Νόμοι/ κανόνες, λογοκρισία τζιαι ελευθερία

Πολλές έννοιες άρα τζιαι θέματα συνάμενα στη σημερινήν ανάρτηση. Τζιαι φυσικά εν ελπίζω να εξαντλήσω το περιεχόμενον, αφού μπορείς να γράψεις τόμους επί τόμων για τόσον ευρείες έννοιες. Αφορμή κάποιες συζητήσεις που επαρακολούθησα στο facebook αλλά τζιαι μια ταινία που είδα εψές με τίτλον "The People vs. Larry Flynt". Για όσους εν λέει τίποτε το συγκεκριμένον όνομαν, πρόκειται για τον ιδρυτήν τζιαι ιδιοκτήτην του περιοδικού "Hustler". Για όσους επίσης εν είδαν την ταινίαν συστήνω την ανεπιφύλακτα, πραγματικά αξίζει να την δείτε, ως μεστή που πολιτικά μηνύματα τζιαι φιλοσοφικές θεωρήσεις για το σεξ, την ελευθερίαν του λόγου, την σάτυραν τζιαι την νομικήν αντιμετώπισην κοινωνικών φαινομένων όπως η πορνογραφία. Βάλλω μιαν που τες πιο σημαντικές της σκηνές πιο κάτω για μιαν γεύσην. Ο δικηγόρος του Larry Flynt εξηγεί στο Ανώτατον Δικαστήριον των Η.Π.Α. γιατί η ελευθερία του λόγου, ειδικά στα δημόσια φόρα, όπως οι εφημερίδες τζιαι τα περιοδικά, δεν πρέπει να περιορίζεται που αβάσιμες αγωγές λιβέλλου, οι οποίες εδράζονται στην "συναισθηματικήν ζημίαν" που προκαλούν σχόλια τζιαι σάτυρες, γιατί έτσι ουσιαστικά θα απαγορεύεται η έκφραση "μη δημοφιλών απόψεων",  οι οποίες αποτελούν στοιχείον υγείας σε μιαν πραγματικά δημοκρατικήν κοινωνίαν.

Το εν λόγω απόσπασμαν θεωρώ ότι απάντησεν τζιαι στους ενδοιασμούς που εξέφρασα στην ανάρτηση για το Charlie Hebdo . Μπορείς να απαντήσεις στην κριτικήν που δέχεσαι, όσον δριμεία τζιαι να είναι, δικαιούσαι να μεν γουστάρεις, αφού εν εναντίον στες προτιμήσεις σου, μπορείς ακόμα τζιαι να νιώσεις θυμόν, στεναχώριαν, απογοήτευσην για το τι διατυπώνεται με τον έναν ή τον άλλον τρόπον, αλλά την ημέραν που έμμεσα ή άμεσα ευνοήσεις την καταπίεσην της κριτικής άποψης τζιαι της σάτυρας, ουσιαστικά εκφασίζεσαι. Τούτον λαλώ το τζιαι στον εαυτόν μου πρώτιστα.

Στο θέμαν των νόμων/ κανονισμών τωρά. Έχω αναφέρει ξανά ότι σταδιακά, τζιαι παρά την ελλιπή μου γνώση, ευνοώ την υιοθέτησην, σε παγκόσμιαν κλίμακαν, ενός "αναρχικού συστήματος", προς αντικατάστασην του τι έχουμεν σήμερα, το οποίον σε γενικές γραμμές, μπορώ να αντιληφθώ ως μπασταρδεμένον καπιταλισμόν, ο οποίος ονομάζεται τζιαι κορπορατισμός. Τζιαι φυσικά, όπως πάλε έχω πει, αναρχία ΔΕΝ σημαίνει απουσία νόμων. Σημαίνει απουσία "αρχής" (μαστόρων, αφεντικών, αρχόντων, αρχηγών, ηγετών, κυβερνήσεων κλπ. κλπ.). Το μεγάλο μου ερώτημαν είναι αν η αναρχία προσεγγίζεται πιο εύκολα μέσα που την καθαρά ατομικήν οπτικήν (η οποία μπορεί να "ταπελλωθεί" ως "libertarian anarchism" ή τζιαι "anarcho-capitalism") ή την οπτικήν της "κολλεκτίβας" ή "συλλογικότητας" (η οποία είναι η "αριστερή θεώρηση" της αναρχίας τζια μάλιστα διατείνεται ότι εν η μόνη γνήσια έκφραση, αφού ο καπιταλισμός εμπεριέχει την ιεραρχίαν ως αναγκαίον του συστατικόν).

Οι συζητήσεις που επαρακολούθησα στο διαδίκτυον αφορούσαν στο θέμαν της αποποινικοποίησης της χρήσης ναρκωτικών ουσιών. Η αντίδραση σε οποιονδήποτε σχόλιον υπονοούσεν ότι η "καταπίεση" των επιθυμιών των χρηστών μέσω τιμωρητικών νομοθεσιών ουσιαστικά φέρνει τα αντίθετα αποτελέσματα παρά αν η διακίνηση τζιαι χρήση ήταν ελεύθερη, αντιμετωπίζεται ως λλίον πολλά "εγκληματική" τζιαι "τουλάχιστον ανεύθυνη". Τζιαι όμως, με το ίδιον σκεπτικόν, πολλές ουσίες που καταναλώνονται "νόμιμα" τζιαι χωρίς περιορισμούς (π.χ. η ζάχαρη, το αλάτιν τζιαι το λίπος) θα έπρεπεν να "ποινικοποιηθούν" ως προς τη χρήσην τους, αφού επιφέρουν τεράστιον αριθμόν θυμάτων παγκοσμίως. Εν αρκετά ενδιαφέρον στο τέλος της ημέρας να ξεκαθαρίσει το πως τζιαι με ποια κριτήρια έρκεται η οποιαδήποτε "εξουσία" (τοπική, εθνική, παγκόσμια) τζιαι θκιαλέει τι θα "περιορίσει" τζιαι τι θα "απελευθερώσει". Ο φίλος ο Άνεφ εννά μου πει ότι η "κυρίαρχη τάξη" επιβάλλει το "νομικόν καθεστώς" που της συμφέρει για "μεγιστοποίησην του κέρδους", ρίχνοντας ψίχουλα στους πολλούς όσον για να επιβιώνουν. Είναι τζιαι τούτον μια σοβαρή πιθανότητα. Αλλά που την άλλην, πως μπορείς να ισχυρίζεσαι ότι έshιεις "ελεύθερην αγοράν", όταν εν γεμάτη με τόσους "νόμους/ κανόνες" τζιαι "περιορισμούς"; Καπιταλισμός εν σημαίνει "ελεύθερη αγορά"; Πούντην ελεύθερην αγοράν όταν εν μπορώ να "συναλλακτώ" με όποιον θέλω, για ότι θέλω τζιαι όσον θέλω;

Που την άλλην, πως θα "συμβιώσεις" με τόσους άλλους αθρώπους, αν δεν τεθούν "όρια"; Τζιαι αν δεν θέλεις "μαστόρους", ποιος τζιαι πως θα θέσει τα όρια; Εννά μπουν μόνα τους; Με "trial and error" τζιαι "collateral damage";

Όπως είπα τζιαι αρχικά, εν τεράστια τα θέματα που θέτω. Εν εξόχως ενδιαφέροντα όμως, οπότε δαμέ είμαστεν να τα θέτουμεν τζιαι να τα συζητούμεν.

Ώσπου να εύρουμεν κάποιες καλές απαντήσεις, stay cool and keep rocking!