Κάθε πέρσι....

Που το 2011 που άρχισα να μπλογκογραφώ (που το "αρθρογραφώ") εδημιουργήθηκεν μια μίνι, άτυπη παράδοση να γράφω κάτι την παραμονήν του χρόνου. Για του λόγου το αληθές οι αναρτήσεις του 2011, 2012 τζιαι 2013 για όσους γουστάρουν τες αναδρομές όπως εγώ.
Κάθε πέρσι σίουρα έννεν καλλίττερα. Φακκά μου κέντρον όποτε ακούω τούτην τη μίζερην πρότασην. Ούτε καλλίττερα ήταν (κάθε) πέρσι,ούτε shιειρόττερα. Κάθε χρόνος που περνά κουβαλά τζιαι καλά τζιαι κακά, για ούλλους ανεξαιρέτως. Τζιείνον που ελέγχει ο καθένας είναι η θεώρηση του, το πως αξιολογεί τα συμβάντα, πως τα ιεραρχεί τζιαι πόσον επιλέγει να προβάλει στο μυαλόν του τζιαι αλλού τα θετικά ή τα αρνητικά. Εγώ ανέκαθεν επιλέγω τα θετικά, είμαι "ιδεολογικά" αισιόδοξος τζιαι θα χρειαστεί πολλύν προσπάθειαν τούτος ο κόσμος να με αλλάξει που τούτην την άποψην.
Στο κάτω κάτω, τούτη η "διάσταση" που ονομάζουμεν "χρόνον" είναι μια διάσταση παντελώς εκτός του ελέγχου μας. Η απέλπιδα προσπάθεια μας να τον καλουπώσουμεν με φτιαχτές έννοιες όπως το "λεπτόν", η "ώρα" τζιαι το "έτος" ποσώς επηρεάζει οτιδήποτε μέσα στο αχανές σύμπαν που υπάρχει εδώ τζιαι δισεκκατομμύρια που τα puny έτη μας τζιαι θα συνεχίσει να διαστέλλεται (ώσπου να παγώσει) για πολλά ακόμα μετά που εμείς, ο πλανήτης, ο ήλιος τζιαι το ηλιακόν σύστημαν θα είναι πλέον "αστρική σκόνη".
Οπότε καλόν είναι ο καθένας να αναλογιστεί πόσον τυχερός είναι που έστω έshιει τούτην την "ευλογίαν" που ονομάζουμεν "ζωή", τζιαι να προσπαθεί να δει πρώτα την θετικήν πλευράν της. Ας δει τζιαι τα άshιημα, διότι χωρίς να το κάμουμεν τούτον πως θα βελτιωθούμεν, αλλά τα γέρημα, κανεί με την μαυρίλλαν τζιαι τη μιζέρκαν. Μιαν ζωήν την έχουμεν.
Εψές ήμουν στο γάμον θκιό φίλων, αθρώπων που εμπήκαν στη ζωήν μας πέραν των οδών της οικογένειας ή της γειτονιάς τζιαι του σχολείου. Κάποιες μέρες πριν είχαμεν βρεθεί τζιαι εσυζητούσαμεν για το τι τραγούδιν θα έπαιζεν την ώραν της εισόδου τους στο πάρτυ του γάμου. Εκάμαμεν παρέαν μιαν έρευναν τζιαι εκαταλήξαμεν στο εξής, το οποίον τελικά ακούσαμεν εψές, προς μεγάλη μου ικανοποίηση, γιατί ένιωσα ότι έκαμνα τζιαι "συνεισφοράν":

Ακούοντας τη συγκεκριμένην εκτέλεσην του τραουθκιού (οι κιθαρίστες της Ζουγανέλλη "εκλέψαν" το riff του "Burn" των "Deep Purple" τζιαι πραγματικά απογειώσαν το) αλλά ακόμα παραπάνω τους στίχους του, ένιωσα πολλά όμορφα. Τζιαι για τα κοπέλια που επαντρευτήκαν αλλά τζιαι για την οικογένεια μου τζιαι για τον κόσμον ούλλον. Τζιαι για το ότι μπορείς να εκφράσεις την ομορφιάν τζιαι την ουσίαν της ζωής μέσα που λλίους μόνον στίχους:

Έλα μαζί μου, κάπου να πάμε χέρι με χέρι.

Σ’ ένα άσπρο σύννεφο, σ’ ένα παράδεισο, 

σε κάποιο αστέρι.

Πάνω από σύννεφα, πάνω από θάλασσες

κι από στεριές.

Στους γαλαξίες και στις απέραντες τις ξαστεριές.

Έλα μαζί μου μια νύχτα μόνο, βήμα με βήμα.

Σαν γλάροι ξένοιαστοι να ταξιδεύουμε

πάνω απ’ το κύμα.

Εμείς κι η αγάπη μας για άλλο όνειρο, 

γι άλλη φωλιά.

Τον έρωτά μας Θεό να κάνουμε και βασιλιά.

Εύχομαι σε ούλλον τον κόσμον υγείαν πάνω που ούλλα τζιαι φυσικά ευτυχίαν. Άμα έshιεις το πρώτον μπορείς να παλέψεις για το δεύτερον.

Ώσπου να πάμεν "στους γαλαξίες τζιαι στες απέραντες τις ξαστεριές", stay cool and keep rocking!

Χορτόσουπα

"€1.80"

"Μα μόνο; Αν τζιαι εν έπιασα πολλά πράματα" (2 κολοκούθκια σκουροπράσινα, τρεις πατάτες με το χώμαν πάνω, μια μάτσα σελλινάκιν, 3 καρότα).

"Χορτόσουπα;"

"Εκατάλαβες το! Με τη φατζιήν!"

"Ούλλος ο κόσμος έτσι είναι. Εβαρέθηκεν το κρέας. Κάμνουν όσπριον σήμερα".

"Όντως πόσον κρέας, κανεί. Α, κουλούριν έshιετε;"

"Ναι τζιεικάτω στο ράφιν πίσω που τα μπρόκολα".

"Φρέσκον;"

"Φυσικά".

Ο διαλογος έλαβεν χώραν στο περίφημον "Σιγά τα λάχανα" στα Λατσιά σήμερα το πρωίν. Είπα να μαειρέψω χορτόσουπαν, να πάρω να φάμεν με τα πεθερικά μου, αφού η πεθερούλα μου αναρρώννει τζιαι εν μπορεί να μας περιποιηθεί (ως συνήθως). Ας ανταποδώσουμεν τζιαι μεις μια φοράν.

Εν το πιο εύκολον φαίν. Συνάεις διάφορα λαχανικά (ορισμένα ανέφερα τα), ψιλοκόφκεις τα με τον τρύφτην, σύρνεις τα ούλλα μαζί με μιαν κούππαν του νέσκαφε φατζιήν, οϊ την πολλά χοντρήν, σε ζεματιστόν νερόν στην κατσαρόλλα σου, μαζίν με ζωμόν λαχανικών αν προτιμάς, αλάτιν τζιαι καρυκεύματα τζιαι αφήνεις τα να σιγοβράσουν για μιαν ώραν περίπου, ώσπου να μαλακώσει η φατζιή. Ρίχνεις τζιαι λλίον ριζούδιν στο τέλος τζιαι λλίον ξύδιν αν γουστάρεις καθώς σβήννεις τη φωθκιάν. Έτοιμη. Όποιος γουστάρει ενισχύει την οξύτηταν του πιάτου του με έξτρα ξύδιν. Συνοδεύεται ωραία που ελιές μαύρες τζιαι φυσικά φρέσκον κουλούριν ή ψωμίν. Εν ήβρα ακόμα άθρωπον που λαλεί οϊ σε τούτον το φαϊν. Ειδικά μέσα στα "κρύα" (τα εισαγωγικά γιατί η Κύπρος εν ζήτημαν αν κάμνει "κρύα" πλέον).

Η χορτόσουπα τούτη ξυπνά μου πάντα όμορφες αναμνήσεις όποτε την μαειρέψω. Κάθε Δεκέμβρην, την τελευταίαν εφτομάν του σχολείου, η μάμα μου έκαμνεν μιαν καζάναν (κυριολεκτικά) που τούτην την φατζιήν/ χορτόσουπαν. Ήταν τζιαι περίοδος νηστείας πριν το φαγοπότιν των Χριστουγέννων τζιαι εκάμναμεν 3-4 μέρες να τη φάμεν ούλλην, αλλά δεν την εβαρκούμαστεν με τίποτε. Αθθυμούμαι την αρφήν μου που την έτρωεν μέσα στο φλυτζάνιν του καφέ, τζιαι τον αρφόν μου που έσυρνεν μέσα στο πιάτον φρέσκον ψωμίν αθηαινήτικον πριν μουντάρει. Μπορεί να πει κάποιος τζιείνη η καζάνα χορτόσουπας ήταν τα προεόρτια των χριστουγέννων για το "ταπακουδέϊκον". 

Καθώς τωρά μοσχοβολά το σπίτι μας με την μυρωθκιάν των λαχανικών που ψήνουνται, τζιαι παρά τες "τρέχουσες" πεποιθήσεις τζιαι "αντιλήψεις" μου περί "πίστης", "θρησκείας", "κοσμοθεωρίας", εν μπορώ παρά να φέρω στο μυαλό μου, παρέαν με ωραία συναισθήματα, τζιείνες τες μέρες της "αθωότητας", της "προσευχής" τζιαι της "πίστης", τζιαι την προσμονήν των διακοπών των γιορτών, που εξυπνούσεν τζιείνη η "καζάνα" της χορτόσουπας. Όταν ακόμα η οικογένεια μας ήταν παρέαν κάθε μεσημέριν γυρόν που το τραπέζιν, τζιαι όταν τη μέραν των χριστουγέννων έρκουνταν ούλλα τζιείνα τα ξαδέρφια για να παίξουμεν, να συζητήσουμεν, να μαλλώσουμεν, μετά που μήνες που ήταν διασκορπισμένα σε άλλα χωρκά τζιαι πόλεις. 

Εν θωρώ πλέον το λόγον να φκάλω κανέναν που τες αυταπάτες του, στο τέλος της ημέρας το πως αντιμετωπίζουμεν τη ζωήν τζιαι τες "πραγματικότητες" της εν μια καθαρά προσωπική διαδρομή. Μπορώ πλέον να αποδεχτώ τζιαι τον Άη Βασίλην, τζιαι τες νεράιδες τζιαι ότι άλλον παραμύθιν θέλει ο καθένας να ακολουθεί. Εν το "σέβομαι", αποδέχομαι το, όπως ζητώ να με αποδέχονται τζιαι οι άλλοι. Εξάλλου, ο σεβασμός "κερδίζεται", η αποδοχή εν "δικαίωμαν".

Ώσπου να ξαναμαειρέψω, stay cool and keep rocking!

Ο γατόφιλος σκύλος

Παρά την "κυνοειδή" μου φύσην, έφερεν τα η μοίρα να είμαι γατόφιλος. Τούτον οφείλεται ουσιαστικά στη γειτόνισσα μας στην Αγλαντζιάν, η οποία όταν ήμουν πρώτην του δημοτικού εδώρισεν μας έναν ασπρόμαυρον αρσενικόν, ονόματι Μπούλης. Που τότε τζιαι μέχρι σήμερα, με ελάχιστα διαλείμματα, κυρίως κατά την περίοδον των σπουδών στη Σαλονίκην, υπήρχεν πάντα ένας κάττος (ή κάττα) στη ζωήν μου. 

Για όσους εν είναι εξοικειωμένοι με το συγκεκριμένο κατοικίδιον πρέπει να αναφέρουμεν κάποια βασικά στοιχεία. Κατ'αρχήν, είναι μύθος ότι ο κάττος εν είναι "πιστός". Αναγνωρίζει μια χαρά τον "άθρωπον" του. Απλά ο άθρωπος ΔΕΝ είναι αφέντης του κάττου, στην καλλίττερην περίπτωσην θεωρεί τον "άξιον" να φροντίζει την μεγαλειότηταν του. Αν τον φροντίζεις με συνέπειαν, προτιμά σε τζιαι περιορίζει τα ξενογυρίσματα του. Αν τον παραμελήσεις, πάει γι'άλλα. Εξ'ου τζιαι ποττέ δεν αγχώθηκα τι θα κάμουν οι κάττοι μας όταν εφεύκαμεν ας πούμεν για διακοπές. Ήξερα ότι θα τα βολέψουν είτε μόνοι τους είτε στους γειτόνους. Τζιαι όταν στραφούμεν θα έρτουν αργά ή γλήορα πίσω. Ούτε εδιανοηθήκαμεν ποττέ να στειρώσουμεν κάττους. Ήταν φανερόν ότι εκάμναν οι ίδιοι τες οικονομίες τους. Αν υπήρχεν υπερπληθυσμός κάπου, είτε εφεύκαν κάποιοι είτε είχαμεν "απώλειες". Σκληρόν αλλά στα πλαίσια της οικονομίας της φύσης. Ούτε υπήρχεν θέμαν να τους γράψουμεν σε δήμους, να βάλλουμεν μικροτσιπ,  εμβόλια κλπ. Ούτε λούσιμον θέλουν οι κάττοι, κανονίζουν μόνοι τους. Άμα δεις λερωμένον κάττον είτε άρρωστος είναι είτε αρσενικόν που σκοτώννεται για ζευκάρωμαν. 

Στην Αγλαντζιάν είχαμεν μιαν σειράν που κάττους οι οποίοι αφήκαν το σημάδιν τους στες νεανικές μας "ψυχές" τζιαι τα βιώματα μας. Ποιον να πρωτοθθυμηθώ τζιαι ποιον να αφήκω; Είshιεν πάντα ενδιαφέρον το όνομαν που τους εδιούσαμεν. Την πρώτην εξημερωμένην μας θηλυτζιάν, την Ντάλεξ (ναι που την ταινίαν με τον Dr.Who); Τους απογόνους της Μαshπουτέγκο, Ριρήν τζιαι Λόκυ; Τον Ιγνάτιο (ή Κοτσιηνούϊν); Τον πρώτο μας γκριζόασπρον Μίτσου; Την Ρεπσόραν (που το "ρε ψώρα!"). Τη θρυλική Τεκίλα που έμεινεν με τρία πόθκια αλλά ακόμα εσκαρφάλλωννεν στην ταράτσαν (τζιαι έπρεπεν να την κατεβάζουμεν); Τον κάττον μας στη Σαλονίκη, ονόματι Μόργκαν, ή Μοργκάνιος θεός,  το μόνον κάττον που αγάπησεν ποττέ η αγάπη μου; Την Πατσούν (διότι εν μας άφηννεν να την χαϊδέψουμεν τζιαι επάτσιζεν τα shιέρκα μας) τζιαι τον γιόν της τον Κώτσιον στο σπίτι της πεθεράς μου όταν ήμουν σώγαμπρος;Τζιαι πολλοί άλλοι που εν αθθυμούμαι τωρά.
Με τη μετακόμιση μας στην Καλλιθέαν του Δαλιού, αρχικά εξεμείναμεν που κάττους. Σύντομα όμως μια τοπική κάττα, η "Καττού" (η φαντασία στα ονόματα εν εδούλεψεν δαμέ), αισθάθηκεν τα γατόφιλα μου αισθήματα τζιαι επροσέγγισεν μας, παρά την εμφανήν αντιπάθειαν που εισέπραξεν που το "κυρίαρχον θηλυκόν" του σπιθκιού. Η αντιπάθεια επήγαζεν που την κακήν συνήθειαν της Καττούς να μπαίνει απρόσκλητη σπίτιν τζιαι να σκαρφαλώνει σε τυχόν πιάτα με φαϊν αφημένα στους πάγκους. Κάποια στιγμήν οι γονείς μου, έχοντας αφυπηρετήσει στο Λυθροδόνταν, αντιμετωπίσαν πρόβλημαν με νυφίτσες, οι οποίες εγίναν πραγματική μάστιγα τζιαι εσκοτώνναν τα πουλιά τζιαι τα κουνέλια τους αβέρτα. Έτσι εσκεφτήκαμεν να "μεταναστεύσουμεν" την Καττούν τζιεκάτω να βοηθήσει. Βέβαια υπήρχαν shιύλλοι στο αγρόκτημαν, οι οποίοι μάλιστα είχαν την τάσην να σκοτώννουν όποιον κάττον εδιανοήτουν να κοντέψει, αλλά είπαμεν να δοκιμάσουμεν. Η Καττού εξάλλου ήταν εξαιρετικά "βιώσιμη" κάττα. Τελικά οϊ απλά επιβίωσεν, αλλά σήμερα ο Λυθροδόντας είναι "ελεύθερος" που ποντίκες. Βέβαια η παρουσία της Καττούς τζεικάτω είshιειν τζιαι άλλες συνέπειες, τες οποίες προτιμώ να σας παρουσιάσω σε φωτογραφίες:

Η οικογένεια που μας άφησεν η Καττού

Νεώτερες γενιές

Οι κρεμμαστοί κάττοι του Λυθροδόντα

Τράβα κοντά να βράσουμεν

Κόρη μα έshιει θέρμανση δαπάνω

You talking to me? To meeee (ow)?

Σε καλά shιέρκα (;)

Μάνα είναι μόνο μία (δυστυχώς)...

Η Τριγωνούλλα τζιαι η Αστέρω (έτσι τες εβαφτίσαν τα κοπέλια)

Έτοιμη για stage diving

Η Αστέρω υπό δοκιμασίαν

Ρώμη, η σκύλλα ανάμεσα στους κάττους

Μιαούτσης, η "διάδοχη κατάσταση" στην Καλλιθέα

Τελικά νομίζω ότι αν τζιαι shύλλος, οι κάττοι τραβούν με ακριβώς διότι έχουν άλλη "φύση" ρε παιδί μου. Τούτη η "ανεξαρτησία", η αντισυμβατικότητα,  η γοητεία τζιαι η χάρη ενός κάττου εν τόσον ξένα σε ένα shύλλον, ο οποίος φυσικά έshιει άλλα καλά. Τζιείνον το αίσθημαν που προκαλεί το γουργουρητόν ενός κάττου τζιαι η ανταπόκριση του στα χάδια σου εν μπορεί να το φτάσει ο shύλλος. Πώς να το κάμουμεν;

Ώσπου να αρκέψουν να γουργουρίζουν οι shύλλοι, stay cool and keep rocking!

Κορούδες, πουρούδες τζιαι σεξουαλική παρενόχληση

Σε ορισμένα πράματα είμαι πραγματικά νάκκον εκτός. Εν παίρνω πρέφαν. Ειδικά άμα εγώ εν εξασκώ κάποιον "σπορ" για το οποίον υπάρχει τούτον που λέμεν "κοινή γνώση". Μια τέθκοια περίπτωση είναι η συνήθεια των κυπραίων οδηγών να παίζουν πουρούν άμα τους γυαλλίσει καμμιά κορού στο δρόμο. Επειδή εγώ δεν εμπήκα ποττέ σε έτσι διαδικασίαν, θεωρώντας την το λλιόττερον στοιχείον "shιωφερκάς" (που το shιώφερος- τζιέγκενος, you name it) εν εσυνειδητοποίησα ποττέ ότι ο μέσος κυπραίος shιωφέρης εν παράλληλα τζιαι "shιώφερος".

Από ότι φαίνεται λοιπόν εν πολλύν το κακόν.Σε βαθμόν που πολλές κοπέλες εν "εξοικειωμένες" σε τούτον τζιαι εν αντιδρούν. Ή μπορεί να αντιδράσουν υπερβολικά. 

Σε πρόσφατην φιλικήν συγκέντρωση ένας πατέρας κολλητού εξιστόρισεν μου μια σχετικήν, κωμικήν ιστορίαν.

"Επήεαννα" λαλεί μου" μιαν ημέραν με το αυτοκίνητον στες περιοχές μας, όταν θωρώ να περπατά στο πεζοδρόμιον μια συγγένισσα μου (ας την πούμεν Ευτερπούλλαν). Τούτη η συγγένισσα, παρόλον που εν πάνω που 60, κραθκιέται καλά σωματικά, έshιει τζιαι τα μαλλιά της μακριά, περιποιημένα, τζιαι άμα τη δεις που πίσω μοιάζει νεαρή. Παίζω της λοιπόν την πουρούν να έρτει να την πάρω ως το σπίτι της. Τζιείνη συνεχίζει να περπατά χωρίς να γυρίζει. Εν με άκουσεν αλόπως λαλώ, ξαναπαίζω την πουρούν. Τίποτε. Στην τρίτη φοράν γυρίζει τζιαι βάλλει μου μιαν φωνήν "πήεννε γιέ μου που δαμέ!". Λαλώ της" ρε Ευτερπούλλα τι έπαθες κόρη μου, άτε έμπα να σε πάρω έσσω!" Όπως την έπαιρνα είπεν μου ότι εβαρέθηκεν να της παίζουν πουρούν οι ηλίθιοι οι Κυπραίοι στο δρόμο, γι'αυτόν αντέδρασεν έτσι".

Η παρέα που τον άκουεν εγέλασεν τζιαι οι γυναίκες της παρέας ούλλες επιβεβαιώσαν τούτον το αϊπιν των κυπραίων. Από ότι φαίνεται, εν υπάρχει συγκεκριμένη ηλικιακή κατανομή του "φαινομένου", γίνεται που νιους τζιαι γέρους, ενώ όταν τα "υποκείμενα-στόχοι" εν αλλοδαπές το φαινόμενον shιειροττερεύκει. Θεωρούνται προφανώς "δεκτικές" οι αλλοδαπές. 

Φυσικά, εν έναν θέμαν αρχικά κωμικόν αλλά τζιαι τραγικόν μαζίν. Αφενός δείχνει μιαν αντίληψην του φλερτ τουλάχιστον νηπιακήν τζιαι καθυστερημένην, αφετέρου μιαν έλλειψην σεβασμού του ατόμου, το οποίον μπορεί κάποιος να πει ότι "στοχοποιείται" λόγω φύλου τζιαι εμφάνισης. Υπάρχουν τόσοι τρόποι να δείξεις την εκτίμησην τζιαι το θαυμασμό σου για έναν άθρωπον που το να του παίξεις την πουρούν. Φυσικά εν λείπουν οι περιπτώσεις που οι "στόχοι" της πουρούς shιαίρουνται για την προσοχήν που προκαλούν. Αλλά εν νομίζω μια γυναίκα που σέβεται τον εαυτόν της να επιδιώξει ποττέ να της παίζουν πουρούες ή να της σφυρούν όταν περνά. Μπορεί να είμαι εγώ ο "συντηρητικός", εν ξέρω.

Ώσπου να ωριμάσουν οι κυπραίοι stay cool and keep rocking!

Στον Άγιο Σωζόμενο πριν 20 χρόνια τζιαι σήμερα...

Shιειμώνας 1994.

Ο Γούφης είναι Ανθλγός (ΠΖ) στο περίφημον τάγμαν του Μπαρσάκ ("Έντερο" στα τουρκικά), δηλαδή το 398 Τ.Π. με έδραν τη Νήσου. Είναι Τρίτη νύχτα τζιαι έχουν νυχτερινή. Μαζίν με μιαν ομάδαν βαριεστημένων τζιαι απηυδησμένων φαντάρων (που τες πολλές σκοπιές τζιαι την έλλειψην εξόδων) του λόχου του, ο Γούφης περπατά μέσα στην ποταμοshιάν, με κατεύθυνσην το ερημωμένο χωρκόν του Άγιου Σωζόμενου. Το ποταμάκιν έshιει νερόν τζιαι λάσπην τζιαι τα άρβυλα χώνουνται σχεδόν ολόκληρα μέσα. Καθώς πλησιάζουν τη γέφυρα αμέσως πριν το χωρκόν, ο Γούφης φκάλλει με ευλάβειαν έναν καπνογόνον τζιαι μια φωτοβολίδαν, ενώ κάμνει τζιαι έναν έλεγχον στο όπλον του, το οποίον περιέχει πέντε αβολίδωτα. Συνεννοείται με τους φαντάρους, τζιαι με μιαν άγριαν κραυγήν "αέρα" ξαπολά τους προς τες εισόδους ενός σπιθκιού χωρίς στέγην, στο οποίον υποτίθεται υπάρχουν "τούρκοι -τούρκοι, θα πεθάνετε". Παράλληλα ρίχνει το καπνογόνον λλίον μπροστά του τζιαι ανάφκει την φωτοβολίδαν. Όποιος εν έshιει ξαναρίξει φωτοβολίδαν πρέπει να το κάμει. Εν σκέττη κάβλα. Η νύχτα γίνεται μέρα. Ο Γούφης, σε παροξυσμόν πλέον, αρχίζει να πυροβολεί τα αβολίδωτα, τα οποία σκεπάζουν για λλίον τες άναρθρες ιαχές των φαντάρων καθώς μπαίννουν μέσα στο ερειπωμένο σπίτιν για να κσετζοιλιάσουν τους "τούρκοι, τούρκοι κλπ. κλπ." (εννοείται ότι αν ήταν όντως μέσα θα είχαν shιεστεί πάνω τους). Η ούλλη φάρσα τελειώννει με συγχαρητήρια που το μόνιμον λοχαγόν, ο οποίος στεναχωρκέται γιατί εν ήρτεν τελικά ο συν/χης να δει το "θέαμαν". Ο Γούφης αγαλλιάζεται. Πιστεύκει ότι ο τούρκος ο καλός ένας είναι. Εν σίουρος ότι με λλίην τύχην, κάποια μέραν η Κύπρος θα γίνει επαρχία της μαμμάς Ελλάδος. Ο Γούφης είναι εθνικιστής and proud of it! Τη νύχταν, όταν ππέφτει για ύπνον, κάμνει τζιαι μια φοράν το σταυρόν του για το καλόν. Διότι ο Γούφης είναι πιστός τζιαι θρήσκος, τζιαι εν μπορεί να φανταστεί αλλιώς τον εαυτόν του.

Άγιος Σωζόμενος (ανοιξιάτικη εικόνα)

Πρώτον πλάνον αριστερά το σπίτι που "εκατέλαβα"

Shιειμώνας 2014

Ο Γούφης είναι ξανά στο (ακόμα) ερειπωμένον χωρκόν του Άγιου Σωζόμενου. Έχουν περάσει 20 χρόνια αισίως που την "ηρωικήν κατάληψην" του σπιθκιού. Που τότε εξαναπήεν φυσικά, διότι εν τζιαι κοντά πλέον στο σπίτιν του. Αφορμή για τη σημερινήν επίσκεψην μια εκδήλωση της  "Κίνησης για Ομοσπονδιακή Κύπρο", για την οποίαν μπορείτε να θκιαβάσετε δαμέ. Ο καιρός εν ηλιόλουστος για λλίην ώραν, αν τζιαι τα σύννεφα κοντεύκουν "απειλητικά" τζιαι προβλέπεται συνέχιση της βροχής. Ο Γούφης κάμνει ττόκκες τζιαι κόφκει λλίες κουβέντες με κάποιους γνωστούς ομοϊδεάτες. Η ατμόσφαιρα εν όμορφη, τζιαι νιώθει ότι εν μια στιγμή "φωτεινή" μέσα στην μαυρίλλαν της πρόσφατης πολιτικής τζιαι οικονομικής επικαιρότητας. Κάθεται για να ακούσει τη διακήρυξην της πρωτοβουλίας, στα ελληνικά, τα τουρκικά τζιαι τα αγγλικά. Γυρίζει να κοιτάξει το σπίτιν που κάποτε ήταν στόχος εικονικής κατάληψης. Εν ακόμα τζιαμέ, παρά τα 20 χρόνια που επεράσαν. Ούτε τωρά έshιει "τούρκοι, τούρκοι" μέσα. Αλλά έshιει καμπόσους πόξω τζιαι στα πέριξ. Οι οποίοι κυκλοφορούν ανάμεσα στους "έλληνες", συζητούν, χαμογελούν, αγκαλιάζονται, τζιαι εν το ίδιον σκατόν με μας εν τέλει. Ο Γούφης χαμογελά διερωτόμενος για το τι εντύπωσην θα επροκαλούσεν στην 20χρονην "έκδοσην" του το όλον σκηνικόν, τζιαι αδυνατεί να το φανταστεί. Διότι πλέον ο Γούφης εν τελείως διαφορετικός. Εν διεθνιστής, άθεος τζιαι ειρηνιστής. Τουλάχιστον ως γεννική θεώρηση. Στο πλαίσιον τούτον εν θεωρεί πλέον ότι "τούρκος καλός ένας είναι". Ούτε φυσικά θα σταυροκοπηθεί πριν τζοιμηθεί. Αλλά ξέρει ότι μια σημαντική μερίδα 20χρονων ως σήμερα ακόμα κουλιαντιρίζει την ίδιαν κκελλέν με τη δικήν του τότε. Τζιαι τούτον ο Γούφης εν μπορεί παρά να το νιώσει έστω εν μέρει τζιαι ως δικήν του, προσωπικήν, αποτυχίαν.

Ώσπου να το ξεπεράσω, stay cool and keep rocking!

Βολεμένος Ανθρωπάκος

Ήταν μια που τες σχετικά καλές πρόσφατες Κυριακές. Εξυπνήσαμεν ούλλοι νωρίς (όπως πάντα), ήπια τον καφέ μου (παγωμένο φραπέ όπως πάντα, Shειμώναν-Καλοτζιαίριν) τζιαι έριξα μιαν ευχαριστημένην μαθκιάν στον πρωινόν ήλιον, ο οποίος σε πολλούς τόπους ανά την υφήλιον εν εμφανίζεται έτσι φορτσάτος ούτε μέσα στην καρκιάν του καλοτζιαιρκού τους. Νωρίς το μεσημέριν είχαμεν μιαν γιορτήν να παραστούμεν όπου τα θκιό μας καμάρκα θα ετραγουδούσαν για κάποιον Χριστούλλην σε μιαν φάτνην κλπ κλπ. 

Επιάσαμεν τα ποδηλατούθκια μας τζιαι οι τρεις τζιαι επήαμεν στο σχολείον τους, τζιαι εν απέφυγα να καμαρώσω αυτάρεσκα τα βλαστάρκα μου καθώς εισπράτταν χαμόγελα που τα περαστικά Ι.Χ. Τζιαμέ ήβρα τον κολλητόν καθήμενον σε έναν τραπέζιν ενώ τα κοπελλούθκια εξαπολυθήκαν να εύρουν τους συνομήλικους τους. Είπαμεν τα δικά μας για το ρόλον των συνδέσμων γονέων τζιαι των σχολικών εφοριών τζιαι όταν ήρτεν η ώρα επήαμεν να ακούσουμεν το τραγουδάκιν για κάποιον Χριστούλλην που τα κοπέλια μας. Εκλείσαμεν τζιαι ραντεβού για την πρώτη μας πρόβαν που εφτομάς, στην προσπάθειαν να στήσουμεν ένα gig ντουέτον με κιθαρέρο τζιαι ροκ μπαλάντες.

Αφού ετραγουδήσαν τα μωρά, έπιασα τα τζιαι επηαμεν σπίτιν, για να οδηγήσουμεν στη γιαγιάν τη γιαλουσίτισσαν για φαϊν. Εφάμεν τζιαι εφύαμεν, ουχί σαν τους καλικάτζιαρους, τζιαι ήρταμεν πίσω σπιτι μας. Τα κοπέλια εξαπολυθήκαν στη γειτονιάν (ισχυριστήκαν ότι έχουν θκιαβάσει) τζιαι εγώ έκαμα τους απογευματινούς καφέδες για μέναν τζιαι την αγάπη μου, σε μιαν απλήν όσον τζιαι παραδοσιακήν τελετουργίαν.

Πίννω τωρά το φραπέ μου, τίγκα στα παγάκια, δυνατόν με θκιό κουταλάκια shιέσκλασέ τζιαι τρία λευκασμένην, επεξεργασμένην ζάχαρην, τζιαι γράφω τούτην δαμέ την ανάρτηση, έτσι για να εκφράσω ρε παιδί μου έναν συναίσθημαν απλής, ανόθευτης ικανοποίησης, με τα απλά πράματα, τα καθημερινά, που προφανώς πολλά πλάσματα σε τούτον τον κόσμον εν τα έχουν, ενώ πολλά άλλα θεωρούν τα ευτελή. Έδωκα τζιαι ένα γυρόν που τα μπλογκ τζιαι το facebook για προθέρμανσην τζιαι έμπνευσην. Ένας γράφει για το Νίκο Ρωμανόν τζιαι τον αγώναν του με όπλον το σώμαν του, άλλος για το μωρόν που εγεννήθηκεν πεθαμένον στο δρόμον για το νοσοκομείον Πάφου, τζιαι ούλλοι έχουν κάτι να πουν για κάποιον Βέρκαν τζιαι κάτι που ονομάζεται ΣΑΠΑ. Α, τζιαι οι ανορθωσιάτες μιζεριάζουν για τον Τράττον τζιαι το ακυρωθέν γκολ του Κάλβο.

Μπορεί να φανεί περίεργον, αλλά ειδικά σήμερα, ο ρόλος του "βολεμένου ανθρωπάκου" εν όντως πολλά βολικός. Τίποτε εν μπορεί να με αγγίξει, τίποτε εν μπορεί να μου στερήσει την απόλαυσην της επόμενης ρουφηξιάς του φραπέ, ακόμα τζιαι έναν άστρον που γίνεται την ίδιαν στιγμήν σούπερνόβα, ακόμα τζιαι ένας γαλαξίας που περνά στην ανυπαρξίαν, ακόμα τζιαι μια επανάσταση που θα ρίξει τον καπιταλισμόν τζιαι θα μας φέρει την "ισότις". Είμαι ένας "βολεμένος ανθρωπάκος". Τζιαι εν ζητώ καν συγχώρεσην.

Ώσπου να με συγχωρήσετε, stay cool and keep rocking! 

"Τα μωρά εθκιαβάσαν;"

Αν μεν είναι η πρώτη, εν η δεύτερη ερώτηση που μου κάμνει η αγάπη όταν τηλεφωνά να δει νάμπου κάμνουν οι μαντραχαλαίοι του σπιθκιού, σε κανέναν που τα διαλείμματα της ανάμεσα σε δουλειάν τζιαι δια βίου εκπαίδευσην. Τζιαι είναι σχεδόν πάντα με μερικήν ενοχήν που απαντώ "ναι, μια χαρά, εθκιαβάσαν", διότι ξέρω ότι άμα έρτει σπίτιν, εννά τους τσιακκάρει, τζιαι σχεδόν πάντα εννά εύρει πράματα λάθος ή ακάμωτα.

Εν το μπορώ το θκιάβασμαν του σχολείου ρε κοπέλια. Εν το εμπορούσα ούτε όταν ήμουν εγώ μαθητής, ούτε όταν ήμουν αρκετά προκομμένος για να είμαι παραστάτης στην τρίτη γυμνασίου. Εθκιάβαζα πάντα the minimum necessary. Το ίδιον τζιαι φοιτητής, εν εκάθετουν ο κόλος μου πάνω που κάποια συγκεκριμένα λεπτά. Οπότε τωρά που εν το γυρίν των κοπελιών να θκιαβάζουν σπίτιν, μετά το σχολείον (λες τζιαι εν έshιει η ζωή τόσα όμορφα πράματα να κάμουν), βαρκούμαι το θκιάβασμαν θκιό φορές. Εθκιάβαζα 12 χρόνια δημοτικόν, γυμνάσιον, λύκειον τζιαι ακόμα 8 πανεπιστήμιον, πόθθεν ως πόθθεν να πρέπει να θκιαβάζω ακόμα 12 ώσπου να ξεσκολίσουν τα κοπέλια;

Πέρσι είπα "εντάξει, εν πρωτούθκια, πρέπει να τα κρατούμεν που κοντά κλπ. κλπ. αλλά του χρόνου εν έshιει". Έτσι εκατάπιννα την μιαν ώραν καθημερινά (φαντάσου πόσην ώρα θα θέλουν στο λύκειον ας πούμεν) που έπρεπεν να κάθουμαι να τους "γλέπω" να θκιβάσουν. Φέτος είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου να είμαι απλά around αν με χρειαστούν, αλλά δεν πρόκειται να κάθουμαι που πανωθκιόν τους να θκιαβάσουν. Θέλεις γιέ μου να θκιαβάσεις, θκιάβασε. Εν θέλεις, μεν θκιαβάσεις. Ζαττίν εν τζιαι εν με το ζόριν. Δική σου η κκελλέ που θα τα ακούει που τη δασκάλαν. Αλλά εν το τηρώ ακόμα. Κάθουμαι μαζίν τους. Κάτι μέσα μου, σε συνδυασμόν με την αναπόφευκτην ερώτησην της μάμμας τους σε κάθε τηλέφωνον, εν με αφήννει να είμαι απλά "around". 

Διότι, πέραν της προφανούς απέχθειας μου για το υποχρεωτικόν θκιάβασμαν (αφού κατά τα άλλα θκιαβάζω συνέχεια, τζιείνα που γουστάρω φυσικά), εν είχα ποττέ εγώ κανέναν να κάτσει μαζίν μου, συστηματικά, για να βεβαιωθεί ότι θα θκιαβάσω. Οι γονιοί μου, εκτός που το ότι ήταν πολλά απασχολημένοι οι αθρώποι για να μας βουρούν τα πισών, είχαν μας δείξει μιαν εμπιστοσύνην τζιαι είχαν μας αναθέσει την ευθύνην του εαυτού μας. "Μιαν δουλειάν έshιετε να κάμετε, κάμνετε την" ελάλεν ο παπάς μου, τζιαι απλά εβοήθαν λλίον άμα τον ερωτούσαμεν τζιαι ήξερεν να απαντήσει, ως τζιαμέ. Ουδέποτε μας έκαμνεν την αστυνομίαν του homework. 

Εν τζιαι ένα σημείον των τζιαιρών τούτη η μανία μας ως γενιά να τζηδεύκουμεν τα κοπελλούθκια μας. Φοβίες τζιαι υστερία. Κάμνουμεν τόσον λλία κοπελλούθκια πιον που νομίζουμεν ότι εν ανίκανα να αναλάβουν τες ευθύνες τους. Αν είχαμεν τη δυνατότηταν να τα βάλουμεν σε μιαν φούσκαν ασφαλείας άμπα τζιαι κτυπήσουν ή αρρωστήσουν, θα το εκάμναμεν σχεδόν ούλλοι. Ενώ μια χαρά εν τα κοπέλια, έχουν τον χαρακτήραν τους, τα προτερήματα τους τζιαι τα αϊπια τους, χωρίς να χρειάζεται να τους πιντώννουμεν τες δικές μας εμμονές τζιαι απωθημένα.

Έτσι εγώ θέλω να είμαι φιλελεύθερος ρε παιδί μου. Φίλε μου, είμαι τζιαμέ να βοηθήσω, αλλά το θκιάβασμα σου εν δική σου έννοια, οϊ δική μου. Κάπως έτσι, λόγω τζιαι του φιλελευθερισμού μου τούτου, επροκύψαν μου τζιαι αποελίστες τα κοπέλια. Αλλά εν δική τους ευθύνη. Που εν αποελίστες. Οϊ δική μου.

Ώσπου να αναλάβει ο καθένας τες ευθύνες του, stay cool and keep rocking!

Περί της κάρτας φιλάθλου

Ώρες ώρες ρε κοπέλια πραγματικά αδυνατώ να διαμορφώσω καθαρά προσωπικήν άποψην. Τζιαι γυρεύκω να δω τι λαλεί ο ένας τζιαι ο άλλος για να βοηθηθώ. Εν πολλά αρνητικόν για μέναν αίσθημαν τούτη η ανάγκη. Ένιωσα το ξανά με τούτες τες κουβέντες για την κάρταν φιλάθλου. 

Κατ'αρχάς, για κάποιο λόγον αθθυμίζει μου την περίπτωσην με τες ζώνες ασφαλείας στα αυτοκίνητα πίσω στη δεκαετίαν του '80. Αν μεν το ξέρετε αγαπητοί μου επισκέπται, τα αυτοκίνητα στην Κυπρούλλα μας έρκουνταν μέχρι κάποιαν χρονολογίαν οϊ πολλά μακρινήν ΧΩΡΙΣ ζώνες ασφαλείας (!!!!), τουλάχιστον στο βασικό εξοπλισμόν. Αν ήθελες έβαλλες, αλλά ήταν προαιρετικόν τζιαι έπρεπεν  να δώκεις λεφτά που πάνω. Κάποιαν στιγμήν λοιπόν, εξυπνήσαν οι κυβερνώντες στραβά, ή κάποιος διεθνής οργανισμός είπεν τους "ρεεεεεεε, μα εισαστεν σοβαροί ρεεεε, μα εν βάλλετε ζώνες ασφαλείας μέσα στα αυτοκίνητα" κλπ. τζιαι εφκάλαν νόμον να υποχρεούσαι οϊ μόνον να έshιεις ζώνες ασφαλείας αλλά να τες φορείς τζιόλας (προφανώς διότι εκαταλάβαν ότι κάποιοι κυπραίοι ήταν να τες βάλουν για διακόσμησην). Τζιαι ο παπάς μου τότε, στο Escort του '67 που είχαμεν, έσπευσεν να βάλει ζώνες ασφαλείας, αλλά μόνον για τους μπροστινούς επιβάτες (για τους πίσω μόλις πρόσφατα επιβλήθηκεν η ζώνη). Αθθυμούμαι το λεπόν ότι έγινεν το έλα να δεις διότι αν σε επιάνναν χωρίς ζώνην έπρεπεν να πληρώσεις έναν αρκετά βαρβάτον πρόστιμον. Εφκαίνναν που λέτε οι λογής λογής τύποι, που τον λαόν τζιαι το κολονάκιν, τζιαι εμιλούσαν για "παραβίασην των δικαιωμάτων" με την "επιβολήν του να φορείς ζώνην ασφαλείας", εμάχουνταν να δείξουν ότι οι ζώνες πιο πολλύν κόσμον σκοτώννουν παρά σώζουν κλπ. Στο τέλος φυσικά όπως ξέρετε εσκάσαν ούλλοι τζιαι εβάλαν τες ζώνες τους αλλιώς είτε η τζιέπη τους πονεί (πρόστιμον), που εν το λλιόττερον, είτε οι ίδιοι τζιαι οι οικογένειες τους (σοβαρά/ θανατηφόρα τροχαία καθαρά λόγω μη πρόσδεσης με τη ζώνη).

Η μέθοδος επιβολής του να φορείς ζώνην, ως μέτρον προστασίας δικής σου αλλά τζιαι των υπολοίπων (διότι στον αγγελικά πλασμένον καπιταλιστικόν κόσμον, ακόμα τζιαι ο θάνατος σου κοστολογείται) ήταν τούτον που λέμεν εμείς των human resources (ατς!) "αρνητικής ενίσχυσης", του τύπου "αν μεν κάμεις έτσι, εγώ θα σου κάμω γιουβέτσιν". Κατασταλτική δηλαδή, με τον φόον, με την απειλήν ουσιαστικά της χρηματικής επιβάρυνσης που λαλούμεν το πρόστιμον. Ακόμα όμως τζιαι έτσι, θωρείς ότι κάθε μέρα έχουμεν νεκρούς ή τραυματίες που εν φορούν τη ζώνην τους. Οπότε κάμνουν τζιαι "εκστρατείες" διαφόρων μορφών μπας τζιαι συνετιστεί με άλλους τρόπους ο κόσμος. Τούτον ονομάζεται "θετική ενίσχυση". Δηλαδή "κάμε το τούτον τζιαι θα έshιεις τούτον το όφελος". Τωρά ποιον εν το πιο αποτελεσματικόν, να απειλείς ή να υπόσχεσαι εν σίουρα πολλά ενδιαφέρον θέμαν για στατιστικήν ανάλυσην. Θέλω να πιστεύκω ότι εν το δεύτερον, αλλά ορισμένες φορές πραγματικά απηυδήζω με το πόσον κουρπάτζιην θέλουν ορισμένοι ανεπίδεκτοι μαθήσεως. 

Πηαίννοντας πίσω στην κάρτα φιλάθλου, βάλλω κάποιες υπερσυνδέσεις που διάφορους για να διαμορφώσετε τζιαι σεις μιαν κάποιαν εικόναν του τι λέγεται για το θέμαν τούτον:

Κύπρος - Νομοσχέδιο κατά των χούλιγκαν με αγγλική λογική

Κάρτα φιλάθλου, οπαδού ή πελάτη - Αντρέας Γρηγορίου - ΕΔΟΝ

Αλήθειες και μύθοι για την κάρτα φιλάθλου - Γιώργος Κυριάκου

Έρευνα για την κάρτα φιλάθλου - Οι θέσεις των ομάδων και η ετοιμότητα των σταδίων

Debate: Ναι ή όχι στην κάρτα φιλάθλου

Εννά δώκω αφορμήν του Anti-Christos να λαλεί ότι είμαι Ακελικός, αλλά που τες θέσεις που είχα την ευκαιρίαν να θκιαβάσω ή να ακούσω, η πιο ολιστική τζιαι νηφάλια εν τζιείνη του Αντρέα Γρηγορίου της ΕΔΟΝ. Το κακόν είναι ότι ούτε ο Αντρέας κάμνει μιαν καθαρήν αντιπρότασην πρακτικήν. Δαμέ επροτάθηκεν κάτι συγκεκριμένον. Αντίκρουσ'το, αλλά μετά πε μας τζιαι τι πρακτικόν τζιαι άμεσον πρέπει να γίνει για να μεν γίνεται ότι γίνεται συνέχεια στα γήπεδα.

Η κάρτα φιλάθλου ως μέτρον μπορεί πάλε να χαρακτηριστεί "αρνητικής ανίσχυσης". Εν έναν μέτρον κατασταλτικόν, προσπαθεί με το "φακέλωμαν" των πάντων να φκάλει εκτός μιαν σαφήν μειοψηφίαν που πάει στο γήπεδον για να "ξεσπάσει"πάνω σε άλλους αθρώπους. Ως γεννικήν φιλοσοφίαν, είμαι θιασώτης της "θετικής ενίσχυσης", της "παιδείας", τζιαι έτσι αβασάνιστα εν θέλω να δεχτώ ότι εν υπάρχουν άλλες λύσεις που την καταστολήν. Εν κάτι που προσπαθώ να εφαρμόσω τζιαι ως οικογενειάρχης, χωρίς φυσικά να το καταφέρνω σε ούλλες τες περιπτώσεις.

Αλλά για να πω την αμαρτίαν μου ρε κοπέλια, φέτος που επήα σε θκιό ματς της Ανόρθωσης στο Αντώνης, η κατάσταση εν πολλά πιο όμορφη χωρίς τα χουλιγκάνια τους οργανωμένους. Τζιαι το να κάθεσαι στο 90% του ματς (εντάξει σηκώννεσαι στα γκολ ή στες σημαντικές φάσεις) εν πολλά πιο βολικόν για ούλλους παρά το να έshιεις 50 πελλούς να χοροπηδούν μπροστά σου 90 λεπτά τζιαι να μεν σε αφήννουν εσέναν ή τα κοπελλούθκια σου να δεις μάππαν. Λαλούν τα σωματεία ότι χάννουν ριάλλια λόγω μειωμένης προσέλευσης αλλά εβάλαν μέσα πόσα πρόστιμα πληρώννουν επειδή ένας κουρούπεττος άναψεν φωτοβολίδες ή επειδή έσυρεν έναν αναπτήραν στο γήπεδον; Αμφιβάλλω.

Επίσης, ως μέλη μιας οργανωμένης κοινωνίας, είμαστεν ήδη φακελωμένοι. Το μόνον που ξενίζει εν ο βαθμός φακελώματος, τζιαι οϊ το καθαυτόν φακέλωμαν, το οποίον κάμνουν μας οι γονιοί μας μόλις γεννηθούμεν, τζαι ονομάζουν το "πιστοποιητικόν γεννήσεως". Είναι τζιαι το φακέλλωμαν μέρος της ελευθερίας που παραχωρείς για να συμμετέχεις σε μιαν κοινωνίαν με τα οφέλη που σου προσφέρει, πως να το κάμουμεν. Επίσης, γιατί να ξενίζει η παροχή προσωπικών δεδομένων (μέχρι έναν σημείον φυσικά) έναν "νομοταγήν πολίτην"; Τι μέρος των βασικών του στοιχείων ταυτότητας έshιει να κρύψει που το οργανωμένον σύνολον; Ένας παρέας έξω που το γήπεδον είπεν μου το εξής: "Τούτοι που εν εναντίον της κάρτας φιλάθλου εν κυρίως ορισμένοι σεσημασμένοι χούλιγκαν, οι οποίοι αν τολμήσουν να παν γήπεδον με την εφαρμογήν της κάρτας θα συλληφθούν πάραυτα. Τούτοι οι κάποιοι ποδηγετούν τζιαι τους υπόλοιπους οργανωμένους στην αντίθεσην τους με την κάρταν φιλάθλου". Εν ξέρω αν μπορώ να πιστέψω τούτον το τελευταίον αλλά έννεν τζιαι απίθανον. Εν προφανές ότι κάποιο αθρώποι μπορεί να ασκήσουν πολλά έντονην επιρροήν σε μιαν πλειοψηφίαν.

Δυστυχώς μετά που τούτην ούλλην την κουβένταν, εν μπορώ να διατυπώσω ξεκάθαρην θέσην. Ίσως μια πιλοτική εφαρμογή της κάρτας σε περιορισμένην κλίμακαν να είναι πιο ενδεδειγμένη. Εξάλλου εν προφανές ότι αρκετά που τα γήπεδα εν θα μπορούν να λειτουργήσουν σωστά διότι εν απαρχαιωμένα ή ελλιπώς εξοπλισμένα.
Επίσης, όπως πολλά σωστά επισημαίνει ο Αντρέας Γρηγορίου, η βία στα γήπεδα "δεν αποτελεί κομμάτι αποσπασμένο από την κοινωνική πραγματικότητα. Αντίθετα έχει βαθιά οικονομικά και κοινωνικά αίτια. Προκύπτει μέσα από μια κοινωνία γεμάτη αδικία, ανισότητα, ανελευθερία, καταπίεση, ατομικισμό, φιλοτομαρισμό, σκληρό και ανελέητο ανταγωνισμό, καταρράκωση των πνευματικών  και πολιτιστικών αξιών, με σχεδόν μοναδική και υπέρτατη αξία το χρήμα και την απόκτηση του με κάθε μέσο."

Άρα θα επροτιμούσα, στο μακροπρόθεσμον ορίζονταν, μέτρα "θετικής ενίσχυσης" που να αρχίζουν που τες μικρές ηλικίες τζιαι να "διαπαιδαγωγούν" παρά να "καταστέλλουν". Τωρά ποια εν τούτα...

Ώσπου να εφαρμόζουμεν "θετικήν ενίσχυσην" αντί "καταστολήν", stay cool and keep rocking!

Η διχασμένη "γλωσσική" προσωπικότητα του Κυπραίου

Αθθυμούμαι όταν επρωτοπήα στη Θεσσαλονίκην πριν 20 χρόνια, που εκάμναμεν με τους άλλους κυπραίους χάζιν τες αντιδράσεις των καλαμαράδων συμφοιτητών μας όποτε μας ακούαν να μιλούμεν μεταξύ μας. Ουσιαστικά για λλόου τους ήταν λες τζιαι ήταν άλλη γλώσσα, ειδικά στες αρχές. Είναι λες τζιαι ήταν εχτές μιαν πολλά γλυτζιά κοτζιακαρού στο λεωφορείον για το πανεπιστήμιον, η οποία αφού εμελέτησεν με συνοφρυωμένον ύφος για κάμποσα λεπτά εμέναν τζιαι τον παραλιμνίτην συμφοιτητήν μου καθώς εμιλούσαμεν τα "κυπριακά" μας , εσηκώστηκεν να κατεβεί πετάσοντας μας έναν "μιλάτε ελληνικά μωρέ"! 

Εν έναν θέμαν που με απασχολεί αρκετά, το θέμαν της διαλέκτου μας τζιαι το πως την αντικρίζουμεν σε σχέσην με την "κοινή νέαν ελληνικήν" που διδάσκουμεν στα σχολεία τζιαι που χρησιμοποιούμεν ως "γλώσσα των μέσων" τζιαι ως "κώδικαν ευγενείας".

Το εν λόγω θέμαν απασχολεί τζιαι τρεις συνομιλητές στην εν λόγω ανταλλαγήν απόψεων:

Κρατώ τα εξής πολλά ενδιαφέροντα, τα οποία παρατηρώ τζιαι γω:

"Ζούμε στην Κύπρο και μιλάμε κυπριακά, γράφουμε ελληνικά και στα σχολεία τα παιδιά διδάσκονται… τι;

Όταν μιλάμε μεταξύ μας, μιλάμε κυπριακά. Όταν όμως θέλουμε να δείξουμε πόσο μορφωμένοι και ευγενείς είμαστε, τότε μιλάμε... τι;

Η ελληνική γλώσσα και η κυπριακή διάλεκτος συνυπάρχουν, όχι αρμονικά, σε μια χώρα που ακόμη δεν έχει αποφασίσει ούτε τι θέλει, ούτε τι είναι."

Τζιαι:

"«Ναι, αλλά πως αυτά τα σπουδαία κυπριακά θα τα μάθουμε και θα μάθουμε και σωστά και θα μάθουμε να τα χρησιμοποιούμε, αν δεν διδάσκονται στο σχολείο; Εύλογο το ερώτημα."

Πρέπει δαμέ να επαναλάβω πόσον γελοίαν θεωρώ την προσπάθειαν του μέσου κυπραίου να "καλαμαρίσει", ειδικά όταν τούτον γίνεται με συνομιλητές άλλους κυπραίους στην τηλεόραση τζιαι σε άλλα δημόσια φόρα. Πρέπει πραγματικά να ζήσει κάποιος στην "άσυλα" Ελλάδαν για να το αντιληφθεί τούτον. Δεν κοντεύκουμεν καν την έκφρασην, την καθαρότηταν τζιαι την ταχύτηταν λόγου του μέσου ελλαδίτη, γιατί απλά δεν είναι η καθομιλουμένη μας. Τζιαι εν ειρωνικόν γιατί ο μέσος ελλαδίτης γοητεύκεται τζιαι ζητά να ακούει κυπριακά, τζιαι ας δυσκολεύκεται αρχικά να τα ακολουθήσει. Όταν τα ακούσουν αρκετά μαθαίνουν τα πάντως, ακριβώς γιατί πρόκειται πάλε για ελληνικά.

Πόσον επίσης αφύσικον μου ακούεται να θκιαβάζεται έναν κείμενον στην κοινήν ελληνικήν όταν το ακροατήριον αποτελείται που κυπραίους, σε αντίθεσην με την ζεσταshιάν τζιαι την οικειότηταν που μου δημιουργεί η κυπριακή διάλεκτος στον ίδιον ακριβώς ρόλον. Εν λες τζιαι θέλεις να "σκοτώσεις" το κείμενον σου τούτη η συμπεριφορά. 

Υπάρχουν θκιό κυρίως επιχειρήματα εναντίον της πλήρους υιοθέτησης της κυπριακής διαλέκτου σε ούλλα τα σχετικά επίπεδα (προφορικός δημόσιος λόγος, γραπτός λόγος, εκπαίδευση).

Το πρώτον είναι η "δυσκολία" να εκφραστεί γραπτώς. Θωρείτε τζιαι γω που γράφω στα κυπριακά, όταν θέλω να κάμω αντιληπτούς κάποιους ήχους που στην γραπτήν κοινήν ελληνικήν εν ανύπαρκτοι χρησιμοποιώ λατινικούς χαρακτήρες όπως ας πούμεν για το "sh-ίζω" (αντί του ελλιπώς αποδίδοντος "σιή-ζω"), ενώ μια άλλη επιλογή αντί του "τσ" είναι το "ch" κ.ο.κ. Άρα η "δυσκολία" αίρεται αν θέλουμεν με το να εισάξουμεν στο γραπτό λόγο σύμβολα/ γράμματα για τους ήχους της διαλέκτου που εν μπορεί να εκφράσει η κοινή ελληνική. Problem solved που λαλούν τζιαι στα αγγλοσαξωνικά χωρκά. Θέληση να υπάρχει.

Το δεύτερον είναι ότι η υιοθέτηση της κυπριακής διαλέκτου μπορεί να μας "αποστασιοποιήσει" τροποντινά που τον "εθνικόν κορμόν", όπου ανεξαιρέτως περιοχής, η "κοινή νέαν ελληνική" είναι ομοιόμορφα εφαρμοσμένη τόσον προφορικά όσον τζιαι γραπτά. Δαμέ πάλε η απάντηση εν απλή: ΔΕΝ είμαστεν μέρος του "εθνικού κορμού", είμαστεν αν δεν κάμνω λάθος ανεξάρτητον κράτος. Όπου το κυρίαρχον μέσον έκφρασης στην καθημερινότηταν ΔΕΝ είναι η κοινή ελληνική (όπως πανταχόθεν στο ελληνικόν κράτος, όπου καταστρέφει καθημερινά τες κατά τόπου τοπολαλιές που τη νεολαίαν) αλλά η κυπριακή διάλεκτος. Εν σαφές ότι αν επιμένουμεν να διαχωρίζουμεν την απλήν καθημερινήν επαφήν που τον γραπτόν λόγον δημιουργούμεν διάφορα προβλήματα, παντελώς αχρείαστα κατ' εμέναν. Τζιαι εφόσον η κυπριακή διάλεκτος εν εξόχως ελληνικότερη της κοινής ελληνικής (το "θωρώ" ας πούμεν εν αρχαία ελληνικά τζιαι οι εν Ελλάδι αδερφοί συνήθως εν το ξέρουν καν), εν υφίσταται η συνήθης κουφέττα των διαφόρων ελληκεντρικών τύπων δακάτω που shίζουν το μαγιώ τους ότι ο "κυπροκεντρισμός" είναι "ανθελληνικός".

Ιδού η Ρόδος λοιπόν, αν θέλουμεν να άρουμεν το πρόβλημαν υπάρχουν επιλογές. Εκτός τζιαι αν γουστάρουμεν τούτην "διχασμένην προσωπικότηταν" ως πολίτες ενός κράτους που όπως αναφέρεται στην αρχήν της ανάρτησης, "δεν έχει αποφασίσει ούτε τι θέλει, ούτε τι είναι."

Ώσπου να αποφασίσετε τι θέλετε τζιαι τι είσαστεν (εγώ εν έχω έτσι προβλήματα, είμαι Κυπραίος, period), stay cool and keep rocking!

Είσαι Κύπριος Μπλόγκερ; Ενδιαφέρει σε! Εν είσαι; Πάλε ενδιαφέρει σε.

Φίλτατοι συμ-μπλόγκερς τζιαι των τριών φύλων, προσεχώς έρκουνται δύο όμορφα event τα οποία ως άθρωπος (καλάν, shύλλος) που σέβεται τον εαυτόν του, ως μπλόγκερ τζιαι σκεφτόμενον ον, οφείλει να προωθήσει. Δείτε περί αυτού τες εξής προσκλήσεις:

Η φίλτατη Όλγα Ρουβήμ είναι η, γνωστή τζιαι μη εξαιρετέα στο δια-μπλογκικόν γίγνεσθαι, Νεράϊδα  ενώ ο φίλτατος Κώστας Πατίνιος νομίζω εν χρειάζεται συστάσεις.

Προσωπικά θα προσπαθήσω να θέσω υπό την αιγίδαν μου τες θκιό εκδηλώσεις, αφενός γιατί θέλω να γνωρίσω την Όλγαν (τον Κώσταν εγνώρισα τον στην παρουσίασην του βιβλίου του "Δρόμου Δρώμενα", όπου επίσης είχαν την τιμήν να με γνωρίσουν ο Στροβολιώτης τζιαι ο Νίκος ο Λαζάρου) τζιαι αφετέρου να αποκτήσω άλλα θκιό ωραία, φρέσκα, τοπικά βιβλιούθκια προς κατανάλωσην.

Εσείς φίλτατοι συμ-μπλόγκερς αλλά τζιαι άλλοι αναγνώστες/ επισκέπτες του μπλογκ που παρακολουθείτε με κομμένην την ανάσαν το τι τσαμπουνώ δαμέσα δα, αδράξετε πάραυτα την ευκαιρίαν να έρτετε στα μέρη των εν λόγω παρουσιάσεων τζιαι να μας γνωρίσετε τζιαι σεις. Αν εν πλυμμένη θα φορήσω τζιαι την ειδικήν φανελλούν που έχω κάμει με το όνομαν "Woofis" πάνω για να με ξεχωρίσετε που το πλήθος. 

Ώσπου να σας δω στες παρουσιάσεις των βιβλίων των συμ-μπλόγκερς, stay cool and keep rocking!

Sabotage

Σημείωση: Τούτη εν η τελευταία ανάρτηση που αναφέρεται σε "βιώματα" του παρελθόντος τζιαι βασίζεται σε κείμενα που έγραψα παλιά σε "κοινήν ελληνικήν". Που δαμέ τζιαι δα επιστρέφω στα κλασσικά μου θέματα, τζιαι - κυρίως - στην κυπριακήν διάλεκτον. Αν "ενθυμηθώ" κάτι που γουστάρω να "φυλαχτεί" στο μπλογκ εννά επανέλθω (μεν κρατάτε τζιαι τες αναπνοές σας)....

"Στην α’ λυκείου ο Γούφης άλλαξε συμμαθητές. Νέο σχολείο, νέα τάξη, νέα δεδομένα γενικώς. Από νωρίς και για διάφορους λόγους με δύσκολη εξήγηση ήρθε γρήγορα κοντά με μια συγκεκριμένη παρέα ατόμων οι οποίοι έτυχε να γουστάρουν το ροκ και το heavy metal. Από τα παιδιά αυτά πήρε τις πρώτες κασέτες (η τότε τεχνολογία) για να αντιγράψει, με συγκροτήματα όπως οι Scorpions, οι Def Leppard και οι Manowar. Μια μεγάλη στροφή είχε συντελεστεί και ο Γούφης πλέον ήταν ένας δοσμένος ροκάς, αν και ενδεδυμένος με συμβατική εμφάνιση.

Καθώς ανέβηκαν όλοι μια τάξη, στη β’ λυκείου οι κολλητοί κάποια στιγμή αποκάλυψαν ότι είχαν προσπαθήσει κατά καιρούς να σκαρώσουν συγκροτηματάκια ροκ, χωρίς κανένα να μπορεί να στεριώσει. Το έφερε η κατάσταση να προσεγγίσουν το Γούφη για να συμμετάσχει στο νέο σχήμα, με την αμφιλεγόμενη ονομασία «Sabotage” (η αντίρρηση οφειλόταν στην παράλληλη ύπαρξη γκρουπ εξ Ελλάδος με το ίδιο νόημα, που έπαιζε επάρατο, για κάθε ροκά, λαϊκό ρεπερτόριο). 

Στην πρώτη πρόβα με τον «ηγέτη»  του συγκροτήματος ο Γούφης πελάγωσε, καθώς τα τραγούδια υπό διασκευή ήταν των ACDC, τους οποίους δεν είχε ακόμα γνωρίσει. Αποτέλεσμα, σε συνδυασμό και με το άβολο συναίσθημα της απειρίας από τέτοια πράγματα, να μην αφήσει καλή εντύπωση. Επειδή ο αρχηγός όμως ήταν και κολλητός, του έδωσε άλλη μια ευκαιρία, δίνοντας του τα τραγούδια να τα ακούσει και να επανέλθουν την επομένη. Αυτό αποδείχτηκε αρκετό, καθώς στη νέα προσπάθεια ο Γούφης πέρασε με επιτυχία το τεστ. Και έτσι έβαλαν μπρος οι πρώτοι Sabotage.

Ήταν τέσσερις, δύο κιθάρες, ένα μπάσο και ο Γούφης στα φωνητικά, αλλά τους έλειπε ο ντράμερ. Έτσι αποτάθηκαν σε ένα άλλο μαθητικό γκρουπ, τους Autocrash/ Gangland (τα ίδια άτομα είχαν δύο ονόματα)  για να τους δανείσει το δικό τους. Οι Sabotage είχαν μια ευκαιρία μόνο να παρουσιάσουν τόσο τις εκτελέσεις που ετοίμασαν (από ACDC, DIO και Bruce Dickinson) καθώς και ένα δικό τους ορχηστικό κομμάτι (Another perfect Day). Και αυτό διότι στην υποτιθέμενη 2η τους εμφάνιση τους έστησε ο «δανεικός» ντράμερ, με αποτέλεσμα να μείνουν θεατές. Αυτό το γεγονός υπήρξε και η αφορμή της διάλυσης αυτής της πρώτης ομάδας των Sabotage.

Στην γ’ λυκείου πλέον και με την πρώτη στα χρονικά εφαρμογή του πενθήμερου, οι κολλητοί ξαναπροσέγγισαν το Γούφη για μια ανασύσταση των Sabotage.  Θα ήταν οι τρεις από τους πρώην συν δύο νέα μέλη, ένας εκ των οποίων ο πρώτος αποκλειστικός ντράμερ του γκρουπ. Η παρέα είχε πλέον και μοτόρες στη διάθεση της και έκανε πρόβες σε ένα μικρό σύλλογο στις Άσπρες Στροβόλου. Έγραψε και 5 τραγούδια δικά της (ο Γούφης ήταν στιχουργός σε 4 από αυτά) και τα παρουσίασε σε τέσσερις συναυλίες καθώς και την καλλιτεχνική του λυκείου κατά την αποφοίτηση της παρέας (εισπράττοντας από αποθέωση μέχρι γιούχες από πολέμιους των ροκάδων). 

Η περίοδος αυτή ήταν από τις πιο ενδιαφέρουσες και όμορφες στην διαδρομή του Γούφη μέχρι σήμερα. Αληθινή συντροφικότητα, αντισυμβατικές εμπειρίες, δημιουργικότητα, όλα διανθισμένα με τον ερωτισμό που αποπνέει η συμμετοχή σε μια μπάντα, ειδικά μια που παίζει ροκ. Έχουν μείνει από τότε μόνο οι αναμνήσεις και ένα DVD με κομμάτια από τις συναυλίες που έδωσαν οι «θρυλικοί» πλέον Sabotage. Μαζί και μια κρυφή ελπίδα ότι κάποτε ο Γούφης θα βρεθεί ξανά σε μια σκηνή, ή έστω ένα γκαράζ για αχαλίνωτο ροκ με πραγματικά δικούς του ανθρώπους."

Ώσπου να επανέλθω, stay cool and keep rocking!

Κάλλιο αργά...

Η θάλασσα ήταν πάντα μια λατρεμένη αλλά και επίφοβη εικόνα στο μυαλό του Γούφη. Συνυφασμένη με την αρχή των καλοκαιρινών διακοπών από τη μια και με τον κίνδυνο πνιγμού από την άλλη, αποτελούσε μια σίγουρα αμφιλεγόμενη οντότητα. Έτσι ενώ τα παιχνίδια στην αμμουδιά και το πλατσούρισμα στα ρηχά ήταν μια ανέκαθεν απόλαυση, η ικανότητα πλεύσης (άλλως κολύμπι) ήρθε σχετικά αργά, ηλικιακά ομιλώντας.

Η κατ’εξοχήν παραλία στην οποία παραθέριζε η οικογένεια του Γούφη ήταν αυτή κάτω από το λόφο του Κουρίου, επονομαζόμενη επίσης και «Άγιος Ερμογένης», κοντά στο πρώην μικτό χωριό Επισκοπή στην επαρχία Λεμεσού. Μια παραλία τεράστια, με άπλετη αμμουδιά και «φιλική για τα παιδιά» διαρρύθμιση βάθους, δηλαδή δεν βάθαινε παρά μετά από αρκετές δεκάδες μέτρα. Στην Επισκοπή έμεναν οι πρόσφυγες γονείς της μητέρας του και κάθε καλοκαίρι περνούσε εκεί με τα αδέρφια του πολλές μέρες ξεγνοιασιάς και σύνδεσης με τον όχι ευκαταφρόνητο αριθμό ξαδερφιών.

Εντούτοις δεν ήταν γραφτό να μάθει κολύμπι στην εν λόγω παραλία, αλλά σε μιαν άλλη, στο Κίτι της Λάρνακας. Όταν ήταν αρκετά μεγάλος, στην ηλικία των 9 χρόνων περίπου. Η καθυστέρηση στο να μάθει, παρά την συχνή του επαφή με τη θάλασσα οφείλεται πιθανώς σε κάποιου είδους ψυχικό τραύμα, το οποίος ίσως και να προήλθε από την ανάμνηση του πατέρα να τον τραβά από το πόδι, μέσα στα κλάματα, στα βαθύτερα σημεία της επισκοπιανής παραλίας, για να τον μάθει να κολυμπά. Αυτό και η κατάχρηση στα μπρατσάκια, τα οποία ήταν σαφώς μια απατηλή μεν αλλά ασφαλής δε επιλογή.

Στο Κίτι λοιπόν η παραλία έμοιαζε κάπως στην άλλη του Κουρίου αλλά ήταν ακόμη πιο ξέβαθη (χανόταν στον ορίζοντα το σημείο στο οποίο δεν πάτωναν ακόμη και παιδιά). Ο Γούφης απολάμβανε πάντα να μουλιάζει για ώρες μέσα στη θάλασσα, από την ώρα σχεδόν που πήγαιναν μέχρι την ώρα της αναχώρησης, με μικρά διαλείμματα για παιχνίδια στην άμμο ή κανένα σάντουϊτς που πάντα προνοούσε να πάρει η μάμμα. 

Μια μέρα λοιπόν, έβγαλε τα μπρατσάκια, κουρασμένος από το σύγκαμμα που του προκαλούσαν στις μασχάλες και ξάπλωνε στα ρηχά. Κάτι τον ώθησε να ξαπλώσει μπρούμυτα και να δοκιμάσει βουτιές, στο στυλ που έβλεπε τον πατέρα, δηλαδή με άνοιγμα των χεριών στο ύψος των ώμων και διαδοχικές κινήσεις προς τον κορμό. Και ω! του θαύματος. Η απλή αυτή κίνηση ξεκόλλησε την κοιλιά του από την άμμο, και με το κεφάλι κάτω από το νερό ο Γούφης πραγματοποίησε το πρώτο του μακροβούτι χωρίς μπρατσάκια.  Είναι αξιοθαύμαστο πόση χαρά μπορούν να φέρουν αυτά τα μικρά πραγματάκια, αυτά τα επιτεύγματα που μοιάζουν τόσο αυτονόητα, ιδιαίτερα όταν μπορείς να τα μοιραστείς με τους δικούς, αδέρφια και γονείς και ξαδέρφια. 

Ο περήφανος πλέον κολυμβητής Γούφης, πέραν από τα μακροβούτια τα οποία σταδιακά γίνονταν σε μεγαλύτερο βάθος, ξεπέρασε και την φοβία του να αφεθεί στην δύναμη της άνωσης χωρίς τα βοηθήματα αέρα του. Μέχρι να περάσει εκείνο το καλοκαίρι είχε αρχίσει και τα ακροβατικά μέσα στο νερό, αγνοώντας πόσο κόκκινα γίνονταν τα μάτια από την συνεχή έκθεση τους στην αλμύρα και την άμμο. Η θάλασσα αποκτούσε επιπλέον νέα γοητεία και η ζωή μια ακόμη χαρά και κατάκτηση, πλάι σε όλες εκείνες τις άλλες, τις μικρές και καθημερινές που τόσο σημαδεύουν κάθε άνθρωπο.

Ως την επόμενην ανάμνηση, stay cool and keep rocking!

Ο θάνατος του κουρσέ

«Κουρσέ» έλεγαν τα ποδήλατα που μέχρι σήμερα χρησιμοποιούν οι επαγγελματίες ποδηλάτες στους αγώνες, όπως το γύρο της Γαλλίας. Έχουν εκείνα τα καμπυλωτά τιμόνια που τα κάνουν να μοιάζουν σαν κριάρια και λεπτούς τροχούς μεγάλης διαμέτρου. Ο Γούφης έγινε κάτοχος ενός τέτοιου ποδηλάτου, με την αξιοσημείωτη μάρκα «Peugeot”, κάποια στιγμή στα γυμνασιακά του χρόνια και έκανε απίστευτα χιλιόμετρα μαζί του. Στα δε χρόνια του λυκείου ήταν το βασικό μέσο μεταφοράς του από το σπίτι στο σχολείο, καθώς και σε οποιοδήποτε άλλο μέρος εντός της συνήθους εμβέλειας του των 3-4 χιλιομέτρων από το σπίτι. Ήταν σε μια από αυτές της καθημερινές διαδρομές προς το λύκειο, κατά τη δεύτερη τάξη, που η συνύπαρξη του Γούφη και του «κουρσέ» του ήρθε σε ένα απρόσμενο και σχετικά βίαιο τέλος.

Ήταν ένα πρωινό μεσοβδόμαδα, και η πρώτη περίοδος ήταν γυμναστική, κάτι που απολάμβανε ο Γούφης, σαν αθλητικός τύπος που ήταν. Η σχολική τσάντα (στο εξής «σάκα» για συντομία) μπορούσε να μπει με ιμάντες στην πλάτη του και τα ρούχα της γυμναστικής είχαν τοποθετηθεί σε μια νάιλον τσάντα, η οποία συνήθως έμπαινε και αυτή στην σάκα για σκοπούς άνεσης κατά την ποδηλασία. Εκείνη την μέρα όμως η σάκα ήταν παραγεμισμένη με βιβλία και τετράδια λόγω του ημερήσιου προγράμματος, με αποτέλεσμα να μην υπάρχει χώρος για τα γυμναστικά. Έτσι ο Γούφης την κρατούσε στο δεξί του χέρι καθώς ξεκινούσε για το σχολείο.

Η μέρα ήταν όμορφα ηλιόλουστη, με ψυχρό αλλά ανεκτό πρωινό αεράκι και ο Γούφης ένιωσε όμορφα καθώς πλησίασε το κατήφορο προς τον κύριο δρόμο, τον οποίο έπρεπε καθημερινά να διασταυρώσει από την τότε απλή διάβαση πεζών. Το εν λόγω κατήφορο ήταν μια ελκυστική αφορμή για ταχύτητα και μια δόση αδρεναλίνης, έτσι ο Γούφης, που ως εκείνη στη στιγμή οδηγούσε το ποδήλατο χωρίς να κρατά το τιμόνι (συνήθης τακτική επίδειξης προς τυχόν κοριτσόπουλα που περπατούσαν και κείνα στο δρόμο) και με την τσάντα με τα ρούχα στο δεξί χέρι, είχε τη φαεινή ιδέα να σκύψει το σώμα και να πιάσει τα δύο «κέρατα» του καμπυλωτού τιμονιού του κουρσέ του. Έτσι διασφάλιζε και ότι δεν θα τον προδώσουν τα φρένα, τα οποία είχα διπλές λαβές και από χαμηλά ήταν πιο στιβαρά.

Το μυαλό του πρόλαβε να στείλει την προειδοποίηση ότι η συγκεκριμένη απόφαση ήταν μέγα λάθος κάποια κλάσματα του δευτερολέπτου πριν η τσάντα με τα γυμναστικά αρχίσει να κάνει θόρυβο ερχόμενη σε τριβή με τις ακτίνες του μπροστινού τροχού. Τα αντανακλαστικά του Γούφη είχαν αρχίσει να αντιδρούν αλλά ήταν αργά πλέον. Σε χρόνο που πρόλαβε να καταγράψει ο νους, η κίτρινη νάιλον τσάντα μπλέχτηκε στις ακτίνες του ποδηλάτου μπλοκάροντας τον απότομα. Ο Γούφης πρόλαβε να νοιώσει τον εαυτό του να φεύγει από τη σέλα του ποδηλάτου και να αντικρίζει για λίγο το γκρίζο της ασφάλτου από ψηλά, πριν το συναντήσει κατευθείαν με τη μούρη του, αφού τόση ήταν η ορμή και η έκπληξη του που δεν υπήρξε χρόνος να βάλει τα χέρια του μπροστά.

Τελικά τα κτυπήματα του ήταν μικρά σε έκταση, ήταν τυχερός, τίποτα σπασμένο, μερικοί μώλωπες στο πρόσωπο και ένα δόντι με χρώμα, από το αίμα που εισχώρησε μέσα του. Αλλά δυστυχώς το κουρσέ είχε λαβωθεί περισσότερο. Ο μπροστινός τροχός, δεχόμενος τις μεγάλες δυνάμεις της βαρύτητας ελέω ταχύτητας και μάζας, είχε παραμορφωθεί, καθώς και οι «πιρούνες» που τον κρατούσαν. Δεν ήταν γραφτό να επισκευαστεί ποτέ, καθώς τη θέση του πήρε μια μικρή μοτοσυκλέτα 49 κυβικών, η οποία συντρόφευσε τον Γούφη κατά τα πολλά χιλιόμετρα του τελευταίου έτους του λυκείου.

Ώς την επόμενην ανάμνηση, stay cool and keep rocking!

Έναν πρωϊνόν με το ανίψιην που το Αμέρικα

Εν γεγονός ότι το blog παίζει κάποτε τζιαι το ρόλον του ημερολογίου που ποττέ εν εκράτησα. Ένα μέρος όπου μετά που λλία χρόνια, αν δεν καταρρεύσει το σύμπαν ή ο blogger ή τζιαι τα θκιό, θα επιστρέφω για να δω τι ετσαμπουνούσα, όπως κάμνω ήδη με τες πιο παλιές μου αναρτήσεις.

Έτσι σήμερα θα καταγράψω εν συντομίαν την πρωινή μας βόλτα στη Λευκωσία με τον ξάδερφον που την Αμερική. Το όνομαν του είναι Μιχάλης, σαν εμέναν, τζιαι αν δεν κάμνω λάθος είμαστεν οι μόνοι Μιχάληδες ανάμεσα σε 19 ξαδέρφκια που τη μερκά της μάμμας μου. Φυσικά, ως αμερικάνος πλέον, φωνάζουν τον Mike, αν τζιαι ανάμεσα μας υπάρχει το "Mike-me", για το οποίον θα αναφερθώ εντός ολίγου.

Ο Mike που λαλείτε εδιάσχισεν τον Ατλαντικόν για να παραστεί στη βάφτισην της τέταρτης (μάshιαλλα) κορούδας μιας ξαδέρφης μας, τζιαι μάλιστα αναλαμβάνοντας το ζηλευτόν (;) ρόλον του τατά. Έτσι, εδόθηκεν του η ευκαιρία να δει τζιαι νάκκον την υπόλοιπην οικογένειαν. Μετά που συνεννόησην στο facebook, ετηλεφωνηθήκαμεν τζιαι επήα με τον αδερφό μου να τον παραλάβουμεν για μιαν πρωινήν βόλταν στη χώρα.

Πριν μπω στες λεπτομέρειες της βόλτας, να αναφερθώ στο πως επροέκυψεν το "Mike-me". Ο Μιχάλης εν ο γιος της τελευταίας κόρης του παππού μου. Έτσι όταν εγεννήθηκεν ήμουν ήδη χαζίριν έφηβος. Συνήθως έβλεπα τον στες σπάνιες επισκέψεις της θείας που το Αμέρικα, στο προσφυγικόν σπίτι της γιαγιάς μου στην Επισκοπήν όπου εμεινίσκαν. Το νήπιον ξαδερφάκιν για κάποιον λόγον αθθύμιζεν μου τον εαυτό μου σε φωτογραφίες μου που είχα δει στες ίδιες ηλικίες, τζιαι σε συνδυασμόν με το ότι ήταν ο μόνος συνονόματος της οικογένειας, έκαμνεν με να του έχω αδυναμίαν. Η οποία τουλάχιστον τότε προφανώς ήταν αμοιβαία, διότι ο μικρούλης έκαμεν μου κάτι αγκαλιές σκέττον μέλιν, φωνάζοντας με χαράν "Mike-me, Mike-me". Που τότε, στες, στα δάκτυλα μετρημένες, φορές που εβρεθήκαμεν μέσα στες δεκαετίες, η προσφώνηση "Mike-me" του ενός στον άλλον άντεξεν ως τα σήμερα.

Οι τρεις μας εκατεβήκαμεν στην παλιά Λευκωσία, μπαίνοντας που την πύλην Αμμοχώστου. Επαρκάραμεν τζιαι επερπατήσαμεν έναν γυρόν, αρχικά που τον αλευρόμυλον του Μιτσίδη (αλήθκεια πότε εννά φύει επιτέλους που τζιαμέ;), την αρχιεπισκοπήν, το Παγκύπριον Γυμνάσιον, για να καταλήξουμεν στο Μουσείον Αγώνος. Εν ήταν "προγραμματισμένη" η επίσκεψη αλλά η πόρτα ήταν ανοικτή, εν είshιειν κανέναν shιύλλον να λάσσει, είσοδον εν μας εζητήσαν, οπότε εμπήκαμεν μέσα. 

Το μουσείον τούτον πάντα επροκαλούσεν μου μιαν αρνητικήν αίσθησην, γιατί απέπνεεν βίαν τζιαι αίμαν. Τωρά έχουν το μεταφέρει σε νέο κτίριον, τζιαι εκμοντερνίσαν το, με αποτέλεσμαν να είναι αρκετά βελτιωμένον. Αλλά τζιείνη η αύρα που με ετάραζεν μιτσήν ήταν ακόμα τζιαμέ, στες φωτογραφίες των διαμελισμένων αγωνιστών, στο καμένο σώμαν του Αυξεντίου, στα όπλα τζιαι τες πόμπες που τόσον διαφέρουν που τα παιχνίθκια των μωρών, στες αγχόνες που κρέμμουνται που το ταβάνιν. Ο Mike πάντως είδεν τα ούλλα με ενδιαφέρον. Εν τα είshιεν ξαναδεί εξάλλου.

Φέυκοντας που το μουσείον, επερπατήσαμεν στα στενά απέναντι που την πύλην Αμμοχώστου, όπου έshιει γίνει πολλά καλή δουλειά σε αναπαλαιώσεις σπιθκιών τζιαι καταστημάτων. Επεράσαμεν που το τοπικόν τζιαμί (μεν με ρωτάτε ποιον είναι) τζιαι εκαταλήξαμεν στην ίδιαν την πύλην Αμμοχώστου. Επερπατήσαμεν πάνω στα τείχη τζιαι αφήκαμεν ως τελευταίον σταθμόν, πριν πάμεν πάρακάτω, το άγαλμαν της Ελευθερίας όπου εφκάλαμεν τζιαι μιαν selfie κάτω που τον ήλιον τζιαι τα αγάλματα στο φόντο. Ο Mike είπεν μας ότι στην Αμερικήν εν είshιεν πάει ακόμα στο ομώνυμον της Νέας Υόρκης, οπότε ας εν τζιαι τούτον της Κύπρου.

Όπως οδηγούσαμεν προς Λήδρας, ερώτησα το Mike αν ενδιαφέρετουν να περάσει απέναντι στα κατεχόμενα. 

"Cousin" λαλεί μου με την γνωστήν τσιάρλικην προφοράν "δαμέ οι Τούρτζιοι εν θέλουν να δουν τους κυπραίους, εν θέλουν τους αμερικάνους, εγώ είμαι τζιαι που τα θκιό, μα που να πάω τζιειμέσα;". 

Είπαμεν του τζιαι οι θκιό ότι εν ισχύει επί της ουσίας έτσι πράμαν, ότι έshιει δέκα χρόνια που περνούν αθρώποι τζιαι που τες θκιό πλευρές τζιαι εν έγινεν κάτι σοβαρόν, αλλά εν εσυνεχίσαμεν την κουβένταν για διάβασην του οδοφράγματος στη Λήδρας. Maybe next time.

Ετελειώσαμεν τη βόλτα μας με περπάτημα στη Λήδρας, αφού επεράσαμεν που το σχολείον τζιαι την εκκλησίαν της Φανερωμένης τζιαι το οδόφραγμαν. Ένας φρέσκος χυμός κοντά στα "καλά καθούμενα", όπου μας ήβρεν άλλος ένας ξάδερφος, ντόπιος, ολοκλήρωσεν την περιοδεία μας, τζιαι επιάμεν το δρόμον της επιστροφής.

Αποχαιρετώντας τον είπα του ότι θα τα ξαναπούμεν, αν τζιαι τελικά το πρόγραμμαν εν τέθκοιον που δύσκολα θα τα καταφέρουμεν πριν φύει. Εννά στραφεί πίσω σπίτιν του, να συνεχίσει τες σπουδές του στην παθολογίαν. 'Ισως κάποια μέρα σύντομα να ικανοποιήσει τζιαι την ευτζιήν της θείας να εύρει μιαν "καλήν τύχην" τζια να κάμει οικογένεια. 

"Ότι θέλει ας ένει Μιχαήλη μου" λαλεί μου η γλυτζιά η θεία "φτάννει να εν γριστιανή ορθόδοξη". 

"Αμήν θεία μου" λαλώ της, "αμήν!".

Ώσπου να εύρει την καλήν του ο Mike-me, stay cool and keep rocking!

Εθνική Κύπρου

Εν πρέπει να εξανάγινεν. Επήαμεν πόψε να δούμεν την εθνικήν Κύπρου που έπαιζε στο Γ.Σ.Π. με το Ισραήλ τζιαι εν είχαν μείνει εισιτήρια για να μπούμεν. Οπότε εφύαμεν άπρακτοι τζιαι εκάτσαμεν σε μιαν ταβέρναν να δούμεν το ματς.

Τελικά εχάσαμεν δυστυχώς, τζιαι αν ξαναπάει έτσι κόσμος γήπεδο να δει την εθνικήν γράψε μου. Αλλά τούτη η προσέλευση του κόσμου έκαμεν μου εντύπωσην. Διότι εντάξει ρε αδερφέ ήταν καλόν το αποτέλεσμαν με τη Βοσνίαν αλλά που πάεις σε όμιλον με Βοσνίαν, Βέλγιον, Ισραήλ δηλαδή, εκτός που το να μεν ξεφτιλιστείς; Έννεν η ελπίδα της διάκρισης μόνον, εν κάτι άλλον που επροκάλεσεν τούτον το φαινόμενον.

Έδειξεν την ανάγκην του κόσμου να ξεσκάσει, αλλά τζια να ανεβεί λλίον ρε παιδί μου. Τόσες ζινιshιές συνάμενες ο γέρημος ο "κυπριακός λαός" έshιει σίουρα που την εισβολήν να φάει. Έshιει που την περασμένην δεκαετίαν, δώσ'του χρηματιστήριον, φούσκες ακινήτων, φούσκες τραπεζών, εκαταρριφθήκαν ούλλες οι "επιταγές" τζιαι τα σιγουράκια των παλιών. Με η γη εν εγγύηση πιόν, με οι καταθέσεις. Γυρεύκει κάτι ο κόσμος, έναν αποκούμπιν, μιαν ανάσαν, κάτι να ανεβεί ρε παιδί μου. Τζιαι δυστυχώς τα κοπέλια της εθνικής εν τα εκαταφέραν πόψε να του το δώσουν.

Έκαμεν με να σκεφτώ τζιαι θκιό άλλα πράματα πόψε η παρουσία του κόσμου εντός τζιαι πέριξ του γηπέδου, 20 τόσες shιηλιάες κόσμος, μα εν πολλύς αν σκεφτείς ότι έναν εκατομμύριον κότσιροι είμαστεν στον ομφαλόν της γης, συμπεριλαμβανομένων ρώσων, μεταναστών εξ Ασίας, Αφρικής τζιαι πάσης της αλλοδαπής. 

Πρώτον, πόθεν ως πόθεν "εθνική" Κύπρου; Αφού μόνοι μας απαρνούμαστεν την παραμικρήν υπόνοιαν ότι είμαστεν κάτι άλλον εκτός που "Έλληνες". Άρα έννεν "εθνική", εν κάτι άλλον που έπρεπεν να τη λαλούμεν, ξέρω γω "κρατικήν" Κύπρου. Αλλά ζαττίν ακόμα τζιαι δαμέ είμαστεν έναν παράδοξον, μια σχιζοφρένεια, μια αυτοαναίρεση.

Δεύτερον, ούλλοι τούτοι οι αθρώποι πόλα σέλα, οι πολιτικοί, οι ακτιβιστές, οι πολέμιοι του συστήματος, οι θιασώτες "ένοπλων αγώνων", "παρεμβάσεων" υπέρ του τάδε ή του δείνα σκοπού, γιατί εν ξορτώνουν να αποκωδικοποιήσουν το τι κάμνει τούτον τον κόσμον να ξεκινά που ούλλην την Κύπρον για να μαζευτεί σε έναν τόπον, για συγκεκριμένον σκοπόν, μαζικά, τζιαι μάλιστα με τίμημαν σε χρόνον τζιαι χρήμαν; Διότι άμα το εύρουν, ουσιαστικά θα έχουν τζιαι την απάντησην για το πως διούν δυναμικές λύσεις σε τούτα ούλλα που τρώμεν στη μάππαν (που λεν τζιαι οι καλαμαράδες), κουρέματα, μειώσεις μισθών, φορολογίες, πολυσυντάξεις, φοροδιαφυγές, λαμογιές, ρουσφέθκια, σου'πα μου'πες. Κάτσετε μελετείστε το φαινόμενον, πέρκι φκάλετε νόημαν. Θα μπορείτε να κατεβάσετε 20-30 shιηλιάες Κυπραίους στο δρόμον. Εξανάδετε εσείς τόσον κόσμον να σουξουλήσει ποττέ συνάμενος το σαθρόν μας σύστημαν; Εγώ εν είδα ποττέ, εκτός φυσικά που τη μάππαν. 

Ώσπου να τους δω, stay cool and keep rocking!

Οι κορούδες του καφέ.

Έshιει τωρά λλία χρόνια που εν σύνηθες θέαμαν στο παγκέττον πολυσύχναστων δρόμων να θωρείς μικρά οχήματα με πινακίδες κάποιου καφέ τζιαι δίπλα μιαν (ή παραπάνω) καλλίγραμμην κοπελλούδαν, κατά βάσην που το εξωτερικόν, ντυμένην με τρόπον που να μαγνητίζει τα αρσενικά βλέμματα στα περαστικά αυτοκίνητα (τζιαι αντιστοίχως φαντάζομαι να προκαλεί εκκρίσεις ορμονών έχθρας στις γυναίκες που περνούν, ειδικά τες παντρεμένες).

Αρχικά, όταν το επρωτοπαρατήρησα, είδα το θετικά το θέμαν. "Έξυπνος όποιος το εσκέφτηκεν" είπα γιατί εν γνωστόν ότι εμείς οι κυπραίοι είμαστεν σάγληες για λλίην ζαμπούαν τζιαι λλίον ποπόν εκτεθειμένον, "εννά κάμει καλές πωλήσεις".

Στην πορείαν είδα ότι τα αρχικά "σημεία πώλησης" ήβραν μιμητές, τζιαι κάθε μισό χιλιόμετρον εθώρες τζιαι μιαν κοπέλαν με το κιοσκούδιν της στην άκρην του δρόμου να προσπαθεί να σε τραβήσει να γευτείς τον καφέν της. Τζιαι παράλληλα με την αύξησην των κοπέλλων, επαρατήρησα τζιαι "μείωσην" των ρούχων που εφορούσαν. Σε βαθμόν, που όσον απονήρευτος τζιαι να το επροσέγγιζα, άρκεφκεν να χαλά η κατάσταση. Διότι πλέον οι κοπέλλες, αν δεν εγίνετουν που την αρχήν τούτον, εφαίνετουν να πλασάρουν τζιαι υπηρεσίες πέραν του αρχικού προϊόντος.

Αφενός είχα την απορίαν, οι "αρχές του κράτους" (οι ποιες;) εν εκάμναν τες σκέψεις που έκαμα εγώ τζιαι ο μέσος περαστικός κυπραίος άντρας, αφού πρώτα εκάμναμεν βεβαίως το οφθαλμόλουτρο μας; Ότι κάτι μπορεί να παίζει πέραν του καφέ; Πάντως, πέραν του ράδιο αρβύλα τζιαι της κλασσικής συνομοσιολογίας που γουστάρουμεν σαν επαρχιώτες κουτσομπόληδες, εν εντόπισα κάπου ποττέ στην επικαιρότηταν περίπτωσην να κατηγορηθεί κάποιος, ότι προάγει τούτες τες κοπέλλες ως πόρνες.

Που την άλλην, βλέποντας πιο αθώα το θέμαν τζιαι πιο φιλοσοφικά, εσκέφτηκα αν το να ντύνεται μια κοπέλλα τολμηρά για να "τραβήσει" πελάτες στο προϊόν της συνιστά κάτι κατακριτέον. Είχα πει παλιά ότι νιώθω τυχερός που εν έκαμα κόρην διότι ξέρω πολλά καλά τι περνά που το μυαλόν του μέσου άντρα όταν θωρεί καλλίγραμμα σώματα γυναικών, τζιαι δη νεαρών, οι οποίες τροποντινά επιδεικνύουν τα κάλλη τους με σαφήν προκλητικότηταν. Αν όμως οι εν λόγω κοπέλλες το πράττουν συνειδητά τζιαι ελεύθερα, ποιον είναι εν τέλει το πρόβλημαν; Πέραν ίσως του θέματος της καλλιέργειας της συνολικής αυτοεκτίμησης, τζιαι οϊ μόνων των εμφανισιακών προτερημάτων;

Επίσης, σε μιαν πιο "μανατζιερίστικην" προσέγγισην του θέματος, εδιερωτήθηκα γιατί σε μιαν κοινωνίαν όπου οι γυναίκες εν πλειοψηφία, εν εσκέφτηκεν κανένας να βάλει όμορφους νεαρούς με θεληματικά πηγούνια τζιαι ανεπτυγμένους δελτοειδείς (τόσα καταλάβω για το τι τραβά τις γυναίκες) να πουλούν καφέν ή άλλα προϊόντα όπως οι καλλίγραμμες νεαρές; Ήντα δηλαδή οι γυναίκες εν έχουν ψυshιήν αγαπητέ καπιτάλα; Οξά φοάστε ότι εννά παρκάρει τζιαι καμμιά γνωστή σας στα καφέ του δρόμου για νταραβέριν με τον γοητευτικόν πωλητήν;

Ώσπου να καλυφθεί τζιαι το γυναικείον κοινόν (τζιαι το libido αυτού) που τα καφενεδάκια του δρόμου, stay cool and keep rocking!

Το Ισλάμ τζιαι η υποκρισία μας

Είδα σήμερα το εξής βίντεο, όπου οι συζητητές εχωριστήκαν σε τζιείνους που εν επικριτικοί για το τι εστί Ισλάμ, βάσει του τι διδάσκουν τζιαι το τι κάμνουν φανατικοί όπως η ΙΣΙΣ στο Ιράκ, τη Συρία τζαι αλλού, τζιαι τζιείνους που καταδικάζουν τη συλλήβδην ισοπέδωσην ομάδων αθρώπων διότι κάποιοι φανατικοί κάμνουν ότι κάμνουν:

Έγραψα πρόσφατα ότι εγκαταλείπω (μέχρι νεωτέρας) την πολεμικήν στάσην έναντι της θρησκείας, διότι ουδέποτε υπήρξα εναντίον της προσωπικής πίστης (τζιαι άλλον πίστη, άλλον θρησκεία, αν δεν το ξέρετε ακόμα). Έτσι στο συγκεκριμένο βίντεο, είμαι απέναντι που τον ιδιαίτερα εμφυήν τζιαι συμπαθήν Bill Maher, διότι θεωρώ ότι η στάση του τείνει να είναι ισοπεδωτική, αν τζιαι έshιει απόλυτο δίκαιο στο δικαίωμαν του καθενός μας να ασκεί εποικοδομητικήν κριτική στα φαινόμενα που δημιουργούν οι οργανωμένες θρησκείες όπως καλή ώρα το Ισλάμ. Δεν είναι δηλαδή οι απλοί αθρώποι ούλλοι οι ίδιοι επειδή ασπάζονται ένα συγκεκριμένον τρόπον ζωής, μιαν κοσμοθεωρίαν, ούτε καν ως πλειοψηφία. Ο απλός ο άθρωπος ο καθημερινός ούτε θα πιάσει την κουνιάν να σφάξει ούτε θα ζωστεί τες πόμπες. Εν αλλού το πρόβλημαν.

Το Ισλάμ, έτσι χοντρικά-χοντρικά, βρίσκεται σήμερα, που άποψην εκδήλωσης ακραίου φονταμελισμού, στο σημείον που ήταν ο χριστιανισμός πριν 2-3 αιώνες. Δηλαδή, μάshιεται να φκει, ως σύστημαν εξουσίας (που εν ούλλες οι θρησκείες) που το δικόν του μεσαίωναν, διότι απλά ο κόσμος προχωρά, ακόμα τζιαι στες χώρες του τρίτου κόσμου όπου ανθούν ακόμα τούτα τα συστήματα, τζιαι αν θέλει να κρατηθεί ζωντανόν, πρέπει να "εκσυγχρονιστεί". Αλλά εξακολουθεί να παρουσιάζει φοβερές ακρότητες, όπως τους αποκεφαλισμούς που θωρούμεν πλέον σε βίντεο, τες ανατινάξεις "πιστών" μέσα σε αμάχους, τες εκτελέσεις γυναικών τζιαι άλλων "αμαρτωλών" για επουσιώδη πράματα όπως το ότι κάποιος τες είδεν χωρίς μπούρκαν, τον απίστευτον σκοταδισμόν στην εκπαίδευση τζιαι την ελευθερίαν έκφρασης (αθθυμίζω τα σκίτσα με το Μωάμεθ) κλπ. Θέλει δουλειάν ακόμα το marketing δηλαδή.

Αλλά είναι απίστευτα γελοίον, τζιαι συνάμα υποκριτικόν, να θωρώ τζιαι να ακούω τους άλλους πάλαι ποτέ φονταμελιστές, δηλαδή αφενός τους χριστιανούς αλλά τζιαι τους εβραίους, των οποίων σημειωτέον τα συστήματα εξουσίας που ονομάζουν θρησκείες, βασίζονται ακριβώς στον ίδιον "Αβρααμικόν" θεόν της βίβλου τζιαι της "αποκάλυψης", να δακτυλοδείχνουν τους ισλαμιστές με "ιεράν αγανάκτησην" για τες ακρότητες που διαπράττουν. Λες τζιαι απέχουμεν πολλύν τζιαιρόν που τα κατορθώματα των δικών τους θρησκειών ανά το παγκόσμιον, λες τζιαι ακόμα τζιαι σήμερα εν πρέπει να ανεχούμαστεν τες δικές τους, πλήρως αστήρικτες τζιαι αντιεπιστημονικές, κοσμοθεωρίες μέσα στα σχολεία που την πρώτην του δημοτικού ως θέσφατα τζιαι αναντίλεκτες πραγματικότητες.

Φυσικά, είναι παράλληλα τζιαι απογοητευτικόν, όταν συζητώ με αθρώπους που κανονικά θα έπρεπεν να είναι "προοδευτικοί", να διατείνονται ότι "οι λαοί της Ευρώπης" πρέπει να διεξάγουν "ένοπλον αγώναν" εναντίον του "ιμπεριαλισμού" τζιαι του "καπιταλισμού", διότι λλίον πολλά "ούλλες οι επαναστάσεις έτσι εκάμαν για να πετύχουν" τζιαι διότι "εν υπάρχει άλλος τρόπος". Τζιαι ότι αν δεν δέχομαι την επιλογήν της βίας για έναν σκοπόν, διαφωνώ με τον σκοπόν τζιαι εν δικαιούμαι τα οφέλη της επίτευξης του. Τέθκοιες απόψεις λλίον απέχουν σε συντηρητισμόν κατ' εμέναν που άλλες οι οποίες υποστηρίζουν ότι "τούτον το σύστημαν (καπιταλισμόν) έχουμεν, με τούτον θα πορευτούμεν, το πολλύν να το βελτιώσουμεν".

Ώσπου να μας περάσει η υποκρισία ωσάν το κρυολόγημαν, stay cool and keep rocking!