Έτσι για το καλόν...

Ε, οϊ ρε παιδιά, να πάει ολόκληρος μήνας με μόνον μιαν ανάρτησην για το "Ττοπ οφ δε Γουφ" (όσον awesome τζ̆αι να ήταν). Πρέπει να γράψουμεν τζ̆αι ακόμα κάτιτις. Τζ̆αι επειδή εν έχω καμμιάν πολιτικο-οικονομικο-κοινωνικήν παρέμβασην εύκαιρην (τα κακά του χρόνιου μπλόγκιγκ - δύσκολα βρίσκεις νέα θέματα), θα κάμω απλά μιαν αναδρομήν του παρελθόντος έτους. 

 - Έπαιξα στον "Αδύναμον Κρίκον". Τρεις φορές. Την πρώτην επήα στον τελικόν τζ̆αι έχασα που μιαν κορούν. Την δεύτερην, σε επεισόδιον περασμένων φιναλίστ, εκέρδισα (κάπου €1200). Την τρίτην εκαλέσαν με σε special επεισόδιον ως "το παιδίν με τα τούβλα", τζ̆αι ήταν η σ̆ειρόττερη μου επίδοση αφού έφτασα ως τους τέσσερις. Ωραία εμπειρία, συστήνω το, έστω μια φοράν.

 - Ηχογράφησα έναν κομμάτιν του συγκροτήματος μας που το λύκειον, χρησιμοποιώντας μέρος των λεφτών που τον "Αδύναμον κρίκον" (σχετικόν λινκ στην προηγούμενην ανάρτησην -τι εννοείς εν την εθκιάβασες ήδη;)

 - Επήα Αθήναν, με τες ευλογίες της Αγάπης, τζ̆αι ευχαριστήθηκα, με τους κολλητούς, τους Iron Maiden στην Μαλακάσα.

 -Εστείλαμεν για πρώτην φοράν ταξίδιν στο εξωτερικόν τα κοπέλια, χωρίς να είμαστεν μαζίν τους. Πολωνίαν, μαζίν με τον Δήμον Ιδαλίου. Αγχωτικόν αλλά εν το εμετανιώσαμεν, ούτε εμείς ούτε τα κοπέλια.

 - Επήαμεν με την Αγάπην τα θκιό μας Μόναχον. Δυστυχώς εφύαμεν την ημέραν έναρξης του Octoberfest. Εν μας απέτρεψεν που το να καταναλώσουμεν πολλά λίτρα μπύρας τζ̆αι γενικώς να φύουμεν με τες πιο καλές εντυπώσεις. Άψογη πόλη.

 - Εστείλαμεν τον έναν γιον Πορτογαλλίαν με ομάδαν του σχολείου του, στο πλαίσιον προγράμματος Erasmus. Έχουν γυρίσει την μισήν Ευρώπην που τα 11 τους τα κοπέλια, ενώ εγώ έφυα που την Κύπρον πρώτην φοράν στα 17 μου. Ελπίζω να το εκτιμήσουν.

 - Είχα μιαν εξαιρετικά ενδιαφέρουσαν εξέλιξην στην δουλειάν. Εν λαλώ τίποτε άλλον γιατί ακόμα εν έκλεισεν, άμπα τζ̆αι γρουσουζέψω τα (έχω το τούτον, να μμαθκιάζω τον εαυτόν μου).

 - Άρχισα επιτέλους να γράφω κάτιτίς. Τώραν να δούμεν αν θα αυγατίσει τζ̆αι να τελειώσει, χωρίς να περάσει μισός αιώνας.

Γενικώς, ένας καλός χρόνος το 2018, με πιο πολλά καλά παρά αναποθκιές. Τζ̆αι εις άλλα με υγείαν.

Ως του χρόνου, stay cool and keep rocking!

Ττοπ οφ δε Γουφ 2018

Άτε ρε, μα ήρτεν ο Δεκέμβριος μάνι-μάνι; Άρα πρέπει να φκάλουμεν το ττοπ του 2018, κλασικά μέσα που τα ραδιοφωνικά ακούσματα στον Kiss fm. Τι να κάμουμεν, άλλη μια χρονιά επέρασεν χωρίς να εμφανιστεί κανένας ροκ σταθμός, μουσικήν στο σπίτιν εν ακούω, οπότε το ττοπ μας εν φλώρικον για άλλην μια χρονιάν. Επίσης, η χρονιά ήταν μέτρια έως κακή, αφού ελάχιστα κομμάθκια μου εκάμαν "κλικ". Επίσης, ορισμένα που τα τραούθκια που εθκιάλεξα εν που το τέλος του 2017, αλλά εγώ επήρα τα είδησην το 2018, οπότε μια χαρά μπορούν να μπουν.

Ακολουθεί, το λοιπόν, το ττοπ του μπλογκ, αρχίζοντας όπως πάντα που το 10 τζιαι μετρώντας αντίστροφα ως το νούμερον 1.

10. Paradise - George Ezra

9. Girls Like You ft. Cardi B - Maroon 5

8. No tears left to cry - Ariana Grande

7. Promises - Calvin Harris, Sam Smith

6. Anywhere - Rita Ora

5. Solo - Clean Bandit

4. One Kiss - Calvin Harris, Dua Lipa

3. These Days - Rudimental

2. My Life Is Going On - Burak Yeter & Cecilia Krull

1. Leave a Light On - Tom Walker

Θα ήταν βέβαια μέγιστη παράλειψη να μεν έβαλλα τζ̆αι την ηχογράφησην του Days of Thunder του συγκροτήματος μας κατα τα μαθητικά χρόνια, Sabotage, η οποία έλαβεν χώραν τον Μάϊον του 2018, αν τζ̆αι το original επαίχτηκεν το 1991.

Days of Thunder - Sabotage

Απολαύστε υπεύθυνα. 

Ως το Ττοπ οφ δε Γουφ του χρόνου, stay cool and keep rocking!

Βιβλία τζ̆αι πότε να τα θκιαβάζεις

Κατά τη διάρκειαν της μαθητικής μου ζωής, δεν υπήρχεν περίπτωση να μεν θκιαβάζω κάποιο βιβλίον. Ήταν που τες "επιταγές" του παπά μου αθθυμούμαι, πάντα να έχουμεν έναν βιβλίον να θκιαβάζουμεν, τ̆ζαι ο παπάς μου, ώσπου να μπω για τα καλά στην εφηβείαν τζ̆αι να αρκέψει η "αμφισβήτηση", ήταν ο θεός προσωποποιημένος. Είχα αρχίσει με  Ιούλιο Βερν, τον οποίον εξεκοκκάλισα τζ̆αι γενικά εκινούμουν στον χώρον των κλασσικών συγγραφέων τ̆ζαι του παραμυθκιού (αγγλιστί: fantasy). Στο δημοτικόν είχαμεν αξιοπρεπήν βιβλιοθήκην τζ̆αι εδανείζουμουν τζιόλας, με έμφασην σε ιστορικής/ηρωικής φύσεως βιβλία για την ελληνικήν επανάστασην τζ̆αι αργότερα για το Βυζάντιο. Έννεν περίεργον, αφού ήμουν τζ̆αι εθνικιστής τζ̆αι θρησκευόμενος τότε, ώσπου να τα απομυθοποιήσω παντελώς λλίον πριν τα 30 μου.

Στο λύκειο, τζάι με τα αγγλικά μου πλέον σε άριστον επίπεδον, έδωκα πάνω στην βιβλιοθήκην sci-fi του παπά μου, τζ̆αι εντρύφησα σε τύπους όπως ο Asimov, ο Frank Herbert, ο Arthur Clarke τζ̆αι ο Burrows. Η δε ανάγνωση στα αγγλικά, σε συνδυασμόν με τες ταινίες που εκαταβρόχθιζα συνέχεια, εβοήθησεν με να πιάσω τζ̆αι άριστα στες εξετάσεις GCE τζ̆αι να κτίσω έναν δυνατόν λεξιλόγιον. Δίπλα σε τούτα ούλλα, ήμουν τακτικός αναγνώστης κόμιξ παντός είδους, που "Μίκυ Μάους" μέχρι "Περιπέτεια" (το "Γούφης" εν άμεσα συνδεδεμένον με τον σκύλον-ήρωαν Φλοκ του εν λόγω κόμικ) τζ̆αι "Αστερίξ"/"Λούκυ Λουκ". (γενικά για τα κόμιξ αξίζει ξεχωριστή ανάρτηση).

Παραδόξως, στην πιο "μελετηρήν" υποτίθεται περίοδον της ζωής μου, το πανεπιστήμιον, εσταμάτησα να θκιαβάζω βιβλία για ψυχαγωγίαν. Εννά μου πεις, ήταν τόσον το θκιάβασμαν του πολυτεχνείου, τζ̆αι μετά του μεταπτυχιακού στη διοίκησην, που το τελευταίον πράμαν που είχα διάθεσην να κάμω ήταν να ξαπολώ τα βιβλία της ηλεκτρολογίας τζ̆αι να πιάννω έναν άλλον. Άσε που τζ̆είνη η περίοδος ήταν γεμάτη τζάι που άλλα ερεθίσματα, πολλά πιο ελκυστικά που το χαρτίν. Την συνήθειαν επανέφερεν μου την ο δανεισμός που τον αδερφόν μου του "Άρχοντα των δακτυλιδιών", ο οποίος με επόρωσεν τόσον πολλά τζ̆αι αιφνιδίως που ακολούθησεν μια δεκαετία γεμάτη μανιώδες θκιάβασμαν τούτου του είδους. Άμα δει κάποιος την βιβλιοθήκη μου, 50% τουλάχιστον εν γεμάτη με λογοτεχνίαν του "φανταστικού" τζ̆αι επιστημονικήν φαντασίαν. Τα υπόλοιπα εν κυρίως πολιτικής θεματολογίας, εκλαϊκευμένης επιστήμης, ιστορικού μυθιστορήματος τζ̆αι φιλοσοφίας.

Γενικά πλέον εν μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου χωρίς αρχινισμένον βιβλίον κάποιου είδους. Τζ̆αι παρά το σαφώς απασχολημένον μου πρόγραμμαν, υπάρχουν πάντα τόποι τζ̆αι χρόνοι για να θκιαβάσω. Ένας τέθκοιος τόπος είναι η τουαλέτα, αν τζ̆αι δεν ενδείκνυται, για διάφορους λόγους, πέραν του "συστηματικού" της υπόθεσης. Ένας άλλος είναι η ώρα που κάμνω βάρη, όπου σαν διάλειμμαν ανάμεσα στες ασκήσεις θκιαβάζω. Το αυτοκίνητον, καθώς περιμένω τα κοπέλια να τελειώσουν κάποιαν δραστηριότηταν (αγγλικά, κιθάρα κλπ.) εν έναν άλλον. Στα ταξίθκια πάντα θα πάρω το βιβλίο μου για θκιάβασμαν στο αεροπλάνον τζ̆αι σε άλλες φάσεις μετάβασης. Παλιά εθκιάβαζα τζ̆αι στο κρεβάτιν, είναι πρώτης τάξης χαλαρωτικόν τζ̆αι υποβοηθητικόν στον ύπνον, αν τζ̆αι τα τελευταία χρόνια εσταμάτησα το, για να μεν νιώθω τζ̆αι τύψεις ότι ενοχλώ την Αγάπη.

Με τα κοπέλια έκαμα προσπάθειες να τους κάμω να αγαπήσουν το θκιάβασμαν για αναψυχήν, αλλά πιο πολλά εκάμαν το για να με ευχαριστήσουν παρά επειδή γουστάρουν. Εσταμάτησα να τους πιέζω για τούτον τζ̆αι έτσι εχαλαρώσαν, αλλά ελπίζω, καθώς μπαίνουν στην εφηβείαν, να τους δελεάσω με κάποια που τα βιβλία της βιβλιοθήκης μου που θεωρώ εννά τους ιντριγκάρουν. Αν δεν πετύχει, εν τζ̆αι εν με το ζόριν. Αλλά μπορεί να τους αποφέρει τεράστια οφέλη μια τέθκοια συνήθεια. Ακόμα τζ̆αι τωρά, την εποχήν του ίντερνετ, που η γνώση τζ̆αι η πληροφορία εν άπλετες τζ̆αι εύκολα προσβάσιμες. Τζ̆αι εν υπάρχει υποκατάστατον της πόρωσης που προκαλεί το θκιάβασμαν ενός καλού βιβλίου, μια πόρωση που μόνον καλά επιφέρει.

Ώσπου να τους δελεάσω, stay cool and keep rocking!

Εν υπάρχει "αδύνατον"...

Σε πρόσφατην συζήτησην με φίλους στο fb, επροσπάθησα να διατυπώσω την απλήν, κατ'εμέναν, πραγματικότηταν ότι όσον υπάρχει "κράτος" τζιαι "εξουσία" εννά υπάρχει διαφθορά τζιαι καταπίεση. Η επιλογή, πάλε απλή, εν η υιοθέτηση ενός αναρχικού συστήματος, όπου οι "αντιπρόσωποι", οι επαγγελματίες πολιτικοί, οι "ηγέτες" τζιαι τα αφεντικά. θα καταστούν ξεπερασμένα, όπως ο ατμός τζιαι το κάρβουνον. Η συζήτηση ήταν ενδιαφέρουσα αλλά οι συνομιλητές εκαταλήγαν στο "ουτοπικόν" του ούλλου θέματος, τζιαι στο ότι η εξουσία εν "απαράβατη αρχή", που άμεσα ή έμμεσα πάντα θα διέπει τες ανθρώπινες σχέσεις. Για τον απλόν λόγον ότι η "φύση" του αθρώπου εν αλλάσσει.

Τούτη η στάση βέβαια έννεν "ρεαλιστική", ούτε καν "κυνική". Διότι ο άθρωπος τζιαι η φύση του εν τόσον ρευστά τζιαι μεταβαλλόμενα όσον το ίδιον το σύμπαν. Απλά πρέπει να μπορείς να διακρίνεις τούτες τες μεταβολές, μέσα στην φοβερά σύντομην ύπαρξην μας ως είδος, τζιαι να νιώσεις στοιχειωδώς αισιόδοξος. Τζιαι για να νιώσεις αισιόδοξος ότι τα πράματα εννά εξακολουθήσουν να μεταβάλλονται, τζιαι μάλιστα προς το καλλύττερον, πρέπει να μπορείς να "φανταστείς" τες μεταβολές. 

Προσωπικά εμεγάλωσα θκιαβάζοντας επιστημονικήν φαντασίαν τζιαι παραμύθκια (fantasy), κάτι για το οποίον μακάρι να εν καλά ο παπάς μου, που εδιατηρούσεν μιαν εκτεταμένην συλλογήν με τους πιο αξιόλογους συγγραφείς του είδους, αρχίζοντας που τον Ιούλιον Βερν τζιαι φτάνοντας στον Ασίμοβ, τον Άρθουρ Κλαρκ τζιαι τον Φρανκ Χέρμπερτ. Επέρασα κατά τζιαιρούς φάσεις απογοήτευσης, όταν οι προβλέψεις π.χ. για τα διαστημικά ταξίθκια ή για σημαντικές εφευρέσεις εν επαληθεύκουνταν μέσα στο πέρασμαν του χρόνου, αλλά παράλληλα έπαιρνα τζιαι παίρνω θάρρος για την συνεχήν πρόοδον της τεχνολογίας, σε πείσμαν του παραλογισμού των θρησκειών τζιαι των εθνικισμών. Ειδικά η επανάσταση της πληροφορικής των τελευταίων 25-30 χρόνων, με το ίντερνετ να συνδέει την υφήλιον τζιαι την παγκόσμιαν γνώσην να γίνεται προσβάσιμη σε ούλλον τζιαι μεγαλλύττερον ποσοστόν του πληθυσμού, νιώθω ότι ο χρόνος λειτουργεί υπέρ μας. Υπάρχει πάντα ο κίνδυνος να τα ανατινάξουμεν ούλλα, ή να υπερθερμάνουμεν τον πλανήτην σε σημείον μη βιώσιμον, ή ακόμα τζιαι να μας φάει ούλλους ένας αστεροειδής, όπως έφαεν τους δεινόσαυρους, αλλά τούτον εν έναν δεδομένον που πάντα υπήρχεν, που τον τζιαιρόν που επροτοκατεβήκαμεν που τα δέντρα.

Φυσικά η τεχνολογία έννεν πανάκεια, αντίθετα μπορεί να καταστεί μέσον ολέθρου, όπως καταμαρτυρούν οι σφαγές στους παγκόσμιους πολέμους τζιαι η παράνοια του ψυχρού πολέμου, απομεινάρκα της οποίας ακόμα ζούμεν στες μέρες μας με τους κατά τόπους δικτατορίσκους τζιαι τον ιμπεριαλισμόν χωρών όπως οι Η.Π.Α. Αλλά σταδιακά φαίνεται να αναπτύσσεται τζιαι η παιδεία που μας βοηθά να αντιληφθούμεν την ζημιάν που κάμνουμεν τζιαι τους δρόμους που πρέπει να ακολουθήσουμεν συνειδησιακά για να μεν αυτοκαταστραφούμεν.

Πάντως, καθαρά στο θέμαν των τεχνολογιών που εννά ριζοσπαστικοποιήσουν τη ζωήν μας, υπάρχουν θκιό-τρεις που, αφού ήδη εκοντέψαμεν στο πως έγινεν το σύμπαν που μιας αρχής, εν γίνεται αργά ή γλήορα να μεν κατακτήσουμεν. Απαριθμώ τες μπακαλίστικα τζιαι εν τάχει.

Η πρώτη εν η παραγωγή ενέργειας. Για την ώραν ακόμα μαχούμαστεν να ξεκολλήσουμεν που την βιομηχανικήν εποχήν, όπου εμάθαμεν να κρούζουμεν άνθρακαν για να καλύψουμεν τες ενεργειακές μας ανάγκες, μια μέθοδος που έφερεν τρομακτικήν πρόοδον αλλά παράλληλα επιβαρύνει απίστευτα τον πλανήτην ποικιλοτρόπως. Οι ανανεώσιμες πηγές εν μια καθαρή τζιαι αειφόρος επιλογή που επροχώρησεν καλά αλλά εν φτάνει. Η λύση κατ'εμέναν βρίσκεται στην "μίμησην" του ήλιου μας, δηλαδή στην πυρηνικήν σύντηξην. Εν θα αναλύσω το πως λειτουργεί αλλά αν την πετύχουμεν, θα έχουμεν ουσιαστικά άπλετην, καθαρήν ενέργειαν για πάντα.

Η δεύτερη εν η μετατροπή της ενέργειας σε ύλη. Ως τωρά κάμνουμεν το ανάποδον, δηλαδή μετατρέπουμεν την ύλην σε ενέργειαν π.χ. χώνευση τροφής, καύση υδρογονανθράκων. Αν όμως έχουμεν άπλετην ενέργειαν τζιαι μπορούμεν να την μετατρέψουμεν σε ύλην, τότε θα λυθούν πάρα πολλά προβλήματα του σύγχρονου αθρώπου, τόσον στες βασικές του ανάγκες όσον τζιαι στα βήματα προς τα αστέρια. Ήδη οι λεγόμενες "κβαντικές γεννήτριες" αποτελούν ανεπτυγμένες θεωρίες τζιαι υπάρχουν προσπάθειες εξέλιξης τους σε πραγματικές εφαρμογές. Φανταστείτε να μπορεί ένας άθρωπος να μετατραπεί σε ενέργειαν τζιαι μετά ξανά σε ύλην. Όσοι είδετε star trek τζιαι ξέρετε το "beam me up Scotty" μπορείτε να αντιληφθείτε τι επανάστασην θα επιφέρει. Ή το περίφημον "replicator" όπου παραγγέλεις τα πάντα, που μπριζόλαν μέχρι ουϊσκι, τζιαι το μηχάνημαν μετατρέπει ενέργειαν που τον πυρήναν σύντηξης του διαστημοπλοίου στην ύλην που επαράγγειλες. Ούτε σφαγμένες αγελάδες ούτε χωράφκια με σιτάριν, απλά ενέργεια τζιαι μετατροπέας. 

Η τρίτη εν η γενετική μηχανική. 5000 χρόνια μετά την εκδίωξην των πρωτόπλαστων που τον παράδεισον, τζιαι ακόμα οι γυναίκες πρέπει να υποστούν 9 μήνες επίπονης εγκυμοσύνης τζιαι την αγχωτικήν διαδικασίαν του φυσικού τοκετού. Πιστεύκω ότι η γενιά μας εννά προλάβει την ριζοσπαστικοποίησην της "διαιώνισης" του ανθρωπίνου είδους, όπου τα μωρά θα έρκουνται στον κόσμον χωρίς τούτην την πρωτόγονην τζιαι επισφαλήν διαδικασίαν. Θα γεννιούνται χωρίς τα γονίδια που προκαλούν καρκίνον, διαβήτην, καρδιακά νοσήματα τζιαι γενετικές ανωμαλίες, σωματικές τζιαι "ψυχικές". Τζιαι θα αναπτυχθεί το "ηθικόν υπόβαθρον" που να υποστηρίζει την διαδικασίαν για να μεν καταστεί η άρρωστη ευγονική των ναζιστών.

Η τέταρτη εν η ανάπτυξη "τεχνητής νοημοσύνης", δηλαδή μιας ανεξάρτητης οντότητας, συμμάχου του αθρώπου, που θα εξασφαλίσει την διάσωσην, την προσβασιμότηταν τζιαι τον διαρκήν εμπλουτισμόν της γνώσης. Έναν οικουμενικόν σύστημαν που θα επιτρέπει στες γενεές να μεταδίδουν την γνώσην χωρίς τες μακροχρόνιες τωρινές διαδικασίες. Σε συνδυασμόν με gadgets που θα υποβοηθούν το "κατέβασμαν" γνώσης μέσα στον ανεπτυγμένον εγκέφαλον των νέων. 

Ούλλα τούτα, τζιαι πολλά άλλα "παρελκόμενα", εννά οδηγήσουν στην ανάπτυξην ενός νέου είδους, πιο εξελιγμένου που τον homo sapiens. Βαφτίστε τον όπως θέλετε. Τούτος ο νέος άθρωπος, θα μαθαίνει για το "αναπόφευκτον" της εξουσίας τζιαι του κράτους τζιαι εννά γελά. 

Φυσικά ούλλες οι ανακαλύψεις που ανέφερα μπορεί να καταστούν εργαλεία αυτοκαταστροφής. Η ιστορία βρίθει παραδειγμάτων. Αλλά η στάση που τηρούμεν, μέσα που την εξέλιξην μας, εν καθαρά επιλογή μας. Τούτον εν πρόκειται να αλλάξει όντως. Τζιαι εγώ επιλέγω την αισιοδοξία. Όπως είπεν κάποιος σοφός, οι απαισιόδοξοι έχουν συνήθως δίκαιο, αλλά χωρίς τους αισιόδοξους, ακόμα θα ήμαστεν στες σπηλιές.

Ώσπου να επαληθευτώ, ή να διαψευστώ, stay cool and keep rocking!

Παιδεραστία, το βδελυρότερον των εγκλημάτων (;)

Μέσα στες αντιπαραθέσεις για την κρίσην στην παιδείαν, επροέκυψεν η αποφυλάκιση ενός καταδικασμένου παιδεραστή, με προεδρικήν χάρην. Τζιαι έγινεν ο κακός χαμός, τόσον ανάμεσα στην κυβέρνησην τζιαι την αντιπολίτευσην όσον τζιαι ανάμεσα στους πολίτες στα κοινωνικά δίκτυα. Οι επικριτές του προέδρου λλίον πολλά εχρησιμοποιήσαν την συγκεκριμένην απόφασην του προέδρου "υποσκαπτικά", του στυλ "άλλον έναν σκάνδαλον Αναστασιάδη" ή "τούτος που αποφυλακίζει παιδεραστές δικαιούται να έshιει άποψην για την παιδείαν"; Κάτι τέθκοιες δημόσιες δίκες προσωπικά οδηγούν με αυτόματα στην αντίδρασην.

Το θέμαν της παιδοφιλίας, τζιαι της παραβατικής της έκφανσης, της παιδεραστίας, απασχολεί με για τζιαρόν, ειδικά που τότε που είμαι γονιός. Το πρώτον πράμαν που επαρατήρησα εν η συχνότητα των παραβάσεων. Γίνεται συνέχεια, τζιαι σε μεγάλους αριθμούς. Σε περαιτέρω διερεύνησην εδιαπίστωσα, ότι τούτοι οι αθρώποι (παιδόφιλοι/ παιδεραστές) έχουν σχηματίσει ακόμα τζιαι "οργανωμένα σύνολα", τα οποία υπερασπίζουνται τες θέσεις τους. Τζιαι τούτον αθθύμισεν μου ότι η κοινωνία σε πολλές συμπεριφορές, ειδικά σεξουαλικής φύσεως, ελάμβανεν την θέσην ότι εν "ψυχασθένεια" ή "έγκλημαν" αλλά αποδεικνύετουν που την επιστήμην ότι έννεν έτσι τα πράματα. Τρανταχτόν παράδειγμαν η ομοφυλοφυλία, όσον τζιαι αν ήθελα να αποφύγω την αναφοράν της, μπας τζιαι προσάψει μου κάποιος την διασύνδεσην της με παιδοφιλίαν/ παιδεραστίαν, κάτι που φυσικά δεν ενστερνίζουμαι. Τζιείνον που παρατηρώ όμως είναι ότι οι παραβάτες εν σχεδόν πάντα άντρες, με τις σποραδικές παρουσίες γυναικών απλά να επιβεβαιώνουν τον κανόναν.

Το φαινόμενον που με "ιντριγκάρει" προσωπικά είναι ο βαθμός κατακραυγής της κοινωνίας για όσους καταδικαστούν ως παιδεραστές. Μεταφέρω τζιαι δαμέ τι έγραψα στο facebook, για να μεν τα ξαναγράφω:

"Εν πολλά ενδιαφέρουσα κοινωνιολογικά τούτη η "ευαισθησία" για τους παιδεραστές. Προεκτείνεται ακόμα τζιαι ανάμεσα στους εγκληματίες, αφού πολλές φορές συνασπίζουνται εντός των φυλακών για να "τιμωρήσουν" ποικιλοτρόπως συγκρατούμενους τους τούτης της κατηγορίας, πέραν της ποινής που επρονόησεν η νομοθεσία κατά την δίκην τους. Τζιαι όταν φκαίνουν προς τα έξω έτσι περιστατικά η "πολιτισμένη" κοινωνία επικροτεί τζιαι συνήθως δηλώνει ότι "εν τζιαι λλία που τους εκάμαν". 

Η ερώτηση μου εν απλή: αν η νομοθεσία προνοεί συγκεκριμένες ποινές, οι οποίες επιβάλλουνται, τζιαι κατ' αντιστοιχίαν προνοεί όρους αποφυλάκισης ή "προεδρικής χάρης", προς τι τούτη ούλλη η "κατακραυγή" (η οποία σημειωτέον σε λλίες μέρες εννά ενταχθεί στην λήθην της μάζας) για την πρόσφατην κουβένταν αποφυλάκισης ενός τέθκοιου κρατουμένου;

Προσωπικά θυμίζει μου την κοινωνικήν στάσην έναντι των ομοφυλοφίλων. Μέχρι αρκετά πρόσφατα η ομοφυλοφιλία εθεωρείτο "αρρώστια" τζιαι "εγκληματική συμπεριφορά". Η παιδοφιλία τζιαι η παιδεραστία εν τόσον συχνά - στατιστικώς - φαινόμενα που ούλλοι μας ενδεχομένως να έχουμεν στον περίγυρον μας τζιαι έναν (παππούν, πατέραν, γιον, αδερφόν, συγγενήν, φίλον - συνήθως εν άντρες). Μεν βιάζεστε λοιπόν να "διαρρήξετε τα ιμάτια σας" για έτσι περιπτώσεις. Μπορεί προσεχώς η "κατακραυγή" να αφορά έναν δικό σας άθρωπον..."

Ακολούθησεν ενδιαφέρουσα συζήτηση με διάφορους φίλους, η οποία οδήγησεν με στην ανάγκην πιο αναλυτικής ενασχόλησης, η οποία εν μπορεί να γίνει στο facebook, αλλά μπορεί δαμέ. Πιο συγκεκριμένα, εννά βάλω θκιό παραδείγματα "εγκλημάτων" (όπου έγκλημαν ορίζω την παράβαση του νόμου) τζιαι την αντίδρασην του κόσμου στο καθέναν, σε μιαν προσπάθειαν να περάσω πιο παραστατικά την απορίαν μου.

Καταρχήν ορίζω τους "πρωταγωνιστές" των περιστατικών, οι οποίοι εν κοινοί τζιαι στα θκιό. Ο πρώτος είναι μεσήλικας άντρας, κοντά στα 50. Είναι παντρεμένος με παιδιά στην εφηβείαν. Ποινικό μητρώο λευκό. Γενικά θεωρείται παραδειγματικός σύζυγος τζιαι πατέρας, ευυπόληπτος πολίτης, υποδειγματικός εργαζόμενος τζιαι γοητευτικός άντρας, σε άντρες τζιαι γυναίκες. Η δεύτερη είναι έφηβος 12 χρονών, στην πρώτη γυμνασίου. Εν ανεπτυγμένη σωματικά για την ηλικίαν της, κάποιος μπορεί να πει εν έναν μωρόν σε σώμαν γυναίκας. Καλή μαθήτρια, πολλά κοινωνική, διαθέτει άποψη για τη μόδα, αρέσκεται στο να προβάλλει το σώμαν της, για το οποίον νιώθει μεγάλην αυτοπεποίθησην. Είναι σε σχέση με συνομήλικον αγόριν, η οποία δεν είναι "ολοκληρωμένη" αλλά τα παιθκιά έχουν "πειραματιστεί" με φιλιά τζιαι "προχωρημένα χάδια" (μεν το κάμουμεν τσόνταν).

Αφού ορίσαμεν τους πρωταγωνιστές, να πούμεν ότι είναι συγγενείς. Η έφηβη εν αδερφότεκνη του άντρα. Έχουν συχνήν επαφήν λόγω της συγγένειας, αλλά επειδή εν τζιαι γείτονες, τζιαι υπάρχει αμοιβαία αγάπη τζιαι εμπιστοσύνη.

Παράδειγμαν 1

Εν νύχτα βροχερή. Ο άντρας έshιει πάει για ποτά με φίλους μετά που τζιαιρόν. Παρά την συνήθην υπευθυνότηταν του, πόψε έτσουξεν το νάκκον τζιαι τα αντανακλαστικά του εν μειωμένα λόγω του ποτού καθώς οδηγά στο σπίτι. Βάλλει τζιαι την μουσική δυνατά, μερακλωμένος γαρ, τζιαι πατά της πεζίνας λλίον παραπάνω. Καθώς μπαίνει στην ευθείαν για το σπίτιν του, πετάσσεται στον δρόμον μια έφηβη. Λλίον η αυξημένη ταχύτητα, λλίον η βροχή, λλίον το ποτόν, ο άντρας εν αντιδρά καθόλου τζιαι κτυπά την έφηβην θανάσιμα. Η αστυνομία μετρά το υπερβολικόν αλκοόλ στο αίμαν του ενώ μάρτυρες δηλώνουν ότι εβούραν πάνω που το όριον. Πάει φυλακήν για συγκεκριμένην διάρκειαν (ανθρωποκτονία εξ αμελείας υπό την επίρρειαν αλκοόλ). Δείχνει εμφανήν μεταμέλειαν. Η άμεση οικογένεια του συμπαραστέκεται του, με εξαίρεσην την οικογένειαν της αδερφότεκνης του που εν μπορεί να τον συγχωρέσει. Εν υποδειγματικός κατάδικος, κανένας εν τον ενοχλεί που τους συγκρατούμενους του. Βάσει συγκεκριμένων προνοιών του συντάγματος, πριν ολοκληρωθεί η ποινή του, αποφυλακίζεται με προεδρικήν χάρην. Η αποφυλάκιση του εν σχολιάζεται που τα ΜΜΕ, πέραν κάποιων χλιαρών αναφορών στις πίσω σελίδες με περιγραφήν του ιστορικού του ατυχήματος, τζιαι επιστρέφει στην οικογένειαν του. Πέραν του στίγματος στο ποινικόν του μητρώον, τζιαι τες αναπόφευκτες τύψεις που τον κατατρέχουν, επανεντάσσεται στην κοινωνίαν για να ζήσει το υπόλοιπον της ζωής του.

Παράδειγμαν 2

Εν νύχτα βροχερή. Ο άντρας πάει στο σπίτιν της αδερφότεκνης του ψάχνοντας τον αδερφόν του αλλά λείπει. Υποδέχεται τον τζείνη τζιαι καλεί τον να περιμένει μέχρι να επιστρέψει. Η έφηβη εν ντυμένη με έναν τολμηρό shorts, αγκαλιάζει τζιαι φιλά τον θείον της, εγκωμιάζει το πόσον ωραίος άντρας είναι τζιαι κερνά τον μιαν μπύραν, όπως πάντα όταν επισκέπτεται το σπίτιν τους. Βλέπουν μαζίν τηλεόρασην. Ζητά του να πιει τζιαι τζείνη λλίην μπύραν τζιαι επιτρέπει της. Ο άντρας εν ήταν αδιάφορος στα "θέλγητρα" της αδερφότεκνης του, αφού είshεν ευκαιρίαν να τα θαυμάσει επανειλημμένα, αλλά οι "ηθικοί φραγμοί" ήταν πάντα πολλά δυνατόττεροι που τες" ορμές" του. Όχι πόψε. Μετά που 1-2 μπύρες, μόνοι τους σε οικείο μέρος, με την έφηβη εξίσου χαλαρωμένην τζιαι διαχυτική, το "δράμαν" εκτυλίσσεται ραγδαία. Υπάρχει αρχικά δισταγμός τζιαι στους θκιό, αλλά ο άντρας κάμνει το πρώτο βήμαν τζιαι η έφηβη αφήνεται στα φιλιά τζιαι τα χάδια του παρά τους ενδοιασμούς της. Έχουν ήδη φκάλει τα ρούχα τους αλλά εν έχουν προχωρήσει σε σεξουαλικήν επαφήν όταν μπαίνει στο σπίτιν ο αδερφός του άντρα, μάρτυρας στην πλήρην έκτασην της υπόθεσης. Ο άντρας καταγέλλεται για παιδεραστίαν τζιαι καταδικάζεται αναλόγως. Στην κατάθεσην της η έφηβη, πιεζόμενη που το στενόν της περιβάλλον, δηλώνει ότι το συμβάν έλαβεν χώραν παρά την θέλησην της. Ο άντρας δείχνει εμφανήν μεταμέλειαν. Η άμεση οικογένεια του θεωρεί τον νεκρόν τζιαι κόφκει κάθε επαφήν μαζίν του. Εν υποδειγματικός κατάδικος αλλά σε θκιό περιπτώσεις, λλίον μετά την φυλάκισην του, ππέφτει θύμαν άγριου ξυλοδαρμού που τους συγκρατούμενους του, ορισμένοι που τους οποίους εκτίουν ποινές για φόνους εκ προμελέτης, ενώ καθημερινά δέχεται απειλές ότι θα τον βιάσουν ή θα τον σκοτώσουν. Όταν ανακοινώνουνται στον τύπον τα συμβάντα, η κοινωνία λαλεί "εν τζιαι λλία που του εκάμαν". Βάσει συγκεκριμένων προνοιών του συντάγματος, πριν ολοκληρωθεί η ποινή του, αποφυλακίζεται με προεδρικήν χάρην. Τα ΜΜΕ τζιαι τα κοινωνικά δίκτυα βουϊζουν για το πως αποδόθηκεν προεδρική χάρη σε έναν παιδεραστήν. Κανέναν δεν αναλύει τις ειδικές συνθήκες της καταδίκης του, απλά τονίζει τον τίτλον της καταδίκης. Ο πρόεδρος αναγκάζεται να δικαιολογηθεί για την απόφασην του, επιμερίζοντας την ευθύνην της. Ο άντρας δεν έshιει κανέναν να τον υποδεχτεί, φιλοξενήσει, εργοδοτήσει. Θεωρείται μια απειλή για τα κοπελλούθκια της γειτονιάς όπου νοικιάζει διαμέρισμαν. Μόνη του επιλογή η μετανάστευση ή το περιθώριον της κοινωνίας. 

Κόστος 1ου παραδείγματος: Θάνατος μιας έφηβης, η ψυχική οδύνη της οικογένειας τζιαι του στενού της κύκλου, στιγματισμός της ζωής του θύτη.

Κόστος 2ου παραδείγματος: Ψυχικόν τραύμαν έφηβης, ψυχική οδύνη της οικογένειας τζιαι του στενού της κύκλου, πλήρης καταστροφή τζιαι στιγματισμός της ζωής του θύτη.

Νομίζω η απορία μου εν εμφανής. Προλαβαίνω όσους μιλήσουν για "διαβάθμισην εγκλήματος" ότι μπορείς να κάμεις την δριμύτηταν" των θκιό εγκλημάτων όσον "έντονην" θέλεις, αλλά είμαι σχεδόν σίγουρος ότι πάντα η "κοινωνική αντίδραση" έναντι του παιδεραστή θα είναι πιο "καννιβαλιστική" παρά έναντι του φονιά. Προσπαθείστε να μου το εξηγήσετε, διότι εγώ δυσκολεύκουμαι. Γιατί το "κόστος" του παραδείγματος 2, ενώ εν καταφανώς πιο "μιτσήν", επιφέρει τούτην ούλλην την αντίδρασην;

Ώσπου να λάβω επαρκήν απάντησην, stay cool and keep rocking!

Το καλόν, το κακόν τζιαι ο νόμος

Εξαναέγραψα για την "κοσμογονίαν" που επέφερεν στην καθημερινότηταν μου η διαδικτυακή τηλεόραση, τζιαι πρέπει να ανέφερα τζιαι μιαν που τες σειρές που με εκαθηλώσαν, το Breaking Bad, το οποίον εσημείωσεν τόσον μεγάλην τζιαι απροσδόκητην επιτυχίαν, που επιάσαν θκιό που τες "περσόνες" της, τον δικηγόρον Saul Goodman (ψευδώνυμον του Jimmy McGill) τζιαι τον πρώην αστυνομικόν τζιαι νυν τσιράκκιν για ούλλες τες δουλειές Mike Ehrmantraut, τζιαι εκυκλοφορήσαν spin off σειράν με τίτλον Better Call Saul. Άρχισα να την θωρώ με συγκρατημένες προσδοκίες αλλά αποζημίωσεν με, με το παραπάνω. Επροσέγγισεν αρκετά το ύφος τζιαι τες καταστάσεις του "Breaking Bad" αλλά με μιαν δικήν του ταυτότηταν τζιαι φρεσκάδαν. Ετέλειωσα ήδη τες τρεις διαθέσιμες σεζόν στο Netflix τζιαι αναμένω με ανυπομονησίαν τη συνέχειαν.

Η γοητεία της σειράς έγκειται κυρίως στην συνεχήν ανάδειξην του πόσον παράλογον είδος ζωής είμαστεν τελικά τζιαι πως τούτος ο παραλογισμός φκαίνει συνέχεια μέσα που τες πιο απλές καθημερινές διαδικασίες αλλά τζιαι - κυρίως - μέσα που το πως διαμορφώνεται, ερμηνεύκεται τζιαι εν τέλει εφαρμόζεται ο "νόμος". Ως τέθκοια σειρά, βάλλει συνέχεια πρωταγωνιστές τζιαι κομπάρσους, αφού περάσουν διάφορες περιπέτειες, να διατυπώνουν "φιλοσοφικά αποφθέγματα". Στο "Better call Saul", η κορυφαία τέθκοια σκηνή, κατά τη γνώμη μου, εκτυλίσσεται με τον συνονόματον Μάϊκ. κατά την διάρκειαν μιας αποστολής "προστασίας" ενός τύπου που διεξάγει εμπόριον κλεμμένων χαπιών με κάτι μαφιόζους. Μπορείτε να δείτε την σκηνήν πατώντας δαμέ.

Επειδή εν έshιει υπότιτλους, βάλλω τον διάλογον τζιαι γραπτώς:

"Mike Ehrmantraut: The lesson is, if you're gonna be a criminal, do your homework.

Pryce: Wait, I-I'm not a bad guy, I don't...

Mike Ehrmantraut: I didn't say you're a bad guy, I said that you're a criminal.

Pryce: What's the difference?

Mike Ehrmantraut: I've known good criminals and bad cops, bad priests, honorable thieves-you can be on one side of the law or the other, but if you make a deal with somebody, you keep your word. You can go home today with your money and never do this again, but you took something that wasn't yours and you sold it for a profit. You're now a criminal; good one, bad one-that's up to you."

Ελπίζω βλέποντας/ θκιαβάζοντας την στιχομυθίαν, να σας επεξηγεί το πνεύμαν του τίτλου της ανάρτησης. Οι τηλεοπτικές σειρές εξάλλου, αποτυπώνουν λλίον πολλά πράματα τζιαι καταστάσεις που αντιμετωπίζουμεν ούλλοι μας τζιαι στην καθημερινότηταν.

Ώσπου να έρτει η επόμενη σεζόν, stay cool and keep rocking!

Η αναπόφευκτη φθορά της εξουσίας

Υπάρχουν θκιό φαινόμενα που μου προκαλούν "αντίδρασην" στην σημερινήν πολιτικήν κατάστασην, θκιό στάσεις που εν των άκρων, τζιαι όπως έχω πει επανειλημμένα, εν υπάρχει καμμιά λογική στα άκρα. 

Η μια λαλεί ότι τίποτε εν αξίζει, ότι εν ούλλα σκάρτα, ότι τίποτε εν εδιορθώθηκεν, αντίθετα ούλλα εν πιο άshημα παρά ποττέ. Η αστική δημοκρατία δηλαδή εν εβελτίωσεν τίποτε σε σχέσην με τες βασιλείες, τες αυτοκρατορίες τζιαι την φεουδαρχίαν του παρελθόντος, όπου ήταν αρκετόν να γεννηθείς με συγκεκριμένον όνομαν για να είσαι "άρχοντας" τζιαι να πατάς πάνω στους "κολλήγους".

Η άλλη λαλεί ότι τούτον που έχουμεν σήμερα, εν η υπέρτατη μορφή λειτουργίας της κοινωνίας, τζιαι το μόνον που μπορούμεν να κάμουμεν είναι να την "βελτιώνουμεν", εν υπάρχει κάτι καλλύττερον. Να ψηφίζουμεν δηλαδή "αντιπροσώπους" με "θητείες" οι οποίοι να αποφασίζουν για μας επειδή εν "αδύνατον" να συμμετέχουμεν εμείς άμεσα. 

Τζιαι οι θκιό στάσεις φυσικά, ως ακραίες τζιαι χωρίς λογικήν, απέχουν πολλά που την αλήθκειαν. Η σημερινή κατάσταση εν η καλλίττερη που έχουμεν πετύχει ως είδος, τζιαι η δυνατότητα ψήφου τζιαι εκλογής αντιπροσώπων εν πολλά πρόσφατη για να θεωρείται τόσον "δεδομένη" τζιαι τόσον "κατάπτυστη" που κάποιους. Υπάρχει επίσης ένας κάποιος έλεγχος, με τον καταμερισμόν των εξουσιών (εκτελεστική, νομοθετική, δικαστική, τύπος) που πάλε ουδέποτε υπήρξεν σε τέθκοιον βαθμόν στο παρελθόν. Εν αρκετόν να παρατηρήσεις τα άλματα του αθρώπου τα τελευταία 200-300 χρόνια για να παραδεχτείς ότι η ψήφος που μόνη της απελευθέρωσεν τεράστιες δυνάμεις προόδου.

Που την άλλην, όταν πετάσσεις στα σκουπίθκια τα μισά τρόφιμα που παράγεις, την ώραν που τόσος κόσμος πεθανίσκει της πείνας, τζιαι όταν οι "αιρετοί" αντιπροσώποι σάζουν τα κοπελλούθκια τους ως διαδόχους, σαν νέοι αριστοκράτες, όταν παρατηρείς ολόκληρες στρατιές "πολιτικών καριέρας", εν εξίσου καταφανές ότι η παρούσα κατάσταση απέχει παρασάγγας που το ιδανικόν, τζιαι μάλιστα θεμελιωδώς. Η δε θεμελιώδης "πόμπα", που εν αφήνει τον άθρωπον να εν πραγματικά ελεύθερος, εν η εξουσία τζιαι το κράτος. Είτε βασιλεία, είτε αυτοκρατορία, είτε φέουδον, είτε "αστική δημοκρατία".

Νομίζω ο συνονόματος ο Μπακούνιν λαλεί τα πολλά καλά για το θέμαν, στο εξής απόσπασμαν της "Κριτική της υπάρχουσας κοινωνίας" του:

"Η συμμετοχή στην κυβέρνηση ως πηγή διαφθοράς: πολλές φορές έχει αποδειχθεί ως γενική αλήθεια ότι αρκεί για τον καθένα, ακόμη και για τον πιο φιλελεύθερο και δημοφιλή άνθρωπο, να γίνει μέρος μιας κυβερνητικής μηχανής και να υποστεί πλήρη αλλαγή στις απόψεις και στις στάσεις του. Αν το πρόσωπο αυτό δεν αναζωογονηθεί από επαφές με τη ζωή του λαού, αν δεν αναγκαστεί να δράσει ανοικτά κάτω από συνθήκες πλήρους δημοσιότητας, αν δεν έχει υπαχθεί σε ένα σωτήριο και αδιάκοπο καθεστώς λαϊκού ελέγχου και κριτικής, που να του θυμίζει σταθερά ότι δεν είναι ο αφέντης, ούτε καν ο φύλακας των μαζών, αλλά μόνον ο πληρεξούσιος ή ο ελεγμένος υπάλληλος τους, που ανά πάσα στιγμή μπορεί να ανακληθεί - αν δεν βρεθεί κάτω από τις συνθήκες αυτές, διατρέχει τον κίνδυνο να χαλάσει κυριολεκτικά, καθώς θα ασχολείται μόνο με αριστοκράτες σαν αυτόν, και επίσης τον κίνδυνο να γίνει επηρμένος και κούφιος τρελός, φουσκωμένος από το αίσθημα της γελοίας σπουδαιότητας του."

Παραδεχτείτε το: πόσους που τους σύγχρονους "αντιπροσώπους" μας έshετε παρατηρήσει, που να μεν χαρακτηρίζουνται που ακριβώς τούτα τα στοιχεία που περιγράφει ο Μάϊκ πιο πάνω; Όσον "αθώα" τζιαι "αγνά" να ξεκινούν κάποιοι που λόου τους.

Εξίσου ωραία για την "φύσην" της εξουσίας, λαλεί τα τζιαι το εξής τραγούδιν του Τσακνή:

Εξουσία - Διονύσης Τσακνής

Οπότε, ναι υπάρχει μια καλλύτερη κατάσταση που τη σημερινήν, η οποία καλώς ή κακώς έννεν αρκετόν να "βελτιωθεί", αφού εν εκ θεμελίου "άρρωστη". Πρέπει να ανατραπεί παντελώς. Τζιαι η "διάδοχος" κατάσταση πρέπει να είναι μια χωρίς εξουσία, χωρίς αφεντάδες, είτε εκλελεγμένους είτε κληρονομικούς. Χωρίς εξουσίαν, χωρίς κράτος, χωρίς "πολιτικούς καριέρας", χωρίς την συνεπαγόμενην, αναπόφευκτην φθοράν.

Δύσκολον; Φυσικά. Αλλά ώσπου δεν την επιτυγχάνουμεν, ουδέποτε θα είμαστεν πραγματικά ελεύθεροι.

Ώσπου να ελευθερωθούμεν, stay cool and keep rocking!

Ο εχθρός της θρησκείας

Θωρούμεν συνέχεια στες ειδήσεις ή θκιαβάζουμεν γενικώς για το πως ο άθρωπος φανατίζεται τζιαι σκοτώνει ο ένας τον άλλον λόγω των διαφόρων θρησκειών, ή ακόμα τζιαι των διαφόρων δογμάτων εντός της ίδια της θρησκείας. Θα ελάλεν κάποιος ότι ο μεγαλλίττερος εχθρός μιας θρησκείας εν μια άλλη θρησκεία, ή γενικά οι άλλες θρησκείες. Εγώ πάλε θεωρώ ότι οι θρησκείες μεταξύ τους, μια χαρά τα περνούν, παρά τες εκατόμβες νεκρών που προκαλούν. Ο πραγματικός εχθρός της θρησκείας είναι αφενός η ελευθερία επιλογής τζιαι αφετέρου η επιλογή της προσωπικής πίστης έναντι του εξουσιαστικού εποικοδομήματος που αποτελεί η θρησκεία. Στο βιβλίον "Ουτοπία", του Τόμας Μορ, (16ος αιώνας) ήβρα έναν ωραίον απόσπασμαν που περιγράφει γλαφυρά για το πως η "αθεϊα" (που επ'ουδενί εν σημαίνει απόρριψη της προσωπικής πίστης) εν ο πιο κατάπτυστος αντίπαλος κάθε θρησκείας:

"Ο Ούτοπος θέσπισε αυτούς τους νόμους όχι απλώς για το καλό της ειρήνης, που έβλεπε να υπονομεύεται ολοκληρωτικά από τις συνεχείς συγκρούσεις και το αδιάλλακτο μίσος, αλλά θεώρησε ότι με αυτό το διάταγμα (σ.σ. ανεξιθρησκεία) βοηθούσε την ίδια τη θρησκεία. Σε αυτά τα θέματα δεν βιάστηκε να αποφασίσει, επειδή δεν ήταν σίγουρος ότι ο θεός επιθυμεί πολλά και ποικίλα είδη θρησκείας, και έτσι ενέπνεε διαφορετικούς ανθρώπους να έχουν διαφορετικές απόψεις. Από την άλλη μεριά ήταν απόλυτα σίγουρος ότι ήταν ανόητα αλαζονικό για κάποιον να επιβάλλει στους άλλους τη συμμόρφωση σύμφωνα με τα δικά του πιστεύω χρησιμοποιώντας απειλές και βία. Εύκολα διαπίστωσε ότι αν μια θρησκεία είναι πραγματικά αληθινή και οι υπόλοιπες είναι ψεύτικες, η αλήθεια αργά ή γρήγορα θα λάμψει και θα επικρατήσει με τη δική της φυσική δύναμη, εάν οι άνθρωποι σκεφτούν το θέμα με λογική και μετριοπάθεια. Αλλά αν αποφασίσουν με συγκρούσεις και φασαρίες, καθώς οι χειρότεροι άνθρωποι είναι πάντα οι πιο ισχυρογνώμονες, η καλύτερη και η πιο ιερή θρησκεία στον κόσμο θα γεμίσει από ανόητες προλήψεις όπως το στάρι πνίγεται από τα αγκάθια και τα βάτα. Άφησε, λοιπόν, το όλο θέμα ανοικτό επιτρέποντας σε κάθε άνθρωπο να πιστέψει ότι θέλει. Η μοναδικά εξαίρεση ήταν ένας ιερός και αυστηρός νόμος εναντίον όποιου θα ήθελε να εξευτελίσει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια θεωρώντας ότι η ψυχή χάνεται μαζί με το σώμα ή ότι το σύμπαν κυβερνάται από τυφλή τύχη και όχι από τη θεία πρόνοια.
Έτσι πιστεύουν ότι μετά το θάνατο οι αμαρτίες τιμωρούνται και οι αρετές επιβραβεύονται. Όποιος αρνείται αυτή την άποψη δεν θεωρείται ότι ανήκει στο ανθρώπινο είδος, καθώς υποβιβάζει την ανώτερη φύση της ψυχής στο επίπεδο του σώματος των θηρίων.....Για το λόγο αυτό, σε έναν τέτοιο άτομο δεν αποδίδονται τιμές, δεν του εμπιστεύονται δημόσια αξιώματα και δεν έχει ευθύνη για δημόσιες υποθέσεις. Αυτό το άτομο γενικά θεωρείται ποταπό και άχρηστο."

Λαλεί τζιαι άλλα ο Τόμας, αλλά η ουσία των αντιλήψεων του, που ακόμα τζιαι σήμερα αντικατοπτρίζουν την στάσην κάθε θρήσκου απέναντι στο "παράδοξον" της αθεϊας, παρουσιάζεται εξόχως παραστατικά. Σημειώστε ότι ο Τόμας Μορ ήταν "ευλαβής καθολικός", με αποτέλεσμαν να αντισταθεί στα σχέδια του τότε βασιλιά της Αγγλίας για απόσχισην που την Ρώμη τζιαι να του κόψουν την κκελλέν του. Η "Ουτοπία" του όμως θεωρείται κεφαλαιώδες έργον τζιαι έshιει επηρεάσει μεγάλα κεφάλια τζιαι κινήματα ανά τον κόσμον, ενώ η ίδια η λέξη επροήλθεν που δαμέ, ασχέτως του νοήματος που έshιει σήμερα.

Φυσικά ο Τόμας, όπως τζιαι ο μέσος θειστής, αποτυγχάνει να αντιληφθεί τι σημαίνει πραγματικός άθεος. Ο πραγματικός άθεος ουσιαστικά ΔΕΝ έshιει άποψην για το μεταφυσικόν. Ούτε τον απασχολεί. Ούτε θέλει να πείσει άλλους. Ο άθεος που τα κάμνει τούτα απλά αντικατέστησεν την μιαν θρησκείαν με μιαν άλλην. Ούτε ο μέσος άθεος θεωρεί ότι η δημιουργία του σύμπαντος οφείλεται σε "τυφλήν τύχην". Ο πραγματικός άθεος δεν τραβά κανέναν ζόριν με το να πιστέυκει ο καθένας σε αόρατους φιλαράκους στον ουρανόν, φτάνει να μεν τον βλάφτει άμεσα ή έμμεσα. Τζιαι πάνω που ούλλα, ο πραγματικός άθεος ποττέ, μα ποττέ, εν θα επιβάλει σε άλλους "πίστην χωρίς τεκμηρίωσην" τζιαι "δόγμαν τελετουργιών". Ο πραγματικός άθεος, τέλος, είναι ο πιο μεγάλος εξυμνητής τζιαι ανορθωτής της παρούσας υπόστασης του αθρώπου, αφού δεν τον απασχολεί τι γίνεται μετά θάνατον, ούτε προσπαθεί να παρηγορήσει τον άρρωστον, αλλά να πάρει το μέγιστον που την μοναδικήν, σίγουρην παρουσίαν μας σε τούτον το σύμπαν.

Αν τηρεί τούτα τα χαρακτηριστικά, ο πραγματικός άθεος είναι όντως ο "απόλυτος εχθρός" κάθε θρησκείας, γιατί αποτελεί παράγονταν διάβρωσης του εξουσιαστικού της εποικοδομήματος. Τζιαι γω, αν ήμουν "άσπιλος ηγέτης" θρησκείας, έτσι αθρώπους θα εστόχευα. Για την ώραν, οι θρησκείες, τζιαι τα κρατικά εποικοδομήματα τους επικρατούν στον πλανήτην Γη, τζιαι εν ο κύριος λόγος που ακόμα σφαζούμαστεν αλέστα τζιαι θέτουμεν την ύπαρξην μας ως είδος σε κίνδυνον. Είναι σε υποχώρησην σαφώς, αλλά είμαστεν ακόμα μακριά που έναν κόσμον πραγματικά ελεύθερον που δόγματα τζιαι εξουσίες. Μόνον ο χρόνος μπορεί να δείξει αν θα το ξορτώσουμεν. Η αρχή πάντως γίνεται μέσα που την μόρφωσην, την πληροφόρησην τζιαι την διαρκήν αμφισβήτησην των πάντων. Εν υπάρχει άλλος δρόμος.

Ώσπου να ελευθερωθούμεν, stay cool and keep rocking!

Στο θείον το Θανάση

Εν ξέρω αν γίνεται το ίδιον με ούλλους τους αθρώπους, αλλά όσον μεγαλώνω ο θάνατος βρίσκει με πιο "κυνικόν". Τζιαι εν μιλώ για τον θάνατον γενικώς, αλλά ακόμα τζιαι για το θάνατο κοντινών μου προσώπων. Ίσως η λέξη "κυνικός" να ξενίζει αλλά σε τούτες τες περιπτώσεις υπονοεί το ότι προσπαθώ να βάλω πρώτα τη λογικήν τζιαι μετά το συναίσθημαν. Εν δύσκολον, διότι το συναίσθημαν εν μια πιο πηγαία τζιαι ανεξέλεγκτη διαδικασία, αλλά βάσει του χαρακτήρα μου, νιώθω ότι εν μια ισορροπία που με βοηθά να αντιμετωπίσω τούτον το μέγιστον των αγνώστων που ονομάζουμεν θάνατον. Τζιαι να δω τι αφήνει πίσω του πρώτα, τζιαι μετά τι επήρεν μαζίν του.

Τούτη ούλλη η εισαγωγή για να σημειώσω, που ήταν τζιαι ο κύριος λόγος της σημερινής ανάρτησης, το ότι εχτές εχάσαμεν τον θείο το Θανάση, ή Σάκην καλλύττερα, όπως τον εφώναζεν η γυναίκα του η Δέσποινα, που εν αδερφή του παπά μου, τζιαι ούλλοι εμείς οι συγγενείς τζιαι δικοί του αθρώποι. Επάλεψεν ο θείος με τον καρκίνον, εκέρδισεν κάμποσους γύρους αλλά ο αγώνας ήταν αδύνατον να κερδιθεί. Έτην μιαν ωραίαν εικόναν (αφού ο θείος επέθανεν στην γενέτειραν του τα Γιάννενα, τζιαι εμείς οι πιο μακρινοί εν εμπορέσαμεν να τον ποshαιρετήσουμεν) μια πάλη ενάντια στην αντιξοότηταν, που ακόμα τζιαι αν εχάθηκεν, έδειξεν την δύναμην του αντρός.

Ο θείος ο Σάκης ήταν ο μόνος καλαμαράς μου θείος, παρά την παρουσίαν αρκετών γυναικών στες οικογένειες τζιαι των θκιό γονιών μου. Ήταν, μπορεί να πει κάποιος, η πρώτη μου γεύση που τους "εξ Ελλάδος αδερφούς", τζιείνες τες πρώτες φορές που τον εγνώρισα όταν εκατεβαίναν με την οικογένειαν που τα Γιάννενα στην Κύπρο για διακοπές. Πρέπει να ήταν ο πρώτος που άκουσα να μιλά δια ζώσης με τούτην την προφοράν πού τόσον μας εντυπωσιάζει εμάς τους κουμπάρους δακάτω. Καστανόξανθος, με το μουστακούϊν τζιαι τα γυαλιά του, έφκαλλεν σου ρε παιδί μου έναν άλλον αέραν. Κάτι το εξωτικόν. Στην πορείαν βέβαια απέκτησα Αθηναίον γαμπρόν τζιαι Σαλονικιόν σύγαμπρον, ενώ έζησα, εσπούδασα τζιαι εδούλεψα στην Ελλάδα για μιαν γεμάτην δεκαετίαν. Εν για τούτον που αγαπώ πραγματικά την Ελλάδαν τζιαι τους Έλληνες, επειδή "έπραξα" τους. Τζιαι ο θεός ο Σάκης ήταν η "πρώτη επαφή" για μέναν. Μια πολλά θετική πρώτη επαφή.

Αθθυμούμαι πίσω στο 1994, όταν επήα πρωτοετής στη Θεσσαλονίκη, με τον παπά μου συνοδεία, που εξεκίνησεν ο θείος με το αερόψυκτον Citroen GS του, που τα Γιάννενα τζιαι ήρτεν να μας πάρει στην πόλην του. Μιλούμεν για 8 ώρες πήεννε τζιαι 8 ώρες έλα τότε, μια διαδρομή πανέμορφη μεν αλλά πολλά ζόρικη για τον οδηγόν. Εντυπωσίασεν με τούτον το γεγονός σχεδόν όσον η οδηγική άγνοια κινδύνου του θείου, καθώς επροσπερνούσεν με τρομακτικήν μαεστρίαν νταλίκες πάνω στον ούλλον στροφές δρόμον.Στες λλίες μέρες που εμείναμεν στα Γιάννενα, έδωσεν το είναι του ούλλον να περάσουμεν όμορφα, να πάμεν τόπους, να γευτούμεν πράματα, να ζήσουμεν όσον προλάβουμεν που τζιείνα τα πανέμορφα μέρη της βορειοδυτικής Ελλάδας. Ούλλη η οικογένεια βεβαίως, τζιαι η θεία μου τζιαι τα ξαδέρφκια εκάμαν μας να νιώθουμεν σαν στο σπίτι μας, αλλά ο θείος ήταν λες τζιαι επήρεν το "πατριωτικά". Το ίδιον τζιαι τες άλλες θκιο-τρεις φορές που επήαμεν Γιάννενα τα επόμενα χρόνια. Προσωπικά εταύτισα τζιείνην την πόλην με τον θείον, την θείαν τζιαι τα ξαδέρφκια μου. Που τωρά έχουν τες δικές τους οικογένειες, τζιαι πρέπει να αντιμετωπίσουν τον θάνατον του θείου, μόλις στα 62 του χρόνια. Το μόνον που έχω να τους πω είναι "κουράγιον", τζιαι όποτε θέλουν να θυμηθούν τον παπάν τους, απλά να ρίχνουν μιαν μαθκιάν στα παιθκιά τους.

Δαμέ επιστρέφω στον "κυνισμόν" που ανέφερα στην αρχήν. Εν πιστεύκω πλέον ότι υπάρχει κάτι μετά θάνατον, τουλάχιστον οϊ για τον ίδιον τον νεκρόν. Υπάρχει ζωή για όσους μεινίσκουν πίσω, αναμνήσεις, βιώματα που την ζωήν δίπλα του, τζιαι υπάρχουν τα παιθκιά τζιαι τα εγγόνια του, που κουβαλούν κομμάθκια του, λλιόττερον ή παραπάνω φανερά. Τζιαι εν αρκετά τζιαι εν πολύτιμα τζιαι πρέπει να τα εκτιμούμεν. 

Εγώ κρατώ τζείνην την εικόνα του θείου του Σάκη, πίσω που το τιμόνιν του GS, να μας περιγράφει τες περιοχές του δρόμου Θεσσαλονίκης - Ιωαννίνων με το χαρακτηριστικόν του μειδίαμαν. Τζιαι όσον την κρατώ στο μυαλό μου, ο θείος ο Σάκης εν δαμέ μαζί μου. 

Ώσπου να ξαναπάω Γιάννενα, stay cool and keep rocking!

Για τους δασκάλους τζιαι τους καθηγητές μας.

Ένιωσα την ανάγκην, μέσα σε τούτην την καλοκαιρινήν αναταραχήν γυρόν που την παιδεία στη Κύπρο, τζιαι πιο ειδικά, την σύγκρουσην υπουργείου παιδείας τζιαι εκπαιδευτικών οργανώσεων σχετικά με την διαμόρφωσην των προύπολογισμών, να αναφέρω κάποια σημεία τα οποία αντικατοπτρίζουν το πως θωρώ εγώ την κατάστασην. Να αναφέρω ότι γράφω ως γονιός, αλλά τζιαι ως άθρωπος γενικόττερα που δεν γουστάρει να ταυτίζεται πλήρως με την μιαν ή την άλλην πλευράν σε μιαν αντιπαράθεσην, αλλά προτιμά να σταθμίζει ψύχραιμα τα δεδομένα τζιαι να καταλήγει σε μιαν όσον το δυνατόν πιο "αντικειμενικήν" τοποθέτησην. Πλήρης αντικειμενικότητα φυσικά εν αδύνατη.

 - Υπάρχει έναν χάσμαν, ανάμεσα στο πως αντιλαμβάνεται η ευρύτερη κοινωνία, ακόμα τζιαι οι γονείς, τες προκλήσεις, ιδιαιτερότητες, συνθήκες εργασίας τζιαι δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι εκπαιδευτικοί, τζιαι το πως τες εισπράττουν οι ίδιοι. Η κοινωνία, κατά μέσον όρον, τείνει στο να θεωρήσει τους εκπαιδευτικούς (τους δασκάλους παραπάνω που τους καθηγητές) ως "προνομιούχους", δηλαδή εργαζομένους με σημαντικά ωφελήματα, όπως καλοί μισθοί, ευνοϊκές συνθήκες εργασίας, ελεύθερον χρόνον, μονιμότηταν κλπ. Αντίθετα, οι εκπαιδευτικοί θεωρούν ότι επιτελούν έναν "λειτούργημαν", με υψηλήν ευθύνην, πίεσην τζιαι σύνθετα καθήκοντα πέραν του εκπαιδευτικού χρόνου, για το οποίον ενδεχομένως τζιαι να έπρεπεν να τυγχάνουν ακόμα μεγαλλύττερης υποστήριξης τζιαι κατανόησης, τόσον στο υλικόν, όσον τζιαι στο "άϋλον" επίπεδον. Νομίζω εν στο shέριν πρώτιστα των εκπαιδευτικών, αλλά τζιαι των υπολοίπων, τούτον το χάσμαν αντίληψης να μειωθεί.

 - Μια που τες σημαντικές πτυχές της εν λόγω σύγκρουσης, είναι το θέμαν "δημόσιον vs ιδιωτικόν" σχολείον. Η παρούσα κυβέρνηση εν ξεκάθαρα μια ομάδα πολιτικών που ευνοούν την ενίσχυσην του ιδιωτικού τομέα τζιαι την συρρίκνωσην του κράτους, σε ούλλα τα επίπεδα, της παιδείας μη εξαιρουμένης. Έτσι, οι εκάστοτε προσπάθειες της κυβέρνησης για μείωσην των κονδυλίων στην δημόσιαν εκπαίδευσην εκλαμβάνεται ως συνειδητή  υπονόμευση του δημόσιου σχολείου, παρά ως "εξορθολογισμός" των δημόσιων οικονομικών, όπως ισχυρίζεται το υπ. παιδείας.

- Τα κονδύλια για την παιδείαν, όπως τζιαι τζείνα για την υγείαν, κατά την γνώμην μου, δεν μπορούν να μπαίνουν στον ίδιον φακόν με κονδύλια για άλλους τομείς της δημόσιας δταστηριότητας, όπως, λόγου χάρη, ο τουρισμός, η ενέργεια κλπ. Εν μπορεί δηλαδή αβασάνιστα, τζιαι χωρίς σοβαρήν "διαίσθησην" του άύλου μέρους τούτων των τομέων, να καταργείς ή τζιαι να εφευρίσκεις κονδύλια με τον φακόν ενός ψυχρού λογιστή. Κάποια ποσά δηλαδή εν πρέπει να θεωρούνται "κόστη" αλλά 'επένδυση". Κάτι όπως στο κυπριακόν, όπου ο συντηρητικός κάμνει λογιστικήν αποτίμησην του "κόστους της λύσης" αντί να δει - με όραμαν - ότι αποτελεί επένδυσην που εννά αποφέρει πολλαπλά κέρδη σε βάθος χρόνου.

Τα πιο πάνω σημεία εν καλά να τα δούν τζιαι οι θκιό πλευρές της αντιπαράθεσης (ο "εργοδότης" που εν το κράτος τζιαι οι "εργοδοτούμενοι" που εν οι εκπαιδευτικοί), να τα δει τζιαι η ευρύτερη κοινωνία, που εν ο μέτοχος τούτου του εποικοδομήματος, τζιαι που την τσέπην του οποίου φκαίνουν τα ποσά που θέλει να δώσει ή να κόψει το κάθε υπουργείον. Τζιαι επειδή είμαστεν τζιαι πλάσματα "συναισθηματικά", εν καλά να δει ποια εν η πλευρά που εν πιο κοντά του σαν υπόσταση, σαν ιδιότητα. Έτσι, ένας ιδιώτης εργοδότης εν αναμένω να δει με τον ίδιον φακόν την κατάστασην με έναν εργαζόμενον του δημοσίου ή του ιδιωτικού τομέα. Ούλλοι μας όμως, πρέπει να σκεφτούμεν το εξής: το μέλλον τούτου του τόπου (τζιαι κόσμου) εν τα κοπελλούθκια μας, τζιαι καλόν θα ήταν να αποφασίζουμεν με γνώμοναν ότι εν καλόν για λλόου τους, για τον απλόν λόγον ότι εν τζιαι για το δικό μας καλόν. Που τούτην την άποψην, αναμένω που τους εκπαιδευτικούς μας, όπως τωρά αντιδρούν δυναμικά στον χρηματοοικονομικόν κυνισμόν της κυβέρνησης, να αντιδρούν στην εθνικο/ θρησκευτικήν συντήρησην που κυριαρχεί στα σχολεία μας. Αλλιώς η "κατανόηση" που ενδεχομένως να λάβουν, να υποσκάπτεται που την ίδιαν την δικήν τους αδράνειαν.

Ώσπου να διαμορφώνουμεν άποψην τζιαι να παίρνουμεν σωστές αποφάσεις έχοντας τα πραγματικά σημαντικά πράματα υπόψη, stay cool and keep rocking!

Όταν έshιει κκέφκια ο θεός....

Κατά τζιαιρούς υπόσχομαι στον εαυτό μου, πρώτιστα, ότι εν θα ασχολούμαι πλέον με τες αυταπάτες τους ενός τζιαι του άλλου. Ούλλοι έχουμεν τες εξάλλου, με τον έναν ή τον άλλον τρόπον, τζιαι εφόσον εν ενοχλείς κάποιον, περίπαιζε τον εαυτό σου όσο θέλεις. Εν ψυχοθεραπευτικόν ενδεχομένως, εφόσον εν κάμνεις κατάχρησην.

Συχνά πυκνά όμως καταντά ανυπόφορον ρε αδερφέ. Όταν τούτες οι αυταπάτες που μια απλή ανάγκη γίνουνται μανία, η οποία εν τέλει καταστρέφει την λογικήν. Ας πούμεν ότι μόνον που την ακούεις μυρίζεις τα φαιά σου κύτταρα καθώς κρούζουν. Για παράδειγμαν εχτές τούτη η περίπτωση με τα κοπελλούθκια που εγκλωβιστήκαν σε έναν σπήλαιον στην Ταϊλάνδην. Τζιαι φκαίννει ο ένας τζιαι ο άλλος τζιαι αποδίδει την - όντως σε βαθμόν κινηματογραφικού σούπερ δράματος συναρπαστικήν - διάσωσην τους στον θεόν τζιαι τα "κκέφκια" του. 

Φυσικά, η φαιά μου ουσία εν κρούζει αρκετά γλήορα για να αποφύγω το αναπόφευκτον ερώτημαν: "καλάν, την ώραν που εγκλωβίζουνταν τζιειμέσα, νάμπου στο θκιάολον εσυνέβαινεν με τον θεόν; Έκοφκεν το κουρίν του; Ήταν στες μαύρες του; Την ώραν που επνίετουν ο γέρημος ο διασώστης; Ήταν στην τουαλέτταν τα γέρημα; Τωρά που, καθώς γράφω, σίουρα κάπου στον κόσμον κάποια κοπελλούθκια κλαιν νηστικά, χωρίς γονιούς, κάποια άλλα βιάζουν τα συγγενείς τους τζιαι κάποια άλλα πεθανίσκουν με φριχτούς τρόπους, που στ'ανάθθεμαν εν ο θεός, γαμώ την ατυχίαν τους γαμώ;"

Φυσικά, έτσι ερωτήσεις κάμνω τες πλέον μόνον δαμέσα τζιαι εν ρητορικές. Ότι τζιαι να μου απαντήσει κάποιος, η αλήθκεια είναι μια: εν έχουμεν ιδέαν που, πως, τι,  γιατί εν τούτον το πράμαν που εβαφτίσαμεν "θεόν"; Η πραγματική απορία βέβαια είναι, γιατί ακόμα το βρίσκουμεν τόοοοοσον δύσκολον να "ενηλικιωθούμεν" ως είδος τζιαι να συνδυάζουμεν έστω το συναίσθημαν με τη λογικήν, αντί να επιμένουμεν να ζούμεν τη ζωήν μας καθαρά με βάσην το φόον που μας προκαλεί ο θάνατος; Άλλη μια ερώτηση που έχω σταματήσει πλέον να κάμνω, εκτός που δαμέσα.

Ώσπου να σταματήσω τζιαι δαμέσα, stay cool and keep rocking!

Μάστερς του σεξ

Όσοι που σας εν έshετε ακόμα στη διάθεσην σας "έξυπνην τηλεόρασην" (δηλαδή με ενσωματωμένο ψηφιακό λειτουργικό σύστημα τζιαι δυνατότηταν σύνδεσης στο διαδίκτυο), πακκέττον με μιαν στοιχειωδώς γλήορην σύνδεσην(τουλάχιστον 10ΜB), τζιαι αρέσκουν σας οι ταινίες τζιαι οι σειρές, απλά χάνετε. Εν μπορώ να περιγράψω με λόγια πόσον εκτοξεύκει τες επιλογές τούτος ο συνδυασμός, σε σχέσην με το να βασίζεσαι στες διάφορες τοπικές συνδρομητικές πλατφόρμες ή - ακόμα shιειρόττερα - στα "ελεύθερα" τοπικά κανάλια. Βέβαια, έχοντας δοκιμάσει την - παράνομην -  πλατφόρμαν "Kodi" τζιαι τες διάφορες εφαρμογές της, εμπεριέχει ταλαιπωρίαν η προσπάθεια να "ποϋρίσεις" μιαν κάποιαν συνδρομήν κάπου, οπότε εσχάτως, αφού όμως πρώτα επρόλαβα να δω ολόκληρες σειρές τζιαι δεκάδες ταινίες ολοκαίνουριες, εστράφηκα στην - πασίγνωστην πλέον - επιλογήν του Netflix. Με έναν γελοίον μηνιαίον ποσόν της τάξης των €8-12 έshιεις στη διάθεσην σου μιαν "αιωνιότηταν" σε σειρές, ταινίες τζιαι ντοκυμαντέρ. Τζιαι αν η τηλεόραση σου διαθέτει την κατάλληλην δυνατότηταν ανάλυσης, τότε....απλά εν περιγράφω άλλον. Πρέπει να το ζήσετε για να καταλάβετε. Απλά αναφέρω ότι η "βασική" ποιότητα εικόνας εν "υψηλής ανάλυσης". Τζιαι θωρείς ότι θέλεις, όποτε θέλεις. Enough said.

Τέσπα, αφού σας επήρα που το Καϊμακλίν για να πάμεν που το Δάλιν, Λήδρας, ας επεξηγήσω τι υπονοεί ο τίτλος της παρούσας ανάρτησης. Αναφέρεται σε μιαν σειράν που αρκέψαμεν να θωρούμεν παρέαν με την Αγάπην, κατόπιν εισήγησης μιας φίλης, με τίτλον Masters of sex. Αναφέρεται σε πραγματικά γεγονότα, τζιαι πιο συγκεκριμένα στην ριζοσπαστικήν έρευναν των Bill Masters και Virginia Johnson πάνω στην ανθρώπινην σεξουαλικήν συμπεριφοράν, καθώς τζιαι στην διάγνωσην τζιαι θεραπείαν των σχετικών προβλημάτων που μπορεί να παρουσιαστούν σε άτομα τζιαι ζευγάρια.

Νομίζω εν μια σειρά που, πέραν της ποιότητας της παραγωγής τζιαι του καστ, εν τρομερά ενδιαφέρουσα τζιαι στην ανάδειξην αφενός του πόσον πίσω ήμαστεν, ως ανθρώπινες κοινωνίες μέχρι πρόσφατα, σε θέματα που σήμερα εν τόσον αυτονόητα ώστε να μας κάμνει εντύπωσην πως τζιαι δεν τα εξέραμεν ανέκαθεν, τζιαι αφετέρου πως τα στερεότυπα μπορούν να εν τόσον τεράστια τζιαι απροσπέλαστα εμπόδια, τα οποία χωρίς την ριζοσπαστικήν δράσην κάποιων προοδευτικών ατόμων τζιαι ομάδων, ουδέποτε θα είχαν ξεπεραστεί.

Η σειρά εν "πικάντικη", αφού περιέχει αρκετόν γυμνό τζιαι σκηνές σεξ, αλλά ούτε που κοντεύκει στο "πρόστυχον", αντίθετα θα έλεα ότι αναδεικνύει την ομορφιάν μιας που τες βασικές απολαύσεις σε τούτην την ρημάδαν την ζωήν μας, του σεξ τζιαι του οργασμού, χωρίς να τα εκχυδαϊζει, με παράλληλην ανάπτυξην του πως τούτη η ανάγκη καταντά ενίοτε λόγω στερεοτύπων τζιαι κοινωνικής οπισθοδρόμησης να εν μια κατάρα αντί ευχή.

Δαμέ να πω ότι σε "επαρχιώτικες" κοινωνίες, όπως η κυπριακή, η οποία μάλιστα εκτός που επαρχιώτικη, εν εξόχως "θεοκρατική", με την εκκλησίαν μέσα στα σχολεία να προσυλητίζει σε δοξασίες που είχαν κάτι νομάδες της ερήμου πριν 3000 χρόνια (ανάμεσα στις οποίες το ότι ο οργασμός τζιαι η ομοφυλοφυλία εν εξ'ορισμού αμαρτίες), υποφέρουμεν ακόμα που πλήθος στερεοτύπων σε ούλλα τα επίπεδα. Είμαι σχεδόν σίουρος ότι στην πλειονόηταν των νεαρών ζευγαριών αλλά τζιαι των νέων γενικότερα, το να κάτσουν να δουν έτσι σειρές θα έκαμνεν τεράστιον καλόν. Διότι αν καρτερούν να μάθουν κάτι που τους πουριτανούς γονιούς τζιαι δασκάλους δακάτω, ζήτω που εκαήκαν. Τζιαι για να μεν φκάλλω την ουράν μου πόξω, εν χαρακτηριστικόν ότι όποτε κοντέψει της τηλεόρασης κανένας που τα κοπέλια μας, την ώραν που δείχνει καμμιάν ερωτικήν σκηνήν, σπεύδουμεν να τους απομακρύνουμεν άμπα τζιαι shοκκάρουμεν τους. Επειδή τάχατες εν μόλις 10 χρονών. Λες τζιαι εν θα έχουν ήδη "μυηθεί" κάπως σε πιο shocking πράματα χωρίς καν να το πάρουμεν πρέφαν. Συμβαίνει τζιαι στες πιο "επιστημονικά καταρτισμένες" οικογένειες.

Δράττομαι της ευκαιρίας να αναφέρω ότι στην ζωήν μας έχουμεν τέσσερις βασικές απολαύσεις, "υλικής" φύσεως (αφού οι "άϋλες" εν πολλά παραπάνω τζιαι δύσκολον να καταγραφούν "ολιστικά"), τες οποίες τοποθετώ σε σειράν άσχετην με την "ιεράρχησην" τους, αφού τζιαι τζιείνη ποικίλει αναλόγως του αθρώπου τζιαι των βιωμάτων του:

1) Σεξ

2) Φαϊν

3) Τουαλέτα (για να το πω "κομψά")

4) Ύπνος

Βρίσκω το φοβερά μαζοχιστικόν τζιαι αυτοκαταστροφικόν, τούτες τες απολαύσεις είτε να τες στερούμαστεν είτε να τες καταχραζούμαστεν. Τζιαι για να τες αξιοποιήσουμεν στον μέγιστον βαθμόν, στο πλαίσιον της αναζήτησην ευτυχίας, πρέπει να τες "αγκαλιάσουμεν" τζιαι να τες γνωρίσουμεν καλά, μέσα που την υπάρχουσαν γνώσην, την εξέλιξην της, τζιαι τα προσωπικά βιώματα. Μεν αφήνετε τα στερεότυπα της οικογένειας, της θρησκείας, του κράτους, να σας στερούν πράματα. Ανοίξετε το πνεύμα σας τζιαι δοκιμάστε εμπειρίες, πάντα φυσικά με μιαν αίσθησην μέτρου τζιαι ισορροπίας προσωπικής πρώτιστα, τζιαι ομαδικής κατά προέκτασην. Σε επίπεδον σειρών πάντως, αν θέλετε να πάρετε μιαν γεύσην των συνεπειών της "κατάχρησης", συστήνω ανεπιφύλακτα το Californication. Ο πρωταγωνιστής Hank Moody, εν ο τρέχων "θεός" τζιαι "ίνδαλμαν" μου. Τυπικόν, αφού εν εύκολον να ταυτιστώ μαζίν του λόγω ηλικίας τζιαι - ενδεχομένως - "απωθημένων". Εν μια περίπτωση αθρώπου που εν θα εμπορούσα ποττέ να γίνω, αλλά σίουρα θα ήθελα να "δοκιμάσω" να γίνω, έστω για λλίον, για μιαν γεύσην, εκ του ασφαλούς πάντα.

Ώσπου να το ξεπεράσω, stay cool and keep rocking!

Περί Κυπρίων ποδοσφαιριστών...

Έχω ξαναναφέρει ότι ήμουν τζιαι είμαι τακτικότατος, μέχρι καταχρήσεως ενίοτε, computer gamer. Έναν που τα είδη με τα οποία έχω ασχοληθεί, τζιαι ασχολούμαι, είναι τα soccer manager simulations, δηλαδή παιχνίθκια όπου αναλαμβάνεις τον ρόλον του προέδρου/ τεχνικού διευθυντή/ προπονητή μιας ποδοσφαιρικής ομάδας τζιαι οδηγείς την στην δόξαν. Μάλιστα η αγαπημένη μου επιλογή ήταν να αναλαμβάνω μικρές ομάδες τζιαι να τες οδηγώ που τες αλάνες των μικρών κατηγοριών μιας χώρας στην διεθνήν καταξίωσην.

Σε τούτες τες ομάδες, υπήρχεν πάντα ένας κοινός παρονομαστής, ή μάλλον, ένα σετ κατευθυντήριων γραμμών, οι οποίες ακολουθούνταν σε βάθος χρόνου με μεγάλην συνέπειαν ώστε να εξασφαλιστεί η επιτυχία:
1) Η δημιουργία καλών "υποδομών", όπως προπονητήρια τζιαι ακαδημίες για παραγωγήν ταλέντων, καθώς τζιαι το κτίσιμον γηπέδων τζιαι εγκαταστάσεων που να αποφέρουν έσοδα, όπως καταστήματα τζιαι φαγάδικα.

2) Η πρόσληψη συνεργατών με προσόντα, διάθεσην για δουλειάν, συναισθηματικήν σύνδεσην με την ομάδαν τζιαι φιλοσοφίαν που να ταιρκάζει με την ομάδαν τζιαι τους στόχους της.

3) Η αναζήτηση νεαρών ποδοσφαιριστών που ούλλον τον κόσμον με έγκυρον scouting, σε χαμηλές τιμές, με σκοπόν είτε την ενσωμάτωση τους στο μακροπρόθεσμον πλάνον είτε την μεταπώλησην τους σε σαφώς προσοδοφόρες τιμές τζιαι αξιοποίησην των χρημάτων για περεταίρω ενδυνάμωσην του ευρύτερου οικοδομήματος της ομάδας.

Ουδέποτε υιοθέτησα την τακτικήν άλλων συμπαικτών, που εσυνοψίζετουν στο να μεν κάμνουν κανέναν που τα τρία πιο πάνω, αλλά αντίθετα να βασίζουνται καθαρά σε χορηγίες τζιαι εισπράξεις γηπέδων για να φέρνουν παίκτες σε "ώριμην" ηλικίαν, οι οποίοι να μεινίσκουν στες ομάδες τους για 2-3 σεζόν το πολλύν, επιβαρύνοντας τα ταμεία με τεράστια ποσά τζιαι αποχωρώντας χωρίς ουσιαστικά να αφήνουν κάτι πίσω, πέραν ενός πρόσκαιρου ωφέλους ενός τίτλου ή μιας καλής πορείας στες εγχώριες τζιαι διεθνείς διοργανώσεις.

Η στρατηγική τούτη ουδέποτε με απογοήτευσεν, τζιαι έπαιξα ορισμένα που τα πιο ρεαλιστικά παιχνίθκια του είδους όπως το Champıonshıp Manager τζιαι το Football Manager σε διάφορες τους εκδόσεις. Αργά ή γλήορα οι ομάδες μου εκυριαρχούσαν στες εγχώριες διοργανώσεις, ετροφοδοτούσαν τες εθνικές ομάδες (όπου νομοτελειακά εκαλούμουν να γίνω προπονητής) τζιαι εκερδίζαν τίτλους σε διεθνές επίπεδον. Το μεγάλον "πρόβλημαν" τούτου του δρόμου, είναι ότι θέλει πολλύν τζιαιρόν να "αυγατίσει". Μπορεί να επαιρνούσαν δεκάδες σεζόν πριν να αναρριχηθούν οι ομάδες μου στον κολοφώναν της δόξης, αλλά η επιτυχία ήταν εγγυημένη.

Είναι λοιπόν ξεκαρδιστικόν να παρακολουθώ τες σπασμωδικές συμπεριφορές των ομάδων μας στην Κύπρον, οι οποίες ακολουθούν ακριβώς τούτον τον "εναλλακτικόν" τρόπον της "αρπαχτής", με παίκτες πάνω των τριάντα, που εν έχουν την παραμικρήν συναισθηματικήν σύνδεσην, στοιχίζουν ένα σωρόν λεφτά τζιαι ώσπου να μάθεις τα ονόματα τους φεύκουν, αφού έχουν προσφέρει έναν τίτλον ή μιαν έξοδον στην Ευρώπην ή, πολλά συχνά, ουσιαστικά τίποτε παραπάνω από ότι θα επρόσφερεν ένας Κυπραίος παίκτης στη θέσην τους.

Η εισήγηση μου λοιπόν στους βοσκούς που έχουμεν για παράγοντες των ομάδων μας, είναι να αλλάξουν τούτην την νοοτροπίαν της αρπακτής, να σταματήσουν να γλύφουν την σαφήν μειοψηφίαν των κάφρων οπαδών τους που εν έχουν υπομονήν για κάποιες σεζόν "αφάνειας", τζιαι να ξυλώσουν τα ΚΑΠΗ που αποκαλούν ποδοσφαιρικές ομάδες υπέρ νεαρών, κυρίως Κυπρίων αλλά τζιαι ξένων, παικτών που μετά είτε να πουλούν με μεγάλον όφελος είτε να ενσωματώνουν τζιαι να ταυτίζουν με την φανέλαν. Τα έσοδα που μιαν τέθκοιαν πολιτικήν εν πολλά πιο μεγάλα τζιαι πολλά πιο εγγυημένα που τες χορηγίες παντός είδους, τες πενιχρές εισπράξεις στα χαλαμάντουρα που έχουμεν για γήπεδα, τζιαι τα πολλά αμφίβολα κέρδη που τες ευρωπαϊκές πορείες. Άσε που η προώθηση ταλέντου που εννά μείνει τζιαιρόν στην ομάδαν διευκολύνει το εκάστοτε τεχνικόν επιτελείον στο να εμφυσήσει τα συστήματα τζιαι την φιλοσοφίαν παιχνιθκιού που θέλουν, αλλά τζιαι εννά τραβήσει τους οπαδούς πίσω στα γήπεδα για να θαυμάσουν τα φυντάνια της ομάδας, τα ονόματα των οποίων εν θα έχουν το πρόβλημαν να θυμηθούν.

Αλλά ποιος έχασεν το νουν του για να τον έβρουν οι "παράγοντες" μας. Δαμέ ο πιο μάγκας σε τούτον τον χώρον εν ο πιο "γκάγκστερ". Αφού σε μιαν που τες ομάδες πρώτης κατηγορίας εν όντως ονομαστός γκάγκστερ ο πρόεδρος, τζιαι κάμνει τζιαι στους υπόλοιπους "νουθεσίες" περί "σωστής διαχείρισης". Αλλά εν τζιαι φταιν τζείνοι, φταίμεν ούλλοι εμείς οι κάφροι που ασχολούμαστεν με τούτην την χαβούζαν που ονομάζεται "κυπριακόν ποδόσφαιρον".

Ώσπου να ασχοληθούμεν με κάτι που να αξίζει την κόπον, stay cool and keep rocking!

Πόσον να πιέσεις έναν κοπελλούϊν;

Με βάσην καθαρά την προσωπικήν μου εμπειρίαν ως γονιός, όποιος ισχυριστεί ότι υπάρχει βέλτιστος τρόπος να αναγιώσεις τα κοπελλούθκια σου εν αστοιχείωτος. Μπορεί να δεχτώ ότι υπάρχουν κάποιες γενικές "αρχές", προεξαρχούσης της αγάπης, αλλά κατά τα άλλα ούλλοι μας μαθαίνουμεν με την "πατροπαράδοτην" μέθοδον του "δοκιμή τζιαι λάθος" (trial and error στα αγγλικά χωριά). 

Τα κοπέλια μας κοντεύκουν πλέον τα έντεκα (μα ήνταλως περνά ο τζιαιρός σιόρ) τζιαι ως σήμερα νιώθω ότι είμαστεν εξαιρετικά τυχεροί με την Αγάπην, γιατί έχουν αποδειχτεί αθρώποι εξαιρετικά συνεργάσιμοι, με πολλά χαρίσματα τζιαι ευφυϊαν, αγαπησιάρηδες αλλά τζιαι αρκετά ανεξάρτητοι, σε βαθμόν που μπορούμεν να τους εμπιστευτούμεν αρκετά για διάφορα θέματα. Που την άλλην, είμαστεν στο στάδιον της "προεφηβείας", τζιαι εν αρκετοί οι γονιοί με πιο μεγάλα κοπελλούθκια που μου δηλώνουν απερίφραστα ότι "εν πίσω τα βάσανα σου". Εν θα μου κάμει εντύπωσην αν μιαν ημέραν τα επόμενα χρόνια βάλουν με μεσ'τη μέσην τζιαι αρκέψουν μου στες γλήορες.

Τέσπα, ότι βρέξει εννά κατεβάσει, στην οικογένειαν μας, αναπόφευκτα, αναλάβαμεν κάποιους ρόλους ως γονιοί, για να μεν πω ότι ήρταν τζιαι ήβραν μας βάσει της ιδιοσυγκρασίας, του γούστου τζιαι των δυνατοτήτων μας ως αθρώποι. Η Αγάπη, ευτυχώς για μέναν, ανάλαβεν τα της "βασικής εκπαίδευσης". Λαλώ ευτυχώς γιατί σαν μαθητής/ φοιτητής είχα θέμαν να πειθαρχήσω τον εαυτό μου στην συνέπειαν του θκιαβάσματος, οϊ να πρέπει να πειθαρχήσω κοπελλούθκια, τζιαι μάλιστα αγόρια.

Εγώ λλίον πολλά, ανέλαβα τα extracurriccular των κοπελιών, δηλαδή το πως εννά γυμναστούν τζιαι πως θα καλλιεργήσουν κάπως το πνεύμαν τους (δηλαδή αν θα παίξουν κάποιον μουσικόν όργανον, να ζωγραφίσουν, να πλάσουν, να μαστορέψουν κλπ.). Θεωρώ ότι που τες πιο μεγάλες παρακαταθήκες των αρχαίων Ελλήνων ήταν η επιταγή τους ότι εκτός που τη βασικήν μόρφωσην, πρέπει να εντρυφήσεις στον αθλητισμόν τζιαι την τέχνην.
Στο πλαίσιον τούτον εδοκιμάσαμεν κάποια πράματα. Που πεντέμισυ χρονών επήραμεν τους κολύμπιν, με αποτέλεσμαν να μάθουν τζιαι να ξεφοηθούν που αρκετά μιτσιοί το νερόν, οϊ σαν τον παπάν τους που έγινεν χαζίριν δέκα χρονών να κολυμπήσει χωρίς μπρατσάκια. Εν εδιάρκεσεν όμως γιατί εκουράζαν τους οι αγιοφωνάρες του δασκάλου τους, οπότε εγύρεψα να τους πάρω για στίβον. Δυστυχώς ο στίβος εν για ηλικίες ουσιαστικά γυμνασιακές, οπότε παρά μιαν πρώτην προσπάθειαν, διάρκειας θκιό σεζόν, εστραφήκαμεν στην ποδηλασίαν, η οποία εν η τρίτη "αερόβια" εκγύμναση (οι άλλες θκιό εν το τρέξιμον τζιαι το κολύμπιν). Τα κοπέλια εν ποδηλάτες τζιαι παν συστηματικήν προπόνησην τα τελευταία 4-5 χρόνια.
Παράλληλα, εθκιάλεξα τους το όργανον που αποπειράθηκα τζιαι γω, ροκάς γαρ, να μάθω, δηλαδή την ηλεκτρικήν κιθάραν. Ο δάσκαλος τους (μας), όταν ακόμα εδιερευνούσα το θέμαν, είshεν διατυπώσει την άποψην ότι με τα κοπελλούθκια δεν λειτουργείς "δημοκρατικά", του στυλ "τι θέλετε να κάμετε παιδάκια"; Κάμνεις εσύ επιλογές τζιαι δοκιμάζεις τες μαζίν τους. Αν "στερκώσουν", συνεχίζεις. Αν δεν τραβήσουν, αλλάσσεις τζιαι κάμνεις καινούριες τζιαι ο κύκλος συνεχίζεται, ώσπου να ενηλικιωθούν τζιαι να κάμουν πλέον ότι γουστάρουν. Κάποια πράματα όμως πρέπει να γίνουν ώσπου εν μιτσιοί, αλλιώς μετά εν πιο δύκολον να τα ξεκινήσουν. Πρέπει δηλαδή ως γονιός να λειτουργήσεις τζιαι λλίον μέσα που τα δικά σου "απωθημένα" τζιαι "θέλω", αλλά χωρίς να γίνεσαι δυνάστης τζιαι κομπλεξικός. Ακούεται δύσκολη κατάσταση έννεν; Εν επειδή είναι.
Εχτές είχαμεν αγώναν ποδηλασίας τζιαι επειδή ήταν κοντά στο σπίτι μας, εξεκινήσαμεν να πάμεν με τα πόθκια εμείς, με τα ποδήλατα οι μιτσιοί. Ο ένας μας ο γιος εκδηλώνει ανοικτά το άγχος του, τζιαι που το πρωίν είshεν μας πει ότι θα επροτιμούσεν να μεν πάει. Ο άλλος ο γιος εν άλλη υπόθεση, παρόλον που εν δίδυμοι. Όταν έshιει άγχος κρατά το μέσα του, τζιαι εκδηλώνει το άθελα του με έναν χαρακτηριστικόν βηχούϊν, το οποίον εν σχεδόν αντανακλαστικόν τζιαι δεν το ελέγχει. Έτσι τζιαι εχτές, άρκεψεν το βηχούϊν του, αλλά ώσπου να του πω θκιό λόγια εκατάφερεν να κάμει εμετόν μέσα στη μέσην του δρόμου.
"Εν γιος μου μάνα μου" λαλεί μου η Αγάπη, "πριν που κάθε διαγώνισμαν αν δεν έκαμνα τον εμετόν μου εν έμπαινα στην τάξην να γράψω". Περιττόν να σας πω ότι αρχικά εθύμωσα τζιαι μετά εστεναχωρήθηκα. Του στυλ "μήπως το παρακάμνουμεν ρε παιδί μου; Μήπως τους πιέζουμεν παραπάνω που τον λοαρκασμόν;". Που την άλλην, εν γίνεται όποτε έχουμεν "δοκιμασίες" να τους shουμαλίζουμεν "μάνα μου σε τζιαι χαρώ σε". Πως θα αντεπεξέλθουν αύριον που εννά ζορίσουν τα πράματα, τζιαι ακόμα παραπάνω όταν εννά πρέπει να σταθούν μόνοι τους σε έναν κόσμον γεμάτον έχθραν τζιαι κινδύνους;
Σήμερα επήαμεν στην ολυμπιάδαν επιστήμης, άλλην μιαν διαδικασίαν που εμπεριέχει το στοιχείον του άγχους. Ουσιαστικά θεωρούμεν ότι εννά τους βοηθήσει να συνηθίσουν την διαδικασίαν της εξέτασης με σκοπόν τον βαθμόν επίδοσης, που εννά αντιμετωπίσουν στο γυμνάσιον. Όπως επηένναμεν στην αίθουσαν, ακούω πάλε το βηχούιν.
"Χάρη μου μεν αγχώνεσαι ρε κουμπάρε, χαλαρά" λαλώ του.
"Εν εντάξει παπά, τωρά εν είμαι αγχωμένος, εν εχτές στην ποδηλασίαν που αγχώθηκα".
"Να μάθεις να κουμαντάρεις το άγχος σου, τζιαι δαμέ τζιαι στην ποδηλασίαν. Περιμένουν σας κάμποσα χρόνια "δοκιμασιών" ακόμα, τζιαι ούλλη η ιστορία τζιαι του σημερινού τζιαι του εχτεσινού είναι να το συνηθίσεις".

Άκαρδος τζύρης. Εν για το καλόν τους όμως. Τζι'ας ακκάννουμαι που μέσα μου κάθε φοράν. Ούτε σε τούτον το θέμαν υπάρχει manual γμτ...

Ώσπου να μεν αγχώνουμαι ούτε γω, stay cool and keep rocking!

Κυπριακοί αστικοί ορίζοντες

Στην Κύπρον έναν που τα πιο εύκολα πράματα είναι να μιζερκάζεις. Για τον κόσμον, το κράτος, τους δρόμους, την καθαριότηταν, την πολιτικήν κατάστασην, την επαρχιώτικην οπισθοδρομικότηταν, την ζέστην, την σκόνην (εσχάτως) την λειψιδρίαν, τζιαι γενικά ούλλα όσα χαρακτηρίζουν το μικρόν, σχετικά νεότευκτον ως κράτος, νησιώτικον μας τόπον. Εν κλασσική η ατάκα "Κυπραίοι μάνα μου, νάμπου καρτεράς;", σαν εξήγηση για ούλλα τα κακώς κείμενα που εννά συναντήσεις μέσα στη μέρα σου, λες τζιαι αλλού εν ούλλα τέλεια, λες τζιαι δακάτω εν υπάρχει τίποτε να σε κάμνει περήφανον ή έστω να σου προσφέρει μιαν στοιχειώδην ικανοποίησην. Τούτον εν το έναν άκρον, τζιαι εν πιο διαδεδομένον όσον ο Κυπραίος νταραβερίζεται "εντός των τειχών". Διότι παρατηρεί κάποιος συχνά τζιαι το άλλον άκρον. Το "σαν την Κύπρον εν έshιει". Τζιαι εννά το ακούσεις σχεδόν σε ούλλες τες παρέες των ντόπιων όταν "ξεπορτίσουν" που τη χώραν τους τζιαι δουν ότι, εν τέλει, σε κάποιους έστω τομείς, προτιμούν την Κυπρούλλαν, διότι ο τόπος στον οποίον επήαν υστερεί σε συγκεκριμένα πράματα. Που εν μια φυσιολογική κατά τα άλλα διαπίστωση. 
Φυσικά, τούτην την στάσην έχω την συναντήσει πολλάκις, σε διάφορες χώρες, τζιαι εν με ξενίζει ιδιαίτερα. Πρώτιστον παράδειγμαν οι "εξ Ελλάδος αδερφοί", τζιαι η ατάκα του Γεωργίου. Πολλά μοιαστή φιλοσοφία, η μιζέρκα για τα κουσούρκα του νεοέλληνα αλλά μόλις βρεθούν εκτός Ελλάδας εν της βρίσκουν λάθος. Τζιαι εν γενικόττερον το "κακόν". Ως τζιαι σε Τσέχικην εφημερίδαν (αγγλόφωνην φυσικά, που να ξέρω τσέχικα) είχα θκιαβάσει την φράσην "μόνον οι Τσέχοι κάμνουμεν έτσι βλακείες". Που οι αθρώποι πάεις να τους παραγγείλεις λουκάνικον με μπύραν τζιαι αν δεν ξέρεις ήντα λουκάνικον σερβίρουν για να το ζητήσεις γυρίζουν που την άλλην τζιαι εν σε εξυπηρετούν. Γενικά, ο άθρωπος εν ξέρει τι έshιει ώσπου να το στερηθεί ή να το χάσει, που λεν τζιαι οι Cinderella. 

Τέσπα, είπα τα τούτα ούλλα για να καταλήξω σε μιαν "ανεπάρκειαν" της Κύπρου, τζιαι δη την έλλειψην "αστικών οριζόντων". Δείτε ας πούμεν το skyline της Λευκωσίας:

Ο ορισμός της αδιαφορίας. Ταυτότητα μηδέν. Ευτυχώς υπάρχουν τζιαι κανέναν θκιό κτίρια, σχετικά πρόσφατα, για να σπάσει λλίον η θολούρα:

Tower 25 απέναντι που το Δημαρχείο

Γραφεία Wargaming κοντά στο Προεδρικό

Μακαρίου 101 (υπό ανέγερσην) στην γνωστήν οδό

Καλάν οι Λεμεσιανοί έχουν την θάλασσαν τζιαι διά τους μιαν "βιτρίναν" ας το πούμεν. Ομολογουμένως βέβαια, εβάλαν μπρος κάποια έργα φαινομενικά εντυπωσιακά.

Πάλε μια αδιάφορη ταπετσαρία, αν εξαιρέσεις το "The Oval" 

Εν μπαίνω καν στον κόπον να βάλω Λάρνακαν/ Πάφον, οι οποίες που άποψην αστικού ορίζοντα εν θκιό αδιάφορες κωμοπόλεις, που αν μεν είχαν λλία αρχαία μνημεία να δείξουν τζιαι φυσικά την θάλασσαν παραδίπλα, θα ήταν το απόλυτον μηδέν, που την άποψην που συζητούμεν.
Φανταστείτε τωρά τη Λεμεσόν, που το πως είναι σήμερα, να γίνει έτσι:

Κατ'εμέναν, εν έshιει λάθος. Τι πρόβλημαν υπάρχει μια πόλη να δημιουργήσει έναν αστικόν ορίζονταν που να της διά ταυτότηταν; Τζιαι που να περιορίζει την εξάπλωσην της κατά πλάτος, που εν σκέτη σπατάλη χρήσιμης γης; Φυσικά εν πρέπει να γίνει ασύδοτα, χωρίς λογικήν τζιαι πολεοδομικήν τάξην, αλλά υποτίθεται έχουμεν πλέον εταιρίες τζιαι πανεπιστημιακά ιδρύματα που μπορούν να συνεργαστούν για έναν αρμονικόν αποτέλεσμαν που να κάμνει τους κατοίκους των πόλεων να αγαπήσουν ακόμα παραπάνω τις πόλεις τους τζιαι τους επισκέπτες τους να τες αθυμούνται. Τα δε κτίρια που εννά δημιουργηθούν εννά πρέπει να τύχουν αξιοποίησης τζιαι να συνδυαστούν με υποδομές που να τα αναδεικνύουν τζιαι να τα εντάσσουν ομαλά στην ενότηταν της πόλης. 

Κλασικά, όπως σε κάθε εξέλιξην που φέρνει δραστικές αλλαγές στην καθημερινότηταν μας, η ανάπτυξη αστικού ορίζοντα συναντά αντιδράσεις. "Εν φούσκα ακινήτων", "μόνον οι πλούσιοι εννά ωφεληθούν", "κανένας εν θα μπορεί να αγοράσει", "εννά μας κόψουν την θέαν", "εν εκάμαν αρκετά parking" κλπ. κλπ. Τούτον εν όντως "κυπριακόν" κουσούριν, ο συντηρητισμός τζιαι η τάση μας είτε να μηδενίζουμεν καταστάσεις είτε να τες εξωραϊζουμεν, χωρίς να κάμουμεν τον κόπον να μελετήσουμεν πρώτα ολόκληρην την εικόναν. 

Εν υπάρχει αρχή που να λαλεί ότι ο άθρωπος εν μπορεί να δημιουργήσει όμορφα πράματα, τζιαι να τα παραθέσει δίπλα που τα μνημεία της φύσης. Αντίθετα, μια μελετημένη τζιαι καλλιτεχνικά άρτια κατασκευή μπορεί να αναδείξει τζιαι το φυσικό περιβάλλον γυρόν της.

Ώσπου να αποκτήσουν οι πόλεις μας αστικούς ορίζοντες στοιχειωδώς ενδιαφέροντες, stay cool and keep rocking!

Που έππεσεν το μήλον;

Εν η κλασσική ατάκα, άμα δουν κάποιον να "μοιάζει" των γονιών του με κάποιον τρόπον, ότι "...έππεσεν κάτω που τη μηλιάν"...τζιαι αθθυμήθηκα το σήμερα όπως εδιερωτούμουν για μέναν: εγώ (ως μήλον), πόσον κοντά στην μηλιάν (των γονιών μου) έππεσα;

Φυσικά δαμέ πρέπει να τονίσουμεν ότι στην διαμόρφωσην του αθρώπου, το περιβάλλον εν κυρίαρχον, ασχέτως αν υπάρχουν τζιαι "επιγενετικοί παράγοντες" στην διαμόρφωση μας. Τζιαι το πρωταρχικόν περιβάλλον για ούλλους μας εν η οικογένεια. Υπάρχει ήδη η "τάση" να ππέσει το μήλον κάτω που τη μηλιάν με λλία λόγια. Εν συμβαίνει φυσικά πάντα τούτον. Τι ισχύει στην περίπτωση μου;

Για να διευκολύνω τον "συλλογισμόν" μου, έβαλα κάποιες βασικές "κατηγορίες σύγκρισης". Η πρώτη εν η "εκπαιδευτική διαδρομή".

Τζιαι οι θκιό γονιοί μου εν άθρωποι μορφωμένοι, ειδικά με βάσην τα κριτήρια της γενιάς τους στην Κύπρον. Όταν οι δικοί τους γονιοί εν εκαταφέραν, για διάφορους λόγους, προεξαρχούσης της φτώshιας, να τελειώσουν το δημοτικό/ γυμνάσιο, οι δικοί μου αποφοιτήσαν που πανεπιστήμιο. Θεωρώ ότι σε τούτον το στοιχείον, "ακολούθησα τα χνάρια" τους, αφού ετέλειωσα ένα πτυχίον τζιαι έκαμα τζιαι μεταπτυχιακόν, σε θκιό διαφορετικούς "κλάδους" τζιόλας. Έτσι, στην συγκεκριμένην κατηγορίαν ττικκάρουμεν το κουτούδιν του "compatible".

Η δεύτερη κατηγορία σύγκρισης εν ακριβώς το αν με τη σειρά μου επιδίωξα τζιαι εκατάφερα να γίνω τζιαι γω "μηλιά" τζιαι να παράξω "μήλα" που με τη σειράν τους ενδεχομένως να "ππέσουν πουκάτω" μου. Τζιαι δαμέ βλέπουμεν ότι υπάρχει συμβατότητα. Με την Αγάπη είμαστε μαζί που "τρυφερούθκια" (όπως οι γονιοί μας), τζιαι η δημιουργία οικογένειας ήταν ουσιαστικά "εκ των ουκ άνευ" που νωρίς. Κάτι που μας οδήγησεν στην σημερινήν μας κατάστασην με θκιό κόπελλους δεκάχρονους, γυρόν που τους οποίους περιστρέφεται σε μεγάλον βαθμόν η ζωή μας. Δεύτερον "ττικ" συμβατότητας.

Η τρίτη κατηγορία εν μια προέκταση της εκπαιδευτικής/ μορφωτικής διαδρομής τζιαι αφορά στην λεγόμενην "σταδιοδρομίαν". Δαμέ μπορεί κάποιος να παρατηρήσει ότι τόσον οι γονιοί μου όσον τζιαι μια μεγάλη μερίδα των συγγενών μου, ακολουθήσαν την επιλογήν του δημοσίου υπαλλήλου. Έννεν τυχαίον ότι τζιαι γω εν στην κυβέρνησην τζιαι το - τροποντινά - βόλεμαν της που εστόχευσα μέσα που τες επιλογές μου, τόσον για πανεπιστημιακήν μόρφωσην όσον τζιαι για εργασίαν όταν εστράφηκα πίσω στην Κύπρον. Ήρταν όμως τα πράματα τζιαι οι καταστάσεις έτσι που με "εκέρδισεν" ο ιδιωτικός τομέας, πρώτα σαν υπάλληλον, τζιαι μετά ως επιχειρηματίαν, παρά τες κατα τζιαιρούς παραινέσεις του περίγυρου να "παραιτήσω τες πελλάρες τζιαι να γυρέψω καμμιάν θέσην ποδά ποτζιεί". Εν κάτι που ουδέποτε εμετάνιωσα, αντίθετα θεωρώ τον εαυτό μου τυχερόν που σε τούτον το θέμαν είμαι παντελώς "αυτόφωτος", αφού ούτε ο τομέας μόρφωσης μου (ηλεκτρολογία/ διοίκηση επιχειρήσεων) ούτε η επαγγελματική μου δραστηριότητα έshιει να κάμει με το τι εκάμναν οι γονιοί μου (που εν συνταξιούχοι σήμερα). Άρα στην κατηγορίαν τούτην, το "μήλον" ετζύλισεν νάκκον πάρατζιει.

Η τελευταία κατηγορία που εννά εξετάσω εν η "ιδεολογία/ κοσμοθεωρία", ένας παράγοντας που μπορεί εν δυνάμει να επηρεάσει ριζικά τη ζωήν ενός εκάστου. Οι γονείς μου είναι, που τον τζιαιρόν που τους αθθυμούμαι έως τζιαι σήμερα, βαθιά θρησκευόμενοι τζιαι ένθερμοι εθνικιστές (είχα ξαναπεί παλιά ότι τον εν λόγω όρον εν τον εκλαμβάνω εξ ορισμού αρνητικόν ούτε χρειάζεται να τον "καμουφλάρω" με λέξεις όπως "εθνικοφροσύνη" τζιαι "πατριωτισμός"). Αγαπούν την πίστην τους (ορθοδοξία) τζιαι το έθνος τους (Ελλάδα) με αξιοθαύμαστον πάθος τζιαι συνέπειαν, τζιαι τούτη τους η ιδεολογία διαποτίζει τον τρόπον ζωής τους. Ευτυχώς σαν αθρώποι έχουν καταφέρει να κυριαρχεί η αγάπη τους για τούτα τα πράματα τζιαι όχι η αντιπαλότητα τζιαι το μίσος προς τους "εχθρούς". Όπως ήταν αναμενόμενον, για μεγάλον διάστημαν τζιαι εγώ ακολούθησα τούτον τον ιδεολογικόν δρόμον, τζιαι μέχρι τα 20 μου πραγματικά ήμουν πλήρως "υπό την σκιάν της μηλιάς". Η πάροδος των χρόνων όμως, όπως εμπλουτίζετουν με γνώσην τζιαι εμπειρίαν, τόσον επιστημονικήν όσον τζιαι πολιτικο/οικονομικο/κοινωνικήν, έρκετουν συνεχώς με αντίθεσην με τα "διδάγματα" της οικογένειας (τζιαι του κυπριακού σχολείου τζιαι κοινωνίας βεβαίως). Κάτι εν εκόλλαν κοινώς, τζιαι εγώ ουδέποτε υπήρξα "επαναστάτης" ή "αντιδραστικός" για να οφείλεται σε "ενδογενείς" παράγοντες η σταδιακή απομάκρυνση μου, ιδεολογικώς, που τους γονείς μου. Επολέμησα αρκετά με τον εαυτόν μου τζιαι επέρασα πολλά στάδια "εξέλιξης" πριν καταλήξω στην σημερινήν μου θεώρησην της "πραγματικότητας", η οποία, καλώς ή κακώς, εν στον αντίποδαν που τους γονείς μου. Μάλιστα εν έχω κρίνει σκόπιμον να αντιπαρατεθώ μαζίν τους, εκφράζοντας ανοικτά ότι σήμερα είμαι άθεος τζιαι θεωρώ ιδανικόν σύστημαν την αναρχίαν, αλλά νομίζω μέσα που τες συζητήσεις μας, που εν συνεχείς τζιαι με πνεύμαν αλληλοσεβασμού, έχουν καταλάβει ότι ο γιος τους έshιει "περίεργες" ιδέες. Άρα ούτε σε τούτην την κατηγορίαν ττικκάρουμεν συμβατότηταν.

Επιστρέφοντας στην "αξιολόγησην", θωρούμεν ότι, υπό τα τέσσερα θέματα που εμελέτησα, στα θκιό έμεινα στο "πνεύμαν" της οικογένειας μου. Στα άλλα θκιό έκαμα άλλες επιλογές. Θα ελάλουν ότι το μήλον" του Γούφη εν στες "παρυφές" της σκιάς της μηλιάς, αλλά ετζύλισεν μακριά που τον κορμόν του δέντρου. Εν μια εικόνα που γουστάρω, αφού πάντα σαν χαρακτήρας ήμουν της "χρυσής τομής": κτίσε το δικό σου τσαρδίν αλλά βάλε τζιαι μιαν υπάρχουσαν βάσην πουκάτω να πατήσει γερά.

Ώσπου να δω ήντα χαϊριν εννά κάμω ως "μηλιά" παρά ως "μήλον", stay cool and keep rocking!