Το "κόμμαν της επανένωσης"

 

Όπως τζ̆αι πιο παλιά, υπάρχει μια προσπάθεια ενοποίησης κάποιων αθρώπων βάσει του πόθου τους να δουν επίτευξην συμφωνίας στο κυπριακόν τζ̆αι άρσην της παράνοιας του εν λόγω προβλήματος που το σβέρκον τούτου του παραδεισένιου, κατά τα άλλα, τόπου. Εξανάγινεν τούτην η προσπάθεια, πολλές φορές, ειδικά μετά το 2004, όταν η συγκεκριμένη μεγάλη ευκαιρία συμφωνίας επετάχτηκεν στον κάλαθον των αχρήστων, αφού ηγεσία τζ̆αι κόμματα εν επροετοιμάσαν τον απλόν λαόν για να πει "Ναι". Αντίθετα, επαίξαν με τον πιο άκρατον λαϊκισμόν, μαντρίζοντας ο καθένας τους δικούς του, είτε τότε είτε κατά τα χρόνια που ακολουθήσαν.

Πως μπορεί να σταθεί ένας τέθκοιος πολιτικός χώρος, αφού εν προοιμίου εν φανερόν ότι εννά αποτελείται που ιδεολογικά διαφορετικούς αθρώπους σε ευρύτερον πλαίσιον. Εννά περιλαμβάνει συντηρητικούς δεξιούς, κοσμοπολίτες φιλελεύθερους, σοσιαδημοκράτες τζ̆αι "πράσινους". Η απάντηση εν απλή: με μόνον τζ̆αι συγκεκριμένον πρόταγμαν την κατεπείγουσαν προσπάθειαν επίτευξης συμφωνίας στο κυπριακόν, υπό το παρόν πλαίσιον διαπραγμάτευσης των Ηνωμένων Εθνών, δηλαδή την διζωνικήν, δικοινοτικήν ομοσπονδίαν. Οϊ επειδή εν το πιο ελκυστικόν ή πιο βιώσιμον σύστημαν, αλλά διότι εν το μόνον στο τραπέζιν. Εν υπάρχει, ούτε θα υπάρξει άλλον, πέραν της διαιώνισης του στάτους κβο, που οδηγεί με μαθηματικήν ακρίβειαν στην ντε γιούρε διχοτόμησην της Κύπρου.

Υπάρχει η αίσθηση ότι ο μέσος Κύπριος εν ψηφίζει με βάσην τες θέσεις ενός εκάστου στο κυπριακόν, ότι όποτε έχουμεν εκλογές ούλλων των ειδών, ο καθένας ψηφίζει με άλλα κριτήρια, όπως η ιδεολογία, τα επιμέρους θέματα που τον απασχολούν, ο κομματικός πατριωτισμός, η εξυπηρέτηση μέσω ρουσφεθκιού κλπ. Εν αποκλείεται να ισχύει τούτον, τουλάχιστον εν μέρει. Προσωπικά είμαι της άποψης όμως ότι εξακολουθεί να ενδιαφέρεται πάρα πολλά ο μέσος ψηφοφόρος για τες θέσεις των υποψηφίων στο κυπριακόν. Έννεν τυχαίον, κατ'εμέναν, ότι που το 2003 τζ̆αι μετά, οι υποψήφιοι των κομμάτων με ακραίες θέσεις στο κυπριακόν, οϊ μόνον εν εκλέγουν πρόεδρον, αλλά εν περνούν καν στον δεύτερον γύρον. Τζ̆αι ότι τα θκιό μεγάλα κόμματα, ΔΗΣΥ τζ̆αι ΑΚΕΛ, εξακολουθούν να παραμένουν πρώτες δυνάμεις εκλογικά την στιγμήν που εν τα μόνα που ξεκάθαρα στηρίζουν το παρόν πλαίσιον διαπραγμάτευσης.

Επιστρέφοντας στο θέμαν του "κόμματος της επανένωσης", θεωρώ ότι σίουρα λείπει που την Κύπρον ένας ξεκάθαρος πολιτικός χώρος με τούτον το πρόταγμαν. Τόσον ο ΔΗΣΥ, με την προσκόλλησην του στους εθνικιστές τζ̆αι τους πατριδοκάπηλους, όσον τζ̆αι το ΑΚΕΛ με το κατά τζ̆αιρούς φλερτ του με ΔΗΚΟ/ΕΔΕΚ, δείχνουν να μεν λαμβάνουν υπόψην τυχόν κόστος που τούτες τους τες συμπεριφορές. Ότι με τον έναν ή τον άλλον τρόπον, οι απογοητευμένοι επανενωτικοί εντός των κόλπων τους εννά τους στηρίξουν για τους άλλους λόγους που αναφερθήκαν. Δαμέ εν το κρίσιμον σημείον. Για έναν επανενωτικόν, το κυπριακόν πρέπει να είναι το πρώτιστον θέμαν, τζ̆αι η συμπεριφορά των πολιτικών χώρων πρέπει να φιλτράρεται καθαρά μέσα που τούτον το πρίσμαν. Αν δε οι θέσεις ή οι κινήσεις δείχνουν κάτι άλλον, τότε ο συγκεκριμένος πολιτικός χώρος πρέπει να νιώθει το κόστος. Αν για τούτον απαιτείται δημιουργία κόμματος, τότε εγώ εννά το στηρίξω με όσα μέσα έχω στη διάθεσην μου. Ενδέχεται όμως, στην εποχήν του διαδικτύου, να υπάρχουν άλλοι τρόποι άσκησης πίεσης, δείχνοντας την δύναμην τούτου του πλήθους, όσον είναι. Εν είμαι ειδικός να τους καταδείξω, αλλά πάλε θα ήθελα πολλά να συμμετάσχω τζ̆αι να βοηθήσω.

Στο κάτω-κάτω, ότι τζ̆αι να σάσεις στην Κύπρον, όσον το κυπριακόν παραμένει στο στάτους κβο της παράνοιας, ούλλα παραμένουν άρρωστα.

Ώσπου να γιάνει ο τόπος, stay cool and keep rocking!