Οι θεολόγοι έννεν καθηγητές

Ως τα 20 μου περίπου, εκουβαλούσα πολλά στερεότυπα της οικογένειας τζ̆αι του σχολείου. Πατρίδα, θρησκεία, οικογένεια. Έλληνας, χριστιανός ορθόδοξος, με καθήκον να κάμω οικογένειαν για το καλόν του έθνους τζ̆αι για να κερδίσω μιαν θέσην στον παράδεισον όταν πεθάνω. Έν έχουν περάσει πολλά χρόνια που τότε που πριν τζ̆οιμηθώ έκαμνα τον σταυρό μου.

Έννεν της ώρας ούτε έσ̆ει μεγάλον νόημαν να ιχνηλατίσω πως, σταδιακά, στα 26 χρόνια που επεράσαν που τότε, επέρασα στο άλλον άκρον. Οϊ μόνον απόρριψα την θρησκείαν, τούτον το οπισθοδρομικόν τζ̆αι σκοταδιστικόν σύστημαν εξουσίας, αλλά αρνήθηκα την πιθανότηταν ύπαρξης του αόρατου φιλαράκου που ούλλοι αποκαλούν θεόν (με τα τόσα διαφορετικά ονόματα τζ̆αι παραλλαγές). Όσον για το "έθνος", ήταν παράλληλη η απομυθοποίηση του τζ̆αι η συνειδητοποίηση ότι εν έναν βραχύβιον κατασκεύασμαν, που μπορεί να υπήρξεν για 100-200 χρόνια κάπως χρήσιμον, αλλά μετά αποτέλεσεν την κύριαν αιτίαν για θκιό παγκόσμιους πολέμους τζ̆αι - το κυριόττερον για έναν Κυπραίον - τον πρωταρχικόν λόγον που ζει στην παράνοιαν του διχοτομικού, "εθνικά καθαρού" στάτους κβο. Ακόμα τζ̆αι τον "ιερόν θεσμόν" της οικογένειας άρχισα να τον θεωρώ ως άλλην μιαν μανίαν των άλλων θκιό κατασκευασμάτων, αφού ήταν προφανές γυρόν μου ότι εν κάμνουν ούλλοι οι αθρώποι για σύζυγοι, πατεράδες ή μανάδες. 

Αρχικά εσ̆οκκαρίστηκα. Μετά εθύμωσα. Με αποτέλεσμαν να θέλω να "διαδώσω την αλήθκειαν" σε ούλλους. Η "δημόσια πλατεία" του facebook επρόσφερεν τούτην την δυνατότηταν, τζ̆αι υπήρξαν αμέτρητες οι ώρες που αφιέρωσα τζ̆αι τα κείμενα που έγραψα, οι συζητήσεις που εσυμμετείχα, οι συναντήσεις που επαρευρέθηκα σε τούτον το πλαίσιον. Μέχρι τζ̆αι ιδρυτικόν μέλος σε όμιλον αθέων έγινα. Είχα σταδιακά εξελικτεί σε μιαν έκδοσην τζ̆είνου που επολεμούσα, δυστυχώς. Είχα γίνει "νεοάθεος", ένας "ευαγγελιστής του αθεϊσμού" τροποντινά. Άρα, εν ολίγοις, άλλος ένας "θρησκευόμενος", απλά που άλλον μετερίζιν.

Ευτυχώς ήταν πολλά πιο σύντομη τούτη μου η φάση. Η ίδια η μεταφυσική φιλοσοφία του αθεϊσμού ουσιαστικά εν επιτρέπει τούτην την αντίφασην. Ο πραγματικός άθεος εν "κηρύττει". Εν θιασώτης της απόλυτης ελευθερίας στην ερμηνείαν του κόσμου τζ̆αι ειδικά στο τι μπορεί να μας περιμένει μετά θάνατον. Αφήνει στον ίδιον το άτομον την ατόφιαν επιλογήν να σταθμίσει τα δεδομένα τζ̆αι να διαμορφώσει την δικήν του "αλήθκειαν" για την ζωήν τζ̆αι τον θάνατον. Έτσι λοιπόν, σταδιακά εγκατέλειψα την προσπάθειαν να πείθω άλλους για το τι να πιστεύκουν στα μεταφυσικά. Αν κάποιος θέλει να προσκυνά κόκκαλα τζ̆αι να θωρεί οράματα εν δικαίωμαν του. Αν θα αλλάξει, τούτον οφείλει να γίνει καθαρά με προσωπικήν διαδρομήν τζ̆αι συνειδητοποίησην.

Τούτη η στάση δυσκολεύκει πολλά όσον αφορά στα κοπελλούθκια. Στο κάτω-κάτω είμαι τζ̆αι γονιός, τζ̆αι το πως μεταχειρίζουνται στο σχολείον τα δικά μου αφορά με, ως υπεύθυνος ενήλικας για λλόου τους. Τζ̆αι κάπου δαμέ ερκούμαστεν στο θέμαν του τίτλου. Τα σχολεία στην Κύπρον δυστυχώς εν χώρος προσυλητισμού τζ̆αι οϊ γνώσης. Προσηλυτισμός σε συγκεκριμένον δόγμαν του χριστιανισμού παιδιόθεν. Προσηλυτισμός στο έθνος, ούτε καν το κυπριακόν, αλλά το ελληνικόν, με αντίστοιχην κατάστασην στα κατεχόμενα για το τουρκικόν. Τζ̆αι φορείς του προσηλυτισμού εν οι δασκάλοι στο δημοτικόν τζ̆αι οι καθηγητές στο γυμνάσιον. Ειδικά στο τελευταίον, οι προσηλυτιστές έχουν τζ̆αι ειδικότηταν, λαλούν τους "θεολόγους".

Αφορμήν να ασχοληθώ με τούτους τους τύπους, που παν τζ̆αι "σπουδάζουν" τάχα "δόγμαν", δηλαδή θεωρούν σπουδήν το να παπαγαλίζουν ασύστολα μαλακίες που εγράψαν κάτι τύποι στην έρημον πριν 2000 χρόνια, ήταν έναν άρθρον στην σχολικήν εφημερίδαν "Δασουπολίτης" που την Ιόλην Νικολάου. Τζ̆αι ο οχετός αντίδρασης σε τούτον που μιαν μερίδαν των εν λόγω "προσηλυτιστών". Ιδού το άρθρον:

Το άρθρον εν η επιτομή της μετριοπάθειας τζ̆αι της ωριμότητας. Βάλλει κάτω κάποια πράματα με νηφαλιότηταν, τζ̆αι προτείνει βελτιώσεις στο πως ο ανήλικος μπορεί να λάβει μόρφωσην/γνώσην (αντί κατήχησην τζ̆αι προσηλυτισμόν) χωρίς να συγκρούεται τούτον με τες μεταφυσικές του αναζητήσεις. 

Η αντίδραση των προσηλυτιστών όμως, όσον προβλέψιμη τζ̆αι να είναι, άλλον τόσον εν δυσκολοχώνευτη. Αντί να απαντήσουν με τα δικά τους (ανύπαρκτα ουσιαστικά) επιχειρήματα, επιλέξαν την οδόν της προσωπικής επίθεσης τζ̆αι των θεωριών συνομωσίας περί "αθέων" τζ̆αι "ανθελλήνων". Μεγάλον ανέκδοτον τούτον, αφού εκτός που φανατικοί εν τζ̆αι παντελώς αδαείς για το πόσον αντιφατικές εν οι έννοιες του (πραγματικού) "ελληνισμού" τζ̆αι της "ορθοδοξίας". Νάμπου περιμένεις όμως που "καθηγητές" που αποκαλούν τους εαυτούς τους "θεολόγους". Αν είχαν στοιχειώδην συναίσθησην του τι σημαίνει "καθηγητής" θα εσ̆ίζαν τα "πτυχία" τους ή έστω θα απαιτούσαν να μετονομαστούν σε "θρησκειολόγους". Αλλά φυσικά, όπως λαλεί ο τίτλος, ένας θεολόγος εν μπορεί να εν "καθηγητής", δηλαδή ένας άθρωπος που "δείχνει το δρόμον" μπροστά. Ένας θεολόγος, εκ φύσεως της "δουλειάς" του, εν μπορεί παρά να κρατά την κοινωνίαν στην σκοταδιστικήν οπισθοδρόμησην. Οι λλίες περιπτώσεις θεολόγων που προσπαθούν να συμφιλιώσουν κάπως τα πράματα με την κοσμικότηταν του σύγχρονου σχολείου εν η θλιβερή εξαίρεση. 

Ξέρω, η ανάρτηση ώζει "επιθετικότητας", αλλά τι να κάμουμεν, ορισμένοι τύποι εν σε αφήνουν να "αγιάσεις".

Ώσπου να "αγιάσω", stay cool and keep rocking!

Ο Σταυρής τζιαι το ελλαδο/κυπριακόν νταραβέριν

Αρέσκει μου πολλά όταν επαληθεύκουνται οι πρώτες μου εντυπώσεις. Όταν άρκεψεν το φετινόν masterchef με τους θκιό Κυπραίους του, τον Σταυρήν τζ̆αι τον Ιωάννην, όσοι ασχολούνται με το εν λόγω reality ελατρέψαν τον δεύτερον όσον εμισήσαν τον πρώτον. Ο Ιωάννης ήταν ευγενέστατος, ικανότατος, διακριτικότατος, φιλικότατος. Ο Σταυρής ήταν αγενέστατος, φανφάρας τζ̆αι προκλητικός. Το μόνον του θετικόν ήταν ότι πολλά νωρίς στο παιχνίδιν έδειξεν δυνατός μαγειρικά. Προσωπικά όμως, εγώ εσυμπάθησα παραπάνω τον Σταυρήν που τον Ιωάννην. Που την αρχήν. Που το ότι εσυστήθηκεν ως "Κυπραίος" αντί ως "Ελληνοκύπριος" (τι μισητός, σχιζοφρενικός αυτοπροσδιορισμός ρε παιδί μου), που το ότι εμιλούσεν με την διάλεκτον διάχυτην στην ομιλίαν του, χωρίς να τον κόφτει ιδιαίτερα αν θα τον καταλάβουν, που το ότι έδειχνεν τσαμπουκκάν παρά φτιαχτήν "καλήν συμπεριφοράν". Ναι, εν άγαρμπος κοινωνικά, σε βαθμόν αναισθησίας, τζ̆αι στην θέσην του θα επρόσεχα πως εκφράζουμαι, αλλά που την άλλην εν μασά τα λόγια του ούτε επαρουσίασεν συμπεριφοράν υποκρισίας, γιατί φαίνεται τύπος που εν του περνά να υποκρίνεται. Αντίθετα, ο Ιωάννης έπαιξεν έναν ρόλον, του "καλού παιδιού". Όσον θετικός τζ̆αι να μου έδειχνεν, τζ̆είνον το επιτηδευμένον "καλαμάρισμαν" του εφακκούσεν μου κέντρον.

Η εξέλιξη του παιχνιθκιού εδικαίωσεν σε μεγάλον βαθμόν την άποψην μου. Το κοινόν σε Ελλάδαν τζ̆αι Κύπρον αναγκάστηκεν αρχικά να παραδεχτεί τον Σταυρήν ως προς τες ικανότητες του, τζ̆αι, σταδιακά, να τον συμπαθήσει, τόσον για την ντομπροσύνην του όσον τζ̆αι - το κυριόττερον - για τον έκδηλον Κυπριωτισμόν του. Εν μια συμπεριφορά που εν μπορεί, αν είσαι ορθολογιστής, να ενοχλήσει κανέναν. Αν νιώθεις πρώτα Κυπραίος, σ̆αίρεσαι που ένας άθρωπος εκπροσωπεί τούτον το πράμαν. Αν νιώθεις πρώτα Έλληνας, ξέρεις ότι μεγάλον μέρος της Κυπριακής ταυτότητας εν Ελληνικόν, τζ̆αι συγχωρείς τον διαχωρισμόν που εισάγεται σε διάφορες περιπτώσεις. 

Για να κάμουμεν μιαν αντιπαραβολήν. Θκιό συμπαίκτες του Σταύρου, ο Γιώργος τζ̆αι η Μάρλεν εν που την Κρήτην. Ηράκλειον τζ̆αι Χανιά αντίστοιχα. Αν δεν το δηλώσουν οι ίδιοι (ευτυχώς εκάμαν το), δεν έσ̆εις ιδέαν ως τρίτος, βάσει ομιλίας, πόθεν είναι. Διότι η κοινή νεοελληνική έσ̆ει μεν προσφέρει ευκολίαν επικοινωνίας στον Ελληνικόν κορμόν, αλλά παράλληλα έσ̆ει ισοπεδώσει τον πληθυσμόν, εξαφανίζοντας επί της ουσίας, τες τοπικές διαλέκτους. Οι λόγοι που η Κυπριακή αντέχει, παρά τον σχολικόν προσηλυτισμόν της κοινής νεοελληνικής, εν πολλά ενδιαφέρον θέμαν, κοινωνιολογικά τζ̆αι άλλωσπως.

Παράλληλα, μεγάλη μερίδα του κόσμου σε Ελλάδαν τζ̆αι Κύπρον, σε μεγάλον βαθμόν αρνείται να αντιληφθεί κάποιες απτές πραγματικότητες. Γι'αυτόν συγχίζει τον τούτον το "χάσμαν" ανάμεσα σε "Κυπραίους" τζ̆αι "εξ Ελλάδος". Στην σύγχρονην εποχήν οι έννοιες "κράτος" τζ̆αι "έθνος" τείνουν να ταυτιστούν. Η Κύπρος εν το μόνον κομμάτιν του "ελληνικού κορμού" που, για λόγους χιλιοειπωμένους, εν έγινeν επαρχία του νεοελληνικού κράτους αλλά ανεξάρτητον κράτος. Έναν κράτος που εν ντε φάκτο διχοτομημένον ακριβώς λόγω εθνοτικών συγκρούσεων, με το 40% του υπό κατοχήν τζ̆αι αμιγώς Τουρκικόν που άποψην σύνθεσης τζ̆αι αυτοπροσδιορισμού του πληθυσμού του. Τζ̆αι που προσπαθεί να επανεντάξει το κατεχόμενον του κομμάτιν μέσα που έναν ομοσπονδιακόν μοντέλον, όπου οι θκιό κοινότητες του νησ̆ιού να μπορέσουν να εμπιστευτούν η μια την άλλην αρκετά ώστε να συνυπάρξουν.

Τούτον καθίσταται αδύνατον όσον η "Ελληνική" (τζ̆αι αντιστοίχως η "Τουρκική") ιδιότητα μπαίνει μπροστά που την "Κυπριακήν". Αν θα συνυπάρξουν οι θκιό κοινότητες, οφείλουν να προτάξουν το τι τους ενώνει (Κυπριακή ιδιότητα) αντί τι τους χωρίζει (Ελληνική/Τουρκική ιδιότητα). Στες ελεύθερες περιοχές, όπου οι πολίτες απολαμβάνουν τα αγαθά ενός κολοβού μεν, ελεύθερου κράτους δε, ήδη τούτη η τάση εκδηλώνεται. Ο Σταυρής έννεν πλέον χαρακτηριστικόν παράδειγμαν μιας μικρής μειοψηφίας, όπως παλιά, αλλά μιας αυξανόμενης μάζας "Κυπραίων", ασχέτως αν ούλλοι συνειδητοποιούν ότι η εθνική τους καταγωγή εν πρόδηλα Ελληνική. Όπως οι Χιλιανοί, οι Παναμέζοι, οι Κοσταρικανοί κλπ. ξέρουν ότι μιλούν Ισπανικά τζ̆αι θρησκεύουν ως καθολικοί χριστιανοί, αλλά έννεν Ισπανοί, εν μια ξεχωριστή εθνική οντότητα, αφού απολαμβάνουν κρατικήν κυριαρχίαν. Δυστυχώς, οι Κυπραίοι Τουρκικής καταγωγής εν απολαμβάνουν, σε μεγάλον βαθμόν εξαιτίας των δικών τους επιλογών, τούτον το αγαθόν. Εμείς που μετέχουμεν της Κυπριακής Δημοκρατίας, θα έπρεπεν να τους στέλλουμεν το μήνυμαν ότι εν εξίσου Κυπραίοι με μας, τζ̆αι ότι θέλουμεν τους μαζί μας, δεχόμενοι φυσικά την διαφορετικήν τους εθνικήν καταγωγήν. Τζ̆αι για να γίνουμεν πιο πειστικοί, πρέπει να αποδεχτούμεν επιτέλους, ότι πρώτιστα είμαστεν Κυπραίοι, όχι Έλληνες. Εκτός φυσικά αν συμφιλιωθούμεν με την ιδέαν της "εθνοτικά καθαρής" λύσης ενός κράτους "έστω μισού αλλά Ελληνικού". Που εν ακόμα πιο ανέφικτον, αφού η Τουρκία ουδέποτε θα ανεχτεί έτσι πράμαν στο "μαλακόν υπογάστριον" της.

Ώσπου να ξεκαθαρίσουμεν, σε Κύπρον τζ̆αι Ελλάδαν, τες προτεραιότητες του αυτοπροσδιορισμού μας, stay cool and keep rocking!