Φεντεραλισμός στην Κύπρο τζιαι την Ε.Ε.

Γιατί φαίνεται ότι η ομοσπονδία εν το μόνο πλαίσιο λύσης που να διατηρεί την "ακεραιότηταν" της Κυπριακής Δημοκρατίας; Νομίζω εν προφανές. Στην Κύπρον υπάρχει εδώ τζιαι 43 χρόνια ντε φάκτο διαίρεση εθνικής βάσης, δηλαδή έχουν διαμορφωθεί θκιό "τμήματα" τα οποία χαρακτηρίζουνται "εθνικά καθαρά", οϊ τόσον που άποψην πληθυσμού, αφού εν γεμάτα με μετανάστες άλλων εθνικοτήτων, αλλά που την άποψην της άσκησης εξουσίας τζιαι της διαπαιδαγώγησης.
Τα δε ισοζύγια δυνάμεων εν επιτρέπουν την "επανένωσην" υπό έναν "ενιαίον κράτος", αφού οι μεν "ελληνοκύπριοι" θεωρούν άδικον να πάρουν "υπερπρονόμια" οι σαφώς λλιόττεροι "τουρκοκύπριοι", τζιαι φοούνται παράλληλα τα νταηλίκια της "μαμάς" Τουρκίας. Οι δε τουρκοκύπριοι θεωρούν αντίστοιχα άδικον να υποβιβαστούν σε επίπεδον μειονότητας, την στιγμήν που το παρόν σύνταγμαν διά τους προνόμια "κοινότητας", ενώ με τη σειράν τους φοούνται την "εκδίκησην" των ελληνοκυπρίων για τα όσα εκάμαν κάποιοι που την κοινότηταν τους κατά την εισβολήν. Η μόνη λύση λοιπόν για να παραμείνει η Κυπριακή Δημοκρατία ως μια "οντότητα", είναι έναν πλαίσιον όπου οι θκιό κοινότητες να πάρουν μέρος που όσα ζητούν (μιαν "ιθαγένειαν, διεθνής προσωπικότηταν" κλπ. οι ελληνοκύπριοι, εκτεταμένην αυτονομίαν οι τουρκοκύπριοι) τζιαι παράλληλα να "παραιτηθούν" που έναν άλλον μέρος (οι ελληνοκύπριοι το ενιαίον κράτος τζιαι οι τουρκοκύπριοι έναν δικόν τους κράτος).

Βασική προϋπόθεση φυσικά για να υπάρξει έστω ελπίδα συμφωνίας, είναι τζιαι οι θκιό κοινότητες σταδιακά να "απεκδυθούν" το "ελληνο-" τζιαι το "τουρκο-" αντίστοιχα τζιαι να δώσουν προτεραιότηταν στο "-κύπριος". Εν τόσον στοιχειώδες αλλά για πολλούς, μάλλον την πλειοψηφίαν, τζιαι στες θκιό κοινότητες, έννεν ακόμα φανερόν. Φυσικά εν τζιαι λαλεί κάποιος να "ισοπεδώσεις" τες εθνικές καταγωγές, αφού εν στοιχείον "πλούτου" εφόσον αξιοποιηθεί σωστά, αλλά πρέπει ποικιλοτρόπως να δοθεί προτεραιότητα στην "κυπριακήν ταυτότηταν", ή αν προτιμάτε, την "ιδιότηταν του κύπριου πολίτη". Όπως δηλαδή συμβαίνει σε πλείστες όσες "πολυεθνικές ομοσπονδίες" ανά το παγκόσμιο. Όπου αναγνωρίζεται πρώτιστα η ανάγκη "συνοχής" του κράτους τζιαι μετά η "εθνική ταυτότητα" των κοινοτήτων του. Μια τέθκοια καλλιέργεια συνείδησης, του "κύπριου πολίτη" δηλαδή, θα έπρεπεν να είshεν αρκέψει ήδη, ακριβώς για να καταστήσει τες πιθανότητες αποδοχής μιας συμφωνίας ομοσπονδίας πιο μεγάλες στα δημοψηφίσματα που εννά γίνουν κάποτε.

Εν ενδιαφέρον ότι παρόμοια θέματα αντιμετωπίζει τζιαι μια τεράστια - εν δυνάμει - ομοσπονδία που ονομάζεται "Ευρωπαϊκή Ένωση". Η Ε.Ε. εν μια παγκόσμια πρωτοτυπία στο ότι μια μεγάλη ομάδα εθνών-κρατών προσπαθεί εδώ τζιαι δεκαετίες να κινηθεί από κοινού σε έναν μέλλον ειρήνης τζιαι ευημερίας. Τζιαι εν προφανές ότι στο πρώτον σκέλος παρουσιάζει αξιοσημείωτην επιτυχίαν, αφού η "γηραιά ήπειρος" εν στην πιο ειρηνικήν της φάσην εδώ τζιαι αιώνες, παρά τες κατά τόπους μικροσυγκρούσεις, αλλά τζιαι τες τάσεις αποχώρησης διαφόρων μελών της, προεξάρχουσας της Μεγάλης Βρετανίας (που πάντα ήταν με το μισόν πόδιν έξω για να λέμεν την αλήθκειαν).

Ποια εν η πιο μεγάλη αποτυχία της Ε.Ε. ως σήμερα κατ'εμέναν; Η αδυναμία να πείσει τους πολίτες των χωρών-μελών της ότι αφενός έχουν την ιδιότηταν του "ευρωπαίου πολίτη" τζιαι αφετέρου ότι σταδιακά πρέπει να "προηγηθεί" της ιδιότητας του "εθνικού πολίτη". Πάλε δαμέ εννοείται ότι εν πρέπει να επιδιώκεται "ισοπέδωση" των εθνικών ταυτοτήτων, αλλά "ενσωμάτωση" σε μιαν πλουραλιστικήν κοινωνίαν. Όμως ο στόχος ποττέ εν θα επιτευχθεί αν σε κάθε δύσκολον εμπόδιον οι χώρες-μέλη προτάσσουν το συμφέρον του "έθνους" τζιαι κλωτσούν στα σκουπίθκια την "ευρωπαϊκήν ταυτότηταν". Τούτον περιλαμβάνει τόσον τα κράτη-μέλη που έχουν κατά τζιαιρούς αδικηθεί που τες αποφάσεις των οργάνων της Ε.Ε. αλλά τζιαι την "ηγετικήν πυραμίδαν", στην οποίαν ανήκουν η Γερμανία τζιαι η Γαλλία.
Φυσικά το άλλον που έπρεπεν να εν προφανές είναι ότι σε μιαν "ομοσπονδίαν", ο όρος "εξουσία" πρέπει σταδιακά να "εκλείψει". Όταν κάποια κράτη-μέλη προσπαθούν να "επιβληθούν" των υπολοίπων λόγω ισχύος, τότε καταρρέι το οικοδόμημαν, όπως τζιαι όταν κάθε κράτος-μέλος θεωρεί το λογικόν να βάλλει την "εθνικήν" υπόστασην πάνω που την ιδιότηταν του μέλους. Απαιτείται λοιπόν "ηγεσία" τζιαι "ενδυνάμωση" τόσον της ιδιότητας του πολίτη όσον τζιαι της αίσθησης ότι εξυπηρετείται πάντα το "κοινόν συμφέρον" τζιαι όχι τα επιμέρους, ή για να το πούμεν πιο ολιστικά, ότι τα επιμέρους συμφέροντα πρέπει να συμπλέουν με το κοινόν.

Δύσκολον; Προφανώς, για τούτον τζιαι εν επιτυγχάνεται ακόμα. Αδύνατο; Η απάντηση είναι πάλε προφανής: τίποτε έννεν αδύνατον αν υπάρχει θέληση τζιαι σύμπνοια. Τζαι ηγέτες που να την εκφράσουν με την σωστήν μεθοδολογίαν.

Ώσπου να εύρουμεν ηγέτες τζιαι μεθοδολογίαν, stay cool and keep rocking!