Η εσχάτη των ποινών

Κάτι πολλά σύντομα, τωρά που ήρτεν στο μυαλό μου (γιατί το γήρας ουκ έρχεται μόνον τζιαι ξηχάννω απίστευτα εύκολα, άσε που άρκεψεν τζιαι η πρεσβυωπία): ποια θα έπρεπεν να είναι η "εσχάτη" των ποινών; Ο θάνατος, με κάποιες που τες ευφάνταστες μεθόδους που υπάρχουν ανά την υφήλιον, ή η ισόβια φυλάκιση;

Κάποια εγκλήματα εν τόσον "ειδεχθή", που πολλύς κόσμος οδηγείται στην "αυθόρμητην", τζιαι εξόχως συναισθηματικήν κατά τη γνώμη μου, τάσην να απαιτεί το "εις θάνατον", υποθέτω με το σκεπτικόν ότι το πολυτιμόττερον αγαθόν για κάθε άθρωπον εν η ζωή του, οπότε δεν μπορείς να του κάμεις κάτι shειρόττερον που το να του την αφαιρέσεις. Πόση αλήθκεια υπάρχει όμως σε τούτην τη θεώρηση;

Κατ'αρχήν η κοινωνία ευρύτερα, όπως εκφράζεται μέσα που τους νόμους τζιαι τους θεσμούς του κράτους, όταν τιμωρεί έναν που τα μέλη της για τες πράξεις του, έshιει, ή πρέπει να έshιει, συγκεκριμένους στόχους:

1) Να προστατέψει την "κοινωνικήν ειρήνη"

2) Να αποτρέψει επανάληψην βλαβερών συμπεριφορών

3) Να "αναμορφώσει" το συγκεκριμένο μέλος της ώστε να μπορεί να επιστρέψει στους κόλπους της.

Λαμβάνοντας υπόψην τούτα τα σημεία, εν φανερόν το βασικόν μειονέκτημαν της θανατικής ποινής: εν εμπεριέχει τζιαι αποτυγχάνει πλήρως να φέρει εις πέρας το τρίτο σημείο. Προφανώς γιατί ένας νεκρός εν μπορεί πλέον να "αναμορφωθεί". Ασχέτως αν στα πρώτα θκιό σημεία, εν πολλά πιο "εμφαντική" που τα ισόβια.

Θκιό "δυνατά σημεία" της θανατικής ποινής εν η "εξασφάλιση" ότι ο παραβάτης έθθα "διαφύγει" κάπως την εκτέλεσην της ποινής, όπως μπορεί να συμβεί στην ισόβιαν κάθειρξην, αφού εν τίθεται θέμαν μείωσης της (άμα επέθανες, επέθανες τζιαι τέλος) ή ξέρω γω, δραπέτευσης ή ευνοϊκής μεταχείρισης λόγω διαφθοράς των θεσμών. Συν του ότι, ειδικά για πολλά σκληρά εγκλήματα, ενδεχομένως να ικανοποιεί το αίσθημαν της εκδίκησης για τα "θύματα" σε πιο μεγάλο βαθμό.

Προσωπικά, είμαι υπέρ της κατάργησης της θανατικής ποινής, τζιαι θεώρησης ως "εσχάτης" ποινής την ισόβιαν κάθειρξην, για τους εξής θκιό λόγους:

1) Διά την ευκαιρίαν "αναμόρφωσης" του παραβάτη, κάτι που εν μέρος των καθηκόντων του κράτους τζιαι του νομικού του συστήματος, ενώ η "εκδίκηση" εκ μέρους των θυμάτων δεν είναι.

2) Θεωρώ ότι η επ' αόριστον στέρηση της ελευθερίας για το μέσον άθρωπον εν μια πολλά πιο σκληρή τιμωρία παρά ο θάνατος. Ευτυχώς εν το έχω ζήσει ποττέ, αλλά είμαι πεπεισμένος ότι κανένας άθρωπος εν μπορεί να ευτυχήσει κλεισμένος σε έναν κλουβίν, όσες ανέσεις τζιαι να περιλαμβάνει.

Φυσικά, εννοείται ότι απαιτείται το "αδιάφθορον" των θεσμών τζιαι της τήρησης της νομοθεσίας για τους πάντες, ώστε η "εσχάτη" των ποινών αφενός να αποδίδεται ακριβοδίκαια τζιαι αφετέρου να τηρείται κατά γράμμαν τζιαι "πνεύμαν", κάτι που δυστυχώς παρατηρούμεν ότι δεν ισχύει παντού τζιαι πάντα, με αποτέλεσμαν το "αίσθημαν δικαίου" να μεν ικανοποιείται, υπονομεύκοντας την εμπιστοσύνην του πολίτη στην αποτελεσματικότηταν τόσον του κράτους όσον τζιαι της συγκεκριμένης ποινής. 

Ώσπου να μεν γίνουνται εγκλήματα που απαιτούν την "εσχάτην των ποινών", stay cool and keep rocking!