Της τελευταίας στιγμής.

Κλείει ο Δεκέβρης, κλείει το '11 τζιαι εν έσειρα "ψήγμαν λογικής" κόμα. Αν ένει δυνατόν. Δαμέ σιαίρουνται με οι άλλοι τζιαι το πλοκ (στα κυπριακά το blog) μου εν με θωρεί.
Σε λλίον εννά έρτουν τζιαι οι δικοί για ποτάκια τζιαι ενίσχυσην της μυλλούδας οπότε έθθα πω πολλά.
Προσωπικά εν σημαδιακές οι μέρες, άρα τζιαι το έτος ούλλον. Επαραιτήθηκα οικειοθελώς που τη δουλειά μου, όπου επαρέμεινα 7,5 χρόνια (9 αν βάλω τζιαι το 1,5 στη Σαλονίκην) τζιαι πάω γι'άλλα. Πολλά συναρπαστικόν αλλά τζιαι λλίον αγχωτικόν. Πρέπει να βάλω τερπιέν τον εαυτόν μου, πράμαν λλίον ζόρικον που μόνον του. Αλλά είμαι αισιόδοξος ότι έθθα βαρέσω πολλά.
Αισιόδοξος είμαι τζιαι για την πρόβλεψην μου: τη λύσην του κυπριακού το 2012. Το τελευταίον δεκαήμερον του Γεννάρη θα δείξει αν μπορώ να ελπίζω ή αν θα γίνω πρόωρα "κουβανός" (ορολογία των στοιχηματιών).
Κατά τα άλλα, οφείλω να ανακοινώσω σε όποιους παρακολουθούν τες γούφειες "λογικές" το εξής - θεωρώ - ατράνταχτον συμπέρασμαν μηνών μαζοχισμού σε διαπλοκικόν debating:

"Οι δεξιοί βρίζουν, οι αριστεροί περιπαίζουν, εν συφφέρει συναισθηματικά να είσαι "μες στη μέσην". Αλλά λογικά συφφέρει πολλά".

Υγείαν τζιαι ευτυχίαν σε ούλλους όσους το αξίζουν.

Τζιαι φυσικότατα, STAY COOL AND KEEP ROCKING τζιαι το 2012, all year long baby!

Μοιράζω, μοιράζουμαι....ποια η διαφορά;

Είχα την τύχην τζιαι το προνόμιον εψές, αφού βεβαίως η αγάπη μου έδειξεν κατανόησην που ήταν να στραφώ αργά έσσω (κοινώς, άφηκεν με να πάω), να παρακολουθήσω έναν όμορφον ντοκυμαντέρ που επροβλήθηκεν σε αίθουσαν του Πανεπιστημίου Λευκωσίας (πρώην Intercollege). Ο τίτλος "Sharing an Island" ("Το νησί που μοιραζόμαστε").  Σκηνοθέτης τζιαι παραγωγός μια νεαρή ονόματι Δανάη Στυλιανού. Είχα ιδιαίτερον ενδιαφέρον να παρακολουθήσω το συγκεκριμένον ντοκυμαντέρ γιατί τον τζιαιρόν που εγυρέψαν κόσμον για συνεντεύξεις ώστε να θκιαλέξουν τους συμμετέχοντες, είχα τηλεφωνήσει στην Δανάη εκφράζοντας ενδιαφέρον να πάρω μέρος. Εν ήξερα ήνταλως ήταν να τα βολέψω επαγγελματικά τζιαι άλλωσπως αλλά εφάνηκεν μου πολλά καλή ιδέα. Δυστυχώς εδέχουνταν αιτήσεις μόνον που άτομα 20-30 χρονών οπότε έχασα. Ούτε αφιέρωσην στα αγαπημένα μου πρόσωπα εν είσιεν. Πάραυτα, ετράβησεν μου το ενδιαφέρον, σε σημείον που είχα τζιαι αντιδικίες με κάποιον Sceptic, αγνώστων λοιπών στοιχείων, στο σάϊτ της Επανένωσης:

 http://www.epanenosi.com/index.php/archives/1402

Στο ίδιον σημείον μπορείτε να δείτε την υπόθεσην του ντοκυμαντέρ αν τζιαι μπορώ επιγραμματικά να αναφέρω ότι εθκιαλέξαν 6 άτομα, τρεις έλληνες τζιαι τρεις τούρκους της Κύπρου τζιαι εβάλαν τους να μείνουν για λλίες μέρες μαζίν τζιαι να επισκεφτούν διάφορα μέρη της Κύπρου, ένθεν τζιαι ένθεν της πράσινης γραμμής, κάμνοντας συζητήσεις ο καθένας που την σκοπιάν του προσπαθώντας να δουν τα πράματα με τα μάθκια "των άλλων", "του οχτρού" κλπ.

Ήδη που τον τίτλον, το ντοκυμαντέρ έμπαιννεν σε κάποιον κίνδυνον γιατί η λέξη "μοιράζω" διαφέρει προφανώς που την λέξην "μοιράζουμαι" . Η μια μάλλον υποδηλώνει..."διχοτόμησην" ή "ο καθένας τα δικά του" ενώ η άλλη υποδηλώννει "κοινοκτημοσύνην". Αν κάτι εξεκαθάρισεν γλήορα ήταν ότι το περιεχόμενον του εν είσιεν τελικά να κάμει με το πρώτον αλλά το δεύτερον.

Η επιλογή των "πρωταγωνιστών" (οι οποίοι δεν ήταν ηθοποιοί) έγινεν (όπως εδιευκρινίσαν τα μέλη της ομάδας παραγωγής μετά την προβολήν) σε δύο "γύρους" συνεντεύξεων, οι οποίοι οδηγήσαν στην επιλογή 2 αντρών τζιαι τεσσάρων γυναικών, σε ισότιμην κατανομήν που τες θκιό κοινότητες. Οι θκιό ελληνοκύπριες ήταν μηχανικοί (αν θθυμούμαι καλά), ενώ ο "άδρωπος" ήταν μουσικός τζιαι θεολόγος (θκιό σε έναν).  Αντίστοιχα, ο τουρκοκύπριος ήταν μουσικός, η μια κοπέλλα σύμβουλος (συνάδελφος) τζιαι η άλλη τελειόφοιτος ψυχολογίας (που εν έβρισκεν δουλειάν παρά μόνον σε μπούκκικα, με τα χάλια του ιδιωτικού τομέα στα κατεχόμενα). Γεννικώς πολλά sympatique κοπέλια ούλλοι, αν τζιαι η συνάδελφος τουρκαλίτσα εφάνηκεν μου by far το πιο θετικόν τζιαι προοδευτικόν άτομον της ομάδας, ακολουθούμενη που την λεμεσιανούαν τη "δική μας".

Πρώτος σταθμός, αφού εσιαιρετιστήκαν σε έναν διατηρητέον σπιτούδιν, το αεροδρόμιον Λευκωσίας. Ενώ επεριδιαβάζαν, αρκέψαν να συζητούν για το πως εκατάντησεν έτσι το αεροδρόμιον (που το '74 ήταν που τα πιο σύγχρονα της περιοχής, κατά γεννικήν ομολογίαν) τζιαι εκαταλάβαν αμέσως πόσον διαφορετικές "αλήθκειες" εκατείχαν ο καθένας λόγω των στερεοτύπων που κουβαλούν, για την εισβολήν. Οι μεν έλληνες ενομίζαν ότι στο δημοψήφισμαν του '50 για την Ένωσην, εσυμμετείχαν τζιαι οι τούρτζιοι, κάτι που φυσικά εν ισχύει αφού εμποϋκοττάραν το με ελάχιστες εξαιρέσεις. Οι δε τούρτζιοι είχαν την εντύπωσην ότι μέρος των ελλήνων εχαρήκαν που είχαν έρτει οι τούρτζιοι το '74 "να τους σώσουν που τους άλλους έλληνες". Ουάου λαλώ, μόνον τούτον το κομματούϊν να απομονώσεις τζιαι να το δείξεις σε μερικούς εν αρκετόν για να σκάσουν αλλά επιφυλάχτηκα για τη συνέχειαν. Ούλλα τα λεφτά επίσης οι ξεχωριστές τους δηλώσεις μετά που εδείχναν πόσον είχαν ππέσει που τα σύννεφα τζιαι πόσον είχαν καταλάβει ότι "εν υπάρχει απόλυτη αλήθκεια".

Ο 2ος σταθμός ήταν το Κούριον, όπου αφού η ξεναγός εμίλησεν τους για την ιστορίαν του, ο μουσικός ο τούρκος έπαιξεν με το συγκρότημαν του κυπριακά δημοτικά στα τούρτζικα τζιαι εσιγόνταρεν τον ο δικός μας ο συμπαθής (παρά την θεολογικήν του ιδιότηταν) μουσάτος στα ελληνικά. Την νύχταν επήαν στο καρναβάλιν της Λεμεσού τζιαι εππαρτάραν παρέαν.

Την 3ην επήαν εις στην Τζερύνεια. Δαμέ είσιεν δράμαν, διότι ο θεολόγος τζιαι η μια η κορού επερνούσαν "απέναντι" για πρώτην φοράν τζιαι εσιοκκαριστήκαν λλίον. Είσιεν χάζιν ο θεολόγος που αντέδρασεν με το κιτσαριόν των μνημείων τζιαι το σημαιομάνιν, λαλώντας κάτι που είχα συμπεράνει τζιαι εγώ: "τούτοι μάχουνται να πειστούν οι ίδιοι ότι εν τούρτζιοι, λες τζιαι είπεν τους κάποιος ότι εν ένει". Στο λιμανάκιν που ούλλοι έχουμεν μυθοποιήσει (ως την ημέραν που πάμεν τελικά οπότε τζιαι "απομυθοποιείται" πλήρως) η "πρωτόβγαλτη" κορού άρκεψεν τα ζουμιά, προφανώς γιατί εν επίστευκεν ότι ήταν τζιαμέ που της εδείχναν κάτι φωτογραφίες της δεκαετίας του '70. Τόσον αποξενώσαμεν δηλαδή οι ίδιοι τους εαυτούς μας με τον τόπον μας, κάτω που την πρόφασην περί "αξιοπρέπειας" (φρούτον, που όπως η αλήθκεια, καταναλώννεται αναλόγως γούστου τζιαι άλλων υποκειμενικών κριτηρίων). Οι τουρκοκύπριοι εδείξαν κατανόησην τζιαι συμπαράστασην τζιαι οι δικοί μας εκτιμήσαν το. Πολλά καλά στοιχεία τζιαι τα θκιό.

Μετά επήραν τους στον Τεκκέν στη Λάρνακαν τζιαι το μοναστήριν του Απ. Αντρέα. Δαμέ εχάλασεν λλίον το νόημαν για μέναν, διότι κάπου είχαν ήδη καταδείξει τα κοπέλια εκατέρωθεν την κατανόησιν τους για το πόσον μερίδιον ευθύνης είσιεν ο εθνικισμός/ αλυτρωτισμός εκατέρωθεν για το ότι σήμερα μοιράζουμεν τζιαι εν μοιραζούμαστεν τον τόπον. Οι θκιό "ιεροί χώροι" τζιαι οι σχετικοί "παπάδες" που επαρουσιαστήκαν λλίον πολλά επροσπαθούσαν να στείλουν έναν μήνημαν ότι τάχατες η θρησκεία εν ενοποιητικός παράγοντας για τες θκιό κοινότητες. Μέγιστον παραμύθιν τζιαι πλάνη, διότι ο εθνικισμός έπεται τζιαι δεν προηγείται του διχασμού της θρησκείας. Διότι άλλον θρησκεία τζιαι άλλον πίστη. Τούτην την ένστασην εδιατύπωσα την μετά προς τη Δανάη όταν έγινεν συζήτηση.

Προς το τέλος αποκαλυφτήκαν θκιό άλλα ενδιαφέροντα στοιχεία για τον τουρκοκύπριον τζιαι μιαν που τες κοπέλλες που τα κατεχόμενα: ο τουρκοκύπριος είσιεν δεχτεί επίθεσην στο αντιρατσιστικόν φεστιβάλ στη Λάρνακαν (τζιαιμέ που οι μάγκες οι εθνικιστές εκάμαν "αντιπορείαν" με πρωτοστάτην ανάμεσα σε άλλους τον Καυλίαν) τζιαι τον είχαν χτυπήσει με ρόπαλον τζιαι μασιαιρώσει κάτι μασκοφόρα (προφανώς ελαμίτικα) τσιουράκκια επειδή είδαν ότι εκράταν κιθάραν τζιαι εθεωρήσαν ότι εν κουμμούνιν που επήεν να υποστηρίξει "τα αλλοδαπά". Η δε κοπέλλα ανέφερεν το παράπονον της για τες διακρίσεις εις βάρος της που τους ίδιους τους τουρκοκύπριους γιατί η μάνα της ήταν έποικος τζιαι για το ότι ο παππούς της (τζύρης του τζύρη της) ήταν αγνοούμενος που τον τζιαιρόν του '63.

Ήδη έγραψα πολλά, συστήνω σε ούλλους να το δουν τζιαι να το συστήσουν πάρακάτω. Εν ορισμένα πράματα που οφείλουμεν να τα δούμεν τζιαι να τα ζήσουμεν μπας τζιαι ξεστραβωθούμεν ούλλοι μας, τουρκαλλάες τζιαι ελληνάρες, τζιαι να τα δίδάσκουμεν τζιαι στα κοπελλούθκια άμπα τζιαι γλυτώσουν που τούτην την παράνοιαν που μας δέρνει έσιει τόσα χρόνια.

Κατά τα άλλα,

Stay cool and keep rocking! 

Η δυστυχία του να είσαι Ανορθωσιάτης

Τα σημερινά ανορθωσιατούθκια μπορεί να στεναχωρκούνται λλίον με τα τελευταία χαϊρκα της ομάδας αλλά ειδικά αν εγεννηθήκαν την δεκαετία του '90, ξέρουν ότι η ομάδα τους εν η δεύτερη πιο επιτυχημένη της τελευταίας 20ετίας, πίσω μόνον που το αποέλ, τζιαι η πρώτη που εμπήκεν στους ομίλους του champion's league (τζιαμέ που ότι τζιαι να κάμει η αποελάκκα, πάλε "η δεύτερη" ένει). Τζείνον που εν ηξέρουν είναι το πόσον δύσκολο ήταν παλιά να είσαι ανορθωσιατούϊν, ειδικά αν ήσουν λευκωσιατούϊν.

Εγεννήθηκα τζιαι εμεγάλωσα στη χώραν, τζιαι ειδικά στην Αγλαντζιάν, έναν τόπον που έχω την εντύπωσην ότι κυριαρχείται που ομονοιάτες. Ανέκαθεν πάντως είσιεν τζιαι αρκετούς αποελίστες. Οι ανορθωσιάτες ήμαστουν πάντα κάτι σαν παράδοξον, αν τζιαι όταν επροκύπταμεν σε μιαν παρέαν. Η κλασσική ερώτηση: "μα ήνταλως τζιαι είσαι ανορθωσιάτης, αφού εν είσαι που το Βαρώσιν. Άσε που εν πιάννει τίποτε τούτη η ομάδα". Sad but true.

Είσιεν μας θωρείτε κάμει προσηλυτισμόν ένας φανατικός ανορθωσιάτης θείος που την Δερύνειαν, ελλείψει τζιαι οικογενειακής/ πατρικής "καθοδήγησης" (ο τζιύρης μου ήταν ήπιος οπαδός του Ολυμπιακού Λευκωσίας που ήταν όπως τζιαι τωρά στην ανυποληψίαν) τζιαι εβρεθήκαμεν αγλαντζιώτες ανορθωσιάτες, όπως τες μούγιες μες στο "γάλαν" τότε.

Η παιδική/ μαθητική μου ηλικία εκτυλίχτηκεν κατά την περίοδον 1974-1992, όταν επήα στρατόν. Για τους νεόττερους που εν την εφτάσαν ή αθθυμούνται, τούτη ήταν η χρυσή περίοδος της ομονοιάκκας, με μικρά διαλείμματα που το αποέλ. Είσιεν κάτι παίκτατσους όπως ο Καϊάφας, ο Κανάρης, ο Κάντηλος, ο Άντωνας, ο Χαρίτου, ο Τζιεβίζοφ κλπ. τζιαι εν επαίζετουν. Το αποέλ είσιεν τους Παντζιαράες, τον Μούρς, τον Μακτέρμοτ της Λίβερπουλ (στα γεράματα του) τζιαι εκόντραρεν την λλίον. Ήταν τζιαι η αέλ καλή με κύπελλα, έπιασεν τζιαι έναν περίεργον πρωτάθλημαν ο πεζοπορικός (ομάδα της Σκάλας που μετά ενώθηκεν με την έπα τζιαι εκάμαν την σημερινήν, τζιαι μισησμένην για τους ανορθωσιάτες, άεκ Λάρνακας) αλλά η ανορθωσάκκα τίποτε. Έκαμνεν καμμιάν καλήν πορείαν (3η, άτε 2η καμμιάν φοράν που ήταν κάτω το αποέλ) τζιαι ως τζιαμέ. Ο τελευταίος της τίτλος ήταν το 1975, αμέσως μετά την εισβολήν, όταν έπιασεν το κύπελλον σε τελικόν με το παραλίμνι. Το τελευταίον πρωτάθλημαν της εχάννετουν στο μακρινόν 1963. Είσιεν βέβαια 6 πρωταθλήματα τζιαι έξι κύπελλα, ήταν τρίτη δηλαδή σε τίτλους αλλά κανένας συνομήλικος εν αθθυμάτουν έτσι πράματα μες στην παντοδυναμίαν των άλλων. Δράμαν.

Όταν μεγαλώννει κανένας εν εύκολον να ξεχάσει πόσον άσπλαχνα εν τα κοπελλούθκια αναμεταξύν τους, πόσην κατζίαν μπορούν να φκάλουν . Οι ομονοιάτες, οι αποελίστες παρέες εκάμναν μου φοβερές καζούρες όποτε εγελιούμουν να μιλήσω για την ανόρθωσην, σε σημείον που εσκέφτουμουν να κάμω το αδιανόητον: να αλλάξω ομάδαν!!!! Αλλά κάποιου είδους μαζοχιστική αφοσίωση εκράταν με τζιαμέ, μονίμως σιηφτόν αλλά τζιαι με τες σπάνιες χαρές όταν εδέρναμεν τους "μεγάλους".

Κάποιαν στιγμήν έκαμεν γήπεδον η ομάδα (ώσπου να παν εις το "θρυλικόν" ΓΣΕ στο Βαρώσιν τάχατες) τζιαι που τζιαμέ τζιαι τζει άρκεψεν να αλλάσσει η κατάσταση. Ανάλαβεν τζιαι ο εοκαβητατζής ο Κίκης με το Sunrise της Αγιάνναπας τζιαι ξαφνικά, τα χρόνια του λυκείου πιον εθώρουν την ανόρθωσην να κοντεύκει σημαντικά τον τίτλον. Ήρτεν τότε τζιαι μια πρώτη φουρνιά παιχτών (Ομπίκου, αδερφοί Παναγιώτου, Ππούνας, τζιαι ο τρισμέγιστος Τιμούρ στα νιάτα του) τζιαι ήμαστουν συνέχεια μες τες διεκδικήσεις.

Έλα όμως που εν ελάλεν να έρτει η "ευλοημένη ώρα" του τίτλου. Ήταν όπως την καταραμένην η ομάδα. Όπως την πόλην της που έμεινεν μια μαύρη τρύπα στην ιστορίαν τούτου του γέρημου τόπου. Μιαν ο Κόκιτς με τον Ιωάννου του αποέλ, μιαν ο Σαββίδης με τον Τούτιτς της ομόνοιας, εμπήχτηκεν μας τζιαι ο απόλλωνας με τους Πεσίροβιτς, Πτακ, Σπόλιαριτς, Γιαγκουδάκην, Πίτταν τζιαι στην πηγήν εφτάνναμεν, νερόν εν επίνναμεν. Ως τζιαι οι απολλωνίστες επεριπέζαν μας πιον με θκιό πρωταθλήματα πάνω στη ράσιη μας.  Αιώνιοι δεύτεροι. Καμός μεγάλος. Αποκορύφωμαν το τελευταίον ματς της περιόδου 1993-1994, όταν μας επέθανεν ο Σπόλιαριτς με το γελοίον τζιαι στημένον γκολ που έβαλεν του Χαρίτου 5 λεπτά πριν την λήξην, χωρίς το οποίον θα επιάνναμεν  τον πρώτον τίτλον μετά που 30 χρόνια.

Έπρεπεν να φύω που τον "ομφαλόν της γης" για να πιάσει η ομάδα τον πρώτον της τίτλον, σε τζείνον το μοναδικόν πρωτάθλημαν των τριών γύρων το 1994, όταν η ομόνοια επήεν τζιαι αυτοκτόνησεν τρεις αγωνιστικές πριν το τέλος. Είχαμεν τότε μόνον τρεις ξένους (Σάμπουριτς, Κόκιτς, Μαγκτί Τολπά) τζιαι οι υπόλοιποι ήταν παίκτες μιτσιοί, κυπραίοι, δημμένοι με την ομάδα τζιαι εκάμαν με τον Μιτόσεβιτς μιαν δυναστείαν που εκυριάρχησεν μέσα σε τζείνην την δεκαετίαν, φτάνοντας ανάμεσα σε άλλα τζιαι σε τέσσερις σερί τίτλους. Παράλληλα εσύναεν ότι καλλίττερον που την αγοράν τζιαι εκτύπαν τζιαι διακρίσεις στην Ευρώπη. Μεγαλεία. Τζιαι ο Γούφης σου ήταν Θεσσαλονίκη τζιαι εν εσιαίρετουν τίποτε που κοντά. Ακόμα τζιαι τζιαμέ μουσουπεκλίκκιν.

Ευτυχώς το 2004 που εστράφηκα είσιεν εμπιστευτεί η διοίκηση τον Τιμούρην, που με τον μαφίαν αλλά τσιάκκον Παντελή επιάσαν τέσσερις τίτλους σε τέσσερα χρόνια τζιαι φυσικά εβάλαν μας στους ομίλους για πρώτη φορά στα χρονικά. Τζιαμέ εφάμεν για πάντα τη σχετική χαρά που τους μεγάλους της χώρας. Σε τούτον είμαστεν άφταστοι. Αν τζιαι σιαίρουμαι φέτος που πάει καλά το αποέλ, τζιαι σιαίρουμαι διπλά ακριβώς γιατί σιαίρουμαι τζιαι εν μετρώει όπως πρόπερσι. Πάντα ήμουν φίλαθλος τζιαι όϊ οπαδός, τζιαι στην Ευρώπην πάντα ήθελα το καλόν των κυπραίων. Εκτός που πρόπερσι, αλλά αφού το εξεπέρασα φέτος με τα γκολ του Αίλτον, πάει πάσα κακόν.

Μετά τες ασιήμιες των κοράκων που εδώκαν πας στο φαϊν τζιαι εποκουππίσαν το τραπέζιν το 2008, που εθκιώξαν τον Τιμούρην τζιαι εστείλαν φυλακήν τον Παντελή, εν έχουμεν κάμει χαϊριν τζιαι τα πέτρινα χρόνια καραδοκούν. Πέρκιμον, για ούλλα τούτα τα ανορθωσιατούθκια της χώρας που τωρά σιύφκουν την κάραν στην καζούραν των συνομηλίκων τους να εν προσωρινή η πάθησις τζιαι να ανεβεί ξανά ο φοίνικας που τον σταχτόν του. Ακόμα παραπάνω, πέρκι κάμουν κανέναν απροσδόκητον evolution leap οι χαζοκούμπαροι τζιαι ανοίξει το Βαρώσιν να αρκέψουν να υπάρχουν τζιαι άσιλα βαρωσιώτικα ανορθωσιατούθκια, να μεν φοούμαστεν ότι εννά καταντήσουμεν Ανορθωσις Σκάλας (μπλιαχ! no offense στους φίλτατους σκαλιώτες).

Ως τότε, STAY COOL AND KEEP ROCKING!!!

Το Κενόν του Μοτορτζιή...

Ο πολιτισμός καταπίννει λέξεις
ανάλυσ'την αηδία τζιαι τάϊστον εαυτό σου χαμόγελα
Οργάνωσ' τον σίουρον φυλετικό σου πόλεμο
Χτύπα, σκότωσε τζιαι σκλάβωσ' το γκέτο

Κάθε μέρα ζεις μες στο ψέμα
Η ζωή πουλιέται φτηνά, συνέχεια

Μονακσιά κάτω που το νέον, το κενόν του μοτορτζιή
Μονακσιά κάτω που το νέον, το κενόν του μοτορτζιή

Τα ψέματα της ζωής μια αργή αυτοκτονία
Ορθόδοξα όνειρα τζιαι συμβολικοί μύθοι
που βασσάλος της φεουδαρχίας σε καταναλωτήν
τούτος ο απίθανος κόσμος της αγοραστικής δύναμης

Όπως τους πνεύμονες που ρουφούν αέραν
η επιβίωση εν φυσική όπως τη λύπην

Μονακσιά κάτω που το νέον, το κενόν του μοτορτζιή
Μονακσιά κάτω που το νέον, το κενόν του μοτορτζιή

Ούλλα όσα θέλουμεν που σας εν τες κλωτσιές που μας εδώκετε

Μονακσιά κάτω που το νέον, το κενόν του μοτορτζιή
Μονακσιά κάτω που το νέον, το κενόν του μοτορτζιή

Σήκου τζιαι φύε τζιαι εν το ίδιον
παντού θανατική ποινή, ούλλοι εν θύματα
Οι χαρές σας εν κάλπικες
τούτη η ευτυχία διεφθαρμένα σκατά των πολιτικών

Ζώντας τη ζωήν όπως σε κώμμα
Φουσκωμένον "εγώ" τζιαι ρηχόν

Μονακσιά κάτω που το νέον, το κενόν του μοτορτζιή
Μονακσιά κάτω που το νέον, αιώνιον τίποτε

Μιλλούες! With or without you!

Έσιει τζιαιρόν να γράψω, αν τζιαι τζείνοι που τους τα πριήσσιω στα δικά τους "μπλογκ" μπορεί να μεν συμφωνήσουν. Σόρρυ μπόϋς εντ γκερλς, εν πολλά εύκολον να σχολιάζω άλλους παρά να βάλω την παττίχαν να δουλέψει. Ένιγουεϊ.

Εν θα ασχοληθώ με την πολιτικήν, κανεί τζιαι εβαρέθηκα για την ώραν. Θα σας μιλήσω για την εμπειρίαν της δίαιτας (αχρείαστη να σας ένει).

Που λέτε, αρχές του 2011 είχα αρκέψει αν γίνουμαι πραγματικά απαράδεκτος, που άποψης χιλιογράμμων (κιλών δηλαδή). Είχα κοντέψει (κρατηθείτε) τα 97 κιλά!!!! Έκαμνα δηλαδή εύκολα αίτησην για τον ζωολογικόν κήπον στο τμήμα παχυδέρμων.

Ήταν φανερόν ότι τα συνήθη άλλοθι που εδιούσα στον εαυτούλλη μου (ε, εν η ηλικία, ε είμαι τζιαι έτσι ωραίος, ε, μα μιαν ζωήν την έχουμεν τζιαι εν ωραίες οι σιοκολατούες τζιαι τα παγωτά του Παχίτα κ.α.) εν ήταν αρκετά για να διατηρήσω την αυτοεκτίμηση μου ή να χωρέσω μέσα στα ωραία μου τζην της περασμένης δεκαετίας. Κάτι έπρεπεν να κάμω. Έπρεπεν δηλαδή για πρώτη φορά στη ζωήν μου να κάμω δίαιταν!

Η δίαιτα για μέναν ως τότε ήταν κάτι σαν ταμπού, κάτι που εν το εχρειάζουμουν ρε αδερφέ, ο μεταβολισμός μου ποττέ εν είσιεν χρειαστεί τερπιέν, έκρουζεν καλά κλπ. Έλα όμως που παρά τες καύσεις με την γυμναστικήν τζιαι τες μαππούες κάθε εφτομάαν, είχα αποκτήσει κάκιστες συνήθειες προ-μεσονύχτιων σνακ τα οποία εχλαπάκιαζα μετά μανίας. Εν επρολάβαινεν να κάμει register ο εγκέφαλος, τόσον γλήορα εκατάπιννα. Εγώ, που κάποτε για να φάω μιαν Ίον έκαμνα θκιό μέρες για να την απολαύσω. Τωρά εκατέβαζα την αμάσητην. Τζιαι εμουρμούρουν τζιαι της αγάπης μου ότι "εχάλασεν ο μεταβολισμός μου". "Αν δεν ήταν έτσι ο μεταβολισμός σου" λαλεί μου μιαν ημέραν "να δούμεν ήνταλως εννά ήσουν έτσι που τρώεις".

Αποφάσισα λοιπόν να πάω σε διατροφολόγον. Μια καλή κορού, η οποία μάλιστα ΔΕΝ ήταν ιδιαίτερα λεπτή η ίδια (αν τζιαι πολλά πιο καλή στα κιλά της που λλόου μου). Εσυζητήσαμεν λλίον, είπα της τη ρουτίναν μου, εζύγισεν με, εμέτρησεν με τζιαι έδωκεν μου την πρώτη μου δίαιταν.

Λαλώ της, "μα εγώ εν διατροφήν που θέλω να κάμω, όϊ δίαιταν που μετά μπορεί να καταστρέψω". "Εν το ίδιον πράμαν " λαλεί μου " έσιει δίαιτες για απώλειαν, διατήρησην, ακόμα τζιαι για να βάλεις βάρος, μεν κολλάς στες λέξεις".

Δαμέ είμαστεν λαλώ, άτε να δούμεν τι θα καταφέρουμεν. 

Το πρόγραμμαν εν ήταν πολλά δύσκολο, αλλά ήταν ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΝ τζιαι τες πρώτες θκιό εφτομάες (που ήταν το διάστημα ανάμεσα στα ραντεβού) ετήρησα το σχεδόν κατά γράμμαν. Παραφωνία ήταν τα ΣΚ που επηένναμεν στες γιαγιάδες τζιαι έπρεπεν να κρύφω τζιαι να λαλώ 80 "ευχαριστώ εν θέλω" τζιαι μάλιστα χωρίς να το παρουν πρέφαν ότι κάμνω δίαιταν (πολλά κρίσιμον σημείον αν θέλετε να έσιετε ήσυχην κκελλέν). 

Το πρώτον "ΜΔ" (μετά δίαιτας) ζύγισμαν ήταν πόμπα, έχασα πάνω που θκιό κιλά τζιαι πόντους ποδά ποτζιεί. Ούλλον μπράβο η διατροφολόγος. Μετά άλλες θκιό εφτομάες, άλλα τρία κιλά, άλλοι πόντοι (στη σαπρέλλα, στα πόθκια, στο στήθος κλπ.). Πόμπα! Ε, τζιαμέ κάπου ο Γούφης σου έκαμεν τες πρώτες παρασπονδίες. Τζιαι τσακ: 0 κιλά απώλειαν το επόμενο ζύγισμαν. Πατατράκ!

Έτα μας λαλώ, μα μόλις χαλαρώσω λλίον έτσι εννα έχουμεν, διότι η αλήθκεια ένει ότι εν είχα ξεφύγει πολλά ούτε σε πολλές μέρες.

Τζιαμέ ήρτεν η αγάπη μου (μια εν τούτη) τζιαι εστήριξεν με: "φαντάσου ότι τούτη εν η συντήρηση μετά που εννά ππέσεις στα κιλά που θέλεις". Ούτε τούτον μου άρεσεν διότι υποσυνέιδητα υπολόγιζα να αρκέψω τες κρεπάλες μετά τη διαίτα χωρίς να βάλλω. Αλλά εβελτίωσεν κάπως το σκηνικόν.

Στο επόμενο  ζύγισμαν ήρτεν η επιβράβευση τζιαι το ρεκόρ (3 κιλά σε θκιό βδομάδες), ενώ έσπασεν τζιαι το φράγμαν των 90 κιλών.

Στους επόμενους θκιό-τρεις μήνες έχασα άλλα 4-5 κιλά, με πιο χαμηλόν το 83. Ο στόχος παραμένει το 78 (με ύψος 1.74 τζιαι τους ποντικούς που έχω είναι πολλά αξιοπρεπές), οπότε, παρά το ότι εχαλάρωσα τωρά τελευταία αλλιώς θα τα είχα καταφέρει, ο στόχος είναι κοντά.

Τα ΣΚ εξακολουθούν να είναι υποσκαπτικά, κάμνω τζιαι λλίες παρασπονδίες που με κρατούν στάσιμον, αλλά έσιει μου γίνει "κουλτούρα" ότι πρέπει να προσέχω τζιαι να μετρώ τι τρώω τζιαι τι πίννω, τζιαι το κυριόττερον, σε τι ποσότητες τζιαι ποιες ώρες.

Κάποια μυστικά κοινής λογικής που με εβοηθήσαν:

- Προσωπική απόφαση για αυτοέλεγχον.

- Βάλτε διατροφολόγον για οδηγίες τζιαι έλεγχο σε τακτικήν βάσην. Άμα νοιώσετε έτοιμοι συνεχίστε μόνοι σας. Μεν βασιστείτε όμως μόνο στον εαυτό σας που την αρχήν.

- Κρατήστε το μυστικόν όσο γίνεται εκτός που την αγάπη σας.
- Πολλήν βοσκήν (κοινώς σαλάτες) τζιαι φρούτα, πολλύν νερόν ακόμα τζιαι αν δεν διψάτε, καθόλου τηγανητά αν αντέχετε, όσον πιο λλία γλυκά, κομμένα αναψυκτικά, ακόμα τζιαι τα λάϊτ.

- Εν υπάρχουν εξαιρέσεις του προγράμματος.

- Μεν στερείστε τίποτε, αλλά αποκτήστε συνείδησην του τι, πόσον τζιαι πότε τρώτε.

- Γυμνάζεστε με ότι γουστάρετε θκιό-τρεις φορές την εφτομάαν, έννεν απαραίτητον αλλά βοηθά.

Ανταμοιβές:

- Μιτσιανίσκετε τζιαι χωράτε στα ρούχα σας τα παλιά

- Νιώθετε/ φαίνεστε πιο νέοι

- Νιώθετε παραπάνω αυτοπεποίθηση

- Κουράζεστε πιο δύσκολα

- Δρώννετε λλίοττερον
- Βελτιώνετε τες "επιδόσεις" σας (μιτσοκάμμισμαν).
- Αρέσκετε της αγάπης σας παραπάνω
- Κάμνετε τζιαι της αγάπης σας καλόν διότι τρώει τζιαι τζείνη καλλύττερα.

Stay cool and keep rocking!

Ακούτε/ Βλέπετε VH1...

Εν ηξέρω πόσο μάτσιο ή στρέϊτ θεωρούνται οι φαν της συγκεκριμένης κυρίας αλλά είδα/ άκουσα το κομμάτιν εψές στο VH1 τζιαι έπιασεν με πολλά. Αλλά βάλλω τζιαι έναν πιο δυνάμενον για να μεν....παρεξηγηθώ (ναι-ναι-ναι Γούφη μου).



Ήθελες τζιαι παπάν να σου το πει;

Όου γιες κοπέλια. Ο έξυπνος σιύλλος που την μούττην πιάννεται. Ακούσετε φαντάζουμαι για την "καινοτόμο δημόσια διαβούλευση" του Αρχιεπισκόπου Χρυσοστόμου Β' (στο εξής ΑΧ Β') με ομάδα νέων την περασμένη Παρασκευή (9/9/2011) στην αρχιεπισκοπήν. Ήμουν τζιαι γω τζιαμέ, τρομάρα μου.  Κατ' ακρίβειαν, η αρχική πρόσκληση έγινεν προς το κολλητάριν τον Γιαγκουδάκην από τον διοργανωτήν της "εκδήλωσης", Γιάννη Γιαννάκη αλλά επειδή δεν ευκαιρούσεν, με επρότεινεν να πάω στη θέση του. Η επιλογή του Γιαγκουδάκη έγινεν διότι είναι γνωστός του Γιάννη, παρά τη δεδηλωμένην αντίθεση του στα της θρησκείας, προφανώς σε μιαν άτυπην δήλωση του στυλ "εμείς ακούμεν τους ούλλους, ακόμα τζιαι τους αμαρτωλούς, ακόμα τζιαι τους άθεους". Εν πάσει περιπτώσει επειδή εγώ είμαι ψώνιον με τες συζητήσεις τζιαι τα υπαρξιακά debates ετσίμπησα όπως τον τζιέφαλον τζιαι άρκεψα εντατική εσωτερικήν τζιαι εξωτερικήν αναζήτησην ιδεών για το ποιαν ερώτησην θα έκαμνα του ΑΧ Β'. Θωρείτε, η ΄"δημόσια διαβούλευση", στην οποία συμμετείχαν 25 νέοι ηλικιών 25-40 ετών, ουσιαστικά θα ήταν μια συνέντευξη αφού καθένας εδικαιούταν μόνο μιαν ερώτηση προς τον ΑΧ Β', ενώ ούτε λόγος για ανταπάντηση, συζήτηση κλπ. Τούτον εν με επτόησεν διότι αφενός είπα "ας μεν ζητούμεν πολλά που την πρώτη φοράν" τζιαι "η ερώτηση μου εννά είναι τέθκοια που τζιαι χωρίς συζήτηση εννά εκθέσει/ αποκαλύψει τα κολλήματα της θρησκείας". Σούσα που με έσουζεν!

Επήαμεν που λέτε τζιαμέ, στον προθάλαμο της αρχιεπισκοπής, ήπιαμεν προϊόντα ΚΕΟ που μας επροσφέραν τζιαι εκάμαμεν μιαν παρουσίασην του εαυτού μας σε κύκλον. Έκαμεν μου εντύπωση ότι κάποιοι, όχι λίγοι, εκ των νέων είχαν έρτει "για να δουν τον ΑΧ Β' από κοντά" τζιαι για να "δουν που μέσα την αρχιεπισκοπήν". Μα καλάν λαλώ, τούτη εν η φιλοδοξία τους; Αλλά μετά θα εκαταλάβαινα καλλύττερα. Μετά, κατά τες 18.00 ενεφανίστην ο ΑΧ Β' τζιαι μας εκάλεσεν στο γραφείον του, περιμένοντας μας στην πόρτα να μας σιαιρετίσει. Τζιαιμέ ένοιωσα λλίον άβολα διότι ούλλοι οι μπροστινοί μου εφιλήσαν του το σιέριν, οπότε εγώ ήταν να φανώ ασεβής. Τελικά απλά εττόκκαρα τον, η έκφραση του εν επρόδωσεν τίποτε για την "παραβίασην του πρωτοκόλλου", αλλά εν μπορώ να πω το ίδιον για τον θκιάκον παραδίπλα του που έδειξεν εμφανώς να ξιππάζεται τζιαι να με θωρεί κάπως.

Μέσα στην αίθουσαν τωρά, εκάτσαμεν ακροβολισμένοι γυρών που τρεις θρόνους στο κέντρον, όπου εκάθουνταν ο ΑΧ Β' τζιαι ακόμα θκιό "αξιωματούχοι" (εν τους θυμούμαι, ούτε με απασχολεί ποιοι ήταν διότι έτσι τζι' αλλιώς εκάμναν τες γλάστρες όσην ώρα ήταν τζιαμέ). Ο Γιάννης έκαμεν μιαν εισαγωγήν, ο ΑΧ Β' μιαν δικήν του πολλά μεγαλλύττερην που ήδη αφορούσεν καθαρά το κυπριακόν τζιαι άρχισεν η "διαβούλευση".

Εγώ επερίμενα να πάμεν με το γυρίν αλλά επετάχτηκεν αμέσως ένας που τους συμμετέχοντες τζιαι ερώτησεν τον αρχιεπίσκοπον πως θα βοηθήσει η εκκλησία να ανατραπούν οι "σχεδιασμοί του προέδρου για δημοψήφισμαν στο οποίον ο λαός θα πει σίουρα οϊ τζιαι θα πληρώσει η πλευρά μας τη νύφη". Κάτι επήα να ψιλιαστώ τζιαμέ αλλά εσκέφτηκα ότι απλά ο τύπος εν θαυμαστής του ΑΧ Β' τζιαι απλά ήταν ενθουσιώδης να τον ευχαριστήσει. Ο ΑΧ Β' απάντησεν όπως μπορεί να ξέρετε που τα δημοσιεύματα, εμίλαν για πάνω που 10 λεπτά τζιαι ουσιαστικά έκαμνεν αγόρευσην αφού είσιεν που τα πρώτα 30 δευτερόλεπτα καλύψει τον παρέαν που έβαλεν την πρώτη φυτιλιάν.

"Α, έτσι πάει λαλώ, σιερούϊν;" οπότε εσήκωσα το σιέρι μου χωρίς να περιμένων κανέναν τζιαι εδώσαν μου το λόγον. Είπα ότι η πίστη είναι καλόν πράμαν αλλά η θρησκεία πολλάκις είναι διχαστική για τον κόσμον, όπως αποδεικνύεται στα τρία επιμέρους θέματα της ερώτησης μου (σλακ!). Είπα ότι στα εγκόλπια της θρησκείας η κοινότητα ΛΟΑΔ (λεσβίες, ομοφυλόφιλοι, αμφισεξουαλικοί, διαφυλικοί) είναι όλη εξ ορισμού αμαρτωλοί. Ότι ο αυνανισμός επήρεν το όνομαν του που τη βίβλο τζιαι υπονοεί αμαρτίαν. Ότι ο έλεγχος γεννήσεων τζιαι οι προγαμιαίες σχέσεις, ενώ αποδεδειγμένα μπορούν να είναι θετικά στοιχεία, καταδικάζονται εκ των προτέρων που την εκκλησίαν ως αμαρτίες. Πως θα μπορούσεν η εκκλησία της Κύπρου να λειτουργήσει γεφυρωτικά ανάμεσα στες κοινωνικές αντιλήψεις τζιαι την επιστημονική πρόοδο;

Ο ΑΧ Β' με εκοίταζεν ατάραχος αλλά πρέπει να το πω ότι απάντησεν σε όλα τα σκέλη της ερώτησης μου, παρόλο που τους "εγέλασα" τζιαι ήταν "τρία σε ένα". Ιδού οι απαντήσεις του, όσο θθυμούμαι, σε μπούλετς:

1) Περί αυνανισμού: όλοι μας το έχουμε περάσει, είναι φύσις φτάνει να υπάρχει αυτοσεβασμός και να μην γίνεται κατάχρησις γιατί μετά μπορεί να προκαλέσουμεν βλάβες στο ίδιο μας το σώμα.

2) Περί ομοφυλοφιλίας: αν είναι φύσις, δηλαδή κάποιος είναι άτριχος, με ψηλή φωνή κλπ τότε με πολλήν αγάπην, θα τον αγκαλιάσουμεν και δεν τον καταδικάζουμεν. Αν όμως είναι "άντρας πλήρης", τότε εγώ πιστεύω ότι είναι απαράδεκτο, πολλές φορές είναι για λόγους επίδειξης, φταίνε και οι κακές παρέες, πρέπει λοιπόν από την οικογένειαν να προσέχουμεν τα παιδιά να μην κάνουν κακές παρέες.

3) Περί ελέγχου γεννήσεων (προφυλάξεις, έκτρωση): Σίγουρα ένα ζεύγος όταν συνευρίσκεται δεν το κάνει πάντα για τεκνοποίηση, χρειάζεται να εκτονώνονται και οι δύο και να δείξουν την αγάπην τους, αλλά όταν έρθει εγκυμοσύνη, ακόμη και ανεπιθύμητη, δεν γίνεται να κάνεις έκτρωση, είναι φόνος. Αφού ξέρουμεν όλοι ότι υπάρχουν και κείνες οι μέρες του μήνα που δεν μπορεί να συλλάβει η γυναίκα, επίσης όταν είναι ήδη έγγυος νομίζουμεν ότι δεν συνευρίσκονται; Εκεί δεν είναι για τεκνοποίησην και δεν λέμεν ότι είναι αμαρτία".

Ειδικά για το τρίτο σκέλος, κάποιος αργότερα του έθεσε την ερώτηση υπό το πρίσμα του βιασμού, αν και εκεί η τυχόν επιλογή έκτρωσης είναι φόνος. Ο ΑΧ Β' απάντησε περίπου ως εξής: δεν είναι εύκολο πράγμαν να σε βιάσει κάποιος, αμα δεν θέλεις. Αλλά ακόμα και έτσι, γιατί να γίνει έκτρωσις, ας έρθει το παιδί και υπάρχουν τόσες άτεκνες οικογένεις όπου μπορεί να δωθεί προς υιοθεσίαν."

Έτσι που λέτε, αφού έκατσα τζιαι άκουα τον, τζιαι έχοντας εντοπίσει στην αίθουσαν μιαν έγγυο τζιαι ένα εμφανώς γκέϊ άντρα, λέω που μέσα μου "ακόμα τζιαι κανένας να μεν ακούσει ναμπου απάντησεν", μόνον τούτοι οι θκιό δαμέσα εν μπορεί, εννά εχάσαν πάσαν ιδέαν". Ήμουν ακόμα δηλαδή στην ψευδαίσθησην ότι έπαιζεν κανέναν ρόλον το τι είχα εγώ υπόψη.

Αμ δε. Που τες επόμενες ερωτήσεις (περίπου 20) μόνο μια κοπέλα ερώτησεν για τον άκρατον υλισμόν των εκκλησιών (κτιριακά, λούσα, αυτοκινητάρες κλπ). Ούλλοι οι άλλοι εκάμναν ερωτήσεις για το κυπριακό τζιαι για θέματα όπως η παιδεία όπου φιλοδοξεί ο ΑΧ Β' να παίξει αθέμιτο ρόλο ποδηγέτησης. Οι δε ερωτήσεις ήταν πάντα με πρόλογο που έδειχνε πόσο οπαδοί του ΑΧ Β' ήταν οι συμμετέχοντες, ενώ ουσιαστικά εδιούσαν του αφορμήν να αγορεύει δέκα-δέκα λεπτά.

Ήταν τζιαι Παρασκευή νύχτα, κάπου εβαρέθηκα να ακούω τους μονολόγους του, άρκεψα τζιαι να πεινω, οπότε ο νους μου ποσώς εξύπνησεν στο πως είσιεν διαμορφωθεί η "διαβούλευση" του ΑΧ Β' με τους νέους, δηλαδή σε μιαν παράστασην επίδειξης της πρόθεσης του να νεκατωθεί για άλλη μια φορά τζιαμέ που εν δικαιούται. Που τα κορυφαία που είπεν ήταν τζιαι η πρόταση του να επιστρατευτούν 100 μυστικοί αστυνομικοί για να ταλαιπωρούν στα οδοφράγματα (να ξεφουσκώνουν τα λάστιχα τους κλπ)  όσους παν στα κατεχόμενα για διασκέδαση για να λλιάνει το κακόν.

Την επομένην το πρωί, όταν άρκεψα να ακούω τες αντιδράσεις, επήρα είδησην πόσο κότσος επιάστηκα. Παραθέτω ορισμένα που τα δημοσιεύματα:

http://www.sigmalive.com/news/politics/417632
http://www.amen.gr/index.php?mod=news&op=article&aid=6805
http://romfaia.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=9151:-q-q&catid=24:2009-12-18-08-37-24
http://www.philenews.com/el-gr/New-Homepage-With-Slider/4995/79153

Έτσι Woofi μου, που ενόμιζες ότι εννά τον φέρεις τζιαι σε δύσκολην θέσην, ουσιαστικά έδωκες του τζιαι άλλοθι με τες "δύσκολες" ερωτήσεις σου, που τες εμοστράραν σε θκιο γραμμές ούλλες τζι'ούλλες για να δείξουν ότι ".....ο Μακαριώτατος συζήτησε με τους Νέους όλα τα θέματα που τους απασχολούν, χωρίς να υπάρχει συγκεκριμένη ατζέντα και χωρίς να διστάσει να απαντήσει σε διάφορα καυτά θέματα, ακόμα και σε ερωτήματα που άπτονται των διαπροσωπικών σχέσεων, τις προγαμιαίες σχέσεις, την ομοφυλοφιλία, τις εκτρώσεις, τον έλεγχο των γεννήσεων....". Πολλά large ο ΑΧ Β', εν μασά ο ΑΧ Β', να μες στα μάθκια Woofi μου με τα "καυτά σου θέματα".

Εν πειράζει όμως. Έφαες μετά τζιαι θκιό ώρες που τη ζωή σου να σε ξεναγούν στην αρχιεπισκοπήν, να σου κάμνουν κατήχησην για τους μεγάλους ιεράρχες τζιαι να θαυμάζεις τα πορτραίτα του Μακαρίου τζιαι του ΑΧ Β'. Πράβο ρε, τζιαι εις άλλα με υγείαν!

Stay cool and keep rocking!

Λάτσιησμαν τζιαι απογοήτευση!!

Εγώ τζιαι τα ποδήλατα πάμεν πίσω πολλά χρόνια, στις αρχές της δεκαετίας του '80, όταν ο παπάς μου αγόρασεν μου ένα μπλε Τσιοππερούϊν (σήμερα τα εν λόγω ποδηλατούθκια θεωρούνται συλλεκτικά τζιαι η εταιρία φκάλλει λλίες εκατοντάδες ετησίως με συγκεκριμένα themes τζιαι χρώματα, αν τζιαι το feeling των '80 εν αδύνατον να το επαναφέρει).

Σε ολόκληρην την παιδικήν μου ηλικίαν (ως τζιαι την 2α λυκείου, σημειωτέον ότι μόνο στην 3η έφτασα το 5-νθήμερο) θυμούμαι πάντα είχα έναν ποδήλατον, είτε σύγχρονου τύπου είτε μεταχειρισμένον (για ένα διάστημαν επεριέλαβα τζιαι θκιό καρκαντάες που είσιεν σάσει ο παπάς μου ώσπου τζιαι έφκαλα τους νοκ άουτ).

Παρόλον ότι ο εγκέφαλος έχει τάση να σβήννει τες τραυματικές εμπειρίες στη ζωή μας, αθθυμούμαι πάμπολλες περιπτώσεις λατσιησμάτων, τα οποία οφείλονταν κυρίως σε προσωπικήν αφηρημάδαν, ατυχίαν ή έλλειψην ικανότητας τζιαι σε καμμιάν περίπτωσην δεν είχαν να κάμουν με τα αυτοκίνητα, τα οποία τότε ήταν πιο λλία, ειδικά στην περιοχήν Τεμπελόδεντρου που είχα την τύχην να μεγαλώσω.

Το δε κορυφαίον λάτσιησμαν με ποδήλατον ήταν τζιαι το τελευταίον της παιδικής/ εφηβικής μου ηλικίας. Τότε είχα ένα Peugeot (για όσους εν το ξέρουν έσιει τζιαι ποδήλατα) τύπου "κουρσέ" (που τζείνα με τα λεπτά μεγάλα λάστιχα τζιαι το τιμόνι που μοιάζει με κέρατα κλιάρου) τζιαι επήεννα σχολείον καθημερινά. Μιαν ημέραν εκόντευκα της Δασούπολης (έτσι προτιμώ να το λαλώ τζιαι όϊ Μακα(β)ρίου Γ' ημίσιυ μου) με την τσέντα μου με τα βιβλία στην πλάτη τζιαι τη σακκούλα με τα γυμναστικά σε νάϋλον τσάντα στο χέρι. Όπως έπιασα το κατηφορούϊν λλίον πριν την λεωφόρο Λεμεσού (τότε εν υπήρχεν η υπέργεια διάβαση της ΑΤΗΚ τζιαι ο δρόμος ήταν στενός τζιαι κατηφορικός), τζιαι ενώ ως τζιαμέ εκρατούσα προσεκτικά την τσάντα με τα γυμναστικά σε ψηλό σημείον, είχα την φαεινήν ιδέαν να κάμω τον αεροδυναμικόν, τζιαι έγυρα μπροστά πιάννοντας το τιμόνι από χαμηλά. Εμ, χαλόου, η τσάντα με τα γυμναστικά επήεν να με προειδοποιήσει (έτριξεν λλίον πας στες ακτίνες) αλλά ήταν too late. Πιάννεται που λαλείτε η τσάντα στον μπροστινό τροχόν, φρακάρει τον, κάμνει το ποδήλατον μιαν ωραία σούζαν στην κατακόρυφον τζιαι βρίσκεται ο Woofis σου στον αέρα, σε βαλλιστικήν πτήσην. Επρόλαβα να το σκεφτώ τζιόλας τζιαι να βρίσω πριν δώκω πάνω στην άσφαλτο με τη φάτσα παρακαλώ, ούτε σιέρκα εν επρόλαβα να απλώσω.

Ευτυχώς εγλύτωσα τα σπασίματα, το κακόν επεριορίστηκεν σε κάμποσους μώλωπες, την πληγωμένην μου υπερηφάνεια (ερέξαν θκιό τρεις κορούες που εγούσταρα τζιαι είδαν με στα χάλια μου) τζιαι το κουρσέ μου, το οποίον εστράβωσεν τζιαι αφυπηρέτησεν (ακόμα εν στο χωράφι του παπά μου πάντως, έτσι στραβωμένον όπως το άφηκα, μπορεί να το αναπαλαιώσω κάποτε ως μουσειακόν έκθεμαν). Στην 3η λυκείου εκρατούσα πιον μιαν τσιαλούαν τζιαι μετά στο στρατόν τζιαι τα φοιτητικά χρόνια το Escort του παπά (το οποίον ως κοινός εγκληματίας εξεπάστραψα τζιαι σήμερα κλαίω το).

Ούλλα τούτα εγίναν το 1992. Το 2005, ένα χρόνο μετά που αποφασίσαμεν με την γυναίκα μου να επιστρέψουμεν που την Ελλάδα στον ομφαλόν της γης, μια που τες πρώτες μου αγορές (που τον ίδιον ποδηλατάν της παιδικής ηλικίας, Μιχάλην Αγρότην) ήταν ένα Mountain Bike τύπου Diamontback με την ελπίδαν να το χρησιμοποιώ για πρωινή προθέρμανση πριν τα βάρη μου. Τελικά η εν λόγω προθέρμανση αποδείχτηκεν επιζήμια, διότι οι τετρακέφαλοι εγυμνάζουνταν αλλά όϊ οι γαστροκνήμιοι μου, με αποτέλεσμαν να αρκέψουν οι θλάσεις όποτε έπαιζα μάππαν. Ο φυσιοθεραπευτής (τσιάκκος) Αντώνης Κέντελης που με εκούραρεν εσύστησεν τροχαδάκι (συστήνω το τζιαι γω) οπότε το ποδηλατίν εκρεμμάστηκεν στη σκάλα περιμένοντας καλύτερες μέρες.

Κάποιαν στιγμήν το 2009, μήνα Σεπτέμβριον νομίζω, αποφάσισα ότι αρκετά έμεινεν μετέωρον το ποδήλατον, τζιαι εκατέβασα το για έναν αρκετά τολμηρόν test drive: Καλλιθέα (σπίτι) - Έγκωμη (Δουλειά). Έκαμα τη διαδρομή θκιό συνεχόμενες μέρες τζιαι ήταν μια χαρά ούλλα εκτός που έναν πράμαν: τα αυτοκίνητα τζιαι γεννικά το οδικό μας δίκτυον/ σύστημα. Ήταν τόσο ψηλός ο κίνδυνος τζιαι ένοιωσα τόσο εκτεθιμένος που παρά τα θετικά, το ποδηλατίν εξανακραμμάστην πας στον τοίχον, πάλε περιμένοντας καλλίττερες μέρες.

Επεράσαν θκιό χρόνια, στα οποία ήρταν τζιαι τα κοπέλια μου οπότε λόγος για ρίσκα τζιαι ποδηλασίες, μέχρι που μιαν ημέραν του Ιούνη 2011 "ανακάλυψα την τασιηνόπιτταν" (http://woofisarfkai.blogspot.com/2011/06/blog-post_23.html).

Τούτον ήταν. Εξεκρέμμασα πάλε το Diamontback, αγόρασα τζιαι έναν μαραφέττιν για να το κρεμμάζω πας στο αυτοκίνητον τζιαι άρκεψα έναν υβριδικόν σύστημαν μετακίνησης (Καλλιθέα ως Πυροσβεστική Λακατάμιας - καύση βενζίνης, Πυροσβεστική Λακατάμιας ως Έγκωμη - καύση μιλλούας). Το γραμμικόν πάρκον του Πιθκιά επρόσφερεν προστασίαν τζιαι δροσιάν, αν τζιαι εν απόφευκα τέλεια τα αυτοκίνητα (τρεις διαβάσεις, απόσταση από βιβλιοπωλείον Άγρότη ως τη Harley Davidson) αλλά σίουρα ένοιωθα πολλά πιο σίουρος. Ως εχτές anyway.

Εχτές το λεπόν, το πρόγραμμαν άλλαξεν γιατί είχα να πάρω το αυτοκίνητο στο συνεργείο. Επίσης είχα συναντήσεις στη δουλειά οπότε το πρωίν ήταν ρίσκο να ποδηλατίσω (δρώματα, κσιμαρισιές κ.λ.π.). Έβαλα λοιπόν το ποδηλατίν στο rack τζιαι οδήγησα ως τη δουλειά. Το απόγευμα επήα με το αυτοκίνητο στο συνεργείο στα Λατσιά, άφησα το τους μαστόρους τζιαι με το ποδηλατίν άρχισα να διανύω τα 2-3 χιλιόμετρα ως το σπίτιν μου. Όλα έβαιναν καλώς ώσπου σε μια πάροδον, ήρτα καρτσιήν δεξία μου που έναν σπορ, γιαπωνέζικον, κότσιηνον αυτοκίνητον. Ο μιτσής που το οδηγούσεν εκοίταξεν προς το μέρος μου τζιαι ήμουν σίουρος ότι εθώρεν με μες στα μάθκια οπότε αν τζιαι ελάττωσα, εσυνέχισα για να στρίψω περνώντας που μπροστά του. Ε, λοιπόν επρόφτασα να σκεφτώ "ου γ..το, κτυπά μου αυτοκίνητον" πριν βρεθώ φαρδύς πλατύς στην άσφαλτον. Για τα επόμενα δευτερόλεπτα εφώναξα θκιο-τρεις φορές "αμάν ρε κοπέλια" τζιαι μετά εσυγκεντρώθηκα στον τροχόν του ποδηλάτου μου που είσιεν γίνει όπως τζείνον του Peugeot πριν 20 χρόνια. Μετά άρκεψα να ψάχνουμαι για αίματα τζιαι μαυρίσματα. Τζιαι μετά αποφάσισα ότι καλόν θα ήταν να σηκωστώ τζιαι να φύω που μές τη μέσην του δρόμου.

Οι μιτσιοί (ήταν θκιό τελικά) εσταματήσαν τζιαι εφορτώσαν με με το ποδήλατον τζιαι επήραν με σπίτι. Εφκήκαν τζιαι παιθκιά γειτόνων μας (it's a small world ο ομφαλός). Που τη στιγμήν που τα τραύματα επεριοριστήκαν σε χτάρματα τζιαι μώλωπες, έπιασα απλά το τηλέφωνον του οδηγού τζιαι έδωκα του το ποδήλατον να μου αλλάξει τον τροχόν. Η γυναίκα μου προφανώς είπεν "εν θα ξαναπάεις με το ποδήλατον" (εν εχρειάζετουν) ενώ είχαν χάζιν τα μωρά με τες απορίες τους για τον τσαβαλλωμένον παπάν. Μετά εθέλαν υποβοηθούμενον ντοϊγκ-ντοϊγκ στο κρεβάτι (τύπου τραμπολίνο).

Το δε σιερόττερον ήταν η απογοήτευση. Τέλος η πρωινή υβριδική διαδρομή, διότι ακόμα τζιαι στες τρεις διασταυρώσεις του γραμμικού με το οδικόν δίκτυον, όπως έγινεν στην ήσυχην πάροδον που έφα τα μούτρα μου, αργά ή γλήορα κάποιος έθθα με πάρει πρέφαν τζιαι εν είμαι πιον 18 να "σάζω" έτσι εύκολα. Άσε που η επόμενη φορά μπορεί να ένει "μη επισκευάσιμη". Στατιστικά ομιλώντας, είναι πολλά φοϊτσιάρικον που μόλις σε ένα μήνα χρήσης, επρολάβαν να με φαν λάχανον.

Μεινίσκουν μόνο τα ΣΚ με τα κοπέλια σε δάση τζιαι πάρκα όπου έθθα φοούμαι τα αυτοκίνητα. Αλλά εν απογοήτευση, άλλον το σύστημαν τζιαι άλλον όποτε κάτσει. Υγείαν!

Stay cool and keep rocking!

Το Ευγενές Σπορ του Debate και τα Λογικά Σφάλματα

Αν το συγκεκριμένο σπορ επρόσφερεν οποιανδήποτε χρηματική αποζημίωση, ακόμα τζιαι για μετρίου έως κακού βεληνεκούς σχολιαστές όπως moi, έθθα έκαμνα τίποτε άλλον, τόσο μου αρέσκει να ακούω τη φωνή μου ή να θκιαβάζω τες αρλούμπες μου. Αλλά κάθε καλός, έστω τζιαι ερασιτέχνης debater θα έπρεπε να έσιει υπόψη του τα εξής, επονομαζόμενα Λογικά Σφάλματα, ώστε να τα αποφεύγει ο ίδιος τζιαι να τα καυτηριάζει όταν τα αντιμετωπίζει από άλλους, "αντιπάλους" στη συζήτηση. Ειδικά κάτι αχώνευτους/ες που οφείλεις να τους βάλλεις στη θέσην τους (ονόματα εν λαλούμεν, υπολείψεις εν θίγουμεν).

Πριν τα αναρτήσω για να τα απολαύσετε, πρέπει να τονίσω ότι είναι "κλεμμένα" που το υπέροχον fb blog των Cyprus Freethinkers, επιμελημένα από τον φίλτατον τζιαι ηγέτην Κυριάκον "Papzee" Παπασπύρου. Ενδέχεται δε να τα βελτιώσει ακόμα παραπάνω. Για την ώραν, enjoy!

Stay cool and Keep rocking!!!

Αισιόδοξος μέχρι αηδίας...

Ανέκαθεν υπήρξα αισιόδοξος ανθρώπος (ή σκύλος, αναλόγως οπτικής γωνίας) . Και αυτό παρά τους κατά καιρούς "πάτσους" που δέχτηκα και δέχομαι από τη ζωή και τους ανθρώπους.

Δύο παραδειγματάκια, που τόσο λατρεύω, από δύο τέτοιους "πάτσους" που ποσώς πέτυχαν να τσαλακώσουν το διάχυτον του αιθεροβάμωνα μέσα μου.

Πριν καμμιά δεκαριά χρονάκια χρωστούσα το τελευταίο μάθημα στο πολυτεχνείο, τον Κλασσικό Αυτόματο Έλεγχο, μάθημα που είτε τα έκανες όλα σωστά είτε όλα λάθος (σφάλμα ίσον καταστροφή στην ηλεκτρολογία όπως μάθαμε άλλωστε εσχάτως και στο Μαρί). Ολόκληρη εξεταστική δηλαδή και μήνες πριν είχα μόλις ένα μάθημα να μελετήσω και να περάσω. Πάω λοιπόν στην εξέταση νιώθοντας πολύ έτοιμος. Τελειώνω ολόκληρο το γραπτό και βγαίνω έξω αισιόδοξος για τουλάχιστον το "5" (/10) και ότι πάω μάλλον και για βαθμό. Μάλιστα κάλεσα και τους γονείς να ετοιμαστούν για την ορκωμοσία τον Οκτώβριο που ακολουθούσε. Δυό εβδομάδες (!!) μετά, ψάχνω εναγωνίως το όνομα μου ανάμεσα στις δεκάδες που χρωστούσαν το μάθημα. Το βρίσκω, μαζί και το βαθμό μου: "2". Μόνο αν το νιώσατε ποτέ θα καταλαβαίνατε τι ένοιωσα εκείνη τη στιγμή. Λίγους μήνες μετά το πέρασα με "7,5". Δεν μόυ πέρασε από το μυαλό ότι δεν θα τα καταφέρω ποτέ, αν και ήμουν τυχερός, είχα συμπαράσταση (ξέρει αυτή...).

Το δεύτερο παράδειγμα έλαβε χώρα πολύ νωρίτερα, λίγο πριν φύγω για Ελλάδα για σπουδές το '94. Μαζί με κολλητό είμαστε στο "Αντώνης Παπαδόπουλος", όπου η Ανορθωσάκκα προηγείται με 5-0 της τότε ΕΠΑ, ενώ στο "Τσίρειο" την ίδια ώρα ο Απόλλωνας υποδέχεται την Ομόνοια και με ισοπαλία ή ήττα χάνει το πρωτάθλημα σε μας, το οποίο δεν είχαμε γευτεί ποτέ μέχρι την τότε ζωή μου (το τελευταίο το είχαμε πάρει το '63). Λίγο πριν το τέλος των δύο αγώνων, ο κόσμος είναι βουβός, όλοι στα ραδιοφωνάκια και ακούουν το αποτέλεσμα του άλλου αγώνα, που είναι ισόπαλος λίγα λεπτά πριν το τέλος. Η αισιοδοξία μου έντονη, πρέπει να κρατήσει η Ομόνοια. Στην εκπνοή ο Χαρίτου παίζει βόλεϊ με το φάουλ του Σπόλιαριτς τζιαι το πρωτάθλημα κάμνει φτερά για άλλη μια φορά.

Ε, λοιπόν, επιάμεν το τον επόμενο χρόνο τζιαι άρκεψεν τζιαι η δυναστεία μας της περιόδου 1995-2008! Βέβαια εχρειάστηκεν να φύω που την Κύπρο για να βάλουμεν μπρος αλλά χαλάλιν.

Έτσι λοιπόν, όταν του χρόνου με το καλό φέρει ο Συντρόφιας δημοψηφίσματα, ως την ώραν που θα φκει η κάλπη για το "ναι" ή "οϊ" εγώ θα είμαι αισιόδοξος! Μέχρι αηδίας.....

Stay cool and keep rocking!!!

Για δες καιρό που διάλεξες, μάνα να με γεννήσεις...

Η μέρα των γενεθλίων μου είσιεν ανέκαθεν πολλά αρνητικά στοιχεία. Ας πούμεν, ήταν μες στη μέση του καλοτζιαιρκού τζιαι εν εμπορούσα να καλέσω φίλους/ συμμαθητές, οι μισοί ελείπαν (μάνα μου ρεεεε ο καημένος).

Αλλά το πραγματικά μεγάλον πρόβλημαν ήταν η "περιρρέουσα ατμόσφαιρα", τα εμβατήρια στο ράδιο, οι εκπομπές στο ΡΙΚ (μόνον ΡΙΚ είσιεν να δεις ως τα τέλη των eighties, τζιαι τζείνον που τες τέσσερις το απόγευμαν τζιαι μετά), ούλλα περί του προδοτικού πραξικοπήματος τζιαι της βάρβαρης τουρκικής εισβολής. Κάθε χρόνον το ίδιον ποίημαν, σειρήνες αντί για happy birthday. Τζιαι συνεχίζουμεν ως σήμερα, 37 χρόνια ρέμαλος, κανεί πιον σιόρ.

Αει στον πελάν, φέτος επροσθέσαμεν τζιαι την τραγωδία του Μαρί για να "μαυρίσει" τζ' άλλον η κατάσταση.

Γι'αυτό σας παρακαλώ, του χρόνου τον Μάιο που θα έρτουν τα δημοψηφίσματα, αν είσαστε στο παρά τσακ να ψηφίσετε "όϊ" (ήντα πράμαν;;;;), σκεφτείτε τζιαι τον καημένον τον Γούφην που θέλει επιτέλους να πιει τες μπυρούες του στα γενέθλια του χωρίς να ακούει σειρήνες τζιαι πένθιμα εμβατήρια ούλλη μέρα τζι'ούλλη νύχτα!

Pretty, pretty pleeeeeeeease!!! Ψηφίστε "ναι", αν μη τι άλλον για μέναν!! Θέκιου!!

Stay cool and keep rocking!!

Έθνος - Κράτος, Κράτος - Έθνος και άλλα συναφή...

Μεγάλο θέμα, τζιαι σίουρα δύσκολο, διότι όπως τζιαι τα της θρησκείας, πατά σε πολλούς κάλλους, κυρίως αυτούς που εδράζονται στους εγκεφάλους πολλών ανθρώπων.

Επειδή είχαμεν την ατυχίαν να ιδρύσουμεν κράτος αλλά να σιήζουμεν τα ρούχα μας που την αρκήν ότι ήταν καλλύττερα να γίνει επαρχία του έθνους-κράτους που ονομάζεται Ελλάς (τζιαι οι τουρκαλλάες αντιστοίχως με διχοτόμηση/ διπλή ένωση), το θέμα είναι για μας πάντα καίριο τζιαι επίκαιρον.

Στο σχολείον το λεπόν ελαλούσαν μας ότι άλλον το κράτος τζιαι άλλον το έθνος. Λλίον πολλά, το κράτος ως έννοια δεν είναι μοναδικό, ενώ το έθνος είναι. Κατά τη Wiki, «όμοιο αίμα και όμοια γλώσσα έχουν οι Έλληνες και τους ίδιους ναούς θεών και θυσίες κάνουν κοινές και τα ήθη τους μοιάζουν» το οποίο φυσικά το είπε ο μάστρε Ηρόδοτος, ο "πατέρας της ιστορίας". Καθαρόν το θέμα έννεν; Ε όϊ τζαι τόσον τελικά.

Θωρείτε, ο Ηρόδοτος εζούσεν κάτι αιώνες π.Χ., τζιαι είσιεν υπόψη του συγκεκριμένες καταστάσεις:

"Αυτό που διαπίστωνε ο Ηρόδοτος ήταν η πολιτιστική ταυτότητα (ή πολιτιστική ενότητα) των Ελλήνων και σε αυτήν αναφερόταν. Μάλιστα αυτή ήταν σαφέστατα διακριτή και συμβατή με τα κράτη τους. Είτε πόλεις-κράτη ήταν αυτά είτε αυτοκρατορίες και δεν έμπαινε ζήτημα καθορισμού του ενός από το άλλο, ταύτισης ή σύγχυσης."

Σαν ερμηνεία ο Ηρόδοτος ελάλεν "έχω σπαρτιάτες, έχω αθηναίους, έχω θηβαίους κ.λ.π. οι οποίοι είναι πόλεις-ΚΡΑΤΗ αλλά έχουν κοινή γλώσσα, θρησκεία, έθιμα κ.λ.π. οπότε ανήκουν σε μιαν ευρύτερη ομάδα, το ΕΘΝΟΣ". Κάτι άλλοι κουρούπεττοι (πέρσες, αιγύπτιοι) εβαφτίζουνταν αβασάνιστα βάρβαροι τζιαι ετέλειωνεν το θέμαν.

Προσέξετε όμως νάμπου ισχύει σήμερα:

"Αντίθετα στη σύγχρονη εποχή η σχέση έθνους-κράτους είναι στενή και καθοριστική. Σχεδόν δεν νοείται το ένα χωρίς το άλλο. Ακόμα η λέξη έθνος σήμαινε μάλλον τη φυλή, έτσι μέσα στους Έλληνες υπήρχαν πολλά έθνη. Και οι κοινωνικοί σχηματισμοί, οι δομήσεις, ήταν διαφορετικοί"

Επίσης, εν υπάρχει ομοφωνία ανάμεσα στους "ειδικούς" για τις έννοιες τούτες:

"Η έννοια του έθνους παραλλάσσεται ανάμεσα σε δύο σχολές που την αντιλαμβάνονται διαφορετικά η κάθε μία. Η παραπάνω οριοθέτηση της έννοιας του έθνους απαντάται στην γερμανική περί έθνους σχολή. Η δεύτερη σχολή είναι η γαλλική περί έθνους όπου ως έθνος νοείται το σύνολο των ανθρώπων που αυτοπροσδιορίζονται και εντάσσουν εαυτόν (αίσθημα του ανήκειν) σε ένα συγκεκριμένο έθνος, ανεξαρτήτου βιολογικής καταγωγής ή γλώσσας κλπ. Ο Ερνέστ Ρενάν χαρακτηρίζει αυτή τη διαδικασία αυτοπροσδιορισμού του καθενός ως ένα καθημερινό δημοψήφισμα."

Άρα, μαλακίες τα διδάγματα στο σχολείο. ΑΚΟΜΑ ΕΝ ΑΠΟΦΑΣΙΣΑΝ ΟΙ ΕΙΔΙΚΟΙ έπρεπε να λαλεί το μάθημαν.

Δείτε τι λαλούν τζιαι κάποιοι άλλοι εν πάσει περιπτώσει:

"Θα μπορούσαμε να πούμε ότι οι αντιλήψεις που προωθούν την έννοια του έθνους διακρίνονται εν γένει σε δυο βασικές εκδοχές: μιας δυτικής συνεργατικής εκδοχής του εθνικισμού και μιας ανατολικής οργανικής και μυστικιστικής εκδοχής του. Στην πρώτη περίπτωση (π.χ. Βρετανία, Γαλλία, Η.Π.Α.) έχουμε την προώθηση μιας ορθολογιστικής αντίληψης, η οποία αντιμετώπιζε το έθνος σαν μία σύμπραξη ανθρώπινων όντων που μοιράζονται μια κοινή εδαφική περιοχή, υπάγονται σε μια κοινή εξουσία και έχουν τις ίδιες υποχρεώσεις και τα ίδια δικαιώματα. Στη δεύτερη περίπτωση (π.χ. Γερμανία, Ελλάδα, Βαλκάνια, Πολωνία) προωθείται η αντίληψη του έθνους σαν μια αρραγής οργανική μονάδα, προικισμένη με μια μυστική «ψυχή» και αποστολή που έλκει την καταγωγή του από τα βάθη της αρχαιότητας και χάνεται στο χρόνο.»

και

«Στη συγκρότηση του νεοελληνικού έθνους βασικό ρόλο έπαιξαν οι ιδέες του Γερμανικού Ρομαντισμού και της θεωρίας περί «πολιτισμικής συνέχειας». Οι Νεοέλληνες θεωρήθηκαν απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων, οι οποίοι θα έπρεπε να ανταποκριθούν στο αρχαϊκό μεγαλείο. Σημαντικό ρόλο στη συγκρότηση και την κατασκευή του νεωτερικού ελληνικού έθνους έπαιξαν οι διανοούμενοι, οι οποίοι επηρεασμένοι από την ευρωπαϊκή σκέψη προσπάθησαν να διαδώσουν την εθνική ιδέα με σκοπό την απελευθέρωση από τον Οθωμανικό ζυγό αλλά και τη συγκρότηση ενός ενιαίου έθνους-κράτους. Μετά το 1821 και την πρώτη δημιουργία του νεοελληνικού κράτους, οι διαφορετικοί εθνοτικοί πληθυσμοί στο εσωτερικό της επικράτειας απαιτούσαν την ομογενοποίηση για την ορθότερη λειτουργία του κρατικού μηχανισμού. Η πολιτική και πολιτιστική συνοχή επιτεύχθηκε πολλές φορές με τη βία. Δεν υπήρχε κάτι ιδιαίτερα κοινό που να ενώνει τις διαφορετικές εθνοτικές ομάδες του ελλαδικού χώρου. Το ιδεολογικό οπλοστάσιο ενισχύθηκε από την προσπάθεια των Ελλήνων διανοουμένων να απαντήσουν στο περίφημο βιβλίο του Γερμανού Fallmerayer (Ιστορία της χερσονήσου της Πελοποννήσου κατά τους Μεσαιωνικούς Χρόνους), στο οποίο υποστήριζε ότι η καταγωγή των «σύγχρονων» Ελλήνων όχι μόνο δεν προέρχεται από τους αρχαίους Έλληνες αλλά αντίθετα ότι οι Νεοέλληνες είναι ως επί το πλείστον σλαβικά φύλα. Οι Έλληνες διανοούμενοι, μέσω των επιστημών της Ιστορίας και της αναδυόμενης τότε Λαογραφίας, προσπάθησαν να δώσουν τις απαντήσεις στον Fallmerayer με αποτέλεσμα να οδηγηθούν στην «επινόηση παράδοσης» (Hobsbawm) ώστε να επιβεβαιώσουν τους ισχυρισμούς τους.»

Επώδυνον έννεν; Να διαπιστώνεις ότι υπάρχουν "αιρετικές" απόψεις που καταρρίπτουν  ότι σε εμαθαίναν οι εθνοκεντρικοί δάσκαλοι σου (εντός και εκτός οικογένειας). Ζαττίν όπως τζιαι με την ύπαρξη θεού τζιαι τα "ελληνορθόδοξα ιδιεώδη" (άλλον ανέκδοτον τζιαι τούτον).

Που θέλω να καταλήξω; Για να δούμεν άσπρη μέρα στην Κύπρο πρέπει να διαμορφώσουμεν ΚΥΠΡΙΑΚΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ. Τζιαι μεις τζιαι οι τόπακες τουρκαλλάες. Ούτε νέα γλώσσα θέλουμεν ούτε νέα ήθη/ έθιμα/ παρελκόμενα. Δες τους αργεντινούς με τους ισπανούς ή τους βραζιλιάνους με τους πορτογάλλους. Ούλλα ίδια εκτός που τη σημαία τζιαι τον εθνικόν ύμνον. Αλλά λαλούν "εθνική Βραζιλίας, Χιλής, Αργεντινής κ.λ.π." τζιαι εννοούν το ρε αδερφέ! Τζιαι εν λαλούν είμαι ισπανο-αργεντίνος τζιαι πορτογαλλο-βραζιλιάνος! Έχουν νουν οι αθρώποι!

Όϊ σαν εμάς τους σχιζοφρενείς ελληνο-τουρκο-κύπριους!

Stay cool and keep rocking! 

Stay cool

Ανακάλυψα την τασιηνόπιτταν!!!

Και η τασιηνόπιττα αυτή ονομάζεται Γραμμικό Πάρκο Πεδιαίου. Έσιει τζιαιρόν που ελάλουν πόσον ωραία θα ήταν να εμπόρουν να πηέννω δουλειά με το ποδήλατο χωρίς να φοούμαι ότι εννά με φάει λάχανο κανέναν αυτοκίνητο. Πριν έναν χρόνο εδοκίμασα το τζιόλις, μέσω Λατσιών (το σπίτι μου εν πίσω που τη Κάλσπεργκ) τζιαι μετά κατά μήκος της λεωφόρου Αθαλάσσας ως τη δουλειά μου στην Έγκωμη. Μιαν ώρα με το ρολόϊ να πάω τζιαι μια να στραφώ, δηλαδή μόλις μισήν ώρα παραπάνω παρά με το αυτοκίνητο, χωρίς να κρούζω πεζίναν αλλά μιλλούες. Όμως τζείνη η λεωφόρος Αθαλάσσας ήταν κίνδυνος θάνατος, με τόσην κίνηση τζιαι χωρίς ποδηλατόδρομους. Οπότε επαρέτησα.

Πρόσφατα ήρτεν μου μια επιφοίτηση, όϊ του αγίου πνεύματος, διότι εν υπάρχει, μια έμπνευση τέλος πάντων, μήπως τζιαι υπήρχεν καμμιά μεσοβέζικη λύση, τύπου να φορτώνω το ποδήλατο πα' στο αυτοκίνητον τζιαι να το παίρνω ως ένα σημείον, τζιαι που τζαμαί να συνεχίζω ποδηλατικώς. Ε, λοιπόν, εσκέφτηκα το τζιαι έγινεν (που λαλούν τζιαι οι απατεώνες οι τράπεζες).

Δείτε δίπλα ήντα λεωφόρον πεζόδρομον/ ποδηλατόδρομον έσιει κατά μήκος του Πηθκιά! Εφόρτωσα το ποδήλατον στο αυτοκίνητον τζιαι επάρκαρα απέναντι που το Τζιάμπο, δίπλα που την πυροσβεστική. Εκατέβασα το ποδήλατον, τζιαι ακολούθησα τον ποδηλατόδρομον, ο οποίος που το τζιάμπο φτάνει ως το βιβλιοπωλείο Αγρότης απέναντι που την αστυνομία, στο προεδρικό! Που τζαμαί έπιασα τα πεζοδρόμια της Προδρόμου παρά το στρατόπεδο τζιαι έφτασα στη δουλειά μου με πολλά μικρή έκθεση σε αμπαλατοσύνες των αυτοκινητιστών. Τζιαι εξασφάλιση 20-30 λεπτά ωραίας ποδηλασίας κάθε μέρα (τουλάχιστον άμα εν έχω δουλειές μακριά που το γραφείο ή εκτός πόλης). Είμαι σίουρος ότι αν ξεκινήσουμε μαζί με κάποιο αυτοκίνητο εν ώρα αιχμής μέσα στη Στροβόλου, εγώ εννά φτάσω πρώτος. Πόμπα λαλώ σου.

Σήμερα έδωκα καμμιάν εκατοστήν ευρώ τζιαι αγόρασα τζιαι ένα μαραφέττι για να κρεμάζω το ποδηλατούϊν μου στο αυτοκινητίν (αντί να τα ταλαιπωρώ τζιαι τα θκιό τζιαι να μουζώνουμαι τζιόλις), τζιαι εμπήκα σε νέαν εποχήν!! Άτε τζιαι καλούς τετρακέφαλους!

Stay cool and keep rocking!!!

   

Τζιαι το λοιπόν...

Η Συναυλία του Τζιμάκου

Η πρώτη φορά που άκουσα για τον Πανούση ήταν στα τέλη της δεκαετίας του '80, όταν ήμουν δηλαδή πρώτη ή δευτέρα λυκείου, δεν είμαι σίγουρος, αν τζιαι μάλλον ήταν στη δευτέρα διότι έχω μιαν αμυδρή ανάμνηση που το σπίτι ενός κολλητού, του Λουκά (ο τόνος στη λήγουσα please) όπου είχα πάει για να κάμουμεν πρόβα το TNT τζιαι το Highway to Hell των ACDC. Ο Λουκάς μου έβαλε κασέττα (ναι, δεν είχαμεν ακόμα ούτε καν CD) να ακούσω το΄"Κάγκελλα" (νομίζω τζιαι έναν άλλο, το "στης βουλής τα έδρανα αχ και γω να έκλαννα") τζιαι απορούσα γιατί μου το έβαλε, διότι εν εδιανοούμουν κάν ότι υπήρχε ελληνική σκηνή ροκ τότε. Τόση ασχετοσύνη. Παράλληλα επίστευκα ακόμα στο θεό (ήμουν τζιαι θρησκευόμενος) τζιαι ήμουν φανατικός υπέρ της ένωσης με την Ελλάδα, οπότε το ότι δεν μου ετράβησεν το ενδιαφέρον ο Πανούσης μάλλον με εγλύτωσεν που το σιόκ να τον ακούσω λεπτομερώς.

Την περασμένη βδομάδα επήαμεν να τον ακούσουμεν για πρώτη φορά στη Λακατάμια με τους κολλητούς, συμπεριλαμβανομένου τζιαι του Λουκά. Πρέπει να επεράσαν πάνω που 20 χρόνια που την πρώτη φορά που τον άκουσα οπότε ήταν συγκινητικόν όταν άρκεψε με το πρώτο τραγούδι του (τζιαι σήμαν κατατεθέν του) που είχα ακούσει.

Ο τύπος ήταν μια απίστευτη καρικατούρα, ένας θκιάολος ή μάλλον καλλύττερα ένας σάτυρος με την κυριολεκτική σημασία της λέξης. Είσιεν ακόμα τζιαι τα σχετικά φαλλικά εργαλεία (dildo) τα οποία κατείχαν κυρίαρχη θέση σε ολόκληρο το σιώου. Επόνησα τες μασέλλες μου που το γέλιος (που λαλεί τζιαι η Μαριγούλα). Όσοι δεν έχουν δει Πανούση, είναι must εκτός τζιαι αν ένι ακόμα πιστοί/ θρησκευόμενοι τζιαι συντηρητικοί γενικότερα (ευτυχώς εμέναν επεράσαν μου τούτα τα πράματα, βοήθεια μου), οπότε τζιαι μπορεί να ενοχληθούν. Απαριθμώ κάποια highlights:

- Η προσφώνηση του κοινού (κυρίες, κύριοι και ομοφυλόφιλοι)

- Ο πουτσόσταυρος που εξελίσσεται σε σβαστικόπουτσο

- Το ξενέρωμα του μπανιστιρτζιή

- Το κόλλημα σε Χατζηγιάννη, Νταλάρα τζιαι Σαββόπουλο (του οποίου έκλεψε τραγούδι η lady Gaga)

- Το ομιλούν αιδοίο

- Το χορευτικό με το συρτάκι του ζορπά (ρυθμική πασπάλλα)

Και μια αιφνιδίως συγκινητική στιγμή:

Stay cool and keep rocking!!

Ασχολίαστο.

Τα 4 σ(ι)όκ της σχέσης.

Επανέρχομαι μετά μηνός σαν συνέχεια στην προηγούμενη ανάρτηση, και παραθέτω Γούφεια σοφία στο θέμα "βιωσιμότητα σχέσεων" ανδρών - γυναικών. Η πολιτική επικαιρότητα είμαι σίγουρος δεν ενδιαφέρει κανέναν πλέον και για την ώρα.
Οι σχέσεις λοιπόν, ανεξαρτήτως ηλικίας στην οποία προκύπτουν ή προηγούμενων εμπειριών των συμμετεχόντων (στο εξής: τα πιτσούνια), αντιμετωπίζουν διαδοχικά τα εξής σ(ι)όκ:
(1) Το σ(ι)όκ της συμβίωσης: Οι σχέσεις συνήθως περνούν μια περίοδο ραντεβού/ εξόδων, κατά τα οποία τα πιτσούνια ζουν χωριστά (αναλόγως με τη μάμμα αν είναι νεαροί ή κυπραίοι ή σε δικά τους σπίτια). Επειδή στα ραντεβού ντύνεσαι και στολίζεσαι και επειδή κατά τους πρώτους μήνες της σχέσης οι ορμόνες κάνουν τα πιτσούνια να τα βλέπουν όλα όμορφα, υπάρχει μια εξιδανίκευση του έτερου πιστουνιού. Έρχεται λοιπόν μια μέρα, κατόπιν του "μεγάλου βήματος" της συμβίωσης, που τα πιτσούνια αντικρύζουν με σ(ι)όκ το ένα το άλλο εντοπίζοντας "ψεγάδια" όπως οι γαρίλλες στο μάτι, οι διάφορες σωματικές εκκρίσεις και μυρωδιές, η ακαταστασία (ή υπερβολική τάξη), οι παράλογες επιλογές στο φαϊ και την τηλεόραση και πάει λέγοντας. Αυτό το πρώτο σ(ι)όκ το θεωρώ ως το πλέον ήπιο αλλά ενίοτε οδηγεί και μέρος των σχέσεων στο τέλος τους.
(2) Το σ(ι)όκ του "κύκλου": Όταν αρχίσει πλέον και σοβαρεύει το πράμα, έρχεται η στιγμή του περίγυρου των πιτσουνιών να υποβάλει τα διαπιστευτήρια του στο ζευγάρι και να μοιραστεί τη χαρά του. Εδώ μιλούμε για τους συγγενείς (γονείς, αδέρφια, κοντινό συγγενολόϊ) και τους φίλους. Ε, λοιπόν όσοι έχουν περάσει από σοβαρή σχέση ξέρουν ότι μπορεί να τιναχτεί στον αέρα λόγω παρεμβάσεων αυτού του κύκλου (μα μάνα μου που τον ήβρες τούτον τον χίππιν, ρε κολλητέ έσιει δέκα μέρες να πάμεν για πυρούες, κόρη μα ανέχεσαι να μεν πλυννίσκει τα πιάτα κ.ο.κ.). Δυνατότερο από το πρώτο αλλά σίγουρα όχι το χειρότερο.
(3) Το σ(ι)όκ του οικονομικού:  Όπως όλες οι σχέσεις, έτσι και η πιτσουνική εμπεριέχει την οικονομική της διάσταση. Εφόσον πλέον λειτουργούν όλα "πιτσουνικά" δύσκολα υπάρχει και εδώ ανεξαρτησία. Οπότε προκύπτουν προβλήματα στυλ "κοινού ταμείου", ποιος πληρώνει τι, ποιος φκάλλει παραπάνω ριάλια, ποιος ξοδεύει και ποιος αποταμιεύει, αν πρέπει να δίνεται λογαριασμός κ.λ.π. Είναι ένα ύπουλο σ(ι)όκ γιατί εξαρτάται περισσότερο από τα άλλα δύο από τον χαρακτήρα των πιτσουνιών ενώ επηρεάζεται και από τον κύκλο του 2ου σ(ι)όκ (μα πόσα να βάλω του τρίτου ανιψιού μου που παντρέφκεται, πάλε αδίκησεν μας η μάνα σου κ.λ.π.). Προσωπικά το βρήκα ήπιο πριν αλλά έντονο μετά την έλευση του 4ου σ(ι)όκ!!
(4) Το σ(ι)όκ των κοπελλουθκιών:  Θα περίμενε κανένας ότι η έλευση μωρών είναι ενίσχυση και όχι σ(ι)όκ για τη σχέση. Και όμως!! Τα μωρά όχι μόνο φέρνουν ένταση, κούραση, τριβή από μόνα τους (άτε σήκου, κλαίει το μωρό, πού ήσουν όταν έτρωεν τα μούτρα του, εν ασχολείσαι καθόλου α!, μεν φωνάζεις του μωρού, εν τζιαι ήξερεν ότι έννεν αδιάβροχο το κομπιούτερ κ.λ.π.) αλλά επαναφέρουν με ενισχυμένη σφοδρότητα τα πρώτα τρία. Ενδεικτικά αναφέρω, με αριθμό ανά σ(ι)όκ:
(1α) Κομμένες ή αυστηρά περιορισμένες δραστηριότητες αναψυχής πάσης φύσεως για ενήλικες (ναι, συμπεριλαμβανομένου και του σεξ) για τουλάχιστον 10 χρόνια!
(1β) Επιμέλεια φαγητού, αφόδευσης και ύπνου των μωρών για τουλάχιστον 4 χρόνια ως ύψιστη προτεραιότητα
(1γ) Η τηλεόραση παίζει μόνο μίκυ μάους τζιαι στο αυτοκίνητο ακούεις μόνο "ακαντού"
(2α) Μα Γούφη τα νηπιαγωγεία εν συγκρίνουνται με τη γιαγιάν!
(2β) Ρε έσιει τρεις αιώνες να έρτεις για πυρούες ή μάππαν!
(2γ) Γούφη εν βοηθάς καθόλου τη φιλενάδα μου.
(3α) Τι αγόρασες; Τζιαι ποιον ερώτησες πριν το αγοράσεις;
(3β) Έξοδα παιδιάτρου, σχολείου, ρούχων, παπουτσιών, παιχνιδιών, γενεθλίων (δικών και ξένων), μεταφορών, επισκέψεων σε παιδοτόπους κ.λ.π.
(3γ) Γούφη, σκέφτηκες το μέλλον των παιδιών σου; Ασφάλειες, αποταμιεύσεις, δάνεια σπουδών κ.λ.π.

Δεν τα βάφφω μαύρα, εξάλλου η δική μου σχέση διαρκεί πολλά χρόνια και υπόκειται συνεχώς σε σ(ι)όκ. Μέχρι σήμερα αντέχει διότι το έχω πάρει απόφαση (και γω και το πιτσούνι μου) ότι είναι ένας διαρκής αγώνας με πολλές ανταμοιβές, επιστέγασμα των οποίων οι αγκαλιές των δύο γιούδων μου όταν κάνουμε λίγες ώρες να τα πούμε (πέντε λεπτά μετά αρχίζουν οι φωνές αλλά τέλος πάντων). 
Επίσης, δεν αναφέρω την απιστία, διότι δεν τη θεωρώ σ(ι)όκ αλλά το τέλος της σχέσης. Αν και ορισμένες εξαιρέσεις επιζούν της απιστίας, αλλά κατά τη γνώμη μου σε σαθρά πλέον θεμέλια.

Cheers!
Stay cool and keep rocking! 

Αγάπη, Γάμος και...Homo Sapiens

Σαν σήμερα, πριν από 6 χρονάκια (πως περνά το ρημάδι ο καιρός) παντρευτήκαμε η γυναίκα μου και γω. Ενδιαφέρουσα ημερομηνία κιόλας (05/05/2005 ή 5-5-5 όπως έλεγε η υπερμεγέθης αγγελία πάνω από τη δική μας σε μια εφημερίδα). Ο γάμος ήρθε τότε ουσιαστικά να "επισημοποιήσει" μια σχέση που άρχισε ένα δροσερό αυγουστιάτικο βραδάκι στη Λευκωσία, στον πάλαι ποτέ "Σκορπιό" το 1993. Με τη γυναίκα μου γνωριζόμαστε και ήμαστε μαζί στο γυμνάσιο (ανταγωνιστές "καλοί μαθητές"), στο δε λύκειο στην ίδια τάξη, και υπήρξαμε ως εκ τούτου ο ορισμός του "μαθητικού έρωτα" που μετουσιώθηκε μετά σε σοβαρή σχέση, επισημοποίηση (αρραβώνας σε εκκλησία (!!!), γάμος) και εσχάτως σε οικογένεια, με την έλευση στο μάταιο τούτο κόσμο δύο κοπελλουδιών που τον έχουν από τότε κάνει λιγότερο μάταιο. Είναι χαρακτηριστικό ότι στα 37 μας πλέον και οι δύο, έχουμε ζήσει σχεδόν τη μισή ζωή μας παρέα. Άλλο ενδιαφέρον στοιχείο είναι ο αριθμός "19". 19/07/1974 γεννήθηκα εγώ, 19/10/1974 η γυναίκα μου. 19 Απριλίου είχαμε και οι δύο από μια αποφοίτηση απο πανεπιστήμιο. 19 Απριλίου είναι επίσης η μέρα που αρραβωνιαστήκαμε. Άρα είναι εύκολο να προσδιοριστεί ο "τυχερός" αριθμός μας.
Θυμάμαι στην Ελλάδα, όποτε ανέφερα πόσα χρόνια είμαι με τη γυναίκα μου, τις εκφράσεις και επιφωνήματα δέους από τους εν Θεσσαλονίκη αδερφούς. Τους έκανε εντύπωση αρχικά πόσο μικροί είχαμε μπει στα "βάσανα" και στη συνέχεια το πόσο καιρό είχαμε αντέξει ο ένας τον άλλον. Στην Ελλάδα, και δη τις μεγαλουπόλεις, οι μακροχρόνιες σχέσεις είναι item. Στην Κύπρο και άλλες επαρχιακές καταστάσεις, όχί τόσο, αν και οι νεότεροι φαίνεται να έχουν αρχίσει να αλλάζουν την κατάσταση. Και να αυξάνουν δυστυχώς τα διαζύγια.
Διαβάζοντας ένα από τα βιβλία με εντυπωσιακό αντίκτυπο στη ζωή μου, το εν τη δεκαετία του '60 συγγραφέν από τον Desmond Morris "The Naked Ape", κατάλαβα πολλά πράγματα και απομυθοποίησα μεγάλους μύθους περί των σχέσεων ανδρών και γυναικών. Η μονογαμία αγαπητοί, σύμφωνα πάντα με την ζωολογικής σκοπιάς ανάλυση του "Γυμνού Πιθήκου", είναι μια νεωτερική τάση του ανθρώπινου είδους (μόνο μερικών δεκάδων χιλιάδων χρόνων δηλαδή). Όλοι οι πρόγονοι μας εκ του βασιλείου των πιθήκων είναι πολυγαμικοί. Ο συγγραφέας περιγράφει τα εξής στάδια που αφενός εξηγούν την χρησιμότητα της μονογαμικότητας για την επιβίωση του είδους αλλά παράλληλα και την τάση μας για την "απαγορευμένη" πολυγαμία:
- Πριν από εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια συνέβη αλλαγή στο κλίμα της γης, με αποτέλεσμα να δημιουργηθούν τεράστιες πεδιάδες στη θέση του τροπικού δάσους που υποχωρούσε λόγω λειψυδρίας.
- Οι σκαρφαλωμένοι στα δέντρα και ασφαλείς πρόγονοι μας στις περιοχές αυτές, αναγκάστηκαν τότε να έρθουν σε επαφή με ένα άγνωστο και εχθρικό έδαφος, με έχθρούς κατέχοντες υπεροπλία σε αισθήσεις, δόντια, νύχια και μυϊκή δύναμη. Βρέθηκαν έτσι μπροστά σε άμεσο κίνδυνο εξάλειψης.
- Η βέλτιστη τακτική αντιμετώπισης του κινδύνου παρέπεμψε σε ανάγκη μεγαλύτερου εγκεφάλου (γιατί αυτή και όχι άλλη δεν ξέρω). Ένα εξυπνότερο πλάσμα θα μπορούσε να διαφύγει καλύτερα, ή να εφεύρει όπλα και εργαλεία (ελλείψει φυσικών) για να πολεμήσει.
- Μεγαλύτερος εγκέφαλος και νοημοσύνη προϋπόθετε μεγαλύτερη παιδική ηλικία (τα πιθηκάκια μόλις γεννηθούν έχουν τη δύναμη να γαντζώνονται στη μάνα τους, ενώ σε ηλικία μόλις ενός έτους φτάνουν στο μέγιστο μέγεθος εγκεφάλου - συγκρίνετε αυτό με τους ανθρώπους).
- Μεγαλύτερη παιδική ηλικία προϋπόθετε περισσότερο χρόνο προσκόλλησης στους προστάτες γονείς
- Μεγαλύτερη διάρκεια προσκόλλησης προϋπόθετε μεγαλύτερη ευθύνη από τους γονείς άρα και μεγαλύτερη ανάγκη συνεργασίας τους.
- Έτσι οι μεν άντρες έπρεπε να επιστρέφουν μετά το κυνήγι στη συγκεκριμένη σύντροφο με φαγητό για το μωρό (αντί στην πιο ζουμερή και ακμαία γκομενίτσα που θα έβρισκαν) και οι γυναίκες να μην υποκύπτουν στα θέγλητρα του επόμενου κυρίαρχου αρσενικού που θα περνούσε αλλά να επικεντρώνονται στη φροντίδα των παιδιών τους.
- Γεννήθηκε έτσι (όπως και σε άλλα είδη που είναι μονογαμικά όπως εμείς) η ανάγκη δημιουργίας δεσμού ανάμεσα σε ένα άντρα και μια γυναίκα. Αυτό βέβαια δεν έγινε από τη μια μέρα στην άλλη ενώ δεν εξαλείφθηκαν και οι άλλες "προδιαθέσεις" που κουβαλούσαμε από τους προγόνους μας. Και τις κουβαλούμε μέχρι σήμερα.
- Από τους μηχανισμούς που επιστρατεύτηκαν και εξελίχτηκαν για να προωθήσουν την αναγκαία μονογαμικότητα ήταν ανάμεσα σε άλλα το σεξ και ιδιαίτερα ο οργασμός. Η γυναίκα είναι το μόνο θηλυκό του ζωικού βασιλείου που έχει οργασμό (αυτό προς επιβεβαίωση). Ο δε άντρας έχει το μεγαλύτερο πέος ανάμεσα στα "ανθρωποειδή/ πιθηκοειδή". Άλλα "ζουμερά" περιλαμβάνουν την ανάπτυξη του γυναικείου στήθους. Στους συγγενείς μας του ζωικού βασιλείου το στήθος των θυληκών είναι επίπεδο, με θηλές σαν καλαμάκια για να υποβοηθούν το θηλασμό. Στις γυναίκες, το στήθος ως σχήμα και υφή δεν έχει κανένα άλλο ρόλο εκτός από το να υπενθυμίσει στον άντρα τα θέλγητρα των οπισθίων, τα οποία οι πρόγονοι μας έβλεπαν σε πρώτο πλάνο όντας στα 4 αλλά στην εκ του ορθίου θέση που λάβαμε (άλλη μια εξέλιξη που συχετίζεται με την ανάπτυξη του εγκεφάλου) έπρεπε να αναπτυχθεί ένα "υποκατάστατο" πρόκλησης. Την μη πρακτικότητα του στήθους και τη δυσκολία θηλασμού των βρεφών θα σας την επιβεβάιώσουν όλες οι μανούλες, ειδικά συγκρινόμενο με τα σύγχρονα πιπερά. Σαν παρένθεση, ένα άλλο εντυπωσιακό που εικάζει ο συγγραφέας είναι η ανάπτυξη του χαμόγελου. Αναφέρεται σε μια τρομαγμένη, πρωτάρα μάνα με σχετικά χαμηλή ακόμη νοημοσύνη, η οποία μόλις έχει γεννήσει ένα θορυβώδες βρέφος. Το χαμόγελο αναπτύχθηκε (στο βρέφος) για να καθησυχάσει τη μάνα ώστε να μην εγκαταλείψει το νεογέννητο αβοήθητο. Ή κάτι τέτοιο. Anyway.
- Έτσι, ακόμα και σήμερα, ενώ είναι προφανές ότι ένα μονογαμικό ζευγάρι με υγιή σχέση είναι το πλέον ιδανικό περιβάλλον για παιδάκια, άντρες και γυναίκες ξενοκοιτούν εκ φύσεως παρά την αγάπη τους για το "έτερον ήμισυ". Οι άντρες γκομενάκια με ωραία σεξουαλικά δείγματα προς διαιώνιση των γονιδίων (καμπύλες, στήθος κ.λ.π.), οι δε γυναίκες άντρες υπεροχής με ενδείξεις ακμαιότητας, εμπειρίας και αξιοπιστίας. Απολύτως φυσιολογικό λοιπόν, και τέρμα οι τύψεις, νοουμένου ότι κοιτάζετε αλλά δεν αγγίζετε...
Το όλο θέμα έχει πολύ "ψωμί",΄το οποίο θα περιλάβω σε μελλοντικό άρθρο. Do come back!!

Cheers!!!