Πίσω στο "άντρο" μου, απολαμβάνοντας το "αραλίκκιν" μετά που μιαν εβδομάδαν ταξιδιωτικής "κραιπάλης"(την 2ην τούτον το καλοκαίριν, που αποτελεί οικογενειακόν ρεκόρ), αναρωθκιούμαι που βρίσκεται, στα ενδότερα της ανθρώπινης ψυχοσύνθεσης, τούτη η αγάπη για τα ταξίθκια. Χαρακτηριστικά, αν ρωτήσεις τους αθρώπους τι θα εκάμναν αν είχαν άφθονα χρήματα, παραπάνω που τους μισούς θα σου απαντήσουν το κλασσικόν "θα εγύριζα τον κόσμον".
Αντιμετωπίζοντας κάπως πιο πραγματιστικά το θέμαν, επιστρέφω στο παρελθόν του homo sapiens, ένα παρελθόν πάνω σε μιαν θάλασσαν δέντρων, με αφθονίαν τροφής τζιαι - το κυριόττερον - ασφάλειαν που τα αρπακτικά του εδάφους. Καμμιά ανάγκη για "εξερεύνηση", αφού ότι εχρειάζουνταν για να ευημερήσουν εβρίσκετουν εντός ακτίνας ολίγων χιλιομέτρων. Τζιαι ξαφνικά κάτι συμβαίνει. Άλλη μια κλιματική αλλαγή, που τες πολλές μέσα στες χιλιετηρίδες, αποψιλώνει το δάσος. Ο πρόγονος μας βρίσκεται στο έδαφος, γυμνός, στο έλεος των αρπακτικών, τζιαι με την τροφήν να γίνεται δυσεύρετη. Κάπου τζιαμέ ο άθρωπος έγινεν νομάδας. Τζιαι έμεινεν έτσι για δεκάδες χιλιάδες χρόνια. Ώσπου κάποτε, άρκεψεν να καλλιεργεί τη γην τζιαι να τρέφεται πάλε χωρίς την ανάγκην της περιπλάνησης. Ανακάλυψεν παράλληλα τη φωθκιάν τζιαι το λόγον τζιαι εσκαρφάλλωσεν στην κορυφήν της τροφικής αλυσίδας. Τέρμαν τζιαι ο φόος των αρπακτικών.
Φαίνεται όμως, ότι κάτι που τον νομάδαν κουβαλούμεν το ακόμα μέσα μας. Όπως η χαρά του κυνηγιού εν μια ανάγκη που μόνη της, η οποία αναπτύχθηκεν στο πλαίσιον της αναζήτησης τροφής, έτσι τζιαι η χαρά της περιπλάνησης εν μια ενδόμυχη ανάγκη - φαίνεται μου - που ακόμα κουβαλούμεν μέσα μας. Εν χρειάζεται να υπάρχει βιοποριστική ανάγκη για να ταξιδέψουμεν. Εν χαρά που μόνον του το ταξίδιν.
Βέβαια, για έναν σπιτόσκυλον σαν εμέναν, άλλη τόση χαρά εν η επιστροφή στο λημέρι μου, στο άδυτο μου, στο καταφύγιο μου, όπως θέλετε πείτε το. Τζιαι πως να χαρείς την επιστροφήν, αν δεν λείψεις τζιαι λλίον που κοντά του;
Όπως ούλλα τα ταξίθκια, τούτα του φετινού καλοκαιριού αφήσαν μου ερεθίσματα σε ούλλες τες αισθήσεις τζιαι εμπλουτίσαν τον κόσμον μου, εξωτερικόν τζιαι εσωτερικόν. Πάνω που ούλλα, εδώσαν μου φρέσκες αναμνήσεις, στες οποίες με διάφορους τρόπους θα μπορώ να ανατρέξω όποτε το νιώσω ανάγκην. Τζιαι, σαν έξτρα μπόνους, κάπως όπως περιγράφει η φίλτατη Bea, στην τελευταίαν της ανάρτησην, απολαμβάνω το πως ζουν τα ταξίθκια τα κοπέλια μας. Εν πολλές οι περιπτώσεις που αντί να θαυμάζω μιαν εικόναν ή έναν δρώμενον επροτίμησα να γυρίσω προς τα πρόσωπα τους για να δω τες αντιδράσεις τους. Άλλον να σας το λαλώ τζιαι άλλον να το ζήσετε.
Ώσπου να ξανατρέξω το πενταρούδιν μου στες όχθες του Seine, stay cool and keep rocking!
