Ο Σταυρής τζιαι το ελλαδο/κυπριακόν νταραβέριν

Αρέσκει μου πολλά όταν επαληθεύκουνται οι πρώτες μου εντυπώσεις. Όταν άρκεψεν το φετινόν masterchef με τους θκιό Κυπραίους του, τον Σταυρήν τζ̆αι τον Ιωάννην, όσοι ασχολούνται με το εν λόγω reality ελατρέψαν τον δεύτερον όσον εμισήσαν τον πρώτον. Ο Ιωάννης ήταν ευγενέστατος, ικανότατος, διακριτικότατος, φιλικότατος. Ο Σταυρής ήταν αγενέστατος, φανφάρας τζ̆αι προκλητικός. Το μόνον του θετικόν ήταν ότι πολλά νωρίς στο παιχνίδιν έδειξεν δυνατός μαγειρικά. Προσωπικά όμως, εγώ εσυμπάθησα παραπάνω τον Σταυρήν που τον Ιωάννην. Που την αρχήν. Που το ότι εσυστήθηκεν ως "Κυπραίος" αντί ως "Ελληνοκύπριος" (τι μισητός, σχιζοφρενικός αυτοπροσδιορισμός ρε παιδί μου), που το ότι εμιλούσεν με την διάλεκτον διάχυτην στην ομιλίαν του, χωρίς να τον κόφτει ιδιαίτερα αν θα τον καταλάβουν, που το ότι έδειχνεν τσαμπουκκάν παρά φτιαχτήν "καλήν συμπεριφοράν". Ναι, εν άγαρμπος κοινωνικά, σε βαθμόν αναισθησίας, τζ̆αι στην θέσην του θα επρόσεχα πως εκφράζουμαι, αλλά που την άλλην εν μασά τα λόγια του ούτε επαρουσίασεν συμπεριφοράν υποκρισίας, γιατί φαίνεται τύπος που εν του περνά να υποκρίνεται. Αντίθετα, ο Ιωάννης έπαιξεν έναν ρόλον, του "καλού παιδιού". Όσον θετικός τζ̆αι να μου έδειχνεν, τζ̆είνον το επιτηδευμένον "καλαμάρισμαν" του εφακκούσεν μου κέντρον.

Η εξέλιξη του παιχνιθκιού εδικαίωσεν σε μεγάλον βαθμόν την άποψην μου. Το κοινόν σε Ελλάδαν τζ̆αι Κύπρον αναγκάστηκεν αρχικά να παραδεχτεί τον Σταυρήν ως προς τες ικανότητες του, τζ̆αι, σταδιακά, να τον συμπαθήσει, τόσον για την ντομπροσύνην του όσον τζ̆αι - το κυριόττερον - για τον έκδηλον Κυπριωτισμόν του. Εν μια συμπεριφορά που εν μπορεί, αν είσαι ορθολογιστής, να ενοχλήσει κανέναν. Αν νιώθεις πρώτα Κυπραίος, σ̆αίρεσαι που ένας άθρωπος εκπροσωπεί τούτον το πράμαν. Αν νιώθεις πρώτα Έλληνας, ξέρεις ότι μεγάλον μέρος της Κυπριακής ταυτότητας εν Ελληνικόν, τζ̆αι συγχωρείς τον διαχωρισμόν που εισάγεται σε διάφορες περιπτώσεις. 

Για να κάμουμεν μιαν αντιπαραβολήν. Θκιό συμπαίκτες του Σταύρου, ο Γιώργος τζ̆αι η Μάρλεν εν που την Κρήτην. Ηράκλειον τζ̆αι Χανιά αντίστοιχα. Αν δεν το δηλώσουν οι ίδιοι (ευτυχώς εκάμαν το), δεν έσ̆εις ιδέαν ως τρίτος, βάσει ομιλίας, πόθεν είναι. Διότι η κοινή νεοελληνική έσ̆ει μεν προσφέρει ευκολίαν επικοινωνίας στον Ελληνικόν κορμόν, αλλά παράλληλα έσ̆ει ισοπεδώσει τον πληθυσμόν, εξαφανίζοντας επί της ουσίας, τες τοπικές διαλέκτους. Οι λόγοι που η Κυπριακή αντέχει, παρά τον σχολικόν προσηλυτισμόν της κοινής νεοελληνικής, εν πολλά ενδιαφέρον θέμαν, κοινωνιολογικά τζ̆αι άλλωσπως.

Παράλληλα, μεγάλη μερίδα του κόσμου σε Ελλάδαν τζ̆αι Κύπρον, σε μεγάλον βαθμόν αρνείται να αντιληφθεί κάποιες απτές πραγματικότητες. Γι'αυτόν συγχίζει τον τούτον το "χάσμαν" ανάμεσα σε "Κυπραίους" τζ̆αι "εξ Ελλάδος". Στην σύγχρονην εποχήν οι έννοιες "κράτος" τζ̆αι "έθνος" τείνουν να ταυτιστούν. Η Κύπρος εν το μόνον κομμάτιν του "ελληνικού κορμού" που, για λόγους χιλιοειπωμένους, εν έγινeν επαρχία του νεοελληνικού κράτους αλλά ανεξάρτητον κράτος. Έναν κράτος που εν ντε φάκτο διχοτομημένον ακριβώς λόγω εθνοτικών συγκρούσεων, με το 40% του υπό κατοχήν τζ̆αι αμιγώς Τουρκικόν που άποψην σύνθεσης τζ̆αι αυτοπροσδιορισμού του πληθυσμού του. Τζ̆αι που προσπαθεί να επανεντάξει το κατεχόμενον του κομμάτιν μέσα που έναν ομοσπονδιακόν μοντέλον, όπου οι θκιό κοινότητες του νησ̆ιού να μπορέσουν να εμπιστευτούν η μια την άλλην αρκετά ώστε να συνυπάρξουν.

Τούτον καθίσταται αδύνατον όσον η "Ελληνική" (τζ̆αι αντιστοίχως η "Τουρκική") ιδιότητα μπαίνει μπροστά που την "Κυπριακήν". Αν θα συνυπάρξουν οι θκιό κοινότητες, οφείλουν να προτάξουν το τι τους ενώνει (Κυπριακή ιδιότητα) αντί τι τους χωρίζει (Ελληνική/Τουρκική ιδιότητα). Στες ελεύθερες περιοχές, όπου οι πολίτες απολαμβάνουν τα αγαθά ενός κολοβού μεν, ελεύθερου κράτους δε, ήδη τούτη η τάση εκδηλώνεται. Ο Σταυρής έννεν πλέον χαρακτηριστικόν παράδειγμαν μιας μικρής μειοψηφίας, όπως παλιά, αλλά μιας αυξανόμενης μάζας "Κυπραίων", ασχέτως αν ούλλοι συνειδητοποιούν ότι η εθνική τους καταγωγή εν πρόδηλα Ελληνική. Όπως οι Χιλιανοί, οι Παναμέζοι, οι Κοσταρικανοί κλπ. ξέρουν ότι μιλούν Ισπανικά τζ̆αι θρησκεύουν ως καθολικοί χριστιανοί, αλλά έννεν Ισπανοί, εν μια ξεχωριστή εθνική οντότητα, αφού απολαμβάνουν κρατικήν κυριαρχίαν. Δυστυχώς, οι Κυπραίοι Τουρκικής καταγωγής εν απολαμβάνουν, σε μεγάλον βαθμόν εξαιτίας των δικών τους επιλογών, τούτον το αγαθόν. Εμείς που μετέχουμεν της Κυπριακής Δημοκρατίας, θα έπρεπεν να τους στέλλουμεν το μήνυμαν ότι εν εξίσου Κυπραίοι με μας, τζ̆αι ότι θέλουμεν τους μαζί μας, δεχόμενοι φυσικά την διαφορετικήν τους εθνικήν καταγωγήν. Τζ̆αι για να γίνουμεν πιο πειστικοί, πρέπει να αποδεχτούμεν επιτέλους, ότι πρώτιστα είμαστεν Κυπραίοι, όχι Έλληνες. Εκτός φυσικά αν συμφιλιωθούμεν με την ιδέαν της "εθνοτικά καθαρής" λύσης ενός κράτους "έστω μισού αλλά Ελληνικού". Που εν ακόμα πιο ανέφικτον, αφού η Τουρκία ουδέποτε θα ανεχτεί έτσι πράμαν στο "μαλακόν υπογάστριον" της.

Ώσπου να ξεκαθαρίσουμεν, σε Κύπρον τζ̆αι Ελλάδαν, τες προτεραιότητες του αυτοπροσδιορισμού μας, stay cool and keep rocking!