Κάθε πέρσι....

Που το 2011 που άρχισα να μπλογκογραφώ (που το "αρθρογραφώ") εδημιουργήθηκεν μια μίνι, άτυπη παράδοση να γράφω κάτι την παραμονήν του χρόνου. Για του λόγου το αληθές οι αναρτήσεις του 2011, 2012 τζιαι 2013 για όσους γουστάρουν τες αναδρομές όπως εγώ.
Κάθε πέρσι σίουρα έννεν καλλίττερα. Φακκά μου κέντρον όποτε ακούω τούτην τη μίζερην πρότασην. Ούτε καλλίττερα ήταν (κάθε) πέρσι,ούτε shιειρόττερα. Κάθε χρόνος που περνά κουβαλά τζιαι καλά τζιαι κακά, για ούλλους ανεξαιρέτως. Τζιείνον που ελέγχει ο καθένας είναι η θεώρηση του, το πως αξιολογεί τα συμβάντα, πως τα ιεραρχεί τζιαι πόσον επιλέγει να προβάλει στο μυαλόν του τζιαι αλλού τα θετικά ή τα αρνητικά. Εγώ ανέκαθεν επιλέγω τα θετικά, είμαι "ιδεολογικά" αισιόδοξος τζιαι θα χρειαστεί πολλύν προσπάθειαν τούτος ο κόσμος να με αλλάξει που τούτην την άποψην.
Στο κάτω κάτω, τούτη η "διάσταση" που ονομάζουμεν "χρόνον" είναι μια διάσταση παντελώς εκτός του ελέγχου μας. Η απέλπιδα προσπάθεια μας να τον καλουπώσουμεν με φτιαχτές έννοιες όπως το "λεπτόν", η "ώρα" τζιαι το "έτος" ποσώς επηρεάζει οτιδήποτε μέσα στο αχανές σύμπαν που υπάρχει εδώ τζιαι δισεκκατομμύρια που τα puny έτη μας τζιαι θα συνεχίσει να διαστέλλεται (ώσπου να παγώσει) για πολλά ακόμα μετά που εμείς, ο πλανήτης, ο ήλιος τζιαι το ηλιακόν σύστημαν θα είναι πλέον "αστρική σκόνη".
Οπότε καλόν είναι ο καθένας να αναλογιστεί πόσον τυχερός είναι που έστω έshιει τούτην την "ευλογίαν" που ονομάζουμεν "ζωή", τζιαι να προσπαθεί να δει πρώτα την θετικήν πλευράν της. Ας δει τζιαι τα άshιημα, διότι χωρίς να το κάμουμεν τούτον πως θα βελτιωθούμεν, αλλά τα γέρημα, κανεί με την μαυρίλλαν τζιαι τη μιζέρκαν. Μιαν ζωήν την έχουμεν.
Εψές ήμουν στο γάμον θκιό φίλων, αθρώπων που εμπήκαν στη ζωήν μας πέραν των οδών της οικογένειας ή της γειτονιάς τζιαι του σχολείου. Κάποιες μέρες πριν είχαμεν βρεθεί τζιαι εσυζητούσαμεν για το τι τραγούδιν θα έπαιζεν την ώραν της εισόδου τους στο πάρτυ του γάμου. Εκάμαμεν παρέαν μιαν έρευναν τζιαι εκαταλήξαμεν στο εξής, το οποίον τελικά ακούσαμεν εψές, προς μεγάλη μου ικανοποίηση, γιατί ένιωσα ότι έκαμνα τζιαι "συνεισφοράν":

Ακούοντας τη συγκεκριμένην εκτέλεσην του τραουθκιού (οι κιθαρίστες της Ζουγανέλλη "εκλέψαν" το riff του "Burn" των "Deep Purple" τζιαι πραγματικά απογειώσαν το) αλλά ακόμα παραπάνω τους στίχους του, ένιωσα πολλά όμορφα. Τζιαι για τα κοπέλια που επαντρευτήκαν αλλά τζιαι για την οικογένεια μου τζιαι για τον κόσμον ούλλον. Τζιαι για το ότι μπορείς να εκφράσεις την ομορφιάν τζιαι την ουσίαν της ζωής μέσα που λλίους μόνον στίχους:

Έλα μαζί μου, κάπου να πάμε χέρι με χέρι.

Σ’ ένα άσπρο σύννεφο, σ’ ένα παράδεισο, 

σε κάποιο αστέρι.

Πάνω από σύννεφα, πάνω από θάλασσες

κι από στεριές.

Στους γαλαξίες και στις απέραντες τις ξαστεριές.

Έλα μαζί μου μια νύχτα μόνο, βήμα με βήμα.

Σαν γλάροι ξένοιαστοι να ταξιδεύουμε

πάνω απ’ το κύμα.

Εμείς κι η αγάπη μας για άλλο όνειρο, 

γι άλλη φωλιά.

Τον έρωτά μας Θεό να κάνουμε και βασιλιά.

Εύχομαι σε ούλλον τον κόσμον υγείαν πάνω που ούλλα τζιαι φυσικά ευτυχίαν. Άμα έshιεις το πρώτον μπορείς να παλέψεις για το δεύτερον.

Ώσπου να πάμεν "στους γαλαξίες τζιαι στες απέραντες τις ξαστεριές", stay cool and keep rocking!