Πόσον αντίφαση εν η συνεργασία ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ;

Πριν αναφέρω θκιό κουβέντες δικές μου, παραθέτω ορισμένες κάποιων άλλων οι οποίες έχουν έμμεσην σχέσην με το όλον πνεύμαν της ανάρτησης:

"All forms of politics are dirty my friend. Democracies, dictatorships, variations on one theme: please the mob"
Σκηνή που το πρώτον επεισόδιο της σειράς "Winds of War"

- "Ο Ναπολέων Βοναπάρτης ομολογεί πως «ο ηγέτης είναι έμπορος ελπίδας»."
- "Ο φιλόσοφος Bertrand Russel διαπιστώνει πως «κανένας άνθρωπος ούτε ομάδα ούτε έθνος δεν μπορεί να ενεργήσει ανθρώπινα ή να σκεφθεί σωστά υπό το κράτος ενός μεγάλου φόβου.»"
- "«Το όνειρο που βλέπουμε ξυπνητοί είναι η ελπίδα», είπε ο Αριστοτέλης." - "«Είναι το χειρότερο κακό», είπε ο Νίτσε, «διότι παρατείνει τα βάσανα των ανθρώπων»."
- "όπως λέει μία γερμανική παροιμία «Οι δυνατοί έχουν θέληση, οι αδύναμοι έχουν ελπίδα»."
- "Ολοκληρώνοντας την ανάλυσή του για το φόβο ο Αριστοτέλης αποκαλύπτει πως, για να καλλιεργηθεί ο φόβος, «δεῖ τινα ἐλπίδα ὑπεῖναι σωτηρίας, περὶ οὖ ἀγωνιῶσιν.» Πρέπει, δηλαδή, να υπάρχει μία ελπίδα, κάτι για το οποίο να αγωνιούν, γιατί αυτός που δεν ελπίζει, δεν φοβάται!"
- "«Δεν ελπίζω τίποτα, δεν φοβάμαι τίποτα, είμαι λεύτερος!»"

Εν ήταν πολλά έννεν; Πάμεν στα δικά μου τωρά, όσον πιο σύντομα μπορώ.

Σαν άθρωπος που αυτοπροσδιορίζομαι πλέον ως "αριστερών πεποιθήσεων", "προοδευτικός" κλπ. κλπ. (αν τζιαι οι ταπέλλες εν μου αρέσκουν), ευχαριστήθηκα εν μέρει που το αποτέλεσμαν των εκλογών στην Ελλάδα, καθαρά διότι για πρώτη φοράν ήρτεν πρώτη δύναμη μια (φαινομενικά) αριστερή πολιτική παράταξη. Εδυσαρεστήθηκα παράλληλα που η ΧΑ επαρέμεινεν στα ποσοστά της, δείχνοντας το σαφές έλλειμαν πολιτικής μνήμης τζιαι νοημοσύνης των σύγχρονων Ελλήνων. Συνολικά επίσης, εν δυσάρεστον ότι τα ποσοστά της "συντήρησης" στην χώραν επαραμείναν αρκετά ψηλά ώστε ο νικητής των εκλογών να μεν μπορεί να είναι αυτοδύναμος. Με αποτέλεσμαν να είναι οι συνεργασίες απαραίτητες.

Σαν παρένθεσην, πρέπει να επαναλάβω ότι το σύστημαν εν σαθρόν τζιαι πρέπει να αλλάξει. Υπάρχουν θκιό κυρίως τρόποι να αλλάξει το σύστημαν: η βία, τζιαι η αποχή. Κάποιοι ισχυρίζονται ότι μπορεί να αλλάξει τζιαι "εκ των έσω", ειρηνικά. Η ιστορία ως σήμερα εν τους δικαιώννει, αν τζιαι εύχομαι να έχουν τελικά δίκαιον, διότι απεχθάνομαι τη βίαν. Η δε αποχή εν μια αφηρημένη έννοια, τζιαι θέλει πολύν τζιαιρόν να δουλέψει (όπως δείχνει ας πούμεν η σταδιακή απαξίωση της θρησκείας, του κατ'εξοχήν εξουσιαστικού συστήματος).

Επίσης, αν τζιαι βλέπω πως λειτουργεί η Ευρωπαϊκή Ένωση, με τεράστια ελλείμματα ως προς τα διεθνιστικά οράματα των εμπνευστών της, εξακολουθώ να την θωρώ ως την πρώτην συγκροτημένην διεθνιστικήν προσπάθειαν στον πλανήτην, η οποία μπορεί να αποτυγχάνει οικτρά σε αρκετούς τομείς (λόγω των εθνικιστικών αντιστάσεων στα κράτη-μέλη τζιαι φυσικά τους κεφαλαιοκράτες που τα μανιπιουλάρουν) αλλά δείτε μόνον πόσον μακρινή φαντάζει μια πολεμική σύγκρουση ανάμεσα σε μέλη της. Έτσι θεωρώ πιο μεγάλον στοίχημαν τζιαι ρίσκον (άρα τζιαι πιο γενναίον) να παλαίψει η Ελλάδα μέσα στην Ε.Ε. παρά να αποχωρήσει. Αφενός γιατί οι συνέπειες για την ίδιαν εν απρόβλεπτες, αλλά τζιαι για την Ε.Ε. ως "πείραμαν" διεθνισμού.

Κλείοντας την παρένθεσην, επανέρχομαι στον τίτλον της ανάρτησης. Εν ξέρω τι κινήσεις έκαμεν ο Τσίπρας, ούτε πόσον "μονόδρομος" ήταν η συνεργασία με τους ΑΝΕΛ, αλλά όποθεν τζιαι να το πιάσεις, υπάρχει αντίφαση. Επανειλημμένα στην Κύπρο υπήρξα θιασώτης της συνεργασίας ΔΗΣΥ-ΑΚΕΛ, θκιό ιδεολογικά αντίπαλων χώρων, για επίτευξην συμφωνίας στο κυπριακόν. Που τούτην την άποψην έθθα επερίμενεν κάποιος να με ενοχλεί η εν λόγω συνεργασία. Πρέπει να σημειώσω όμως ότι ουδέποτε εθεώρησα εφικτήν πολιτικά μιαν διακυβέρνηση ΔΗΣΥ-ΑΚΕΛ. Μπορεί να εν ποσώς πιο επιθυμητή που τες κολοβές ιδεολογικά διακυβερνήσεις με το ΔΗΚΟ τζιαι την ΕΔΕΚ (θκιό ανύπαρκτα που ιδεολογικής άποψης κόμματα) αλλά είναι εξόχως αντιφατική. Πως θα λειτουργούσεν αρμονικά με τόσες διαφορές στο πολιτικόν επίπεδον;

Έτσι τζιαι με τους ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Άλλον να επιδιώξεις συνεργασίες σε κοινά αποδεκτές πολιτικές (π.χ. εναντίον των μνημονίων) τζιαι άλλον να κάμνεις κυβέρνησην όπου συνυπάρχουν "προοδευτικοί" (εφ'όλης της ύλης) τζιαι "συντηρητικοί". Υπάρχει μεν το θετικόν ότι πρόκειται για θκιό πολιτικούς σχηματισμούς που δεν έχουν ξανακυβερνήσει, αλλά πολλά φοούμαι ότι η κατάληξη δεν θα είναι θετική, λόγω ακριβώς τούτης της θεμελιώδους αντίφασης. Είδαμεν το τζιαι δακάτω εξάλλου. Καλλίττερα να εξεκαθαρίζαν που τα τωρά τα πράματα, να αποτείνετουν ο Τσίπρας καθαρά σε αριστερούς σχηματισμούς τζιαι αν δεν ανταποκρίνονταν να ξαναγίνουν εκλογές ώσπου να καταστεί κάποιος αυτοδύναμος. Πως θα προωθήσεις "διεθνιστικές" πολιτικές με εθνικιστές υπουργούς; Πως θα βελτιώσεις τες κοινωνικές συνθήκες (υγεία, παιδεία κλπ.) με στρατόκαυλους τζιαι ρατσιστές; Πως θα προχωρήσεις σε ριζοσπαστικές ενέργειες τζιαι προοδευτικές τομές όταν η συντήρηση εν μέσα στους "κολπους" σου; Ιδού η απορία...

Ώσπου να καταστεί η προοδευτικότητα αυτοδύναμη, stay cool and keep rocking!