Ο θάνατος του κουρσέ

«Κουρσέ» έλεγαν τα ποδήλατα που μέχρι σήμερα χρησιμοποιούν οι επαγγελματίες ποδηλάτες στους αγώνες, όπως το γύρο της Γαλλίας. Έχουν εκείνα τα καμπυλωτά τιμόνια που τα κάνουν να μοιάζουν σαν κριάρια και λεπτούς τροχούς μεγάλης διαμέτρου. Ο Γούφης έγινε κάτοχος ενός τέτοιου ποδηλάτου, με την αξιοσημείωτη μάρκα «Peugeot”, κάποια στιγμή στα γυμνασιακά του χρόνια και έκανε απίστευτα χιλιόμετρα μαζί του. Στα δε χρόνια του λυκείου ήταν το βασικό μέσο μεταφοράς του από το σπίτι στο σχολείο, καθώς και σε οποιοδήποτε άλλο μέρος εντός της συνήθους εμβέλειας του των 3-4 χιλιομέτρων από το σπίτι. Ήταν σε μια από αυτές της καθημερινές διαδρομές προς το λύκειο, κατά τη δεύτερη τάξη, που η συνύπαρξη του Γούφη και του «κουρσέ» του ήρθε σε ένα απρόσμενο και σχετικά βίαιο τέλος.

Ήταν ένα πρωινό μεσοβδόμαδα, και η πρώτη περίοδος ήταν γυμναστική, κάτι που απολάμβανε ο Γούφης, σαν αθλητικός τύπος που ήταν. Η σχολική τσάντα (στο εξής «σάκα» για συντομία) μπορούσε να μπει με ιμάντες στην πλάτη του και τα ρούχα της γυμναστικής είχαν τοποθετηθεί σε μια νάιλον τσάντα, η οποία συνήθως έμπαινε και αυτή στην σάκα για σκοπούς άνεσης κατά την ποδηλασία. Εκείνη την μέρα όμως η σάκα ήταν παραγεμισμένη με βιβλία και τετράδια λόγω του ημερήσιου προγράμματος, με αποτέλεσμα να μην υπάρχει χώρος για τα γυμναστικά. Έτσι ο Γούφης την κρατούσε στο δεξί του χέρι καθώς ξεκινούσε για το σχολείο.

Η μέρα ήταν όμορφα ηλιόλουστη, με ψυχρό αλλά ανεκτό πρωινό αεράκι και ο Γούφης ένιωσε όμορφα καθώς πλησίασε το κατήφορο προς τον κύριο δρόμο, τον οποίο έπρεπε καθημερινά να διασταυρώσει από την τότε απλή διάβαση πεζών. Το εν λόγω κατήφορο ήταν μια ελκυστική αφορμή για ταχύτητα και μια δόση αδρεναλίνης, έτσι ο Γούφης, που ως εκείνη στη στιγμή οδηγούσε το ποδήλατο χωρίς να κρατά το τιμόνι (συνήθης τακτική επίδειξης προς τυχόν κοριτσόπουλα που περπατούσαν και κείνα στο δρόμο) και με την τσάντα με τα ρούχα στο δεξί χέρι, είχε τη φαεινή ιδέα να σκύψει το σώμα και να πιάσει τα δύο «κέρατα» του καμπυλωτού τιμονιού του κουρσέ του. Έτσι διασφάλιζε και ότι δεν θα τον προδώσουν τα φρένα, τα οποία είχα διπλές λαβές και από χαμηλά ήταν πιο στιβαρά.

Το μυαλό του πρόλαβε να στείλει την προειδοποίηση ότι η συγκεκριμένη απόφαση ήταν μέγα λάθος κάποια κλάσματα του δευτερολέπτου πριν η τσάντα με τα γυμναστικά αρχίσει να κάνει θόρυβο ερχόμενη σε τριβή με τις ακτίνες του μπροστινού τροχού. Τα αντανακλαστικά του Γούφη είχαν αρχίσει να αντιδρούν αλλά ήταν αργά πλέον. Σε χρόνο που πρόλαβε να καταγράψει ο νους, η κίτρινη νάιλον τσάντα μπλέχτηκε στις ακτίνες του ποδηλάτου μπλοκάροντας τον απότομα. Ο Γούφης πρόλαβε να νοιώσει τον εαυτό του να φεύγει από τη σέλα του ποδηλάτου και να αντικρίζει για λίγο το γκρίζο της ασφάλτου από ψηλά, πριν το συναντήσει κατευθείαν με τη μούρη του, αφού τόση ήταν η ορμή και η έκπληξη του που δεν υπήρξε χρόνος να βάλει τα χέρια του μπροστά.

Τελικά τα κτυπήματα του ήταν μικρά σε έκταση, ήταν τυχερός, τίποτα σπασμένο, μερικοί μώλωπες στο πρόσωπο και ένα δόντι με χρώμα, από το αίμα που εισχώρησε μέσα του. Αλλά δυστυχώς το κουρσέ είχε λαβωθεί περισσότερο. Ο μπροστινός τροχός, δεχόμενος τις μεγάλες δυνάμεις της βαρύτητας ελέω ταχύτητας και μάζας, είχε παραμορφωθεί, καθώς και οι «πιρούνες» που τον κρατούσαν. Δεν ήταν γραφτό να επισκευαστεί ποτέ, καθώς τη θέση του πήρε μια μικρή μοτοσυκλέτα 49 κυβικών, η οποία συντρόφευσε τον Γούφη κατά τα πολλά χιλιόμετρα του τελευταίου έτους του λυκείου.

Ώς την επόμενην ανάμνηση, stay cool and keep rocking!