Αγαπημένοι καρτουνίστικοι ήρωες.

Εν ξέρω τίποτε πιο χαρακτηριστικόν της παιδικής ηλικίας που τα κόμιξ (τες τυπωμένες μορφές των κινούμενων σχεδίων της τηλεόρασης δηλαδή), ή "μίκυ μάους", όπως εμάθαμεν να τα λαλούμεν λόγω της εντυπωσιακής επιρροής του συγκεκριμένου ήρωα, τζιαι της Ντίσνεϋ κατά προέκτασην, σε τούτον το χώρον. Τζιαι ήταν όντως τούτη η σειρά η πρώτη μου αγαπημένη, τα "Μίκυ Μάους", όπου εκτός που τον πρωταγωνιστήν, είχαμεν τον μουσουπέττην Ντόναλντ (ο αγαπημένος μου χαρακτήρας για κάποιο λόγο) με τα τρία του ξεφτέρκα ανιψάκια, τον Σκρουτζ, τον αχώνευτον καπιτάλαν, τον εκνευριστικόν Γκαστόνε με την κολοφαρδίαν του, τον άτσαλον Γκούφη με την κρυφήν σούπερ δεύτερην του προσωπικότηταν (τζιαι ο Ντόναλντ είshεν τον Φάντομ Ντακ τωρά που το σκέφτουμαι) τζιαι φυσικά το "ωραίον φύλον", δηλαδή τη Μίνι, την Νταίζη, την Κλάραμπελ τζιαι τη γιαγιά Ντακ (ενδιαφέρον ότι οι γυναικείες παρουσίες εν εχαρακτηρίζουνταν που κάποια "αϊπια" ή προτερήματα). Τζιαι φυσικά ο Κύρος Γρανάζης με τες εφευρέσεις του. Βάλε τζιαι τους - απαραίτητους - κακούς, όπως οι Λύκοι με τον παππούν τους, ο Μαύρος Πητ τζιαι ο Ρόμπαξ τζιαι συμπληρώνεις έναν φοβερά δυνατόν "καστ" που κυριαρχεί στο κατουνίστικον στερέωμαν για δεκαετίες.

Το επόμενον είδος που πραγματικά αγάπησα (σε βαθμόν που ένας χαρακτήρας του κοσμεί το blog μου), ήταν η "Περιπέτεια", με τον Λοχαγόν Μαρκ τζιαι τους Λύκους του Οντάριο. Cult χαρακτήρες όπως ο Θλιμμένος Μπούφος, ο μίστερ Μπλούφ τζιαι ο - ανυπέρβλητος - Φλοκ εσυντροφέψαν με πολλά καλοτζιαίρκα, παρέαν με το alter-western- ego τους, τον Όμπραξ, το Βαρώνο τζιαι το Φαγάνα με τους κεφτέδες του. Μεγάλος παshαμάς με τα κλισέ επιφωνήματα (μα τα χίλια γένια του μίστερ Μπλουφ τζιαι τους χίλιους κεφτέδες του Φαγάνα) τζιαι την αιώνιαν κόντραν Θλιμμένου Μπούφου - Φλοκ ("σκύλλας γέννα").

Κάποια στιγμήν άρχισα να αγοράζω το "Αγόρι". Ήταν έναν εβδομαδιαίον κόμικ όπου εσυγκεντρώναν δεκάδες διαφορετικούς ήρωες τζιαι επροβάλλαν έναν κομμάτιν της ιστορίας τους κάθε φοράν, προκαλώντας σε να επιστρέφεις διψασμένος στο περίπτερον για τες συνέχειες. Πιο τρανταχτοί ήρωες που το "Αγόρι" ήταν ο Johnny Red, o Judge Dredd, ο Roy of Melchester, ήρωες δηλαδή με δικές τους εκδόσεις, αποσπάσματα που τες οποίες εθκιάβαζα φανατικά για χρόνια.

Έφτασα γυμνάσιο για να γνωρίσω θκιό σετ ηρώων που λλίον πολλά εξεκοκκάλισα στο γυμνάσιον τζιια τα πρώτα χρόνια των σπουδών. Δηλαδή ο "Αστεριξ" τζιαι ο cool customer, Λούκυ Λουκ. Ήταν ουσιαστικά έναν αποκορύφωμαν της εν λόγω διαδρομής μου, τόσον οι πελλοί Γαλάτες με τον μαγικόν τους ζωμόν όσον τζιαι ο "φτωχός και μόνος κάουμπόϋ" με την Ντόλυ του, που ήταν "πιο γλήορος τζιαι που τον ίσκιον του".

Υπήρξαν τζιαι άλλοι ήρωες που εππέσαν στα shέρκα μου κατά καιρούς (Τιραμόλα, Σεραφίνο, Μπλεκ, Σπάϊντερμαν, Εκδικητές, X-men κλπ.) αλλά λλίον πολλά τα παραπάνω ήταν η top of the line για λλόου μου.

Τζιαι μόνον τούτη η περιδιάβαση άνοιξεν μου την καρκιάν μου. Εν τόσο συνυφασμένη με εποχές πραγματικής ξεγνοιασιάς, όπου ο κόσμος των "μεγάλων" ήταν τόσον εύκολον να ξεχαστεί μέσα που το ξεφύλλισμαν του κόμικ σου. Κάποτε επιστρέφω στες συλλογές μου (όσες επιζήσαν)  τζιαι ρίχνω μιαν μμαθκιάν, αν τζιαι η μαγεία δύσκολα επιστρέφει. Τα κοπέλια μου ρίχνουν τζιαι τζιείνα κανένα βλέφαρον, αλλά την εποχήν της πληροφορικής, δυστυχώς η αίγλη ενός ταλαιπωρημένου που το χρόνο κόμικ εν μειωμένη. Που την άλλην, κάθε ηλικιακή φάση εν διαφορετική. Που εννά πάει, εννά ανακαλύψουν τζιαι τζιείνοι την γοητείαν του τυπωμένου κόμικ, που ουδεμίαν σχέσην έshιει με την οθόνην της τηλεόρασης.

Ώσπου να την ανακαλύψουν, stay cool and keep rocking!