Όλοι οι δρόμοι...

...οδηγούν στη Ρώμη. Φυσικά εμείς επειδή είμαστεν νησιώτες, επήαμεν με την Ryan Air. Άρα μπορεί να ελαλούσαν οι Ρωμαίοι, ότι τζιαι "ούλλοι οι αεροδιάδρομοι οδηγούν στη Ρώμη". Τέσπα.

Όπως εξανάπα, τούτον το μπλογκ λειτουργεί τζιαι σαν το ημερολόγιον που ποττέ εν "εκράτησα". Οπότε μιαν έστω σύντομην αναφοράν στο ταξιδάκιον μας πρέπει να κάμω.

Περίεργη περίοδος εννά μου πεις να ταξιδέψει κάποιος. Φυσική διαπίστωση, αφού εμάθαν μας ότι ταξίθκια αναψυχής μπορείς μόνον να τα κάμεις την "περίοδον των διακοπών". Εμείς πάντως πέρσι (Βρυξέλλες) τζιαι φέτι (Ρώμη) μια χαρά εσπάσαμεν το στερεότυπον. Τζιαι έκατσεν μας μια ομορφιά.

Ο τζιαιρός εν μας εβοήθησεν πολλά, αφού ήταν συνέχεια συνεφκιά τζιαι ψιλόβροχον, αλλά παρόλον που είμαστεν όπως τη ζάχαρην, εν ελιώσαμεν. Ας εν καλά τα αδιάβροχα τζιαι οι ομπρέλλες. Κρύον εν έκαμνεν, διάθεση θετική υπήρχεν οπότε ούτε που μας εφάνηκεν το εξ ουρανού "φτύσιμον".

Η Ρώμη λοιπόν. Είχαμεν συνολικά τρεις μέρες καθαρές να ρίξουμεν μιαν αμμαθκιάν, τζιαι η αλήθκεια είναι ότι αν δεν είχαμεν τα κοπελλούθκια (που εχάσαν τζιαι πέντε μέρες σχολείον, αλλά τι είναι το σχολείον μπροστά στην εμπειρίαν του ταξιθκιού;) μπορεί τζιαι να μας εκανούσαν. Αν είχαμεν ακόμα τόσες θα την εβλέπαμεν πιο "πλήρως" αλλά ακόμα τζιαι έτσι μια χαρά εμαζέψαμεν τες εικόνες μας τζιαι τες γεύσεις μας.

Αν είσαστεν άθρωπος που γουστάρει τα έργα του είδους του (των άλλων αθρώπων δηλαδή), όπως είμαι εγώ, εννά τη γουστάρετε την "αιώνιαν πόλην". Δεν έshιει παθκιάν που να μεν σφύζει που ιστορίαν, τέχνην τζιαι κατασκευάσματα σχεδιασμένα να προκαλέσουν το δέος. Εντάξει εν παλιά, εν στενοκοπημένη, εν λερωμένη, αλλά η ατμόσφαιρα ρε παιδί μου, οι κλίμακες των πάντων, η συμπυκνωμένη γνώση τζιαι το αποτύπωμαν των αιώνων εν τόσον συναρπαστικά που σε κάμνουν να νομίζεις ότι δακάτω στο ομφαλόν της γης (την Κύπρο σιόρ) έππεσεν πόμπα τζιαι εν έμεινεν τίποτε.

Το οροφοδιαμέρισμαν μας ήταν κοντά στον κεντρικόν σταθμόν των τρένων, όπου σε παίρνει το λεωφορείον που το αεροδρόμιον του Ciampino (όπου παρκάρει ουσιαστικά μόνη της η κυρία Ryanair) σε περίπου 40 λεπτά. Άμα εύρεις τόπον διαμονής κοντά στον σταθμόν εν ούλλα κοντά σου. Μάλιστα αντί ξενοδοχείου επροτιμήσαμεν σπίτιν τζιαι ήρτεν μας τζιαι αρκετά πιο φτηνά.  Αν είσαι περιπατητής γερός εν χρειάζεσαι καν την συγκοινωνίαν ή ξεναγούς. Πιάννεις το χάρτη σου τζιαι ξαπολιέσαι. Τζιαι άμα έρτει η μέρα να στραφείς πιάννεις θκιό λεπτά το shuttle τζιαι στρέφεσαι στο αεροδρόμιον. Εύκολα πράματα. Άσε που ο σταθμός ο ίδιος εν όπως το mall, γεμάτος καταστήματα τζιαι φαγάδικα. 

Το Κολοσσαίον έννεν άshιημον, το Βατικανόν εν εντυπωσιακόν, αλλά εμέναν πιο πολλά εσυγκίνησεν με η Piazza Venezia (ουσιαστικά το κέντρον της πόλης) τζιαι οι γέφυρες του Τίβερη. Όσον να'ναι εμετάδωσεν μου ο παπάς μου την λαχτάραν του νερού ρε παιδί μου. Όποτε δω ποταμόν, έστω τζιαι πράσινον, κάτι παθαίνω. Η Fontana di Trevi, που πάλε έshιει να κάμει με νερά, ήταν χωσμένη μέσα στες σκαλωshιές οπότε μπορεί να την αδικώ νάκκον. Πάντως το σελινούδιν μας εσύραμεν το μέσα μαζίν με τη σχετικήν ευχήν, ως είθισται.

Αρέσαν μου πολλά τζιαι οι Ιταλοί ρε κοπέλια. Αθρώποι προσιτοί τζιαι χαμογελαστοί. Ούτε φορτικοί ούτε ψυχροί τζιαι απόμακροι. Ερέσσαμεν με τα κοπέλια μας (4 συνολικά, αφού ήρταν τζιαι τα Σαλονικιώτικα ξαδέρφια), τυλιμένα στα αδιάβροχα όπως τα στρουμφάκια τζιαι ακούαμεν το "bambini bellisimi" σύννεφον. Οι κοπέλες εν με ενθουσιάσαν, αλλά όπως ευστόχως επισήμανεν το κουνιαδάκιν (επίσης συμμετέχων στην αποστολήν), ενδεχομένως το δείγμαν να μεν ήταν "αντιπροσωπευτικόν". Μπορεί να είχα τζιαι πολλά "ψηλές προσδοκίες" (εν αντρέπεσαι εννά μου πεις, παντρεμένος άθρωπος).

Συνολικά έφυα που τη Ρώμην με την αίσθησην ότι χρωστώ άλλην μιαν επίσκεψην. Ίσως να στραφούμεν όταν εν τζιαι τα κοπέλια πιο δυνάμενα για περπάτημαν, για να θκιαβούμεν τον Τίβερην παρέαν με την αγάπην τζιαι να ρεμβάσουμεν στα καταπράσινα νερά του.

Ώσπου να στραφώ στη Ρώμη, stay cool and keep rocking!