τα καραγκιοζιλίκια του Ερντογάν."

Η εν λόγω δήλωση εν απόλυτα λογικοφανής, αλλά όπως απάντησα τζ̆αι στον ίδιον, εμπεριέχει μεγάλην αντίφασην. Βέβαια πρέπει τζ̆αι ο ίδιος να ξεκαθαρίσει μέσα του τι είναι τελικά: "άθεος" ή "αγνωστικιστής"; Μπορώ να καταλάβω γιατί ένας αγνωστικιστής μπορεί να ενοχληθεί με την κίνησην του Ερτογάν να επαναφέρει την Αγιάν Σοφιάν στο στάτους του τζ̆αμιού. Ένας άθεος όμως εν οφείλει να ασχοληθεί. Μάλλον το αντίθετον. Οφείλει να μεν ασχοληθεί.
Υπάρχουν μεγάλες παρεξηγήσεις για το τι εστίν πραγματικά άθεος. Η λέξη σημαίνει "χωρίς θεό" αλλά εν αποδίδει πλήρως το νόημαν. Ο πραγματικός άθεος εν είναι κάποιος που αρνείται την ύπαρξην θεού (ή θεάς ή θεών). Ο πραγματικός άθεος ΔΕΝ ασχολείται καθόλου με το θέμαν. Για να το κάμω πιο συγκεκριμένον με έναν παράδειγμαν. Η μάππα. Είμαι εγώ με την Ανόρθωσην τζ̆αι συ με το Αποελλίν. Σκοτωνούμαστεν ούλλη μέρα για το ποιος εν ο "σωστός", ποια ομάδα η πιο "ένδοξη", ποιον αδίκησεν παραπάνω ο διαιτητής κλπ. Τζ̆αι επειδή εν φκάλλουμεν άκρην μέσα στην διαμάχην μας, πάμεν σε έναν τρίτον τζ̆αι ρωτούμεν τον νάμπου νομίζει. Τζ̆αι γυρίζει τζ̆αι λαλεί μας "σόρυ κοπέλια, εν μου αρέσκει η μάππα. Εν ξέρω καμμιάν που τούτες τες ομάδες που μου τσαμπουνάτε. Εν με κόφτει αν ο Τιμούρ εν παλιοχαρακτήρας ή αν ο Μάκης ο Πετρίδης εν αρχηγός κάποιας παράγκας. Μεν με νεκατώνετε δηλαδή."

Πάρτε την αναλογίαν στην Αγιάν Σοφιάν. Η Αγιά Σοφιά, για έναν άθεον, είναι στην καλλύττερην περίπτωσην έναν ενδιαφέρον κτίριον με ενδιαφέρουσαν ιστορίαν. Στην σ̆ειρόττερην περίπτωσην εν μια έκφανση της εξουσίας. Ανθρώπινης εξουσίας. Τίποτε παραπάνω, τίποτε λλιόττερον. Εν εμπεριέχει κάποιαν "απόκοσμην αύραν" ούτε του εξάπτει "πηγαία συναισθήματα", όπως εν εξάπτει του παρέα του παραδείγματος τίποτε η Ανόρθωση τζ̆αι το "Αντώνης Παπαδόπουλος". 

Η Αγιά Σοφιά εκτίστηκεν που έναν αυτοκράτοραν των Ρωμαίων που ήθελεν πρώτα να δοξάσει τον εαυτόν του. Έγινεν εκκλησία γιατί η κυρίαρχη θρησκεία, άρα τζ̆αι η κυρίαρχη πεποίθηση περί "ουράνιου φιλαράκου" έτυχεν να είναι ορθόδοξη χριστιανική. Εκτίστηκεν δε πάνω στα ερείπια προηγούμενων ναών, που είχαν κατασκευαστεί όταν η φαντασία των αθρώπων που τους εκτίσαν οργίαζεν με πιο παλιά versions, όπως το δωδεκάθεον. Κάποιαν στιγμήν η εν λόγω εκκλησία ήρτεν στα σ̆έρκα άλλου δόγματος της ίδια θρησκείας (καθολικοί) με αποτέλεσμαν να κάμουν τες δικές τους μετατροπές, "βεβηλώνοντας" την (ναι, εν βεβήλωση να έρτει ο καθολικός τζ̆αι να λειτουρκεί στην ορθόδοξην εκκλησ̆ιάν με το ζόριν, εν το ξέρετε;). Ακόμα πιο μετά εμφανιστήκαν κάτι άλλοι τύποι, οι οποίοι είχαν πάρει την φαντασίαν τους νάκκον πάρακάτω, είχαν βαφτίσει τον "ουράνιον φιλαράκον", "Αλλάχ" τζ̆αι εμπήξαν κάτι πυραύλους γυρόν γυρόν για να σκαρφαλώνουν πάνω οι χότζ̆ες όπως τες τσίτες τζ̆αι να τραγουδούν ακατανόητα τροπάρια. Δεύτερη "βεβήλωση".
Τούτη η κατάσταση εκράτησεν κάτι αιώνες, κατά τους οποίους ο "ουράνιος φιλαράκος" version 2 (τζ̆είνος με τον Χριστόν, ο version 1 εν ο Ιεχωβάς των Εβραίων fyi) εν έκαμεν απολύτως τίποτε για να τιμωρήσει τους "απίστους" που ""εβεβηλώναν" τον ναόν του. Ήρτεν ένας "άπιστος"όμως, που για τους δικούς του "θρησκευτικούς λόγους" (βλέπε Τουρκικός εθνικισμός) αποφάσισεν να κάμει το τζ̆αμίν, μουσείον. Προσέξετε τωρά την "λογικήν" των χριστιανών. Το να μετατρέψεις έναν χώρον λατρείας σε μουσείον έννεν "βεβήλωση". Βεβήλωση εν η επαναφορά του σε χώρον λατρείας, απλά οϊ της δικής τους; Επιάσετε το; Ούτε γω ;)

Πάμεν πίσω στους άθεους. Πρέπει λέει να αντιδράσουμεν ο φίλος. Εμπήκαν θκιό επιχειρήματα για τούτον: 1) η επαναφορά του ως τζ̆αμίν εννά προκαλέσει κάπως ζημιές στο μνημείον 2) η επαναφορά του ως τζ̆αμίν εξάπτει τες δια-θρησκευτικές έριδες. Εγώ πάλε πάω στην μάππαν. Έπαιζεν η Ανορθωσάκκα στο "Αντώνης Παπαδόπουλος", ήρτεν το Αποελλίν τζ̆αι έπιασεν το με την βίαν τζ̆αι έκαμεν το έδραν του. Μετά ήρτεν ο Κούμας τζ̆αι έκαμεν το γήπεδον για τες εθνικές ομάδες. Τζ̆αι τωρά εξαναήρτεν ο Μάκης τζ̆αι έπιασεν το πίσω για το Αποελλίν. Ωιμέ! Έννεν άδικον; Εννά το χαλάσει ο Μάκης. Προκαλεί τα αισθήματα του Ανορθωσιάτικου λαού! Δακρύζουν οι κερκίδες του (που λαλεί τζ̆αι η Αρβελέρ)! Πάλε με χρόνια με τζ̆αιρούς, πάλε τζ̆αμέ θα φάμεν γλυσταρκάν! Πρέπει να το καταδικάσεις!"

"Μα φίλε, όπως σου εξαναείπα, εν ασχολούμαι με την μάππαν. Εν με κόφτει τι εννά κάμει στο γήπεδον σου ο αντίπαλος σου ούτε τι έκαμεν ο Κούμας με τες εθνικές, ούτε αν θα φκάλετε τα μμάθκια σας με τους αποελίστες.  Εν έχω πάει καν ποττέ στο γήπεδο σου. Έννεν άσ̆ημον κτίριον πάντως, ελπίζω να μεν σας το χαλάσουν. Γιατί να το χαλάσουν όμως, αφού εν η έδρα τους τωρά. Συμφέρει τους να το χαλάσουν; Άμπα τζ̆αι εννά το προσέχουν παραπάνω παρά όταν ήταν "ουδέτερον"; Άσε που έσ̆ετε ένα σωρόν άλλα γήπεδα ο καθένας να πάτε να παίξετε μάππαν".

Ώσπου να έβρω καλλύττερες μεταφορές, stay cool and keep rocking!

Τι μου έμεινεν...

Όταν προσπαθώ να συνειδητοποιήσω ότι έπιασα τα 46, δυσκολεύκουμαι λλίον. Εν νιώθω τόσον. Η αίσθηση μου είναι ότι το μυαλόν μου εκόλλησεν κάπου στα 16 τζ̆αι επί της ουσίας εν έσ̆ει εξελικτεί που τότε. Εντάξει, η εμπειρία που έρκεται με τον χρόνον τζ̆αι τα βιώματα που κουβαλά σίουρα επιδρά πάνω σου τζ̆αι αλλάσσει σε με τρόπους που ούτε καν αντιλαμβάνεσαι. Αλλά, 46; Εν τα έχω ρετζ̆ιστράρει.

Έτσι εσκέφτηκα, με αφορμήν την ημέραν, να κάμω μιαν ανασκόπησην των κυρίων στοιχείων τούτης της ζωής 46 ετών, τζ̆αι το τι έχω να περιμένω στην συνέχειαν.

Όπως είχα γράψει τζ̆αι πρόσφατα, οι "στόχοι" μου σε τούτον τον κόσμον είχαν οριστεί που το περιβάλλον, οικογένειαν τζ̆αι σχολείον. Πατρίδα, θρησκεία, οικογένεια. Έτσι όφειλα να είμαι καλόν παιδίν, καλός μαθητής, καλός πολίτης, καλός στρατιώτης κλπ. Λλίον πολλά, τζ̆αι αφού είχα την τύχην να ζω μέσα σε μιαν υγιήν οικογένειαν, τζ̆αι να έχω καλούς δασκάλους/ καθηγητές, τα πρώτα θκιό αποδειχτήκαν εύκολα τζ̆αι "φυσικά". Τούτα εμπλουτιστήκαν με μιαν ζωντανήν γειτονιάν τζ̆αι μιαν απίστευτα μεγάλην παρέαν που έδωσεν φιλίες τζ̆αι σχέσεις που κρατούν ως σήμερα. Παράλληλα ήμουν τυχερός στο να έχω κάποια ταλέντα αθλητικής φύσεως - ήμουν γλήορος βασικά τζ̆αι είχα αντοχήν - τζ̆αι είχα τζ̆αι τες ανάλογες επιτυχίες (μετάλλια σε σχολικούς, περιφερειακούς, παγκύπριους αγώνες). Στο δε λύκειον, όπου έκαμα τζ̆αι τες πιο δυνατές φιλίες, έζησα την απίστευτην εμπειρίαν της συμμετοχής σε ροκ συγκρότημαν τζ̆αι της παρουσίας μπροστά σε κοινόν, ερμηνεύκοντας τραούθκια των οποίων τους στίχους είχα γράψει. 

Προς το τέλος της σχολικής ζωής, ήβρα τζ̆αι την Αγάπη μου. Ήξερα την ήδη που πριν, υπήρξαμεν μέχρι τζ̆αι ανταγωνιστές, αφού ήταν σημαιοφόρος του γυμνασίου τζ̆αι γω παραστάτης. Αλλά το κλικ έγινεν στα 17 μας. Είχαμεν τα ups and downs μας αλλά φαίνεται ήταν γραφτόν. Τον Αύγουστον κλείουμεν 27 χρόνια σχέσης, προϊόν της οποίας εν η υπέροχη οικογένεια μας, με τα κοπέλια μας τζ̆αι έναν σωρόν ανεπανάληπτες εμπειρίες. 

Στον στρατόν είχα πάλε το σκουλούτζ̆ιν του "κάτι παραπάνω". Εν ήθελα απλά να "περάσω". Ως αποτέλεσμαν επήα δόκιμος, τζ̆αι επέρασα 4 μήνες στο Ηράκλειον της Κρήτης. Ήταν μια περίοδος μεγάλης δοκιμασίας που εσυνοδέυτηκεν που μιαν δυνατήν φιλίαν, την μόνην εκτός σχολείου που έκαμα. Αθθυμούμαι μέσα στο ΚΕΝ Λάρνακας, όταν έμαθα τα αποτελέσματα των προεισαγωγικών εξετάσεων, τζ̆αι το ότι είχα εξασφαλίσει θέσην στο πολυτεχνείον της Θεσσαλονίκης. Το αίσθημαν εν περιγράφεται. 

Μετά τους 26 μήνες του στρατού (που αποδείχτηκεν μια απογοήτευση τζ̆αι μια μαύρη τρύπα που με έκαμεν να χαρώ που εν είχα βάλει σχολήν ευελπίδων στες εξετάσεις) ήρτεν η ώρα να φύω που τον τόπον μου τζ̆αι να πάω στην "μαμάν-πατρίδαν" να σπουδάσω. Αθθυμούμαι που ήθελα να φιλήσω το χώμαν μόλις επροσγειώθηκα. Είπαμεν: πατρίς, θρησκεία, οικογένεια. Με την Αγάπην (ήβρα την τζ̆εικάτω να σπουδάζει επίσης) επηένναμεν εκκλησίαν τα πρώτα χρόνια, ενηστέυκαμεν κλπ. Άλλοι αθρώποι, ειδικά εγώ. 

Οι σπουδές ήταν να κρατήσουν 5 χρόνια. Τελικά εμείναμεν στην "νύμφην του Θερμαϊκού" 10 χρόνια. Έγινεν η 2η πόλη μας, τζ̆αι όποτε στραφούμεν εν σαν να μεν επέρασεν μια μέρα. Τζ̆αμέ εκατάλαβα τι εσήμαινεν η πραγματική αγάπη για την Ελλάδαν, τζ̆αι οϊ η άρρωστη, στείρα εθνικιστική που της είχα νωρίττερα, πριν την γνωρίσω. Αφήσαμεν τζ̆αι "φρουράν", μιαν αδερφήν εγώ στην Αθήναν, μιαν αδερφήν τζ̆αι έναν αδερφόν η Αγάπη σε Αθήναν τζ̆αι Θεσσαλονίκην. 

Στην Θεσσαλονίκην άρχισα τζ̆αι την επαγγελματικήν μου διαδρομήν, την σοβαρήν γιατί είχα δουλέψει τζ̆αι ως έφηβος τα καλοτζ̆αίρκα. Επέρασα τζ̆αι έναν εξάμηνον ως σερβιτόρος πρώτα, που με έκαμεν να θωρώ πάντα με συμπάθειαν τούτην την κατηγορίαν εργαζομένων. Έφερεν τα η συγκυρία τζ̆αι η δουλειά του συμβούλου εσυνεχίστηκεν στην Κύπρον, σε θυγατρικήν εταιρίαν. Συνολικά έδωσα στην Ατλαντίς σχεδόν 10 χρόνια, τζ̆αι εκέρδισα τζ̆αι εγώ πολλά. 

Αλλά επιστρέφοντας στην Κύπρον ήρτεν το "υπέρτατον" καθήκον: η δημιουργία οικογένειας. Εν με κάποιαν αμηχανίαν που το περιγράφω έτσι, αλλά πρέπει να είμαι ειλικρινής. Ουδέποτε είχα κάτσει συνειδητά να αξιολογήσω τι σημαίνει να φέρεις στον κόσμον κοπελλούθκια. Ήταν κάτι αυτονόητον. Ευτυχώς σε τούτον ήμουν πάλε τυχερός. Είχα δίπλα μου έναν άθρωπον που με εσυμπλήρωνεν σε ούλλα τζ̆αι εκάλυπτεν ούλλες μου τες αδυναμίες. Εδυσκολευτήκαμεν κάπως, αφού τούτες οι δουλειές πρέπει να αρχίζουν σε νεαρότερες ηλικίες, αλλά τρία χρόνια μετά την επιστροφήν μας, είχαμεν τα δίδυμα θαύματα μας. Τελικά ήταν τόση η χαρά, τόση η ολοκλήρωση που ουδέποτε ένιωσα να το μετανιώνω. Απλά κατά τζ̆αιρούς εγελούσα με την αφέλειαν τζ̆αι την ανωριμότηταν της νιότης μου. 

Μέσα σε τούτην την κοσμογονίαν, ένιωσα την ανάγκην να δοκιμάσω τζ̆αι κάτι άλλον: να ανοίξω την δικήν μου επιχείρησην. Ήταν άλλος ένας στόχος, μια "must" κατάσταση. Τζ̆αι δαμέ είχα στήριγμαν τζ̆αι υποστήριξην τόσον την Αγάπην όσον τζ̆αι την οικογένειαν. Εκατάφερα να χρηματοδοτηθώ τζ̆ιόλας, αξιοποιώντας το τι έκαμνα πριν. Απλά, στην πορείαν εκατάλαβα ότι όπως εν κάμνουν ούλλοι για γονείς, έτσι εν κάμνουν ούλλοι για επιχειρηματίες. Εν πολλά δύσκολον τζ̆αι τέχνη να πετύχεις με κάτι δικό σου. Για την ώραν παλεύκω το. Εννά δούμεν.

Έτσι σιγά σιγά εφτάσαμεν στο σήμερα. Τι εδιαδραματίστηκεν, τι με περιμένει στη συνέχειαν.

Όπως κάθε τζ̆ύρης, σίουρα μεγάλον μέρος του μέλλοντος θωρώ το μέσα που τους γιούες μου. Άρα θέλω να εν υγιείς, ευτυχισμένοι τζ̆αι να έχουν όσον το δυνατόν παραπάνω εφόδια που μας στην αρχήν της ζωής τους. Άρα ο κύριος μας άξονας εν τούτος.

Παράλληλα όμως έχω κάτι λλία "θέλω" που την επόμενην εικοσαετίαν, αν είμαστεν καλά, εννά ήθελα να υλοποιηθούν:

1) Να αγοράσω έναν cabrio muscle car. Μεν γυρεύκετε λογικήν σε τούτον, εν φετίχ. Δυστυχώς κοστίζει πολλά τζ̆αι εν μια παντελώς άχρηστη δαπάνη. Αλλά εν με κόφτει.

2) Να ξανασυμμετέχω σε ροκ συγκρότημαν τζάι να ηχογραφήσω τα παλιά κομμάθκια: το πρώτον εν δύσκολον, οπότε συμβιβάζουμαι στα ρεμπέτικα με καλούς φίλους. Το 2ον όμως εν σαφώς πιο προσιτόν τζ̆αι θα γίνει αργά ή γλήορα.

3) Να κάμω ροκ ραδιόφωνον: εν έχω ιδέαν τι χρειάζεται αλλά σκοπεύω να το ψάξω σοβαρά. 

4) Να κάμω έναν ροκ μπαράκι: τούτον βάλλω το μετά που εννά "ξιπαιθκιάσουμεν" γιατί η νύχτα έννεν για οικογενειάρχες. Εν στην κατηγορίαν του muscle car: άσκοπον αλλά φετίχ.

5) Να ταξιδέψω σε μακρινές χώρες: Η.Π.Α., Αυστραλία, Ιαπωνία, Σιγκαπούρη κλπ. Εν ο πιο ρεαλιστικός που τους στόχους, αφού εν κοινός με την Αγάπη.

6) Να φκάλω έναν βιβλίον, πιθανόν με υλικόν που τούτον το μπλογκ. Θέλει δουλειάν, τζ̆αι είμαι τεμπέλης, γι''αυτόν ακόμα να αρχίσει. Αλλά εν απόλυτα εφικτόν. 

7) Να γίνει επιτέλους συμφωνία στο κυπριακόν. Να σταματήσει η μέρα των γενεθλίων μου να εν συνυφασμένη με τον θρήνον τζ̆αι το μίσος. Όσον περνά ο τζ̆αιρός λλιανίσκουν τζ̆αι οι ελπίδες μου. Αλλά ότι περνά που το σ̆έριν μου εννά το κάμω.

Τελικά, μετά την θεραπείαν της γραφής, εν πιο ξεκάθαρη η 46ετία. Μακάρι να ζήσουν ούλλοι τούτην την διάρκειαν, τζ̆αι το κυριόττερον, τούτην την ποιότηταν ζωής που είχα την τύχην τζ̆αι το προνόμιον να ζήσω.

Ώσπου να το συνειδητοποιήσω, stay cool and keep rocking!

Οι θεολόγοι έννεν καθηγητές

Ως τα 20 μου περίπου, εκουβαλούσα πολλά στερεότυπα της οικογένειας τζ̆αι του σχολείου. Πατρίδα, θρησκεία, οικογένεια. Έλληνας, χριστιανός ορθόδοξος, με καθήκον να κάμω οικογένειαν για το καλόν του έθνους τζ̆αι για να κερδίσω μιαν θέσην στον παράδεισον όταν πεθάνω. Έν έχουν περάσει πολλά χρόνια που τότε που πριν τζ̆οιμηθώ έκαμνα τον σταυρό μου.

Έννεν της ώρας ούτε έσ̆ει μεγάλον νόημαν να ιχνηλατίσω πως, σταδιακά, στα 26 χρόνια που επεράσαν που τότε, επέρασα στο άλλον άκρον. Οϊ μόνον απόρριψα την θρησκείαν, τούτον το οπισθοδρομικόν τζ̆αι σκοταδιστικόν σύστημαν εξουσίας, αλλά αρνήθηκα την πιθανότηταν ύπαρξης του αόρατου φιλαράκου που ούλλοι αποκαλούν θεόν (με τα τόσα διαφορετικά ονόματα τζ̆αι παραλλαγές). Όσον για το "έθνος", ήταν παράλληλη η απομυθοποίηση του τζ̆αι η συνειδητοποίηση ότι εν έναν βραχύβιον κατασκεύασμαν, που μπορεί να υπήρξεν για 100-200 χρόνια κάπως χρήσιμον, αλλά μετά αποτέλεσεν την κύριαν αιτίαν για θκιό παγκόσμιους πολέμους τζ̆αι - το κυριόττερον για έναν Κυπραίον - τον πρωταρχικόν λόγον που ζει στην παράνοιαν του διχοτομικού, "εθνικά καθαρού" στάτους κβο. Ακόμα τζ̆αι τον "ιερόν θεσμόν" της οικογένειας άρχισα να τον θεωρώ ως άλλην μιαν μανίαν των άλλων θκιό κατασκευασμάτων, αφού ήταν προφανές γυρόν μου ότι εν κάμνουν ούλλοι οι αθρώποι για σύζυγοι, πατεράδες ή μανάδες. 

Αρχικά εσ̆οκκαρίστηκα. Μετά εθύμωσα. Με αποτέλεσμαν να θέλω να "διαδώσω την αλήθκειαν" σε ούλλους. Η "δημόσια πλατεία" του facebook επρόσφερεν τούτην την δυνατότηταν, τζ̆αι υπήρξαν αμέτρητες οι ώρες που αφιέρωσα τζ̆αι τα κείμενα που έγραψα, οι συζητήσεις που εσυμμετείχα, οι συναντήσεις που επαρευρέθηκα σε τούτον το πλαίσιον. Μέχρι τζ̆αι ιδρυτικόν μέλος σε όμιλον αθέων έγινα. Είχα σταδιακά εξελικτεί σε μιαν έκδοσην τζ̆είνου που επολεμούσα, δυστυχώς. Είχα γίνει "νεοάθεος", ένας "ευαγγελιστής του αθεϊσμού" τροποντινά. Άρα, εν ολίγοις, άλλος ένας "θρησκευόμενος", απλά που άλλον μετερίζιν.

Ευτυχώς ήταν πολλά πιο σύντομη τούτη μου η φάση. Η ίδια η μεταφυσική φιλοσοφία του αθεϊσμού ουσιαστικά εν επιτρέπει τούτην την αντίφασην. Ο πραγματικός άθεος εν "κηρύττει". Εν θιασώτης της απόλυτης ελευθερίας στην ερμηνείαν του κόσμου τζ̆αι ειδικά στο τι μπορεί να μας περιμένει μετά θάνατον. Αφήνει στον ίδιον το άτομον την ατόφιαν επιλογήν να σταθμίσει τα δεδομένα τζ̆αι να διαμορφώσει την δικήν του "αλήθκειαν" για την ζωήν τζ̆αι τον θάνατον. Έτσι λοιπόν, σταδιακά εγκατέλειψα την προσπάθειαν να πείθω άλλους για το τι να πιστεύκουν στα μεταφυσικά. Αν κάποιος θέλει να προσκυνά κόκκαλα τζ̆αι να θωρεί οράματα εν δικαίωμαν του. Αν θα αλλάξει, τούτον οφείλει να γίνει καθαρά με προσωπικήν διαδρομήν τζ̆αι συνειδητοποίησην.

Τούτη η στάση δυσκολεύκει πολλά όσον αφορά στα κοπελλούθκια. Στο κάτω-κάτω είμαι τζ̆αι γονιός, τζ̆αι το πως μεταχειρίζουνται στο σχολείον τα δικά μου αφορά με, ως υπεύθυνος ενήλικας για λλόου τους. Τζ̆αι κάπου δαμέ ερκούμαστεν στο θέμαν του τίτλου. Τα σχολεία στην Κύπρον δυστυχώς εν χώρος προσυλητισμού τζ̆αι οϊ γνώσης. Προσηλυτισμός σε συγκεκριμένον δόγμαν του χριστιανισμού παιδιόθεν. Προσηλυτισμός στο έθνος, ούτε καν το κυπριακόν, αλλά το ελληνικόν, με αντίστοιχην κατάστασην στα κατεχόμενα για το τουρκικόν. Τζ̆αι φορείς του προσηλυτισμού εν οι δασκάλοι στο δημοτικόν τζ̆αι οι καθηγητές στο γυμνάσιον. Ειδικά στο τελευταίον, οι προσηλυτιστές έχουν τζ̆αι ειδικότηταν, λαλούν τους "θεολόγους".

Αφορμήν να ασχοληθώ με τούτους τους τύπους, που παν τζ̆αι "σπουδάζουν" τάχα "δόγμαν", δηλαδή θεωρούν σπουδήν το να παπαγαλίζουν ασύστολα μαλακίες που εγράψαν κάτι τύποι στην έρημον πριν 2000 χρόνια, ήταν έναν άρθρον στην σχολικήν εφημερίδαν "Δασουπολίτης" που την Ιόλην Νικολάου. Τζ̆αι ο οχετός αντίδρασης σε τούτον που μιαν μερίδαν των εν λόγω "προσηλυτιστών". Ιδού το άρθρον:

Το άρθρον εν η επιτομή της μετριοπάθειας τζ̆αι της ωριμότητας. Βάλλει κάτω κάποια πράματα με νηφαλιότηταν, τζ̆αι προτείνει βελτιώσεις στο πως ο ανήλικος μπορεί να λάβει μόρφωσην/γνώσην (αντί κατήχησην τζ̆αι προσηλυτισμόν) χωρίς να συγκρούεται τούτον με τες μεταφυσικές του αναζητήσεις. 

Η αντίδραση των προσηλυτιστών όμως, όσον προβλέψιμη τζ̆αι να είναι, άλλον τόσον εν δυσκολοχώνευτη. Αντί να απαντήσουν με τα δικά τους (ανύπαρκτα ουσιαστικά) επιχειρήματα, επιλέξαν την οδόν της προσωπικής επίθεσης τζ̆αι των θεωριών συνομωσίας περί "αθέων" τζ̆αι "ανθελλήνων". Μεγάλον ανέκδοτον τούτον, αφού εκτός που φανατικοί εν τζ̆αι παντελώς αδαείς για το πόσον αντιφατικές εν οι έννοιες του (πραγματικού) "ελληνισμού" τζ̆αι της "ορθοδοξίας". Νάμπου περιμένεις όμως που "καθηγητές" που αποκαλούν τους εαυτούς τους "θεολόγους". Αν είχαν στοιχειώδην συναίσθησην του τι σημαίνει "καθηγητής" θα εσ̆ίζαν τα "πτυχία" τους ή έστω θα απαιτούσαν να μετονομαστούν σε "θρησκειολόγους". Αλλά φυσικά, όπως λαλεί ο τίτλος, ένας θεολόγος εν μπορεί να εν "καθηγητής", δηλαδή ένας άθρωπος που "δείχνει το δρόμον" μπροστά. Ένας θεολόγος, εκ φύσεως της "δουλειάς" του, εν μπορεί παρά να κρατά την κοινωνίαν στην σκοταδιστικήν οπισθοδρόμησην. Οι λλίες περιπτώσεις θεολόγων που προσπαθούν να συμφιλιώσουν κάπως τα πράματα με την κοσμικότηταν του σύγχρονου σχολείου εν η θλιβερή εξαίρεση. 

Ξέρω, η ανάρτηση ώζει "επιθετικότητας", αλλά τι να κάμουμεν, ορισμένοι τύποι εν σε αφήνουν να "αγιάσεις".

Ώσπου να "αγιάσω", stay cool and keep rocking!

Ο Σταυρής τζιαι το ελλαδο/κυπριακόν νταραβέριν

Αρέσκει μου πολλά όταν επαληθεύκουνται οι πρώτες μου εντυπώσεις. Όταν άρκεψεν το φετινόν masterchef με τους θκιό Κυπραίους του, τον Σταυρήν τζ̆αι τον Ιωάννην, όσοι ασχολούνται με το εν λόγω reality ελατρέψαν τον δεύτερον όσον εμισήσαν τον πρώτον. Ο Ιωάννης ήταν ευγενέστατος, ικανότατος, διακριτικότατος, φιλικότατος. Ο Σταυρής ήταν αγενέστατος, φανφάρας τζ̆αι προκλητικός. Το μόνον του θετικόν ήταν ότι πολλά νωρίς στο παιχνίδιν έδειξεν δυνατός μαγειρικά. Προσωπικά όμως, εγώ εσυμπάθησα παραπάνω τον Σταυρήν που τον Ιωάννην. Που την αρχήν. Που το ότι εσυστήθηκεν ως "Κυπραίος" αντί ως "Ελληνοκύπριος" (τι μισητός, σχιζοφρενικός αυτοπροσδιορισμός ρε παιδί μου), που το ότι εμιλούσεν με την διάλεκτον διάχυτην στην ομιλίαν του, χωρίς να τον κόφτει ιδιαίτερα αν θα τον καταλάβουν, που το ότι έδειχνεν τσαμπουκκάν παρά φτιαχτήν "καλήν συμπεριφοράν". Ναι, εν άγαρμπος κοινωνικά, σε βαθμόν αναισθησίας, τζ̆αι στην θέσην του θα επρόσεχα πως εκφράζουμαι, αλλά που την άλλην εν μασά τα λόγια του ούτε επαρουσίασεν συμπεριφοράν υποκρισίας, γιατί φαίνεται τύπος που εν του περνά να υποκρίνεται. Αντίθετα, ο Ιωάννης έπαιξεν έναν ρόλον, του "καλού παιδιού". Όσον θετικός τζ̆αι να μου έδειχνεν, τζ̆είνον το επιτηδευμένον "καλαμάρισμαν" του εφακκούσεν μου κέντρον.

Η εξέλιξη του παιχνιθκιού εδικαίωσεν σε μεγάλον βαθμόν την άποψην μου. Το κοινόν σε Ελλάδαν τζ̆αι Κύπρον αναγκάστηκεν αρχικά να παραδεχτεί τον Σταυρήν ως προς τες ικανότητες του, τζ̆αι, σταδιακά, να τον συμπαθήσει, τόσον για την ντομπροσύνην του όσον τζ̆αι - το κυριόττερον - για τον έκδηλον Κυπριωτισμόν του. Εν μια συμπεριφορά που εν μπορεί, αν είσαι ορθολογιστής, να ενοχλήσει κανέναν. Αν νιώθεις πρώτα Κυπραίος, σ̆αίρεσαι που ένας άθρωπος εκπροσωπεί τούτον το πράμαν. Αν νιώθεις πρώτα Έλληνας, ξέρεις ότι μεγάλον μέρος της Κυπριακής ταυτότητας εν Ελληνικόν, τζ̆αι συγχωρείς τον διαχωρισμόν που εισάγεται σε διάφορες περιπτώσεις. 

Για να κάμουμεν μιαν αντιπαραβολήν. Θκιό συμπαίκτες του Σταύρου, ο Γιώργος τζ̆αι η Μάρλεν εν που την Κρήτην. Ηράκλειον τζ̆αι Χανιά αντίστοιχα. Αν δεν το δηλώσουν οι ίδιοι (ευτυχώς εκάμαν το), δεν έσ̆εις ιδέαν ως τρίτος, βάσει ομιλίας, πόθεν είναι. Διότι η κοινή νεοελληνική έσ̆ει μεν προσφέρει ευκολίαν επικοινωνίας στον Ελληνικόν κορμόν, αλλά παράλληλα έσ̆ει ισοπεδώσει τον πληθυσμόν, εξαφανίζοντας επί της ουσίας, τες τοπικές διαλέκτους. Οι λόγοι που η Κυπριακή αντέχει, παρά τον σχολικόν προσηλυτισμόν της κοινής νεοελληνικής, εν πολλά ενδιαφέρον θέμαν, κοινωνιολογικά τζ̆αι άλλωσπως.

Παράλληλα, μεγάλη μερίδα του κόσμου σε Ελλάδαν τζ̆αι Κύπρον, σε μεγάλον βαθμόν αρνείται να αντιληφθεί κάποιες απτές πραγματικότητες. Γι'αυτόν συγχίζει τον τούτον το "χάσμαν" ανάμεσα σε "Κυπραίους" τζ̆αι "εξ Ελλάδος". Στην σύγχρονην εποχήν οι έννοιες "κράτος" τζ̆αι "έθνος" τείνουν να ταυτιστούν. Η Κύπρος εν το μόνον κομμάτιν του "ελληνικού κορμού" που, για λόγους χιλιοειπωμένους, εν έγινeν επαρχία του νεοελληνικού κράτους αλλά ανεξάρτητον κράτος. Έναν κράτος που εν ντε φάκτο διχοτομημένον ακριβώς λόγω εθνοτικών συγκρούσεων, με το 40% του υπό κατοχήν τζ̆αι αμιγώς Τουρκικόν που άποψην σύνθεσης τζ̆αι αυτοπροσδιορισμού του πληθυσμού του. Τζ̆αι που προσπαθεί να επανεντάξει το κατεχόμενον του κομμάτιν μέσα που έναν ομοσπονδιακόν μοντέλον, όπου οι θκιό κοινότητες του νησ̆ιού να μπορέσουν να εμπιστευτούν η μια την άλλην αρκετά ώστε να συνυπάρξουν.

Τούτον καθίσταται αδύνατον όσον η "Ελληνική" (τζ̆αι αντιστοίχως η "Τουρκική") ιδιότητα μπαίνει μπροστά που την "Κυπριακήν". Αν θα συνυπάρξουν οι θκιό κοινότητες, οφείλουν να προτάξουν το τι τους ενώνει (Κυπριακή ιδιότητα) αντί τι τους χωρίζει (Ελληνική/Τουρκική ιδιότητα). Στες ελεύθερες περιοχές, όπου οι πολίτες απολαμβάνουν τα αγαθά ενός κολοβού μεν, ελεύθερου κράτους δε, ήδη τούτη η τάση εκδηλώνεται. Ο Σταυρής έννεν πλέον χαρακτηριστικόν παράδειγμαν μιας μικρής μειοψηφίας, όπως παλιά, αλλά μιας αυξανόμενης μάζας "Κυπραίων", ασχέτως αν ούλλοι συνειδητοποιούν ότι η εθνική τους καταγωγή εν πρόδηλα Ελληνική. Όπως οι Χιλιανοί, οι Παναμέζοι, οι Κοσταρικανοί κλπ. ξέρουν ότι μιλούν Ισπανικά τζ̆αι θρησκεύουν ως καθολικοί χριστιανοί, αλλά έννεν Ισπανοί, εν μια ξεχωριστή εθνική οντότητα, αφού απολαμβάνουν κρατικήν κυριαρχίαν. Δυστυχώς, οι Κυπραίοι Τουρκικής καταγωγής εν απολαμβάνουν, σε μεγάλον βαθμόν εξαιτίας των δικών τους επιλογών, τούτον το αγαθόν. Εμείς που μετέχουμεν της Κυπριακής Δημοκρατίας, θα έπρεπεν να τους στέλλουμεν το μήνυμαν ότι εν εξίσου Κυπραίοι με μας, τζ̆αι ότι θέλουμεν τους μαζί μας, δεχόμενοι φυσικά την διαφορετικήν τους εθνικήν καταγωγήν. Τζ̆αι για να γίνουμεν πιο πειστικοί, πρέπει να αποδεχτούμεν επιτέλους, ότι πρώτιστα είμαστεν Κυπραίοι, όχι Έλληνες. Εκτός φυσικά αν συμφιλιωθούμεν με την ιδέαν της "εθνοτικά καθαρής" λύσης ενός κράτους "έστω μισού αλλά Ελληνικού". Που εν ακόμα πιο ανέφικτον, αφού η Τουρκία ουδέποτε θα ανεχτεί έτσι πράμαν στο "μαλακόν υπογάστριον" της.

Ώσπου να ξεκαθαρίσουμεν, σε Κύπρον τζ̆αι Ελλάδαν, τες προτεραιότητες του αυτοπροσδιορισμού μας, stay cool and keep rocking!

29 Μαϊου

Εμιλούσαν σήμερα λλίον πριν το μεσημέρι στο ραδιόφωνο ο Καρπετόπουλος με τον Πανούτσο για την 29η Μαϊου τζ̆αι το ότι αφενός για τον "Ελληνισμόν" εν "αποφράδα μέρα", ενώ για τους νεο-οθωμανούς εν μέρα πανηϋρκού. Προ τιμήν του ο Καρπετόπουλος είπεν ότι ο μόνος λόγος που νιώθει ο ίδιος μελαγχολίαν εν το ότι σήμερα θα ήταν ο τελικός του champions league στην Κωνσταντινούπολη (που αλώπως μόνον ο "Ελληνισμός" την λαλεί έτσι πλέον, ούλλοι οι άλλοι "βάρβαροι" λαλούν την "Ισταμπούλ") αλλά, λόγω της πανδημίας, όπως τόσα άλλα, εματαιώθηκεν, τζ̆αι μελετούν τρόπους να γίνει κάπου, κάποτε. Κατά τα άλλα,όπως είπεν, αν ήταν παρόν, μάλλον θα ευχαριστιέτουν τους εορτασμούς των Τούρκων, ως τουρίστας, ασχέτως αν είναι Έλληνας. Τζ̆αι έκλεισεν η κουβέντα με το πόσον βρισίδιν έφαεν όταν έγραψεν κάτι συναφές σε τούτον το πνεύμαν στα κοινωνικά δίκτυα, που τους διαφόρων ειδών ελληνο-χριστιανο-ταλιμπάν.

Που τες πιο τρανταχτές αποδείξεις του πόσον φτιαχτά οικοδομήματα εν το έθνος τζ̆αι η θρησκεία, είναι το πόσα φούμαρα μας ταϊζουν αλλά τζ̆αι το πόσον πρόθυμοι είναι, δυστυχώς, μια τεράστια μερίδα του πληθυσμού σε Ελλάδαν τζ̆αι Κύπρο (κατά προέκτασην, αφού αντιγράφουμεν τους σε πολλά) να τα καταπιεί αμάσητα.

Η λεγόμενη "Βυζαντινή αυτοκρατορία" ουδεμίαν σχέσην είσ̆εν με τον αρχαίον ελληνικόν πολιτισμόν. Οι ίδιοι οι Βυζαντινοί εν αποκαλούσαν τον εαυτόν τους έτσι. Για τον απλούστατον λόγον ότι εθεωρούσαν τους εαυτούς τους συνεχιστές της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Οι "βυζαντινοί" το λοιπόν αποκαλούσαν τους εαυτούς τους "ρωμαίους". Που καμμιάν άποψην, μέχρι τζ̆αι την εξαφάνισην του τελευταίου κομμαθκιού της εν λόγω αυτοκρατορίας, εν ένιωσεν κανένας κάτοικος της ότι εν "Έλληνας". Ακόμα τζ̆αι όσοι εζούσαν στες πάλαι ποτέ περιοχές της "αρχαίας Ελλάδας" δεν θα εδιανοούνταν, λλίον πριν την άλωσην της Κωνσταντινούπολης, να αυτοχαρακτηριστούν ως "Έλληνες". Για τον απλούστατον λόγον ότι για τους (νεο)"Ρωμαίους", που παράλληλα ήταν φανατικά θρησκευόμενοι ορθόδοξοι χριστιανοί, ο όρος "Έλληνας" ήταν ταυτισμένος με τον αρχαίον, "ειδωλολατρικόν" κόσμον (του στυλ, εν κακόν να φιλάς αγάλματα, αλλά εν καλόν να φιλάς κόκκαλα ή ζωγραφισμένον ξύλον). 

"Μα καλάν" εννά μου πει κάποιος, "αφού εμιλούσαν Ελληνικά". "Τζ̆αι οι Τρεις ιεράρχες; Οι "προστάτες των ελληνικών γραμμάτων;" εννά με ρωτήσει ένας άλλος. Η απάντηση εν απλή. Το να ανήκεις σε έναν έθνος εν το προδιαγράφει τι γλώσσαν μιλάς. Προδιαγράφει το πρώτιστα ο αυτοπροσδιορισμός. Το να νιώθεις δηλαδή εσύ ο ίδιος ότι ανήκεις στο εν λόγω έθνος. Οι "βυζαντινοί" όπως είπαμεν, εν ενιώθαν "Έλληνες". Μάλιστα, αν μη τι άλλον, ο όρος "Έλληνας" ήταν αρνητικός για λλόου τους. Οι δε τρεις ιεράρχες, σε πολλά σημεία των έργων τους ουσιαστικά ξιτιμάζουν τους Έλληνες, τους οποίους επανειλημμένα συνδέουν οϊ με κάποιον ομοιογενήν εθνικόν σχηματισμόν (που ουδέποτε υπήρξεν στην αρχαίαν Ελλάδαν, που ήταν έναν μωσαϊκόν πόλεων-κρατών παρά μια οντότητα που να μοιάζει με τα σύγχρονα έθνη-κράτη) αλλά με την ειδωλολατρείαν.

Το κατασκεύασμαν που αποκαλούμεν "ελληνο-ορθοδοξία" εν πολλά πρόσφατον. Ουσιαστικά εν προϊόν, τζ̆αι μάλιστα σχετικά καθυστερημένον, της περιόδου μετά την Αναγέννησην  τζ̆αι τον Διαφωτισμόν, που ουσιαστικά "εγεννήσαν" ούλλα τα σύγχρονα έθνη τζ̆αι την σχετικήν κοσμοθεωρίαν. Έννεν τυχαίον ότι οι Οθωμανοί εν αναφέρουν ούτε είχαν πουθενά "Έλληνες" στους υπόδουλους πληθυσμούς τους. Είχαν χριστιανούς τζ̆αι "Ρουμ" δηλαδή " Ρωμαίους", στα Τούρκικα. Όταν μια αναδυόμενη αστική τάξη αποφάσισεν ότι ήθελεν το τσιφλίκιν, που σήμερα εν το ελληνικόν κράτος, δικόν της αντί να διά φόρον στον σουλτάνον, έβαλεν μπρος έναν τεράστιον παραμύθιν περί "αρχαίου ελληνικού λαού" που "ζει σκλαβωμένος". Συνεπικουρούμενοι που την, έως τότε φοροεισπράκτοραν του σουλτάνου, ορθόδοξην εκκλησίαν, η οποία ελάμβανεν έτσι έναν πρώτης τάξεως ξέπλυμαν, εστήσαν  την απίστευτου θράσους επινόησην της "ελληνορθοδοξίας". Στην οποίαν μέχρι σήμερα πιστεύκουν ακράδαντα οι παραπάνω Έλληνες τζ̆αι Κυπραίοι. Εν πολλά αστείον, αν μεν ήταν τραγικόν, αφού οι τελευταίες αναλαμπές του αρχαίου ελληνικού πνεύματος επατηθήκαν στην λάσπην κάτω που τα πόθκια ταλιμπαν χριστιανών κατά τους πρώτους αιώνες μετά Χριστόν. Μεγάλον μέρος του γνωσιακού πλούτου  των αρχαίων Ελλήνων εκάηκεν τζ̆αι εξαφανίστηκεν ως ειδωλολατρικόν μίασμαν, τζ̆αι αν μεν ήταν οι Άραβες να διασώσουν έναν μέρος του, εν αμφίβολον τι θα εμείνισκεν για μας σήμερα, μετά που 1000 χρόνια θεοκρατικού "Βυζαντίου".

Συγχωράτε με λοιπόν αγαπητοί "εν Χριστώ" (sic) Έλληνες αδερφοί αν μεν θρηνώ μαζί σας σήμερα την "αποφράδαν μέραν", που μια έκδοση θεοκρατίας (Ισλάμ) εκατάκτησεν την πρωτεύουσαν μιας άλλης (Χριστιανισμός). Στο κάτω-κάτω, εν τον ίδιον Αβρααμικόν θεόν που λατρεύκουν τζ̆αι οι θκιό, παρέαν με τους Εβραίους. Άσε που εγώ σήμερα εν θωρώ γιατί πρέπει να βάλλω τον "ελληνισμόν" μου πάνω που τον "Κυπριωτισμόν" μου. Τζ̆αι τα θκιό μια χαρά κατασκευάσματα είναι. Θκιαλέω όποιον θέλω, άμα βαρκούμαι να κάμω έναν δικό μου δηλαδή.

Ώσπου να μας περάσει, stay cool and keep rocking!

Η υποκρισία των vegan

Οκ θωρούμεν masterchef με την Αγάπη. Που εν θα εθωρούσα μάλλον μόνος μου, αλλά ομολογώ ότι περνώ καλά παρακολουθώντας το. Σαν παρένθεση, αφού πάντα αρέσκει μου να ξεστρατίζω που τον τίτλον, γουστάρω Σταυρήν! Εντάξει, εν ένας αλαζόνας γάρος που ενδέχεται να τιμωρηθεί για το καλάμιν που έσ̆ει καβαλλήσει, αλλά γουστάρω ρε αδερφέ "Κυπριακότηταν". Οπως γουστάρουν τζ̆αι οι καλαμαράες, είτε ως συμπαίκτες του είτε το ευρύν κοινόν. Τι ωραία κουβέντα ας πούμεν εψές που τον υποδέχτηκεν ο άλλος Σταύρος, ο Βαρθαλίτης, με την λέξην "κουρούπεττε" τζ̆αι την - συμπαθέστατην - αδυναμίαν του μέσου καλαμαρά να τονίσει τα σύμφωνα. Ο καλαμαράς εν τραβά κανέναν ζόριν να δυσκολευτεί λλίον στην κατανόησην της κυπριακής, μιας ελληνικότατης διαλέκτου. Αντίθετα, γουστάρει. Μεν σου πω ότι γοητεύκεται, όπως μας γοητεύκει εμάς η άρθρωση των καλαμαράδων όταν έρκουνται δακάτω. 

Οι μόνοι που εν γουστάρουν εν κάτι "Κυπραίοι", που εν γουστάρουν γενικά που εν Κυπραίοι αλλά θέλουν να αυτοαποκαλούνται "Έλληνες", χωρίς φυσικά να είναι, αφού Έλληνας εν ο πολίτης της Ελληνικής Δημοκρατίας το 2020, ουσιαστικά κανένας άλλος. Όποιος ζήσει Ελλάδαν για κάποια χρόνια μπορεί να πιστοποιήσει τούτον το πράμαν. Οι Κυπραίοι τζ̆αι οι απανταχού ομογενείς μπορεί να βαυκαλίζουνται ότι εν "Έλληνες", αλλά εγώ ξέρω ότι Έλληνας χωρίς να ζήσει την πραγματικήν Ελλάδαν ως καθημερινότηταν εν ιμιτασιόν. Το τραγικόν είναι ότι μέμφουνται όσους εξ ημών σ̆αιρούμαστεν την κυπριακότηταν μας, ως "δυστυχισμένους", την στιγμήν που εν οι ίδιοι που αρνούνται να συμφιλιωθούν με απλές πραγματικότητες τζ̆αι είναι όντως δυστυχείς που εν Κυπραίοι.

Πίσω στο θέμαν μας. Η βίγκαν τύπισσα στο mastechef, η Ντέμη εσυμμετείχεν σε μια-θκιό δοκιμασίες γευσιγνωσίας. Τζ̆αι ΕΦΤΥΝΕΝ ΤΟ ΦΑΪΝ ρε αδερφέ!!! Επειδή ήταν "ζωική πρωτεϊνη" ιμίσ̆!!! Τζ̆αι μετά τούτοι οι αθρώποι φκαίνουν να μας πουλήσουν "ηθικήν ανωτερότηταν", ότι τάχατες η στάση τους εν πιο "ορθή" επειδή εν τρων "νεκρά ζώα". Θα ήταν κάπως ανεκτόν, αφού ο καθένας μας έσ̆ει τες δικές του αυταπάτες τζ̆αι κολλήματα, αν δεν ήταν τόσον υποκριτικόν. Μόνον ο θρησκευτικός φαρισσαϊσμός ανταγωνίζεται την υποκρισίαν των βίγκαν.

Καλάν οι vegeterian εν κάτι όπως τους "αγνωστικιστές", τους "ναι μεν αλλά" της υπόθεσης. Αλλά τουλάχιστον καταδέχουνται να καταναλώσουν ζωικά προϊόντα, διότι μπορούν να παραδεχτούν ότι εν μέρος της ζωής μας. Αναπόδραστον μέρος της ζωής μας. Κατ'αρχήν κατανάλωση ζωικής πρωτείνης ή ζωής πιο γενικά έννεν μόνον η βρώση. Καταναλώνεις ζωήν μόνον τζ̆αι μόνον που γενιέσαι. Που την μέραν που έρκεσαι σε τούτον τον κόσμον ως την μέραν που πεθανίσκεις, το ίδιον το σώμαν σου είναι έναν ατέρμονον πεδίον μάχης, όπου κτίζεται τζ̆αι καταστρέφεται ζωή. Εκτός τζ̆αι αν για τους βίγκαν έννεν "ζώον" έναν μικρόβιον ή μια κατσαρίδα ή τα βακτηρίδια μέσα στο χαλίν του σπιθκιού τους. Με κάθε βήμαν ενός βίγκαν, με κάθε ανάσαν που παίρνει σκοτώνουνται εκατομμύρια μικροοργανισμοί, αλλά "καθαρίζεται" με το να φτύνει καλομαγειρεμένον κρέας ή ψάριν διότι "έπρεπεν να εν ζωντανόν τζ̆αι οϊ στο πιάτον μου". Οι "αγαθές προθέσεις", ότι π.χ. εν θέλουν να υποφέρουν τα ζώα, έννεν αρκετές για ξέπλυμμαν. Αν ήταν άγνοια θα εμπορούσα να δείξω συμπάθειαν. Αλλά έννεν άγνοια, εν εξόφθαλμη υποκρισία. Τζ̆αι εδώ που τα λέμεν, πως να μεν είναι, αφού ο βιγκανισμός τείνει να γίνει θρησκεία. Θρησκεία τζ̆αι αυταπάτες/ άγνοια/ υποκρισία εν έννοιες αλληλένδετες. Μπορεί να φαίνουμαι σκληρός, αλλά μόνον ένας πραγματικός βίγκαν, υπό την έννοιαν της παντελούς αποχής που την θανάτωσην ζωής, υπάρχει: ο νεκρός. Μόνον όταν πεθάνεις γίνεσαι πραγματικά βίγκαν. Σόρρυ.

Ώσπου να σταματήσουν να φτύνουν φαϊν οι βίγκαν επειδή "εν ζωϊκόν", stay cool and keep rocking!

Δημόσια τζ̆αι ιδιωτική εκπαίδευση

Η τρέχουσα πανδημία εν σίουρα μια τεράστια ταλαιπωρία για ούλλους, σε ούλλα τα επίπεδα. Έτσι τζ̆ αλλιώς οι πανδημίες εν ένας διαρκής κίνδυνος για την ανθρωπότηταν, όπως διαρκής κίνδυνος εν τζ̆αι ο τρίτος παγκόσμιος πόλεμος. Κάθε κίνδυνος όμως, λαλεί η θεωρία της διοίκησης επιχειρήσεων (τζ̆αι άλλων ομαδοποιήσεων) εμπεριέχει αυτομάτως τζ̆αι μιαν ευκαιρίαν. Τούτον φυσικά ισχύει τζ̆αι τωρά. Ο αναγκαστικός περιορισμός μας κατ'οίκον, ενηλίκων αλλά τζ̆αι ανηλίκων, έφερεν μας στην ανάγκην να αναζητήσουμεν τρόπους συνέχισης της εκπαίδευσης των κοπελλουθκιών εξ αποστάσεως. Κάτι που έπρεπεν φυσικά να είσ̆εν δοκιμαστεί τζ̆αι αναπτυχθεί εδώ τζ̆αι πολλά χρόνια, κατά τα οποία η τεχνολογία έσ̆ει αναπτύξει εργαλεία πολλά αξιόπιστα για μιαν τέθκοιαν προσπάθειαν. Σε συνδυασμόν με τες μεγάλες ταχύτητες που προσφέρουνται στο διαδίκτυον, τουλάχιστον στες αστικές περιοχές, το μάθημαν μπορεί σε σημαντικόν βαθμόν να γίνει τζ̆αμέ.

Τούτον έννεν το θέμαν της ανάρτησης. Απλά η παραφιλολογία των ημερών έφερεν στο προσκήνιον την πάλαι ποτέ σύγκρισην δημόσιου τζ̆αι ιδιωτικού σχολείου. Κάποιοι γονείς στα κοινωνικά δίκτυα επαραπονεθήκαν ότι ενώ τα ιδιωτικά σχολεία εσπεύσαν να προσφέρουν εξ αποστάσεως εκπαίδευσην σχετικά νωρίς στην παρούσαν κρίσην, τα δημόσια είτε εν το επράξαν ακόμα είτε επράξαν το αποσπασματικά. Το δε Υπουργείον Παιδείας τζ̆αι οι οργανώσεις των εκπαιδευτικών δείχνουν μιαν δυσκαμψίαν συντονισμού τζ̆αι πρωτοβουλιών, η οποία επισκιάζει τες φιλότιμες προσπάθειες πολλών εκπαιδευτικών του δημοσίου να προσφέρουν ότι μπορούν στους μαθητές τους υπό τούτες τες δύσκολες συνθήκες.

Η δημόσια εκπαίδευση έννεν "δωρεάν" όπως εκλαμβάνεται που κάποιους. Έσ̆ει κόστος (μισθοί προσωπικού, λειτουργικά/διοικητικά έξοδα, ανέγερση/ συντήρηση κτιρίων, αγορά/συντήρηση εξοπλισμού κλπ.) το οποίον πρέπει να καλυφτεί που κάπου. Ο διαχειριστής της δημόσιας εκπαίδευσης, δηλαδή η κυβέρνηση, καλύφκει το κόστος τούτον που διάφορες πηγές, η κυριόττερη των οποίων εν η φορολογία. Η φορολογία εν έσοδον του κράτους που προέρχεται που τους πολίτες του. Άρα ένας πολίτης που επωφελείται της δημόσιας εκπαίδευσης, κάποια στιγμήν στην ζώήν του ή τζ̆αι συνέχεια, αναλόγως του εισοδήματος του, έσ̆ει πληρώσει για την εκπαίδευσην που λαμβάνει ο ίδιος τζ̆αι τα κοπελλούθκια του.

Που την άλλην, η δημόσια εκπαίδευση έννεν "κερδοσκοπική". Εν υπολογίζει το κράτος πόσα εν το κόστος τζ̆αι μετά να χρεώνει στους πολίτες παραπάνω, όπως κάμνει έναν ιδιωτικόν σχολείον. Το ιδιωτικόν σχολείον είναι μια ιδιωτική επιχείρηση, τζ̆αι ως ιδιωτική επιχείρηση, εν κερδοσκοπική. Ο έλεγχος του κράτους σε τούτες τες επιχειρήσεις αφορά κυρίως το τι διδάσκουν, αφού το κράτος στες σύγχρονες αστικές δημοκρατίες έσ̆ει αναλάβει, στην θέσην του προηγούμενου αυθέντη, της θρησκείας, να μας διαμορφώνει την συνείδησην μας παιδιόθεν. Αφορά επίσης τους φόρους που πιάννει πάνω στα κέρδη τους.

Ποιες εν οι κύριες διαφορές ενός νηπιαγωγού, δασκάλου τζ̆αι καθηγητή που δουλεύκουν στο δημόσιο με τους συναδέλφους τους στον ιδιωτικόν τομέαν; Οι πρώτοι έχουν ως εργοδότην το κράτος ενώ οι δεύτεροι κάποιαν ιδιωτικήν εταιρίαν. Οι πρώτοι έχουν πολλά πιο εξασφαλισμένην της θέσην εργασίας τους τζ̆αι πιο καλές απολαβές. Εν χαρακτηριστικόν ότι στα ιδιωτικά σχολεία η κινητικότητα διδακτικού προσωπικού εν πολλά ψηλή, αφού οι επιχειρηματίες έχουν την ευχέρειαν να προσλαμβάνουν που μιαν μεγάλην δεξαμενήν ανέργων ή υποαπασχολούμενων εκπαιδευτικών που καρτερούν υπομονετικά την ευλογημένην μέραν διορισμού τους στο δημόσιον, για ευνόητους λόγους. Τούτον εμέναν οδηγεί με αβίαστα στο συμπέρασμαν ότι ο μέσος εκπαιδευτικός του δημοσίου στην Κύπρο εν πιο ψηλού επιπέδου που τζ̆είνους του ιδιωτικού τομέα, για τον απλόν λόγον ότι οι θέσεις στο δημόσιον εν πιο "επίζηλες". Που την άλλην, για να λέμεν τα σύκα-σύκα τζ̆αι την σκάφην-σκάφην, το περιβάλλον του δημοσίου, με την μονιμότηταν τζ̆αι το ελλιπές σύστημαν αξιολόγησης, ενδεχομένως να προκαλεί εφησυχασμόν σε μερίδαν των εκπαιδευτικών, μια πολυτέλεια που ο συνάδελφος τους στον ιδιωτικόν τομέαν εν έσ̆ει, αφού αντιμετωπίζει πιο ξεκάθαρα την απειλήν της απόλυσης αν δεν αποδώσει.

Τι οφέλη αποκομίζει κάποιος γονιός, υπό το φως τούτων που ανέφερα, όταν επιλέγει το ιδιωτικόν σχολείον έναντι του δημόσιου; Κατ'ἀρχήν, με τον ορισμόν του κόστους που εβάλαμεν πιο πάνω, εν ξεκάθαρον ότι ο συγκεκριμένος γονιός, παρά το ότι πληρώνει συνήθως αδρά, ιδιωτικήν εκπαίδευσην, εξακολουθεί να επωμίζεται τζ̆αι το κόστος της δημόσιας, που την οποίαν εν επωφελείται. Ήδη ανάπτυξα το σκεπτικόν ότι ο μέσος εκπαιδευτικός στο δημόσιον ενδεχεται να εν πιο καλός που τον συνάδελφον του στον ιδιωτικόν τομέαν. Άρα τζ̆αι σε τούτον τον τομέαν χασούρα. Το έναν όφελος που εν ευδιάκριτον, εν η προσοχή. Ο γονιός στο ιδιωτικόν σχολείον βρίσκει την προσοχήν του "πελάτη". Νιώθει πιο σημαντικός, αφού ο παροχέας της εκπαίδευσης του παιθκιού του διά του παραπάνω σημασίαν. Τα δε ιδιωτικά σχολεία εν αυτόνομες μονάδες, ενώ τα δημόσια εξαρτούνται πολλά παραπάνω που τον κεντρικόν μηχανισμόν του Υπουργείου Παιδείας για την λειτουργίαν τους. Η αυτονομία εν μεγάλη υπόθεση στην βελτίωσην ενός οργανισμού, αφού μπορεί να βελτιωθεί πιο αποτελεσματικά για να αντιμετωπίσει τον ανταγωνισμόν (δαμέ έρκεται τζ̆αι το ότι τα ιδιωτικά εσπεύσαν να προσφέρουν εξ αποστάσεως εκπαίδευσην ενώ τα δημόσια ακόμα βολοδέρνουν με άνωθεν διαδικασίες). Το δεύτερον μεγάλον όφελος εν η προσφορά των λεγόμενων εξωσχολικών δραστηριοτήτων που οργανώνει ο ιδιώτης. Αθλητικά, τέχνες, χόμπυ, συμμετοχή σε διαγωνισμούς εν ένας τομέας που τα ιδιωτικά σχολεία πραγματικά διούν ρέστα, για να αποδείξουν στον αδρά πληρώνονταν γονιόν ότι διούν το κάτι παραπάνω. Εν χρειάζεται να βουρά ο γονιός κάθε απόγευμαν δεξιά-αριστερά στα διάφορα φροντιστήρια, σχολές μουσικής/χορού/πολεμικών τεχνών/ σου'πα μού'πες, κανονίζει τα το ιδιωτικόν σχολείον. Το ερώτημαν βέβαια είναι, τι κόστος τελικά γλυτώνει ή επωμίζεται ο γονιός με τούτην την επιλογήν, δηλαδή αντί να οργανώσει ο ίδιος τα εξωσχολικά, να τα παραδίδει στο σχολείον; Κατά τη γνώμη μου, χάνει τζ̆αι που τζ̆αμέ. Διότι όταν βουρά ο ίδιος, κάμνει sweat labor αλλά ελέγχει πιο καλά τι κάμνει το κοπελλούϊν του. Όταν τα πασάρει στο σχολείον, στοιχίζει του 100% μετρητά.

Όταν υπολόγισα κάποιαν στιγμήν, λοιπόν, τι κεφάλαιον θα απαιτείτουν για να στείλω τα κοπέλια σε ιδιωτικόν γυμνάσιον (ούτε που μου επέρασεν που το νουν για ιδιωτικά δημοτικά, ενώ τα δημόσια νηπιαγωγεία για κάποιον λόγον ήβρα τα πολλά πιο καλά που τα ιδιωτικά) εκατάλαβα ότι δεν άξιζεν. Καλλύττερα να φυλάξω το εν λόγω κεφάλαιον για να τους το διαθέσω στην ανώτατην τους εκπαίδευση, αν θα παν. Οι απογευματινές κούρσες στα διάφορα εξωσχολικά καλά κρατούν, αλλά έξι χρονάκια είναι, εννά περάσουν πολλά γλήορα. Άσε που κρατώ επαφήν πολλά παραπάνω μαζίν τους έτσι, ενώ στο θκιάβασμαν, η ανασφάλεια που προκαλεί η ανεπάρκεια κάποιων εκπαιδευτικών του δημοσίου (υπάρχουν τζ̆αι τέθκοιοι αρκετοί δυστυχώς) καλύφκεται πάλε με χρόνον του γονιού, αν έσ̆ει την στοιχειώδην διάθεσην, ή κάποιου ιδιώτη εκπαιδευτικού επικουρικά τζ̆αι επιλεκτικά. 

Γενικά, θεωρώ ότι ένας μαθητής στοιχειωδώς καλός, τζ̆αι ακόμα παραπάνω ο άριστος, μια χαρά θα τα πάει στο δημόσιο σχολείο, εφόσον φυσικά έσ̆ει τζ̆αι την αρωγήν/ συμπαράστασην της οικογένειας του. Κάποια ιδιωτικά σχολεία ενδεχομένως να βοηθούν  παραπάνω μαθητές πιο χαμηλού επιπέδου, αφού η προσοχή σε κάθε μαθητήν εκ των πραγμάτων εν πιο μεγάλη. Αλλά συνολικά νιώθω ότι το κόστος που επωμίζεται η οικογένεια στα ιδιωτικά εν εξαργυρώνεται, τζ̆αι καλλύττερα να μετατίθεται για πάρακάτω ως επένδυση.

Ώσπου να γίνει πραγματικά "δωρεάν" η εκπαίδευση, τζ̆αι άλλα βασικά αγαθά, stay cool and keep rocking!

1η Απριλίου

Διαπίστωση: που το 2012 που "μπλογκάρω" εν έγραψα ποττέ για την πρώτην του Απρίλη. Μεταφέρω κάτι που έγραψα σήμερα στο facebook, το οποίον νομίζω αξίζει περεταίρω "προβολής".

"1η Απριλίου. Καλό μήναν κατ' αρχήν τζ̆αι καλά ξεμπερδέματα που την πανδημίαν.

Το 1955, με επιλογές της τότε ηγεσίας των Ε/Κ άρχισεν ένοπλος αγώνας, με δεδηλωμένον στόχον την ένωσην με την Ελλάδαν, την "μητέραν-πατρίδαν". Η συγκεκριμένη προσπάθεια έλαβεν τέλος τον Φεβρουάριον του 1959, τζ̆αι ΔΕΝ επέτυχεν τον δεδηλωμένον της στόχον, δηλαδή την ένωσην με την Ελλάδα. Τούτον φυσικά ΔΕΝ σημαίνει ότι εν επέτυχεν τίποτε. Η πιο ξεκάθαρη επιτυχία ήταν η επιτάχυνση του τερματισμού της αποικιοκρατίας στην Κύπρο τζ̆αι η ίδρυση της Κυπριακής Δημοκρατίας τον Αύγουστον του 1960.

Το τι ακολούθησεν τα επόμενα χρόνια μέχρι σήμερα, προσωπικά εν το θεωρώ σωστόν να φορτώνεται στην εν λόγω προσπάθειαν, αφού είσ̆εν ήδη ολοκληρωθεί.

Όσον αφορά τωρά στον διχασμόν της κυπριακής κοινωνίας, τόσον εθνικά (Ε/Κ- Τ/Κ) όσον τζ̆αι ιδεολογικά (δεξιοί-αριστεροί). Θεωρώ το άδικον να αποδίδεται σε τούτην την επιλογήν (ένοπλος αγώνας) τζ̆αι τούτην την χρονικήν περίοδον. Διότι τζ̆αι τα θκιό επροϋπήρχαν. Ο μέσος Ε/Κ εθεωρούσεν ήδη προ πολλού τον μέσον Τ/Κ ως "δεύτερης διαλογής" άθρωπον ενώ οι αντιπαραθέσεις "εθνικοφρόνων" με τους "κούμμουνους" υπήρχαν ήδη σε μεγάλην έκτασην δεκαετίες πριν το 1955.

Η περίοδος 1955-59 βέβαια, δυστυχώς, επροκάλεσεν τεράστιαν όξυνσην τούτων των διχασμών, ενώ με πιο νηφάλιους τζ̆αι σοφούς χειρισμούς, δηλαδή αποφυγήν της ένοπλης δράσης τζ̆αι ένταξην ολόκληρου του λαού στον αγώναν κατά της αποικιοκρατίας με ειρηνικά μέσα, ενδεχομένως να αποτελούσεν ευκαιρίαν να ξεπεραστούν. Τούτον φυσικά εν αίσθηση, αφού η ιστορία μια είναι.

Εν ξέρω αν πρέπει να γιορτάζουμεν ως κράτος την 1η Απριλίου. Διότι εν την γιορτάζουν ούλλοι οι Κυπραίοι, για ευνόητους λόγους. Εν μπορεί ένας Τ/Κ να γιορτάσει ούτε ένας αριστερός. Εν μια επέτειος που εν συνθέτει αλλά διχάζει. Προτιμώ να γιορτάζουμεν την επέτειον ίδρυσης της Κυπριακής Δημοκρατίας. Της μόνης πραγματικότητας που μπορεί να ενώσει κάθε Κυπραίον, ανεξαρτήτως εθνικής καταγωγής ή ιδεολογίας.

Το σίουρον είναι ότι πρέπει να μελετήσουμεν την εν λόγω περίοδον τζ̆αι να μάθουμεν που τες σχετικές εμπειρίες. 61 χρόνια μετά εν το έχουμεν πράξει, ούτε την σωστήν μελέτην, ούτε την εκμάθησην."

Ώσπου να μελετήσουμεν τζ̆αι να μάθουμεν, stay cool and keep rocking!

Κίνα vs "Δύση": σημειώσατε 1 (τζ̆αι στον κορωνοϊό)

Εν έχω μελετήσει τους Κινέζους. Πολλά λλία ξέρω για λλόου τους. Τζ̆αι εννοώ τους σύγχρονους Κινέζους, οϊ τους αρχαίους ή τους μεσαιωνικούς, που εν ακόμα μεγαλλύττερο μυστήριον για μένα τζ̆αι - φαντάζουμαι - για τον μέσον Κυπραίον. Λλίον πολλά ξέρω ότι το σύγχρονον Κινεζικόν κράτος αυτοαποκαλείται "κομμουνιστικόν", ως συνέχεια της συλλογικότητας που εγκαθίδρυσεν ο "μεγάλος τους ηγέτης", ο Μάο, τα χρόνια μετά τον Β' παγκόσμιον πόλεμον (κατά τα άλλα κατηγορούμεν τους εθνικιστές ότι θεοποιούν αθρώπους, μετά κάμνουμεν το τζ̆αι μεις αλλά εν "διαφορετικόν"). Οι δε ηττημένοι εθνικιστές Κινέζοι του Τσ̆άγκ Κάϊ Σεκ, του σύμμαχου των δυτικών εναντίον της Ιαπωνίας κατά τον Β' παγκόσμιον αποσκιρτήσαν ιδρύοντας την Ταϊβάν, ή "εθνικιστική Κίνα" όπως αθθυμούμαι να την αποκαλούν. Αλλά τζ̆είνον εν άλλη, ακόμα πιο άγνωστη για μέναν, ιστορία.

Θκιαβάζοντας πρόσφατα μιαν σειράν βιβλίων επιστημονικής φαντασίας που τον, πρώτον ever, Κινέζον βραβευθένταν με τα σχετικά βραβεία Hugo, εκατάλαβα ότι το "κινεζικόν δόγμαν" ήταν διαφορετικόν που τζείνον της ΕΣΣΔ, όπως περίπου εν διαφορετικοί, ξέρω γω, οι ορθόδοξοι που τους καθολικούς τζ̆αι τους προτεστάντες, αν τζ̆αι ούλλοι εν "χριστιανοί". Οι Κινέζοι αποκαλούσαν τους Σοβιετικούς, "αναθεωρητές" τζ̆αι ήταν σχεδόν εξίσου εχθρικά διακείμενοι απέναντι τους όπως με τους "ιμπεριαλιστές δυτικούς". 

Σήμερα, η εντυπωση που έχω είναι ότι η Κίνα ΔΕΝ είναι πραγματικά κομμουνιστική. Μέσα στες δεκαετίες που την επικράτησην της εν λόγω θεωρίας, όντως έχουν "σχεδιασμένην οικονομίαν" τζ̆αι έσ̆ει επικρατήσει ο "κρατισμός", δηλαδή ο πλήρης έλεγχος της κοινωνίας που την εκάστοτε κυβέρνησην τζ̆αι το - μοναδικόν - Κομμουνιστικόν Κόμμαν Κίνας. Αλλά σταδιακά η Κίνα έφτασεν να εφαρμόζει καπιταλισμόν. Απλά αντί να εν ιδιωτικής φύσεως, εν κρατικής. Η δε περιβαλλοντική υποβάθμιση που προκαλεί η "αναπτυξιακή έκρηξη" της Κίνας εν συνάδει με τες σχετικές "αριστερές" διδαχές. 

Τέσπα, μπορεί τζ̆αι να λαλώ πελλάρες. Η ουσία εν άλλη. Στην Κίνα σήμερα επικρατεί η λογική της "συλλογικότητας". Το άτομον υποτάσσεται, που ούλλες τες απόψεις, στο συμφέρον της ομάδας. Εν εντυπωσιακόν. Όπου παρατηρήσεις συμπεριφορές του μέσου Κινέζου (εν το έχω κάμει συστηματικά αλλά έχω δει παραδείγματα αρκετά), εν έτοιμος να δεχτεί απίστευτα μέτρα περιστολής της προσωπικής του ελευθερίας, τζ̆αι γενικά των δικαιωμάτων του, υπέρ του κοινού καλού, όπως τούτον εκλαμβάνεται που την κρατικήν εξουσίαν. Τζ̆αι δεν το κάμνει ασυνείδητα ή όντας δυστυχισμένος. Κάμνει το με απόλυτην φυσικότηταν τζ̆αι αυταπάρνησην, γιατί έτσι μαθαίνει να λειτουργεί παιδιόθεν. 

Είχαμεν δει πρόσφατα στο "Νετφλιξ" (American Factory) την εξαγοράν μιας Αμερικάνικης εταιρίας σε πολιτείαν των ΗΠΑ που έναν Κινέζον εκατομμυριούχον, στο πλαίσιον της οποίας επροσλάβαν μέρος του προηγούμενου προσωπικού, ντόπιους δηλαδή, τζ̆αι εβάλαν τους να δουλέψουν μαζίν με εργάτες που εφέραν που την Κίνα. Εστείλαν επίσης στελέχη Αμερικανούς να παρακολουθήσουν την λειτουργίαν της μητρικής εταιρίας τζ̆αι του εργοστασίου στην Κίνα. Η διαφορά στην κουλτούραν τζ̆αι τες σχέσεις ανάμεσα στους αθρώπους ήταν συγκλονιστική. Η πειθαρχία τζ̆αι η υποταγή των Κινέζων εργατών στες οδηγίες τζ̆αι τους κανόνες της εταιρίας (δίκην συλλογικότητας) οδηγούσεν σε θεαματικήν παραγωγικότηταν σε σχέσην με τους Αμερικανούς συναδέλφους τους. Σε ορισμένους που τους οποίους άρεσεν πολλά το συγκεκριμένο μοντέλον, αλλά άλλους ετρόμαξεν τους, το πως ουσιαστικά έβαλλεν την ατομικότηταν σε δεύτερην μοίραν. Εν άρκησεν να οδηγήσει μέρος των Αμερικανών στο να ιδρύσουν συντεχνίαν για να υπερασπιστεί τα, συνεχώς περιοριζόμενα, δικαιώματα τους. Κάτι εξόχως "αντιαμερικανικόν", ως μια (νεο)-φιλελεύθερη κοινωνία. Τούτον, η ίδρυση συντεχνίας εργαζομένων δηλαδή, παραδόξως, εξόργισεν τον Κινέζον εκατομμυριούχον, που - υποτίθεται - επροέρχετουν που κομμουνιστικήν χώραν. Go figure... 

Για τες "δυτικές κοινωνίες", δηλαδή όσες έχουν υιοθετήσει το πρότυπον της φιλελεύθερης, αστικής δημοκρατίας, το σύστημαν της Κίνας εν φοϊτσ̆άρικον, άρα "εχθρικόν". Εν συχνή η διατύπωση επικρίσεων τζ̆αι η προσπάθεια κατακεραύνωσης της Κινεζικής κυβέρνησης, λεκτικά ή με μέτρα, για την καταπίεσην που ασκεί στες "ατομικές ελευθερίες" τζ̆αι τα "ανθρώπινα δικαιώματα", όπως τα εθέσπισεν φυσικά κατά κύριον λόγον, η ίδια η "δύση". Ή στην υποβάθμισην του περιβάλλοντος που προκαλεί με την - ασύδοτην - βιομηχανικήν τζ̆αι άλλην παραγωγήν της. Βέβαια εν τραβούν κανέναν ζόριν να εμπορεύκουνται μαζίν της, έχοντας την σταδιακά μετατρέψει στην μεγαλλύττερην οικονομίαν του πλανήτη.

Τούτον το τελευταίον εν άλλη μια "κατάκτηση" του κινεζικού συστήματος. Εκαταφέραν να παίξουν με τους "δυτικούς" στο δικόν τους παιχνίδιν (βλέπε παγκοσμιοποιημένη οικονομία με κίνητρον το κέρδος) τζ̆αι φαίνεται να το παίζουν καλλύττερα, ενώ διατείνονται ότι εν κομμουνιστές (εν ξέρω αν όντως είναι, ειδικά με τόσους εκατομμυριούχους να επενδύουν τεράστια ποσά εκτός Κίνας). Η άλλη τους, πλέον πρόσφατη, επιτυχία, εν η αντιμετώπιση της τρέχουσας πανδημίας του κορωνοϊού.

Εν η τρίτη προς τέταρτη μέρα χωρίς νέα κρούσματα στην "πηγήν" της αρρώστιας, την πόλην Ουχάν. Την ίδιαν στιγμήν που διαδραματίζεται μια τραγωδία χωρίς τέλος στην Ιταλίαν, με σ̆ιηλιάες νεκρούς, τζ̆αι με φόβον αντίστοιχης εξέλιξης σε άλλες χώρες του δυτικού κόσμου, όπως το Ηνωμένο Βασίλειο τζ̆αι οι ΗΠΑ. Έπιασεν μας τζ̆αι μας η "πιέλλα", δυστυχώς, αφού ούτε εμείς επήραμεν εξαρχής αυστηρά μέτρα, φοβούμενοι, ως ηγεσία ακριβώς τες αντιδράσεις σε τέθκοιες αποφάσεις τζ̆αι το πολιτικόν κόστος που συνεπάγεται. Ο θεός να βάλει το σ̆έριν του που λέμεν, αν τζ̆αι εν υπάρχει έτσι περίπτωση, αφού εν υπάρχει θεός για να χρησιμοποιήσει μέλη του σώματος του υπέρ μας.

Οι Κινέζοι εφαρμόσαν πάλε το σύστημαν τους. Πλήρης κεντρικός έλεγχος, υποχρέωση του κάθε πολίτη να υποταχτεί χωρίς διαμαρτυρίαν στες εντολές του κρατικού μηχανισμού, αυστηρός περιορισμός των δραστηριοτήτων, μαζική κινητοποίηση κεντρικά ελεγχόμενων διαδικασιών κλπ. Εν ούλλα τούτα που μέμφονται οι "δυτικοί" τζ̆αι που θεωρούν "καταπάτησην της ατομικής ελευθερίας" τζ̆αι της "ελεύθερης αγοράς". Αλλά αναγκάζουνται, μπροστά στην λαίλαπαν του ιού, να υιοθετήσουν οι ίδιοι. Διότι αλλιώς ενδέχεται να θρηνήσουμεν εκατομμύρια θύματα. Τούτον, όσον τζ̆αι αν φαίνεται πρόωρον τζ̆αι εκτός κλίματος, κατ' ἐμέναν συνιστά μιαν "νίκην" του κινεζικού συστήματος έναντι της δύσης. Εξ''ου τζ̆αι ο τίτλος της ανάρτησης.

Το μόνον σίουρον είναι ότι η έλευση τζ̆αι η παρεύλευση του κορονοϊού εννά μας έβρει αλλαγμένους. Πολλές θεωρήσεις τζ̆αι φιλοσοφίες διακυβέρνησης τζ̆αι γενικά κοινωνικού σχεδιασμού εννά πρέπει να μπουν στο μικροσκόπιον τζ̆αι να εξελικτούν ανάλογα για να μπορούμεν να αντιμετωπίσουμεν πιο καλά το μέλλον, είτε αφορά πανδημίες είτε άλλα συλλογικά θέματα. Ήδη παρατηρούμεν, ακόμα τζ̆αι στην οπισθοδρομικήν, επαρχιώτικου συντηρητισμού, Κύπρον, αφορμές ενδυνάμωσης του ΓΕ.Σ.Υ. αλλά τζ̆αι εκσυγχρονισμού του εκπαιδευτικού συστήματος. Εν καλόν εξάλλου να μεν κατηγορούμεν άλλους για δογματισμόν, χωσμένοι πίσω που τον δικόν μας, είτε τούτος εν "δεξιού", είτε "αριστερού" τύπου. Εν εξόχως υποκριτική μια τέθκοια συμπεριφορά.

Ώσπου να ξεπεραστεί η τρέχουσα κρίση, stay cool and keep rocking!