Βολεμένος Ανθρωπάκος

Ήταν μια που τες σχετικά καλές πρόσφατες Κυριακές. Εξυπνήσαμεν ούλλοι νωρίς (όπως πάντα), ήπια τον καφέ μου (παγωμένο φραπέ όπως πάντα, Shειμώναν-Καλοτζιαίριν) τζιαι έριξα μιαν ευχαριστημένην μαθκιάν στον πρωινόν ήλιον, ο οποίος σε πολλούς τόπους ανά την υφήλιον εν εμφανίζεται έτσι φορτσάτος ούτε μέσα στην καρκιάν του καλοτζιαιρκού τους. Νωρίς το μεσημέριν είχαμεν μιαν γιορτήν να παραστούμεν όπου τα θκιό μας καμάρκα θα ετραγουδούσαν για κάποιον Χριστούλλην σε μιαν φάτνην κλπ κλπ. 

Επιάσαμεν τα ποδηλατούθκια μας τζιαι οι τρεις τζιαι επήαμεν στο σχολείον τους, τζιαι εν απέφυγα να καμαρώσω αυτάρεσκα τα βλαστάρκα μου καθώς εισπράτταν χαμόγελα που τα περαστικά Ι.Χ. Τζιαμέ ήβρα τον κολλητόν καθήμενον σε έναν τραπέζιν ενώ τα κοπελλούθκια εξαπολυθήκαν να εύρουν τους συνομήλικους τους. Είπαμεν τα δικά μας για το ρόλον των συνδέσμων γονέων τζιαι των σχολικών εφοριών τζιαι όταν ήρτεν η ώρα επήαμεν να ακούσουμεν το τραγουδάκιν για κάποιον Χριστούλλην που τα κοπέλια μας. Εκλείσαμεν τζιαι ραντεβού για την πρώτη μας πρόβαν που εφτομάς, στην προσπάθειαν να στήσουμεν ένα gig ντουέτον με κιθαρέρο τζιαι ροκ μπαλάντες.

Αφού ετραγουδήσαν τα μωρά, έπιασα τα τζιαι επηαμεν σπίτιν, για να οδηγήσουμεν στη γιαγιάν τη γιαλουσίτισσαν για φαϊν. Εφάμεν τζιαι εφύαμεν, ουχί σαν τους καλικάτζιαρους, τζιαι ήρταμεν πίσω σπιτι μας. Τα κοπέλια εξαπολυθήκαν στη γειτονιάν (ισχυριστήκαν ότι έχουν θκιαβάσει) τζιαι εγώ έκαμα τους απογευματινούς καφέδες για μέναν τζιαι την αγάπη μου, σε μιαν απλήν όσον τζιαι παραδοσιακήν τελετουργίαν.

Πίννω τωρά το φραπέ μου, τίγκα στα παγάκια, δυνατόν με θκιό κουταλάκια shιέσκλασέ τζιαι τρία λευκασμένην, επεξεργασμένην ζάχαρην, τζιαι γράφω τούτην δαμέ την ανάρτηση, έτσι για να εκφράσω ρε παιδί μου έναν συναίσθημαν απλής, ανόθευτης ικανοποίησης, με τα απλά πράματα, τα καθημερινά, που προφανώς πολλά πλάσματα σε τούτον τον κόσμον εν τα έχουν, ενώ πολλά άλλα θεωρούν τα ευτελή. Έδωκα τζιαι ένα γυρόν που τα μπλογκ τζιαι το facebook για προθέρμανσην τζιαι έμπνευσην. Ένας γράφει για το Νίκο Ρωμανόν τζιαι τον αγώναν του με όπλον το σώμαν του, άλλος για το μωρόν που εγεννήθηκεν πεθαμένον στο δρόμον για το νοσοκομείον Πάφου, τζιαι ούλλοι έχουν κάτι να πουν για κάποιον Βέρκαν τζιαι κάτι που ονομάζεται ΣΑΠΑ. Α, τζιαι οι ανορθωσιάτες μιζεριάζουν για τον Τράττον τζιαι το ακυρωθέν γκολ του Κάλβο.

Μπορεί να φανεί περίεργον, αλλά ειδικά σήμερα, ο ρόλος του "βολεμένου ανθρωπάκου" εν όντως πολλά βολικός. Τίποτε εν μπορεί να με αγγίξει, τίποτε εν μπορεί να μου στερήσει την απόλαυσην της επόμενης ρουφηξιάς του φραπέ, ακόμα τζιαι έναν άστρον που γίνεται την ίδιαν στιγμήν σούπερνόβα, ακόμα τζιαι ένας γαλαξίας που περνά στην ανυπαρξίαν, ακόμα τζιαι μια επανάσταση που θα ρίξει τον καπιταλισμόν τζιαι θα μας φέρει την "ισότις". Είμαι ένας "βολεμένος ανθρωπάκος". Τζιαι εν ζητώ καν συγχώρεσην.

Ώσπου να με συγχωρήσετε, stay cool and keep rocking!