Χορτόσουπα

"€1.80"

"Μα μόνο; Αν τζιαι εν έπιασα πολλά πράματα" (2 κολοκούθκια σκουροπράσινα, τρεις πατάτες με το χώμαν πάνω, μια μάτσα σελλινάκιν, 3 καρότα).

"Χορτόσουπα;"

"Εκατάλαβες το! Με τη φατζιήν!"

"Ούλλος ο κόσμος έτσι είναι. Εβαρέθηκεν το κρέας. Κάμνουν όσπριον σήμερα".

"Όντως πόσον κρέας, κανεί. Α, κουλούριν έshιετε;"

"Ναι τζιεικάτω στο ράφιν πίσω που τα μπρόκολα".

"Φρέσκον;"

"Φυσικά".

Ο διαλογος έλαβεν χώραν στο περίφημον "Σιγά τα λάχανα" στα Λατσιά σήμερα το πρωίν. Είπα να μαειρέψω χορτόσουπαν, να πάρω να φάμεν με τα πεθερικά μου, αφού η πεθερούλα μου αναρρώννει τζιαι εν μπορεί να μας περιποιηθεί (ως συνήθως). Ας ανταποδώσουμεν τζιαι μεις μια φοράν.

Εν το πιο εύκολον φαίν. Συνάεις διάφορα λαχανικά (ορισμένα ανέφερα τα), ψιλοκόφκεις τα με τον τρύφτην, σύρνεις τα ούλλα μαζί με μιαν κούππαν του νέσκαφε φατζιήν, οϊ την πολλά χοντρήν, σε ζεματιστόν νερόν στην κατσαρόλλα σου, μαζίν με ζωμόν λαχανικών αν προτιμάς, αλάτιν τζιαι καρυκεύματα τζιαι αφήνεις τα να σιγοβράσουν για μιαν ώραν περίπου, ώσπου να μαλακώσει η φατζιή. Ρίχνεις τζιαι λλίον ριζούδιν στο τέλος τζιαι λλίον ξύδιν αν γουστάρεις καθώς σβήννεις τη φωθκιάν. Έτοιμη. Όποιος γουστάρει ενισχύει την οξύτηταν του πιάτου του με έξτρα ξύδιν. Συνοδεύεται ωραία που ελιές μαύρες τζιαι φυσικά φρέσκον κουλούριν ή ψωμίν. Εν ήβρα ακόμα άθρωπον που λαλεί οϊ σε τούτον το φαϊν. Ειδικά μέσα στα "κρύα" (τα εισαγωγικά γιατί η Κύπρος εν ζήτημαν αν κάμνει "κρύα" πλέον).

Η χορτόσουπα τούτη ξυπνά μου πάντα όμορφες αναμνήσεις όποτε την μαειρέψω. Κάθε Δεκέμβρην, την τελευταίαν εφτομάν του σχολείου, η μάμα μου έκαμνεν μιαν καζάναν (κυριολεκτικά) που τούτην την φατζιήν/ χορτόσουπαν. Ήταν τζιαι περίοδος νηστείας πριν το φαγοπότιν των Χριστουγέννων τζιαι εκάμναμεν 3-4 μέρες να τη φάμεν ούλλην, αλλά δεν την εβαρκούμαστεν με τίποτε. Αθθυμούμαι την αρφήν μου που την έτρωεν μέσα στο φλυτζάνιν του καφέ, τζιαι τον αρφόν μου που έσυρνεν μέσα στο πιάτον φρέσκον ψωμίν αθηαινήτικον πριν μουντάρει. Μπορεί να πει κάποιος τζιείνη η καζάνα χορτόσουπας ήταν τα προεόρτια των χριστουγέννων για το "ταπακουδέϊκον". 

Καθώς τωρά μοσχοβολά το σπίτι μας με την μυρωθκιάν των λαχανικών που ψήνουνται, τζιαι παρά τες "τρέχουσες" πεποιθήσεις τζιαι "αντιλήψεις" μου περί "πίστης", "θρησκείας", "κοσμοθεωρίας", εν μπορώ παρά να φέρω στο μυαλό μου, παρέαν με ωραία συναισθήματα, τζιείνες τες μέρες της "αθωότητας", της "προσευχής" τζιαι της "πίστης", τζιαι την προσμονήν των διακοπών των γιορτών, που εξυπνούσεν τζιείνη η "καζάνα" της χορτόσουπας. Όταν ακόμα η οικογένεια μας ήταν παρέαν κάθε μεσημέριν γυρόν που το τραπέζιν, τζιαι όταν τη μέραν των χριστουγέννων έρκουνταν ούλλα τζιείνα τα ξαδέρφια για να παίξουμεν, να συζητήσουμεν, να μαλλώσουμεν, μετά που μήνες που ήταν διασκορπισμένα σε άλλα χωρκά τζιαι πόλεις. 

Εν θωρώ πλέον το λόγον να φκάλω κανέναν που τες αυταπάτες του, στο τέλος της ημέρας το πως αντιμετωπίζουμεν τη ζωήν τζιαι τες "πραγματικότητες" της εν μια καθαρά προσωπική διαδρομή. Μπορώ πλέον να αποδεχτώ τζιαι τον Άη Βασίλην, τζιαι τες νεράιδες τζιαι ότι άλλον παραμύθιν θέλει ο καθένας να ακολουθεί. Εν το "σέβομαι", αποδέχομαι το, όπως ζητώ να με αποδέχονται τζιαι οι άλλοι. Εξάλλου, ο σεβασμός "κερδίζεται", η αποδοχή εν "δικαίωμαν".

Ώσπου να ξαναμαειρέψω, stay cool and keep rocking!