Τετάρτη 11 Φεβρουαρίου 2015

Νόμοι/ κανόνες, λογοκρισία τζιαι ελευθερία

Πολλές έννοιες άρα τζιαι θέματα συνάμενα στη σημερινήν ανάρτηση. Τζιαι φυσικά εν ελπίζω να εξαντλήσω το περιεχόμενον, αφού μπορείς να γράψεις τόμους επί τόμων για τόσον ευρείες έννοιες. Αφορμή κάποιες συζητήσεις που επαρακολούθησα στο facebook αλλά τζιαι μια ταινία που είδα εψές με τίτλον "The People vs. Larry Flynt". Για όσους εν λέει τίποτε το συγκεκριμένον όνομαν, πρόκειται για τον ιδρυτήν τζιαι ιδιοκτήτην του περιοδικού "Hustler". Για όσους επίσης εν είδαν την ταινίαν συστήνω την ανεπιφύλακτα, πραγματικά αξίζει να την δείτε, ως μεστή που πολιτικά μηνύματα τζιαι φιλοσοφικές θεωρήσεις για το σεξ, την ελευθερίαν του λόγου, την σάτυραν τζιαι την νομικήν αντιμετώπισην κοινωνικών φαινομένων όπως η πορνογραφία. Βάλλω μιαν που τες πιο σημαντικές της σκηνές πιο κάτω για μιαν γεύσην. Ο δικηγόρος του Larry Flynt εξηγεί στο Ανώτατον Δικαστήριον των Η.Π.Α. γιατί η ελευθερία του λόγου, ειδικά στα δημόσια φόρα, όπως οι εφημερίδες τζιαι τα περιοδικά, δεν πρέπει να περιορίζεται που αβάσιμες αγωγές λιβέλλου, οι οποίες εδράζονται στην "συναισθηματικήν ζημίαν" που προκαλούν σχόλια τζιαι σάτυρες, γιατί έτσι ουσιαστικά θα απαγορεύεται η έκφραση "μη δημοφιλών απόψεων",  οι οποίες αποτελούν στοιχείον υγείας σε μιαν πραγματικά δημοκρατικήν κοινωνίαν.


Το εν λόγω απόσπασμαν θεωρώ ότι απάντησεν τζιαι στους ενδοιασμούς που εξέφρασα στην ανάρτηση για το Charlie Hebdo . Μπορείς να απαντήσεις στην κριτικήν που δέχεσαι, όσον δριμεία τζιαι να είναι, δικαιούσαι να μεν γουστάρεις, αφού εν εναντίον στες προτιμήσεις σου, μπορείς ακόμα τζιαι να νιώσεις θυμόν, στεναχώριαν, απογοήτευσην για το τι διατυπώνεται με τον έναν ή τον άλλον τρόπον, αλλά την ημέραν που έμμεσα ή άμεσα ευνοήσεις την καταπίεσην της κριτικής άποψης τζιαι της σάτυρας, ουσιαστικά εκφασίζεσαι. Τούτον λαλώ το τζιαι στον εαυτόν μου πρώτιστα.
Στο θέμαν των νόμων/ κανονισμών τωρά. Έχω αναφέρει ξανά ότι σταδιακά, τζιαι παρά την ελλιπή μου γνώση, ευνοώ την υιοθέτησην, σε παγκόσμιαν κλίμακαν, ενός "αναρχικού συστήματος", προς αντικατάστασην του τι έχουμεν σήμερα, το οποίον σε γενικές γραμμές, μπορώ να αντιληφθώ ως μπασταρδεμένον καπιταλισμόν, ο οποίος ονομάζεται τζιαι κορπορατισμός. Τζιαι φυσικά, όπως πάλε έχω πει, αναρχία ΔΕΝ σημαίνει απουσία νόμων. Σημαίνει απουσία "αρχής" (μαστόρων, αφεντικών, αρχόντων, αρχηγών, ηγετών, κυβερνήσεων κλπ. κλπ.). Το μεγάλο μου ερώτημαν είναι αν η αναρχία προσεγγίζεται πιο εύκολα μέσα που την καθαρά ατομικήν οπτικήν (η οποία μπορεί να "ταπελλωθεί" ως "libertarian anarchism" ή τζιαι "anarcho-capitalism") ή την οπτικήν της "κολλεκτίβας" ή "συλλογικότητας" (η οποία είναι η "αριστερή θεώρηση" της αναρχίας τζια μάλιστα διατείνεται ότι εν η μόνη γνήσια έκφραση, αφού ο καπιταλισμός εμπεριέχει την ιεραρχίαν ως αναγκαίον του συστατικόν).
Οι συζητήσεις που επαρακολούθησα στο διαδίκτυον αφορούσαν στο θέμαν της αποποινικοποίησης της χρήσης ναρκωτικών ουσιών. Η αντίδραση σε οποιονδήποτε σχόλιον υπονοούσεν ότι η "καταπίεση" των επιθυμιών των χρηστών μέσω τιμωρητικών νομοθεσιών ουσιαστικά φέρνει τα αντίθετα αποτελέσματα παρά αν η διακίνηση τζιαι χρήση ήταν ελεύθερη, αντιμετωπίζεται ως λλίον πολλά "εγκληματική" τζιαι "τουλάχιστον ανεύθυνη". Τζιαι όμως, με το ίδιον σκεπτικόν, πολλές ουσίες που καταναλώνονται "νόμιμα" τζιαι χωρίς περιορισμούς (π.χ. η ζάχαρη, το αλάτιν τζιαι το λίπος) θα έπρεπεν να "ποινικοποιηθούν" ως προς τη χρήσην τους, αφού επιφέρουν τεράστιον αριθμόν θυμάτων παγκοσμίως. Εν αρκετά ενδιαφέρον στο τέλος της ημέρας να ξεκαθαρίσει το πως τζιαι με ποια κριτήρια έρκεται η οποιαδήποτε "εξουσία" (τοπική, εθνική, παγκόσμια) τζιαι θκιαλέει τι θα "περιορίσει" τζιαι τι θα "απελευθερώσει". Ο φίλος ο Άνεφ εννά μου πει ότι η "κυρίαρχη τάξη" επιβάλλει το "νομικόν καθεστώς" που της συμφέρει για "μεγιστοποίησην του κέρδους", ρίχνοντας ψίχουλα στους πολλούς όσον για να επιβιώνουν. Είναι τζιαι τούτον μια σοβαρή πιθανότητα. Αλλά που την άλλην, πως μπορείς να ισχυρίζεσαι ότι έshιεις "ελεύθερην αγοράν", όταν εν γεμάτη με τόσους "νόμους/ κανόνες" τζιαι "περιορισμούς"; Καπιταλισμός εν σημαίνει "ελεύθερη αγορά"; Πούντην ελεύθερην αγοράν όταν εν μπορώ να "συναλλακτώ" με όποιον θέλω, για ότι θέλω τζιαι όσον θέλω;
Που την άλλην, πως θα "συμβιώσεις" με τόσους άλλους αθρώπους, αν δεν τεθούν "όρια"; Τζιαι αν δεν θέλεις "μαστόρους", ποιος τζιαι πως θα θέσει τα όρια; Εννά μπουν μόνα τους; Με "trial and error" τζιαι "collateral damage";
Όπως είπα τζιαι αρχικά, εν τεράστια τα θέματα που θέτω. Εν εξόχως ενδιαφέροντα όμως, οπότε δαμέ είμαστεν να τα θέτουμεν τζιαι να τα συζητούμεν.

Ώσπου να εύρουμεν κάποιες καλές απαντήσεις, stay cool and keep rocking!

5 σχόλια:

  1. Κάπου στη μέση του κειμένου με το να "ποινικοποιηθεί η ζάχαρη" έφτασα κοντά στο εγκεφαλικό αλλά συνέχισα.

    τα προβλήματα όλα θα είχαν λυθεί αν μπορούσε να ισχύσει το "να συμπεριφέρεσαι στους άλλους, όπως οι άλλοι θα μπορούσαν να συμπεριφερθούν και σε σένα". τούτο το πράμα είναι ουτόπια όμως.

    Θα μπορούσα να πω ότι μου αρέσει η ιδέα ενός "αναρχικού συστήματος". Αλλά θα καταλήγαμε στο bullying των πιο αδύνατων, αυτών που δεν αντιδρούν, αυτών που μένουν στη γωνιά. έτσι καλύτερα να έχουμε κανόνες, να έχουμε νόμους για την προστασία όλων.

    αν βάλω δηλαδή στη ζυγαριά τη δική μου ελευθερία και την καταπίεση των άλλων, ίσως και να προτιμώ να θυσιάσω κάποια ελευθερία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Η "θυσία της ελευθερίας" ουσιαστικά γίνεται μέσα που "νόμους" τζιαι "κανόνες". Άρα στην αναρχίαν (όπου θα υπάρχουν νόμοι όπως τζιαι τωρά) δεν χρειάζεται να ανησυχείς ότι θα καταλήξεις σε "bullying", δεν θα συμφέρει κανενός να το κάμει, θα καταστρατηγεί την ίδιαν του την ευτυχίαν, όπως την ορίζει αφενός η φύση μας τζιαι αφετέρου το περιβάλλον μας.
      Αν μπουν περιορισμοί στη ζάχαρην ενδεχομένως να εν ακομα πιο άshιημα τα πράματα που άποψην κατάχρησης, εν μέρος του όλου point...

      Διαγραφή
  2. Το "Trial and Error" εν που τις πιο αγαπημένες μου μεθόδους τοποθέτησης ορίων. Επειδή εν βασισμένο πάνω σε πραγματικά γεγονότα και όχι σε θεωρία.

    Αυτό που με προβληματίζει πάντοτε σε θέματα ελευθερίας του λόγου είναι περισσότερο το θέμα της λεκτικής βίας.

    Επειδή π.χ. έρθει κάποιος να με κτυπήσει σωματικά, τότε μπορώ να κινηθώ εναντίον του για να βρω το δίκιο μου.
    Αν κάποιος μου καταρρακώσει τον συναισθηματικό μου κόσμο με τις λέξεις του, δεν υπάρχει κανένας να με προστατεύσει. Οπόταν αν εγώ γυρίσω τον πάτσο, εγώ θα φταίω που χειρονόμησα.

    Το "Ανοίω το στόμα μου τζιαι λαλώ ότι θέλω" επειδή "δικαιούμαι" εν κάτι που εν αυταπάτη και πιστεύω καλά κάνει και είναι έτσι.

    Ζούμε σε ένα κόσμο όπου: Δράση = Αντίδραση.
    Και κάθε πράξη έχει τις συνέπειες της. Γιατί ο Λόγος να μην τις έχει;;;;

    Οπόταν αν θα υπάρχει στο Λόγο ελευθερία τότε πρέπει κι αυτή όπως όλες οι άλλες μορφές ελευθερίας να έχει "Αρετή και Τόλμη".

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Άμα δεις τι έγραψα στην ανάρτηση για το Charlie Hebdo θα προσέξεις ότι είχα την ίδια ανησυχίαν για το πότε η διατύπωση απόψεων τζιαι η σάτυρα μπορεί να εκληφθεί ως "βίαιη". Το ζήτημαν όμως είναι ποιος θα την ορίσει ως τέθκοιαν τζιαι σε ποιο βαθμόν μπορείς να αιτιολογήσεις τη φίμωσην της μέσα που τόσον υποκειμενικά κριτήρια όπως η "ψυχική οδύνη" (δες τι λαλεί ο δικηγόρος στο βίντεο) τζιαι το "γουστο"...

      Διαγραφή
    2. Δεν υποστηρίζω την φίμωση. Υποστηρίζω τη συνειδητοποιημένη έκφραση.
      Την "ψυχική οδύνη" και την "αντίδραση" θα την ορίσει ο δέχτης.
      Και καμιά φορά και οι συνθήκες κάτω από τις οποίες λέγεται κάτι. Όπως και ο "χώρος" έκφρασης που δίνει ο δέχτης.

      Με άλλα λόγια : Ναι ελεύθερα να εκφραζόμαστε ( όχι χωρίς σκέψη όμως ) κι όταν υπάρξει αντίδραση έχουμε μέρος της ευθύνης.

      Διαγραφή