"Επολλύναν πάρα πολλά τα διαζύγια" απάντησα σε έναν καλόν φίλον όταν με ενημέρωσεν ότι ένας δικός του άθρωπος εχώρισεν πρόσφατα τζ̆αι ήθελεν να βοηθήσει με την μετακόμισην. "Ναι εν κουβέντα των πιο παλιών τούτη, για μας πλέον έννεν κάτι ασυνήθιστον ή περίεργον να κάμνουν οι αθρώποι τούτην την επιλογήν" απάντησε μου, οϊ χωρίς μιαν μομφήν για τζ̆είνον που μπορεί να εκληφθεί ως "συντηρητισμός" ή "οπισθοδρομικότητα" που μέρους μου (γενικά θεωρεί με αρκετά "πίσω" ο συγκεκριμμένος κολλητός, πάντα με αγάπην είμαι σίουρος).
Η αλήθκεια είναι ότι εν είμαι εναντίον των διαζυγίων, όπως εν είμαι ούτε υπέρ τους. Η κατάσταση πιο παλιά, μια θκυό γεννιές πριν βασικά, όπου το διαζύγιον ήταν μίασμαν τζ̆αι οι αθρώποι, ειδικά οι γυναίκες, ενίοτε εγκλωβίζουνταν σε έναν δυστυχισμένον γάμον για να αποφύγουν την "κοινωνικήν κατακραυγήν" τζ̆αι το συνεπαγόμενον "στίγμαν", ήταν μια ακραία κατάσταση. Κάποιοι αθρώποι, όπως εξαναέγραψα, εν κάμνουν ούτε για δέσμευσην ούτε, ακόμα πιο σημαντικόν, για γονιοί. Εν μπορούν όμως να το ξέρουν, οι παραπάνω τουλάχιστον, πριν κάμουν το βήμαν τζ̆αι δοκιμάσουν αν αντέχουν. Εν μπορείς, κοινώς, να στήσεις μηχανισμόν αξιολόγησης για να κρίνεις αν θκυό αθρώποι κάμνουν για να μοιραστούν την ζωήν τους παρέαν, ή αν θα είναι σε θέσην να αναγιώσουν κοπελλλούθκια σε βαθμόν στοιχειωδώς ικανοποιητικόν.
Η δυνατότητα διαζυγίου εδόθηκεν βασικά που θκυό μεγάλες εξελίξεις: η μια ήταν η αυξανόμενη κοσμικότητα του κράτους, το οποίον πλέον ήθελεν να παρεμβαίνει σε "πνευματικά θέματα" της πάλαι ποτέ εξουσίας (της θρησκείας σιόρ), όπως το "μυστήριον του γάμου". Η άλλη ήταν η χειραφέτηση των γυναικών, που εν επροέκυψεν που την "φώτισην" των πατριαρχών αρσενικών, αλλά που την ανάγκην που επροκαλέσαν θκυό διαδοχικοί παγκόσμιοι πόλεμοι τζ̆αι οι σφαγές νεαρών αρσενικών, για είσοδον του "ωραίου" (sic) ή "ασθενούς" (ξανά sic) φύλου στην αγοράν εργασίας. Η συνεπαγόμενη οικονομική τους δύναμη έφερεν πολιτικήν δύναμην, δυνατότηταν εκλέγειν τζ̆αι εκλέγεσθαι τζ̆αι είσ̆εν ως πολλά ενδιαφέρουσαν εξέλιξην τζ̆αι την σταδιακήν, αλλά αρκετά απότομην αναλόγως, σεξουαλικήν απελευθέρωσην.
Ήταν αναπόφευκτον ότι τούτες οι αλλαγές θα επηρεάζαν τον "ιερόν θεσμόν του γάμου" (μα τι κουρουφέξαλα ρε παιδί μου μας ταϊζουν οι παπάες τζ̆αι τρώμεν τα αμάσητα). Τζ̆αμέ που "ους ο θεός συνέζευξεν, άνθρωπος μη χωριζέτω", πλέον έχουμεν "χωριζέτω" σε βαθμόν που να μεν προκαλεί ιδιαίτερην εντύπωσην, αντίθετα να εν σχετικά "αναμενόμενον" ότι κάποιος που τον περίγυρον σου θα έσ̆ει αντιμετωπίσει τούτην την εμπειρίαν.
Κάπου δαμέ έρκεται ο "συντηρητισμός" μου (αν εθκιάβασες την πολύκροτην ανάρτησην μου, Γιον ή κόρην, εννά ξέρεις τι εννοώ). Για μέναν εν θεωρείται "πρόοδος" η αντικατάσταση ενός άκρου με έναν τζ̆αινούρκον. Που την παράνοιαν ενός εσαεί δυστυχισμένου γάμου στην αβασάνιστην καταφυγήν στο διαζύγιον μόλις στραβώσουν λλίον τα πράματα. Ειδικά αν δεν αρκέστηκες στον γάμον, αλλά άρκεψες τζ̆αι οικογένειαν, τζ̆αι έκαμες κοπελλούθκια. Τα οποία όταν εξεβολεύτηκες στον γάμο σου, ακόμα εν ανήλικα, τζ̆αι δικαιούνται έναν ισορροπημένον οικογενειακόν περιβάλλον, αλλιώς γεμώνουν τραύματα τζάι προβλήματα. Στο κάτω-κάτω, έκαμες οικογένειαν, κάμε τον συμβιβασμόν ότι εν είσαι πλέον μόνος σου, αλλά είσαι υπεύθυνος τζ̆αι για άλλους αθρώπους. Εννά μου πεις, υπάρχουν αθρώποι που χειρίζουνται καλά το διαζύγιον τζ̆αι φροντίζουν υπεύθυνα τα κοπελλούθκια τους, παραμερίζοντας τα προβλήματα που επιφέραν τον χωρισμόν. Ενώ παράλληλα υπάρχουν ζευγάρια που μεινίσκουν μαζί με το ζόριν τζ̆αι μεταφέρουν την αναπόφευκτην έντασην της κατεστραμμένης σχέσης στα κοπελλούθκια τους. Το πρώτο όμως εν η εξαίρεση του κανόνα, ενώ για το δεύτερον εν υπάρχει δικαιολογία. Αν είσαι στοιχειωδώς σωστὀς τζ̆αι αγαπάς τουλάχιστον τα κοπελλούθκια σου. Εννά βάλεις το εγώ σου κάτω τζ̆αι εννά ταυτίσεις την ευημερία σου με την δικήν τους. Τουλάχιστον ώσπου να ενηλικιωθούν τζάι εννά μπορούν τότε, σχετικά πιο εύκολα, να καταπιούν τον χωρισμόν των γονιών τους, που ότι ηλικίαν τζ̆αι να έχουν, εννά τα τραυματίσει ψυχικά.
Γενικά, τζ̆αι ενδεχομένως αφοριστικά, το διαζύγιον κατ'εμέναν εν ο εύκολος δρόμος. Ο συμβιβασμός τζ̆αι η αναζήτηση του κοινού καλού εν ο δύσκολος. Αλλά περιέχει τες πιο πολλές ανταμοιβές, για ούλλους τους εμπλεκόμενους.
Ώσπου να μεν καταφεύγουμεν στο διαζύγιο με ψύλλου ππήδημαν, stay cool and keep rocking!
Υ.Γ. Ποια η σχέση του τίτλου με το θέμαν; Νομίζω η περιρρέουσα στην Κύπρο δείχνει που πάει η κατάσταση με το κυπριακό. Εν ήθελα να το πιστέψω αλλά πιθανότατα εννά προλάβουμεν ως γενιά, οϊ την επανένωσην της Κύπρου, αλλά την ντε γιούρε διχοτόμησην της. Οι θκυό κοινότητες της Κύπρου, αντί να δουν τι τους ενώνει, πόσα έχουν να κερδίσουν μαζίν, πόσην εξασφάλισην για ειρήνην, ασφάλειαν τζ̆αι ευτυχίαν θα έφερνεν στους νέους τους ο συμβιβασμός τζ̆αι η αναζήτηση κοινής μοίρας, επιλέγουν συνειδητά το διαζύγιον, γιατί, λέει, "εν μπορούν να ζήσουν μαζίν", γιατί "εν ρεαλιστές" τζ̆αι γιατί "πρέπει να δούμεν τες πραγματικότητες". Κρίμαν, πραγματικά, ειδικά για τους μιτσ̆ιούς.
