"Τα μωρά εθκιαβάσαν;"

Αν μεν είναι η πρώτη, εν η δεύτερη ερώτηση που μου κάμνει η αγάπη όταν τηλεφωνά να δει νάμπου κάμνουν οι μαντραχαλαίοι του σπιθκιού, σε κανέναν που τα διαλείμματα της ανάμεσα σε δουλειάν τζιαι δια βίου εκπαίδευσην. Τζιαι είναι σχεδόν πάντα με μερικήν ενοχήν που απαντώ "ναι, μια χαρά, εθκιαβάσαν", διότι ξέρω ότι άμα έρτει σπίτιν, εννά τους τσιακκάρει, τζιαι σχεδόν πάντα εννά εύρει πράματα λάθος ή ακάμωτα.

Εν το μπορώ το θκιάβασμαν του σχολείου ρε κοπέλια. Εν το εμπορούσα ούτε όταν ήμουν εγώ μαθητής, ούτε όταν ήμουν αρκετά προκομμένος για να είμαι παραστάτης στην τρίτη γυμνασίου. Εθκιάβαζα πάντα the minimum necessary. Το ίδιον τζιαι φοιτητής, εν εκάθετουν ο κόλος μου πάνω που κάποια συγκεκριμένα λεπτά. Οπότε τωρά που εν το γυρίν των κοπελιών να θκιαβάζουν σπίτιν, μετά το σχολείον (λες τζιαι εν έshιει η ζωή τόσα όμορφα πράματα να κάμουν), βαρκούμαι το θκιάβασμαν θκιό φορές. Εθκιάβαζα 12 χρόνια δημοτικόν, γυμνάσιον, λύκειον τζιαι ακόμα 8 πανεπιστήμιον, πόθθεν ως πόθθεν να πρέπει να θκιαβάζω ακόμα 12 ώσπου να ξεσκολίσουν τα κοπέλια;

Πέρσι είπα "εντάξει, εν πρωτούθκια, πρέπει να τα κρατούμεν που κοντά κλπ. κλπ. αλλά του χρόνου εν έshιει". Έτσι εκατάπιννα την μιαν ώραν καθημερινά (φαντάσου πόσην ώρα θα θέλουν στο λύκειον ας πούμεν) που έπρεπεν να κάθουμαι να τους "γλέπω" να θκιβάσουν. Φέτος είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου να είμαι απλά around αν με χρειαστούν, αλλά δεν πρόκειται να κάθουμαι που πανωθκιόν τους να θκιαβάσουν. Θέλεις γιέ μου να θκιαβάσεις, θκιάβασε. Εν θέλεις, μεν θκιαβάσεις. Ζαττίν εν τζιαι εν με το ζόριν. Δική σου η κκελλέ που θα τα ακούει που τη δασκάλαν. Αλλά εν το τηρώ ακόμα. Κάθουμαι μαζίν τους. Κάτι μέσα μου, σε συνδυασμόν με την αναπόφευκτην ερώτησην της μάμμας τους σε κάθε τηλέφωνον, εν με αφήννει να είμαι απλά "around". 

Διότι, πέραν της προφανούς απέχθειας μου για το υποχρεωτικόν θκιάβασμαν (αφού κατά τα άλλα θκιαβάζω συνέχεια, τζιείνα που γουστάρω φυσικά), εν είχα ποττέ εγώ κανέναν να κάτσει μαζίν μου, συστηματικά, για να βεβαιωθεί ότι θα θκιαβάσω. Οι γονιοί μου, εκτός που το ότι ήταν πολλά απασχολημένοι οι αθρώποι για να μας βουρούν τα πισών, είχαν μας δείξει μιαν εμπιστοσύνην τζιαι είχαν μας αναθέσει την ευθύνην του εαυτού μας. "Μιαν δουλειάν έshιετε να κάμετε, κάμνετε την" ελάλεν ο παπάς μου, τζιαι απλά εβοήθαν λλίον άμα τον ερωτούσαμεν τζιαι ήξερεν να απαντήσει, ως τζιαμέ. Ουδέποτε μας έκαμνεν την αστυνομίαν του homework. 

Εν τζιαι ένα σημείον των τζιαιρών τούτη η μανία μας ως γενιά να τζηδεύκουμεν τα κοπελλούθκια μας. Φοβίες τζιαι υστερία. Κάμνουμεν τόσον λλία κοπελλούθκια πιον που νομίζουμεν ότι εν ανίκανα να αναλάβουν τες ευθύνες τους. Αν είχαμεν τη δυνατότηταν να τα βάλουμεν σε μιαν φούσκαν ασφαλείας άμπα τζιαι κτυπήσουν ή αρρωστήσουν, θα το εκάμναμεν σχεδόν ούλλοι. Ενώ μια χαρά εν τα κοπέλια, έχουν τον χαρακτήραν τους, τα προτερήματα τους τζιαι τα αϊπια τους, χωρίς να χρειάζεται να τους πιντώννουμεν τες δικές μας εμμονές τζιαι απωθημένα.

Έτσι εγώ θέλω να είμαι φιλελεύθερος ρε παιδί μου. Φίλε μου, είμαι τζιαμέ να βοηθήσω, αλλά το θκιάβασμα σου εν δική σου έννοια, οϊ δική μου. Κάπως έτσι, λόγω τζιαι του φιλελευθερισμού μου τούτου, επροκύψαν μου τζιαι αποελίστες τα κοπέλια. Αλλά εν δική τους ευθύνη. Που εν αποελίστες. Οϊ δική μου.

Ώσπου να αναλάβει ο καθένας τες ευθύνες του, stay cool and keep rocking!