Τι μου έμεινεν...

Όταν προσπαθώ να συνειδητοποιήσω ότι έπιασα τα 46, δυσκολεύκουμαι λλίον. Εν νιώθω τόσον. Η αίσθηση μου είναι ότι το μυαλόν μου εκόλλησεν κάπου στα 16 τζ̆αι επί της ουσίας εν έσ̆ει εξελικτεί που τότε. Εντάξει, η εμπειρία που έρκεται με τον χρόνον τζ̆αι τα βιώματα που κουβαλά σίουρα επιδρά πάνω σου τζ̆αι αλλάσσει σε με τρόπους που ούτε καν αντιλαμβάνεσαι. Αλλά, 46; Εν τα έχω ρετζ̆ιστράρει.

Έτσι εσκέφτηκα, με αφορμήν την ημέραν, να κάμω μιαν ανασκόπησην των κυρίων στοιχείων τούτης της ζωής 46 ετών, τζ̆αι το τι έχω να περιμένω στην συνέχειαν.

Όπως είχα γράψει τζ̆αι πρόσφατα, οι "στόχοι" μου σε τούτον τον κόσμον είχαν οριστεί που το περιβάλλον, οικογένειαν τζ̆αι σχολείον. Πατρίδα, θρησκεία, οικογένεια. Έτσι όφειλα να είμαι καλόν παιδίν, καλός μαθητής, καλός πολίτης, καλός στρατιώτης κλπ. Λλίον πολλά, τζ̆αι αφού είχα την τύχην να ζω μέσα σε μιαν υγιήν οικογένειαν, τζ̆αι να έχω καλούς δασκάλους/ καθηγητές, τα πρώτα θκιό αποδειχτήκαν εύκολα τζ̆αι "φυσικά". Τούτα εμπλουτιστήκαν με μιαν ζωντανήν γειτονιάν τζ̆αι μιαν απίστευτα μεγάλην παρέαν που έδωσεν φιλίες τζ̆αι σχέσεις που κρατούν ως σήμερα. Παράλληλα ήμουν τυχερός στο να έχω κάποια ταλέντα αθλητικής φύσεως - ήμουν γλήορος βασικά τζ̆αι είχα αντοχήν - τζ̆αι είχα τζ̆αι τες ανάλογες επιτυχίες (μετάλλια σε σχολικούς, περιφερειακούς, παγκύπριους αγώνες). Στο δε λύκειον, όπου έκαμα τζ̆αι τες πιο δυνατές φιλίες, έζησα την απίστευτην εμπειρίαν της συμμετοχής σε ροκ συγκρότημαν τζ̆αι της παρουσίας μπροστά σε κοινόν, ερμηνεύκοντας τραούθκια των οποίων τους στίχους είχα γράψει. 

Προς το τέλος της σχολικής ζωής, ήβρα τζ̆αι την Αγάπη μου. Ήξερα την ήδη που πριν, υπήρξαμεν μέχρι τζ̆αι ανταγωνιστές, αφού ήταν σημαιοφόρος του γυμνασίου τζ̆αι γω παραστάτης. Αλλά το κλικ έγινεν στα 17 μας. Είχαμεν τα ups and downs μας αλλά φαίνεται ήταν γραφτόν. Τον Αύγουστον κλείουμεν 27 χρόνια σχέσης, προϊόν της οποίας εν η υπέροχη οικογένεια μας, με τα κοπέλια μας τζ̆αι έναν σωρόν ανεπανάληπτες εμπειρίες. 

Στον στρατόν είχα πάλε το σκουλούτζ̆ιν του "κάτι παραπάνω". Εν ήθελα απλά να "περάσω". Ως αποτέλεσμαν επήα δόκιμος, τζ̆αι επέρασα 4 μήνες στο Ηράκλειον της Κρήτης. Ήταν μια περίοδος μεγάλης δοκιμασίας που εσυνοδέυτηκεν που μιαν δυνατήν φιλίαν, την μόνην εκτός σχολείου που έκαμα. Αθθυμούμαι μέσα στο ΚΕΝ Λάρνακας, όταν έμαθα τα αποτελέσματα των προεισαγωγικών εξετάσεων, τζ̆αι το ότι είχα εξασφαλίσει θέσην στο πολυτεχνείον της Θεσσαλονίκης. Το αίσθημαν εν περιγράφεται. 

Μετά τους 26 μήνες του στρατού (που αποδείχτηκεν μια απογοήτευση τζ̆αι μια μαύρη τρύπα που με έκαμεν να χαρώ που εν είχα βάλει σχολήν ευελπίδων στες εξετάσεις) ήρτεν η ώρα να φύω που τον τόπον μου τζ̆αι να πάω στην "μαμάν-πατρίδαν" να σπουδάσω. Αθθυμούμαι που ήθελα να φιλήσω το χώμαν μόλις επροσγειώθηκα. Είπαμεν: πατρίς, θρησκεία, οικογένεια. Με την Αγάπην (ήβρα την τζ̆εικάτω να σπουδάζει επίσης) επηένναμεν εκκλησίαν τα πρώτα χρόνια, ενηστέυκαμεν κλπ. Άλλοι αθρώποι, ειδικά εγώ. 

Οι σπουδές ήταν να κρατήσουν 5 χρόνια. Τελικά εμείναμεν στην "νύμφην του Θερμαϊκού" 10 χρόνια. Έγινεν η 2η πόλη μας, τζ̆αι όποτε στραφούμεν εν σαν να μεν επέρασεν μια μέρα. Τζ̆αμέ εκατάλαβα τι εσήμαινεν η πραγματική αγάπη για την Ελλάδαν, τζ̆αι οϊ η άρρωστη, στείρα εθνικιστική που της είχα νωρίττερα, πριν την γνωρίσω. Αφήσαμεν τζ̆αι "φρουράν", μιαν αδερφήν εγώ στην Αθήναν, μιαν αδερφήν τζ̆αι έναν αδερφόν η Αγάπη σε Αθήναν τζ̆αι Θεσσαλονίκην. 

Στην Θεσσαλονίκην άρχισα τζ̆αι την επαγγελματικήν μου διαδρομήν, την σοβαρήν γιατί είχα δουλέψει τζ̆αι ως έφηβος τα καλοτζ̆αίρκα. Επέρασα τζ̆αι έναν εξάμηνον ως σερβιτόρος πρώτα, που με έκαμεν να θωρώ πάντα με συμπάθειαν τούτην την κατηγορίαν εργαζομένων. Έφερεν τα η συγκυρία τζ̆αι η δουλειά του συμβούλου εσυνεχίστηκεν στην Κύπρον, σε θυγατρικήν εταιρίαν. Συνολικά έδωσα στην Ατλαντίς σχεδόν 10 χρόνια, τζ̆αι εκέρδισα τζ̆αι εγώ πολλά. 

Αλλά επιστρέφοντας στην Κύπρον ήρτεν το "υπέρτατον" καθήκον: η δημιουργία οικογένειας. Εν με κάποιαν αμηχανίαν που το περιγράφω έτσι, αλλά πρέπει να είμαι ειλικρινής. Ουδέποτε είχα κάτσει συνειδητά να αξιολογήσω τι σημαίνει να φέρεις στον κόσμον κοπελλούθκια. Ήταν κάτι αυτονόητον. Ευτυχώς σε τούτον ήμουν πάλε τυχερός. Είχα δίπλα μου έναν άθρωπον που με εσυμπλήρωνεν σε ούλλα τζ̆αι εκάλυπτεν ούλλες μου τες αδυναμίες. Εδυσκολευτήκαμεν κάπως, αφού τούτες οι δουλειές πρέπει να αρχίζουν σε νεαρότερες ηλικίες, αλλά τρία χρόνια μετά την επιστροφήν μας, είχαμεν τα δίδυμα θαύματα μας. Τελικά ήταν τόση η χαρά, τόση η ολοκλήρωση που ουδέποτε ένιωσα να το μετανιώνω. Απλά κατά τζ̆αιρούς εγελούσα με την αφέλειαν τζ̆αι την ανωριμότηταν της νιότης μου. 

Μέσα σε τούτην την κοσμογονίαν, ένιωσα την ανάγκην να δοκιμάσω τζ̆αι κάτι άλλον: να ανοίξω την δικήν μου επιχείρησην. Ήταν άλλος ένας στόχος, μια "must" κατάσταση. Τζ̆αι δαμέ είχα στήριγμαν τζ̆αι υποστήριξην τόσον την Αγάπην όσον τζ̆αι την οικογένειαν. Εκατάφερα να χρηματοδοτηθώ τζ̆ιόλας, αξιοποιώντας το τι έκαμνα πριν. Απλά, στην πορείαν εκατάλαβα ότι όπως εν κάμνουν ούλλοι για γονείς, έτσι εν κάμνουν ούλλοι για επιχειρηματίες. Εν πολλά δύσκολον τζ̆αι τέχνη να πετύχεις με κάτι δικό σου. Για την ώραν παλεύκω το. Εννά δούμεν.

Έτσι σιγά σιγά εφτάσαμεν στο σήμερα. Τι εδιαδραματίστηκεν, τι με περιμένει στη συνέχειαν.

Όπως κάθε τζ̆ύρης, σίουρα μεγάλον μέρος του μέλλοντος θωρώ το μέσα που τους γιούες μου. Άρα θέλω να εν υγιείς, ευτυχισμένοι τζ̆αι να έχουν όσον το δυνατόν παραπάνω εφόδια που μας στην αρχήν της ζωής τους. Άρα ο κύριος μας άξονας εν τούτος.

Παράλληλα όμως έχω κάτι λλία "θέλω" που την επόμενην εικοσαετίαν, αν είμαστεν καλά, εννά ήθελα να υλοποιηθούν:

1) Να αγοράσω έναν cabrio muscle car. Μεν γυρεύκετε λογικήν σε τούτον, εν φετίχ. Δυστυχώς κοστίζει πολλά τζ̆αι εν μια παντελώς άχρηστη δαπάνη. Αλλά εν με κόφτει.

2) Να ξανασυμμετέχω σε ροκ συγκρότημαν τζάι να ηχογραφήσω τα παλιά κομμάθκια: το πρώτον εν δύσκολον, οπότε συμβιβάζουμαι στα ρεμπέτικα με καλούς φίλους. Το 2ον όμως εν σαφώς πιο προσιτόν τζ̆αι θα γίνει αργά ή γλήορα.

3) Να κάμω ροκ ραδιόφωνον: εν έχω ιδέαν τι χρειάζεται αλλά σκοπεύω να το ψάξω σοβαρά. 

4) Να κάμω έναν ροκ μπαράκι: τούτον βάλλω το μετά που εννά "ξιπαιθκιάσουμεν" γιατί η νύχτα έννεν για οικογενειάρχες. Εν στην κατηγορίαν του muscle car: άσκοπον αλλά φετίχ.

5) Να ταξιδέψω σε μακρινές χώρες: Η.Π.Α., Αυστραλία, Ιαπωνία, Σιγκαπούρη κλπ. Εν ο πιο ρεαλιστικός που τους στόχους, αφού εν κοινός με την Αγάπη.

6) Να φκάλω έναν βιβλίον, πιθανόν με υλικόν που τούτον το μπλογκ. Θέλει δουλειάν, τζ̆αι είμαι τεμπέλης, γι''αυτόν ακόμα να αρχίσει. Αλλά εν απόλυτα εφικτόν. 

7) Να γίνει επιτέλους συμφωνία στο κυπριακόν. Να σταματήσει η μέρα των γενεθλίων μου να εν συνυφασμένη με τον θρήνον τζ̆αι το μίσος. Όσον περνά ο τζ̆αιρός λλιανίσκουν τζ̆αι οι ελπίδες μου. Αλλά ότι περνά που το σ̆έριν μου εννά το κάμω.

Τελικά, μετά την θεραπείαν της γραφής, εν πιο ξεκάθαρη η 46ετία. Μακάρι να ζήσουν ούλλοι τούτην την διάρκειαν, τζ̆αι το κυριόττερον, τούτην την ποιότηταν ζωής που είχα την τύχην τζ̆αι το προνόμιον να ζήσω.

Ώσπου να το συνειδητοποιήσω, stay cool and keep rocking!