Ο γατόφιλος σκύλος

Παρά την "κυνοειδή" μου φύσην, έφερεν τα η μοίρα να είμαι γατόφιλος. Τούτον οφείλεται ουσιαστικά στη γειτόνισσα μας στην Αγλαντζιάν, η οποία όταν ήμουν πρώτην του δημοτικού εδώρισεν μας έναν ασπρόμαυρον αρσενικόν, ονόματι Μπούλης. Που τότε τζιαι μέχρι σήμερα, με ελάχιστα διαλείμματα, κυρίως κατά την περίοδον των σπουδών στη Σαλονίκην, υπήρχεν πάντα ένας κάττος (ή κάττα) στη ζωήν μου. 

Για όσους εν είναι εξοικειωμένοι με το συγκεκριμένο κατοικίδιον πρέπει να αναφέρουμεν κάποια βασικά στοιχεία. Κατ'αρχήν, είναι μύθος ότι ο κάττος εν είναι "πιστός". Αναγνωρίζει μια χαρά τον "άθρωπον" του. Απλά ο άθρωπος ΔΕΝ είναι αφέντης του κάττου, στην καλλίττερην περίπτωσην θεωρεί τον "άξιον" να φροντίζει την μεγαλειότηταν του. Αν τον φροντίζεις με συνέπειαν, προτιμά σε τζιαι περιορίζει τα ξενογυρίσματα του. Αν τον παραμελήσεις, πάει γι'άλλα. Εξ'ου τζιαι ποττέ δεν αγχώθηκα τι θα κάμουν οι κάττοι μας όταν εφεύκαμεν ας πούμεν για διακοπές. Ήξερα ότι θα τα βολέψουν είτε μόνοι τους είτε στους γειτόνους. Τζιαι όταν στραφούμεν θα έρτουν αργά ή γλήορα πίσω. Ούτε εδιανοηθήκαμεν ποττέ να στειρώσουμεν κάττους. Ήταν φανερόν ότι εκάμναν οι ίδιοι τες οικονομίες τους. Αν υπήρχεν υπερπληθυσμός κάπου, είτε εφεύκαν κάποιοι είτε είχαμεν "απώλειες". Σκληρόν αλλά στα πλαίσια της οικονομίας της φύσης. Ούτε υπήρχεν θέμαν να τους γράψουμεν σε δήμους, να βάλλουμεν μικροτσιπ,  εμβόλια κλπ. Ούτε λούσιμον θέλουν οι κάττοι, κανονίζουν μόνοι τους. Άμα δεις λερωμένον κάττον είτε άρρωστος είναι είτε αρσενικόν που σκοτώννεται για ζευκάρωμαν. 

Στην Αγλαντζιάν είχαμεν μιαν σειράν που κάττους οι οποίοι αφήκαν το σημάδιν τους στες νεανικές μας "ψυχές" τζιαι τα βιώματα μας. Ποιον να πρωτοθθυμηθώ τζιαι ποιον να αφήκω; Είshιεν πάντα ενδιαφέρον το όνομαν που τους εδιούσαμεν. Την πρώτην εξημερωμένην μας θηλυτζιάν, την Ντάλεξ (ναι που την ταινίαν με τον Dr.Who); Τους απογόνους της Μαshπουτέγκο, Ριρήν τζιαι Λόκυ; Τον Ιγνάτιο (ή Κοτσιηνούϊν); Τον πρώτο μας γκριζόασπρον Μίτσου; Την Ρεπσόραν (που το "ρε ψώρα!"). Τη θρυλική Τεκίλα που έμεινεν με τρία πόθκια αλλά ακόμα εσκαρφάλλωννεν στην ταράτσαν (τζιαι έπρεπεν να την κατεβάζουμεν); Τον κάττον μας στη Σαλονίκη, ονόματι Μόργκαν, ή Μοργκάνιος θεός,  το μόνον κάττον που αγάπησεν ποττέ η αγάπη μου; Την Πατσούν (διότι εν μας άφηννεν να την χαϊδέψουμεν τζιαι επάτσιζεν τα shιέρκα μας) τζιαι τον γιόν της τον Κώτσιον στο σπίτι της πεθεράς μου όταν ήμουν σώγαμπρος;Τζιαι πολλοί άλλοι που εν αθθυμούμαι τωρά.
Με τη μετακόμιση μας στην Καλλιθέαν του Δαλιού, αρχικά εξεμείναμεν που κάττους. Σύντομα όμως μια τοπική κάττα, η "Καττού" (η φαντασία στα ονόματα εν εδούλεψεν δαμέ), αισθάθηκεν τα γατόφιλα μου αισθήματα τζιαι επροσέγγισεν μας, παρά την εμφανήν αντιπάθειαν που εισέπραξεν που το "κυρίαρχον θηλυκόν" του σπιθκιού. Η αντιπάθεια επήγαζεν που την κακήν συνήθειαν της Καττούς να μπαίνει απρόσκλητη σπίτιν τζιαι να σκαρφαλώνει σε τυχόν πιάτα με φαϊν αφημένα στους πάγκους. Κάποια στιγμήν οι γονείς μου, έχοντας αφυπηρετήσει στο Λυθροδόνταν, αντιμετωπίσαν πρόβλημαν με νυφίτσες, οι οποίες εγίναν πραγματική μάστιγα τζιαι εσκοτώνναν τα πουλιά τζιαι τα κουνέλια τους αβέρτα. Έτσι εσκεφτήκαμεν να "μεταναστεύσουμεν" την Καττούν τζιεκάτω να βοηθήσει. Βέβαια υπήρχαν shιύλλοι στο αγρόκτημαν, οι οποίοι μάλιστα είχαν την τάσην να σκοτώννουν όποιον κάττον εδιανοήτουν να κοντέψει, αλλά είπαμεν να δοκιμάσουμεν. Η Καττού εξάλλου ήταν εξαιρετικά "βιώσιμη" κάττα. Τελικά οϊ απλά επιβίωσεν, αλλά σήμερα ο Λυθροδόντας είναι "ελεύθερος" που ποντίκες. Βέβαια η παρουσία της Καττούς τζεικάτω είshιειν τζιαι άλλες συνέπειες, τες οποίες προτιμώ να σας παρουσιάσω σε φωτογραφίες:

Η οικογένεια που μας άφησεν η Καττού

Νεώτερες γενιές

Οι κρεμμαστοί κάττοι του Λυθροδόντα

Τράβα κοντά να βράσουμεν

Κόρη μα έshιει θέρμανση δαπάνω

You talking to me? To meeee (ow)?

Σε καλά shιέρκα (;)

Μάνα είναι μόνο μία (δυστυχώς)...

Η Τριγωνούλλα τζιαι η Αστέρω (έτσι τες εβαφτίσαν τα κοπέλια)

Έτοιμη για stage diving

Η Αστέρω υπό δοκιμασίαν

Ρώμη, η σκύλλα ανάμεσα στους κάττους

Μιαούτσης, η "διάδοχη κατάσταση" στην Καλλιθέα

Τελικά νομίζω ότι αν τζιαι shύλλος, οι κάττοι τραβούν με ακριβώς διότι έχουν άλλη "φύση" ρε παιδί μου. Τούτη η "ανεξαρτησία", η αντισυμβατικότητα,  η γοητεία τζιαι η χάρη ενός κάττου εν τόσον ξένα σε ένα shύλλον, ο οποίος φυσικά έshιει άλλα καλά. Τζιείνον το αίσθημαν που προκαλεί το γουργουρητόν ενός κάττου τζιαι η ανταπόκριση του στα χάδια σου εν μπορεί να το φτάσει ο shύλλος. Πώς να το κάμουμεν;

Ώσπου να αρκέψουν να γουργουρίζουν οι shύλλοι, stay cool and keep rocking!