Τα σημερινά ανορθωσιατούθκια μπορεί να στεναχωρκούνται λλίον με τα τελευταία χαϊρκα της ομάδας αλλά ειδικά αν εγεννηθήκαν την δεκαετία του '90, ξέρουν ότι η ομάδα τους εν η δεύτερη πιο επιτυχημένη της τελευταίας 20ετίας, πίσω μόνον που το αποέλ, τζιαι η πρώτη που εμπήκεν στους ομίλους του champion's league (τζιαμέ που ότι τζιαι να κάμει η αποελάκκα, πάλε "η δεύτερη" ένει). Τζείνον που εν ηξέρουν είναι το πόσον δύσκολο ήταν παλιά να είσαι ανορθωσιατούϊν, ειδικά αν ήσουν λευκωσιατούϊν.
Εγεννήθηκα τζιαι εμεγάλωσα στη χώραν, τζιαι ειδικά στην Αγλαντζιάν, έναν τόπον που έχω την εντύπωσην ότι κυριαρχείται που ομονοιάτες. Ανέκαθεν πάντως είσιεν τζιαι αρκετούς αποελίστες. Οι ανορθωσιάτες ήμαστουν πάντα κάτι σαν παράδοξον, αν τζιαι όταν επροκύπταμεν σε μιαν παρέαν. Η κλασσική ερώτηση: "μα ήνταλως τζιαι είσαι ανορθωσιάτης, αφού εν είσαι που το Βαρώσιν. Άσε που εν πιάννει τίποτε τούτη η ομάδα". Sad but true.
Είσιεν μας θωρείτε κάμει προσηλυτισμόν ένας φανατικός ανορθωσιάτης θείος που την Δερύνειαν, ελλείψει τζιαι οικογενειακής/ πατρικής "καθοδήγησης" (ο τζιύρης μου ήταν ήπιος οπαδός του Ολυμπιακού Λευκωσίας που ήταν όπως τζιαι τωρά στην ανυποληψίαν) τζιαι εβρεθήκαμεν αγλαντζιώτες ανορθωσιάτες, όπως τες μούγιες μες στο "γάλαν" τότε.
Η παιδική/ μαθητική μου ηλικία εκτυλίχτηκεν κατά την περίοδον 1974-1992, όταν επήα στρατόν. Για τους νεόττερους που εν την εφτάσαν ή αθθυμούνται, τούτη ήταν η χρυσή περίοδος της ομονοιάκκας, με μικρά διαλείμματα που το αποέλ. Είσιεν κάτι παίκτατσους όπως ο Καϊάφας, ο Κανάρης, ο Κάντηλος, ο Άντωνας, ο Χαρίτου, ο Τζιεβίζοφ κλπ. τζιαι εν επαίζετουν. Το αποέλ είσιεν τους Παντζιαράες, τον Μούρς, τον Μακτέρμοτ της Λίβερπουλ (στα γεράματα του) τζιαι εκόντραρεν την λλίον. Ήταν τζιαι η αέλ καλή με κύπελλα, έπιασεν τζιαι έναν περίεργον πρωτάθλημαν ο πεζοπορικός (ομάδα της Σκάλας που μετά ενώθηκεν με την έπα τζιαι εκάμαν την σημερινήν, τζιαι μισησμένην για τους ανορθωσιάτες, άεκ Λάρνακας) αλλά η ανορθωσάκκα τίποτε. Έκαμνεν καμμιάν καλήν πορείαν (3η, άτε 2η καμμιάν φοράν που ήταν κάτω το αποέλ) τζιαι ως τζιαμέ. Ο τελευταίος της τίτλος ήταν το 1975, αμέσως μετά την εισβολήν, όταν έπιασεν το κύπελλον σε τελικόν με το παραλίμνι. Το τελευταίον πρωτάθλημαν της εχάννετουν στο μακρινόν 1963. Είσιεν βέβαια 6 πρωταθλήματα τζιαι έξι κύπελλα, ήταν τρίτη δηλαδή σε τίτλους αλλά κανένας συνομήλικος εν αθθυμάτουν έτσι πράματα μες στην παντοδυναμίαν των άλλων. Δράμαν.
Όταν μεγαλώννει κανένας εν εύκολον να ξεχάσει πόσον άσπλαχνα εν τα κοπελλούθκια αναμεταξύν τους, πόσην κατζίαν μπορούν να φκάλουν . Οι ομονοιάτες, οι αποελίστες παρέες εκάμναν μου φοβερές καζούρες όποτε εγελιούμουν να μιλήσω για την ανόρθωσην, σε σημείον που εσκέφτουμουν να κάμω το αδιανόητον: να αλλάξω ομάδαν!!!! Αλλά κάποιου είδους μαζοχιστική αφοσίωση εκράταν με τζιαμέ, μονίμως σιηφτόν αλλά τζιαι με τες σπάνιες χαρές όταν εδέρναμεν τους "μεγάλους".
Κάποιαν στιγμήν έκαμεν γήπεδον η ομάδα (ώσπου να παν εις το "θρυλικόν" ΓΣΕ στο Βαρώσιν τάχατες) τζιαι που τζιαμέ τζιαι τζει άρκεψεν να αλλάσσει η κατάσταση. Ανάλαβεν τζιαι ο εοκαβητατζής ο Κίκης με το Sunrise της Αγιάνναπας τζιαι ξαφνικά, τα χρόνια του λυκείου πιον εθώρουν την ανόρθωσην να κοντεύκει σημαντικά τον τίτλον. Ήρτεν τότε τζιαι μια πρώτη φουρνιά παιχτών (Ομπίκου, αδερφοί Παναγιώτου, Ππούνας, τζιαι ο τρισμέγιστος Τιμούρ στα νιάτα του) τζιαι ήμαστουν συνέχεια μες τες διεκδικήσεις.
Έλα όμως που εν ελάλεν να έρτει η "ευλοημένη ώρα" του τίτλου. Ήταν όπως την καταραμένην η ομάδα. Όπως την πόλην της που έμεινεν μια μαύρη τρύπα στην ιστορίαν τούτου του γέρημου τόπου. Μιαν ο Κόκιτς με τον Ιωάννου του αποέλ, μιαν ο Σαββίδης με τον Τούτιτς της ομόνοιας, εμπήχτηκεν μας τζιαι ο απόλλωνας με τους Πεσίροβιτς, Πτακ, Σπόλιαριτς, Γιαγκουδάκην, Πίτταν τζιαι στην πηγήν εφτάνναμεν, νερόν εν επίνναμεν. Ως τζιαι οι απολλωνίστες επεριπέζαν μας πιον με θκιό πρωταθλήματα πάνω στη ράσιη μας. Αιώνιοι δεύτεροι. Καμός μεγάλος. Αποκορύφωμαν το τελευταίον ματς της περιόδου 1993-1994, όταν μας επέθανεν ο Σπόλιαριτς με το γελοίον τζιαι στημένον γκολ που έβαλεν του Χαρίτου 5 λεπτά πριν την λήξην, χωρίς το οποίον θα επιάνναμεν τον πρώτον τίτλον μετά που 30 χρόνια.
Έπρεπεν να φύω που τον "ομφαλόν της γης" για να πιάσει η ομάδα τον πρώτον της τίτλον, σε τζείνον το μοναδικόν πρωτάθλημαν των τριών γύρων το 1994, όταν η ομόνοια επήεν τζιαι αυτοκτόνησεν τρεις αγωνιστικές πριν το τέλος. Είχαμεν τότε μόνον τρεις ξένους (Σάμπουριτς, Κόκιτς, Μαγκτί Τολπά) τζιαι οι υπόλοιποι ήταν παίκτες μιτσιοί, κυπραίοι, δημμένοι με την ομάδα τζιαι εκάμαν με τον Μιτόσεβιτς μιαν δυναστείαν που εκυριάρχησεν μέσα σε τζείνην την δεκαετίαν, φτάνοντας ανάμεσα σε άλλα τζιαι σε τέσσερις σερί τίτλους. Παράλληλα εσύναεν ότι καλλίττερον που την αγοράν τζιαι εκτύπαν τζιαι διακρίσεις στην Ευρώπη. Μεγαλεία. Τζιαι ο Γούφης σου ήταν Θεσσαλονίκη τζιαι εν εσιαίρετουν τίποτε που κοντά. Ακόμα τζιαι τζιαμέ μουσουπεκλίκκιν.
Ευτυχώς το 2004 που εστράφηκα είσιεν εμπιστευτεί η διοίκηση τον Τιμούρην, που με τον μαφίαν αλλά τσιάκκον Παντελή επιάσαν τέσσερις τίτλους σε τέσσερα χρόνια τζιαι φυσικά εβάλαν μας στους ομίλους για πρώτη φορά στα χρονικά. Τζιαμέ εφάμεν για πάντα τη σχετική χαρά που τους μεγάλους της χώρας. Σε τούτον είμαστεν άφταστοι. Αν τζιαι σιαίρουμαι φέτος που πάει καλά το αποέλ, τζιαι σιαίρουμαι διπλά ακριβώς γιατί σιαίρουμαι τζιαι εν μετρώει όπως πρόπερσι. Πάντα ήμουν φίλαθλος τζιαι όϊ οπαδός, τζιαι στην Ευρώπην πάντα ήθελα το καλόν των κυπραίων. Εκτός που πρόπερσι, αλλά αφού το εξεπέρασα φέτος με τα γκολ του Αίλτον, πάει πάσα κακόν.
Μετά τες ασιήμιες των κοράκων που εδώκαν πας στο φαϊν τζιαι εποκουππίσαν το τραπέζιν το 2008, που εθκιώξαν τον Τιμούρην τζιαι εστείλαν φυλακήν τον Παντελή, εν έχουμεν κάμει χαϊριν τζιαι τα πέτρινα χρόνια καραδοκούν. Πέρκιμον, για ούλλα τούτα τα ανορθωσιατούθκια της χώρας που τωρά σιύφκουν την κάραν στην καζούραν των συνομηλίκων τους να εν προσωρινή η πάθησις τζιαι να ανεβεί ξανά ο φοίνικας που τον σταχτόν του. Ακόμα παραπάνω, πέρκι κάμουν κανέναν απροσδόκητον evolution leap οι χαζοκούμπαροι τζιαι ανοίξει το Βαρώσιν να αρκέψουν να υπάρχουν τζιαι άσιλα βαρωσιώτικα ανορθωσιατούθκια, να μεν φοούμαστεν ότι εννά καταντήσουμεν Ανορθωσις Σκάλας (μπλιαχ! no offense στους φίλτατους σκαλιώτες).
Ως τότε, STAY COOL AND KEEP ROCKING!!!
Άλλοι τσιαιροι τότε Γούφη μου τσιαι όπως τα νιάτα μας έχουν περάσει ανεπίστρεπτη. Πάντως παρόλο που τσείνα τα χρόνια εν επιάσαμεν τίποτε, για μένα ήταν οι καλλύτερες μου στιγμές σαν Ανορθωσιάτη. Να ακούεις τι μάππαν που το ραδιούιν (το β' ημίχρονο μόνο) τσιαι να καρτεράς να πεί κάθε τέταρτο το σκορ που τους άλλους αγώνες για να μάθεις πόσα πόσα η Ανο, να καρτεράς να βρεθεί κανένας γνωστός να προσφερτεί να σε πάρει μάππαν (όπως ξέρεις ούτε μένα ο παπάς μου εν ασχολείται με τη μάππαν), κάποτε σκαστοί με ότο-στοπ να πάμε σκάλαν ή Δασάκιν. Ωραίες εποχές. Τωρά εν το διασκεδάζω τόσον, όσο παλιά για διάφορους λόγους.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔκυο που τις στιγμές (5-6 στο σύνολο) που εν θα ξιάσω ποττέ ως Ανορθωσιάτης είμαστεν μαζί. Τσείνο το γκόλ του Απόλλωνα που αναφέρεις πιο πάνω ενώ το μισό Παπαδόπουλος έκαμνε το γύρο του θριάμβου (εμείς συγκρατημένοι όπως πάντα εκαρτερούσαμεν πας την νότιαν σαννα τσιαι εξέραμεν ότι κάτι εννα πάει στραβα) τσιαι το 2-2 με την ομόνοια το 94 μόλις πριν φύουμε για σπουδές με το ασύλληπτο σουτ του Καστάνα στο 90'. Ακόμα ακούω τες κραυγές αγωνίας μας (τσιαι της μισής κερκίδας) μόλις έπιασεν την μάππαν: 'Μεν σιουττάρεις, μεν σιουττάρεις' τσιαι μετά ήρτεν η λύτρωση. Τσείνη τη στιγμή έγω εκατάλαβα ότι έκλεινε το κεφάλαιο της παλιάς Ανο σαν λούζερ τσιαι άννοιεν ένα καινούριο, πιο ένδοξο. Όπως έκλειεν τσιαι για μας η παιδική και εφηβική ηλικία τσιαι εμπαίναμε πιον στην ενηλικίωση.
Γούφη μου.......... ο Κίκης εν το Nissi Beach που έσιει όι το Sunrise (το οποίο Sunrise εν στον Πρωταρά τσιαι όι στην Αγιάναπαν).
ΑπάντησηΔιαγραφήΕπίσης ο Κίκης παλία σε μια συνεντευξη του (τότε που κάποια πράματα ήταν ακόμα ταμπού)είπεν ότι εν υπηρξεν ποττέ ΕΟΚΑ Β', μόνον μιαν ΕΟΚΑ είσσεν. Εσύ ίντα τον αποκαλείς Εοκαβητατζή;
Τελικά η γνώσεις σου στην ιστορία τσιαι τη γεογραφία της Κύπρου εν λλίες.
Ουπς! Μεγάλη πατάτα το Sunrise αντί του Nissi Beach. Έθθα το σβήσω ακριβώς για να φαίνεται η...αμορφωσιά μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌσο για τες ΕΟΚΕΣ, έσιει κάτι κοπέλια αριστερούς που αμφισβητούν ακόμα τζιαι την..πρώτην ως ..αστικον μύθον. Όπως τζιαι να'σιει, εν ιστορία. Πέρκι έρκουνται καλλίττερες μέρες.