Παρασκευή 27 Σεπτεμβρίου 2013

Βία

Κατά καιρούς, ειδικά αν περνώ φάσην αγχώδην για κάποιο λόγο (έshιει τζιαιρόν ευτυχώς να συμβεί) θωρώ έναν συγκεκριμένον όνειρον. Ξυπνώ, ανασηκώνουμαι στο κρεβάτι τζιαι τζιαμέ κοντά μου, με την πλάτη στο φως ώστε δεν βλέπω τα χαρακτηριστικά του, στέκεται ένας άγνωστος άντρας. Η αντίδραση μου όσες φορές το είδα τούτον το όνειρον εν σχεδόν πάντα η ίδια. Κάποιες φορές φωνάζω του "φύε!!!" αλλά τες παραπάνω φορές σηκώννουμαι πάνω τζιαι μουνταρίσκω τον. Κάποιες δε που τούτες τες φορές, εν το κάμνω απλά στο ύπνο μου, σηκώνουμαι πραγματικά που το κρεβάτι τζιαι τρέχω πάνω στο σημείον που θεωρώ ότι υπάρχει κάποιος, απλά για να διαπιστώσω ότι ήταν εφιάλτης, τζιαι να ακούσω την ανήσυχην ερώτηση της αγάπης μου, πριν η ανησυχία της μετατραπεί σε ενόχληση γιατί την εξύπνησα. Ευτυχώς έshιει τζιαιρόν να το δω, άρα για την ώραν η βοήθεια ειδικού έννεν επιτακτική. Θωρούμεν ως πάρατζιει.
Ποια η σχέση τούτου ούλλου με τον τίτλον; Έννεν προφανής σίουρα. Επειδή όπως είπα είδα το συγκεκριμένο εφιάλτη αρκετές φορές (τζιαι δακάτω τζιαι στην Ελλάδα), το αίσθημαν που με πλημμυρίζει εν καθαρός, ατόφιος, ενστικτώδης φόβος. Ούτε γενναίος νιώθω, ούτε σίουρος για τον εαυτόν μου. Τα χημικά του σώματος μου πέφτουν με το λίτρον, οι καρδιακοί μου χτύποι πολλαπλασιάζουνται κλπ. Αλλά σχεδόν πάντα, οϊ απλά παίρνω επιθετικήν στάση (φωνές) αλλά κάμνω τζιαι επίθεσην. Εγώ, που στη ζωήν μου εν ζήτημαν να ενεκατώθηκα πάνω που 2-3 φορές σε καυκάν άξιον λόγου τζιαι που ποττέ δεν εδέχτηκα, ούτε έδωσα καν μιαν ππουνιάν ή κλωτσιάν (εξαιρείται η μάππα όπου έχω φάει τζιαι δώσει πολλύν - ακούσιον - ξύλον).
Φυσικά ούλλη η ιστοριούλα μου αναφέρεται στην σωματικήν βίαν. Διότι όπως εν γνωστόν, η βία έshιει πολλές μορφές. Κάποιες το ίδιον άshιημες αν οϊ shιειρόττερες. Λόγω χάρην βία είναι να φωνάζεις κάποιου. Βία είναι να μειώνεις την προσωπικότηταν του με κάποιον τρόπον. Βία είναι να απειλείς με βία, ασχέτως αν τελικά εν θα την ασκήσεις.
Θέλω να συσχετίσω τα πράματα με μιαν προηγούμενην μου ανάρτηση την οποίαν μπορεί κάποιος να δει δαμέ. Μια αρκετά σύγχρονη μορφή βίας, την οποίαν έshιει φαντάζομαι βιώσει κατά καιρούς όποιος ασχολείται συστηματικά με το διαδίκτυον, τα blogs τζιαι τα κοινωνικά δίκτυα, εν η βία που μπορεί να υποστεί η/ τζιαι να ασκήσει κάποιος σε συζητήσεις. Βία που αρχίζει κάποτε που απλήν ειρωνίαν τζιαι καταλήγει σε απειλές πραγματικής βίας. Προσωπικά σε αρκετές περιπτώσεις της εν λόγω ενασχόλησης μου ένιωσα συναισθήματα οΪ πολλά πιο ήπια που τζιείνα που μου προκαλεί ο εφιάλτης που επερίγραψα, απλά συζητώντας/ ανταλλάσσοντας απόψεις με άλλους. Εν λες τζιαι είshιεν δημιουργηθεί μια προβολή του εαυτού μου σε ψηφιακή μορφήν τζιαι κάθε επίθεση σε τζείνην έκαμεν το βιολογικό μου μέρος να αντιδρά σε καθαρά ενστικτώδες επίπεδον.
Αθθυμούμαι μόλις ανακάλυψα το facebook, είχα σχεδόν αμέσως ανακαλύψει μιαν ομάδαν αθέων, η οποία επροσέγγισεν με αφού είχα βάλει στο προφίλ μου την εν λόγω λέξη. Έγινα μέλος τζιαι είχαμεν πολλές τζιαι πολλά ενδιαφέρουσες συζητήσεις αρχικά ανάμεσα μας, τζιαι σταδιακά, καθώς εμεγάλωνεν η ομάδα, τζιαι με "αντιφρονούντες", δηλαδή τούτους που λαλώ εγώ "θεϊστές" παντός είδους. Ένα μέλος της ομάδας, το οποίον εκτιμούσα αρκετά, είshεν επιλέξει για τες συζητήσεις τούτες έναν στυλ τζιαι ύφος που προσωπικά θα το εχαρακτήριζα militant, δηλαδή αφού η συζήτηση δεν εφαίνετουν να οδηγεί σε κάποιου είδους συναίνεση, επέλεγεν να "κατακεραυνώνει" τους συνομιλητές του, θεωρώντας ότι η ώρα των "επιχειρημάτων" είshιεν παρέλθει. Παρόλον που εσυμμερίζουμουν πολλές φορές τη διάθεση του για το "μάταιον" να πείσεις έναν βαθκιά θρησκευόμενον με τεκμήρια κλπ., έβλεπα ξεκάθαρα ότι το αποτέλεσμαν της στάσης του ουσιαστικά εκαθάριζεν την ομάδαν που κάθε αντίθετην άποψην, που κάθε ενδιαφέρον στο τέλος να υπάρξει ανταλλαγή απόψεων. Όταν του το υπόδειξα (εγώ τζιαι αρκετοί άλλοι) φυσικά εξέλαβεν το ως κάποιου είδους έλλειψη κατανόησης τζιαι εν ολίγοις προδοσία. 
Τούτον τον φίλον, τον οποίον πραγματικά εξακολουθώ να εκτιμώ διότι εν βαθκιά μελετημένος τζιαι ανήσυχος, αθθυμίζει μου τον ένας άλλος "διαδικτυακός φίλος" (?), o OSR. Τόσον ο Papzy (έτσι εν το διαδικτυακόν του προφίλ), όσον τζιαι ο OSR εν αθρώποι που με έχουν σαφώς επηρεάσει που τον τζιαιρόν που τους εγνώρισα. Ίσως γιατί ακριβώς έχουν έναν τσαμπουκκάν τζιαι μιαν σιουρκάν για την άποψην τους που εμέναν εν με χαρακτηρίζει, ή τουλάχιστον δεν μπορώ να την εκφράσω με τον ίδιον τρόπον. Που την άλλην, τζιαι οι θκιό τους επιλέγουν στη διαλεκτικήν τους την στάση του militant, δηλαδή εν ολίγοις "ο συζητητής μου είτε θα ενστερνιστεί τα επιχειρήματα που εγώ θεωρώ ακράδαντα, είτε θα τον κατακρημνίσω/ απωθήσω/ εκμηδενίσω μπροστά στα μάθκια των "τρίτων". Χαρακτηριστικά ο Papzy ήταν η πρώτη περίπτωση που έμαθα τι σημαίνει το "stfu" - "shut the fuck up!!!" (όπως ας πούμεν το lol σημαίνει laughing out loud κλπ.).
Τζιαι με τους θκιό εφρόντισα τζιαι εσυναντήθηκα, τζιαι μπορώ να σημειώσω το εξής. Ενώ ο Papzy κατ' ιδίαν δεν μου έφερεν μπροστά μου τον militant τύπον των διαδικτυακών συζητήσεων, ο OSR ήταν εξόχως τζιείνον που επερίμενα. Δηλαδή άθρωπος που δεν φαίνεται να διστάζει να φέρει τζιαι δια ζώσης την militant διάθεση του παρόλον που πλεόν ο συνιμιλητής του εν μπροστά του.
Όταν επρωτοβρεθήκαμεν με τον OSR, έναν που τα θέματα μας είshιεν να κάμει με τη βία. Η δική μου διατύπωση ήταν ότι η βία είναι κάτι που πρέπει να αποφεύγεται πάση θυσία, ότι αν ασκείς εκουσίως βίαν γίνεσαι ο ίδιος με τον δυνητικό θύτη σου. Τζιαι χάννεις το δικαώμαν να τον επικρίνεις ειδικά για τούτον, την άσκηση βίας. Έφερα τα παραδείγματα του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ τζιαι του Γκάντι σαν παραδείγματα "αντίστασης" σε κάτι, χωρίς άσκησην βίας (βέβαια τζιαι τους θκιό επαίξαν τους τελικά, στοιχείον που υποσκάπτει μερικώς την όλην στάσην). Ο OSR έδειξεν μου τη φανέλα μου (είχα φορήσει μιαν φανέλαν της St. Pauli που έγραφεν "No nations, no borders") τζιαι ερώτησεν με τι θα έκαμνα αν έππεφτα σε μιαν παρέαν ελαμιτών τζιαι εγωνιάζαν με. Ήταν καλή ερώτηση...
Ομολογώ ότι η ως τωρά ενασχόληση μου με την πολιτικήν δεν περιλαμβάνει ιδιαίτερη ακτιβιστικήν δράσην (συμμετοχή σε πορείες, διαδηλώσεις, παρεμβάσεις κλπ.). Τούτον οφείλεται σε θκιό κυρίως στοιχεία: το έναν εν ο χρόνος τζιαι το δεύτερον εν ακριβώς τούτη η απειλή της βίας οποιασδήποτε μορφής (στον εαυτούλη μου αλλά τζιαι τους αθρώπους που αγαπώ). Εσκέφτουμουν το ξανά προχτές με τούτην ούλλην την ιστορίαν της δολοφονίας του Φύσσα στην Ελλάδα. Εθκιάβασα τζιαι κάτι που μου έστειλεν ένας καλός φίλος για το θέμαν, που νομίζω ταιρκάζει γάντιν με το σημερινό θέμα (όποιος θέλει εν δαμέ). 
Προσέξετε το εξής απόσπασμαν:

"Άκουσα τον πατέρα του νεκρού να δηλώνει σε βίντεο πως τα τελευταία λόγια του ευαίσθητου αντιφασίστα Παύλου Φύσσα ήταν «και τελικά έγινε μεγάλη μαλακία…». Αυτή είναι η περιγραφή της κατάστασης από τον νέο άνδρα που ψυχορραγούσε: για ασήμαντη αφορμή, για κάποιες λέξεις που ειπώθηκαν στην καφετέρια όπου παλιοί αντίπαλοι παρακολουθούσαν ποδοσφαιρικό αγώνα, ίσως για κάποιο σχόλιο για τις ομάδες που η λεκτική αντιπαράθεση το πολιτικοποίησε, βρισκόταν στο πεζοδρόμιο μαχαιρωμένος. 

Όπως συνέβαινε κατά τον τελευταίο χρόνο της Κατοχής και στα χρόνια που ακολούθησαν, πριν ξεκινήσει ο εμφύλιος επίσημα. Δεν αισθανόταν ήρωας, δεν φώναξε πύρινο αντιφασιστικό σύνθημα – μαλακία ήταν αυτό που συνέβη, δεν άξιζε, δεν έπρεπε να γίνει. Αυτή είναι η δεύτερη μεγάλη προσφορά του στον αντιφασισμό μετά την αποκάλυψη του προσώπου της Χρυσής Αυγής: ας μην κάνουμε οι αντιφασίστες και άλλες μαλακίες…"

Ο Φύσσας επέλεξε συνειδητά να εκτεθεί, να δράσει για τα πιστεύω του. Τζιαι ο θάνατος του σίουρα επηρέασεν όσους που μας είμαστεν ακόμα ζωντανοί. Τζιείνος όμως εν νεκρός. Τζιαι όπως έχω ξαναπεί, εγώ δεν πιστεύκω ότι έshιει καλόν τζιαι κακόν θάνατον. Έshιει απλά θάνατον. Τζιαι η βία, όποθεν τζιαι να προέρχεται, κάμνει τον πιο πιθανόν, πιο χειροπιαστόν.

Ώσπου να μεν επιλέγουμεν τη βία, stay cool and keep rocking!

Τετάρτη 25 Σεπτεμβρίου 2013

Πίσω στο Βιετνάμ


Σήμερα το μεσημέρι επήραμεν στο αεροδρόμιον την οικιακή μας βοηθόν, η οποία με το καλόν ολοκλήρωσεν την τετραετήν "θητείαν" της κοντά μας τζιαι επήεν στο καλόν, στον τόπον τζιαι (κυρίως) την οικογένεια της.
Η κοπέλα τούτη άφησεν άντραν, γιον τζιαι κόρην (η σειρά εν καθαρά ηλικιακή) για να έρτει δακάτω, στην άλλην άκραν της γης, να εργαστεί τζιαι να προσφέρει στους δικούς της. Όταν ήρτεν τα δικά μας μωρά ήταν νήπια τζιαι τωρά εν δημοτικόν. Επροσπάθησα πολλές φορές να μπω στη θέση της, να καταλάβω πόσον της εστοίχιζεν κάθε μέρα μακριά που όσα αγαπά, αλλά φυσικά μέσα στο βόλεμα μου ήταν τζιαι είναι αδύνατον. Εν εξόχως ειρωνικόν που καθώς τζιείνη επιστρέφει, αρχίζουν πολλοί δακάτω να σκέφτουνται σοβαρά να γίνουν οικονομικοί μετανάστες, ελέω της παρούσας κατάστασης της οικονομίας. Το μόνον που μπορώ να ευχηθώ είναι μιαν μέραν σύντομα οι αθρώποι να ταξιδεύουν τζιαι να μετοικούν μόνον εξ επιλογής τζιαι οϊ διότι δεν μπορούν να ζήσουν αξιοπρεπώς στες εστίες τους.
Η σχέση μας ήταν γενικά θετική, αν τζιαι λόγω της ιδιοσυγκρασίας μας ως ζευγάριν εκρατήσαμεν την σε έναν επίπεδον επαγγελματικόν, δεν επιδιώξαμεν (το αντίθετον μάλλον) να την καταστήσουμεν κάτι πιο "οικείον". Η αίσθηση μου, εκ του αποτελέσματος, είναι ότι ήταν σωστή επιλογή. Έχω ακούσει πάμπολλες περιπτώσεις που εδόθηκεν εκατέρωθεν πολλή εμπιστοσύνη, που οι σχέσεις εγίναν πολλά στενές, αλλά τελικά οδηγηθήκαν σε άshιημα μονοπάθκια. Που την άλλην, όπως ούλλες οι αθρώπινες σχέσεις, έτσι τζιαι τούτες έχουν την τάσην να αποδίδουν βάσει της επένδυσης τζιαι του κινδύνου που είσαι πρόθυμος να δεχτείς. Ψηλή επένδυση τζιαι κίνδυνος, ενδεχόμενον ψηλόν όφελος αλλά τζιαι σοβαρή πιθανότητα μεγάλης απώλειας. Τζιαι εν ώρα να κόψω το business administration τζιαι το human resources mgt.
Εν πάσει περιπτώσει, θέλω που δαμέ να ευχηθώ στην κοπέλαν τούτην ότι καλλίττερον στη ζωήν της, να εύρει στο σπίτιν της μιαν κατάστασην που να την κάμει ευτυχισμένην, τζιαι να φέρει τζιαι τζιείνη τη χαράν στους αθρώπους της, που σίουρα τόσα χρόνια αποζητούν την. Τζιαι το κυριόττερον, να μεν ξαναχρειαστεί ποττέ της ξανά να λείψει που κοντά τους, ή να τους αποχωριστεί τζιείνους λόγω της ανέχειας τζιαι της αδικίας τούτου του κόσμου.
Ώσπου να μεν έχουμεν πιον οικονομικούς μετανάστες, stay cool and keep rocking!

Τετάρτη 18 Σεπτεμβρίου 2013

Το τραγούδιν του καλού Ελεύθερα Σκεπτόμενου (whatever)....






Affirmative may be justified
Take from one give to another
The goal is to be unified
Take my hand be my brother
The payment silenced the masses
Sanctified by oppression
Unity took a backseat
Sliding further into regression

One, oh one,
The only way is one

One, oh one,
The only way is one
I feel angry I feel helpless
Want to change the world
I feel violent I feel alone
Don't try and change my mind

Society blind by color
Why hold down one to raise another
Discrimination now on both sides
Seeds of hate blossom further
The world is heading for mutiny
When all we want is unity
We may rise and fall, but in the end

We meet our fate together


One, oh one,
The only way is one
One, oh one,
The only way is one
I feel angry I feel helpless
Want to change the world
I feel violent I feel alone
Don't try and change my mind

[x3]
I feel angry I feel helpless
Want to change the world yeah
I feel violent I feel alone
Don't try and change my mind

I feel angry I feel helpless
Want to change the world yeah
I feel violent I feel alone
Don't try and change my mind

Ώσπου να συναντήσουμεν τη μοίρα μας μαζίν, stay cool and keep rocking!!!

Δευτέρα 16 Σεπτεμβρίου 2013

Κάτι που πρέπει να δείτε στο ΡΙΚ πόψε...


Όσα τζιαι να "ακούει" το Ρ.Ι.Κ. που ειδικούς τζιαι μη, εν το μόνον κυπριακόν κανάλιν που μπορεί να αξιωθεί να δείξει συγκεκριμένες εκπομπές πολιτικού, κοινωνικού τζιια πολιτιστικού περιεχομένου που να ενημερώνουν, να ευαισθητοποιούν τζιαι να καλλιεργούν τον θεατήν. Πόψε στες 22.15 στο ΡΙΚ 1 εν έναν τέθκοιον παράδειγμαν.
Είχα ασχοληθεί με το εν λόγω ντοκυμαντέρ σε παλιά μου ανάρτηση, πριν σχεδόν θκιό χρόνια (ήνταλως περνά ο τζιαιρός ρε παιδί μου), την οποίαν μπορείτε να δείτε δαμέ. Τζιαμέ λαλώ αρκετά, για να μεν τα επαναλαμβάνω τζιαι σήμερα.

Το τρέϊλερ του ντοκυμαντέρ δαμέ.

Τούτον το ντοκυμαντέρ εν που τα παραδείγματα που μου διούν ελπίδαν ότι ο Κυπραίος (τζιαι η Κυπραία) έννεν τόσον λοβοτομημένοι όσον χαρκούνται τζιαι shιήζουνται ορισμένοι. Τζιαι όταν λαλώ "Κυπραίος" εννοώ τζιαι τους τουρκόφωνους τζιαι τους ελληνόφωνους. Επίσης, ότι απέναντι σε εγκυκλίους του αρχιεπισκόπου (αν θέλετε να τη δείτε έshιει την ο παρέας ο Στροβ στην τελευταίαν του ανάρτηση), που όζουν απαξίωσης τζιαι τρόμου απέναντι στην ιδιότηταν του Κυπραίου (που περιλαμβάνει τζιαι τη διάλεκτον φυσικά), ως απειλητικής στην καραπάsh ελληνικότηταν τους, μπορείς να αντιπαραβάλεις έτσι υλικόν, ανθρώπινον, φρέσκον τζιαι νεανικόν.
Ώσπου να στρωθείτε να το δείτε το ντοκυμαντέρ, stay cool and keep rocking!

Δευτέρα 9 Σεπτεμβρίου 2013

Δημοτικό


Λεν ότι μετά τα 5 αθθυμάσαι αρκετά πράματα. Έτσι τυχαίνει να φέρνω στο μυαλό μου σχετικά εύκολα την πρώτη μου μέρα στο δημοτικόν. Ήταν μια μέρα έντασης, αλλά τζιαι ευχάριστη ταυτόχρονα, διότι έκαμνεν με "μεγάλον" πλέον, "επήεννα σχολείον", εν ήμουν "μιτσής". Ήταν επίσης, νομίζω η πιο "αθώα" πρώτη μέρα στο σχολείον. Οι επόμενες χρονιές εν εφτάσαν ποττέ τζιείνην την γλύκαν τζιαι την προσμονήν του καινούριου, που μου έδωσεν η πρώτη μέρα στο δημοτικό.

Έτσι σήμερα το πρωίν που εξοπροβόδισα τα κοπέλια για τη δική τους εχάρηκα το παραπάνω γιατί είδα στη διάθεσην τους την ίδιαν ευχαρίστησην τζιαι έντασην, μέσα στα πουκαμισούθκια τζιαι τα γκρίζα κοντοπαντέλονα τους. Η αλήθκεια εμείς τότε εν εφορούσαμεν τα αγόρια στολές ενώ οι κορούδες εφορούσαν μιαν αστείαν στολήν, με ύφασμαν καρώ/ μαυρόασπρον όπως το τραπεζομάντηλον της ψαροταβέρνας. Εβόλεψεν η στολή το καλόν διότι αλλιώς πως θα έφκαλλα τζιαι την απαραίτητην επετειακήν φωτογραφίαν στην αυλήν μας.



Σήμερα μάλλον εννά τους τακτοποιήσουν στες τάξεις τους τζιαι εννά τους κατατοπίσουν για το νέον τους περιβάλλον, αλλά τες επόμενες μέρες εννά αρχίσει να έρκεται τζιαι η πρώτη "κατ'οίκον" εργασία. Έχω το υποσχεθεί στον εαυτόν μου να μεν κάμνω τον αστυνομικόν επί του θέματος αλλά να είμαι τζιαμέ όποτε με χρειαστούν. Η ζωή η ίδια εξάλλου εν έναν συνεχές σχολείον, για όποιον έshιει τη διάθεσην να μάθει. Τζιαι τα κοπέλια φαίνονται μου "φιλομαθείς τύποι". Όσον πιο λλίον "καλούπιν" χρησιμοποιήσουμεν τόσον πιο καλόν για λλόου τους πιστεύκω. 

Καθώς εφεύκαν με τη μάμμαν στο αυτοκίνητον, ήρτεν μου φυσικά η σκέψη "μα πως επέρασεν έτσι ο τζιαιρός, πότε ήταν βρέφη μέσα στες κούνιες τζιαι πότε εγίναν αθρωπούθκια με πουκαμισούθκια, τσάντες τζιαι άποψην"; Είμαι σίουρος ότι τζιαι την μέραν που εννά "φύουν δόκιμοι" ή την μέραν που θα μου κουβαλήσουν τα δικά τους μωρά να τα προσέχω, το ίδιον εννά σκέφτουμαι. Διότι κάποια πράματα εν αλλάσσουν, ούτε πρέπει μάλλον.

Ώσπου να παν τα κοπέλια δόκιμοι, stay cool and keep rocking!

Κυριακή 1 Σεπτεμβρίου 2013

Απολιτίκ

Αφορμή για την ανάρτηση μια συζήτηση στου φίλτατου Aceras, ο οποίος, όπως τζιαι πλείστοι όσοι αριστεροί, ακελικοί κλπ. τα τελευταία χρόνια, τζιαι ειδικά μετά το Μαρί, έχουν τα με τον "Πολίτη" τζιαι την γεννικά φιλο-Αναστασιαδική/ αντι- ακελικήν του στάση, όπως την εκλαμβάνουν.
Σε σχόλιον της η επίσης φίλτατη Disdaimona λέει ανάμεσα σε άλλα τζιαι το εξής:

"...  Ο Πολίτης δημιουργεί απολιτικ φανατικούς αναγνώστες. Η Χαραυγή μπορεί να δημιουργεί οπαδούς του ακελ. Άλλον το ένα, άλλο το άλλο. ...."

Επειδή είμαι τζιαι γω αναγνώστης του "Πολίτη" (τζιαι οϊ μόνον), υπό την έννοιαν ότι άμα μου έρτει να αγοράσω εφημερίδαν, εν "Πολίτη" που εννά πιάσω (εκτός που κάτι εκλάμψεις που με κάμνουν να προτιμήσω "Καθημερινή"), είπα να εντρυφήσω νάκκον σε τούτην την (λατρεμένην ειδικά σε αριστερούς, αριστερίζοντες κλπ.) λέξην.

Μέσες άκρες, σε μετάφρασην της αγγλικής wiki, απολιτίκ σημαίνει τα εξής:

"Η κατάσταση ή ποιότητα του να είσαι απολίτικος μπορεί ναείναι η απάθεια ή/ και η αντιπάθεια προς όλες τις πολιτικές συμπάθειες (affiliations).  Το να είσαι απολίτικος μπορεί επίσης να αναφέρεται σε καταστάσεις στις οποίες οι άνθρωποι λαμβάνουν μια μη προκατειλημμένη θέση σε σχέση με τα πολιτικά θέματα. Στο λεξικό του Collins, απολίτικος είναι: "Πολιτικά ουδέτερος, χωρίς πολιτικές τάσεις, περιεχόμενο ή προκαταλείψεις".

Βάλλοντας στα ελληνικά τη λέξην, ήβρα δαμέ μιαν ωραίαν κουβεντούαν που την οποίαν απομόνωσα θκιό σχόλια που μου αρέσαν:

Σχόλιον 1: "Απολιτίκ, ο/η δεξιός /-ιά που δεν ξέρει ότι είναι δεξιός /-ιά.

Αδιαφορία για την πολιτική. Η οποία πολιτική σε μια δημοκρατία είναι το όχημα και ο τρόπος με τον οποίο ο κάθε πολίτης έχει τη δυνατότητα να αλλάξει (προς αυτό που θεωρεί καλύτερο, hopefully!) τη ζωή του και αυτή των συμπολιτών του. Από αυτό βγαίνει οτι απολιτίκ είναι η έλλειψη πρόθεσης/ενδιαφέροντος στο να αλλάξουν κάποια πράγματα, γενικώς και εξ ορισμού, «οτιδήποτε βρε παιδί μου». Το οποίο κάνει το απολιτίκ de facto συνώνυμο του συντηρητικού. Ο οποίος συντηρητικός (σύμφωνα με όλους τους πιθανούς και απίθανους θεωρητικούς ορισμούς των εννοιών Δεξιά-Αριστερά) εντάσσεται στους δεξιούς."


Σχόλιο 2: "Η «απολιτίκ» στάση είναι μια στάση εξόχως πολιτική. Οφείλουμε να αποδομήσουμε τους όρους «πολιτική-πολιτικός» όπως τους ξέραμε. O Βaudrillard μιλά για την πραγματικότητα του δια-πολιτικού, το τέλος κάθε πολιτικής και κάθε ιδεολογίας. Η αδιαφορία των μαζών για την πολιτική κάθε άλλο παρά απάθεια και παραίτηση συνιστά, αφήνοντας την πολιτική και τους πολιτικούς να κινούνται σε μια δική τους εικονική σφαίρα."

Η ούλλη συζήτηση με τα παιθκιά αθθύμησε μου τζιαι μιαν άλλη συζήτηση  με τον (επίσης φίλτατον) Άνεφ, όπου μπορεί φαινομενικά να εν άλλον το θέμαν αλλά πάλε υπονοείται η όλη έννοια τζιαι η φύση του απολιτίκ, ως κάτι τέλος πάντων το τουλάχιστον λανθασμένον ως στάση.
Σημειώνω τα θκιό κύρια σημεία της Γιώτας Δημητρίου στην εν λόγω συζήτηση που μου εκάμαν παραπάνω εντύπωση:

«Αυτή τη στιγμή στην Κύπρο, το Κόμμα της εργατικής τάξης, είναι μόνο ένα: το AKEΛ. Ή συμπορεύεσαι μαζί του στον αγώνα ή με την αποχή ή απαξίωση ή διαφωνία σου βρίσκεσαι απέναντι του.»

"Όσο για την ατάκα να επιλέξουμε με ποιους είμαστε, ναι συμφωνώ ΑΚΡΑΔΑΝΤΑ. Λοιπόν, επειδή εν πολλά κρίσιμη η εποχή, ας αποφασίσουμε με ποιο στρατόπεδο είμαστε. Οι δογματισμοί και οι ασυναρτησίες δεν είναι της ώρας. Δεν έχουμε την πολυτέλεια για τέτοια.
Αντικαπιταλιστής;
Αντιρατσιστής;
Αντιφασίστας;
Τρέμεις από αγανάκτηση για την εκμετάλλευση που δέχεται η εργατική τάξη;
Είσαι σύντροφος.
Αν όμως ψάχνεις δρομολόγια για να δεις που θα συνταχθείς, τζαι αν “για όλα φταίει το ακελ”, τότε πήγαινε στους απολιτίκ και σε κάτι νέα κόμματα που μαζεύουν όλων των ειδών κοσμάκη."

Φυσικά όποιος με ξέρει ή/ τζιαι θκιαβάζει ξέρει ότι είμαι αντικαπιταλιστής, αντιρατσιστής, αντιφασίστας, αντι-εκμεταλλευτής κλπ. κλπ. Αλλά τα γέρημα, ΔΕΝ είμαι με το ΑΚΕΛ. Τουλάχιστον οϊ ακόμα. Ούτε εναντίον του μπορείς να με πεις, ειδικά στο καθαρά ιδεολογικόν υπόβαθρον. Παρά το ότι μπορεί να έχω επιμέρους διαφωνίες (π.χ. στη γενική θεώρηση της Ε.Ε. ή το θέμαν του ευρώ).
Ποιος λοιπόν που ούλλους μας πρέπει να ξεκαθαρίσει μέσα του κάποια πράματα; Εν είμαι εγώ προφανώς που θα φκάλω πόρισμαν. Απόψεις δεκτές.

Πάντως, εγώ που τούτα ούλλα που αράδιασα, τα οποία σίουρα σηκώννουν πολλήν συζήτησην τζιαι περεταίρω ανάλυση καταλάβω θκιό πράματα:

(1) Εν είμαι απολιτίκ, καθώς τζιαι ενδιαφέρουμαι, τζιαι ενεργά ασχολούμαι με την πολιτικήν, ενώ δεν πρόκειται να διστάσω να εκδηλώσω πολιτικές "προτιμήσεις". Που την άλλην, θέλω να πιστεύκω ότι οι επιλογές μου δεν βασίζονται σε ιδεολογικά τζιαι μόνον κριτήρια αλλά στη συνολικήν εικόναν που εκπέμπουν πρόσωπα τζιαι συμπεριφορές. Αν π.χ. τείνω προς την αριστερά δεν αποκλείω την επιλογήν ενός δεξιού αν κρίνω ότι "θα γίνει η δουλειά"...
(2) Απολιτίκ ΔΕΝ συνιστά κάτι το αρνητικόν απαραίτητα, εκτός τζιαι αν συμπίπτει με την απάθειαν. Μπορείς να είσαι απολιτίκ αλλά να είσαι ενεργός πολιτικά. Εν αναιρεί το έναν το άλλο.

Άρα, συμπέρασμαν (όπως το ανέκδοτον με τη γυάλλαν τζιαι τον gay), η Disdaimona δεν έshιει δίκαιον ότι ο "Πολίτης" δημιουργεί "φανατικούς απολιτίκ" αναγνώστες. Άσε που φανατικός τζιαι απολιτίκ μάλλον εν πηέννουν μαζίν, βάσει της έννοιας του "μη προκατειλημμένου" που τον συνοδεύει.

Ώσπου να μεν καταλήγουν σε γλωσσικούς διαγωνισμούς οι έννοιες, stay cool and keep rocking!