Η "αστική δημοκρατία" εν απλά μια λλιόττερον ελιτίστικη αριστοκρατία, υπό την έννοιαν ότι οι "ταγοί" εν έχουν πλέον "επίσημον δικαίωμαν διαδοχής" όπως είχαν οι αριστοκράτες τζ̆αι οι βασιλιάδες. Θωρούμεν βέβαια ότι έχουμεν τζ̆αι σύγχρονους διαδόχους (π.χ. στην Κύπρον οι Κυπριανού, οι Παπαδόπουλοι, στην Ελλάδαν οι Παπανδρέηδες, οι Μητσοτάκηδες κλπ.). Το "όνομαν" ορισμένων εν αρκετόν να τους εκλέξει πολλές φορές.
Βέβαια, ο "λαός" όντως, για πρώτη φοράν ever (στην αρχαίαν Αθήναν οι δούλοι τζ̆αι οι γυναίκες εν εψηφίζαν) μπορεί να καθορίσει κάθε 4-5 χρόνια μιαν κάποιαν "διαδοχήν", άρα νιώθει για λίον μιαν ψευδαίσθησην ελέγχου. Για ούλλην την ενδιάμεσην περίοδον όμως, ούλλοι τούτοι οι εκλεκτοί (δημάρχοι, βολευτές, υπουργοί, πρωθυπουργοί, προέδροι κλπ.) κυριολεκτικά κάμνουν ότι θέλουν, τζ̆αι η μόνη αντίδραση που υπάρχει εν καμμιά απεργία ποδά ποτζ̆εί ή καμμιά διαδήλωση, άμα το παραχέσουν κάπου με την διαφθοράν τους. Επί της ουσίας, κάποιοι "αντιπρόσωποι" αποφασίζουν για μας σε καθημερινήν βάσην, χωρίς εμάς. Εμείς, ακόμα τζ̆αι διαθέτοντας το δικαίωμαν να παρακολουθήσουμεν τες αποφάσεις τους, συνήθως, κατά μέσον όρον, ούτε την διάθεσην να τους ελέγξουμεν έχουμεν, ούτε -κυρίως -την γνώσην τζ̆αι την κατάρτισην.
Στο δε (ψευδο) καπιταλιστικόν σύστημαν που επικρατεί, οι "ταγοί" μας ακολουθούν τες επιταγές διαφόρων κεφαλαιοκρατών, οι οποίοι με την οικονομικήν τους δύναμην, ωθούν τους "ηγέτες" μας να λάβουν τες αποφάσεις που αυξάνουν τον πλούτον τζ̆αι την ισχύν τους.
Είπα "ψευδο" καπιταλιστικόν, διότι ο ατόφιος καπιταλισμός, όπως -ειρωνικά -τζ̆αι ο σοσιαλισμός, διακυρήττει την σταδιακήν υποχώρησην του κράτους τζ̆αι της εξουσίας που τα οικονομικά/κοινωνικά/πολιτικά δρώμενα, γιατί εν παράγοντες στρέβλωσης. Οι πραγματικοί αναρχικοί ξέρουν ότι η εξουσία τζ̆αι το κράτος οδηγούν αναπόφευκτα στην διαφθοράν, άρα ο στόχος της κοινωνίας πρέπει να είναι να καταστούν αχρείαστα.
Ώσπου να καταστούν αχρείαστα, stay cool and keep rocking!
