Λλίον πριν το φινάλε

Εν είχα κάποιαν έμπνευσην ή θέμαν της προκοπής να καταπιαστώ αλλά στο μπλογκ έshιει δημιουργηθεί μια μίνι παράδοση να αποχαιρετώ  το έτος που φεύκει με έστω θκιό-τρεις κουβέντες.

Ήταν μια χαρά το 2016, τίποτε το συνταρακτικόν αλλά μέσες-άκρες θετική η αίσθηση. Βασικά ήταν κάπως απογοητευτικόν το ότι εν έκαταλήξαν οι διαπραγματεύσεις για να έχουν ήδη οριστεί δημοψηφίσματα, τζιαι να πω την αλήθκειαν φοούμαι την κατάληξην στην Γενεύην περίπου όπως φοούμαι κάθε φοράν που παίζει η φετινή Ανόρθωση, αλλά που την άλλην φαίνεται, μετά που 12 χαμένα χρόνια στα οποία μας εκαταδίκασεν το "λαμπρόν όχι" (λαμπρόν να μας κάψει βασικά) ότι παρουσιάζεται μια τέθκοια σύγκλιση συμφερόντων ούλλων των παικτών που μπορεί τζιαι να έχουμεν έστω την ευκαιρίαν να αποφασίσει ο κόσμος τι θέλει. Τζιαι παρά τες φωνασκίες τζιαι τες ιερές οργές των κλασσικών αρνητών των πάντων, ο απλός κόσμος πιστεύκω θα κλίνει, έστω οριακά, στο να δεχτεί το πλαίσιο συμφωνίας που θα του θέσουν. Εξάλλου εν πρόκειται παρά για μιαν πρώτην συμφωνίαν, την πραγματικήν λύσην θα την δουλέψει η κοινωνία μέσα που την καθημερινότηταν τζιαι σε βάθος χρόνου. Τώρα να δούμεν.

Ο Δεκέμβρης πάντως εφάνηκεν πολλά εντάξει τζιαι είχαμεν μιαν πραγματικά χειμωνιάτικην ατμόσφαιραν μέσα στες διακοπές. Ακόμα τζιαι η πολύτιμη ηλιοφάνεια της Κύπρου μπορεί να καταστεί κουραστική άμα εν διαρκής. 

Ταξιδάκιν εν εκανονίσαμεν, αν τζιαι την παραμονήν θα δοκιμάσουμεν κάτι διαφορετικόν που την συνήθην παράταξην μπροστά που την τηλεόρασην. Πιστεύκω θα περάσουμεν πολλά ωραία τζιαι αξιομνημόνευτα.

Ο νέος χρόνος που έρκεται, πέραν του κυπριακού τζιαι της κατάληξης σε συμφωνίαν, ελπίζω ότι εννά φέρει πάνω που ούλλα υγείαν, πάνω στην οποίαν ούλλα τα άλλα κτίζουνται. Έχω κάποια ενδιαφέροντα σχέδια στα σκαριά, επαγγελματικά ομιλώντας, που αν ευοδωθούν εννά προσφέρουν μιαν ενδιαφέρουσαν διετίαν. Αλλά το καλόν είναι ότι εν βιοπορίζουμαι που τη δουλειά μου, οπότε πιο πολλά εν έναν στοίχημαν δημιουργικής δραστηριότητας, πέραν των διαφόρων χόμπυ μου τζιαι της ενασχόλησης με τα κοπέλια τζιαι την Αγάπη. Η ομάδα μας προχωρά στο μέλλον με αρκετά σίουρα βήματα, εν έχω έννοιαν.

Κλείοντας, εύχομαι σε ούλλους που ασχολούνται μαζί μου αλλά τζιαι σε ούλλον τον κόσμον, υγείαν τζιαι ευτυχίαν! 

Τζιαι φυσικά, όπως πάντα, to stay cool and keep rocking, all year round baby!

Ττοπ οφ δε Γουφ 2016

Ήρτεν η ώρα για το φετινό μας "ττοπ", το οποίον μετονομάζεται σε "Ττοπ οφ δε Γουφ" (αθθυμίζω ότι ήταν "Ττοπ οφ δε φλωρ"). Καλή χρονιά τζιαι φέτος, ίσως όϊ τόσον καλή όσον πέρσι αλλά εν εδυσκολεύτηκα να εύρω μιαν αξιοπρεπέστατην δεκάδαν. Εν ενδιαφέρον ότι τα πρώτα θκιό εν τραούθκια που εφκήκαν το 2015, απλά εγώ επήρα τα είδηση τα μέσα στο 2016,όπως τζιαι ένα-θκιό άλλα στη λίστα. Κάποια στιγμήν μέσα στο χρόνο άρκεψα να ακούω το "105.5 ροκ" της Θεσσαλονίκης (κυρίως εν ώρα τροχαδίου), που με εβοήθησεν να προσθέσω θκιό τρεις ροκιές στο φετινό ττοπ, τες οποίες πιθανότατα δεν θα "αντιλαμβάνουμουν" αν εκαρτερούσα που τους κυπριακούς ραδιοφωνικούς σταθμούς. Απολαύστε υπεύθυνα (σε αντίστροφη μέτρηση προς την κορυφή) τζιαι σε ψηλά ντεσιμπέλ.

10. Lying eyes - Monophonics

9. I took a pill in Ibiza - Mike Posner

8. Star Boy - The Weekend (feat. Daft Punk)

7. Dwele el corazon - Enrique Iglesias

6. This girl - Kungs vs Cookin’ on 3 Burners

5. Take me down - The Pretty Reckless

4. Spirits - The Strumbellas

3. Feeder - Eskimo

2. Sugar - Robin Schulz (feat. Francesco Yates)

1. Lost on you - LP

Ως το επόμενο "Ττοπ οφ δε Γουφ", stay cool and keep rocking!

Εφιάλτες

Όταν έμαθα ότι τα όνειρα τζιαι οι εφιάλτες προκύπτουν όταν ουσιαστικά είμαστεν στα πρόθυρα να ξυπνήσουμεν, ή εν έχουμεν ακόμα φτάσει στο στάδιον του "βαθέως ύπνου", όπου εν βλέπουμεν ούτε όνειρα ούτε εφιάλτες, τζιαι παράλληλα έμαθα ότι έχουν μόλις κάποια δευτερόλεπτα διάρκειαν εντυπωσιάστηκα. Για τον απλό λόγον ότι τες παραπάνω φορές, ξυπνάς θεωρώντας ότι το όνειρον ή εφιάλτης που είδες εν αφενός πραγματικότατον, τζιαι αφετέρου, ότι εδιάρκεσεν ώρες ολόκληρες.

Κάπου εθκιάβασα ότι τα όνειρα/ εφιάλτες εν ένα μέσον του εγκεφάλου να κάμει κάποιου είδους "αποφόρτισην", όπως ένας υπολογιστής κάμνει ας πούμεν defrag για να δουλέψει μετά πιο αποδοτικά. Πάντως έννεν λλίες οι φορές που εξύπνησα, μετά που εφιάλτην, κάθιδρος, εξαντλημένος τζιαι συναισθηματικά συντετριμμένος, οπότε η συγκεκριμένη λειτουργία μπορεί να μεν έshιει θετικές επιπτώσεις στον υπόλοιπον οργανισμόν.

Ενδιαφέρον στοιχείον στα όνειρα τζιαι τους εφιάλτες είναι ότι επαναλαμβάνονται κάποιες φορές. Τζιαι εν αρκετές οι φορές που πάω για πρώτη φοράν σε ένα μέρος αλλά αναγνωρίζω το λες τζιαι έχω ξαναπάει, συνδέοντας το με κάποιον όνειρον που έχω δει.

Η σημερινή ανάρτηση εννά κάμει αναφοράν σε εφιάλτες που έχω "δει" επανειλημμένα. Ευτυχώς έshιει τζιαιρόν να τους δω, κάτι που αποδίδω στην σχετικά ήρεμην ψυχικά περίοδον που περνώ, χωρίς ιδιαίτερον άγχος τζιαι παράγοντες ανησυχίας. Εν χαρακτηριστικόν ότι σε περιόδους εξετάσεων στο πανεπιστήμιον ή προθεσμιών στη δουλειάν επροκύπταν μου θκιό συγκεκριμμένοι. 

Ο ένας ήταν σχετικά φρικιαστικός τζιαι ήταν η έντονη αίσθηση ότι επίεζα τόσο δυνατά τα σαγόνια μου που τα δόντια αρχίζαν να συνθλίβονται που την πίεσην τζιαι να τσακρούν όπως τα μακαρόνια τα άψητα. Τζιαι όντως, στον ύπνο μου, όταν έβλεπα το συγκεκριμένον εφιάλτην, έκαμνα τη συγκεκριμένη διαδικασίαν, που η Αγάπη μετά εξήγησεν μου ως τριγμόν. Αθθυμούμαι την ανακούφισην μετά το ξύπνημαν όταν εδιαπίστωνα ότι είχα ακόμα τα δόντια μου τζιαι εν είχαν γίνει ένα μάτσον θρύψαλα μέσα στο στόμα μου. 

Ο άλλος ήταν η παρουσία ενός σκιώδους ξένου μέσα στην κρεβατοκάμαρα μας. Παρά το ότι κοιμούμαστεν με τα φώτα κλειστά, στον εφιάλτην τούτον ανασηκώνουμαι στο κρεβάτιν βλέποντας απέναντι μου την σκιάν ενός αθρώπου να διαγράφεται που ένα φως πίσω του. Ουδέποτε ξεχωρίζω κάποια χαρακτηριστικά προσώπου ούτε τον αναγνωρίζω γενικά, ενώ στέκεται αντικρυστά χωρίς να λαλεί ή να κάμνει τίποτε. Εν αρκετές οι φορές που εξύπνησα την Αγάπη που τες φωνές που του έμπηξα, ενώ κάποιες φορές εσηκώστηκα τζιόλας που το κρεβάτιν με διάθεσην επιθετικήν πριν ξυπνήσω όρθιος τζιαι καταλάβω ότι εν εφιάλτην που εθώρουν. Που τα τρομακτικά στοιχεία του συγκεκριμένου εφιάλτη είναι ότι αρκετές φορές, τζιαι ενώ έχω ξυπνήσει πλέον, βλέπω έναν αχνόν περίγραμμαν τούτης της φιγούρας να διαγράφεται πριν σβήσει σταδιακά καθώς φέρνω τα μίλια μου που τον ύπνο τζιαι την έντασην.

Άλλοι θκιό εφιάλτες που έχω δει αρκετές φορές, αλλά πάλε ευτυχώς έshιει τζιαιρόν να με επισκεφτούν, έχουν να κάμουν με θκιό σημαντικές περιόδους της ζωής μου, δηλαδή το στρατόν τζιαι τες σπουδές. 

Ο πρώτος βρίσκει με στην ταράτσαν ενός σπιθκιού, κρατώντας έναν RPG (google it οι μη σχετικοί, όσοι εκάμετε στρατόν ξέρετε τι είναι). Η ταράτσα εν στο στυλ του "ψευδοκεράμιδου", δηλαδή διαθέτει μιαν περίμετρον κεραμιδιού αλλά στο κέντρον ουσιαστικά εν πλάκα, με αποτέλεσμαν να μπορείς να σταθείς μέσα με το τοιχαρούδιν των κεραμιδιών να λειτουργεί ως ανάχωμα. Πουκάτω παρακολουθώ να περνούν τουρκικά άρματα μάχης, τα οποία εν με έχουν δει, τζιαι έχω θκιό βλήμματα διαθέσιμα. Όποιος ξέρει που RPG αθθυμάται ότι κάθε βολή σηκώνει ένα σύννεφο αερίων, με αποτέλεσμαν οι χειριστές τους να πρέπει να μετακινούνται σε νέα θέση μετά που κάθε βολήν για να μεν τους φάει ο εχθρός. Οπότε, αφού είμαι σε ταράτσαν, καταλαβαίνετε ότι τυχόν βολή θα είναι η τελευταία μου αφού εν θα μπορώ να αλλάξω θέσην πριν με καθαρίσουν. Ο εφιάλτης συνίσταται στο δίλημμαν "να χωστώ ή να φάω έναν άρμαν πριν πεθάνω". Τζιαι οι θκιό επιλογές δείχνουν μάταιες ουσιαστικά, τζιαι η ματαιότητα εν άshιημον συναίσθημαν.

Στο δεύτερον είμαι απέναντι που τες, γνωστές σε όσους έχουν φοιτήσει στην Ελλάδαν, λίστες αποτελεσμάτων των εξετάσεων τζιαι ψάχνω το όνομα μου στο τελευταίο μάθημαν που χρωστώ για το πτυχίον. Τζιαι, όπως έγινεν τζιαι στην πραγματικότηταν, βρίσκω το όνομα μου τζιαι ένα "2" δίπλα, το οποίον καθιστά με ένα ράκος, πάλε όπως έγινεν στην πραγματικότηταν. Ξυπνώ τζιαι λούννουμαι στην ανακούφισην, όταν συνειδητοποιώ ότι όχι μόνον εν χρωστώ ακόμα μαθήματα για το πρώτο πτυχίον αλλά που τότε έκαμα τζιαι μεταπτυχιακόν, εδούλεψα τζιαι 15 χρόνια τζιαι έκαμα τζιαι οικογένειαν.

Δαμέ εν έναν ενδιαφέρον στοιχείον για τα όνειρα τζιαι τους εφιάλτες. Στα όνειρα, ζεις μιαν όμορφην κατάστασην, τζιαι ξυπνάς νιώθωντας έστω τζιαι λλίην απογοήτευσην που ήταν όνειρον. Στους εφιάλτες η εναλλαγή των συναισθημάτων εν ανάποδη. Αρχίζεις με αρνητικά συναισθήματα τζιαι ακολουθεί η ανακούφιση ότι τζιείνον που είδες έννεν αληθινόν. Φυσικά, που τα θκιό προτιμώ τα όνειρα, αν τζιαι περιέργως εν αθθυμούμαι κάποιον χαρακτηριστικόν που να έχω δει επανειλημμένα. Εξ'ου τζιαι η ανάρτηση αφιερώθηκεν στους εφιάλτες, τους οποίους καλώς ή κακώς έχω καλά εντυπωμένους, τζι'ας αππαλλάχτηκα που λλόου τους εσχάτως.

Ώσπου να θωρούμεν τα πιο γλυκά όνειρα τζιαι τους πιο ανώδυνους εφιάλτες, stay cool and keep rocking!

Ψυχραιμία...

Εν αρκετά ενδιαφέρον να ετυμολογείς τες λέξεις που χρησιμοποιείς. "Ψυχρ-αιμία", δηλαδή "με κρύον αίμαν", εννοώντας τελικά την κατάστασην του σώματος τζιαι του πνεύματος όπου ελέγχεις εσύ την κατάστασην τζιαι οϊ οι ορμόνες που εκκρίνονται μέσα στο αίμα σου τζιαι - ενίοτε- φκάλλουν σε "εκτός εαυτού" (άλλη μια ενδιαφέρουσα έκφραση).

Έχω ένα θέμαν με την ψυχραιμίαν, ειδικά όταν αφορά το κυπριακόν. Ξέρετε, όσοι ασχολείστε με το ρημάδιν το πρόβλημαν, ότι εττουμπάραν τα (πάλε) οι ηγέτες στας Ελβετίας τζιαι δακάτω έχουμεν το γνωστόν σκηνικόν όπου κάποιοι ελυπηθήκαν, κάποιοι εθυμώσαν τζιαι κάποιοι εχαρήκαν. Τζιαι όταν έshιεις τούτην την απόκλισην συναισθημάτων ανάμεσα σε συμπατριώτες, που κάθε μέρα νταραβερίζουνται με τον έναν ή τον άλλον τρόπον, η επίτευξη "ψυχραιμίας" εν δύσκολη.

Θεωρώ όσους μπορούν να συζητούν "ψύχραιμα", ανεξαρτήτως συνθηκών, συνομιλητή τζια θέματος, πολλά προνομιούχους τζιαι αξιοθαύμαστους. Ειδικά όταν η συζήτηση γίνεται δια ζώσης, όπου εν υπάρχει πολλύς χρόνος αντίδρασης στα διάφορα ερεθίσματα, ούτε ευχέρεια να ανατρέξεις σε πηγές για να ενισχύσεις τη θέση σου. 

Προσωπικά είμαι πολλά "λλίος" στο δια ζώσης. Μόλις με "συγχίσει" κάτι ή κάποιος, γεμώννω αδρεναλίνην που πάνω ως κάτω. Αρκέφκω να τρέμω τζιαι γω τζιαι η φωνή μου, τζιαι η καθαρότητα της σκέψης μου πάει περίπατον. Αν δε ο συνομιλητής μου εν που τζείνα τα "ψυχρόαιμα" πλάσματα που τίποτε εν φαίνεται ικανόν να τα συγχίσει, η "μάχη" εν χαμένη που shέριν. Οπότε, έτσι τζιαι για να είμαι ειλικρνής, για δύσκολα θέματα, όπως το κυπριακόν, προτιμώ τα debate εξ αποστάσεως. Εν καλλίττερα τζιαι για μέναν, τζιαι για το συνομιλητή μου νομίζω.

Τέσπα, εγώ ανήκω σε τζείνους που αρχικά απογοητευτήκαν που το ναυάγιον, τζιαι στη συνέχεια αρκέψαν να νευριάζουν, τόσον που την κλασσικήν ρητορικήν της "ηγεσίας", που έβαλεν μπρος την κασέτταν του "blame game" όσον τζιαι που την έκδηλην ανακούφισην τζιαι χαράν (όπως της πουτάνας που θέλει να χωστεί αλλά εν μπορεί) των πάσης φύσεως αρνητών του υπό συζήτησην πλαισίου. Τζιαι δυστυχώς για μέναν, τούτον εφκήκεν τζιαι σε συζητήσεις, οι οποίες τουλάχιστον ήταν εκ του μακρόθεν, στο facebook.  Σκοπεύω δε να αποφύγω όπως ο θκιάολος το λιβάνιν δια ζώσης συζητήσεις για το κυπριακόν, τουλάχιστον για το επόμενον χρονικόν διάστημαν ώσπου να αρκέψει να φαίνεται τι εσυνέβηκεν στην Ελβετίαν τζιαι ποιες οι συνέπειες του. Πραγματικά, ορισμένα πράματα πρέπει να έshιεις το νουν τζιαι το γνώθι σ'αυτόν για να συνειδητοποιήσεις ότι εν μπορείς να τα αλλάξεις, τζιαι ότι δεν κερδίζεις καν που την προσπάθειαν. Πόσα αφκά να σπάσεις, ο τοίχος εν τοίχος.

Ώσπου να μάθω να κρατώ το αίμα μου κρύον όταν θέλω, stay cool and keep rocking!

Πρόθεση, αποτέλεσμαν τζιαι ο "δρόμος προς την κόλαση"

Ωραίον τζιαι κάπως "δυσκολάκιν" το θέμα μας σήμερον. Η αφορμή ήταν μια πρόσφατη συζήτηση μου με μιαν συνεργάτιδαν, στην οποίαν εβρεθήκαμεν να διαφωνούμεν επί της σημασίας των προθέσεων πίσω που μιαν πράξην ή συμπεριφοράν τζιαι της σημασίας των αποτελεσμάτων της πράξης/ συμπεριφοράς προς το ίδιον το άτομον ή τζιαι το περιβάλλον του. Εγώ υποστήριξα ότι πιο μεγάλη σημασίαν που τα θκιό (πρόθεση έναντι αποτελέσματος) έshιει σχεδόν πάντα το αποτέλεσμαν τζιαι η συνομιλήτρια μου ουσιαστικά εδιατείνετουν ότι το αποτέλεσμαν εν μηδέν μπροστά στην πρόθεσην.

Ο τίτλος της ανάρτησης βασίζεται σε έναν γνωμικόν, γνωστόν κυρίως μέσα που ξένες ταινίες ή τραούθκια: "The road to hell is paved with good intentions" που μεταφράζεται στο: "Ο δρόμος προς την κόλαση είναι στρωμένος με καλές προθέσεις". Ήταν έναν που τα επιχειρήματα που επαρέθεσα της κοπέλας για να υποστηρίξω τη θέση μου. Τελικά εν εκαταλήξαμεν κάπου διότι εδιακόψαν μας αλλά εγώ διατηρώ τη θέση μου ότι, χωρίς να θεωρώ τες προθέσεις ασήμαντες, έχουν πάντα τη σημασίαν τους, είναι το αποτέλεσμαν των επιλογών μας που μετρά πρώτιστα.

Η ίδια η φράση που ανέφερα αποδίδεται σε κάποιον 'Αγιον Βερνάρδον του Κλερβώ (Saint Bernard of Clairvaux) που κάπου στα 1150 μ.Χ. είπεν ότι "...L'enfer est plein de bonnes volontés ou désirs" (hell is full of good wishes or desires - η κόλαση είναι γεμάτη από καλές ευχές ή επιθυμίες"), ενώ υπάρχει τζιαι έναν άλλο ρητό στην Αινειάδαν του Βιργίλιου που λαλεί περίπου ότι "...η κατάβαση στην κόλαση είναι εύκολη".

Στην φράσην αποδίδονται (λαλεί η Wikipedia) θκιό-τρία νοήματα, τα οποία ταιρκάζουν αρκετά με το πως την ερμηνεύκω εγώ. Οι ερμηνείες είναι οι εξής:

1) Οι άνθρωποι μπορεί να έχουν καλές προθέσεις αλλά δεν προχωρούν στις αντίστοιχες πράξεις/ επιλογές για διάφορους λόγους. Έτσι οι καλές τους προθέσεις καθίστανται ανούσιες. Για να έχουν δηλαδή ουσίαν οι καλές προθέσεις, πρέπει να ακολουθούνται τζιαι που αντίστοιχα καλές πράξεις.

2) Πολλές φορές, κακές πράξεις καλύπτονται από ένα μανδύα καλών προθέσεων.

3) Πολλές φορές, παρά τις καλές μας προθέσεις, οι επιλογές/ πράξεις μας έχουν απροσδόκητα αρνητικά αποτελέσματα.

Βασικά, όποιαν τζιαι που τες τρεις ερμηνείες να πιάσεις, εγώ προσωπικά βλέπω έναν συμπέρασμαν: το αποτέλεσμαν των επιλογών μας είναι σχεδόν πάντα πιο σημαντικόν που τες προθέσεις που μας ωθήσαν να κάμουμεν τες εν λόγω επιλογές.

Στην wikipedia βάλλει το παράδειγμαν της ανεξέλεγκτης εισαγωγής ζώων ή φυτών σε "ξένα περιβάλλοντα", οι οποίες συνήθως έγιναν με σαφώς καλές προθέσεις (π.χ. η ακακία εχρησιμοποιήθηκεν για αναδασώσεις λόγω της αντοχής της στις πυρκαγιές τζιαι τις ξηρικές συνθήκες αλλά αποδείκτηκεν καταστροφέας της τοπικής χλωρίδας ή τα κουνέλια που επήραν οι έποικοι στην Αυστραλίαν εν είχαν φυσικόν τοπικόν εχθρόν με αποτέλεσμαν να εξελικτούν σε μάστιγαν κλπ.).

Εγώ έχω έναν πρόσφατον, τοπικόν παράδειγμαν. Το ΚΚΕ πρόσφατα έφκαλεν ανακοίνωσην εναντίον της εν εξελίξει διαδικασίας για επίτευξην συμφωνίας με βάσην το μοντέλον της ΔΔΟ, αναπτύσσοντας κάποια επιχειρήματα με προέλευσην την δικήν τους ιδεολογίαν τζιαι μετάφρασην των σχετικών καταστάσεων εντός τζιαι εκτός της Κύπρου. Είμαι σίουρος, για δικούς μου λόγους, ότι το ΚΚΕ έshιει τες καλλίττερες των προθέσεων για τον λαόν της Κύπρου τζιαι με βάσην τζιείνες έκαμεν την εν λόγω ανακοίνωσην, σε μιαν αρκετά σημαντικήν χρονικήν συγκυρίαν των διαπραγματεύσεων. Όμως, παρά την διαφορετικήν της αφετηρίαν, η θέση του ΚΚΕ συμπίπτει με την θέσην κάποιων άλλων πολιτικών χώρων, ανάμεσα στους οποίους είναι τζιαι το ΕΛΑΜ, το οποίον οι ίδιοι θα υποστηρίξουν ότι, ως φασιστικόν κόμμαν, είναι ο πιο μεγάλος τους εχθρός. Η δε δήλωση του ΚΚΕ έπαιξεν πρωτοσέλιδον στα έντυπα του λεγόμενου "απορριπτικού μετώπου", σε μιαν σαφήν προσπάθειαν υπόσκαψης των θέσεων του εν Κύπρω ομοϊδεάτη του ΚΚΕ, δηλαδή του ΑΚΕΛ, το οποίον σαφώς στηρίζει το πλαίσιον της συμφωνίας. Αν αύριον μια μερίδα Κυπρίων ψηφίσει αρνητικά επηρεασμένον που την ανακοίνωσην του ΚΚΕ, τότε το αποτέλεσμαν της επιλογής του θα είναι αρνητικόν, ανεξαρτήτως των προθέσεων του. Στο σημείον τούτον φαίνεται τζιαι μια άλλη "δυσκολία" του όλου θέματος. Εγώ ας πούμεν, λόγω της θέσης μου έναντι της ΔΔΟ, θεωρώ αρνητικήν τη συνέπειαν της στάσης του ΚΚΕ. Ένας αρνητής του πλαισίου θα την θεωρήσει θετικήν, τζιαι τούτη η αντίφαση μπορεί να υπάρχει ουσιαστικά παντού: κάτι θετικόν για κάποιους να είναι αρνητικόν για άλλους κ.ο.κ.

Είμαι σίουρος ότι αν ψάξετε θα εύρετε παραδείγματα όπου οι προθέσεις ενδεχομένως να βαρέσουν αρκετά, ίσως τζιαι όσον το αποτέλεσμαν μιας επιλογής, Π.χ. ο φόνος εξ αμελείας ή σε αυτοάμυναν, παρά το ότι ως αποτέλεσμαν εν ο ίδιος με τον φόνον εκ προμελέτης, δεν θα έshιει την ίδιαν αντιμετώπισην, καθαρά κρίνοντας την διαφορετικότηταν των προθέσεων του κατηγορούμενου. 

Πάραυτα, όσον τζιαι να ψάξετε, στον μέσον όρον των περιπτώσεων, τζιαι παρά την σημασίαν που ενδεχομένως να πάρουν, ηθικά ή άλλωσπως, οι προθέσεις δεν μπορούν να φτάσουν τη σημασίαν του αποτελέσματος των επιλογών μας. Γι'αυτόν εν σοφόν, πριν αποφασίσετε για κάτι, να ζυγίζετε τες επιδράσεις της επιλογής σας, σε εσάς τζιαι το περιβάλλον σας, γιατί μετά το αγαθόν των προθέσεων σας δεν θα είναι αρκετόν για να αντισταθμίσει τη ενδεχόμενην ζημιάν της. Που την άλλην, η παντελής απραξία υπό τον φόβον ότι οι επιλογές μας μπορεί να καταστούν βλαβερές για εμάς ή άλλους πιθανότατα να εν shιειρόττερη σε μακροπρόθεσμον ορίζονταν παρά η ανάληψη της ευθύνης επιλογών που τελικά υλοποιούνται.

Ώσπου να κάμνουμεν επιλογές με καλές προθέσεις τζιαι με αντιστοίχως θετικά αποτελέσματα, stay cool and keep rocking!

Η πλειοψηφία των ηλιθίων

Πάσιν αρκετά χρόνια που άρκεψα την σειράν "μύθου" (fantasy αγγλιστί) του Steven Erikson, υπό το γενικόν τίτλον "The Malazan Book of the Fallen". Είμαι στο 9ον τζιαι ως το τέλος του χρόνου υπολογίζω να έχω τελειώσει τζιαι το 10ον. Εν ξέρω πόσοι που σας θκιαβάζετε έτσι πράματα, δηλαδή το συγκεκριμένον είδος που ουσιαστικά προέρχεται που τον J.R.R. Tolkien τζιαι τον "Άρχονταν των δαχτυλιδιών" του, αλλά ορισμένοι συγγραφείς, όπως ο Erikson, έχουν πάρει το είδος σε άλλα επίπεδα. Η συγκεκριμένη σειρά θεωρώ ότι εν η καλλίτερη που έχω θκιαβάσει ως σήμερα, τζιαι έχω θκιαβάσει πολλούς διαφορετικούς συγγραφείς. Ατού της οι απίστευτα δυνατοί χαρακτήρες, η δαιδαλώδης τζιαι πολυδιάστατη πλοκή τζιαι οι συνεχείς ανατροπές, που σε κρατούν δέσμιον ως την τελευταίαν λέξην. Προσθέστε τζιαι άφθονον, καυστικό χιούμορ τζιαι ο εθισμός εν εξασφαλισμένος.

Πολλοί που τους ήρωες του Erikson συχνά πυκνά εκδηλώνουν φιλοσοφικές απόψεις, είτε μέσα που συνομιλίες είτε μέσα που "ρεμβασμούς", τζιαι εν πάμπολλες οι φορές που εντυπωσιάστηκα με το πόσον επιτυχημένα μεταφέρονται στοιχεία της ανθρώπινης πραγματικότητας τζιαι καθημερινότητας σε τούτα τα αποσπάσματα/ διαλείμματα που την εξέλιξην της κύριας πλοκής. Έshιει δε πολλύν τζιαιρόν που θέλω να καταγράψω έστω έναν που τούτα στο blog, for posterity που λεν τζιαι στα αγγλικά χωρκά. Ιδού έναν τέθκοιον (μεταφρασμένον), που εθκιάβασα σήμερα το πρωίν, τζιαι για άλλη μια φοράν εντρύφησεν σε διαχρονικά φαινόμενα της ανθρώπινης κοινωνίας:

"Υπήρχαν υπερβολικά πολλοί μηχανισμοί στην κοινωνία, σχεδιασμένοι για να κρύψουν και, ουσιαστικά, να χαϊδέψουν τις μυριάδες ηλιθίων, ειδικά αφού οι ηλίθιοι είναι γενικά  η πλειοψηφία. Επιπρόσθετα με αυτούς τους μηχανισμούς, κάποιος μπορούσε να εντοπίσει διάφορες παγίδες και ενέδρες, όλες σχεδιασμένες με στόχο τον εντοπισμό και την εξουδετέρωση των έξυπνων ανθρώπων. Εξάλλου, κανένα επιχείρημα, ανεξαρτήτως της ευφυίας του, δεν μπορεί να νικήσει ένα μαχαίρι στα αχαμνά. Ή το τσεκούρι του δημίου. Και η δίψα για αίμα ενός όχλου ήταν πάντα δυνατότερη από μια μοναχική, λογική φωνή.

Ο αληθινός κίνδυνος, κατά τον Yedan Derryg, βρισκόταν στους κρυμμένους εξαπατητές - εκείνους δηλαδή που μπορούσαν να υποδυθούν τους ηλίθιους ενώ διέθεταν ένα είδος ευστροφίας που, παρά τον περιορισμό της στην άμεση ικανοποίηση της θέσης τους, αποδεικνυόταν μια άριστη ικανότητα εκμετάλλευσης τόσο των ηλιθίων όσο και των ευφυών. Αυτοί ήταν που διψούσαν για δύναμη και που συχνά πετύχαιναν να την αποκτήσουν. Καμιά ιδιοφυΐα δεν θα δεχόταν, φυσικά, οικειοθελώς πραγματική δύναμη, έχοντας επίγνωση των θανατηφόρων θελγήτρων της. Και οι ηλίθιοι δεν θα μπορούσαν ποτέ να την κρατήσουν για πολύ, εκτός και αν ήταν ικανοποιημένοι να παίζουν το ρόλο του συμβόλου, περίπτωση στην οποία η δύναμη που κατείχαν ήταν ουσιαστικά μια ψευδαίσθηση.

Δεν χρειαζόταν παρά να μαζευτεί μια ορδή μεσαίου μεγέθους από τέτοιους κρυμμένους εξαπατητές - αυτούς με την μεσαία ευφυία, έξυπνη μοχθηρία και άπληστη φιλοδοξία - και οι σοβαροί μπελάδες ήταν σχεδόν σίγουρα εξασφαλισμένοι".

Ώσπου να σταματήσουν οι ηλίθιοι να αποτελούν πλειοψηφίαν, stay cool and keep rocking!     

Προτεραιότητες

Λλίες μέρες μετά την "επέτειον της Κυπριακής Ανεξαρτησίας" (που κανονικά εν στες 16 Αυγούστου) τζιαι πριν την αναμέτρησην Εθνικής Ελλάδος - Εθνικής Κύπρου (που για πολλούς Κυπραίους εν λλιόττερον που τες άλλες ή καθόλου "εθνική") βάλλει φίλος στο facebook μιαν φυτιλιαστικήν κουβένταν στο "timeline" του:

"Δεν είμαι ούτε Τούρκος, ούτε Έλληνας. Είμαι Κύπριος. Περήφανος όποιος είναι Κύπριος"

Τζιαι γίνεται το έλα να δεις. Εκατοντάδες τα σχόλια, ιερή η οργή των ελληνάρων που σπεύδουν να κατακεραυνώσουν την ύβρην τζιαι να διατρανώσουν την ελληνικότηταν τους μέσα που λογύδρια αστείρευτης ελληνικότητας τζιαι ενίοτε ξιτιμαshών του χείριστου είδους.

Ο φίλος μετά, προφανώς γελώντας με τες αντιδράσεις, βάλλει ένα βίντεο που το δελτίον ειδήσεων του ΡΙΚ της 3ης Οκτωβρίου 2016, όπου σε μιαν εκδήλωσην του λεγόμενου "ενδιάμεσου χώρου" (ΔΗΚΟ, ΕΔΕΚ, Συμμαχία Πολιτών κλπ.) ένας ελληνοκεντρικός εθνικιστής δημοσιογράφος βροντοφωνάζει την μετάφρασην για τα λόγια του (τουρκο)Κύπριου Σενέρ Λεβέντ εν μέσω πανηγυρισμών των ελληναράδων-Κύπριων που εν συνάμενοι τζιαμέ (όπως εσυναχτήκαν έξω που την ελληνικήν πρεσβείαν τες προάλλες για να καταδικάσουν την παράστασην στη Σαλαμίνα). 

Τζιαι είναι για να γελάς πραγματικά. Άν το ελάλεν τούτον (έλληνας)Κύπριος, οι ίδιοι αθρώποι θα τον εξιτιμάζαν, όπως το εκάμαν στο timeline του φίλου στο facebook. Αλλά επειδή το είπεν (τουρκο)Κύπριος, πανηγυρίζουν. Εν δαμέ που καταλάβεις ότι ο μέσος εθνικιστής, Κυπραίος ή που αλλού, εν τζιαι νάκκον χαντός, εν μέρος της ιδεολογίας τούτης φαίνεται.

Έshιει όμως ενδιαφέρον να το αναλύσει κάποιος. Μα στο παρανοϊκόν μυαλόν του ντόπιου ελληνοκεντρικού εθνικιστή, ο Λεβέντ εν "δικός του" διότι χαρκέται ότι, με τα λόγια που εφώναξεν, υποσκάπτει την "τουρκικότηταν" του, το "αντίπαλον δέος" δηλαδή. Που την άλλην, στο ελλειματικόν του κεφάλιν, ο "Κύπριος" εν τόσον συνυφασμένος με το "Έλληνας" που χάννει παντελώς το νόημαν των λέξεων του Λεβέντ, ο οποίος το μόνον που κάμνει είναι να διά προτεραιότηταν στον κυπριωτισμόν του τζιαι τίποτε άλλον. Λαλούν τον Σενέρ εξάλλου, το όνομαν εν τούρτζικον, τζιαι μιλά στα τούρτζικα. Αλλά νιώθει Κύπριος πρώτα. Που τζιαμέ τζιαι τζιει, η "τουρκικότητα" του εν έκδηλη, εν χάνεται καθόλου λόγω του "κυπριωτισμού" του. Που να τα εξηγείς τούτα του ελληνοκεντρικού εθνικιστή μας; Βάλλεις του δύσκολα...

Εγώ επειδή έχω πολλάκις γράψει δαμέσα τες απόψεις μου επί του θέματος, απλά θα κοτσάρω το σχόλιον που έκαμα στο timeline του φίλου:

"Το πρόβλημαν με τον "αυτοπροσδιορισμόν" των Κυπραίων είναι καθαρά πρόβλημαν "προτεραιότητας". Σε ούλλα τα σύγχρονα έθνη/ κράτη που επροήλθαν που "ανάμικτες" εθνικότητες (Η.Π.Α., Αυστραλία, Καναδάς, Βραζιλία κλπ.) η προτεραιότητα δίνεται στην "ταυτότηταν" της "κοινής στέγης", δηλαδή του κράτους που ιδρύθηκεν. Έτσι δεν θα δεις κανέναν αμερικανόν να δηλώνει "πρώτα Αγγλοσάξωνας τζιαι μετά Αμερικανός"΄, κανέναν Αργεντινόν να δηλώνει "πρώτα Ισπανός τζιαι μετά Αργεντινός", κανέναν Αυστραλόν να δηλώνει "πρώτα Ιταλός/ Έλληνας/ σου'πα μου'πες τζιαι μετά Αυστραλός κλπ. κλπ. Δακάτω κάποιοι εκαλλιεργήσαν το ότι η ιδιότητα του Κύπριου είναι κάπως "υποσκαπτική" για τες άλλες τους ιδιότητες τζιαι δεν βλέπουν ότι η προτεραιοποίηση τζιείνων των ταυτοτήτων εις βάρος της Κυπριακής απειλεί τούτην την κοινή στέγην που ονομάζεται Κυπριακή Δημοκρατία. Το να προτεραιοποιήσεις δε την ιδιότητα σου ως Κύπριος επ' ουδενί δεν υποσκάπτει την ελληνικήν/ τουρκικήν/ σουαχιλικήν/ πακιστανικήν σου ταυτότηταν. Εν τόσον απλόν, αλλά για πολλούς τόσον δύσκολον να το συλλάβει ο νους τους, εμποτισμένος όπως είναι με τους αλυτρωτικούς εθνικισμούς τους των "μητέρων- πατρίδων".

Ώσπου να βάλουμεν κάτω τες προτεραιότητες, stay cool and keep rocking!

Σεβασμός τζιαι ανοχή

Άλλη μια που τες περιπτώσεις όπου η γλώσσα εν αποδίδει σωστά τες έννοιες. Πόσες φορές ακούμεν την έκφρασην: "Διαφωνώ, αλλά σέβομαι την άποψη σου"; Λάθος τζιαι αντίφαση. Αν διαφωνείς, εξ ορισμού ΔΕΝ "σέβεσαι" την άποψην του. Μπορεί να σέβεσαι το άτομον που τη διατυπώνει, προφανώς οϊ λόγω της συγκεκριμένης άποψης, με την οποίαν διαφωνείς, αλλά για διάφορους άλλους λόγους. Την άποψην του "ανέχεσαι" την. Ούτε το "αποδέχομαι" εν ορθή έκφραση, εν μπορείς να αποδέχεσαι κάτι με το οποίον διαφωνείς. 

Γιατί πρέπει να ανέχεσαι απόψεις με τες οποίες διαφωνείς; Μα προφανώς γιατί υπάρχουν νόμοι, γραμμένοι τζιαι άγραφοι, που σου το επιβάλλουν. Γιατί υπάρχουν έτσι νόμοι; Γιατί, καλώς ή κακώς, ανήκουμεν σε έναν κοινωνικόν σύνολον μέσα στο οποίον επιδιώκουμεν να συνυπάρξουμεν γιατί μας συμφέρει παραπάνω παρά να είμαστεν ο καθένας μόνος του. Η μη ανοχή της "αντίθετης" ή "διαφορετικής" άποψης προφανώς θα οδηγούσεν σε σύγκρουσην τζιαι διατάραξην της "κοινωνικής ειρήνης". Άρα η ανοχή συμφέρει σου παραπάνω που τη σύγκρουση, όμως προφανώς εν σε αναγκάζει να "σεβαστείς" τον άλλον.

Έτσι, ξανά, άλλον το ανέχομαι μιαν άποψην τζιαι άλλον το σέβομαι την. Λόγω χάρην, δεν σέβομαι την άποψην ότι η παράσταση στο αρχαίο θέατρον της Σαλαμίνας συνιστά έμμεσην ή άμεσην αναγνώρισην του ψευδοκράτους, διότι απλά οι θεατρικοί οργανισμοί, δημόσιοι ή ιδιωτικοί, ΔΕΝ είναι πολιτικοί σχηματισμοί τζιαι δεν είναι δουλειά ή αρμοδιότητα τους να "αναγνωρίσουν" πολιτικά οτιδήποτε. Όποιος, όταν του το πεις τούτον, επιμένει στην ανυπόστατην άποψην του, δεν πρόκειται να σεβαστώ την άποψην του διότι εν ανυπόστατη κατ'εμέναν, ασχέτως αν την διατυπώνει "κόσμια" ή "ευγενικά". Κοινώς λαλεί πελλάρες, τζιαι οι πελλάρες είτε ευγενικά είτε αγενώς τες σύρνεις, παραμένουν πελλάρες. Άρα, θα "ανεχτώ" προφανώς να την λαλεί, αλλά θα την καταρρίψω με επιχειρήματα μπας τζιαι συμφωνήσουμεν. Αν δε, λαλεί τζιαι άλλες παρόμοιες πελλάρες παρά τα επιχειρήματα που θα του υποβάλω, τότε προφανώς δεν θα τον σεβαστώ στην ολότηταν του ως άτομον τζιαι αργά ή γλήορα θα σταματήσω να ασχολούμαι τζιαι να ξοδεύκω το χρόνο μου μαζίν του. Αλλά φυσικά δεν θα έχω κανέναν δικαίωμαν να του επιβάλω την άποψη μου, τζιαι θα ανεχτώ να λαλεί τες πελλάρες του, όσον τζιαι να με ενοχλούν.

Εν για τούτον που θεωρώ τζιαι λλίον αντιφατικόν, σε κοινωνίες που θεωρούνται "δημοκρατικές", να φκαίνει νόμος που να λαλεί ότι "απαγορεύεται να έshιεις την τάδε άποψην". Για παράδειγμαν, φκαίνει ένας τύπος τζιαι λαλεί ότι εν πιστεύκει στο "ολοκαύτωμαν" τζιαι ότι ο αριθμός των νεκρών Εβραίων κατά τον Β' Παγκόσμιον πόλεμον εν πολλά πιο μικρός που τζιείνον που αναφέρουν τα επίσημα ιστορικά συγγράμματα. Πόθεν ως πόθεν δικαιούσαι να φκάλεις νόμον που του επιβάλλει να μεν διατυπώνει την συγκεκριμένην άποψην, όσον βλακώδης τζιαι να θεωρείται; Ενώ ας πούμεν, καταπίνεις ότι υπάρχει ουράνιος φιλαράκος που μας προσέχει αλλά στέλλει μας στην κόλασην αν είμαστεν gay; Σαν να τζιαι εν  θκιό μέτρα τζιαι θκιό σταθμά; Που εν η ανοχή σου στην "διαφορετικήν άποψην" τζιαμέ;

Ώσπου να ξεχωρίσουμεν την ανοχήν που τον σεβασμόν, stay cool and keep rocking!

Το πάχος μετράει...

Έshιει τζιαρόν να γράψω τίποτε πικάντικον οπότε αφορμής δοθείσης έδωκα μέσα. Με την Αγάπην προσφάτως ανακαλύψαμεν την ταshινόπιτταν της "διαδικτυακής τηλεόρασης" (να θωρείς δηλαδή τηλεόρασην μέσω internet τζιαι adroid box) τζιαι μια πανδαισία ταινιών τζιαι σειρών εξεδιπλώθηκεν μπροστά μας. Επειδή η Αγάπη έshιει μιαν αδυναμίαν στα reality (ενώ εγώ εν τζιαι...), εδώκαμεν πάνω στην εξής σειράν:

Naked Attraction

Ω ναι! Ο "παίκτης" θκιαλέει κάποιον να πάει ραντεβού, αξιολογώντας τον/ την που κάτω προς τα πάνω. Ενώ είναι όπως τον/ την εγέννησεν η μάνα του/ της. Με τα διάφορα "προσόντα" να αποκαλύπτονται "άφιλτρα". Αντέξαμεν να δούμεν θκιό επεισόδια πριν διερωτηθούμεν "μα νάμπουν τούτα που εκάτσαμεν τζιαι θωρούμεν σιόρ;". Στο πρώτον είshεν μιαν straight κοπέλαν που εθκιάλεξεν άντραν τζιαι στο δεύτερον μιαν bisexual γυναίκαν που τελικά εθκιάλεξεν γυναίκαν. Too "προχώ" για τα γούστα μας για παραπάνω επεισόδια αλλά είχαν χάζιν τα συγκεκριμένα θκιό. Άσε που τα υποψήφια άτομα εν ήταν μοντέλα θκιαλεμένα, χωρίς ατέλειες, αλλά απλοί καθημερινοί αθρώποι, με τα παχάκια, τες τρίshες, τες ελιές τους κλπ. 

Που τα ενδιαφέροντα της συγκεκριμένης εκπομπής, ήταν η παράθεση, σε ανύποπτες φάσεις τζιαι ανάλογα με το στάδιον επιλογής, διαφόρων "βιολογικών" τζιαι "ανατομικών" πληροφοριών, όπως π.χ. ποια η συνεισφορά του ηβικού τριχώματος στην ερωτική διέγερσην του άντρα, πως ο "συμμετρικός τύπος" προσώπου προσελκύει παραπάνω τες γυναίκες τζιαι φυσικά, αφού όπως είπαμεν, η παρουσίαση των υποψηφίων εγίνετουν που τα κάτω προς τα πάνω, πως αντιμετωπίζεται που τα άτομα όλων των φύλων το θέμαν των διαστάσεων του πέους.

Η "επιμόρφωση" λοιπόν, στο συγκεκριμένον "καυτόν" θέμαν ήταν αρκετά λακωνική τζιαι ξεκάθαρη: οι γυναίκες θεωρούν πολλά πιο μικρόν το "μέσο" μέγεθος από ότι οι άντρες. Επίσης, για τες γυναίκες δεν παίζει ρόλον το μάκρος, διότι αφενός τα αισθητήρια όργανα που υποβοηθούν τον οργασμόν είναι στην είσοδον του κόλπου, τζιαι αφετέρου διότι ενδεχόμενο μεγάλο μήκος προκαλεί, πολλές φορές, ανεπιθύμητες τριβές. Αντίθετα, το πάχος του πέους εν πιο σημαντικόν, αφού εν πιο ικανόν να προκαλέσει πίεσην στην είσοδον του κόλπου τζιαι να υποβοηθήσει τον οργασμόν, εφόσον φυσικά γίνουνται τζιαι τα υπόλοιπα σωστά (you know what I mean).

Άρα, τωρά εκαταλάβετε τον τίτλον τζιαι το νόημαν του: η έκφραση "το μέγεθος μετράει" μπορεί να αντικατασταθεί με "το πάχος μετράει". Αν τον έshετε κοντόν μεν αλλά παshήν δε, είσαστεν σε καλόν δρόμον.

Κλείω με έναν σχετικόν ανέκδοτον, το οποίον αθθυμήθηκα καθώς επληκτρολογούσα την τελευταίαν παράγραφον:

Πάει μια γυναίκα σε έναν περίεργον κτίριον όπου κάθε όροφος υποτίθεται ότι εφιλοξενούσεν άντρες βάσει διαστάσεων του πέους τους. Στον 1ον όροφον η πινακίδα έγραφεν "κοντόν τζιαι λεπτόν" οπότε φυσικά η ηρωίδα μας επήεν στο 2ον. Η πινακίδα τζιαμέ έγραφεν "κοντόν τζιαι χοντρόν" τζιαι φυσικά η κοπέλα έπρεπεν να τσιεκκάρει πιο ψηλά. Στον 3ον έγραφεν "μακρύν τζιαι λεπτόν" τζιαι στον 4ον - you guessed it - "χοντρόν τζιαι μακρύν". 

"Δαμέ είμαστεν" λαλεί που μέσα της η κοπελιά, αλλά μετά προσέχει ότι το ασανσέρ πάει τζιαι πιο πάνω. Η περιέργεια της γίνεται ακατανίκητη τζιαι αποφασίζει να πάει πιο ψηλά. Στον 5ον όροφον αντικρύζει άλλην μιαν πινακίδαν που γράφει το εξής: "Στον όροφο αυτό δεν μένει κανείς. Ο όροφος αυτός δημιουργήθηκε για να αποδείξει ότι εσείς οι γυναίκες δεν ικανοποιείστε με τίποτε!".

Ώσπου να ικανοποιηθούν οι γυναίκες, stay cool and keep rocking!

Φόλα

Εν έshιει χιουμορίστικον κόμικ σήμερα, το θέμαν μας εν της οργής τζιαι της θλίψης.

Εξύπνησε με η Αγάπη πριν φύει για δουλειάν, για να μου αναφέρει την πρωινήν, μακάβριαν ανακάλυψην της. 

"Ο Μασκοφόρος εν μέσα στην αυλή μας, πεθαμένος. Νομίζω πήεννε θάψε τον γιατί εννά στεναχωρηθούν τα μωρά αν τον δουν".

Ο Μασκοφόρος, ή "Μάσκο" όπως τον αποκαλούν τα κοπέλια (αποκαλούσαν πλέον) αποθανατίστηκεν στο εξής βίντεο προ ολίγων ημερών:

Εκατέβηκα στην αυλήν, με το φτυάριν τζιαι τη τσάππαν ανά χείρας, τζιαι όντως ο καημένος ο κάττος ήταν κοντά στην φουντάναν του γρασιθκιού. Το κορμίν του ήταν ήδη σχεδον κοκκαλωμένον, που σημαίνει ότι επέθανεν κάποια στιγμήν εψές. Η κκελλέ του γυρισμένη σε μιαν περίεργην γωνίαν, όπως όταν γυρίζουν να γλύψουν τη ράshιην τους τζιαι θαυμάζεις πόσην ευλυγισίαν έχουν. Μέσα στους πόνους του πρέπει να επροσπάθαν να σιουρκαστεί ο γέρημος, αλλά που. Εγύρισα τον προσεκτικά ψάχνοντας για πληγές τζιαι αίμαν αλλά ήταν καθαρός, πέραν κάποιων υπολειμμάτων σάλιου. Ούτε που μας ελέρωσεν το γρασίδιν, να'ναι καλά όπου επήεν, πάντα βολικός ο μακαρίτης ο Μάσκο.

Όπως τον εκουβάλουν στο απέναντι χωράφιν για ταφήν, αθθυμήθηκα που τον εχαϊδεψα λλίον εχτές το απόγευμαν, τζιαι εθαύμασα ήνταλως άρκεψεν να ττορφαντέυκει η γούνα του, σε σχέσην με το καλοτζιαίριν που ήταν φτανή, τζιαι έφερεν τζαι τραύματα που ερωτοκαυκάες. "Λαλείς να τον εμμάθκιασα;" εσκέφτηκα.

Έσκαψα έναν καλόν λούκκον σε βάθος τζιαι διάμετρον για να ξαπλώσει άνετα, εshέπασα τον καλά τζιαι έβαλα τζιαι λλίες αγκαθκιές που ήταν ξαπόλυτες τζιαμέ γυρόν, άμπα τζιαι πάσιν άλλα ζώα να τον ξεθάψουν. Που ήμουν μιτσής έβαλλα τους τζιαι λουλουδάκια, αν τζιαι σήμερα εν είshεν πουθενά, ενώ είμαι πλέον πολλά κυνικός για έτσι χειρονομίες.

Στα κοπέλια ανακοίνωσα το χωριστά, διότι πρώτα εκατέβηκεν που το δωμάτιον του ο ένας, ο πιο "μουshαμμάς", τουλάχιστον για έτσι θέματα. 

"Ωχ, ο Χάρης ξέρει το;"

"Οϊ ακόμα. Μεν του το πεις, να προγευματίσει πρώτα τζιαι μετά".

Είπα το τζιαι του Χάρη πιο ύστερα, τζιαι εν αντέδρασεν, αν τζιαι το ύφος του έδειχνεν ότι ακόμα εν το εσυνειδητοποίησεν πλήρως.

"Θέλεις να μου πεις κάτι;"

"Οϊ"

"Οκ".

Όπως είπα τζιαι πιο παλιά, εμεγάλωσα με τους κάττους, τζιαι έχουν θκιό μεγάλα καλά: εν ανεξάρτητα ζώα τζιαι εν προλαβαίνεις να συνδεθείς πολλά μαζίν τους, ειδικά όταν τους έshιεις στη γειτονιάν τζιαι οϊ στειρωμένους τζιαι σώκλειστους (κάτι που θεωρώ παντελώς λάθος by the way). Για τον απλόν λόγον ότι πεθανίσκουν σχετικά γλήορα, εν πολλοί οι κίνδυνοι για λλόου τους (αυτοκίνητα, αρρώστιες, άλλοι κάττοι κλπ.). Έτσι η στεναχώρκα του αποχωρισμού, όσον να'ναι μετριάζεται, ειδικά εν συγκρίσει με τους shύλλους, που συνήθως εν πιο ενσωματωμένοι στην οικογένειαν.

Πάραυτα, τζιαι παρά τον κυνισμόν που με διακατέχει, θα ήθελα να προβώ σε μιαν κατάραν προς το κτήνος που έβαλεν το δηλητήριον τζιαι ήβρεν το ο Μάσκο τζιαι εψατζιέφτηκεν: εύχομαι να ανακαλύψουν έναν simulation που να μπορεί να κάμει προσομείωσην του τι επέρασεν τζιείνον το ζώον ώσπου να φκει η ψυshή του, τζιαι συ να είσαι το πειραματόζωον. Πολλές φορές, ώσπου να "στρώσετε", τζιαι η προσομοίωση, τζιαι σου!

Ώσπου να μεν υπάρχουν πιον κτήνη που βάλλουν φόλες, stay cool and keep rocking!

Χρέος (τέλος)

Εν ξέρω που πάει ο νους σας θκιαβάζοντας τον τίτλον, αλλά εν πραγματικά άξια λόγου η σημερινή μέρα, γιατί εν η μέρα που εξεχρεώσαμεν, ως νοικοτζυρκόν, που τα χρέη μας στες διάφορες τράπεζες. Ήθελα έτσι να την αποτυπώσω σε μιαν ανάρτηση, αφού δαμέσα, όπως έχω ξαναπεί επανειλημμένα, εν έναν είδος ημερολογίου που ποττέ εν εκράτησα στην "παραδοσιακήν" του μορφήν. Θέλω λοιπόν να υπάρχει κάπου καταγραφή τούτης της ημέρας, διότι εν αρκούντως σημαντική, εν έναν επίτευγμαν, που φυσικά εν θέλω να αποδώσω στον εαυτούλη μου, αλλά σε τούτην την ομάδαν που αποκαλούμεν οικογένειαν, εγγύς τζιαι ευρύτερην. Τουλάχιστον, παρά τα κουσούρκα της, η κυπριακή κοινωνία κρατά τούτον που λέμεν "οικογένεια" σε μιαν κάποιαν υπόληψην, τζιαι εν θεωρείται κατακριτέον να υπάρχει στήριξη τζιαι συμπαράσταση ανάμεσα στα μέλη της, ανεξαρτήτως ηλικίας τζιαι κατάστασης. Μπορεί κάποτε να καταντά "παθολογικόν", αλλά παρά να σε πετάσσουν έξω στα 18 σου τζιαι να σου λαλούν "κόψε το λαιμό σου" όπως γίνεται σε "προοδευμένες" χώρες, εγώ προτιμώ το.

Όταν υπογράψαμεν τα σχετικά χαρτιά (να δω πότε θα εύρουν οι γραφειοκράτες ένα σύστημαν να μεν σε τραβολοούν να υπογράφεις 10-20 φορές τα χαρτιά τους), είπα στην υπάλληλον της τράπεζας ότι ο Κυπραίος εν τόσον μαθημένος να χρωστά τζιαι να πληρώνει δόσεις, πολλές φορές ώσπου να φκει με σύνταξην, ενίοτε τζιαι μετά, που το παράδοξον σε τούτην την χώραν έννεν να χρωστάς, αλλά το αντίθετον. Φυσικά εν τζιαι θέλω να δαιμονοποιήσω το δανεισμόν, εν έναν εργαλείον πολύτιμον τζιαι αναπόφευκτον για τους πολλούς, αν θέλουν να αρκέψουν το σπιτικόν τζιαι μιαν δουλειάν δικήν τους ή να πέψουν τα κοπελλούθκια τους να σπουδάσουν, ή ακόμα πιο σημαντικόν, να αντιμετωπίσουν έναν πολυέξοδον θέμαν υγείας. Αλλά στον τόπον μας έshιει καλλιεργηθεί μια συνείδηση ότι εν υπάρχει άλλος τρόπος, άλλη επιλογή στο να πορευτείς στη ζωήν, που το να μπεις στη διαδικασίαν του χρέους. Τούτον οφείλεται ανάμεσα σε άλλα τζιαι σε διάφορα στερεότυπα, όπως το "πρέπει το σπίτι που ζεις να εν δικό σου, πρέπει να σπουδάσεις τα παιθκιά σου, πρέπει να τους αγοράσεις τζιαι αυτοκίνητον άμα έρτουν πίσω, πρέπει να πάεις ταξίθκια που εν σηκώνει η πούγκα σου στη δεδομένην στιγμήν κλπ.". Όπως τζιαι μια ανεξήγητη ανυπομονησία, να δανειστείς σήμερα παρά να κάμεις οικονομίες τζιαι να τες αξιοποιήσεις αύριον.

Εννά μου πείτε, σε έναν κόσμον όπου σε "συγκόφκουν" τες παραπάνω φορές βάσει της "οικονομικής σου επιφάνειας", ενώ έshιεις μόνιμον μπάστακαν που πάνω σου το κράτος, στο οποίον λλίον πολλά χρωστάς εκ γενετής τζιαι a priori, ο δανεισμός τζιαι το χρέος εν στοιχεία συνυφασμένα με την πραγματικότηταν. Άλλωστε το χρέος προς πάσαν κατεύθυνσην εν τζιαι έshιει πάντα μορφήν υλικήν. Λόγω χάρη "χρωστάς" στους γονείς σου το ότι σε εφέραν σε τούτον τον κόσμον τζιαι ότι σου επροσφέραν υλικά τζιαι άϋλα αγαθά κατά το "ανάγιωμα" σου, "χρωστάς" κατ΄προέκτασην τζιαι στα παιθκιά σου να τα οδηγήσεις με ασφάλειαν στην ενηλικίωσην.

Πάραυτα, εν μεγάλη η ανακούφιση τζιαι η αίσθηση ικανοποίησης όταν ανάμεσα σε τούτα ούλλα καταφέρεις να μεν χρωστάς τζιαι στες τράπεζες, τζιαι να μπορείς να δηλώσεις, έστω τζιαι αν είναι μια ψευδαίσθηση επί της ουσίας, ότι τζείνα που της εχρωστούσες εν πλέον δικά σου. Εύχομαι σε ούλλους να νιώσουν σύντομα τούτα τα θετικά συναισθήματα τζιαι να ατενίσουν το μέλλον όσον πιο αισιόδοξα  μπορούν.

Ώσπου να μεν χρωστά κανένας στες τράπεζες, stay cool and keep rocking!

Τούτη η νίκη εν της Ελλάδας, της Κύπρου κλπ. κλπ.

Με το θέμαν της ανάρτησης ασχολήθηκεν τζιαι ο συμμπλόγκερ Anti-Christos, σε πρόσφατην ανάρτηση του με τίτλον Το μεγαλείο της Κορακάκη και η μιζέρια του Έλληνα. 

Με τον εν λόγω μπλόγκερ συνήθως διαφωνούμεν, αλλά αραιά τζιαι που βρίσκω κοινά σημεία. Στην συγκεκριμένην ανάρτησην έshιει κάποιο δίκαιον, στο ότι μερίδα των αρνητικών ή αδιάφορων σχολιαστών για την επιτυχίαν της κοπέλας στους ολυμπιακούς όντως εκπέμπουν μιζέριαν τζιαι ενδεχομένως τζιαι διάφορα κόμπλεξ, που πολλές φορές εκπηγάζουν τζιαι που την ιδεολογίαν τους, η οποία τους υπαγορεύει ότι οποιαδήποτε επιβράβευση του "άριστου" τζιαι της "πρωτιάς" είναι κάποιου είδους μίασμαν τζιαι ύβρις. Τούτον εν το έναν άκρον. Άλλον να είναι αυτοσκοπός η πρωτιά, με το οποίον τζιαι γω διαφωνώ, τζιαι άλλον να αδυνατείς να την επιβραβεύσεις όταν έρκεται, ειδικά σε τέθκοιον επίπεδον τζιαι με τέθκοιον βαθμόν δυσκολίας, είτε επειδή είσαι ιδεολογικά αγκυλωμένος είτε επειδή είσαι "μικρός".

Το άλλον άκρον εν τούτον ούλλον το παναϋριν που στήνεται, τόσον που τα μέσα μαζικής εξαπάτησης (copyright: OSR), όσον τζιαι που τον απλόν κόσμον, που λλίες μέρες πριν αγνοούσεν την ύπαρξην της κοπέλας τούτης τζιαι του αθλήματος με το οποίον καταπιάνεται, τζιαι που ουδέποτε τζιαι με κανέναν τρόπον δεν εσυνησέφερεν στην προσπάθειαν της. Για να μεν αναφέρω τους πολιτικάντηδες τζιαι τους τοπικούς άρχοντες που βρίσκουν ευκαιρίαν να προβάλουν τη μούρην τους. Εν ποταπόν τζιαι πολλάκις shειρόττερον της μιζέρκας των πρώτων, το να προσπαθείς, έμμεσα ή άμεσα, να οικειοποιηθείς, επειδή ξέρω γω είσαι της ίδιας εθνικότητας, της ίδιας καταγωγής ή του ίδιου φύλου, την επιτυχίαν που με κόπον τζιαι θυσίες επέτυχεν κάποιος. Το να χαρείς με την επιτυχίαν τζιαι το να συγκινηθείς με τη συγκίνησην της εν απολύτως θεμιτόν, εν τζιαι είμαστεν ρομπότ στο κάτω κάτω, τζιαι όντως η συμμετοχή ήταν υπό την συγκεκριμένη σημαίαν. Ούλλα τα υπόλοιπα με τες κάμερες στο σπίτιν της, τες αντλίες της πυροσβεστικής να πιτολοούν νερόν πάνω που το αεροπλάνον τζιαι τα στρατιωτικά αγήματα είναι υποκρισία σκέττη τζιαι το μόνον που κάμνει είναι να ξοθκιάζει ριάλια που καλλίττερα θα ήταν να της τα προσφέρουν να αγοράσει πιο καλόν εξοπλισμόν τζιαι να γίνουν υποδομές για να προπονείται. Τζιαι το να γεμώννει συναισθηματισμούς τζιαι δάκρυα όσους προτιμούν την μόστραν που την ουσίαν, βούτυρος στο ψωμίν του κάθε πολιτικάντη που προσπαθεί να σου πουλήσει πατριωτισμόν ενώ χώννει το shέριν του στην πούγκαν σου.

Για το αν πρέπει να "δακρύσω" ακούοντας εθνικούς ύμνους, ειδικά όταν εν κάποιος άλλος η αφορμή να ανακρουστούν, η θέση μου έshιει κατατεθεί πολλάκις. Άσε που ο εν λόγω εθνικός ύμνος, καλώς ή κακώς, έννεν του κράτους στο οποίον ζω τζιαι είμαι πολίτης.

Ώσπου να δακρύσω για κάτι πραγματικά ουσίας, stay cool and keep rocking!

Αγαπημένοι καρτουνίστικοι ήρωες.

Εν ξέρω τίποτε πιο χαρακτηριστικόν της παιδικής ηλικίας που τα κόμιξ (τες τυπωμένες μορφές των κινούμενων σχεδίων της τηλεόρασης δηλαδή), ή "μίκυ μάους", όπως εμάθαμεν να τα λαλούμεν λόγω της εντυπωσιακής επιρροής του συγκεκριμένου ήρωα, τζιαι της Ντίσνεϋ κατά προέκτασην, σε τούτον το χώρον. Τζιαι ήταν όντως τούτη η σειρά η πρώτη μου αγαπημένη, τα "Μίκυ Μάους", όπου εκτός που τον πρωταγωνιστήν, είχαμεν τον μουσουπέττην Ντόναλντ (ο αγαπημένος μου χαρακτήρας για κάποιο λόγο) με τα τρία του ξεφτέρκα ανιψάκια, τον Σκρουτζ, τον αχώνευτον καπιτάλαν, τον εκνευριστικόν Γκαστόνε με την κολοφαρδίαν του, τον άτσαλον Γκούφη με την κρυφήν σούπερ δεύτερην του προσωπικότηταν (τζιαι ο Ντόναλντ είshεν τον Φάντομ Ντακ τωρά που το σκέφτουμαι) τζιαι φυσικά το "ωραίον φύλον", δηλαδή τη Μίνι, την Νταίζη, την Κλάραμπελ τζιαι τη γιαγιά Ντακ (ενδιαφέρον ότι οι γυναικείες παρουσίες εν εχαρακτηρίζουνταν που κάποια "αϊπια" ή προτερήματα). Τζιαι φυσικά ο Κύρος Γρανάζης με τες εφευρέσεις του. Βάλε τζιαι τους - απαραίτητους - κακούς, όπως οι Λύκοι με τον παππούν τους, ο Μαύρος Πητ τζιαι ο Ρόμπαξ τζιαι συμπληρώνεις έναν φοβερά δυνατόν "καστ" που κυριαρχεί στο κατουνίστικον στερέωμαν για δεκαετίες.

Το επόμενον είδος που πραγματικά αγάπησα (σε βαθμόν που ένας χαρακτήρας του κοσμεί το blog μου), ήταν η "Περιπέτεια", με τον Λοχαγόν Μαρκ τζιαι τους Λύκους του Οντάριο. Cult χαρακτήρες όπως ο Θλιμμένος Μπούφος, ο μίστερ Μπλούφ τζιαι ο - ανυπέρβλητος - Φλοκ εσυντροφέψαν με πολλά καλοτζιαίρκα, παρέαν με το alter-western- ego τους, τον Όμπραξ, το Βαρώνο τζιαι το Φαγάνα με τους κεφτέδες του. Μεγάλος παshαμάς με τα κλισέ επιφωνήματα (μα τα χίλια γένια του μίστερ Μπλουφ τζιαι τους χίλιους κεφτέδες του Φαγάνα) τζιαι την αιώνιαν κόντραν Θλιμμένου Μπούφου - Φλοκ ("σκύλλας γέννα").

Κάποια στιγμήν άρχισα να αγοράζω το "Αγόρι". Ήταν έναν εβδομαδιαίον κόμικ όπου εσυγκεντρώναν δεκάδες διαφορετικούς ήρωες τζιαι επροβάλλαν έναν κομμάτιν της ιστορίας τους κάθε φοράν, προκαλώντας σε να επιστρέφεις διψασμένος στο περίπτερον για τες συνέχειες. Πιο τρανταχτοί ήρωες που το "Αγόρι" ήταν ο Johnny Red, o Judge Dredd, ο Roy of Melchester, ήρωες δηλαδή με δικές τους εκδόσεις, αποσπάσματα που τες οποίες εθκιάβαζα φανατικά για χρόνια.

Έφτασα γυμνάσιο για να γνωρίσω θκιό σετ ηρώων που λλίον πολλά εξεκοκκάλισα στο γυμνάσιον τζιια τα πρώτα χρόνια των σπουδών. Δηλαδή ο "Αστεριξ" τζιαι ο cool customer, Λούκυ Λουκ. Ήταν ουσιαστικά έναν αποκορύφωμαν της εν λόγω διαδρομής μου, τόσον οι πελλοί Γαλάτες με τον μαγικόν τους ζωμόν όσον τζιαι ο "φτωχός και μόνος κάουμπόϋ" με την Ντόλυ του, που ήταν "πιο γλήορος τζιαι που τον ίσκιον του".

Υπήρξαν τζιαι άλλοι ήρωες που εππέσαν στα shέρκα μου κατά καιρούς (Τιραμόλα, Σεραφίνο, Μπλεκ, Σπάϊντερμαν, Εκδικητές, X-men κλπ.) αλλά λλίον πολλά τα παραπάνω ήταν η top of the line για λλόου μου.

Τζιαι μόνον τούτη η περιδιάβαση άνοιξεν μου την καρκιάν μου. Εν τόσο συνυφασμένη με εποχές πραγματικής ξεγνοιασιάς, όπου ο κόσμος των "μεγάλων" ήταν τόσον εύκολον να ξεχαστεί μέσα που το ξεφύλλισμαν του κόμικ σου. Κάποτε επιστρέφω στες συλλογές μου (όσες επιζήσαν)  τζιαι ρίχνω μιαν μμαθκιάν, αν τζιαι η μαγεία δύσκολα επιστρέφει. Τα κοπέλια μου ρίχνουν τζιαι τζιείνα κανένα βλέφαρον, αλλά την εποχήν της πληροφορικής, δυστυχώς η αίγλη ενός ταλαιπωρημένου που το χρόνο κόμικ εν μειωμένη. Που την άλλην, κάθε ηλικιακή φάση εν διαφορετική. Που εννά πάει, εννά ανακαλύψουν τζιαι τζιείνοι την γοητείαν του τυπωμένου κόμικ, που ουδεμίαν σχέσην έshιει με την οθόνην της τηλεόρασης.

Ώσπου να την ανακαλύψουν, stay cool and keep rocking!

23

Αφιερωμένον στην Αγάπη.


Ain't Nobody (Loves Me Better)


Captured effortlessly
That's the way it was
Happened so naturally
I did not know it was love
The next thing I felt was you
Holding me close
What was I gonna do
I let myself go

And now we're flyin' through the stars
I hope this night will last forever

Oh oh oh oh
Ain't nobody
Loves me better
Makes me happy
Makes me feel this way
Ain't nobody
Loves me better than you

I've been waitin' for you
It's been so long
I knew just what I would do
When I heard your song
You filled my heart with a kiss
You gave me freedom
You knew I could not resist
I needed someone

And now we're flyin' through the stars
I hope this night will last forever

Oh oh oh oh
Ain't nobody
Loves me better
Makes me happy
Makes me feel this way
Ain't nobody
Loves me better than you

At first you put your arms around me
Then you put your charms around me
We stare into each others eyes
And what we see is no surprise
Got a feeling most with treasure
And a love so deep we cannot measure

Ain't nobody
Loves me better
Makes me happy
Makes me feel this way
Ain't nobody
Loves me better than you

Ain't nobody
Loves me better
Makes me happy
Makes me feel this way
Ain't nobody
Loves me better than you

Η έκδοση του 1983

Η έκδοση του 2015

Ως την επόμενη επέτειο, stay cool and keep rocking!

Another day.....

Ετσι το ένιωσα τέλος πάντων....Ελάλεν  τα τζιαι ο Bryan, όταν ήταν ακόμα ροκάς:

Another day - Bryan Adams

Ως την επόμενην "ξεχωριστήν μέραν", stay cool and keep rocking!

15η Ιουλίου, Γρίβας τζιαι Μακάριος.

Ακούσαμεν τζιαι φέτος τες σειρήνες, τζιαι μετά αλλάξαμεν πλευρόν ή εσηκωστήκαμεν να βουττήσουμεν διότι εν είμαστεν καθόλου φαρισσαϊκή κοινωνία.  Τζιαι εντός ολίγου άρχισεν το συνηθισμένον "ξεχαρμάνιασμαν" του "εσού φταίεις" στα "κοινωνικά δίκτυα". Μια που τα ίδια, τζιαι το 2016. Μεταξύ μας οι ελληνόφωνοι εν μπορούμεν να φτάσουμεν σε μίνιμουν ιστορικόν consensus 42 χρόνια μετά που έναν συμβάν, τζιαι εννά τα εύρουμεν τζιαι με τους "αλλόθρησκους". Not.....

Πρόσφατα εκάτσαμεν απέναντι σε έναν τραπέζιν με ένα ζευγάριν συνομήλικον, στο πλαίσιον μιας δραστηριότητας των κοπελιών. Δυστυχώς (εκ του αποτελέσματος), η κουβέντα επήεν στο κυπριακόν τζιαι κατά προέκτασην στα γεγονότα του '74 (θέματα που εκ πείρας αποφεύγω όπως το χάρον, ειδικά άμα θέλω να φάω με την ησυχίαν μου). Η κοπέλα απέναντι μου εντόπισεν τον λόγον των συνεχών μας αποτυχιών (ως κράτος) να προοδεύσουμεν στην "διχόνοιαν", στο ότι εν μπορούμεν να μονιάσουμεν τζιαι να ενώσουμεν τες δυνάμεις μας για να καταφέρουμεν ότι μπορούμεν για τον τόπο μας. Τζιαι ενώ ήβρα της δίκαιον απόλυτον, προχωρά τζιαι λαλεί ότι εν επειδή εν ετιμωρηθήκαν οι πραξικοπηματίες που εν μπορούμεν να μονιάσουμεν. 

Εν ο χάρος μου να κάμνω το συνήγορον του θκιαόλου, αλλά εθεώρησα το εξύμωρον να θέλεις που την μιαν "ενότηταν" τζιαι που την άλλην να θκιαλέεις μια συγκεκριμένην ιστορικήν περίοδον τζιαι μιαν συγκεκριμένην ομάδαν αθρώπων τζιαι να θέλεις να "τιμωρηθούν", ωσάν το συγκεκριμένο γεγονός τζιαι οι συγκεκριμένοι αθρώποι να εππέσαν που τον ουρανόν τζιαι εκάμαν ότι εκάμαν επειδή ήταν, ξέρω γω, είτε "κακοί" είτε πελλοί. Φυσικά ούτε ο Μακάριος, με τον "κλάδον ελαίας" του το εχειρίστηκεν σωστά, διότι ούτε η ατιμωρησία ενόχων επουλώνει πληγές, αντίθετα αφήνει τες τζιαι χάσκουν τζιαι σαπίζουν τζιαι δηλητηριάζουν τζιαι τους νεώτερους. Εφόσον όμως ο στόχος μας 42 χρόνια μετά, εν είναι απλά να "τιμωρήσουμεν" κάποιους, αλλά να ενωθούμεν σε κοινήν προσπάθειαν, μονιασμένοι, καλόν θα ήταν να αρκέφκουμεν την απαίτησην "δικαιοσύνης" εφ'όλης της ύλης, τζιαι που ούλλες τες πλευρές, κάτι που φυσικά απαιτεί τζιαι μιαν στοιχειωδώς νηφάλιαν ιστορικήν ανάλυσην.

"Να τιμωρηθούν ούλλοι" λαλεί μου, "όσον πίσω τζιαι να χρειαστεί να πάμεν". Τζιαι τζιαμέ επισήμανα της ότι για να γίνει τούτον πρέπει, δυστυχώς, να έχουμεν πρώτα λύσην του κυπριακού, γιατί στα διάφορα εγκλήματα της δεκαετίας του '60 εμπλέκουνται τζιαι οι θκιό κοινότητες, τζιαι θα πρέπει να έρτει το νέον κοινόν κράτος να επιβλέψει μιαν κοινά αποδεκτήν καταγραφήν ιστορικών δεδομένων, που να αποδίδουν ευθύνες τζιαι εύσημα όπου πρέπει, τζιαι να επιδικάσει αντίστοιχα αποζημιώσεις στα θύματα τζιαι ποινές στους ενόχους. 

Κάπου τζιαμέ έχασα την. "Άρα λαλείς μου ότι ποττέ εν μπορεί να αποδοθεί δικαιοσύνη" λαλεί μου. "Μεν βάλλεις λόγια που εν είπα στο στόμα μου" λαλώ της τζιαι έτσι άδοξα έληξεν η συζήτηση. Πάλε καλά που είχα προλάβει να φάω. Εν ο χάρος μου να ερμηνεύκει κάποιος τα λεγόμενα μου όπως γουστάρει τζιαι μετά να κάμνει case στην δικήν του ερμηνείαν.

Για τον τίτλον: το πραξικόπημαν τζιαι η τουρκική εισβολή είναι απλά έναν επεισόδιον, έναν αποτέλεσμαν ενός έργου, μιας διεργασίας που άρκεψεν τουλάχιστον 200 χρόνια πριν, αν οϊ παλαιότερα, όταν  τα εθνικιστικά κινήματα, μέσα που τες ζυμώσεις της αναδυόμενης αστικής τάξης, αρκέψαν να ανατρέπουν τες τότε αυτοκρατορίες για να τες αντικαταστήσουνμε τα σύγχρονα έθνη/ κράτη. Το να απομονώνεις τούτα τα, αναμφίβολα τραγικά τζιαι καταστροφικά, γεγονότα που την ιστορικήν συνέχειαν καθιστά σε κοντόφθαλμον τζιαι προκατειλημμένον. 

Το ίδιον τζιαι όσον αφορά το twin parolin της σύντομης κυπριακής ιστορίας (ως κράτος): το Μακάριον τζιαι το Γρίβαν. Θα γράψω δαμέ ότι έγραψα τζιαι σε μιαν συζήτηση στο fb:

"...η μονόπαντη καταδίκη μιας ομάδας (π.χ. ενωτική παράταξη), ασχέτως του εύρους των εγκλημάτων της (π.χ. εν παραπάνω που της μακαριακής) δεν φκάλλει πουθενά, όπως τζιαι η αντιεπιστημονική τζιαι συναισθηματική τάση μας να απομονώνουμεν ιστορικά επεισόδια τζιαι να τους διούμεν ετερόκλητην σημασίαν κατά πως βολεύκει την ιδεολογικήν ή εθνικήν μας αφήγησην."

Η ιστορία του Μακάριου τζιαι του Γρίβα εν αρκέφκει ούτε το 1955, ούτε το 1960, ούτε το 1974. Πάει πριν το 1920. Ο ρόλος τους σε τούτα που σήμερα ονομάζουμεν "Κυπριακή Δημοκρατία" τζιαι "Κυπριακόν Πρόβλημαν" πρέπει να αναλυθεί λαμβάνοντας υπόψην ολόκληρην την ιστορικήν τους διαδρομήν, τόσον μαζίν όσον τζιαι χωριστά. Τζιαι οϊ να αρκέφκουν άλλοι την "λιτανείαν" που το 1955, άλλοι που το 1964 τζιαι άλλοι που το 1973. Όσον συμπεριφερούμαστεν έτσι, δεν πρόκειται να σταματήσουν να παίζουν σειρήνες κάθε 15 τζιαι 20 Ιουλίου.

Ώσπου να σταματήσουν να παίζουν οι σειρήνες, stay cool and keep rocking!

Οι τελευταίοι μεγάλοι παίκτες

Πάει τζιαι το Euro. Μακάρι να εν καλά, επέρασεν ένας μήνας αρκετά ευχάριστα, εκάλυψεν τζιαι το κενό ώσπου να αρκέψουν τα πρωταθλήματα τον Αύγουστον. 

Βασικά φκαίννει έναν κύριον συμπέρασμαν που τη συγκεκριμένη διοργάνωσην: εν υπάρχουν πλέον "μεγάλες ομάδες", τζιαι τούτον οφείλεται κυρίως στο ότι σιγά-σιγά εξαφανίζονται οι λεγόμενοι "μεγάλοι παίκτες". Άμα οι πρωτάρες Ισλανδία τζιαι Ουαλλία φτάνουν η μια στους "8" τζιαι η άλλη στους "4" καταλαβαίνεις ότι ούλλοι πλέον δικαιούνται να ελπίζουν. Έδειξεν το η Ελλάδα το 2004 τζιαι αρκετά πιο νωρίς η Δανία το 1992. Θκιό ομάδες που εν επροκριθήκαν καν στα τελικά. Όπως τζιαι η Ολλανδία, που πραγματικά έλειψεν μας εμάς τους "ποδοσφαιρόφιλους".

Ουσιαστικά σήμερα υπάρχουν μόνον θκιό αθρώποι στον πλανήτην που μπορείς ακόμα να τους χαρακτηρίσεις "μεγάλους": ο Κριστιάνο Ρονάλντο της Ρεάλ Μαδρίτης (τζιαι πρωταθλητής Ευρώπης πλέον με την χώραν του την Πορτογαλίαν) τζιαι ο Λιονέλ Μέσι της Μπαρτσελόνα (τζιαι της εθνικής Αργεντινής, με την οποίαν εξελίσσεται σε loser, αφού έχασεν τόσον τον τελικόν του Μουντιάλ του 2014 όσον τζιαι τον πρόσφατον τελικόν του Κόπα Αμέρικα). Τζιαι οι θκιό έχουν τους φανατικούς οπαδούς τους τζιαι φυσικά, όπως παλιά ο Μαραντόνα με τον Πελέ, αποτελούν εστίαν αντιπαράθεσης για το ποιος εν ο καλλίττερος.

Ο Μέσι εν εύκολον να τον συμπαθήσεις, εν χαμηλών τόνων, καθόλου ναρκισσιστής (όντας κοντός αφενός τζιαι αδιάφορος εμφανισιακά αφετέρου), οικογενειάρχης, αθλητοπρεπής τζιαι γενικά "νούσιμος¨, τζι'ας τον επιάσαν να φοροδιαφεύγει. Σκοράρει με ούλλους τους τρόπους τζιαι υπό ούλλες τες συνθήκες τζιαι θαυμάζω πραγματικά την επιτάχυνσην, την τρίπλαν, την ομαδικότηταν τζιαι τα απίστευτα στημένα του.

Ο Ρονάλντο εν το κλασσικόν παράδειγμαν αθρώπου που είτε θα τον λατρεύεις είτε θα τον μισείς, τζιαι ομιλώ για τον αντρικόν πληθυσμόν, καθώς αμφιβάλλω αν υπάρχει γυναίκα που εν ειλικρινής όταν διατυπώνει αρνητικά συναισθήματα για λλόου του. Παραδόξως εγώ ούτε τον λατρεύκω ούτε τον μισώ, αν τζιαι ομολογώ ότι εν μέρει ζηλεύκω τον, κυρίως για το σώμαν του τζιαι για τα ριάλια που έshιει συνάξει, θκιό αγαθά που του επιτρέπουν να ζει στη χλιδήν τζιαι να αλλάσσει τες ωραίες γυναίκες όπως τα πουκάμισα. Παράλληλα, αρέσκει μου το "σκατόποδον" του τζιαι το χάρισμαν του στο σπριντ τζιαι τες στημένες φάσεις. Αντιπαθώ τον βεντεττισμόν του (ώρες-ώρες) τζιαι την αλαζονείαν που δείχνει όταν περιγράφει τον εαυτόν του.

Εψές ο Ρονάλντο έφυεν πρόωρα που τον τελικόν λόγω τραυματισμού τζιαι πολλοί εσπεύσαν να τον περιπαίξουν για τα δάκρυα που - για άλλη μια φοράν - ετρέξαν που τα μμάθκια του όταν εκατάλαβεν ότι εν θα εμπορούσεν να βοηθήσει την ομάδαν του. Στη συνέχειαν, χάρη τζιαι στην προπονητικήν μαεστρίαν του εξαιρετικά συμπαθούς Σάντος, οι συμπαίκτες του εφροντίσαν να τον αναπληρώσουν με το παραπάνω τζιαι να πετύχουν μιαν επικήν κατάκτησην του τροπαίου, για πρώτη φοράν στην ιστορίαν της εθνικής τους. Στες εφημερίδες σήμερα, εντόπισα ένα βίντεο, όπου ο Ρονάλντο αγκαλιάζει τον προπονητήν που τον ανέδειξεν, τον Άλεξ Φέργκιουσον της Γιουνάϊτετ, σε μιαν σκηνήν που κάποιοι επαρομοιώσαν με τζείνην ενός πατέρα με το γιον του. Ωραία στιγμή που δείχνει ότι όσον "ρομπότ" τζιαι να μοιάζει ο παίκτης, έshιει τζιαι τζιείνος τες ευαισθησίες του τζιαι ξέρει να εκτιμά κάποια πράματα:

Ο Φέργκιουσον συγχαίρει τον Ρονάλντο για την κατάκτηση του Euro 2016

Εν δείχνουν τα πράματα ότι θα έχουμεν τα επόμενα χρόνια διαδόχους του Ρονάλντο τζιαι του Μέσι, τζιαι το ποδόσφαιρον θα γίνεται συνέχεια ούλλον τζιαι πιο πολλά έναν άθλημαν που θα βασίζεται παραπάνω στην τακτικήν τζιαι τη φυσικήν κατάστασην παρά στο χάρισμαν των παικτών. Μπορεί αφενός τούτον να διά ελπίδαν τζιαι σε "μικρούς" να ονειρεύκουνται μεγαλεία, αλλά φοούμαι ότι θα το καταστήσει φοβερά πιο ανιαρόν ως θέαμαν. Μακάρι να διαψευστώ τζιαι να έχουμεν νέους "μεγάλους παίκτες" στο εγγύς μέλλον.

Ώσπου να έρτει το μουντιάλ, stay cool and keep rocking!

Mosh!

Επήαμεν που λαλείτε στην συναυλίαν των Rotting Christ προχτές την Παρασκευήν, τζιαι το μαγαζίν (Διαχρονική στην Αγλαντζιάν) ήταν πήχτρα. Εν μέσω καύσωνα τζιόλις, εβρεθήκαμεν στριμωγμένοι σε μιαν γωνιάν, να ιδρώνουμεν τζιαι να ξιδρώνουμεν (ο κλιματισμός εγονάτισεν), τζιαι εν κρύφκω ότι επήεννεν να χαλάσει η κουβέντα, παρά την φοβερήν (όπως πάντα) απόδοσην του συγκροτήματος επί σκηνής. Άσε που έτρωα στα μούτρα την μάλλαν ενός μουσάτου ακριβώς μπροστά μου καθώς έκαμνεν το πατροπαράδοτον headbanging του.

Τότε ο σειράς ο κολλητός προτείνει να πάμεν κοντά στην σκηνήν, όπου νεαροί χωρίς φανέλλες τζιαι χωρίς κκελλέν φυσικά είχαν σχηματίσει έναν αξιοπρεπέστατον (για τα ταπεινά δεδομένα της Λευκωσίας) mosh pit.

Εδώκαμεν μέσα χωρίς να το πολλοσκεφτούμεν (φορώντας όμως τες φανέλες μας) τζιαι εντός ολίγου εγίναμεν έρμαιον της εν λόγω καταιγίδας σωμάτων. Ευτυχώς τούτες οι εξάρσεις κρατούν κάποια δευτερόλεπτα μόνον, οπότε σύντομα εστεκούμαστεν λαχανιασμένοι απέναντι που το συγκρότημαν, με πολλά παραπάνω χώρον που το προηγούμενο μας σημείον (αφού εν επίφοβη για τους πολλούς η περιοχή τούτη των μέταλ συναυλιών) τζιαι σαφώς λλιόττερην ζέστην. Μώλωπες, ξι-μώλωπες, είχαμεν επιζήσει τζιαι απολαύσαμεν το τζιόλας. Εν θα σας περιγράψω το αίσθημαν που σου προκαλεί η ολοκλήρωση ενός session που slamdancing μέσα σε mosh pit, πρέπει να το ζήσετε για να καταλάβετε.

Έρκεται μου τότε η φαεινή ιδέα, αφού πλέον είχα καθαρόν πεδίον, να φκάλω κανένα βιντεάκιν. Φκάλλω το κινητόν που την ασφάλειαν της τσέπης μου τζιαι αρκέφκω να τραβώ. Τζιαι ξαφνικά γίνεται πάλε χαμός:

Ναι, ναι. Η κραυγή του front man τζιαι οι κυκλικές κινήσεις των shέρκών του μπασίστα διούν το σύνθημαν για νέον slamdance. Απεγνωσμένα προσπαθώ να κλείσω το βίντεο (για να μεν χαθεί) τζιαι να χώσω το κινητόν πίσω στην τσέπην. Προλαβαίνω το πρώτον. Τζιαι αρκέφκει πάλε η θύελλα γυρόν μου. Το κινητόν φεύκει μου φυσικά που τα shέρκα τζιαι μέσα στην αναμπουμπούλαν μάχουμαι να το εντοπίσω πριν γίνει κομμάθκια που το ποδοβολητόν. Μάταιος κόπος. Μόλις που κραθκιούμαι όρθιος με τόσην ανθρώπινην μάζαν να με βομβαρδίζει. "Πάει" λαλώ, " εννά έγινεν λουβίθκια". Αλλά ως εκ θαύματος, ένας παρέας δίπλα μου σηκώνει το ψηλά ρωτώντας ποιου είναι. Λαλώ του "δικό μου" τζιαι διά μου το. Θωρώ το καλά, ούτε γρατσουνιά, παρά το ξεκάθαρον αποτύπωμαν της παθκιάς που έφαεν. Να σημειώνουμεν τζιαι τα τυχερά, όσον να'ναι υπάρχουν τζιαι τούτα.

Ανακουφισμένος, έψαξα με το βλέμμαν τον κολλητόν, που είshεν εκτοπιστεί σε άλλο σημείον του mosh pit, τζιαι απολαύσαμεν το υπόλοιπον της συναυλίας, επιζώντας άλλα θκιό-τρία slamdances ώσπου να φύουμεν. 

Στα αρχικά στάδια της συναυλίας, ο front man αφιέρωσεν το εξής κομμάτιν στους πυροσβέστες που εχάσαν τη ζωήν τους εν ώρα καθήκοντος στες πρόσφατες πυρκαγιές:

Αθάνατοι είστε

Ώσπου να ξαναβρεθούμεν σε mosh pit τζιαι να επιδοθούμεν σε αχαλίνωτον slam dancing, stay cool and keep rocking!

Κολλητοί τζιαι κολλητές

Όταν διανύεις την πέμπτην δεκαετίαν της ζωής σου (που τα 40 στα 50 δηλαδή), πολλές φορές πιάννεις τον εαυτό σου να "επαναμβάνεται" σε συζητήσεις, ειδικά στο πλαίσιον νέων γνωριμιών. Μια που τες αγαπημένες μου "επαναλήψεις" σε τούτες τες περιπτώσεις, όταν το φέρει η κουβέντα βέβαια, εν το εξής φιλοσόφημαν:

"Γνωστούς μπορεί να έshιεις πάρα πολλούς, αλλά τούτον που ονομάζουμεν "φίλους", τζιαι ενίοτε πιο συγκεκριμένα "κολλητούς", εν μπορείς να έshιεις πάνω που μιαν χούφταν, ή πολλές φορές έναν τζιαι μοναδικόν."

Ο λόγος κατ'εμέναν εν απλός, όσον τζιαι εμφανής: ο πραγματικός φίλος προκύπτει σε ηλικίες "τρυφερές" τζιαι σχετικά "αθώες", όπου το νεανικό σου μυαλόν εν ακόμα στοιχειωδώς "απονήρευτον" τζιαι είσαι ανοικτός σε πολλά παραπάνω πράματα παρά σε μεγαλλίττερες ηλικίες. Με λλία λόγια, πραγματικούς κολλητούς μπορεί να εύρεις μέχρι τα 20, άτε τζιαι λλίον πάρατζιει, στες τελευταίες "μεγάλες εμπειρίες" της ζωής του μέσου σύγχρονου αθρώπου, όπως οι σπουδές τζιαι οι πρώτες δουλειές.

Μετά, προσωπικά έχω το παρατηρημένον, κλείεις σαν άθρωπος σε τούτον το ενδεχόμενον νέων "κολλητών". Οι νέες γνωριμίες μας που τα 30 ειδικά τζιαι μετά δύσκολα μπορούν να πλησιάσουν σε βάθος τζιαι ποιότηταν τες σχέσεις που αναπτύσσουμεν στην παιδικήν τζιαι εφηβικήν ηλικία. Άμα τύχει να εύρεις άθρωπον τόσο δικό σου σε μεγαλλίττερες ηλικίες, απλά εν η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόναν. Λόγω χάρην, μπορεί να βρεθείς σε μιαν έντονην εμπειρίαν τζιαι να την συνδέσεις με κάποιον που εν παρών μαζί σου. Αν υπάρχει τζιαι η στοιχειώδης χημεία, μπορεί να εύρεις τζιαι "όψιμους κολλητούς". Θεωρώ το όμως σπάνιον τζιαι δύσκολον να συμβεί.

Φυσικά η ίδια η έννοια του "κολλητού" ενδεχομένως να αλλάσσει που άθρωπον σε άθρωπον, ως προς τες εκφάνσεις τούτης της σχέσης. Ας πούμεν ορισμένοι με τον/ τους κολλητούς τους μπορεί κάθε μέρα να εν "μαζίν", είτε δια ζώσης είτε εξ αποστάσεως (π.χ. τηλεφωνικά ή διαδικτυακά) αλλιώς κάτι λείπει, κάτι εν πάει καλά. Άλλοι να κάμνουν εβδομάδες ή μήνες να βρεθούν αλλά να "ξυπνά" η μαγεία όποτε βρεθούν, σαν να μεν επέρασεν μέρα. Άλλοι να διοργανώνουν ολόκληρα ταξίθκια τζιαι εξορμήσεις παρέαν τζιαι άλλοι να αρκούνται στο να πιουν καμμιάν μπύραν ή να πάν σε καμμιάν συναυλίαν παρέαν. Διαφορές επίσης υπάρχουν τζιαι αναλόγως "φύλου". Αλλιώς εν η σχέση κολλητών αντρών ας πούμεν παρά γυναικών, αν τζιαι θεωρώ πιο σημαντικόν το χαρακτήραν ως παράγονταν επίδρασης παρά το φύλον για το συγκεκριμένο θέμαν. 

Εγώ θεωρώ τον εαυτό μου τυχερόν όταν στην ερώτηση μου "ποιοι εν οι κολλητοί σου" έχω εύκολην τζιαι άμεσην απάντηση. Έχω τέσσερις συγκεκριμένα, τρεις που την μαθητικήν περίοδον τζιαι έναν που τον στρατόν (με τον τελευταίον έshιει χρόνια να βρεθούμεν για να καταλάβετε...but he qualifies). Υπάρχει τζιαι μια περίπτωση γυναίκας που θεωρώ "αντίστοιχης συνομοταξίας" που άποψης εκτίμησης τζιαι θετικών συναισθημάτων, αλλά δαμέ επεισέρχεται έναν άλλον σκέλος της φιλοσόφησης μου επί του θέματος: είναι κατ'εμέναν αδύνατον να υπάρχουν κολλητοί του άλλου φύλου, όταν μιλούμεν για straight άτομα. Η σχέση του κολλητού εμπεριέχει τόσην πολλήν επένδυσην του εαυτού σου, που αν ο κολλητός σου εν του άλλου φύλου, τζιαι είσαστεν τζιαι οι θκιό straight, αργά ή γλήορα θα υπάρξει ερωτική έλξη, είτε που τον έναν είτε που τον άλλον. Τζιαι άμα μπει ο έρωτας τζιαι το σεξ στη μέσην, η σχέση έννεν πλέον "κολλητών", ούτε μπορεί να επανέλθει μετά που χωρισμόν. Εξ'ου τζιαι δεν θα επέτρεπα ποττέ στον εαυτό μου, ειδικά αφού είμαι τζιαι παντρεμένος, να αποπειραθώ σχέσην "κολλητού" με μια γυναίκα. Που τούτην την άποψην, η μόνη μου "κολλητή" εν η Αγάπη μου, μιας ειδικής ας πούμεν κατηγορίας, διαφορετικής που τους άντρες φίλους μου.

Έκαμα ήδη αναφοράν των "χώρων" αλίευσης "κολλητών", όπως το σχολείον τζιαι ο στρατός (για όσους τον υποστούν). Άλλοι τέθκοιοι χώροι εν η γειτονιά, τα χόμπυ, οι σπουδές τζιαι η δουλειά, ενώ μπορεί επίσης να κάμεις κολλητούς υπό συνθήκες έντονων εμπειριών, θετικών ή αρνητικών, αν υπάρχει φυσικά τζιαι "συμβατότητα".

Κλείοντας, αναφέρω ότι αφορμήν για τούτην την ανάρτησην εδώσαν μου θκιό-τρεις περιπτώσεις γνωστών που επαρουσιάσαν συμπεριφορές "θέλω να γίνω κολλητός". Περνώ μια χαρά με τούτους τους αθρώπους, εκτιμώ τους τζιαι απολαμβάνω την δικήν τους εκτίμησην, αλλά ότι τζιαι να γίνει, εν μπορούν πλέον να γίνουν κολλητοί μου. Nothing personal που λεν τζιαι στα αγγλικά χωριά. Έκλεισεν τζείνη η πόρτα, αρκετά χρόνια πριν. Τούτον εν σημαίνει ότι εν θα περνούμεν καλά μαζίν, ή ότι θα τους μεταχειριστώ με αρνητικόν ή ψυχρόν τρόπον, κάθε άλλον. Απλά εγώ ως άθρωπος είμαι υπερβολικά "αλλοτριωμένος" που τη ζωήν για να τους δω μέσα που τα μάθκια της "αθωότητας" τζιαι να τους βάλω στα "ενδότερα". Μπορεί να εν τζιαι χασούρα για λλόου μου, αλλά με το συμπάθκιον, πάντα άρεσκεν μου να αποφεύκω το κουμάριν, στα ριάλια ή σε άλλα "αγαθά".

Ώσπου να πάμεν για πυρούες με τους κολλητούς, stay cool and keep rocking!

Διακρίσεις

Όπως τζιαι σε άλλες αναρτήσεις, εν καλά να δοθεί ένας ορισμός: τι είναι οι "διακρίσεις"; Μπορείτε να βάλετε τη λέξη στο google, είτε στα ελληνικά είτε στα αγγλικά (discrimination). Το ενδιαφέρον, όπως τζιαι στη λέξην "εγωισμός", είναι ότι κατά βάσην οι ερμηνείες που θα εύρετε έχουν "αρνητική χροιά", δηλαδή "εν κακόν πράμαν οι διακρίσεις". Η ανάρτηση σήμερα κάμνει μια μικρή διερεύνηση του αν τούτη η αίσθηση, που πάει να γίνει άλλον ένα κοινωνικόν στερεότυπον, έshιει όντως βάσην.

Κατ'αρχήν θα δώσω μιαν προσωπικήν ερμηνείαν του όρου διακρίσεις. Διάκριση κατ'εμέναν είναι η μεταχείριση ενός άλλου αθρώπου ή συνόλου αθρώπων, ή τζιαι άλλων μελών του ζωϊκού βασιλείου μέσα που τα δικά σου, προσωπικά, κριτήρια, τα οποία αφενός διαμορφώνουνται που τα "έμφυτα" σου στοιχεία τζιαι αφετέρου, που τα "περιβαλλοντικά" σου. Μπορείτε να δείτε ότι στον ίδιον τον ορισμόν της λέξης, ήδη έκαμα μιαν διάκρισην, διαχωρίζοντας τους "αθρώπους" που τα υπόλοιπα ζώα (ακόμα τζιαι φυτά) του πλανήτη. Ήδη, κάποιος θα εμπορούσεν να με κατηγορήσει ως "speciesist" (google it).

Άρα, αν θεωρήσουμεν ότι ισχύει έναν άλλον "δεδομένον", ότι κάθε άθρωπος έshιει μοναδικά χαρακτηριστικά χαρακτήρα τζιαι βιωμάτων, ενδέχεται να μεν μπορεί κανένας να διαμορφώσει απολύτως κοινά δεδομένα στο τι μπορεί να συνιστά "διάκρισην", υπό την έννοιαν της "δυσμενούς μεταχείρισης" αθρώπων τζιαι άλλων ζώντων οργανισμών (καθώς οι πέτρες ή άλλα "άψυχα αντικείμενα" εν ενδέχεται να μας πάρουν δικαστήριον γιατί επιλέξαμεν άλλα που λλόου τους για τους σκοπούς μας - τούτον ισχύει τζιαι για ούλλα τα ζώντα πλάσματα του πλανήτη πλην του αθρώπου φυσικά αλλά τζείνα έχουν αθρώπους υπέρμαχους οπότε έμμεσα μπορεί να κατηγορηθείς ότι κάμνεις διακρίσεις εναντίον τους). 

Όταν αρκετοί μιλούν ή ακούσουν για διακρίσεις, συνήθως τούτες αφορούν κάποιες κατηγορίες ευρέως διαδεδομένες, τες οποίες αυτομάτως κατατάσσουν ως "κατάπτυστες" (τες διακρίσεις, οϊ τες κατηγορίες). Κάποιες που τούτες εν οι φυλετικές (φυλής τζιαι φύλου), οι σεξουαλικού προσανατολισμού, οι έχουσες σχέσην με αναπηρίες ή άλλα προβλήματα υγείας, οι ιδεολογικές τζιαι - σχετικά πρόσφατα - τζιείνες του είδους (π.χ. διακρίσεις κατά ζώων). Έτσι, με μιαν σειράν νομοθετημάτων σε τοπικόν, εθνικόν τζιαι διεθνές επίπεδον, έχουν διαμορφωθεί αρκετά αυστηρές ποινές, για όσους κατηγορηθούν τζιαι καταδικαστούν για τούτες τες κατηγορίες διακρίσεων. 

Επιστρέφω στον ορισμόν του τι είναι επί της ουσίας "διάκριση" για να παρατηρήσω, με μεγάλον ενδιαφέρον έχω να πω, ότι ούλλοι μας, καθημερινά, τζιαι σε διάφορα επίπεδα, κάμνουμεν διακρίσεις. Ας μείνουμεν αρχικά στους αθρώπους, πριν πάμεν τζιαι στα άλλα ζώα. Ας πούμεν, την οικογένειαν μου (γονείς, αδέρφια, σύζυγο, κοπελλούθκια) θα τα μεταχειριστώ σαφώς "ευνοϊκότερα" που τον οποιονδήποτε "ξένον" τζιαι σε οποιανδήποτε περίστασην, που την πιο "ανώδυνην" μέχρι τζιαι θέματα "ζωής ή θανάτου". Για τον απλούστατον λόγον ότι ταυτίζω πιο εύκολα τα συμφέροντα μου με την συγκεκριμένην "κατηγορίαν αθρώπων". Πότε συνιστά η διάκριση τούτη παράπτωμαν; Όταν τα συμφέροντα μιας πιο μεγάλης "ομάδας" έρτουν να μου επιβάλουν την "προτεραιοποίησην" άλλων παραμέτρων. Ας πούμεν ότι είμαι εξεταστής κάπου τζιαι ανάμεσα στους διαγωνιζόμενους έχω μέλη της οικογένειας μου. Εν πρέπει να δείξω δυσμενήν διάκρισην εναντίον των υπολοίπων, με το να ευνοήσω κάπως τους δικούς μου. Για τον απλούστατον λόγον ότι το "σύστημαν" στο οποίον ανήκω ως εξεταστής επιζητά τους "ικανότερους" βάσει των δικών του κριτηρίων. Το ενδιαφέρον δαμέ, είναι ότι στην συγκεκριμένην εξέτασην, όπου εγώ ως εξεταστής απαγορεύεται να κάμω "διακρίσεις" κάποιου είδους, το ίδιον το σύστημαν διαμορφώνει μιαν διαδικασίαν για να "διακρίνει" τους "ικανότερους" για τον δικόν του σκοπόν. Άρα, το να κάμνεις "διακρίσεις" έννεν, στην προκειμένην περίπτωσην, καλόν ή κακόν, αλλά καθαρά θέμαν "προτεραιοτήτων" τζιαι "συμφέροντος".

Το δεύτερον μου παράδειγμαν, αφορά στα υπόλοιπα μέλη του ζωϊκού βασιλείου, διότι όταν σταματά η "ανθρώπινη επικράτεια" αρκέφκουν άλλες αντιφάσεις, λλιόττερον εμφανείς που το "εν σερβίρουμεν εβραίους τζιαι σκυλιά" ή το "εν προσλαμβάνουμεν γυναίκες γιατί γεννούν" τζιαι το "εν δέχουμαι να κάμω τούρταν που γράφει πάνω "υποστηρίξτε τους γάμους των gay"". Στα φυτά, που εν μια χαρά ζώντες οργανισμοί, τζιαι μάλιστα πρόσφατα έχουν παρουσιαστεί μελέτες για το ότι νιώθουν τζιαι πόνον κάποια, εν μας πειράζει να πετσοκόφτουμεν τα "ζιζάνια" ή άλλα "ενοχλητικά φυτά" υπέρ των καλλιεργειών μας. Υπάρχουν φυσικά οι διάφοροι "φυσιοδίφες" που μπορεί να ματαιώσουν την κατασκευήν ενός αυτοκινητόδρομου γιατί "έshιει στη μέσην έναν χορτούϊν υπό εξαφάνισην", αλλά κατά βάσην κάμνουμεν ούλλοι φοβερά δυσμενείς διακρίσεις εις βάρος εκατομμυρίων ειδών φυτών, γιατί εν μας "βολεύκουν". Κάτι αντίστοιχον για τα ζώα: προχτές εβούϊξεν ο τόπος για έναν τύπον που εδημοσίευσεν με περηφάνιαν μια φωτογραφίαν με σκοτωμένες αλεπούδες, οι οποίες μάλλον ελυμαίνονταν τα κοτέτσια του. Με την ευκαιρίαν, έμαθα ότι οι αλεπούδες στην Κύπρον εν έχουν "φυσικόν εχθρόν", οπότε συχνά εξελίσσουνται σε "μάστιγαν", ειδικά για αθρώπους με κοπάθκια, κοτέτσια τζιαι άλλα ζώα. Το βρισίδιν που έφαεν ο τύπος εν περιγράφεται. Μέχρι τζιαι για διώξεις εμιλήσαν μέλη του "Κόμματος των ζώων" (ναι υπάρχει τζιαι τέθκοιον, κάποιοι μπορεί να μας επροτείναν να το ψηφίσουμεν τζιόλις αντί να απέχουμεν, ως "μη χείρον βέλτιστον"). Τζιαι γω, χωρίς να επικροτώ την μαλακίαν να αναρτάς ψόφια αλεπουδάκια μέσα στα αίματα τζιαι να shαίρεσαι τζιόλις ότι έκαμες κατόρθωμαν, διερωτούμαι: αν ο παρέας έβαλλεν μιαν σίκλαν πεθαμένες κατσαρίδες, με τίτλον "μόλις εκαθάρισα το βόθρον μου", πόσοι που τούτους ούλλους που του επιτεθήκαν, θα ελαλούσαν οτιδήποτε, πέραν ίσως του "ewww" (γνωστότατον επιφώνημαν της Monica που τους "Friends"); Αν όντως ισχύει τούτη μου η αίσθηση, γιατί οι διακρίσεις τους τούτους εν λλιόττερον "κακές" που του αμπάλατου με τους αλουπούς;

Ώσπου να "διακρίνω" την "αλήθκειαν", stay cool and keep rocking!

"Η αποχή φταίει τζιαι για το ρουσούδιν....."

Πριν που θκιό μήνες έγραφα περί "της ψήφου ως ένδειξης πίστης", όπου λλίον πολλά επροβληματίζουμουν αν θα επήεαννα ως την κάλπην στες βουλευτικές της περασμένης Κυριακής. Τελικά επήα ως την κάλπην, αν τζιαι για διάφορους λόγους δεν θα αποκαλύψω τι έκαμα με το ψηφοδέλτιο μου. Εξάλλου έχω κάθε δικαίωμαν βάσει του υφιστάμενοι πλαισίου "να την κρατήσω μυστικήν". Τούτη θα ήταν η έκταση της ενασχόλησης μου με τες συγκεκριμένες εκλογές, αλλά δυστυχώς πολλύς κόσμος εν σε αφήνει να "αγιάσεις" που λέμεν. Αννοίει το στόμαν του ή πιάννει το keyboard του τζιαι όποιον πάρει ο χάρος. Έτσι, τζιαι για λόγους καταγραφής τούτης της περιρρέουσας, αποφάσισα να γράψω κάποια πράματα.

Συγκεκριμένα, διάφοροι αθρώποι τζιαι σύνολα, ειδικά λόγω της εισδοχής στη νέαν βουλήν του (γ)ελάμ, εξεσπαθώσαν εναντίον των αθρώπων (190000 ή 36% του εκλογικού σώματος) που επιλέξαν να απέχουν που την διαδικασίαν, χαρακτηρίζοντας την συγκεκριμένην επιλογήν τους ως "τον λόγον" που οι συγκεκριμένοι νεοναζί έχουν πλέον θκιό βουλευτές. Τζιαι επειδή απεχθάνομαι τα στερεότυπα, την ασύστολην προπαγάνδαν τζιαι την μετακύλισην ευθυνών, έshιει τωρά τρεις μέρες που συζητώ με διάφορους προσπαθώντας να τους καταδείξω το αστοιχείωτον τζιαι προκατειλημμένον της στάσης τους τούτης. Διότι κατά τη γνώμην μου, αφενός η αποχή επηρεάζει μεν αλλά ΔΕΝ καθορίζει το εν λόγω αποτέλεσμαν τζιαι αφετέρου, η αποχή είναι ΤΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΝ τζιαι όχι η AITIA της αποτυχίας της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, όπως αποτέλεσμαν της αποτυχίας τούτης είναι τζιαι η είσοδος νεοναζιστών στους κόλπους της.

Στο πλαισιον τούτον επροσπάθησα να παρουσιάσω κάποια επιχειρήματα, οϊ εξωραϊσμού της αποχής (εξάλλου εγώ εν απείχα), αλλά τοποθέτησης της σε μιαν πιο σωστήν βάσην, εκτός που την διαστρεβλωμένην οπτικήν των όψιμων επικριτών της. Τα βασικά σημεία εν τα εξής:

1) Πολλοί επροσπαθήσαν να χαρακτηρίσουν τον άθρωπον που απέχει που τες εκλογές ως τεμπέλην τζιαι αδιάφορον, κάτω που μιαν ομπρέλλαν σε μιαν παραλίαν. Τούτον συνιστά προπαγάνδαν τζιαι απαξίωσην του χείριστου είδους τζιαι είναι ψευδέστατη. Οι απέχοντες κατ' εμέναν χωρίζονται σε τέσσερις κατηγορίες:
α) τους όντως αδιάφορους, αδαείς, μη συνειδητούς πολίτες που "κουράζονται" τζιαι που απαξιούν για "τούτα τα πράματα". Τούτη η κατηγορία κατ'εμέναν εν ξεπερνά το 10-15% τζιαι είναι όντως μια κατηγορία αθρώπων με τους οποίους διαφωνώ.
β) τους απογοητευμένους εντός του συστήματος, που θεωρούν ότι ναι μεν η ψήφος τους εν "καθήκον/ δικαίωμαν" αλλά δεν έχουν εκπληρωθεί στο ελάχιστον οι προσδοκίες τους που περασμένες εκλογές. Τούτοι εν τουλάχιστον 30-40% της αποχής.

γ) τους αθρώπους που με την αποχήν/ λευκόν/ άκυρον τους εθέλαν να στείλουν "τιμωρητικά μηνύματα" στην παράταξην που σχεδόν πάντα εψηφίζαν στο παρελθόν. Δαμέ εν έναν άλλον 30-40% κατ' εμέναν.

δ) τους αθρώπους που ιδεολογικά δεν πιστεύκουν καθόλου στο σύστημαν της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας τζιαι θεωρούν την συμμετοχήν τους δια της ψήφου υποκριτικήν τζιαι συνένοχην. Τούτοι εν 5-10% κατά την άποψην μου.

Έτσι, εν μπορεί κατ' εμέναν να ισοπεδώσεις 190000 αθρώπους κάτω που τον χαρακτηρισμόν του "αδιάφορου/ τεμπέλη", όπως σκόπιμα τζιαι εντόνως εκάμαν αρκετοί, ανάμεσα στους οποίους τζιαι ο Κώστας Κωνσταντίνου του "ΠΟΛΙΤΗ", προς μεγάλην μου απογοήτευσην, διότι κατά βάσην εκτιμώ τες απόψεις του.
2) Το αναντίρρητον γεγονός ότι 13 shιηλιάες Κυπρέοι επήαν τζιαι εψηφίσαν έναν νεοναζίστικόν μόρφωμαν ΔΕΝ μπορεί επ'ουδενί να αποδοθεί στην αποχήν αλλά καθαρά στην αποτυχίαν του λειψού μοντέλου της έμμεσης δημοκρατίας. Άσε που το ίδιον σύστημαν εν τζιείνον που προκρίνει την αντιπροσωπευτικότηταν κάθε άποψης, αν καλύπτει "ικανόν" αριθμόν αθρώπων. Το 2011 οι Οικολόγοι εφκάλαν βουλευτήν με κάπου 8-9 shιηλιάες ψήφους αν δεν κάμνω λάθος, γιατί το ΕΛΑΜ να μεν φκάλει με 13 shιηλιάες; Α; Δημοκράτες μου;

3) Εν ξέρω ποιον εν πιο ανήθικον τζιαι οξύμωρον, το να ψηφίζεις εν έτει 2016 νεοναζιστικά μορφώματα, ή το να απειλείς όσους εν θέλουν να συμμετέχουν στο εν λόγω παναϋριν (για τους λόγους που επροανέφερα) ότι αν δεν ψηφίσουν εννά φταίουν για την εκλογήν νεοναζιστών. Τζιαι να εισηγείσαι ουσιαστικά να ψηφίσουν το "μη χείρον βέλτιστον", ήτοι να τους βάλεις που τα σκατά στα κότσιρα γιατί εσύ ο θιασώτης της αστικής δημοκρατίας εν εξόρτωσες να επιμορφώσεις τους ψηφίζοντες για το τι εστί νεοναζισμός. Υποκρισία τζιαι μετακύλιση ευθύνης του χειρίστου είδους.

4) Αφού shιήζεις το μαγιώ σου με υστερίαν για την αποχήν τζιαι για το ότι φταίει που εφκήκαν οι ναζί, γιατί εν την επικροτείς που εβοήθησεν να φκει ο Θεοπέμπτου των Οικολόγων ας πούμεν, ένας αξιολογότατος άθρωπος με έργον, που έθθα έφκαινεν μάλλον αν είχαμεν την μισήν αποχήν. Με την ίδιαν ακριβώς φαύλην, επιλεκτικήν λογικήν σου.

5) Εν υπάρχει κανέναν, μα κανέναν, αξιόπιστον τεκμήριον τζιαι εχέγγυον ότι η προσέλευση άλλων, ξέρω γω 100-120 shιηλιάων ψηφοφόρων στην κάλπην θα ήταν αρκετή να αποτρέψει την εκλογήν έστω ενός βουλευτή που το ΕΛΑΜ. Κανέναν. Ζέρο. Εκτός που κάτι δημοσκοπήσεις της μιας μπακκίρας που δεν εξορτώσαν καν να προβλέψουν το ύψος της αποχής, πόσον μάλλον να την ερμηνεύσουν τζιόλας ώστε να εγγυηθούν την επίδρασην της.  Εν φανερόν εξάλλου ότι η Κυπριακή κοινωνία, ελέω τζιαι της "ελληνοχριστιανικής" παιδείας που ταϊζουν αφειδώς τα κοπελλούθκια μας, έshιει υψηλά ποσοστά εθνικιστών τζιαι θρησκόληπτων, που εύκολα ππέφτουν θύματα της προπαγάνδας του κάθε φασίστα, επίσημου ή ανεπίσημου.

Αυτά. Αν μετά που τούτα ούλλα που εθκιάβασες, εξακολουθείς να θεωρείς την αποχήν πρωταρχικά υπεύθυνην για την είσοδον του ΕΛΑΜ στη βουλήν....δεν φταίμε μεις, που λαλεί τζιαι το Bo Concept.

Ώσπου να αποδείξετε κάποιοι ότι η αποχή φταίει επίσης για την λειψυδρίαν, το σιριβίδιν τζιαι το ρουσούδιν, stay cool and keep rocking!