Ζούμεν μέρες πόλωσης, αφού εν σε εξέλιξην οϊ ένας αλλά θκυό πολέμοι τζ̆αι όσοι εξ ημών εν είμαστεν άμεσοι συμμέτοχοι, αρκούμαστεν σε συρράξεις του πληκτρολογίου για το ποια πλευρά έσ̆ιει "δίκαιον", ποιος εν με την "σωστήν πλευράν της ιστορίας" (λες τζ̆αι έσ̆ιει κάποιου είδους δικαίωσην στο μέλλον), υπό την σκιάν πάντα του κινδύνου κλιμάκωσης των εν λόγω συρράξεων μέχρι τζ̆αι σε πυρηνικόν πόλεμον.
Προσωπικά έχω τες θέσεις τζ̆αι απόψεις μου για τους θκυό πολέμους, τες οποίες έχω αναπτύξει εκτεταμένα τζ̆αι επανειλημμένα, οπότε εν θα μπω στην ίδιαν διαδικασίαν τωρά. Πιο πολλά εννά αναφερτώ στο πόσον εύκολον είναι για τον καθέναν μας να "κλάννει" ανέξοδα μπροστά που μιαν οθόνην την στιγμήν που πολλύς κόσμος σκοτώνεται τζ̆αι υποφέρει. Πόσον λλίον μπορούμεν να αντιληφθούμεν την πραγματικότηταν των συγκρούσεων επί του εδάφους τζ̆αι αντίστοιχα πόσον αδυνατούμεν να μπούμεν στην θέσην της κάθε πλευράς τζ̆αι να τοποθετηθούμεν νηφάλια, αφού ως τρίτοι τουλάχιστον έχουμεν την πολυτέλειαν να βρισκούμαστεν "έξω που το κουτίν".
Σε αντίθεσην με τούτην την πλειοψηφίαν, υπάρχουν αθρώποι που εν μεινίσκουν στα λόγια τζ̆αι τες πορδές του πληκτρολογίου αλλά προχωρούν έναν, ή παραπάνω, βήματα παραπέρα, αναλαμβάνοντας κάποιου είδους δράσην με την φυσικήν τους παρουσίαν. Μια φυσική παρουσία που τους εκθέτει συχνά σε κινδύνους, είτε άϋλους είτε κυριολεκτικούς, τζ̆αι έσ̆ιει φυσικά πολλά πιο μεγάλον αντίκτυπον που μιαν ανάρτησην ή έναν σχόλιον στα κοινωνικά δίκτυα.
Το αν ο ακτιβισμός (έτσι λέγεται τούτη η συμπεριφορά) αποφέρει καθοριστικά αποτελέσματα, ειδικά σε τόσον μακροχρόνια τζ̆αι σύνθετα προβλήματα όπως το ουκρανικόν τζ̆αι το μεσανατολικόν/ παλαιστινιακόν, εν ανοικτόν προς συζήτησην, αφού αν οι αντιμαχόμενες πλευρές τζ̆αι η διεθνής κοινότητα, μέσα που την ισχύν των κυβερνητικών τζ̆αι συλλογικών αποφάσεων, εν αποφασίσουν να σταματήσουν την βίαν τζ̆αι να επιστρέψουν στο τραπέζιν του διαλόγου, κανέναν τέθκοιον πρόβλημαν εν μπορεί επί της ουσίας να έσίει ελπίδαν να επιλυθεί. Κανένας εν μπορεί να αρνηθεί όμως ότι ο ακτιβισμός εν σίουρα μια πολλά πιο ουσιαστική τζ̆αι επιδραστική παρέμβαση παρά τα λοούθκια στα κοινωνικά δίκτυα.
Η Greta Thunberg ανήκει σε τούτου του είδους αθρώπους. Εν μιλά απλώς, πράττει, εν χώννεται, εκτίθεται τζ̆αι εν αρκείται στο να εκθέτει τα κυρίαρχα αφηγήματα, προσπαθεί έμπρακτα να τα αλλάξει ή έστω να τους προκαλέσει ρωγμές. Που τούτην την άποψην, ποσώς με ενδιαφέρει προσωπικά ήντα κουσούρκα κουβαλά, είτε στον χαρακτήραν είτε στην ψυχολογίαν της, ούτε αν κάποιες θέσεις της εν ακραίες ή ατεκμηρίωτες, ούτε αν την καπηλεύκουνται διάφορα συμφέροντα. Η διάθεση της να εκτεθεί μέσα που ενέργειες για μέναν εν σεβαστή ούτως ή άλλως. Ειδικά αφού εγώ εν είμαι σε θέσην, ούτε έχω ιδιαίτερην διάθεσην, να κάμω κάτι αντίστοιχον.
Η υπόθεση με την βαρκούαν προς την Παλαιστίνην, στην οποίαν επιβιβάστηκεν για μέρες, προσπαθώντας να στείλει το μήνυμαν ότι η κατάσταση στην Γάζαν εν απαράδεκτη για οποιονδήποτε έσ̆ιει στοιχειώδην ανθρώπινην εμπάθειαν εν μπορεί να κρίνεται για το "αποτέλεσμαν" μόνον. Κανένας, ούτε η ίδια φαντάζουμαι, εν επερίμενεν ότι εννά σωθούν οι Παλαιστίνιοι επειδή μια βάρκα με μιαν φούχταν ακτιβιστές ήταν να (προσπαθήσει να) φτάσει, ως ένδειξη συμπαράστασης, στα ερείπια της πόλης. Θα εμπορούσεν όμως, όπως η συντριπτική πελιοψηφία που μας, να κάτσει στα βραστά της τζ̆αι να σύρνει δηλώσεις τζ̆αι αποφθέγματα εκ του ασφαλούς. Επέλεξεν, αντίθετα, να κάμει κάτι χειροπιαστόν, μιαν δια ζώσης παρέμβασην. Θεωρώ το ευτελές όσοι διαφωνούν με την τοποθέτησην της, να προσπαθούν να μηδενίσουν τούτην την προσπάθειαν. Εν τον εαυτόν τους που εκθέτουν, οϊ την Γκρέτα. Μακάρι παραπάνω αθρώποι να εγίνουνταν έστω λλίον "ακτιβιστικοί", αντί απλά να σαλαβατούν εκ του ασφαλούς. Ο κόσμος πιθανότατα θα ήταν σε πολλά καλλύττερην μοίραν έτσι.
Ώσπου να γίνουμεν πιο ακτιβιστές ως κοινωνία εφ' όλης της ύλης, stay cool and keep rocking!
