Slut shaming

 

Να αρκέψουμεν που τον ορισμόν του τίτλου μας. Slut-shaming λαλεί μας ο Κούκλης, είναι "η τάση επίκρισης αθρώπων, ιδιαίτερα των γυναικών τζ̆αι των κοριτσιών, οι οποίοι εν ανταποκρίνουνται στις προσδοκίες περί συμπεριφοράς τζ̆αι εμφάνισης σε σχέσην με θέματα που άπτονται της σεξουαλικότητας". Τζ̆αι για να δώσουμεν παραδείγματα, μια κορού που φορεί πολλά αποκαλυπτικά ρούχα ή μια γυναίκα που επιδεικνύει "σεξουαλικά επιθετικήν συμπεριφοράν" μπορεί να γίνει στόχος τέθκοιου είδους "επίκρισης" (του στυλ, "είσαι πουτάνα"). Στόχος τέθκοιου είδους επίκρισης μπορεί να γίνουν τζ̆αι gay άντρες, των οποίων η συμπεριφορά ή τζ̆αι η εμφάνιση μπορεί να χαρακτηριστούν ως "πρόστυχες". Είναι δε σπάνιον να τύχουν τούτου του είδους επίκρισης ετεροφυλόφιλοι άντρες, δηλαδή εν θα ακούσεις συχνά κάποιον ή κάποιαν να κακοχαρακτηρίσει έναν άντραν επειδή μοστράρει το six-pack ή άλλα μέρη του σώματος του ή επειδή εν "σεξουαλικά επιθετικός".

Έδωσεν μου την αφορμήν για τούτην την ανάρτησην μια σκηνή που την σειράν "Ozark" που παρακολουθώ. Η 15χρονη κόρη του πρωταγωνιστή φορεί έναν πολλά αποκαλυπτικόν σορτσάκιν (προσωπικόν φετίχ, ειδικά αν το σώμαν εν ωραίον, ομολογώ το), με αποτέλεσμαν να τυγχάνει επιδοκιμασιών, με σφυρίγματα, που τους θαμώνες του κέντρου διασκέδασης που έσ̆ει αναλάβει ο παπάς της. Ο οποίος προσεγγίζει την με ξεκάθαρα άβολην διάθεσην, ρωτώντας την "μήπως να ρίξεις κάτι πάνω σου διότι δείχνεις πολλά;". Τζ̆αι η κοράκλα απαντά του ότι "μα που ζεις, το slut-shaming έννεν ανεκτόν στες μέρες μας", στο οποίον ο παπάς μεινίσκει άφωνος. Βέβαια μετά βάλλει στην θέσην τους τους σ̆ώφερους που σφυρίζουν επικαλούμενος την νεαρήν ηλικίαν της κόρης του, κάτι που εν εξίσου ενδιαφέρον (αν ήταν ας πούμεν 18 αντί 15 αίρεται το πρόβλημαν;) αλλά αφήνουμεν το για άλλην ανάρτησην.
Είχα παρεξηγηθεί παλιά για τούτα τα θέματα, επικαλούμενος την, δια προσωπικών τζ̆αι διαχρονικών εμπειριών, αίσθησην μου ότι ο μέσος ετεροφυλόφυλος άντρας αντιμετωπίζει ούλλες τες γυναίκες, εκτός βέβαια της μάνας, αδερφής, κόρης τζ̆αι συζύγου του, ως "στόχους", αν τζ̆αι η λέξη που εχρησιμοποίησα ήταν πιο σκληρή (πουτάνες). Η κύρια διαφορά στην συμπεριφοράν των αντρών οφείλεται στον χαρακτήραν τους, τα βιώματα τους τζ̆αι την καλλιέργειαν τους, παρά στην απουσίαν τούτης της "έξης". Όσοι δε για κάποιον λόγον εν έχουν έτσι "έξην", εν απλά η εξαίρεση που επιβεβαιώννει τον κανόναν.
Για να δώσουμεν ξανά παράδειγμαν: ο ίδιος άντρας που θα θαυμάσει τζ̆αι θα επιθυμήσει με ενδόμυχες ή εξωτερικές αντιδράσεις τον τορνευτόν πισινόν ή άλλα μέρη του σώματος μιας γυναίκας που φορεί τολμηρά ρούχα, εννά σπεύσει να επικρίνει, είτε μέσα του είτε εξωστρεφώς, τις γυναίκες που εμπίπτουν στις κατηγορίες που ανέφερα γιατί επιδεικνύουν τα κάλλη τους με τούτον τον τρόπον. Η "σεξουαλικά επιθετική συμπεριφορά" εμπίπτει στην ίδιαν σφαίραν. Ο ίδιος άντρας που θα αγαλλιαστεί με την προκλητικότηταν μιας γυναίκας απέναντι του, τζ̆αι την έκδηλην πρόσκλησην της για νταραβέριν τζ̆αι σεξ, εννά σπεύσει να καταδικάσει την ίδιαν συμπεριφοράν αν την εκδηλώνουν γυναίκες "του κύκλου του". Μεν αναφέρω πόσον απεχθάνουνται τούτου του είδους άντρες την εκδήλωσην "σεξουαλικά επιθετικής συμπεριφοράς" που gay άντρες...
Ποιον είναι λοιπόν το "σωστόν" ή το "ηθικόν" σε τούτες τες καταστάσεις; Εν προφανές ότι η κοινωνική εξέλιξη τζ̆αι οι έννοιες της ηθικής κάπου εν συμβαδίζουν. Ειδικά η γυναίκα έσ̆ει σχετικά πρόσφατα κεκτημένα στον τομέαν των δικαιωμάτων της, αλλά η ευρύτερη κοινωνική αποδοχή τούτων των κεκτημένων κόφκει πίσω. Τζ̆αι το τραγικόν είναι ότι πολλές φορές εν οι ίδιες οι γυναίκες που συμπορεύκουνται με τους ετεροφυλόφιλους άντρες σε τούτες τες αντιλήψεις, καταδικάζοντας συλλήβδην μέλη του φύλου τους ως "τσούλες" επειδή ντύνουνται κάπως ή συμπεριφέρονται κάπως.

Ποια εν η λύση, κατά την άποψην μου; Αφενός, στο έναν άκρον, κανένας εν δικαιούται να ασκεί βίαν στον συνάνθρωπον του. Τζ̆αι το slut-shaming μπορεί να πάρει βίαιες μορφές, πολλά συχνά. Ο κάθε άθρωπος δικαιούται να εκφράζεται, τζ̆αι να εμφανίζεται, όπως γουστάρει, φτάνει να μεν βλάφτει τους υπόλοιπους. Τζ̆αι δαμαί έρκεται ο συνήγορος του θκιαόλου, ή το "άλλον άκρον". Υπάρχει κάτι που λέγεται "συναισθηματική νοημοσύνη" σε τούτον τον κόσμον. Αν το θέλετε πιο απλά, "προσαρμόστου ή συμβιβάστου στην εκάστοτε κατάστασην". Υπάρχει ο τόπος τζ̆αι ο χρόνος να προβάλεις τα κάλλη σου ή να την πέσεις του ενός ή του άλλου. Σε κάποιες περιπτώσεις πρέπει να προσέξεις τζ̆αι νάκκον. Μεν πάεις ας πούμεν στην εκκλησ̆ιάν με το βυζίν πόξω. Πως να το κάμουμεν, δύσκολα εννά βουρήσει να σε υπερασπιστεί κάποιος άμα αρκέψει τες "χριστοπαναγίες" ο ιερέας.

Ώσπου να συμβαδίσει η ηθική με την κοινωνικήν πρόοδον τζ̆αι να αναπτύξουμεν στοιχειώδην "συναισθηματικήν νοημοσύνην", stay cool and keep rocking!

Ο τελευταίος "μεγάλος ηγέτης"...

 

Πάει τζ̆αι ο Λυσσαρίδης. Εκατόν χρονών λαλεί σου. Άκουα τον επικήδειον του Αναστασιάδη στην κηδείαν του τζ̆αι εδιερωτούμουν πραγματικά για τον διαγωνισμόν λεξιλογίου που του ετοιμάσαν. "Μεγαλειώδης, εμβληματική προσωπικότητα, ιδεολόγος σοσιαλιστής, αγωνιστής της πρώτης γραμμής για την ελευθερία, οραματιστής πατριώτης, παγκόσμιος πολίτης κλπ. κλπ.". Ο Λυσσαρίδης τούτα ούλλα. Θρύλος!

Υπάρχει φυσικά ήδη το σχετικόν "Ίδρυμαν Λυσσαρίδη", πακκέττον με τα υπόλοιπα σχετικά ιδρύματα που συνεχίζουν την "διαφώτισην" γυρόν που τούτους τους "μεγάλους άνδρες" του τόπου.

Νομίζω ο Λυσσαρίδης εν ο τελευταίος που τζ̆είνην την γεννιάν των "κοπελλουθκιών" (ήταν ούλλοι νεαροί το 1960) που έβαλεν ο Μακάριος στην ηγεσίαν, είτε έμμεσα είτε άμεσα. Γιωρκάτζ̆ης, Κληρίδης, Παπαδόπουλος, Κυπριανού, Σαμψών, Λυσσαρίδης και τα άλλα τα παιδιά που λαλούν οι αδερφοί καλαμαράδες. Αθρώποι που επεράσαν κυριολεκτικά που ούλλες τες βαθμίδες της εξουσίας του τόπου. Καλάν ο Γιωρκάτζ̆ης έφαν την νωρίς επειδή επήεν κόντρα στο Μακάριον, τζ̆αι ο Σαμψών είσ̆εν το "προνόμιον", που εξελίκτηκεν σε κατάραν, να μπει πρόεδρος του πραξικοπήματος, αλλιώς κάπου δαμαί γυρόν θα ήταν τζ̆αι τζ̆είνοι όπως τους υπόλοιπους, να κατέχουν βουλευτιλίκια, προεδριλίκια της βουλής, υπουργιλίκια, σου'πα, μου'πες. Ακόμα τζ̆αι προέδροι του κράτους εκλεγήκαν κάποιοι που τούτους. Ήδη εκάμαν την εμφάνισην τους τζ̆αι οι διαδόχοι τους, ωσάν μια νέα αριστοκρατία.

Επιστρέφω στην διερώτησην μου, καθώς άκουα τζ̆είνα ούλλα τα κοσμητικά που έψαλλεν ο Αναστασιάδης για τον Λυσσαρίδην. Μα καλάν, τούτοι οι "μεγάλοι ηγέτες", οι "οραματιστές", οι "παγκόσμιοι πολίτες" που είχαμεν την τύχην να κάτσουν πάνω στο ζινίσ̆ιν μας τόσες δεκαετίες, τι εκαταφέραν τελικά για τον τόπον τους; Τι επαραλάβαν τζ̆αι τι έχουν παραδώσει για να αξίζουν τόσον παίνεμαν; 

Ειδικά ο Λυσσαρίδης άρκεψεν που το ΑΚΕΛ, για να φύει για διάφορους λόγους τζ̆αι να καταλήξει να ιδρύει έναν κόμμαν, τάχατες σοσιαλιστικόν, το οποίον όμως ουσιαστικά εσυσπείρωνεν μερίδαν των φυσανέμιδων μακαριακών. Ήταν ένας άθρωπος που εν εδίστασεν να οργανώσει παρακρατικές, ένοπλες ομάδες. Αλλά επειδή υποστηρίζαν τον Μακάριον, ήταν οκ, εν ήταν "προδότες", όπως οι άλλες. Εν επίσης γνωστόν ότι ουδέποτε υπήρξεν προοδευτικός στο κυπριακόν, αλλά αντίθετα ήταν που τους παράγοντες που διαχρονικά ετρέφεν την αδιαλλαξίαν τζ̆αι τον αυταρχισμόν του Μακαρίου. Γενικώς, πιο πολλά λαϊκήν δεξιάν αθθύμιζεν ο ίδιος τζ̆αι το κόμμαν του, παρά σοσιαλιστές. 

Αθθυμούμαι τον μονίμως να μουρμουρά ότι "ερωτευκούμαστεν την ΕΔΕΚ αλλά εν την παντρευκούμαστεν". Ο ίδιος όμως ήταν βουλευτής πολλές φορές τζ̆αι εδιετέλεσεν τζ̆αι πρόεδρος της βουλής. Άρα μια χαρά εμετείχεν στην εξουσίαν, που την οποίαν εξασφάλισεν τζ̆αι μια χαρά σύνταξην τζ̆αι φρουράν.

Οπότε, τι το τόσον σημαντικόν επρόσφερεν ο Λυσσαρίδης;  Ποιοι ήταν οι "αγώνες της ελευθερίας" στους οποίους εμετείχεν; Ποιον χειροπιαστόν όφελος για την Κύπρον είσ̆εν η διαδρομή του; Σόρυ, προσωπικά εν το θωρώ. Άτε να παραδεχτώ ότι ήταν ένας ενεργός πολιτικός, που εκατάφερεν να κρατήσει έναν κόμμαν του 5-10% για κάποια χρόνια, το οποίον ήδη παραπαίει που τον τζ̆αιρόν που αφυπηρέτησεν ο ίδιος. Εν αρκετόν τούτον για ούλλα τα εγκώμια που μας αράθκιασεν ο Αναστασιάδης;

Εν ξέρω τι άλλον που φτώσ̆ιαν δείχνει, σε αθρώπους πραγματικά σημαντικούς για τον τόπον, τούτον ούλλον το σκηνικόν.

Ώσπου να δοξολογούμεν πραγματικά άξιους αθρώπους, stay cool and keep rocking!

Εθνοφύλαξ

 

Εν σαν εχτές που αθθυμούμαι κάτι ασπρισμένα γερούθκια να έρκουνται στο 61ΤΕΘ (Τάγμαν Εθνοφυλακής -με την παλιοπαρέαν εκάμναμεν χάζιν για το πως ακούετουν το ίδιον με το Death) όπου τους έκαμνα μάθημαν, δόκιμος ων, αποσπασμένος που το τάγμα μου γιατί συνήθως τα ΤΕΘ ήταν υποστελεχωμένα που κληρωτούς αξιωματικούς τζ̆αι για να γίνει η εκπαίδευση των εθνοφυλάκων έπρεπεν να πηαίννουν αξιωματικοί που "ενεργά" τάγματα. Τζ̆αι όμως, συνειδητοποιώ με δέος, ήταν πριν 29 ολόκληρα χρόνια, την περίοδον 1992-1994. Τζ̆αι ο ασπρισμένος τύπος που πάει πλέον στο 61ΤΕΘ (αφού ως κάτοικος Ιδαλίου πλέον ανήκω στην περιοχήν του 6ου Συντάγματος, μέρος του οποίου εν η συγκεκριμένη μονάδα) είμαι εγώ. 

Παραμένει η εντύπωση μου πάντως ότι ήταν παππούδες (άνω των 60) που έρκουνταν στην παρουσιάσην τότε, τζ̆αι οϊ μεσήλικες όπως είμαι εγώ σήμερα. Εν μια απορία που έχω τζ̆αι κάποιαν στγμήν εννά ψάξω να την απαντήσω. Εν αλλάσσει παράλληλα το γεγονός ότι είμαι πλέον μεσήλιξ τζ̆αι εθνοφύλαξ. Μάλιστα στα πενήντα εννά απολυθώ που την Εθνική Φρουράν, δηλαδή σε λλιόττερον που τέσσερα χρόνια, κλείοντας έτσι την "προσφοράν" μου στες ένοπλες δυνάμεις της χώρας. Αν δε, εν με τσιμπήσει η Πολιτική Άμυνα, τζ̆αι εν γίνει κανένας χαττάς τύπου πολεμικής συρράξεως, θα είμαι πλέον άνεννοιας που έτσι κουβέντες. Κάπου χρονικά κοντά που θα πέμπω βέβαια στην μαμάν πατρίδαν θκυό λεβέντες να υπηρετήσουν την θητείαν τους. Δυστυχώς, αφού μετά που τόσες ανακαλύψεις τζ̆αι εξελίξεις, ακόμα ζούμεν σε ημικατεχόμενον τόπον, τζ̆αι έναν που τα πιο στρατικοποιημένα μέρη του πλανήτη. Τουλάχιστον εν θα χάσουν 26 μήνες που την ζωήν τους, εννά χάσουν 14. Κάτι είναι τζ̆αι τούτον.

Σήμερα επαρουσιαστήκαμεν, παρά την πανδημίαν, για βολήν στο πάλαι ποτέ πεδίον της Ποταμιάς, το τόσον γνώριμον κατά την θητείαν μου. Ήταν σχετικά θετική έκπληξη, που θκυό απόψεις. Πρώτον, η διαδικασία επροχώρησαν τάχιστα τζ̆αι που τες 8.00 ως τες 10.30 περίπου είχαμεν αποχωρήσει, κάμνοντας βολήν τζ̆αι έχοντας τα φύλλα πορείας ανά χείρας. Δεύτερον, η ίδια η βολή. Ερίξαμεν 20 σφαίρες, ρίχνοντας που τα 250 τζ̆αι 200 μέτρα απόστασην, αρχικά γονυπετώς τζ̆αι μετά εκ του ορθίου (google it). Πρέπει να ήταν μόλις η 2η φορά ever που επυροβόλησα γονυπετώς τζ̆αι η πρώτη εκ του ορθίου στα τόσα χρόνια που πάω στρατόν. Ήταν cool, που λαλούν τζ̆αι στα αγγλικά χωριά. Άσε που κινούμενοι στα θκυό στάδια, εκάμαμεν "πυρ και κίνηση" (google it). Μεγαλεία λαλώ σου!

Που την άλλην, όπως εθωρούσα τα περίπου 70 εκατοστά του ύψους του αναβαθμού των 300 μέτρων, τζ̆αι ανησυχούσα πως θα αντιδρούσαν οι καταπονημένοι μύες μου στην επίδρασην της βαρύτητας, εσυνειδητοποίησα πιο ξεκάθαρα την παρέλευσην των δεκαετιών που το 1992. Με την σκεμπούαν να ασφυκτιά στην στολήν τζ̆αι την ανάσαν βαριάν κατά την σκόπευσην εν ένιωσα σε καμμιάν στιγμήν μάχιμος. Σημειώστε ότι είμαι πιο γυμνασμένος που τον μέσον όρον των συναδέλφων τζ̆αμέ. Κάτι που επαρέμεινεν το ίδιον με βολές του παρελθόντος είναι ότι εν επροσπάθησα, ούτε θα εμπορούσα άλλωστε, να φανταστώ τι θα έκαμνα αν τα μικρά τετραγωνάκια με τον μαύρον κύκλον στην μέσην αλλάσσαν ξαφνικά σε αθρώπους, τζ̆αι ήξερα ότι με το κάθε πάτημαν της σκανδάλης θα μπορούσα να στερήσω την ζωήν σε έναν που λλόου τους. Αν κάτι έμαθα με την παρέλευσην τόσων χρόνων, εν η καταπληκτική καταστροφή που μπορεί να επιφέρει στο ανθρώπινον σώμαν, ανεξαρτήτως ηλικίας, βάρους τζ̆αι φυσικής κατάστασης, μια βολίδα των 7,62 χιλιοστών (google it).

Ώσπου να απολυθώ τζ̆αι που Εθνοφύλακας, stay cool and keep rocking!