Μετά θάνατον ζωή τζιαι ευτυχία

Έναν που τα ευχάριστα κλασσικά στοιχεία των ημερών των γιορτών εν η ερώτηση "καλάν εσείς που εν πιστεύκετε στο θεόν τζιαι το Χριστό γιατί "γιορτάζετε" τζιαι συμμετέχετε με μας τους "πιστούς", έννεν υποκρισία τούτον;". Ή η ειρωνική διαπίστωση ότι "πρέπει να εν πολλά εκνευριστικές για σας τους άθεους τούτες οι μέρες". Η απάντηση τζιαι στες θκιό εν απλή τζιαι τόσον κοινής λογικής που αναρωθκιέσαι γιατί εν το θωρούν οι "πιστοί" (αν τζιαι εδώ τζιαι χρόνια εν περιμένω κοινήν λογικήν που οποιονδήποτε είδους "πιστού", ειδικά άμα εν θιασώτης της "τυφλής πίστης"). Αφενός εν απαιτείται να "πιστεύκεις" μιαν δοξασίαν για να συμμετάσχεις τζιαι να περάσεις καλά. Αφετέρου πρέπει να είσαι πολλά μίζερος τζιαι χωρίς φαντασίαν για να "νευριάσεις" επειδή ο κόσμος γυρόν σου πιστεύκει σε πράματα που θεωρείς πελλάρες. Τούτον εν καθημερινόν στοιχείον, ασχέτως αν όντως μέσα στες "γιορτές" παίρνει μεγάλες διαστάσεις. Εξάλλου εν ευκαιρία να περάσεις ακόμα πιο καλά, αφού ο κόσμος σε έτσι περιόδους, καλώς ή κακώς, εν σε πιο καλήν διάθεσην από ότι στες "καθημερινές". Διοργανώνει παραπάνω εκδηλώσεις, ξεφεύκει που την προσήλωσην στον βιοπορισμόν, μαειρεύκει νόστιμα φαγιά, φτιάχνει εντυπωσιακά γλυκά, ντύνεται όμορφα τζιαι ενίοτε κάμνει τζιαι ευφάνταστα στολίσματα. Πόμπα δηλαδή. What's there not to like? Ο "άθεος" που επιτρέπει στην ιδεολογίαν του να μιζερκάσει μέσα σε τούτην την μυσταγωγίαν, απλά αντάλλαξεν την παλιάν του πίστην για μιαν νέαν. Έννεν άθεος δηλαδή επί της ουσίας.

Όσον για τον τίτλον της ανάρτησης, εν άλλη μια φιλοσοφική αναζήτηση, που εν διαρκής μεν στες συζητήσεις με πιστούς, αλλά μέσα στες "γιορτές" παίρνει πιο μεγάλες διαστάσεις. 

"Μα καλάν, αν δεν πιστεύκεις στη μετά θάνατον ζωήν, εν χάνεις την ελπίδα σου;"

"Χωρίς την μετά θάνατον ζωήν ο άθρωπος γίνεται κυνικός"

"Αν ο άθρωπος εν φοάται την μετά θάνατον τιμωρίαν, γίνεται εγκληματίας"

τζιαι το αποκορύφωμαν:

"Χωρίς την μετά θάνατον ζωήν, ήντα αξίαν έshιει τούτη η ζωή;"

Ας δώσω κάποιες απαντήσεις για όσους που σας ενδιαφέρεστε στοιχειωδώς για τη γνώμη μου τζιαι θεωρείτε ότι μπορεί να σας φανεί χρήσιμη.

Στην πρώτην ερώτησην: το να ξέρεις ότι υπάρχει βαρύτητα απελπίζει σε αν θέλεις να πετάξεις; Το να ξέρεις ότι να αγαπήσεις περιέχει πόνο, απελπίζει σε που το να ερωτευτείς; Το να ξέρεις ότι στο βυθόν της θάλασσας εν μπορείς να αναπνεύσεις απελπίζει σε που το να βουττήσεις; Η απάντηση είναι "'όχι" (εξαιρούνται οι ψυχικά ασθενείς). Η συνειδητοποίηση της προφανούς πραγματικότητας, ότι δηλαδή όταν πεθάνουμεν that's it, σε έναν υγιώς σκεπτόμενον άθρωπον δεν μπορεί να αποτελεί λόγον "απελπισίας". Υπάρχουν τόσα προνόμια τζιαι τόσες χαρές να ζήσει, τόσες άλλες μορφές "αθανασίας" να επιδιώξει, που καταντά οξύμωρον να απελπίζεται επειδή τούτη εν η μοναδική του ευκαιρία να ζήσει. Άσε που η "θνητότητα" κάμνει τόσον πολλά πιο "πολύτιμην" την εμπειρίαν. Τι αξία υπάρχει σε κάτι που ποττέ έθθα τελειώσει; 

Χωρίς την μετά θάνατον ζωήν ο άθρωπος γίνεται κάθε άλλον παρά κυνικός. Κυνικός γίνεται τζιείνος που θεωρεί ότι μπορεί να κάμει οποιανδήποτε "αμαρτίαν" τζιαι κακόν στον συνάνθρωπον του τζιαι μετά μπορεί να "καθαρίσει" με μιαν "μετάνοιαν". Κυνικός εν τζιείνος που νομίζει ότι κάποιος αόρατος φιλαράκος εννά έρτει μεροληπτικά να τον βοηθήσει επειδή "επροσευχήθηκεν", την ίδιαν ώραν που αφήνει βρέφη τζιαι μωρά να βιαστούν ή να πεθάνουν που την πείναν. Χωρίς την μετά θάνατον ζωήν τζιαι την προσδοκίαν της ο άθρωπος καταλαβαίνει ότι εν υπόλογος για τούτην προς τους άλλους συνανθρώπους του, με την οποίαν την μοιράζεται τζιαι όχι προς μιαν φανταστικήν οντότηταν. Έτσι γίνεται πιο "ευαίσθητος" στο περιβάλλον του τζιαι επειδή το εκτιμά, θέλει να το διατηρεί υγιές, τόσον το έμψυχον, όσον τζιαι το άψυχον. Σε αντίθεσην με τους καμικάζι του θρησκευτικού φονταμελισμού.

Την τρίτην ήδη απάντησα την με την απάντησην περί κυνισμού. Εξάλλου τα μεγαλλίττερα εγκλήματα στην ιστορίαν της ανθρωπότητας εγίναν στο όνομαν μιας κάποιας πίστης στην αθανασίαν, είτε της θρησκείας, είτε του έθνους, είτε της τάξης τζιαι της ιδεολογίας. Κανένας πραγματικά "άθεος" άθρωπος δεν θα εγκληματούσεν θεωρώντας ότι εννά τον "ξεπλύνει" η "ομάδα" του με το "ο σκοπός αγιάζει τα μέσα". Τζιαι μαθαίνει να κρίνει με βάσην τα αποτελέσματα των πράξεων ενός εκάστου, τζιαι όχι τα "κίνητρα" του.

Όσον για την τελευταίαν, πόσες φορές οι πιστοί των θρησκειών εν απαξιώνουν με τον έναν ή τον άλλον τρόπον την "επίγειαν ζωήν" για την "μετά θάνατον"; Πόσες φορές εν μιλούν για τον "μάταιον τούτον κόσμον" τζιαι την "κορύφωσην" του παραδείσου τζιαι της "θέωσης" του αθρώπου. Πόσες φορές εν έshετε ακούσει ότι η τωρινή ζωή εν μια "αυταπάτη" τζιαι το σώμαν σας μια "φυλακή" που τους θιασώτες της μιας ή της άλλης θρησκείας; Εξακολουθείτε να πιστεύκετε ότι εν οι άθεοι που απαξιώνουν τούτην την ζωήν, τζιαι οϊ οι πιστοί σε ανύπαρκτους παραδείσους τζιαι κολάσεις; Τζιαι - αλήθκεια - τι τους κάμνει να πιστεύκουν ότι εννά παν ούλλοι στον παράδεισον, άμα πεθάνουν, τζιαι οϊ στην κόλασην;

Ο πραγματικός άθεος καταλαβαίνει τζιαι συνειδητοποιεί ότι τούτη η ζωή εν η μόνη που θα ζήσει. Τζιαι ότι εν έναν απίστευτα σπάνιον προνόμιον, παρατηρώντας απλώς την απίστευτην "σπατάλην ζωής" γυρόν του. Τούτον που μόνον του οδηγεί τον αβίαστα στο να αγαπά τούτην την ζωήν, τούτον τον κόσμον, τζιαι να θέλει να συνεισφέρει στο να γίνει όσον γίνεται πιο καλός, τόσον για τον ίδιον όσον τζιαι για τους γύρω του. Τζιαι να πετυχαίνει, στο τέλος της ημέρας, την πραγματικήν ευτυχίαν, χωρίς ανάγκην "υποσχέσεων για το αύριο", που ουδέποτε εννά εκπληρωθούν.

Ώσπου να αγαπήσουμεν όσα έχουμεν τζιαι να μεν γυρεύκουμεν ανύπαρκτες καταστάσεις, stay cool and keep rocking!

Είμαστεν τέλεια για τον cock....

Εμιλούσαμεν εψές με ένα γνωστό, διαδικτυακά, για το ευρύτερον θέμαν του "έθνους" τζιαι της διαμόρφωσης του στο σύγχρονο κόσμο. Η συζήτηση ήταν προέκταση μιας "αιρετικής" ανάρτησης ενός άλλου διαδικτυακού γνωστού, στην οποίαν επαρέθετεν την άποψην του ότι οι Κύπριοι εν είναι, ούτε υπήρξαν ποττέ "Έλληνες", με την ευρείαν έννοιαν του όρου, τζιαι ότι η διαμόρφωση της εν λόγω "συνείδησης" έγινεν "άνωθεν" που μιαν εξελισσόμενην ελίτ, στο πλαίσιον της αποσκίρτησης που την υπό αποσύνθεσην οθωμανικήν αυτοκρατορίαν. Ο συνομιλητής μου, πέραν της διαφωνίας του επί της ουσίας του άρθρου, εθεωρούσεν ότι τέθκοιες απόψεις, εκτός που ατεκμηρίωτες, είναι τζιαι η αιτία "εθνικιστικής περιχαράκωσης" πολλών, οι οποίοι ωθούνται να ενταχθούν σε ή τζιαι να ψηφίσουν φασιστικά μορφώματα όπως το ΕΛΑΜ, τα μηνύματα των οποίων "αποκτούν εγκυρότηταν" λόγω της διατύπωσης "αιρετικών απόψεων". Ανέφερεν μου τζιαι έναν παράδειγμαν για να δώσει παραστατικότηταν στο φαινόμενον τούτον:

"Υπάρχει και το στοιχείο της πρόκλησης που αντί να προσφέρει κάτι θετικό δρα αρνητικά. Αυτό λέω. Για παράδειγμα υπάρχει ας πούμε ένα χωριό που είναι ομοφοβικό παλιά κεφάλια που λέμε. Κι εγώ ντύνομαι τραβεστί και πηγαινοέρχομαι στην πλατεία του χωριού. Ποιο θα είναι το αποτέλεσμα;;; Να αγριέψουν περισσότερο και να γίνουν περισσότερο ομοφοβικοί. Έτσι είναι."

Να σημειώσω ότι ο γνωστός τούτος είναι μετριοπαθής άθρωπος, τουλάχιστον που όσον τον ξέρω εξ αποστάσεως μέσα που τες συζητήσεις μας. Τζιαι την ανησυχίαν που εκφράζει μπορώ να την αντιληφθώ αν τζιαι πολλές φορές επισείει την ως απειλήν.

Σήμερα που λέτε, ωσάν να το "εκαλομελετήσαμεν", θωρώ μιαν είδησην για την προσπάθειαν ματαίωσης μιας "αιρετικής παράστασης" του Θ.Ο.Κ. στη Σωτήρα. Μια ομάδα, μεγάλη προφανώς, κατοίκων της κοινότητας, "διαποτισμένη" με τα "χριστιανικά ιδεώδη" (τα οποία αν δεν το ξέρετε ήδη, καθορίζουν την ομοφυλοφυλίαν ως αμάρτημαν εξ ορισμού) αντέδρασεν τζιαι απαίτησεν όπως μείνει μακριά η εν λόγω παράσταση που το "άσπιλον" χωρκόν τους, άμπα τζιαι "διαφθείρει" κανέναν τζιαι ππουshτέψει (οι τελευταίες λέξεις δική μου ευγενική προσθήκη στο σκεπτικόν των χωρκανών).

Κατ'αρχήν να εζούσαμεν 100 χρόνια πριν, θα εμπορούσα να δικαιολογήσω λλίον τες φοβίες των χωρκανών. Τότε μπορεί να εφοούνταν ότι το "ππουshλίκκιν" εν όπως τη γρίππην, τζιαι κολλάς το. Σήμερα ακόμα τζιαι ο πιο αδαής επαρχιώτης θεωρώ ξέρει ότι εν υπάρχει έτσι φόος. Επίσης, ακόμα τζιαι να ήταν "κολλητικόν", ή να "εξυπνούσεν" με το να δεις μιαν παράστασην με ομοφυλοφυλικά φιλιά τζιαι άλλες περιπτύξεις, η απάντηση εν απλή: μεν πάεις να το δεις...μεν κοντέψεις του χώρου που εννά παιχτεί, κάμε κανέναν θυμιατόν τζιαι κανέναν ξεμμάθκιασμαν, κλείστου σπίτι σου τζιαι κλείδωσε την πόρταν, φόρα ωτοασπίδες τζιαι άλλα τεινά τζιαι λογικότατα.

Όμως οι κάτοικοι της "ηθικής" Σωτήρας εν μπορούν να αρκεστούν σε τούτα τα "ημίμετρα". Όϊ κουμπάρε μου. Οι κάτοικοι της Σωτήρας θέλουν να γίνουν "Σωτήρες" (εκτός που Σωτηρκάτες) της "ελληνοχριστιανικής ηθικής" (!!!). Θέλουν να στείλουν το ηχηρόν μήνυμαν ότι "παραστάσεις με ππούshτιες μέσα εν θα παιχτούν καν εντός των ορίων της ηθικής μας κοινότητας" (!!!). Να τες παίξετε αλλού κύριοι διαφθορείς του Θ.Ο.Κ., οι οποίοι προφανέστατα είσαστεν "ελευθέρων ηθών".
Φυσικά, με βάσην το σκεπτικόν του φίλου που ανέφερα προηγουμένως, η παράσταση όντως εν "προκλητική" βρε αδερφέ. Πάεις μέσα σε ένα χωρκόν με "παλιά κεφάλια", "ομοφοβικόν" τζιαι παίζεις παραστάσεις με "ππούshτιες" (σόρρυ για την άκομψη λέξη, η "πολιτικά ορθή" είναι gay, αλλά αμφιβάλλω αν κόφτει τους Σωτηρκάτες τούτον). Μεν γκρινιάζεις μετά αν γίνουν ακόμα πιο ομοφοβικοί τζιαι ψηφίσουν ΕΛΑΜ (πιο) πρόθυμα. Αν στήσουν τζιαι κανέναν gay Σωτηρκάτην (ή Σωτηρκάτισσαν, η εν λόγω ασθένεια πλήττει τζιαι τα θκιό χριστιανικά φύλα δυστυχώς), που εννά εντοπίσουν αύριον μεθαύριον, μέσα στην πλατείαν του χωρκού τζιαι καλύψουν τον με πίσσαν τζιαι πούπουλλα πριν τον ξαποστείλουν σε άλλες, "αμαρτωλές", περιοχές να ασκήσει το "ππουshλίκκιν" του (ή το λεσβιηλλίκκιν της).

Εγώ φυσικά εν είμαι πλέον μαζόχας. Παλιά ενόμιζα ότι εννά αλλάξω τες κκελλάες του κόσμου, όπως άλλαξεν η δική μου όταν εκαταρρέαν μεγαλώνοντας τόσα στερεότυπα που είχαν φυτέψει παιδιόθεν οι συγγενείς, οι δασκάλοι τζιαι οι υπόλοιποι ενήλικες του περιβάλλοντος μου. Θεωρώ ότι οι Σωτηρκάτες, τζιαι οι κάθε Σωτηρκάτες τούτου του κόσμου, οφείλουν να ξεκολλήσουν μόνοι τους, όπως το εκατάφερα εγώ, τζιαι δεν οφείλω σε κανέναν να τον ξεστραβώσω. Ας τα φκάλει πέρα μόνος του. Οπότε εγώ ΔΕΝ θα τους έκαμνα την τιμήν να παίξω την εν λόγω παράστασην στο χωρκόν τους. Θα την επαρουσίαζα κάπου που την θέλουν.

Που την άλλην, ξέρω ότι μέσα στην Σωτήραν, που εν τζιαι μεγάλο χωρκόν, κάπου ένας νεαρός ομοφυλόφιλος, άντρας ή γυναίκα, θα ήθελεν να πάει να την δει την παράστασην. Θα ήθελεν να νιώσει ότι εν ανήκει στο περιθώριον της "ελληνοχριστιανικής ηθικής" τζιαι ότι ο σεξουαλικός του προσανατολισμός εν δικαίωμαν του τζιαι εφόσον εν βλάφτει κανέναν δικαιούται να τον ζει στο φως της μέρας, χωρίς ενοχές. Ότι η αγάπη τζιαι ο έρωτας εν έχουν στεγανά τζιαί όρια τζιαι ότι ο άθρωπος εν έναν φοβερά πολυδιάστατον πλάσμαν που εν καλόν να μεν καλουπώνεται που κατασκευάσματα όπως η θρησκεία, το έθνος τζιαι άλλες ομαδοποιήσεις. 

Τζιαι λαλώ ότι ο Θ.Ο.Κ πρέπει να πάει να παίξει την παράστασην μέσα στη Σωτήραν. Για τζιείνα τα πλάσματα που ασφυκτιούν μέσα στην επαρχιώτικην στραβωμάραν. Τζιαι τες οικογένειες τους, όσες τουλάχιστον τους αγαπούν όπως είναι, χωρίς "κριτήρια".

Ώσπου να παίξει το "Cock" στη Σωτήραν τζιαι άλλα ομοφοβικά μέρη, stay cool and keep rocking!

Ττοπ οφ δε Γουφ 2017

Ήρτεν ακόμα ένας Δεκέμβριος τζιαι φυσικά πρέπει να διαμορφώσουμεν(τε) το φετινόν Ττοπ οφ δε Γουφ. Όπως πάντα, προέρχεται κυρίως που on the move ακούσματα, ειδικά που τον Kiss 89 fm.

Αρχικά ελάλουν ότι εννά δυσκολευτώ να φκάλω μιαν δεκάδαν της προκοπής αλλά τελικά μια χαρά, αφού άφηκα τζιαι 2-3 έξω, ανάμεσα τους τζιαι το φαινόμενον "Despacito" με τα 4,5 δισεκατομμύρια views στο youtube. Απλά εβαρκούμουν να το ακούσω για άλλη μιαν φοράν, κανεί σιόρ!

Επίσης πρέπει να σημειώσω την παρουσίαν της νεαράς Dua Lipa, (στο νο.7 με το New Rules) η οποία έκαμεν μου φοβερήν εντύπωσην καθώς μοιάζει αφενός με την Brooke Shields (μεγάλη μου αδυναμία ως έφηβος) τζιαι αφετέρου ακούεται σαν την Sia. Impressive, most impressive, που ελάλεν τζιαι ο μακαρίτης ο Darth Vader στο The Empire strikes back.

Ιδού λοιπόν το ττοπ του μπλογκ, αρχίζοντας όπως πάντα που το 10 τζιαι μετρώντας αντίστροφα ως το νούμερον 1. Απολαύστε υπεύθυνα:

10. Swalla, Jason Derulo (feat. Nicki Minaj & Ty Dolla $ign)

9. Mi Gente, J Balvin, Willy William

8. Sign of the Times, Harry Styles

7. New Rules, Dua Lipa

6. Something Just Like This, The Chainsmokers & Coldplay

5. Be Mine, Ofenbach

4. Shape of You, Ed Sheeran

3. Feels, Calvin Harris ft. Pharrell Williams, Katy Perry, Big Sean

2. The Man, The Killers

1. Thunder, Imagine Dragons

Ως το Ττοπ οφ δε Γουφ του χρόνου, stay cool and keep rocking!

Φεντεραλισμός στην Κύπρο τζιαι την Ε.Ε.

Γιατί φαίνεται ότι η ομοσπονδία εν το μόνο πλαίσιο λύσης που να διατηρεί την "ακεραιότηταν" της Κυπριακής Δημοκρατίας; Νομίζω εν προφανές. Στην Κύπρον υπάρχει εδώ τζιαι 43 χρόνια ντε φάκτο διαίρεση εθνικής βάσης, δηλαδή έχουν διαμορφωθεί θκιό "τμήματα" τα οποία χαρακτηρίζουνται "εθνικά καθαρά", οϊ τόσον που άποψην πληθυσμού, αφού εν γεμάτα με μετανάστες άλλων εθνικοτήτων, αλλά που την άποψην της άσκησης εξουσίας τζιαι της διαπαιδαγώγησης.
Τα δε ισοζύγια δυνάμεων εν επιτρέπουν την "επανένωσην" υπό έναν "ενιαίον κράτος", αφού οι μεν "ελληνοκύπριοι" θεωρούν άδικον να πάρουν "υπερπρονόμια" οι σαφώς λλιόττεροι "τουρκοκύπριοι", τζιαι φοούνται παράλληλα τα νταηλίκια της "μαμάς" Τουρκίας. Οι δε τουρκοκύπριοι θεωρούν αντίστοιχα άδικον να υποβιβαστούν σε επίπεδον μειονότητας, την στιγμήν που το παρόν σύνταγμαν διά τους προνόμια "κοινότητας", ενώ με τη σειράν τους φοούνται την "εκδίκησην" των ελληνοκυπρίων για τα όσα εκάμαν κάποιοι που την κοινότηταν τους κατά την εισβολήν. Η μόνη λύση λοιπόν για να παραμείνει η Κυπριακή Δημοκρατία ως μια "οντότητα", είναι έναν πλαίσιον όπου οι θκιό κοινότητες να πάρουν μέρος που όσα ζητούν (μιαν "ιθαγένειαν, διεθνής προσωπικότηταν" κλπ. οι ελληνοκύπριοι, εκτεταμένην αυτονομίαν οι τουρκοκύπριοι) τζιαι παράλληλα να "παραιτηθούν" που έναν άλλον μέρος (οι ελληνοκύπριοι το ενιαίον κράτος τζιαι οι τουρκοκύπριοι έναν δικόν τους κράτος).

Βασική προϋπόθεση φυσικά για να υπάρξει έστω ελπίδα συμφωνίας, είναι τζιαι οι θκιό κοινότητες σταδιακά να "απεκδυθούν" το "ελληνο-" τζιαι το "τουρκο-" αντίστοιχα τζιαι να δώσουν προτεραιότηταν στο "-κύπριος". Εν τόσον στοιχειώδες αλλά για πολλούς, μάλλον την πλειοψηφίαν, τζιαι στες θκιό κοινότητες, έννεν ακόμα φανερόν. Φυσικά εν τζιαι λαλεί κάποιος να "ισοπεδώσεις" τες εθνικές καταγωγές, αφού εν στοιχείον "πλούτου" εφόσον αξιοποιηθεί σωστά, αλλά πρέπει ποικιλοτρόπως να δοθεί προτεραιότητα στην "κυπριακήν ταυτότηταν", ή αν προτιμάτε, την "ιδιότηταν του κύπριου πολίτη". Όπως δηλαδή συμβαίνει σε πλείστες όσες "πολυεθνικές ομοσπονδίες" ανά το παγκόσμιο. Όπου αναγνωρίζεται πρώτιστα η ανάγκη "συνοχής" του κράτους τζιαι μετά η "εθνική ταυτότητα" των κοινοτήτων του. Μια τέθκοια καλλιέργεια συνείδησης, του "κύπριου πολίτη" δηλαδή, θα έπρεπεν να είshεν αρκέψει ήδη, ακριβώς για να καταστήσει τες πιθανότητες αποδοχής μιας συμφωνίας ομοσπονδίας πιο μεγάλες στα δημοψηφίσματα που εννά γίνουν κάποτε.

Εν ενδιαφέρον ότι παρόμοια θέματα αντιμετωπίζει τζιαι μια τεράστια - εν δυνάμει - ομοσπονδία που ονομάζεται "Ευρωπαϊκή Ένωση". Η Ε.Ε. εν μια παγκόσμια πρωτοτυπία στο ότι μια μεγάλη ομάδα εθνών-κρατών προσπαθεί εδώ τζιαι δεκαετίες να κινηθεί από κοινού σε έναν μέλλον ειρήνης τζιαι ευημερίας. Τζιαι εν προφανές ότι στο πρώτον σκέλος παρουσιάζει αξιοσημείωτην επιτυχίαν, αφού η "γηραιά ήπειρος" εν στην πιο ειρηνικήν της φάσην εδώ τζιαι αιώνες, παρά τες κατά τόπους μικροσυγκρούσεις, αλλά τζιαι τες τάσεις αποχώρησης διαφόρων μελών της, προεξάρχουσας της Μεγάλης Βρετανίας (που πάντα ήταν με το μισόν πόδιν έξω για να λέμεν την αλήθκειαν).

Ποια εν η πιο μεγάλη αποτυχία της Ε.Ε. ως σήμερα κατ'εμέναν; Η αδυναμία να πείσει τους πολίτες των χωρών-μελών της ότι αφενός έχουν την ιδιότηταν του "ευρωπαίου πολίτη" τζιαι αφετέρου ότι σταδιακά πρέπει να "προηγηθεί" της ιδιότητας του "εθνικού πολίτη". Πάλε δαμέ εννοείται ότι εν πρέπει να επιδιώκεται "ισοπέδωση" των εθνικών ταυτοτήτων, αλλά "ενσωμάτωση" σε μιαν πλουραλιστικήν κοινωνίαν. Όμως ο στόχος ποττέ εν θα επιτευχθεί αν σε κάθε δύσκολον εμπόδιον οι χώρες-μέλη προτάσσουν το συμφέρον του "έθνους" τζιαι κλωτσούν στα σκουπίθκια την "ευρωπαϊκήν ταυτότηταν". Τούτον περιλαμβάνει τόσον τα κράτη-μέλη που έχουν κατά τζιαιρούς αδικηθεί που τες αποφάσεις των οργάνων της Ε.Ε. αλλά τζιαι την "ηγετικήν πυραμίδαν", στην οποίαν ανήκουν η Γερμανία τζιαι η Γαλλία.
Φυσικά το άλλον που έπρεπεν να εν προφανές είναι ότι σε μιαν "ομοσπονδίαν", ο όρος "εξουσία" πρέπει σταδιακά να "εκλείψει". Όταν κάποια κράτη-μέλη προσπαθούν να "επιβληθούν" των υπολοίπων λόγω ισχύος, τότε καταρρέι το οικοδόμημαν, όπως τζιαι όταν κάθε κράτος-μέλος θεωρεί το λογικόν να βάλλει την "εθνικήν" υπόστασην πάνω που την ιδιότηταν του μέλους. Απαιτείται λοιπόν "ηγεσία" τζιαι "ενδυνάμωση" τόσον της ιδιότητας του πολίτη όσον τζιαι της αίσθησης ότι εξυπηρετείται πάντα το "κοινόν συμφέρον" τζιαι όχι τα επιμέρους, ή για να το πούμεν πιο ολιστικά, ότι τα επιμέρους συμφέροντα πρέπει να συμπλέουν με το κοινόν.

Δύσκολον; Προφανώς, για τούτον τζιαι εν επιτυγχάνεται ακόμα. Αδύνατο; Η απάντηση είναι πάλε προφανής: τίποτε έννεν αδύνατον αν υπάρχει θέληση τζιαι σύμπνοια. Τζαι ηγέτες που να την εκφράσουν με την σωστήν μεθοδολογίαν.

Ώσπου να εύρουμεν ηγέτες τζιαι μεθοδολογίαν, stay cool and keep rocking!

Ο παππούς με το κοτόπουλο

Καλά μιλούμεν, κοτζάμ υπεραγορά, με τόσα τμήματα, ανάμεσα στα οποία τζιαι μάρκετινγκ φαντάζουμαι, εν είshεν καλλίττερην "τακτικήν" να χειριστεί έναν μικροκλέφτην που το να τον καταγγείλει στην αστυνομίαν για έναν κομμάτιν κοτόπουλο; Που τούτην την άποψην, καλά να πάθει που τους "καταναλωτές" που την "μποϋκοτάρουν" εις συμπαράστασην του παππού που έκλεψεν θκιό-τρία κομμάθκια κοτόπουλον για το διαβητικόν εγγόνιν του. Που την άλλην, το όλον θέμαν σηκώνει φιλοσοφικήν κουβένταν, εξ'ου τζιαι η ανάρτηση.

Η συγκεκριμένη ιστορία περιλαμβάνει παραμέτρους που πρέπει να προσμετρήσουμεν για να "ψυχολογήσουμεν" την "κοινή γνώμη" τζιαι τες αντιδράσεις της σε τούτον το συμβάν. Τι την κάμνει να λυπηθεί τον "κλέφτην" τζιαι να "κατακεραυνώνει" τον "παθόνταν"; Ενδιαφέρον έννεν; Ειδικά για τους image makers τζιαι τους marketing managers...
Κατ'αρχήν έχουμεν τον κλέφτην. Ένας ηλικιωμένος, τζιαι μάλιστα παππούς. Έχουμεν ήδη "πόντους συμπάθειας" δαμέ. Συνταξιούχος, με χαμηλόν εισόδημαν προφανώς (υπάρχουν "ηλικιωμένοι συνταξιούχοι" που αγοράζουν τζιαι πουλούν μας), του οποίου εκαθυστέρησεν να έρτει η σύνταξη του μήνα (άρα τζιαι θύμαν γραφειοκρατίας). Μετά, έχουμεν τα "κλοπιμαία", δηλαδή έναν πακεττούϊν κοτόπουλο φιλέτο. Ήντα ψυshήν έshιει έναν πακεττούϊν κοτόπουλον; Τίποτε. Τζιαι μετά έχουμεν τζιαι τον λόγον της κλοπής. Το διαβητικόν εγγόνιν που θα εμείνισκεν νηστικόν αν δεν εγίνετουν κλέφτης ο παππούς. Φέρτε τα κλίνεξ γιατί επλημμυρίσαμεν στο δάκριν.

Πάμεν τωρά στον "παθόνταν". Είναι μια υπεραγορά. Πρέπει να πούμεν κάτι άλλον; Για τον μέσον καταναλωτήν τούτον εν αρκετόν. Εν άσχετον ότι εν το "θύμαν" της κλοπής. Στην ούλλην ιστορίαν βαφτίζεται ο "κακός", πολλά αβασάνιστα μάλιστα, τζιαι πρέπει να τιμωρηθεί με μειωμένες πωλήσεις πάραυτα.

Ήδη, πολλοί συμπολίτες του παππού επροθυμοποιηθήκαν να καλύψουν το πρόστιμον των €250 (η αξία των "κλοπιμαίων" ήταν γύρω στα €6) τζιαι πιθανότατα να υποστηρίξουν οικονομικά ή άλλωσπως την συγκεκριμένην, αναξιοπαθούσαν, οικογένειαν. Παράλληλα, ζητούν την κκελλέν της υπεραγοράς (άρα των αθρώπων που την διοικούν τζιαι κατά προέκτασην, που την στελεχώνουν) επί πίνακι, μεταφορικά ομιλούντες. Σίουρα πρέπει να χάσει αρκετές χιλιάδες ευρώ σε "διαφυγόντα έσοδα" για να πληρώσει την "αναισθησίαν" της.

Γιατί όμως τούτη η συμπεριφορά της "κοινής γνώμης"; Έννεν ενδιαφέρον; Η δική μου εξήγηση εν σχετικά απλή, έως απλοϊκή. Ο μέσος άθρωπος συμπάσχει με κάποιον άλλον άθρωπον ή μιαν ομάδαν αθρώπων, όταν μπορεί να "ταυτιστεί", δηλαδή όταν μπορέσει να μπει κάπως στη θέσην τους. Έτσι στην συγκεκριμένην περίπτωσην, εν πολλά πιο εύκολον να μπει στη θέσην του φτωχού ηλικιωμένου που κλέφκει για το άρρωστον εγγόνιν του παρά στη θέσην του υπαλλήλου που τον ετσάκωσεν τζιαι της υπεραγοράς που τον εκατάγγειλεν. "Τζιαι γω στη θέσην του το ίδιον θα έκαμνα" λαλεί που μέσα του, τζιαι ξεσπαθώνει πάραυτα τόσον εναντίον της "άσπλαχνης υπεραγοράς" όσον τζιαι του κράτους που επιβάλλει το πρόστιμον (ενώ αφήνει τους "μεγαλοκαρχαρίες" να αλωνίζουν στην παρανομίαν δισεκατομμυρίων ευρώ).

Φυσικά, κάποιος πιο νηφάλιος παρατηρητής, που παράλληλα με το συναίσθημαν βάλλει τζιαι την λογικήν του όταν αξιολογεί μιαν κατάστασην, μπορεί να σκεφτεί τα εξής:

- Γιατί ο φτωχός παππούς, αντί να κλέψει κάτι, εν αποτάθηκεν πρώτα κάπου για βοήθειαν; Εξ όσων γνωρίζω, υπάρχουν πλήθος υπηρεσιών τζιαι οργανισμών, τόσον δημόσιων όσον τζιαι ιδιωτικών, που στηρίζουν τες λεγόμενες "ευάλωτες ομάδες" στες οποίες προφανώς ανήκει. Πιθανότατα, αν αποτείνετουν στην ίδιαν την υπεραγοράν με το πρόβλημαν του, δεν αποκλείεται να τον αντιμετωπίζαν με κατανόησην τζιαι συμπαράστασην, κάμνοντας του πίστωσην ή ακόμα τζιαι χαρίζοντας του το τι εχρειάζετουν. Η "ντροπή" του να ζητήσεις βοήθειαν συγκρίνεται με την ντροπήν να σε πιάσουν με κλοπιμαία;
- Υπάρχει το γράμμαν του νόμου τζιαι το πνεύμαν του νόμου. Τα θκιό πρέπει να συμβαδίζουν. Το να κλέψεις αποτελεί παρανομίαν τζιαι η παρανομία πρέπει να τιμωρείται. Ο παππούς που την στιγμήν που επαρανόμησεν, θα πρέπει να υποστεί τες συνέπειες της πράξης του. Με τα αντίστοιχα ελαφρυντικά της κατάστασης του. Έτσι αφενός αποτρέπεται παρόμοια συμπεριφορά τζιαι αφετέρου αποδίδεται μια στοιχειώδης δικαιοσύνη. Το ότι οι "μεγαλοκαρχαρίες" αλωνίζουν ατιμώρητοι εν σημαίνει ότι πρέπει να ισχύει το ίδιον τζιαι με τα "ψαρούθκια". Κοινώς, το να ηρωοποιείς έναν κλέφτην έννεν απάντηση στην αδικίαν του κόσμου ούτε στέλλει τα σωστά μηνύματα κάπου.

- Οι βαθύτερες αιτίες που ο παππούς εκατέφυγεν στην κλοπήν αντί σε άλλες επιλογές εν αρκετά σύνθετες. Κατ' αρχήν εν θα έπρεπεν εν έτει 2017 να υπάρχουν αθρώποι που πεινούν τζιαι εν έχουν γενικά τα απαραίτητα προς το ζειν. Πουθενά. Αλλά εν μας κόφτει τζιαι ιδιαίτερα, εκτός τζιαι αν μας παρουσιάσουν δακρύβρεχτες ιστορίες όπως η συγκεκριμένη. Τότε "συγκινούμαστεν". Τούτον συνιστά μυωπίαν τζιαι υποκρισίαν του χείριστου είδους. Εν παρόμοιον με το θέμαν των φόρων. Ούλλοι φοροδιαφεύγουμεν με την μεγαλλίττερην ευκολίαν, αλλά μετά "διαρρηγνύουμεν τα ιμάτια" μας για τους δισεκατομμυριούχους που τα χώννουν σε φορολογικούς παραδείσους. Στους οποίους, σημειωτέον, θέλουμεν ούλλοι κάπως να "μοιάσουμεν", ενδόμυχα ή φανερά.

Ώσπου να λειτουργούμεν με συνδυασμόν λογικής τζιαι συναισθήματος, αντί μόνον με το δεύτερον τζιαι επιλεκτικά, stay cool and keep rocking!

Παρέλαση τζιαι φασιστικόν υπόβαθρον

Πολλές οι σκέψεις μου καθώς εκαμάρωνα τα κοπέλια μου να παρελαύνουν σήμερα για την επέτειον της 28ης Οκτωβρίου. Για κάθε τζύρην εν όμορφα τα κοπέλια του, ακόμα τζιαι στα μουντά, γκριζόασπρα χρώματα της σχολικής στολής. Μια στολή που εφορούσα τζιαι ο ίδιος πριν κάποιες δεκαετίες, όταν ήμουν μαθητής, στες ίδιες παρελάσεις, για τες ίδιες επετείους. Κάποια πράματα εν αλλάσσουν φαίνεται, όσος χρόνος τζιαι να περάσει.

Η παρέλαση για την 28η Οκτωβρίου γιορτάζει το «Όχι» του Ιωάννη Μεταξά, ενός φασίστα δικτάτορα της Ελλάδας, σε έναν άλλον φασίσταν δικτάτοραν, τον Μπενίτο Μουσολίνι της Ιταλίας. Τιμά τους νεκρούς, Ελλάδος τζιαι Κύπρου, στον πόλεμον που ο φασισμός έφερεν στην ανθρωπότηταν, τζιαι δηλώνει την επιθυμίαν «ποτέ ξανά φασισμός». Υπάρχουν κάποιες αντιφάσεις στο σκηνικόν όμως, τζιαι τούτες ετριγυρίζαν το μυαλόν μου την ώραν της μαθητικής παρέλασης.

Μπορεί ο φασισμός σήμερα να ταυτίζεται με το «κακόν», αλλά αναζητώντας τες ιστορικές του ρίζες, διαπιστώνει κανένας ότι σαν ιδεολογία ή κίνημαν, ουσιαστικά υπονοούσεν το αρχαιοπρεπέστατον «εν τη ενώσει η ισχύς», κάτι που ο μέσος άθρωπος εν νομίζω να θεωρεί «κακόν», τουναντίον ενστερνίζεται το ως κάτι αυτονόητον: η δύναμη των πολλών, ή της ομάδας υπερβαίνει τη δύναμην του ενός. Άρα η ένταξη σε ομάδες με κοινούς σκοπούς τζιαι στόχους μπορεί να αποβεί ωφέλιμη για τον άνθρωπον. Στην πορείαν η έννοια φασισμός αναπόφευκτα εσημαδεύτηκεν που τα έργα τζιαι τες ημέρες τόσον του Μουσολίνι, τζιαι του «Φασιστικού κόμματος» του, όσον τζιαι του «πνευματικού του τέκνου», του Χίτλερ τζιαι του ναζιστικού (εθνικοσοσιαλιστικού) κόμματος του, με το οποίον αναρριχήθηκεν στην εξουσίαν του Γερμανικού έθνους/ κράτους, με τα γνωστά αποτελέσματα για την ανθρωπότηταν.

Τόσον αρνητικήν χροιάν έχει πάρει σήμερα, που υπάρχει πάντα δισταγμός να αποδόσεις τούτον τον χαρακτηρισμόν σε έναν άτομον ή μιαν ομάδαν ατόμων. Σήμερα προτιμούμεν να μιλούμεν για «φασίζουσες συμπεριφορές» ομάδων προς άλλες ομάδες ή μεμονωμένα άτομα. Έτσι, είναι «φασίζουσα συμπεριφορά» το «ούλλοι οι άντρες εν γουρούνια», «ούλλοι οι γκέϋ εν παραφύσειν», «ούλλοι οι κεφαλαιοκράτες εν εκμεταλλευτές» κλπ. Ο φασισμός τζιαι οι φασίστες σήμερα, εν σχεδόν αυστηρά, εθνικοσοσιαλιστές τζιαι νοσταλγοί του Χίτλερ τζιαι του Μπενίτο. Οι υπόλοιποι το πολλύν να εμφανίσουμεν «φασίζουσες συμπεριφορές». Χώννοντας επιμελώς ττην κκελλέν μας στην άμμον.

Επιστρέφοντας στο θέμαν της παρέλασης, θυμηθείτε τι παρουσιάζουν ως έναρξην τα διάφορα ιστορικά ντοκυμαντέρ που παρουσιάζουν τα φασιστικά καθεστώτα του Χίτλερ τζιαι του Μουσολίνι: παρελάσεις. Άριστα στοιχημένες, απόλυτα ομοιογενείς, απόλυτα ρυθμικά κινούμενες σειρές ανθρώπων, με απόλυτα βλοσυρά πρόσωπα, υπό τον ήχον απόλυτα υποβλητικών εμβατηρίων που μιλούν για την υπεροχήν τζιαι την δόξαν της «φυλής» (ως της υπέρτατης ομάδας). Τζιαι δεν αναφέρουμαι μόνον στους στρατιώτες της Βέρμαχτ, αλλά τζιαι στην διαβόητην «ναζιστικήν νεολαίαν», αγόρια τζιαι κορίτσια μεταμορφωμένα σε «μηχανές» για την «πατρίδαν». 

Αγόρια τζιαι κορίτσια ελάχιστα έως καθόλου διαφορετικά που τα δικά μας κοπελλούθκια, μέσα στες μονότονες, ισοπεδωτικές τους σχολικές στολές, με το μηχανικόν βήμαν, το «σοβαρόν» προσωπείον, το τόσον ανάρμοστον σε παιδιά, υπό τους εκκωφαντικούς ήχους ταμπούρλων τζιαι τυμπάνων να παιανίζουν την αντίστοιχην δόξαν τζιαι υπεροχήν της δικής μας φυλής, τζιαι τα κεφάλια με την απότομην «στροφήν δεξιά» για να αποτίσουν φόρον τιμής στην «ηγεσίαν». Ούλλα τούτα σε μιαν παρέλασην που σκοπόν έχει να φωνάξει το μήνυμαν «ποτέ πια φασισμός». Μπορείτε να δείτε την αντίφασην;

Εν έχω κανέναν πρόβλημαν με τες παρελάσεις. Ας πούμεν, για 10χρονα παιδιά, θα εμπορούσα να τα δω ντυμένα όπως θέλει το καθέναν, χτενισμένα όπως γουστάρουν, πιασμένα χέρι-χέρι στον ίδιον δρόμον που επεράσαν σήμερα, με λουλούδια τζιαι χαμόγελα προς τους περήφανους γονείς, να εκπέμπουν αγάπην τζιαι φως αντί μιλιταρισμόν τζιαι φόβον. Το μήνυμαν, θαρρώ, θα επερνούσεν πιο καλά, τζιαι για τα ίδια, τζιαι για μας.

Ώσπου να περάσει το μήνυμαν, stay cool and keep rocking!

Αν θέλεις ειρήνην, ετοιμάστου για ειρήνην...

Εν γίνεται να μεν έshετε ακούσει τούτον το ρητόν, ειδικά εφόσον εν που τα πολλά αγαπημένα των "στρατόκαυλων" ανάμεσα μας. Στα λατινικά, "Si vis pacem, para bellum", δηλαδή "Αν θέλεις ειρήνην, ετοιμάστου για πόλεμον". Αποδίδεται στο Ρωμαίον Βεγέτιον (Publius Flavius Vegetius Renatus) αν τζιαι η γενικότερη ιδέα που προάγει μπορεί να εντοπιστεί τζιαι σε παλαιότερες "πραγματείες", όπως οι "Νόμοι του Πλάτωνα". 

Πριν σχολιάσω το συγκεκριμένο θέμαν, να αναφερθώ σε έναν λογικόν σφάλμαν στο οποίον υποπίπτουμεν συχνά-πυκνά ούλλοι μας στην προσπάθειαν να δώσουμεν κύρος σε μιαν θέσην ή επιχείρημαν μας. Λέγεται "Προσφυγή στην αυθεντία" τζιαι διαπράττουμεν το όταν για να υποστηρίξουμεν τη θέση μας, παραλληλίζουμεν την με κάτι που είπεν ή υποστήριξεν κάποιον "σοφόν" πρόσωπον (αυθεντία), ώστε να του δώσουμεν την βαρύτηταν της "σοφίας". Είναι λογικόν σφάλμαν για τον απλόν λόγον ότι τζιαι οι πιο μεγάλες ιδιοφυίες του ανθρωπίνου είδους είπαν κατά καιρούς τζιαι μεγάλες πελλάρες, οπότε έννεν αρκετόν για τον οποιονδήποτε να στοιχειοθετήσει μιαν θέσην απλά επειδή έτυχεν να την εστερνιστεί τζιαι κάποια αυθεντία.

Το ρητόν λοιπόν που ανέφερα πιο πάνω, που λλίον πολλά προσπαθεί να μας πει ότι "η ειρήνη εννά επιτευχθεί με το να οπλιζούμαστεν τζιαι γενικά με το να δείχνουμεν "έτοιμοι για πόλεμον"", συνήθως στηρίζεται με χρήσην του λογικού τούτου σφάλματος, τζιαι αφήνουμεν το τζιαμέ. Διότι άμα μπεις στην "λογικήν" της συγκεκριμένης φράσης, εν παντελώς τζιαι οφθαλμοφανέστατα μια τσιόφτα τζιαι μισή.

Κατ'αρχήν, αν αντιστρέψεις το ρητόν, γίνεται "Αν θέλεις πόλεμον, ετοιμάστου για ειρήνην". Όπως έκαμνεν ο Ναπολέοντας δηλαδή, υπονοώντας ότι άμα θέλεις να κατακτήσεις κάποια χώραν, εξαπάτα την ότι θέλεις ειρήνην για να μεν μπορέσει να σου αντισταθεί όταν έρτει η ώρα της επίθεσης. Τούτον ας πούμεν εν έναν καλόν επιχείρημαν για όσους υποστηρίζουν την θέσην της "αποτροπής". Δηλαδή, οπλίστου ως τα δόντια μπας τζιαι φοηθεί σε ο αντίπαλος τζιαι εν σου επιτεθεί. Εν η λογική της λεγόμενης "ισορροπίας του τρόμου", δηλαδή της κατάστασης όπου οι "εχθροί" περιχαρακώνουνται τόσον πολλά, που κανένας εν τολμά να ανοίξει την "πόρταν της παράνοιας", όπως είπεν κάποιος πολιτικός. Φυσικά μια πρόταση που περιλαμβάνει τες λέξεις "ισορροπία" τζιαι "τρόμος" τζιαι παράλληλα υπονοεί - υποτίθεται - την επίτευξην ειρήνης μπάζει τόσον πολλά όσον έναν σουρωτήριν που προσπαθεί να συγκρατήσει νερόν. Εν αρκετόν να αναφερθείς στην περίοδον του "ψυχρού πολέμου", τζιαι το πόσες φορές μας έφερεν στο χείλος του πυρηνικού ολοκαυτώματος για να διαπιστώσεις την παράνοιαν της όλης φιλοσοφίας. Τζιαι το ότι ως σήμερα γλυτώννουμεν, προσωπικά αποδίδω το καθαρά στην τύχην τζιαι τες συγκυρίες, αν τζιαι παρακολουθώντας τον Κιμ τζιαι τον Ντόναλντ (ο πελλός τζιαι ο αντίπελλος) να σαλαβατούν καθημερινά στα ΜΜΕ, εν νιώθω τζιαι τόσον σίουρον ότι θα συνεχίσουμεν να την γλυτώννουμεν για πολλύν τζιαιρόν ακόμα. Είναι η "λογική" του "αν θέλεις να μεν καείς, άναψε φωθκιάν" ή "αν θέλεις να μείνεις στεγνός, βούττα μέσ'τη θάλασσαν" ή "αν θέλεις λλιόττερα θύματα που τα όπλα, φκάλε παραπάνω άδειες οπλοφορίας κλπ."

Εννά μου πεις, εν ρεαλιστικόν να αναμένουμεν ως διά μαγείας, παγκόσμιον αφοπλισμόν τζιαι επι γης ειρήνην; Όχι βέβαια. Αλλά παραδείγματα όπου η σταδιακή αποστρατικοποίηση ελειτούργησεν ευεργετικά έχουμεν, όπως η περίπτωση των Η.Π.Α. τζιαι της Ε.Σ.Σ.Δ τζιαι η συμφωνία περιορισμού της διάδοσης πυρηνικών όπλων. Όπως η σταδιακή αποστρατικοποίηση των Ευρωπαϊκών εθνών μέσα που την ένταξην τους στην ευρύτερην Ευρωπαϊκήν οικογένειαν. Εν τέλεια ούλλα στην Ε.Ε.; Καθόλου. Αλλά υπάρχει - στοιχειώδης - διαρκής ειρήνη για πρώτη φοράν μετά που αιώνες, τζιαι οι διαφορές επιλύονται κυρίως μέσα που διάλογον τζιαι διαπραγμάτευσην. Θα ήταν καλόν τα Ευρωπαϊκά κράτη, οι Η.Π.Α., η Ρωσσία, η Κίνα, να σταματήσουν να οπλίζουν τζιαι χώρες του "τρίτου κόσμου" τζιαι μετά να μάχουνται να το παίξουν "ειρηνοποιοί", δρέποντας συνήθως με νεκρούς - τζιαι δικούς τους - την εκπλήρωσην της "λογικής" "πέψε όπλα για να σταματήσουν να πολεμούν".

Κοινώς, όταν θέλεις ο απέναντι να θεωρήσει ότι θέλεις ειρήνην, καλόν είναι να μεν του μοστράρεις τον shιπέττον κάτω που τη μούρην του. Μπορεί να καταλάβει με την σειράν του ότι έννεν εποικοδομητικόν να στήνει στρατιωτάκια τζιαι τανκς απέναντι σου, αφού διατείνεται ότι εν "φιλειρηνικός". Εξάλλου, θεμελιώδης αρχή στην ανθρώπινην συμπεριφοράν θα έπρεπεν να είναι: "μεν κάμνεις του άλλου ότι εν θέλεις να σου κάμνουν". Ειδικά εφόσον ο παραπάνω κόσμος ανήκει στες τρεις "αβρααμικές" θρησκείες, τζιαι διατείνεται ότι εν "θρησκείες της αγάπης τζιαι της ειρήνης"(sic).

Ώσπου να θέλουμεν πραγματικά τζιαι να ετοιμαστούμεν για την ειρήνην, stay cool and keep rocking!

Η "Αριστερά" ως έννοια σήμερα

Εν εξαιρετικά κωμικόν, άρα τζιαι ψυχαγωγικόν, όταν μπαίνω σε διάλογον με διάφορους αθρώπους, να με κατατάσσουν αναλόγως της δικής τους "τοποθέτησης", στην "αριστεράν" ή την "δεξιάν". Στην "αριστεράν" συνήθως κατατάσσουν με όταν η θέση μου εκλαμβάνεται ως "αιρετική" ή "ριζοσπαστική" ή "κατά της παράδοσης" ενώ στην "δεξιάν" ως "συντηρητική" ή "στερεοτυπική". Τυχαίον; Καθόλου. Πάντως εγώ σε κάθε περίπτωσην είμαι το ίδιον άτομον, τζιαι εν εντάσσω τον εαυτό μου σε καμμιάν "ομάδαν", απλά επειδή έτσι το αντιλαμβάνουνται κάποιοι τρίτοι. Ας δούμεν όμως ειδικά τον όρον "αριστερά", τζιαι τι σημαίνει για μέναν σήμερα.

Όπως σε ούλλες σχεδόν τες λέξεις τζιαι τες έννοιες, υπάρχει μια "ιστορική" προέλευση τζιαι μια εξέλιξη της έννοιας μέσα στο χρόνο. Ας πούμεν ο "ιδιώτης" σήμερα έshιει μιαν εντελώς διαφορετικήν έννοιαν που την προέλευσην της λέξης, δηλαδή την αγγλικήν λέξην "idiot", που σημαίνει "ηλίθιος/ βλάκας". Έτσι τζιαι η "αριστερά".

Η ιστορική δημιουργία της λέξης πάει στην γαλλικήν επανάστασην, τζιαι την γαλλικήν "εθνοσυνέλευσην". Μέσα στην αίθουσαν τούτου του σώματος, εκάθουνταν πάντα αριστερά όσοι ήταν υπέρ της επανάστασης, τζιαι των ριζοσπαστικών αλλαγών που επέφερεν, τζιαι στα δεξιά όσoι ήταν εναντίον της, τζιαι υπέρ της διατήρησης των "παραδόσεων τζιαι αξιών", που την εποχήν τζιείνην ήταν η μοναρχία, η αριστοκρατία κλπ. Η συγκεκριμένη επανάσταση εδιάμόρφωσεν αφενός την σύγχρονην "αστικήν δημοκρατίαν" τζιαι αφετέρου το λεγόμενον "έθνος/ κράτος", ως διάδοχον "σχηματισμόν" μετά τες αυτοκρατορίες τζιαι τα φέουδα του μεσαίωνα.

Συνεχίζοντας την ιστορικήν εξέλιξην, η "αριστερά" εσυνέχισεν να είναι η "ριζοσπαστική" δύναμη ανά το παγκόσμιον, παίρνοντας την μορφήν της σοσιαλιστικής επανάστασης, όταν τα πλήθη των εργατών της βιομηχανικής επανάστασης στα μεγάλα αστικά κέντρα αρχίσαν να διεκδικούν δικαιώματα τα οποία σήμερα θεωρούμεν αυτονόητα, όπως τα τρία οκτάρκα (8 ώρες δουλειά, 8 ώρες ξεκούραση, 8 ώρες αναψυχή), η ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, η κοινωνική ασφάλιση κλπ. τα οποία φυσικά εσυναντούσαν την "αντίστασην" της τότε "δεξιάς" γιατί έπληττεν τα συμφέροντα που εξυπηρετούσεν (αστική τάξη, μεγάλο κεφάλαιο κλπ.). Εν ενδιαφέρον το ότι σε διάφορες χώρες,  όπως οι Η.Π.Α., έννεν "κομμουνιστές" που εδιεκδικήσαν τούτα τα δικαιώματα για τους εργαζομένους, αλλά οι λεγόμενοι "φιλελεύθεροι", οι οποίοι ήταν οι "ριζοσπάστες" της εποχής τους για έναν καλλίττερον κόσμον. Το δε αποκορύφωμαν των κινημάτων της αριστεράς ήταν οι διάφορες επαναστάσεις ανά το παγκόσμιον τζιαι τα καθεστώτα που επιβάλαν. Το αν τζιαι τι επετύχαν, εν τόσον τεράστιον θέμαν που εν θα ασχοληθώ δαμέ. Το θέμαν μου εξάλλου εν η "αριστερά" σήμερα, τζιαι μέσα στο πλαίσιον που βιώνουμεν, στην Κύπρον τζιαι αλλού, δηλαδή μέσα στην σύγχρονην αστικήν δημοκρατίαν. Κινήματα "αριστερά" στον πυρήναν τους είναι τζιαι το φεμινιστικόν, το κίνημαν των ΛΟΑΤΙ, τα κινήματα προστασίας της φύσης κλπ.

Πολλοί συγχίζουν τον όρον "αριστερά" με τον "κομμουνισμόν" τζιαι τον "σοσιαλισμόν". Έτσι σπεύδουν είτε να την "οικειοποιηθούν" είτε να την "κατακεραυνώσουν". Εγώ θεωρώ ότι ο συγκεκριμένος "χώρος" εν πολλά πιο "ευρύς" τζιαι αγκαλιάζει ολόκληρον το φάσμαν των ιδεολογιών. Για τον απλόν λόγον ότι για μέναν "αριστερά" σημαίνει "προοδευτικότητα" τζιαι "θέληση για αλλαγήν των κακώς κείμενων" εις πείσμαν της "παράδοσης" τζιαι των "στερεοτύπων".

Υπό την έννοιαν τούτην, καλόν είναι να αποφεύγεται η τοποθέτηση ταπέλλας τύπου "καλόν" ή "κακόν" δίπλα που την "αριστεράν", όπως πρέπει να αποφεύγουμεν να βαφτίζουμεν "σωστήν" ή "λάθος" την "συντήρησην". Αφενός η "αριστερά", μέσα που την "ριζοσπαστικοποίησην" της έκαμεν τζιαι σημαντικά λάθη, όπως η προσπάθεια καταπίεσης της θρησκείας που εγύρισεν μπούμεραγκ. Αφετέρου η "συντήρηση", παρά τον εκ πρώτης όψεως "παρεμποδιστικόν" της ρόλον στην "πρόοδον", εντούτοις πολλές φορές λειτουργεί ως "φρένον" τζιαι ως "χαλινάριν" στην ξέφρενην εκδήλωσην της αλλαγής. Έτσι, πολλές φορές, εξασφαλίζεται η κοινωνική ειρήνη μέσα που σταδιακά, συστηματικά μέτρα αλλαγής αντί για βίαιες επιβολές του "ορθού" τζιαι της "αλήθκειας".

Για μέναν σήμερα, "αριστερά" σημαίνει να θέλεις να αλλάξει ο κόσμος, προς κάτι που εκλάμβάνεις ως καλλίττερον για ούλλους. Ακόμα τζιαι αν σημαίνει δύσκολους συμβιβασμούς των κοινωνικών ομάδων τζιαι οδυνηρές παραχωρήσεις σε τομείς που η κοινωνία θεωρεί "ιερούς" όπως η οικογένεια, το έθνος, η θρησκεία, η περιουσία κλπ. Επίσης, "αριστερά" σημαίνει εναντίωση σε κάθε είδους "δόγμαν", "απόλυτην αλήθκειαν" τζιαι "ευαγγελισμόν" τζιαι παράλληλα προαγωγή του διαλόγου τζιαι της ανοχής (όχι "σεβασμού" - που εν κάτι άλλον) της αντίθετης άποψης. Έννεν τυχαίον ότι πολλές που τες διαλεκτικές αντιπαραθέσεις που έχω εν με αθρώπους που προσπαθούν να εξωραϊσουν "είδωλα" όπως ο Στάλιν, ο Λένιν, ο Μάο, ο Μαρξ, ο Τσε Γκεβάρα, ο Κάστρο κλπ. με πολλά αντίστοιχον τρόπον που οι "ιδεολογικοί" τους αντίπαλοι εξωραϊζουν άλλα πολιτικά τζιαι θρησκευτικά σύμβολα. Έμπα σε τούτον το τρυπάκιν αν θέλεις, αλλά ως δογματικός, αποκλείεις, κατ' εμέναν, τον εαυτό σου που τον χώρον της "αριστεράς". Δογματικός τζιαι αριστερός εν γίνεται. Σόρρυ. Διότι κάτι άλλον που ταυτίζω "εννοιολογικά" με την "αριστεράν" εν η "αμφισβήτηση" τζιαι η διαρκής αναζήτηση "τεκμηρίωσης". Μπορεί επίσης κάποιος να είναι "αριστερός" σε έναν μεγάλον φάσμαν θεμάτων, αλλά σε κάποια να είναι "βαθιά συντηρητικός". Κάθε άθρωπος εξάλλου εν μοναδικός τζιαι φοβερά πολυδιάστατος ως σκεπτόμενον όν.

Ώσπου να ξεκαθαρίσουμεν μέσα μας τέθκοιες έννοιες, stay cool and keep rocking!

Που ουτοπίαν σε ουτοπίαν

Η συγκεκριμένη λέξη αν αθθυμούμαι καλά εδιατυπώθηκεν που κάποιον συγγραφέαν τζιαι υποδηλώνει κάτι το ιδανικόν τζαι συνάμα ανέφικτον. Φυσικά, όπως σε ούλλα τα φιλοσοφικά θέματα, υπάρχει ο κίνδυνος να μπλέξεις με τες έννοιες τζιαι να καταντήσει η διεργασία γλωσσικός διαγωνισμός. Πάραυτα, για μέναν η συγκεκριμένη λέξη σημαίνει θκιό κυρίως πράματα:

1) Όνειρο

2) Στόχος

Η πρώτη έννοια αμφισβητεί το "ανέφικτον" της ουτοπίας. Αν μπορείς να "ονειρευτείς" κάτι, εν σημαίνει ότι, κατά κάποιον τρόπον, ήδη υπάρχει στο μυαλό σου; Έννεν γεγονός ότι ούλλα τα επιτεύγματα στην βραχύβιαν ύπαρξην του αθρώπου στο σύμπαν εβασιστήκαν σε μιαν σκέψην κάπου σε έναν εγκέφαλον, που σαν σπίθα έδωσεν το έναυσμαν για να γίνουν τα βήματα που τελικά οδηγήσαν σε όσα απολαμβάνουμεν σήμερα; 

Σκεφτείτε ας πούμεν, έναν Κύπριον γεννημένον το 1900 τζιαι που έφτασεν τα 85 χρόνια, τι αλλαγές επρόλαβεν να δει σε τόσο μικρό χρονικό διάστημαν. Ηλεκτρισμός, υδροδότηση, αυτοκίνηση, τηλεπικοινωνίες, διαδίκτυον, γενετική μηχανική, διάστημαν...οι παραπάνω που τούτες τες σημερινές καθημερινότητες θα αποτελούσαν  - κυριολεκτικά - θαύματα για τον ίδιον άθρωπον, αν του εμιλούσες στα 15 του τζιαι μετά στα 75 του. 

Έτσι όποτε συζητώ, ειδικά με νέους αθρώπους, τζιαι αναφέρω τους ότι "ουδέν αδύνατον", εν απογοητευτικόν να τους ακούω τζιαι να τους βλέπω να πασκίζουν να εύρουν "εξαιρέσεις". Να αποκαλούν μιαν επιθυμητήν κατάστασην/ ανακάλυψην/ πρόοδον ως "ουτοπικήν", άρα αδύνατην. Αθθυμούμαι μιαν σκηνήν που την δεύτερην ταινίαν των Star Wars (μπορείτε να την απολαύσετε δαμέ) όπου ο δάσκαλος Γιόντα σηκώννει το διαστημόπλοιον του Λουκ μέσα που το βάλτον όπου ήταν βυθισμένον χρησιμοποιώντας την "δύναμην". Ο Λουκ, που νωρίττερα είshεν αποτύχει ο ίδιος, πλησιάζει έκθαμβος λαλώντας "εν το πιστεύκω" τζιαι ο Γιόντα απαντά του "εν για τούτον που απέτυχες". Εν μια άλλη διατύπωση του "η πίστη κινεί βουνά".

Φυσικά εμιλήσαμεν παλιά για την έννοιαν "πίστη" τζιαι δαμέ εννοούμεν το "belief" τζιαι όχι το "faith" (η τυφλή, θρησκευτική πίστη δηλαδή), το οποίον προσωπικά βρίσκω ως υποσκαπτικόν στην πρόοδον, γιατί προάγει την μοιρολατρίαν τζιαι το "πίστευε και μη ερεύνα". Για να βάλεις ένα στόχον πρέπει πρώτα να "ονειρευτείς" το αποτέλεσμαν. Για να ονειρευτείς το αποτέλεσμαν τζιαι να το στοχεύσεις, πρέπει να "πιστέψεις" ότι μπορεί να τα καταφέρεις. Πολλές φορές ενάντια στα καθιερωμένα στερεότυπα τζιαι την αμφισβήτησην. Ο δρόμος της πραγματικής προόδου εν πάντα σπαρμένος με εμπόδια. Τζιαι ο σωστός "πιστός" δοκιμάζει συνεχώς την "πίστην" του με "τεκμήρια", τζιαι εν έτοιμος να αμφισβητήσει τα πάντα.

Οι ουτοπίες λοιπόν έχουν τον σκοπόν τους. Ο άθρωπος εξάλλου βαδίζει που ουτοπίαν σε ουτοπίαν τζιαι κάθε επίτευγμαν αννοίει το δρόμον για τα επόμενα. Φυσικά, υπάρχει πάντα ο κίνδυνος, να γινούμεν μύωπες (πολλοί όντως το παθαίνουν) τζιαι μηδενιστές. Αντί να συγκρίνουμεν την κατάστασην μας με το χτες, (ή με μιαν δυσμενέστερην κατάστασην γενικότερα) συγκρίνουμεν την πολλές φορές με μιαν "ιδεατήν" κατάστασην, με αποτέλεσμαν πάντα να είμαστεν μίζεροι τζιαι ανικανοποίητοι. Ακόμα shιειρόττερα, να αναπολούμεν στοιχεία ενός παρελθόντος που εν θα επιστρέψει πλέον, τζιαι που μέσα στο στρεβλωμένον μας οπτικόν πεδίον, φαντάζει ανώττερον. Που τούτην την έννοιαν, θέλει προσοχήν πως χειριζούμαστεν τα όνειρα μας τζιαι που τοποθετούμεν τον εκάστοτε "πήχυν". Καλλίττερα να πετύχεις κάτι μικρόν παρά να αποτυγχάνεις συνεχώς σε κάτι "μεγάλον". Τζιαι πάντα να αθθυμάσαι να κοιτάζεις τόσον ψηλά όσον τζιαι χαμηλά. 

Ώσπου να επιτευχθεί η επόμενη "ουτοπία" (μια λειτουργική συμφωνία στο κυπριακόν λόγου χάρην), stay cool and keep rocking!

Porca miseria Κυπραίοι...

"Πόθεν αίσχος έπρεπεν να λαλούν!" ωρύεται ο ένας. "Μα εν πολιτικούς που έχουμεν σε τούτον τον τόπον σιόρ; Να μας περιπαίζουν μέρα μεσημέριν;"

"Άσσιχτίρ οι διεφθαρμένοι!"ξιτιμάζει η άλλη! "Για τα ριάλια του κάθε ολιγάρχη καπιτάλα οι ζωππόβορτοι οι Κυπραίοι αφήνουν να ισοπεδωθούν τα καημένα τα shελονούθκια! Ξέρετε άλλη χώραν που να κάμνουν έτσι πράματα;"

"Μα να τρώει τα κονδύλια της Ε.Ε. μια Ροζαλίτα τζιαι να την αφήνουν να αλωνίζει έτσι σχέδιον;"απελπίζεται μια τρίτη. "Σε σοβαρές χώρες όποιος πάει να κάμει έτσι πράμαν κόφκουν του τα shέρκα του, οϊ όπως δακάτω".

"Αστυνομικόν άθρωπον τζιαι να τον πιάννουν να αυνανίζεται δημοσίως ρε κουμπάρε;" διερωτάται κάποιος άλλος. "Μα που ζούμεν σιόρ; Άτε κανεί τζιαι πάμεν να φύουμεν που την Μπανανίαν, εν αντέχεται". Τζιαι εν πολλοί φαίνεται που συμμερίζουνται τούτες τες "τάσεις φυγής". Ε, λοιπόν, οι πόρτες εν ανοιχτές τζιαι οι shύλλοι δημμένοι...

Έφερνα τα στο μυαλό μου, βουττημένος στην θάλασσαν του Μενεού, μετά που μόλις 20 λεπτά οδήγημαν που το σπίτι μου, καθώς ο ήλιος έππεφτεν πίσω που τους κοντινούς λόφους, όπου εμπορούσα να διακρίνω έναν αξιοσημείωτον αριθμόν ανεμογεννητριών, τζιαι εσκέφτουμουν πόσον μίζεροι εν κάμποσοι που μας τζιαι πόσον λλίον εκτιμούν το τι έχουν τζιαι το που ζουν. Τζιαι πως προτιμούν να επικεντρώνουνται στα αρνητικά, ωσάν να αδυνατούν να δουν κάτι το θετικόν να αναθαρρήσουν νάκκον.

Εντάξει, εν λέω, υπάρχουν πολλά ενοχλητικά, έως απαράδεκτα δεδομένα στη μέσην πραγματικότηταν της Κύπρου τζιαι των Κυπραίων αλλά παράλληλα υπάρχουν πολλά καλά, τα οποία κατά τη γνώμη μου, εν παρασάγγας παραπάνω. 

Τουλάχιστον ας πούμεν, εμάς εν μας κτυπούν τυφώνες που να ισοπεδώνουν τα πάντα μιαν την άλλην, όπως κάποιες πολιτείες των Η.Π.Α. ή ολόκληρη η Καραϊβική. Ούτε μας καταπλακώνουν οι λασπο-πλημμύρες όπως σε τόσες ασιατικές τζιαι αφρικανικές χώρες. Ούτε ισοπεδώνουν τες πόλεις μας οι πόμπες όπως δαμέ δίπλα στη Συρίαν. 

Ο ήλιος δακάτω λαμπει 95% του χρόνου τζιαι έρκουνται με τα εκατομμύρια να λιαστούν αλλά εμάς ενοχλεί μας. Πάφφα πούφφου ούλλη μέρα, κλεισμένοι μέσα στα κλιματιστικά, τζιαι δώστου οι φωτογραφίες με τα 45άρκα τζιαι τα 50άρκα στα θερμόμετρα. Μόλις όμως κάμει λλίον κρυούδιν ή καμμιάν νεροποντήν λλίον δυνάμενην, πάλε αρκέφκει η μουρμούρα: "Μα πόσον κρύον σιόρ, εμαρκώσαμεν. Έδωκα τζιαι €500 για θέρμανσην!" ή "Πάλε επλημμυρίσαν οι δρόμοι, εν δήμαρχος τούτος;" κλπ. Η ίσια μας βασικά εν βρίσκεται ακόμα τζιαι με τα "καιρικά φαινόμενα".

Ως αρκετά πρόσφατα, το αυτοκίνητο εν εκρίναμεν αναγκαίον να το κλειδώσουμεν καν. Τωρά σίουρα πρέπει να κλειδώσεις τζιαι καλά κάμνεις να μεν αφήκεις πράματα αξίας εκτεθειμένα. Αλλά τουλάχιστον περπατάς τη νύχταν άφοβα, σε αντίθεσην με πολλές ευρωπαϊκές χώρες, ακόμα τζιαι τες πιο ανεπτυγμένες. Η μικρή κοινωνία μπορεί να εν "χωρκάτικη" τζιαι "αδιάκριτη", αλλά παράλληλα εν οικεία τζιαι οι δεσμοί της οικογένειας εν δυνατοί ακόμα. Γι'αυτόν εν είσαι μόνος σου όταν κάμνεις μιαν αρχήν επαγγελματικήν ή οικογενειακήν, οι δικοί σου εν τζιαμέ κατάϋρα να σε στηρίξουν. Εννά μου πεις, γίνεσαι 30-40 χρονών τζιαι ακόμα παίρνεις καππακλίν της μάμμας σπίτιν, αλλά στο κάτω-κάτω, προτιμάς να ζεις στην Αυστρίαν που μόλις κλείσεις 18 σύρνουν σε έξω που το σπίτιν γιατί "ενηλικιώθηκες"; Ουδέν καλόν αμιγές κακού.

Οι πολιτικοί μας εν διεφθαρμένοι ναι. Πέτε μου μιαν χώραν, ακόμα τζιαι που τες "προηγμένες", που έννεν διεφθαρμένοι. Εν ίδιον του κράτους τζιαι της εξουσίας η διαφθορά. "Μα τζιαμέ τιμωρούν τους, δαμέ αλωνίζουν" λαλούν σου. Ναι φίλε μου, το κράτος σου όμως εν 67 χρονών, τα δικά τους εν 200 τζιαι 300 χρονών. Στην εξουσίαν δακάτω ακόμα εν αθρώποι που εζούσαν στα πρώτα του βήματα, τζιαι μάχουνται να τους διαδεχτούν τα κοπελλούθκια τους. Οι άλλοι έχουν τόσες γενιές πολιτικών τζιαι τόσην παιδείαν στην πολιτικήν αγωγήν τζιαι ακόμα αντιμετωπίζουν διαφθοράν. Γιατί σου κάμνει τόσην εντύπωσην; Ξεχνάς επίσης την "στρέβλωσην" του κυπριακού τζιαι τι "καθυστέρησην" προκαλεί στην "πολιτική νοημοσύνην" τούτου του τόπου;

Ο μέσος Κυπραίος εν φωνακλάς ναι αλλά σκάζει σου τζιαι κανένα χαμόγελον. Εν παραπονιάρης αλλά εν τζιαι εργατικός. Θέλει τα ούλλα δικά του αλλά εν έτοιμος να βοηθήσει έναν άγνωστον. Δυσπυρκά στες ουρές αλλά περιμένει τη σειράν του. Χωρίζει εύκολα αλλά αρέσκει του η οικογένεια. Εν εγωκεντρικός αλλά θέλει φίλους, τζιαι μάλιστα πολλούς. Οι δε Κυπραίες, εν τσαούshες, αλλά - θεωρώ - εν οι πιο ερωτικές τζιαι οι πιο όμορφες γυναίκες του κόσμου!

Όταν λοιπόν σε μιαν ώραν μπορείς να βρεθείς που τα ύψη του Ολύμπου στες πιο καθαρές παραλίες της Ευρώπης, μεν νοσταλγείς τα shιόνια της Κεντρικής Ευρώπης ή τους τυφώνες της Καραϊβικής.
Όταν κάθε παθκιά του τόπου σου εν ιστορία τζιαι πολιτιστική κληρονομιά, μεν μελαγχολείς στην σκέψην του Λούβρου ή της Σκάλας του Μιλάνου. Όταν μπορείς να γευτείς ορισμένες που τες πιο νόστιμες γεύσεις της μεσογειακής κουζίνας, μεν ξερογλύφεσαι με πάπιαν Πεκίνου ή βατραχοπόδαρα. Όταν μπορείς να περπατήσεις ή να ποδηλατήσεις ανάμεσα στα πιο όμορφα τζιαι ποικίλα γήινα ανάγλυφα τζιαι φυτά, μεν μακαρίζεις τους Ευρωπαίους επειδή έχουν ποδηλατόδρομους στα αχανή αστικά τους κέντρα.

Κάμε κριτικήν, οϊ μηδενισμόν. Να θωρείς τζιαι πιο ψηλά, ναι, αλλά θώρε τζιαι που πατάς τζιαι τι κατέχεις, τζιαι πόσοι εν σε shιειρόττερην μοίραν. Κανεί πιον με τη μιζέρκαν, είμαστεν αδικαιολόγητοι, είμαστεν αχάριστοι.

Ώσπου να κόψουμεν τη μιζέρκαν, stay cool and keep rocking!

Η γοητεία του ταξιδιού

Πίσω στο "άντρο" μου, απολαμβάνοντας το "αραλίκκιν" μετά που μιαν εβδομάδαν ταξιδιωτικής "κραιπάλης"(την 2ην τούτον το καλοκαίριν, που αποτελεί οικογενειακόν ρεκόρ), αναρωθκιούμαι που βρίσκεται, στα ενδότερα της ανθρώπινης ψυχοσύνθεσης, τούτη η αγάπη για τα ταξίθκια. Χαρακτηριστικά, αν ρωτήσεις τους αθρώπους τι θα εκάμναν αν είχαν άφθονα χρήματα, παραπάνω που τους μισούς θα σου απαντήσουν το κλασσικόν "θα εγύριζα τον κόσμον".

Αντιμετωπίζοντας κάπως πιο πραγματιστικά το θέμαν, επιστρέφω στο παρελθόν του homo sapiens, ένα παρελθόν πάνω σε μιαν θάλασσαν δέντρων, με αφθονίαν τροφής τζιαι - το κυριόττερον - ασφάλειαν που τα αρπακτικά του εδάφους. Καμμιά ανάγκη για "εξερεύνηση", αφού ότι εχρειάζουνταν για να ευημερήσουν εβρίσκετουν εντός ακτίνας ολίγων χιλιομέτρων. Τζιαι ξαφνικά κάτι συμβαίνει. Άλλη μια κλιματική αλλαγή, που τες πολλές μέσα στες χιλιετηρίδες, αποψιλώνει το δάσος. Ο πρόγονος μας βρίσκεται στο έδαφος, γυμνός, στο έλεος των αρπακτικών, τζιαι με την τροφήν να γίνεται δυσεύρετη. Κάπου τζιαμέ ο άθρωπος έγινεν νομάδας. Τζιαι έμεινεν έτσι για δεκάδες χιλιάδες χρόνια. Ώσπου κάποτε, άρκεψεν να καλλιεργεί τη γην τζιαι να τρέφεται πάλε χωρίς την ανάγκην της περιπλάνησης. Ανακάλυψεν παράλληλα τη φωθκιάν τζιαι το λόγον τζιαι εσκαρφάλλωσεν στην κορυφήν της τροφικής αλυσίδας. Τέρμαν τζιαι ο φόος των αρπακτικών. 

Φαίνεται όμως, ότι κάτι που τον νομάδαν κουβαλούμεν το ακόμα μέσα μας. Όπως η χαρά του κυνηγιού εν μια ανάγκη που μόνη της, η οποία αναπτύχθηκεν στο πλαίσιον της αναζήτησης τροφής, έτσι τζιαι η χαρά της περιπλάνησης εν μια ενδόμυχη ανάγκη - φαίνεται μου - που ακόμα κουβαλούμεν μέσα μας. Εν χρειάζεται να υπάρχει βιοποριστική ανάγκη για να ταξιδέψουμεν. Εν χαρά που μόνον του το ταξίδιν.

Βέβαια, για έναν σπιτόσκυλον σαν εμέναν, άλλη τόση χαρά εν η επιστροφή στο λημέρι μου, στο άδυτο μου, στο καταφύγιο μου, όπως θέλετε πείτε το. Τζιαι πως να χαρείς την επιστροφήν, αν δεν λείψεις τζιαι λλίον που κοντά του;

Όπως ούλλα τα ταξίθκια, τούτα του φετινού καλοκαιριού αφήσαν μου ερεθίσματα σε ούλλες τες αισθήσεις τζιαι εμπλουτίσαν τον κόσμον μου, εξωτερικόν τζιαι εσωτερικόν. Πάνω που ούλλα, εδώσαν μου φρέσκες αναμνήσεις, στες οποίες με διάφορους τρόπους θα μπορώ να ανατρέξω όποτε το νιώσω ανάγκην. Τζιαι, σαν έξτρα μπόνους, κάπως όπως περιγράφει η φίλτατη Bea, στην τελευταίαν της ανάρτησην, απολαμβάνω το πως ζουν τα ταξίθκια τα κοπέλια μας. Εν πολλές οι περιπτώσεις που αντί να θαυμάζω μιαν εικόναν ή έναν δρώμενον επροτίμησα να γυρίσω προς τα πρόσωπα τους για να δω τες αντιδράσεις τους. Άλλον να σας το λαλώ τζιαι άλλον να το ζήσετε. 

Ώσπου να ξανατρέξω το πενταρούδιν μου στες όχθες του Seine, stay cool and keep rocking!

Το χρέος ως δύναμη

Κάπου πρέπει να έχω αναφέρει ξανά ότι ο πεθερός μου εν συλλέκτης μετάλλων. Κανονικά, αδειοδοτημένος. Τζιαι μέσω τούτου έκαμεν δουλειάν κάτι που έκαμνεν ανέκαθεν ως χόμπυ, δηλαδή να συνάει τζιαι να αξιοποιεί πράματα που ο κόσμος εθεωρούσεν άχρηστα για τον οποιονδήποτε λόγον. Στο πλαίσιον τούτον έβρισκεν τζιαι βρίσκει απίστευτον αριθμόν αντικειμένων που εν δύσκολον να αντιληφθεί κάποιος τι εσκέφτετουν ο άθρωπος που τα επέταξεν. Γενικά εν απίστευτον τι πετάσσει ο κόσμος δακάτω. Τζιαι φυσικά, μέσα σε τούτα, επανειλημμένα, βρίσκει τζιαι βιβλία κάθε είδους. Όποτε συμβεί τούτον, βάλλει με να τα τσιεκκάρω για να διαπιστώσω κατά πόσον αξίζουν διάσωσης. Εγώ επειδή θεωρώ "ιεροσυλίαν" να πετάσσω βιβλία, ακόμα τζιαι άρλεκιν, οϊ μόνον φέρνω τα σπίτιν αλλά θκιαβάζω τα τζιόλας. Τζιαι τούτην την περίοδον θκιαβάζω το τελευταίον μιας παρτίδας που πρέπει να ανήκεν σε κάποιον Εγγλέζον ή κάποιον αγγλομαθήν Κυπραίον εν πάσει περιπτώσει. Ο τίτλος του είναι "London", κάποιου Eduard Rutherfurd τζιαι ήβρα το αρκετά αξιόλογον, όπως τζιαι τα περισσότερα της συγκεκριμένης, διασωθείσας παρτίδας. Έκαμεν μου δε αρκετήν εντύπωσην έναν απόσπασμαν, το οποίον εμετάφρασα τζιαι παραθέτω πιο κάτω. Το σκηνικόν διαδραματίζεται στο Λονδίνο στα 1066 μ.Χ., στα χρόνια του Γουλιέλμου του Κατακτητή, τζιαι ο διάλογος εν ανάμεσα σε έναν πλούσιον έμπορον τζιαι τον γιον του, επίδοξον διάδοχον της επιχείρησης, καθώς παίζουν σκάκι:

"Έχω μια ενδιαφέρουσα περίπτωση να σκεφτείς, άρχισε. "Ένας άνθρωπος με χρέη". Κοίταξε τον γιο του σκεπτικός. " Ποιος, γενικά, είναι πιο δυνατός, Χένρυ - ένας άνθρωπος με μετρητά ή ένας άνθρωπος με χρέη;"

"Ένας άνθρωπος με μετρητά".

"Υπέθεσε, όμως, ότι ένας άνθρωπος σου οφείλει ένα χρέος και δεν μπορεί να πληρώσει".

"Θα καταστραφεί", απάντησε ο Χένρυ ήρεμα.

"Μα τότε θα χάσεις ότι του έχεις δανείσει".

"Εκτός και αν κατάσχω όλα όσα έχει έναντι πληρωμής. Αλλά αν αυτά δεν αξίζουν τίποτε, τότε χάνω".

"Άρα όσο σου οφείλει χρήματα, τον φοβάσαι;" Βλέποντας τον Χένρυ να γνέφει καταφατικά, συνέχισε. " Αλλά τώρα σκέψου το εξής. Τι γίνεται αν αυτός ο άνθρωπος μπορεί τελικά να σου καταβάλει ότι οφείλει, αλλά επιλέγει να μην το κάνει; Τώρα τον φοβάσαι γιατί έχει τα χρήματα σου, αλλά αφού μπορεί να σε πληρώσει, αυτός δεν σε φοβάται".

"Συμφωνώ".

"Πόλυ καλά τότε. Υπέθεσε τώρα, Χένρυ, ότι χρειάζεσαι εκείνα τα χρήματα πολύ. Προτείνει να συμβιβαστείς με λιγότερα από όσα σου οφείλει. Το δέχεσαι;"

"Μπορεί να αναγκαστώ να το πράξω".

"Όντως μπορεί. Και τώρα, δεν συμφωνείς ότι έχει βγάλει λεφτά πάνω στη ράχη σου; Έτσι, λόγω του χρέους που κατείχε, ήταν δυνατότερος από σένα;"

"Εξαρτάται από το αν θέλει να ξανακάνει συνεργασίες μαζί μου" είπε ο Χένρυ.

Ο Silversleeves (σημ. ο πατέρας έμπορος) κούνησε το κεφάλι του. "Όχι. Θα εξαρτηθεί από πολλά πράγματα" απάντησε. "Στη χρονική συγκυρία, στο αν χρειάζεστε ο ένας τον άλλον, σε άλλες ευκαιρίες, στο ποιος έχει πιο δυνατούς φίλους. Είναι ζήτημα κρυμμένων ισορροπιών. Όπως αυτό το παιχνίδι σκάκι". Σταμάτησε για λίγο σκόπιμα. " Πάντα να θυμάσαι το εξής: οι άνθρωποι εμπορεύονται με σκοπό το κέρδος. Ωθούνται από απληστία. Αλλά το χρέος έχει να κάνει με το φόβο, και ο φόβος είναι πιο δυνατός από την απληστία. Η πραγματική δύναμη, το όπλο που νικά όλα τα άλλα, είναι το χρέος. Οι ηλίθιοι αναζητούν χρυσό. Ο σοφός άνθρωπος μελετά το χρέος. Αυτό είναι το κλειδί για κάθε επιχείρηση". Χαμογέλασε, και στη συνέχεια άπλωσε το χέρι του. "Checkmate"!

 Ώσπου να μου ξανακάμει εντύπωσην κάποιον απόσπασμαν κάποιου βιβλίου, stay cool and keep rocking!

Η εσχάτη των ποινών

Κάτι πολλά σύντομα, τωρά που ήρτεν στο μυαλό μου (γιατί το γήρας ουκ έρχεται μόνον τζιαι ξηχάννω απίστευτα εύκολα, άσε που άρκεψεν τζιαι η πρεσβυωπία): ποια θα έπρεπεν να είναι η "εσχάτη" των ποινών; Ο θάνατος, με κάποιες που τες ευφάνταστες μεθόδους που υπάρχουν ανά την υφήλιον, ή η ισόβια φυλάκιση;

Κάποια εγκλήματα εν τόσον "ειδεχθή", που πολλύς κόσμος οδηγείται στην "αυθόρμητην", τζιαι εξόχως συναισθηματικήν κατά τη γνώμη μου, τάσην να απαιτεί το "εις θάνατον", υποθέτω με το σκεπτικόν ότι το πολυτιμόττερον αγαθόν για κάθε άθρωπον εν η ζωή του, οπότε δεν μπορείς να του κάμεις κάτι shειρόττερον που το να του την αφαιρέσεις. Πόση αλήθκεια υπάρχει όμως σε τούτην τη θεώρηση;

Κατ'αρχήν η κοινωνία ευρύτερα, όπως εκφράζεται μέσα που τους νόμους τζιαι τους θεσμούς του κράτους, όταν τιμωρεί έναν που τα μέλη της για τες πράξεις του, έshιει, ή πρέπει να έshιει, συγκεκριμένους στόχους:

1) Να προστατέψει την "κοινωνικήν ειρήνη"

2) Να αποτρέψει επανάληψην βλαβερών συμπεριφορών

3) Να "αναμορφώσει" το συγκεκριμένο μέλος της ώστε να μπορεί να επιστρέψει στους κόλπους της.

Λαμβάνοντας υπόψην τούτα τα σημεία, εν φανερόν το βασικόν μειονέκτημαν της θανατικής ποινής: εν εμπεριέχει τζιαι αποτυγχάνει πλήρως να φέρει εις πέρας το τρίτο σημείο. Προφανώς γιατί ένας νεκρός εν μπορεί πλέον να "αναμορφωθεί". Ασχέτως αν στα πρώτα θκιό σημεία, εν πολλά πιο "εμφαντική" που τα ισόβια.

Θκιό "δυνατά σημεία" της θανατικής ποινής εν η "εξασφάλιση" ότι ο παραβάτης έθθα "διαφύγει" κάπως την εκτέλεσην της ποινής, όπως μπορεί να συμβεί στην ισόβιαν κάθειρξην, αφού εν τίθεται θέμαν μείωσης της (άμα επέθανες, επέθανες τζιαι τέλος) ή ξέρω γω, δραπέτευσης ή ευνοϊκής μεταχείρισης λόγω διαφθοράς των θεσμών. Συν του ότι, ειδικά για πολλά σκληρά εγκλήματα, ενδεχομένως να ικανοποιεί το αίσθημαν της εκδίκησης για τα "θύματα" σε πιο μεγάλο βαθμό.

Προσωπικά, είμαι υπέρ της κατάργησης της θανατικής ποινής, τζιαι θεώρησης ως "εσχάτης" ποινής την ισόβιαν κάθειρξην, για τους εξής θκιό λόγους:

1) Διά την ευκαιρίαν "αναμόρφωσης" του παραβάτη, κάτι που εν μέρος των καθηκόντων του κράτους τζιαι του νομικού του συστήματος, ενώ η "εκδίκηση" εκ μέρους των θυμάτων δεν είναι.

2) Θεωρώ ότι η επ' αόριστον στέρηση της ελευθερίας για το μέσον άθρωπον εν μια πολλά πιο σκληρή τιμωρία παρά ο θάνατος. Ευτυχώς εν το έχω ζήσει ποττέ, αλλά είμαι πεπεισμένος ότι κανένας άθρωπος εν μπορεί να ευτυχήσει κλεισμένος σε έναν κλουβίν, όσες ανέσεις τζιαι να περιλαμβάνει.

Φυσικά, εννοείται ότι απαιτείται το "αδιάφθορον" των θεσμών τζιαι της τήρησης της νομοθεσίας για τους πάντες, ώστε η "εσχάτη" των ποινών αφενός να αποδίδεται ακριβοδίκαια τζιαι αφετέρου να τηρείται κατά γράμμαν τζιαι "πνεύμαν", κάτι που δυστυχώς παρατηρούμεν ότι δεν ισχύει παντού τζιαι πάντα, με αποτέλεσμαν το "αίσθημαν δικαίου" να μεν ικανοποιείται, υπονομεύκοντας την εμπιστοσύνην του πολίτη στην αποτελεσματικότηταν τόσον του κράτους όσον τζιαι της συγκεκριμένης ποινής. 

Ώσπου να μεν γίνουνται εγκλήματα που απαιτούν την "εσχάτην των ποινών", stay cool and keep rocking!

Όπλα τζιαι τριαντάφυλλα στην Πράγα!

Όταν στες αρχές του χρόνου η παρέα εσκέφτετουν να πάει σε μιαν που τες συναυλίες των Guns n' Roses κάπου στην Ευρώπην, κανένας νομίζω εν επίστευκεν ότι θα το εκάμναμεν τελικά. Ακόμα τζιαι όταν αγοραστήκαν διαδικτυακά τα εισιτήρια για την συναυλία στην Πράγαν τον Ιούλιον, οι παραπάνω ελέαμεν ότι εννά πρέπει να τα πουλήσουμεν όταν έρτει η ώρα γιατί "σιγά να μεν πάμεν". Τζιαι όμως, τωρά που γράφω, έχουμεν ήδη πάει τζιαι επιστρέψει που έναν θαυμάσιον ταξίδιν σε Βερολίνο - Πράγα, στην οποίαν Πράγαν είδαμεν τζιαι ακούσαμεν τα εφηβικά μας είδωλα ζωντανά! Ακόμα τζιαι τωρά που έγινεν, ώρες- ώρες εν δύσκολον να το συνειδητοποιήσω. Αλλά ας τα πάρουμεν που την αρχήν.

Μέσα στον Απρίλην έπρεπεν να αποφασίσουμεν αν θα επηένναμεν τελικά. Τζιαι ένας-ένας τα μέλη της παρέας εδηλώναν παρών. Τζιαι μάλιστα οικογενειακώς. Έτσι αρκέψαμεν να γυρεύκουμεν πτήσεις για Πράγαν, οι οποίες όμως, ακόμα τζιαι τρεις μήνες πριν ήταν πανάκριβες. Οπότε ετέθηκεν το σενάριον να πάμεν σε μιαν άλλην πόλην με φτηνόττερες πτήσεις τζιαι μετά είτε να οδηγήσουμεν είτε να πιάμεν τρένον για Πράγα. Διαδικασία η οποία οδήγησεν μας να εύρουμεν τζιαι  - κυρίως - να κλείσουμεν πτήσεις για Βερολίνο! Ο κύβος ερρίφθην. Τέσσερις φίλοι συν γυναιξί τζιαι τέκνοις, συνολικά μια ομάδα 15 αθρώπων, θα επηένναμεν Βερολίνο - Πράγαν με κεντρικόν στόχον να δούμεν ζωντανά τους Guns n' Roses! Un - fucking - believable!

Που δαμέ τζιαι δα εν τόσα τα όσα εζήσαμεν τούτες τες 7 μέρες συνολικά του Ιουλίου που έθθα αποπειραθώ να τα καταγράψω ούλλα. Απλά εννά παραθέσω κάποια βασικά σημεία έτσι για λόγους "ημερολογίου". 

Το πρώτον που σημειώνει κάποιος εν η διαφορά στο κλίμαν τζιαι το περιβάλλον μόλις 4 ώρες με το αεροπλάνον που την Κύπρο. Τόσον το Βερολίνο όσον τζιαι η Πράγα ήταν 15-20 βαθμούς πιο "κρύες", ενώ έβρεξεν αρκετές φορές μέσα στη βδομάδα. Ανάσα μετά τον καύσωναν της Κύπρου.

Το δεύτερον εν οι "κλίμακες" τζιαι τα "μεγέθη" όταν φύεις που τον επαρχιώτικον μικρόκοσμο μας τζιαι βρεθείς σε οποιονδήποτε μεγάλον αστικόν κέντρον της δύσης. Που τον ολομέταλλον, γιγάντιον σταθμόν του τρένου του Βερολίνου στους ουρανοξύστες της Potsdamer Platz τζιαι τη Γέφυραν του Καρόλου πάνω που τον Μολδάβαν στην Πράγα. Η δε Πράγα πρέπει να εν η χαρά του φοιτητή αρχιτεκτονικής. Δεν χορτάνεις να μελετάς τα κλασσικά κτίρια τζιαι τα μνημεία σύγχρονου κατασκευαστικού μεγαλείου. Έννεν περίεργον που όποτε στραφώ Κύπρον που έτσι πόλεις φαίνεται μου λες τζιαι έππεσεν δακάτω μια πόμπα τζιαι εν έμεινεν τίποτε όρθιον.

Το τρίτον εν τα νερά τζιαι το πράσινον. Αναρωθκιούμαι πόσες μεγαλουπόλεις της Ευρώπης εν έχουν κάποιον ποταμόν να τες διασχίζει. Το Βερολίνο έshιει τον Σπρέε τζιαι η Πράγα τον Μολδάβαν (εγώ ενόμιζα ήταν ο Δούναβης - έτο κάτι που έμαθα σε τούτον το ταξίδι, μα ποιος μου είshεν πει παλιά ότι που τες τρεις μεγάλες πόλεις πάνω στο Δούναβη - Βιέννη, Βουδαπέστη, Πράγα, η Βουδαπέστη εν η πιο όμορφη; - τέσπα). Τζιαι δάση, πολλά δάση, πλατείες παντού, πάρκα με τεράστια δέντρα τζιαι όμορφα έργα τέχνης να τα διακοσμούν. Συγκρίνετε τα τούτα με το γραμμικόν του Πιθκιά, ο οποίος τιμά μας με την παρουσίαν νερού λλίες μέρες το χρόνο.

Το τέταρτον εν οι συγκοινωνίες. Τζιαι οι θκιό πόλεις, όπως τζιαι οι παραπάνω δυτικές μητροπόλεις, εν τρομερά εύκολες στην διακίνησην, προσφέροντας μιαν πληθώραν μέσων, που το άριστο δίκτυον για πεζούς τζιαι ποδηλάτες μέχρι το μετρό τζιαι τα τρένα. Σε συνδυασμόν με τα εργαλεία που προσφέρει το διαδίκτυον τζιαι την άριστην παροχήν wi-fi σε ούλλους τους δημόσιους χώρους, μπορείς να κινηθείς παντού εύκολα, έγκαιρα τζιαι άφοβα.

Το πέμπτον εν η αγορά. Μπορείς να περπατάς για ώρες σε εμπορικούς δρόμους τζιαι τεράστια mall χωρίς να προλάβεις να δεις παρά έναν μικρόν κλάσμαν του τι έχουν να προσφέρουν. Τόσον σε "ψώνια" όσον τζιαι σε επιλογές φαγητού. Μέσα σε μιαν εβδομάδαν εδοκιμάσαμεν τόσες κουζίνες τζιαι είδη μπύρας όσες δεν επετύχαμεν σε αρκετά χρόνια. Τζιαι οι τιμές για ούλλα τα βαλάντια.

Το 6ον εν ο πολιτισμός τζιαι η ιστορία. Παντού μουσεία τζιαι εκδηλώσεις, ο τόπος γεμάτος με σύμβολα τζιαι σημεία κοσμοϊστορικής σημασίας, όπως το check point Charlie στο Βερολίνο τζιαι τα ίχνη του τείχους σαν "ουλή" στους δρόμους της πόλης. Τζιαμέ βέβαια ερίξαν το τείχος τζιαι ετερματίσαν την διαίρεσην. Η σύγκριση με μας δακάτω καταθλιπτική, ειδικά αφού τες μέρες του ταξιθκιού εσημειώθηκεν τζιαι το ναυάγιον στο Γκραν Μοντανά. 

Sony Center, Βερολίνο...αποκυπριακοποιηθείτε! 

Το αποκορύφωμαν της εκδρομής φυσικά ήταν η συναυλία μεσοβδόμαδα στα περίχωρα της Πράγας. Επήαμεν οι μαντράχαλοι της παρέας συν μια που τες κοπέλλες έτσι για να σπάσει η "βαρβατίλλα". Το μέρος ήταν φυσικά μέσα στο πράσινο, δίπλα που ένα μικρόν αεροδρόμιο, τζιαι ο θόρυβος που τες μηχανές των ελικοφόρων καθώς απογειώνουνταν δίπλα που το χώρο της συναυλίας εξόχως ταιρκαστός. Κάπου εθκιάβασα την επομένην ότι πάνω που 50000 αθρώποι ήταν μαζί μας τζιείνην τη νύχταν!

Ήμαστεν σχετικά μακριά που τη σκηνή αλλά εμπορούσαμεν να δούμεν μέσα που γιγαντοοθόνες τα είδωλα της εφηβείας μας. Εμφανώς γερασμένοι οπτικά αλλά τούτον εδιαλύθηκεν μόλις άρκεψεν το "So easy" (ακριβώς στην ώραν τους πρέπει να πω), με τον Axl να "σπριντάρει" χαρακτηριστικά πάνω στην σκηνήν τζιαι τες πρώτες power chords του Slash να δονούν τον αέραν. Με τες μπύρες ανά χείρας τζιαι τες φανελλούες μας προτεταμένες, εροκκάραμεν μαζίν τους για τρεις ώρες!

Four mantrahals on their way to the G'N R concert in Prague, July 2017

Five mantrahals, a lady and their beers at the G' N R concert in Prague, July 2017

Επαίξαν τα σχεδόν ούλλα, τζείνα που έπρεπεν δηλαδή, "Mr. Brownstone", "Night Train", "Paradise City", "Welcome to the jungle" "Civil war", "Don't Cry", "You could be mine", "Enstranged" κλπ. κλπ. Μια μικρή αντίρρηση, το "Paradise city" εν το παίζεις τελευταίον, όταν η μέση ηλικία των οπαδών σου εν 45 τζιαι ως το τέλος του τριώρου έχουν λλίον πολλά "πεθάνει". Αλλά εν πειράζει, τούτα εν πταίσματα μπροστά σε τόσον μεγαλείον...πάρτε μια γεύση!

Η εκδρομή ήταν, για να κλείσω κάπου δαμέ (εν μου αρέσκουν οι μακρόσυρτες αναρτήσεις), η συνεύρεση της παρέας, με τες οικογένειες μας ο καθένας, σε μιαν "δοκιμασίαν" 7 ημερών μαζί, μετά που αρκετά χρόνια. Το αποτέλεσμαν εξόχως θετικόν, αφού "αντέξαμεν" ο ένας τον άλλον για σεβαστόν χρονικόν διάστημαν με όμορφα αποτελέσματα. Οι φίλοι εν φίλοι έστω τζιαι υπό το ευρύτερον πλαίσιον που θέτουν οι οικογένειες που εδημιουργήσαμεν. Όποιος έshιει σύζυγον τζιαι μωρά καταλαβαίνει πως αλλάσσει το πράμαν, παρά να επηένναμεν μόνον οι μαντράχαλοι στο ταξίδι (εκκρεμεί πάντως μια "εργένικη" εξόρμηση κάπου). Παρά τες προφανείς προκλήσεις τούτης της παραμέτρου, εθκιαβήκαμεν πόμπα, τζιαι - το πιο σημαντικόν - εδώσαμεν στα κοπέλια τζιαι τες κοπέλλες μας εμπειρίες που θα τους συντροφεύκουν στη ζωήν τους τζιαι θα τους κάμνουν πιο γεμάτους. Όπως λαλεί τζιαι η διαφήμιση της γνωστής πιστωτικής κάρτας - αξία ανεκτίμητη.

Ώσπου να ξαναπάμεν παρέαν στους επόμενους γεροντοροκκάες της νιότης μας, stay cool and keep rocking!

Πόσα εν αρκετά;

Μόλις ετέλειωσα άλλον έναν επεισόδιο του Gotham. Ένας "βρώμικος" αστυνομικός, ο οποίος μόλις είshεν περάσει την - καθόλου ευχάριστην - εμπειρίαν να απειλούν τη ζωήν της οικογένειας του για να ομολογήσει, παρακαλεί γονατιστός τον πρωταγωνιστήν - ντετέκτιβ για τες ζωές της οικογένειας του, θεωρώντας ότι τζιείνος έβαλεν τον μαφιόζον μπράβον να κάμνει "πατητές" της γυναίκας του ώσπου να μιλήσει. Τζιαι ο ντετέκτιβ θωρεί τον έντρομος, γιατί όντως είshεν ζητήσει χάρην που συγκεκριμένον μαφιόζον για "στοιχεία". Δίδαγμαν πρώτον: όταν θέλεις "νόμιμες" δουλειές τζιαι διαδικασίες, εν πάεις σε εγκληματίες για βοήθειαν.

Ασχέτως αν είναι φανταστικόν το "υπόβαθρον" της σειράς, η κατάσταση της αστυνομίας στο Γκόθαμ προσομοιάζει με την μέσην κατάστασην της αστυνομίας στες Η.Π.Α. Από ότι ξέρω, οι αστυνομικοί στες Η.Π.Α. πληρώνουνται αρκετά καλά. Οπότε ο κύριος λόγος να γίνεις "βρώμικος" εν η απληστία. Τζιαι δαμέ τίθεται το φιλοσοφικόν ερώτημαν: πόσα εν αρκετά (αγαθά, υλικά τζιαι άϋλα) για να πει ο μέσος άθρωπος, "εντάξει ρε κοπέλια, κανεί με τόσα, εν θέλω άλλα, δώστε τζιαι σε κανέναν άλλον";

Κάποιαν στιγμήν πρόσφατα είδα κομμάθκια της ταινίας "Wall Street: Money Never Sleeps", που εν συνέχεια μιας ταινίας των 80's με τον Micheal Douglas τζιαι τον Charlie Sheen. Ο πρωταγωνιστής (το κοπέλλιν που έκαμεν όνομαν στους Transformers) ρωτά τον "κακόν" της ταινίας "πόσα εν αρκετά για σέναν". Η απάντηση, αποστομωτική...

Έτσι το ερώτημαν, αν τζιαι για τον καθέναν φαντάζει διαφορετικόν, εν ολίγοις συνοψίζεται σε τούτην την απλήν προτασούλαν: "Τζι'άλλον". Τζιαι όσον τζιαι αν αρκετοί που μας μπορεί να το αρνηθούμεν, υπάρχει κάτι στην σύντομην τζιιαι εύθραστην ζωούλα μας που εν μπορούμεν να χορτάσουμεν. Αρκέφκοντας φυσικά που την ίδιαν την ζωούλαν...

Ώσπου να αποφασίσουμεν πόσα εν αρκετά, stay cool and keep rocking!

R.I.P. Ξέρξη...

Εκατάλαβα το ότι κάτι πάει λάθος όταν εν τα είδα το πρωίν που εφεύκαμεν με τα κοπέλια για το σχολείον τους. Πάντα επεριμέναν στην πόρταν για πρωινόν, σήμερα ήταν άφαντα τζιαι η μάνα τους μόνη της. Ο Ξέρξης εν το ασπρόμαυρον στα αριστερά της φωτογραφίας, αν τζιαι είshεν μεγαλώσει που τότε που εφκάλαν τα κοπέλια τη φωτογραφίαν. Εχτές εκλείαν θκιό μηνών όπως μου είπεν χαρούμενος ο Χάρης, ο οποίος "υιοθέτησεν" τζιαι "εβάφτισεν" τον Ξέρξη. Βέβαια ήταν αυθαίρετη ονομασία αφού εν νωρίς να καταλάβουμεν το φύλον τους, τζιαι επιφυλασσετουν να το αλλάξει σε "Ρωξάνη" αν εδιαπιστώναμεν μετά ότι εν θηλυκόν.

Τέσπα, οι μιτσιοί εν ανησυχήσαν με την απουσίαν των καττουθκιών, "κάπου θα ετζοιμούνταν ακόμα". Εγώ, επειδή αναγιώθηκα με τους κάττους, τζιαι επειδή εφώναξα πεντέξι φορές, εν εκαθησυχάστηκα. Περίεργον...

Όταν εστράφηκα που το σχολείον ακόμα ήταν απόντα τα γατάκια. "Εν πάμεν καλά" λαλώ που μέσα μου, χαιδεύοντας την μάναν (Ντάλεξ το όνομα, που το Dr. Who and the Daleks) η οποία εσυμπεριφέρετουν κάπως. Μετά, ενώ ήμουν μέσα, άκουα το κάλεσμαν της (χαρακτηριστικό μιαούρισμαν τζιαι κάτι σαν γουργουρητόν πολλά χαρακτηριστικά της μάνας κάττας) τζιαι εποshέπαζα στην αυλή μπας τζιαι δω την με τα νεογνά της. Τίποτε. Έδωκα έναν κοντινόν γυρόν στη γειτονιάν με την Ντάλεξ τα πισών μου. Πάλε τίποτε.

Ήρτεν η ώρα να φύω για τες δουλειές του πρωινού, τζιαι εξεκίνησα, πιο ανήσυχος πρέπει να το πω γιατί πρώτη φοράν εμεινίσκαν τόσην ώραν "χωσμένα" τα γατάκια. Δυστυχώς, οι φόβοι μου επαληθευτήκαν, 5-6 τετράγωνα μακριά που το σπίτι μας, πάνω σε σχετικά πολυσύχναστο δρόμο δαμέ στην Καλλιθέαν του Δαλιού. Πάνω στο οδόστρωμαν, μια ασπρόμαυρη τούφα. Επάρκαρα στο παγκέττον για να δω πιο καλά αν τζιαι ήδη είχα καταλάβει τι ήταν.

Ο καημένος ο Ξέρξης ήταν πεθαμένος ήδη, αφού προφανώς εκτυπήθηκεν που αυτοκίνητον ενώ επροσπαθούσεν ακόμα να καταλάβει που εβρέθηκεν, μακριά που την φιλόξενην αυλήν μας τζιαι την χνουδωτήν αγκαλιάν της μάνας του. Ήταν φυσικά φρικτά παραμορφωμένος ήδη αλλά εν τόσον χαρακτηριστικόν το καλούπιν τζιαι τα χρώματα του που εν εχωρούσεν άρνησην ή ελπίδαν.

Πραγματικά, άβυσσος η ψυshιή του αθρώπου. Έχω χάσει αθρώπους δικούς μου (ευτυχώς για την ώραν μόνον παππούδες) τζιαι δεν εστεχωρήθηκα πολλά ούτε έκλαψα ποττέ μου σε κηδείαν. Τζιαμέ, στην άκρην του δρόμου, με τα αυτοκίνητα να ρέσσουν, άρκεψα να κλαίω όπως το κοπελλούϊν το 6χρονον. Κλαίω τζιαι τωρά όπως το μωρόν καθώς γράφω. Εγώ, που έχασα αμέτρητους κάττους τζιαι καττούθκια, τζιαι ξέρω ότι εν η μοίρα του "cat person" να χάνει τους κάττους του σχετικά νωρίς, ειδικά αν τους έshιει ελεύθερους στη γειτονιάν. 

Έπιασα ότι απόμεινεν που τον Ξέρξην τζιαι έβαλα τον να "πνάσει" σε διπλανό χωράφιν. Τζιαι έφυα για να πάω να κάμω τες δουλειές μου. Μέσα στα δάκρυα. Χαράς το κακόν ρε παιδί μου. Πως του λαλείς όμως του Χάρη ότι ο Ξέρξης του is no more τζιαι ότι ποττέ έθθα μάθει αν ήταν όντως Ξέρξης ή Ρωξάνη;

Τζιαι κυρίως, πως του λαλείς τι υποψιάζεσαι; Ότι κάποιον σκατόψυχον πλάσμαν που αποκαλεί τον εαυτόν του γείτοναν (υποθέτω, εν παίρνω τζιαι όρκον τζιαι εν έshιει τζιαι ιδιαίτερην σημασίαν εξάλλου) έπιασεν τα θκιό γατάκια γιατί επειράζαν τα τζιέρρατα του προφανώς, τζιαι απομάκρυνεν τα σε "ασφαλήν απόστασην" για να μεν τον ενοχλούν; Προκαλώντας έτσι τον θάνατον τουλάχιστον του ενός; 

Μεινίσκει το άλλον γατάκιν, που ο Χρίστος ονόμασεν Lion, αν τζιαι πιο πολλά μοιάζει με τιγράκιν, όπως μπορείτε να δείτε στη φωτογραφίαν. Οδήγησα πάνω κάτω στο δρόμον αλλά εν ήβρα άλλον πτώμαν. Τζιαι οι θκιό τους είχαν αρχίσει να τρων κανονικά, οπότε κάπου έμεινεν μου η ελπίδα ότι θα ήβρεν καταφύγιον στα διπλανά σπίθκια, όπου μπορεί να βρεθεί μια ψυshιή λλιόττερον ελεϊνή τζιαι να τον υιοθετήσει. Σε αντίθεσην με τον Ξερξάκον, που ήταν κάπως ασχημούλης ακόμα, ο (αν εν αρσενικός, εν θα μάθουμεν ποττέ επίσης) Lion εν πανέμορφον τζιαι τσαχπίνικον γατάκιν. Ερώτησα κάτι χτιστάες τζιαμέ κοντά αλλά εν είδαν τίποτε (τζιαι γενικά που χτιστάες εν περιμένω να εν ιδιαίτερα φιλόκαττοι, βάσει περασμένων εμπειριών, χωρίς να ισοπεδώνω φυσικά).

Αν όντως έγινεν τούτον που εσυμπέρανα, τζιαι εν προκειται για κάποιου είδους freak accident η ούλλη ιστορία, στο σκατόψυχον πλάσμαν που το έκαμεν μπορώ να ευχηθώ βασικά μόνον θκιό πράματα: να ρίξει το κλάμαν που έριξα εγώ σήμερα, τζιαι να υποστεί το αίσθημαν που θα υποστώ το μεσημέριν όταν εννά ανακοινώσω στο Χάρη το θάνατον του Ξέρξη.

Ώσπου να τα νιώσει τούτα τα πράματα, τζιαι να μαυρίσει η κατάμαυρη καρκιά του, stay cool and keep rocking!

Εν τον εψήφισα...

...για να "σώσει την οικονομίαν" (sic). Ούτε για να "εκσυγχρονίσει τη δημόσιαν υπηρεσίαν" (ξανά sic). Ούτε για να "εφαρμόσει το ΓεΣΥ" (ξανά μανά sic). Παρά τες καυγαλέα έκδηλες ιδεολογικές μου διαφορές με τον Νίκον Αναστασιάδην, ο κύριος, αν οϊ ο μόνος, λόγος που τον εψήφισα το 2013 ήταν γιατί εθεωρούσα ότι εμπορούσεν να πετύχει συμφωνίαν στην αιώνιαν μας παράνοιαν, το "κυπριακόν πρόβλημαν". Τζιαι ότι είshεν μιαν στοιχειώδην συναίσθησην της ζημιάς που προκαλεί η παρέλευση του χρόνου στο "ανεπίλυτον". Είχα κάμει τζιαι σχετικήν ανάρτησην τότε, όπου ανέλυα το σκεπτικόν μου, στην οποίαν έγινεν τζιαι μια πολλά ζωηρή συζήτηση με άλλους μπλόγκερ (οι οποίοι δυστυχώς πλέον εν διούν το παρόν όπως τότε).

Μπορεί τα διαδοχικά σοκ του 2013 να εφέραν αναπόφευκτην καθυστέρησην, αλλά εν ετέλει, σε συνδυασμόν με την εκλογήν Ακκιντζί, εφάνηκεν για 1-2 χρόνια μια συγκυρία τουλάχιστον το ίδιον ευνοϊκή για επίτευξην συμφωνίας, με την περίοδον Χριστόφια - Ταλάτ (η οποία περίοδος ήταν νομίζω η κορυφαία ευκαιρία μετά το 2004, εξ'ου τζιαι η απογοήτευση μου με τον Χριστόφιαν που εν τα εκατάφερεν τότε). Τα δε διαπλεκόμενα συμφέροντα μικρών τζιαι μεγάλων "παικτών" ουδέποτε νομίζω ήταν τόσον "ευθυγραμμισμένα" προς μιαν κατάληξην του προβλήματος όσον την διετίαν 2014-2016. 

Τζιαι όμως, ο Αναστασιάδης απέτυχεν. Σήμερα δε, συμπεριφέρεται αισχρά, για να το πω ήπια, διότι αντί να παραδεχτεί τες ευθύνες τζιαι την αποτυχίαν του στον μέγιστον στόχον που έβαλεν ως πρόεδρος, εφόρησεν τσαρούχια τζιαι έπιασεν καριοφύλια, λες τζιαι απευθύνεται σε ηλίθιους. Αμ δε.

Εμέναν εν με κόφτει ούτε τι έκαμεν ο Ακκιντζί, ούτε τι έκαμεν ο Ερτογάν, ούτε αν ο Αϊντε θωρεί αν θα εκλεγεί στη χώραν του, ούτε αν φταίει το σιριβίδιν, ο ωχαδερφισμός τζι'η λειψυδρία. Εγώ εψήφισα τον συγκεκριμένον άθρωπον, τζιαι απέτυχεν σε τζιείνον που έβαλεν στόχον να υλοποιήσει.

Εννά μου πεις, όπως μου είπαν παλιά για τον Χριστόφιαν, "τι επερίμενες δηλαδή να κάμει ο πρόεδρος, εν θωρείς νάμπου κάμνουν οι τούρτζιοι, οι αμερικανοί, οι οηέδες κλπ. κλπ.;". Τζιαι φυσικά η απάντηση μου εν η ίδια όπως τότε: "έπρεπεν να κόψει το λαιμόν του να το λύσει!".

Τότε, είχα την ψευδαίσθησην ότι αν στες επόμενες εκλογές δεν έβρισκα κάποιον να ψηφίσω, θα εκατέβαινα ο ίδιος. Αλλά τα χρόνια που περνούν παγιώνουν μέσα μου την αίσθησην του τι κάμνει η εξουσία στον άθρωπον. Οπότε έχω αποκλείσει που τη σκέψη μου το να εμπλακώ σε μιαν τέθκοιαν διαδικασίαν. Επίσης, εν θεωρώ πλέον την αποχήν η το λευκόν "ανήθικες" επιλογές. Απλά δυστυχώς ακόμα εν μπορούν να επηρεάσουν δραστικά την κατάστασην.

Οπότε, ανευ συγκλονιστικού απροόπτου, στο οποίον ο Αναστασιάδης φέρει τον κόσμον ανάποδα τζιαι καταλήξει σε συμφωνίαν για δημοψηφίσματα, θα φάει "μαύρον". Είμαι πολλά περίεργος να δω τι θα κάμει το ΑΚΕΛ. Αν επιλέξει μιαν "δυνατήν" υποψηφιότηταν, με επανενωτικήν πολιτικήν τζιαι ερίσματα στην ευρύτερην "προοδευτικήν" κοινωνίαν (συμπεριλαμβανομένων των φιλελευθέρων που για την ώραν εν "πολιτικά άστεγοι"), θα το υποστηρίξω. Αλλιώς, είτε θα κάμω όπως ο φίλος ο Αγρινός, τζιαι θα ρίξω μιαν "χαμένη ψήφον" για το γαμώτο, ή θα ρίξω λευκόν. Γιατί το να πάω ως την κάλπην, εν το ελάχιστον που νιώθω ότι πρέπει να κάμω, ως πολίτης που θέλει να έshιει λέγειν για τα πολιτικά πράματα.

Ώσπου να κόψει το λαιμόν του ο Αναστασιάδης (για να φέρει συμφωνίαν), stay cool and keep rocking!

Εν ξέρεις τι έshιεις....

...ώσπου να το χάσεις, όπως μας λαλούν οι Cinderella σε μιαν που τες μπαλάντες τους. Τούτον μου ήρτεν μετά την τελευταίαν, πολλά συγκινητικήν ανάρτησην της αγαπητής "Φεγγαρόφωτης" (Moonlight).

Βασικά, για να επεκτείνουμεν τον συλλογισμόν, τα πραγματικά σημαντικά πράματα στες εξαιρετικά σύντομες ζωές μας:

1) Δύσκολα κερδίζουνται

2) Δύσκολα τα κρατούμεν

3) Εύκολα τα καταστρέφουμεν

4) Εκτιμούμεν τα μόνον όταν τα χάσουμεν

Εν μια αρχή που αφορά τόσον τα "έμψυχα" όσον τζιαι τα "άψυχα" αγαθά μας. Εν ξέρω γιατί, νομίζω εν στοιχείον της ανθρώπινης φύσης τούτη συμπεριφορά. Η μόνη ελπίδα είναι να μάθεις που τα λάθη σου, διότι εν αναπόφευκτα. Απλά, δυστυχώς, κάποια λάθη μόνον μια φορά μπορείς να τα κάμεις, μετά εν πολλά αργά για να τα διορθώσεις. Γι'αυτόν, πρόσοχήν!

Ώσπου να εκτιμήσουμεν το τι έχουμεν, πριν το χάσουμεν, stay cool and keep rocking!