Mosh!

Επήαμεν που λαλείτε στην συναυλίαν των Rotting Christ προχτές την Παρασκευήν, τζιαι το μαγαζίν (Διαχρονική στην Αγλαντζιάν) ήταν πήχτρα. Εν μέσω καύσωνα τζιόλις, εβρεθήκαμεν στριμωγμένοι σε μιαν γωνιάν, να ιδρώνουμεν τζιαι να ξιδρώνουμεν (ο κλιματισμός εγονάτισεν), τζιαι εν κρύφκω ότι επήεννεν να χαλάσει η κουβέντα, παρά την φοβερήν (όπως πάντα) απόδοσην του συγκροτήματος επί σκηνής. Άσε που έτρωα στα μούτρα την μάλλαν ενός μουσάτου ακριβώς μπροστά μου καθώς έκαμνεν το πατροπαράδοτον headbanging του.

Τότε ο σειράς ο κολλητός προτείνει να πάμεν κοντά στην σκηνήν, όπου νεαροί χωρίς φανέλλες τζιαι χωρίς κκελλέν φυσικά είχαν σχηματίσει έναν αξιοπρεπέστατον (για τα ταπεινά δεδομένα της Λευκωσίας) mosh pit.

Εδώκαμεν μέσα χωρίς να το πολλοσκεφτούμεν (φορώντας όμως τες φανέλες μας) τζιαι εντός ολίγου εγίναμεν έρμαιον της εν λόγω καταιγίδας σωμάτων. Ευτυχώς τούτες οι εξάρσεις κρατούν κάποια δευτερόλεπτα μόνον, οπότε σύντομα εστεκούμαστεν λαχανιασμένοι απέναντι που το συγκρότημαν, με πολλά παραπάνω χώρον που το προηγούμενο μας σημείον (αφού εν επίφοβη για τους πολλούς η περιοχή τούτη των μέταλ συναυλιών) τζιαι σαφώς λλιόττερην ζέστην. Μώλωπες, ξι-μώλωπες, είχαμεν επιζήσει τζιαι απολαύσαμεν το τζιόλας. Εν θα σας περιγράψω το αίσθημαν που σου προκαλεί η ολοκλήρωση ενός session που slamdancing μέσα σε mosh pit, πρέπει να το ζήσετε για να καταλάβετε.

Έρκεται μου τότε η φαεινή ιδέα, αφού πλέον είχα καθαρόν πεδίον, να φκάλω κανένα βιντεάκιν. Φκάλλω το κινητόν που την ασφάλειαν της τσέπης μου τζιαι αρκέφκω να τραβώ. Τζιαι ξαφνικά γίνεται πάλε χαμός:

Ναι, ναι. Η κραυγή του front man τζιαι οι κυκλικές κινήσεις των shέρκών του μπασίστα διούν το σύνθημαν για νέον slamdance. Απεγνωσμένα προσπαθώ να κλείσω το βίντεο (για να μεν χαθεί) τζιαι να χώσω το κινητόν πίσω στην τσέπην. Προλαβαίνω το πρώτον. Τζιαι αρκέφκει πάλε η θύελλα γυρόν μου. Το κινητόν φεύκει μου φυσικά που τα shέρκα τζιαι μέσα στην αναμπουμπούλαν μάχουμαι να το εντοπίσω πριν γίνει κομμάθκια που το ποδοβολητόν. Μάταιος κόπος. Μόλις που κραθκιούμαι όρθιος με τόσην ανθρώπινην μάζαν να με βομβαρδίζει. "Πάει" λαλώ, " εννά έγινεν λουβίθκια". Αλλά ως εκ θαύματος, ένας παρέας δίπλα μου σηκώνει το ψηλά ρωτώντας ποιου είναι. Λαλώ του "δικό μου" τζιαι διά μου το. Θωρώ το καλά, ούτε γρατσουνιά, παρά το ξεκάθαρον αποτύπωμαν της παθκιάς που έφαεν. Να σημειώνουμεν τζιαι τα τυχερά, όσον να'ναι υπάρχουν τζιαι τούτα.

Ανακουφισμένος, έψαξα με το βλέμμαν τον κολλητόν, που είshεν εκτοπιστεί σε άλλο σημείον του mosh pit, τζιαι απολαύσαμεν το υπόλοιπον της συναυλίας, επιζώντας άλλα θκιό-τρία slamdances ώσπου να φύουμεν. 

Στα αρχικά στάδια της συναυλίας, ο front man αφιέρωσεν το εξής κομμάτιν στους πυροσβέστες που εχάσαν τη ζωήν τους εν ώρα καθήκοντος στες πρόσφατες πυρκαγιές:

Αθάνατοι είστε

Ώσπου να ξαναβρεθούμεν σε mosh pit τζιαι να επιδοθούμεν σε αχαλίνωτον slam dancing, stay cool and keep rocking!