Που εν οι γυναίκες κυνηγοί, οδηγοί αγώνων τζ̆αι πολιτικοί;

 

Εννά αρχίσω με κάποιους γλωσσικούς προσδιορισμούς, αναμένοντας τζ̆αι προλαβαίνοντας (hopefully) το ραντάρ της πολιτικής ορθότητας. Σεξισμός είναι η κατάσταση όπου συμπεριφέρεσαι δυσμενώς απέναντι σε άλλους λόγω του φύλου τους. Σεξισμός ΔΕΝ είναι η γενική διάκριση των φύλων τζ̆αι των χαρακτηριστικών τους. Παραδείγματος χάριν: σεξισμός είναι το "ούλλες οι γυναίκες εν οι ίδιες". Σεξισμός ΔΕΝ είναι το "η μέση γυναίκα εν πιο αδύναμη μυϊκά που τον μέσον άντραν".

Αφού εξεμπερδέψαμεν (ξανά, hopefully) με τούτα τα αυτονόητα αλλά συχνά μη προφανή, πάμεν στο κυρίως θέμαν της ανάρτησης. Προσωπικά έχω διαπιστώσει βάσει εμπειρίας ότι κάθε φύλον έσ̆ιει κάποια χαρακτηριστικά που έρκουνται πακκέττον εκ γενετής τζ̆αι εν οφείλονται στο λεγόμενον "περιβάλλον". Αναλόγως που βαρούν τούτα τα χαρακτηριστικά τζ̆ιαμέ κλίνει το κάθε άτομον, όσον "δυσμενές" περιβάλλον τζ̆αι να συναντήσει.
Έτσι εν πασιφανές ότι κάποια "γούστα", "χόμπυ", "συνήθειες", ότι θέλετε βαφτίστε το, εν πιο "δημοφιλή" αν είσαι άντρας ή γυναίκα αντίστοιχα. Σε τούτον το πλαίσιον, η μέση γυναίκα φαίνεται να απολαμβάνει να ψουμνίζει, ενώ ο μέσος άντρας όχι. 

Οι γυναίκες αγαπούν τα ψώνια

Αντίστοιχα, εν θα δεις πολλές γυναίκες κυνηγούς ή στον μηχανοκίνητον αθλητισμόν. Εννά αποτολμήσω να ψελλίσω την, ενδεχομένως σεξιστικήν, εντύπωσην ότι η μέση γυναίκα εν νιώθει τόσον άνετα πίσω που το τιμόνιν όσον ο μέσος άντρας. Αντίστοιχα, έσ̆ιει νομίζω αποδειχτεί ότι η μέση γυναίκα εν πολλά πιο καλή στο λεγόμενον multitasking, δηλαδή μπορεί πολλά πιο εύκολα να κάμνει πολλά πράματα ταυτόχρονα παρά ο μέσος άντρας.

Τούτες οι τάσεις, επειδή μοιάζουν γενετικές (είπα μοιάζουν σιόρ, εν είμαι ειδικός!) ενδεχομένως εξηγούνται στο πως ελειτουργούσαν οι προγόνοι μας που τα πρώτα στάδια της εξέλιξης τους. Οι γυναίκες αναλαμβάναν το λεγόμενον foraging, δηλαδή την συλλογήν καρπών τζ̆αι άλλων χρήσιμων πόρων που το εγγύς περιβάλλον της ομάδας, ενώ οι άντρες επηαίνναν κυνήγιν, το οποίον συχνά οδηγούσεν τους σε μεγάλες αποστάσεις.Έτσι οι μεν αναπτύξαν μιαν προδιάθεσην στην σχολαστικήν συγκομιδήν (βλέπε ψώνια) τζ̆αι οι δε μιαν προδιάθεσην στην εξερεύνησην τζ̆αι την ανάγκην άσκησης βίας. Ακούουνται μπακαλίστικα αλλά σε συνδυασμόν με το ότι εξελικτικά ο πολιτισμός εν πολλά βραχύβιος σε σχέσην με το τεράστιον χρονικόν διάστημαν που την εμφάνισην του homo sapiens, εν λογικόν να συμπεράνει κάποιος ότι κουβαλούμεν χαρακτηριστικά φύλων που ακόμα λειτουργούν λες τζ̆αι είμαστεν κυνηγοί/ συλλέκτες. Έτσι ο μέσος άντρας σήμερα ενδεχομένως να προσανατολίζεται πιο εύκολα σε άγνωστα μέρη (μεν μου λαλείς κόρη που πάμεν, ξέρω!) ενώ η γυναίκα εν πολλά πιο υπομονετική στες λεγόμενες "ψιλοδουλειές" (π.χ. πλέξιμον, ραπτική, μακιγιάζ κλπ.). Ασχέτως τι διδάσκει το περιβάλλον.

Πάμεν τωρά στο πεδίον όπου πάλε προσωπικά διακρίνω χαρακτηριστικά του φύλου. Η πολιτική, τζ̆αι κατά προέκτασην η άσκηση εξουσίας. Ειδικά στες δυτικές κοινωνίες η συμμετοχή της γυναίκας, τόσον στην οικονομίαν, όπου απέκτησεν δύναμην λόγω κυρίως των θκυό παγκόσμιων πολέμων, όσον τζ̆αι στην εξουσίαν, εν εξασφαλισμένη ηθικά τζ̆αι νομικά για σχεδόν έναν αιώναν, τόσον στο επίπεδον του ορισμού των ηγετών (εκλέγειν) όσον τζ̆αι στο επίπεδον της συμμετοχής (εκλέγεσθαι). Πάραυτα, η συμμετοχή των γυναικών στην πολιτικήν εν σχετικά πενιχρή, παρά τες προσπάθειες του περιβάλλοντος να τες ενθαρρύνει. Σε κάποιες περιπτώσεις έχουν εφαρμοστεί τζ̆αι υποχρεωτικές ποσοστώσεις. Αλλά για την ώραν, χωρίς πολλήν επιτυχίαν.

Οπότε διερωτάται κάποιος, θεωρώ εύλογα, αν το περιβάλλον εν πλέον ενθαρρυντικόν ή έστω εξαιρετικά ανεκτικόν στην είσοδον της γυναίκας στην πολιτικήν τζ̆αι την εξουσίαν, τι τες κρατά πίσω; Πάλε εννά διατυπώσω προσωπικήν αίσθησην βάσει του τι έχω ζήσει τζ̆αι τι έχω θκιαβάσει: η μέση γυναίκα βαρκέται την πολιτικήν. Σπάνια έχω μπει σε πολιτικήν συζήτησην οπουδήποτε τζ̆αι να υπάρχει συστηματική τζ̆αι πλειοψηφική γυναικεία συμμετοχή. Σίουρα υπάρχει περιβαλλοντική επίδραση σε τούτον αλλά εν πιστεύκω πλέον ότι εν τόσον καθοριστική. Οι γυναίκες αντιλαμβάνουνται την πολιτικήν ως κάτι το αναγκαίον μεν, βαρετόν τζ̆αι κουραστικόν δε, σε αντίθεσην με τον μέσον άντραν. Η δε εξουσία για την μέσην γυναίκαν εν μια διαδικασία εντελώς διαφορετική ενδεχομένως, ειδικά στην άσκησην της, που τον μέσον άντραν. Τούτον ορίζεται εν πολλοίς τόσον που τες αλληπιδράσεις των γυναικών με τους άντρες αλλά τζ̆αι μεταξύν τους. Τζ̆αι για να πω την αμαρτίαν μου, ειδικά στην δύσην, αδυνατώ πλέον να δεχτώ ότι για την ελλιπήν συμμετοχήν της γυναίκας στην εξουσίαν φταίει η πατριαρχία, δηλαδή το περιβάλλον. Για την εν λόγω έλλειψην, που όντως εν έλλειψη, φταιν κυρίως οι ίδιες οι γυναίκες, τζ̆αι ο λόγος είναι ότι εν την γουστάρουν ως ασχολίαν.

Αν θέλουμεν εν τέλει να πείσουμεν τες γυναίκες να ασχοληθούν με την πολιτικήν τζ̆αι την εξουσίαν, πρέπει να τους δώσουμεν πιο "θηλυπρεπή" χαρακτηριστικά. Κάτι πολλά δύσκολον να προσδιοριστεί, καλώς ή κακώς (δείτε την γελοιογραφίαν πιο πάνω, λαλεί τα ούλλα).

Ώσπου να πειστούν οι γυναίκες να ασχοληθούν με την πολιτικήν τζ̆αι την άσκησην εξουσίας, stay cool and keep rocking!

Σκοτεινό δάσος

 

Γράφω σήμερα για θκυό λόγους. Πρώτον, έχω βάλει ως στόχον την συγγραφήν κατ'ελάχιστον μιας ανάρτησης τον μήναν, τζ̆αι ο Μάρτης όπου να'σαι έφυεν χωρίς να έχω γράψει κάτι. Εν δύσκολος στόχος γιατί, όπως έχω ξαναγράψει επανειλημμένα, μετά που κάποιον σημείον γίνεται δύσκολον να γράψεις κάτι "φρέσκον" χωρίς να νιώσεις ότι κάπου, κάποτε, μέσα στα πολλά χρόνια ύπαρξης του blog, έσ̆ιεις το ξαναγράψει. Εννά μου πεις, νάμπου πειράζει αν ξαναγράψεις τα ίδια, αλλά πέραν της ημερολογιακής χρήσης του blog, εν μου αρέσκει να επαναλαμβάνω  κάτι που έχω ξαναγράψει. 

Δεύτερον, ανέβηκεν επιτέλους στο Netflix η μεταφορά σε σειράν των εξαιρετικών βιβλίων επιστημονικής φαντασίας του Κινέζου, βραβευμένου με το βραβείον Hugo (google it), συγγραφέα Liu Cixin. Για την ώραν εν 8 επεισόδια που αναφέρουνται στο πρώτον βιβλίον (The three body problem). Απόλαυσα πάρα πολλά τούτα τα βιβλία τζ̆αι ομολογώ ότι εκάμαν με να αρκέψω να θωρώ γενικά τους Κινέζους με άλλον μάτι. Ως κατά βάσην δυτικόφιλος άθρωπος τζ̆αι συνέχεια βομβαρδισμένος που τα σχετικά στερεότυπα, τείνω να δω καχύποπτα τούτην την τεράστιαν χώραν, για την οποίαν δυστυχώς ελάχιστα γνωρίζω. Προβάλλει ως ένας "εχθρός" της δύσης, τον οποίον οι δυτικοί μονίμως δαιμονοποιούν, κυρίως γιατί υποτίθεται εν κομμουνιστές, αν τζ̆αι ακόμα τζ̆αι γω ο εν μέρει ενημερωμένος, καταλαβαίνω ότι έννεν κομμουνιστές, αλλά κρατιστές καπιταλιστές. Οι οποίοι πρόσφατα εγίναν η πιο μεγάλη οικονομία του κόσμου, αν τζ̆αι εχάσαν την πρωτοκαθεδρίαν του πιο μεγάλου πληθυσμού στους Ινδούς.

Η σειρά άρεσεν μου, εν πολλά καλής ποιότητας που ούλλες τες απόψεις τζ̆αι συστήνω την ανεπιφύλακτα σε όσους αγαπούν την επιστημονικήν φαντασίαν τζ̆αι ειδικά όσους έχουν θκιαβάσει τα βιβλία. Προσωπικά πελλανίσκω να θωρώ την μεταφοράν βιβλίων που έχω θκιαβάσει τζ̆αι να βάλλω εικόνες τηλεόρασης σε αντιπαραβολήν με τες εικόνες που εδημιούργησα στο μυαλόν μου καθώς εθκιάβαζα. Εν συχνές οι απογοητεύσεις αλλά τες παραπάνω φορές αποζημιώνει με το πόσον βοηθά μια ταινία ή μια σειρά να ξεδιαλύνεις πράματα τζ̆αι καταστάσεις που το θκιάβασμαν εν μπορεί να προσφέρει.

Ο Liu Cixin εν πολλά πρωτότυπος στα βιβλία του, παρουσιάζοντας κάποιες εντυπωσιακές ιδέες τεχνολογικής εξέλιξης που μπορεί να επιτευχθεί ακόμα τζ̆αι στες επόμενες δεκαετίες τζ̆αι που εννά φέρουν επανάστασην σε ούλλα τα επίπεδα της καθημερινότητας τζ̆αι να απογειώσουν τες προοπτικές του ανθρώπινου είδους. Παράλληλα αξιοποιεί αφενός την αισιοδοξίαν ότι εν είμαστεν μόνοι μας στο σύμπαν, βασισμένος στο λεγόμενον παράδοξον του Φέρμι, σε συνδυασμόν με την δυστοπίαν του "σκοτεινού δάσους" για να κτίσει έναν δράμαν επικών διαστάσεων όπου η δυστοπία παλεύκει συνέχεια με τα θαύματα της συνεχούς τζ̆αι ραγδαίας τεχνολογικής εξέλιξης. Τούτα τα στοιχεία ειδικά, προσωπικά λατρεύω τα, όπου τα έβρω!

Το παράδοξον του Φέρμι (αμερικανοιταλός φυσικός) κοντράρει την θέσην αρκετών ότι είμαστεν "εκλεκτοί" τζ̆αι μόνοι μας στο σύμπαν, παραθέτοντας έναν θεώρημαν το οποίον βασίζεται που την μιαν στο ότι υπάρχουμεν εμείς τζ̆αι που την άλλην στο πόσον τεράστιον τζ̆αι γεμάτον άλλους κόσμους εν το σύμπαν. Βασικά ο Φέρμι είπεν ότι σχεδόν σίγουρα υπάρχουν άλλοι πολιτισμοί στο σύμπαν, ασχέτως αν τους έχουμεν συναντήσει ή ακόμα τζ̆αι αν δεν τους συναντήσουμεν ποττέ λόγω π.χ. των αχανών αποστάσεων τζ̆αι του χαμηλού προσδόκιμου της ζωής μας (για την ώραν τουλάχιστον).

Η "υπόθεση του σκοτεινού δάσους" τωρά εν μια δυστοπική θεώρηση στην οποίαν το σύμπαν έννεν μια φιλική γειτονιά όπου οι γείτονες, μόλις συναντηθιύν εννά γίνουν παρεούθκια ή έστω εννά συμβιώνουν αρμονικά. Αντίθετα, το σύμπαν εν έναν "σκοτεινόν δάσος", όπου κάθε πολιτισμός που καταφέρνει τεχνολογικά να κινηθεί εκτός του μητρικού του κόσμου, κάμνει το με μεγάλες προφυλάξεις, συνέχεια κρυβόμενος που τυχόν άλλους συνοδοιπόρους, διότι πολλά πιθανόν ο κάθε ξένος που εννά συναντήσεις να θέλει να σε καταστρέψει, να σε κατακτήσει, να σε σκλαβώσει τζ̆αι γενικά να μεν θέλει ούτε το καλόν σου ούτε να συνυπάρξει μαζίν σου.

Αν ως ανθρωπότητα υιοθετήσουμεν τούτην την λογικήν, προφανώς πρέπει να σταματήσουμεν να γυρεύκουμεν άλλους πολιτισμούς, να αναπτύξουμεν το γληορόττερον τεχνολογίαν που να μας επιτρέπει "απεγκλωβισμόν" που τον πλανήτην μας (τον οποίον καταστρέφουμεν ασύστολα,  άλλη μια διάσταση των βιβλίων του Liu Cixin) τζ̆αι να κινηθούμεν στο σύμπαν με την λογικήν "shoot first, ask questions later".

Τούτη η γραμμή σκέψης εν "ενστικτώδης" για τον homo sapiens, τα γονίδια μέσα μας πάντα πυροδοτούν έναν μηχανισμόν fight or flight όταν αντιμετωπίζουμεν "αβέβαιες καταστάσεις". Προσωπικά, όσον τζ̆αι να μου αρέσκουν οι δυστοπίες ως υπόβαθρον μύθου, βρίσκω την εξαιρετικά απαισιόδοξην. Ο άθρωπος ήδη έσ̆ιει καταφέρει να λλιάνει την αυτοκαταστροφικά επιθετικήν τζ̆αι προκατειλημμένην του στάσην απέναντι στον συνάθρωπον του. Βέβαια οι πόλεμοι σε Ουκρανίαν τζ̆αι Παλαιστίνην δείχνουν ότι ακόμα βολοδέρνουμεν ως είδος, αλλά αν συγκρίνουμεν την συμπεριφοράν μας μόλις λλίες δεκαετίες πριν, υπάρχει ήδη μια αισθητή βελτίωση. Η βία στες ζωές μας εν πολλά πιο λλίη, ειδικά σκεφτόμενοι ότι είμαστεν πολλαπλάσιοι σε πληθυσμόν που το πρόσφατον παρελθόν. Υπάρχει φυσικά κίνδυνος να αυτοκαταστραφούμεν πολλά πριν έβρουμεν τεχνολογίες που εννά μας σώσουν που τον εαυτόν μας, αλλά ως είδος έχουμεν  μάθει πιστεύκω να ζούμεν με τούτους τους κινδύνους. Άσε που μπορεί ένας μετεωρίτης ή μια τεράστια φυσική καταστροφή να μας ξεπαστρέψει ακόμα τζ̆αι να τα κάμνουμεν ούλλα τα άλλα τέλεια.

Όσον αφορά το "σκοτεινόν δάσος", εν μια αρκετά λογική υπόθεση, ειδικά αν παρατηρήσει κάποιος πόσον αδυσώπητη εν η διεργασία της φύσης γυρόν μας, αλλά προσωπικά προτιμώ την εκδοχήν του Star Trek. Στο Star Trek δημιουργείται μια ομοσπονδία πλανητών, η οποία εξερευνά συντεταγμένα το σύμπαν σε μιαν αυτονόητην διαδικασίαν εμπλουτισμού. Όταν συναντά υποανάπτυκτους πολιτισμούς, εν σπεύδει να τους καταστρέψει/ υποδουλώσει/ κατακτήσει αλλά παρακολουθεί τους διακριτικά ώσπου να φτάσουν σε έναν επιθυμητόν τεχνολογικόν επίπεδον τζ̆αι μετά έρκεται σε επικοινωνίαν μαζίν τους, καλώντας τους να γίνουν μέλη της ομοσπονδίας. Βέβαια τα ίδια τα μέλη της ομοσπονδίας εμπλέκουνται αρχικά σε πόλεμον μεταξύ τους πριν καταλάβουν ότι συμφέρει η ειρήνη, ενώ συναντούν συχνά πολιτισμούς εξαιρετικά εξελιγμένους οι οποίοι κάθε άλλον παρά φιλικοί είναι τζ̆αι αναγκάζουνται να τους πολεμήσουν. 

Βασικά, ως αθρώποι ανάγουμεν τες νόρμες μας τζ̆αι στην φαντασίαν μας. Νομίζω εν πιο συμβατόν με την πραγματικότηταν να σκεφτεί κάποιος ότι μέσα στο αχανές σύμπαν εννά έβρεις τζ̆αι "καλά πλάσματα", εννά έβρεις τζ̆αι "γάρους" τζ̆αι το καλλύτερον που μπορείς να κάμεις είναι να είσαι όσον μπορείς πιο προετοιμασμένος τζ̆αι για τα θκυό. Σίουρα πρέπει κάπως να φύουμεν που τούτον τον πλανήτην γιατί έτσι εννά πολλύνουμεν τες πιθανότητες μας να επιβιώσουμεν. Που την άλλην, εν ανατριχιαστικά πιθανόν να μας έρτει τζ̆αι μπούμερανγκ. Αλλά ως οπαδός της επιστημονικής φαντασίας, ελπίζω ότι εννά επιλέξουμεν το πρώτον. Η φαντασία μας εν πολλά μεγάλη για να την κρατούμεν κολλημένην σε έναν πλανήτην, όσον τζ̆αι να τον αγαπούμεν.

Ώσπου να ξεφύγουμεν που την Γην, stay cool and keep rocking!

Μάνα, πατέρας, πυρηνική οικογένεια τζιαι άλλα στερεότυπα

 

Κοσιεννιά του Φεβράρη σήμερα, μια μέρα που έρκεται μιαν κάθε τέσσερα χρόνια τζ̆αι μιας τζ̆αι είχα έμπνευσην είπα να την εκμεταλλευτώ, παρόλον που οι εμπνεύσεις για αναρτήσεις έρκουνται πλέον δύσκολα τζ̆αι μακάρι να βρίσκω έστω έναν θέμαν τον μήναν. Τέσπα, πάμεν πάρακάτω.

Έσ̆ιει που λαλείτε έναν είδος σφήκας που πολλαπλασιάζεται με έναν πολλά ανατρισ̆ιαστικόν (για τον άθρωπον, η σφήκα θεωρεί το "φυσιολογικόν") τρόπον: επιτίθεται σε μιαν ταράντουλαν (είδος τεράστιας αράχνης που επίσης προκαλεί αισθήματα φόβου στον μέσον άθρωπον) τζ̆αι αφού την αναισθητοποιήσει με το δηλητήριον της, γεννά μέσα στην τζόιλιάν της τα γονιμοποιημένα της αυγά. Άμα περάσει η επίδραση του δηλητηρίου, η ταράντουλα συνέρχεται τζ̆αι συνεχίζει αμέριμνη την ζωήν της ώσπου μιαν ημέραν ξεπουλιάζουν τα αυκά της σφήκας. Οι νεογέννητες νύμφες βρίσκουν έτοιμον φαϊν, you guessed it, τα σωθικά της ταράντουλας, τζ̆αι αρκέφκουν να την τρων ζωντανήν. Εν "μωρά" αλλά η "μάνα" τους (την οποίαν ποττέ εν θα γνωρίσουν) έβαλεν τα να φαν ζωντανόν έναν άλλον πλάσμαν, ακριβώς επειδή εν πιο καλά για λλόου τους να ζει η ταράντουλα ενόσω την τρων. Εν πιστεύκω να τους προκαλεί όμως η κατάσταση (απουσία μάνας, μόνα τους σε ξένην τζ̆οιλιάν, τρων ζωντανόν έναν άλλον πλάσμαν κλπ.) "ψυχολογικά προβλήματα".

Πάμεν τωρά στο "εκλεκτόν πλάσμαν του θεού" (sic) τον homo sapiens (homo μπορεί, sapiens σπάνια αποδεικνύεται), ο οποίος βαυκαλίζεται με την ψευδαίσθησην ότι εν κάτι "ανώττερον" που την σφήκαν που αναφέραμεν. Βέβαια εδώ τζ̆αι αιώνες έσ̆ιει αποδεικτεί επιστημονικά ότι εν απλά διαφορετικός, έννεν ανώττερος, τζ̆αι ακόμα πιο εντυπωσιακά, συγγενεύκει σε μεγάλον βαθμόν με την εν λόγω σφήκαν, αφού μέρος του γονιδιώματος της μπορεί ενδεχομένως να βρεθεί στον άθρωπον (γενικά ο άθρωπος εν άλλον έναν "όχημαν" διαιώνισης γενετικού υλικού).

Ο άθρωπος λόγω της γενετικής του διαδρομής, που εν πολλά πιο πρόσφατη που την σφήκαν, ανέπτυξεν μιαν άλλην μέθοδον διαιώνισης του είδους: ένας άντρας γονιμοποιεί με τα σπερματοζωάρια του το ωάριον μιας γυναίκας, η γυναίκα κυοφορεί το προκύπτον έμβρυον για 9 μήνες τζ̆αι μετά γεννά, με μεγάλους πόνους ή πιο λλίους (αναλόγως χρήσης ουσιών ή μεθόδου γέννας) έναν μωρόν homo sapiens. Εν είμαι ανθρωπολόγος αλλά εικάζω ότι πριν την έλευσην του πολιτισμού εν έχουμεν κανέναν στοιχείον που να συνηγορεί στο ότι υπήρχεν ανέκαθεν τούτον που σήμερα αποκαλούμεν "πυρηνικήν οικογένειαν", δηλαδή ένας άντρας -πατέρας, μια γυναίκα - μητέρα τζ̆αι οι απόγονοι τους σε αυτόνομην συνύπαρξην εντός της ευρύτερης ομάδας - φυλής. Παίζει να υπήρχαν πιο ελεύθερες σεξουαλικές επαφές οπότε να ήταν άγνωστον ποιος ήταν πατέρας ποιου, παίζει να επήαιννεν μόνον ο αρχηγός με τες γυναίκες τζ̆αι οι υπόλοιποι να εκλέφκαν μέσα μέσα καμμιάν εκτόνωσην με όποιαν γυναίκαν έππεφτεν στα σ̆έρκα τους, παίζει τα κοπελλούθκια να τα αναγιώνναν οι γέροι ενώ οι νέοι, άντρες τζ̆αι γυναίκες, να εβουρούσαν ούλλη μέρα να έβρουν φαίν, νερόν, καταφύγιον κλπ. οπότε το πιο ασφαλές, επιστημονικά, που μπορούμεν να πούμεν, είναι ότι η πυρηνική οικογένεια εν αρκετά πρόσφατον "κατασκεύασμαν" ή "επινόηση" τζ̆αι ενδεχομένως να σχετίζεται παραπάνω με την ανάπτυξην πολιτισμού, δηλαδή σύνθετων κοινωνικο-οικονομικο-πολιτικών δομών, παρά με τούτον που ονομάζουμεν "φυσιολογία". Για διάφορους λόγους, που εν συνδυασμός γενετικής τζ̆αι περιβάλλοντος, η πυρηνική οικογένεια έγινεν η "νόρμα", τουλάχιστον στον μέσον άθρωπον, αφού υπήρχαν μονίμως εξαιρέσεις π.χ. πολυγαμικές κοινωνίες, χαρέμια κλπ.

Το ότι η πυρηνική οικογένεια έννεν προϊόν καθαρά της φυσιολογίας του αθρώπου φαίνεται τζ̆αι που τον συνεχήν προβληματισμόν που του προκαλεί η έκδηλη, τζ̆αι στα θκυό φύλα, πολυγαμικότητα του. Ο άθρωπος έννεν "φτιαγμένος" για έναν σύντροφον για μιαν ζωήν, τραβά τον ξεκάθαρα η ανάγκη "ζευκαρώματος" με όσους πιο πολλούς ερωτικούς συντρόφους μπορεί. Εν η κοινωνία τζ̆αι η στάθμη ηθικής που του υπαγορεύκει ότι πρέπει να "συγκρατηθεί", για λόγους που μπορεί ενδεχομένως να μας εξηγήσει ένας κοινωνιολόγος ή ένας ανθρωπολόγος. Ακόμα πιο "ανώμαλη" εν η εξ επιλογής "αγαμία", δηλαδή η παντελής αποχή που το σεξ, είτε με το άλλον φύλον είτε με το δικόν μας. Η φύση μας τοποθετεί την ανάγκην σεξουαλικής εκτόνωσης κοντά στες υπόλοιπες, την τροφήν, το νερόν, τον αέραν, τον ύπνον. Άμα την παραμελείς εν θα πεθάνεις μεν αλλά κάμνεις κακόν του σώματος σου, τζ̆αι στο επίπεδον της φυσιολογίας του αλλά, κυρίως, στο επίπεδον της ψυχολογίας του.

Έτσι προκαλεί μου γέλιον (παλιά θυμόν αλλά εβαρέθηκα πλέον την βλακείαν του κόσμου) όταν άγαμοι καλόγεροι της θρησκείας σούζουν μας το δάκτυλον για το τι εν "φυσιολογικόν" στο σεξ τζ̆αι την δημιουργίαν "οικογένειας". Αθρώποι που εν γαμούν, που εν κάμνουν κοπελλούθκια, που καταπιέζουν τες φυσικές τους ορμές, αφήνετε τους τζ̆αι επεμβαίνουν στο πως εννά ζήσετε εσείς τες ζωές σας.

Όσον αφορά τον γάμον τζ̆αι την τεκνοθεσίαν για τους ΛΟΑΤΚΙ, που εν έναν πολλά συναφές θέμαν. Θεωρώ την ανάγκην γάμου ξεπερασμένην αλλά αφού το κράτος προσφέρει το πλαίσιον στους ετεροφυλόφιλους, οφείλει να το προσφέρει τζ̆αι στους υπόλοιπους. Αλλιώς συμπεριφέρεται σωβινιστικά. Εν τόσον απλόν. Το δε γελοίον επιχείρημαν ότι "έννεν φυσιολογική" μια οικογένεια με θκυό άντρες ή θκυό γυναίκες ή μιαν διαφορετικήν ομάδαν που την πυρηνικήν οικογένειαν, καταρρίπτεται που όσα έγραψα πιο πάνω συν το συνεχές "θαύμαν" της τεχνολογίας. 

Εν θα αρκήσει η στιγμή (μάλλον ήρτεν) που η τεχνολογία εννά προσφέρει στον homo sapiens την δυνατότηταν να παρακάπτει την διαδικασίαν σπερματοζωάριον + ωάριον => έμβρυον => κυοφορία=> μωρόν. Εννά χρησιμοποιείται επιθυμητόν γενετικόν υλικό τζ̆αι μια μηχανή εννά παράγει μωρά, χωρίς να βασανιέται μια γυναίκα 9 μήνες τζ̆αι να σκοτώνεται να γεννήσει. Τα δε μωρά θα είναι απαλλαγμένα που "κουσούρκα" εξαρχής, αφού η τεχνολογία εννά αποκλείει γενετικά στοιχεία που οδηγούν σε ασθένειες τζ̆αι αναπηρίες. Το δε ανάγιωμαν τούτων των μωρών θα γίνεται επιστημονικά, χωρίς να παίζει κανέναν απολύτως ρόλον το φύλον, είτε το δικόν τους είτε όσων εμπλέκονται στην εν λόγω διαδικασίαν. Θα είναι φυσικά ελεύθερος ο καθένας να κάμνει κοπελλούθκια "the old fashioned way", αλλά σταδιακά θωρώ τον εν λόγω μαζοχισμόν να εξαλείφεται. Το δε σεξ θα παραμείνει ενδεχομένως ως μια ευχάριστη δραστηριότητα, άσχετη με την διαιώνισην του είδους.

Ξέρω ότι τούτα εν φοϊτσ̆ιάρικα για τους χριστιανο-ακραιο κάθε είδους- ταλιμπάν αλλά τι να σας κάμω. Η φύση, μέσω της τεχνολογίας τζ̆αι της επιστήμης, εννά σας ξεπεράσει, εσάς τζ̆αι τους διάφορους "αρχιερείς" στους οποίους κρώννεστε.

Ώσπου να ξεπεραστείτε, stay cool and keep rocking!

Δημόσια τζιαι ιδιωτικά πανεπιστήμια

 

Ετσ̆ιέκκαρα λλίον άμπα τζ̆αι έχω ήδη γράψει κάτι για το θέμαν αλλά εν ήβρα τίποτε, τουλάχιστον εκ πρώτης όψεως, οπότε αξίζει να καταθέσω λλίες σκέψεις, με αφορμήν την κατάστασην στην Ελλάδαν με την διαδικασίαν αλλαγής του συντάγματος για να επιτρέπεται η ίδρυση τζ̆αι λειτουργία ιδιωτικών πανεπιστημίων, κάτι που δακάτω έσ̆ιει πολλά χρόνια που έλαβεν χώραν. Να αναφέρω ότι προσωπικά εφοίτησα σε θκυό ελληνικά δημόσια πανεπιστήμια. Στο πρώτον, την Πολυτεχνική Σχολή Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, Τμήμαν Ηλεκτρολόγων Μηχ/κων επέρασα μέσω των παγκύπριων προεισαγωγικών εξετάσεων, τζ̆αι εν επλήρωσα δίδακτρα, αν τζ̆αι η οικογένεια μου ξέρει πολλά καλά πόσον κόστος εμπεριέχεται στην διαμονήν/ διατροφήν/ γενικώς έξοδα ενός παιδιού για 5-6 χρόνια εκτός Κύπρου. Στο δεύτερον, το Πανεπιστήμιον Μακεδονίας, μεταπτυχιακόν στην διοίκησην επιχειρήσεων, επλήρωνα δίδακτρα τζ̆αι ήδη εδούλευκα κάπου, κάτι που μου επέτρεπεν το κατάλληλα σχεδιασμένον πρόγραμμαν της εν λόγω σχολής.

Με μιαν γλήορην μμαθκιάν στο ίντερνετ, φαίνεται ότι ο κύριος λόγος που ως σήμερα εν έχουν λειτουργήσει ιδιωτικά πανεπιστήμια στην Ελλάδαν είναι η αντίληψη ότι η παιδεία πρέπει να αποτελεί "βασικήν αποστολήν" του κράτους. Έναν σχετικόν άρθρον σε αρκετά νηφάλιον ύφος τζ̆αι περιεχόμενον μπορείτε να θκιαβάσετε δαμέ .

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη, που πρόσφατα εκέρδισεν εύκολα τες εκλογές παρά το τραγικόν σιδηροδρομικόν ατύχημαν στα Τέμπη, προσπαθεί να προωθήσει την αλλαγήν του συντάγματος ώστε να αρχίσουν να ιδρύουνται τζ̆αι να λειτουργούν ιδιωτικά πανεπιστήμια. Σε τούτον αντιδρούν τόσον πολιτικοί σχηματισμοί όσον τζ̆αι ομάδες του πληθυσμού, μια που τες οποίες εν οι φοιτητές. Πίσω που τες αντιδράσεις προφανώς χώνουνται διάφορα συμφέροντα αλλά τζ̆αι αντιλήψεις ιδεολογικής φύσεως. Επειδή τα συμφέροντα δύσκολα τα συγκόφκει κανένας αφού εν "χωσμένα", εννά αναφερθώ στα θέματα ιδεολογίας, τα οποία μπορούν να απομονωθούν στο εξής απλόν: κράτος vs ιδιωτικός τομέας.

Τωρά που έγραψα τούτον το τελευταίον αθθυμήθηκα ότι έγραψα παλιά για τα λεγόμενα "φυσικά μονοπώλια", δηλαδή προϊόντα ή, κυρίως, υπηρεσίες που εν τέθκοιας κλίμακας που εξ ορισμού πρέπει να προσφέρουνται αποκλειστικά που έναν παροχέαν, το κράτος. Σε τούτα εμπίπτουν, θεωρητικά ομιλώντας, η ενέργεια, η ύδρευση, οι τηλεπικοινωνίες, οι μεταφορές, η παιδεία, η υγεία κ.λ.π. Σε πλείστες όσες περιπτώσεις υπήρξεν διαδικασία "ιδιωτικοποίησης" τέθκοιου είδους τομέων, είχαμεν αντιδράσεις, ενίοτε σφοδρές, που ομάδες οι οποίες είτε ένιωθαν τα συμφέροντα τους να πλήττουνται, είτε επροτάσσαν επιχειρήματα ιδεολογικού τύπου, είτε τζ̆αι τα θκυό. Ήταν φυσικόν να υπάρξει ανάλογη κατάσταση τζ̆αι για το θέμαν της ίδρυσης τζ̆αι λειτουργίας ιδιωτικών πανεπιστημίων.

Κατ' αρχήν να ξεκαθαρίσουμεν μιαν συχνήν πλάνην στην οποίαν υποπίπτουν πάρα πολλοί αθρώποι: τίποτε έννεν δωρεάν. Δωρεάν σημαίνει "χωρίς κόστος". Άρα η δημόσια εκπαίδευση/ παιδεία έννεν δωρεάν, αφού εμπεριέχει κόστη, τζ̆αι μάλιστα τεράστια, τα οποία πληρώνουμεν ούλλοι μας μέσα που τες διάφορες φορολογίες που καταβάλλουμεν στην εκάστοτε κυβέρνησην. Το ότι εν πληρώνει ο φοιτητής δίδακτρα αν καταφέρει να μπει σε έναν δημόσιον πανεπιστήμιον εν σημαίνει ότι εν υπάρχει κόστος φοίτησης. Απλά αντί να το πληρώσει ο ίδιος άμεσα, πληρώνουμεν ούλλοι που λλίον έμμεσα. Μπορεί να μοιάζει πιο "κοινωνικά δίκαιον" αλλά τούτον εν το καθιστά "δωρεάν".

Άρα η κύρια διαφορά ανάμεσα στο δημόσιον vs ιδιωτικόν πανεπιστήμιον έννεν το αν είναι δωρεάν ή οϊ η φοίτηση αλλά ποιος κουμαντάρει την διοίκησην τζ̆αι διαχείρισην του εν λόγω ιδρύματος. Στην πρώτην περίπτωσην έσ̆ιεις διοίκησην τζ̆αι προσωπικόν που αποτελείται που δημόσιους λειτουργούς ενώ στην δεύτερην έσ̆ιεις ιδιώτες. Μια άλλη διαφορά είναι ότι το ιδιωτικόν πανεπιστήμιον εν χρηματοδοτείται που το κράτος άρα οφείλει να εξασφαλίσει πόρους που άλλες πηγές. Μια που τούτες εν η χρέωση διδάκτρων στους φοιτητές.

Υπάρχουν φυσικά τζ̆αι άλλες διαφορές. Λόγου χάρη, ακριβώς γιατί υπάρχει η αντίληψη του δωρεάν, ο ανταγωνισμός μέσα που τες γνωστές εισαγωγικές εξετάσεις για τα δημόσια πανεπιστήμια εν πολλά πιο μεγάλος. Μεγάλος αριθμός υποψηφίων ανταγωνίζουνται για μικρόν αριθμόν θέσεων, με αποτέλεσμαν πάρα πολλοί να αποτυγχάνουν να μπουν όπου θέλουν, ή τζ̆αι να μπουν οπουδήποτε, αναλόγως πόσον επιθυμητή εν μια σχολή ενός ιδρύματος. Στα ιδιωτικά πανεπιστήμια, ακριβώς επειδή το κόστος φοίτησης εν εξ αρχής ορατόν, πάν όσοι αφενός εν έβρουν διέξοδον στα δημόσια τζ̆αι έχουν παράλληλα την οικονομικήν επιφάνειαν να αντεπεξέλθουν στο άμεσον κόστος.

Σε προηγμένες εκπαιδευτικά χώρες, τούτα παίζουν βέβαια τον ρόλον τους αλλά πιο σημαντικόν ρόλον παίζει η φήμη τζ̆αι η ελκυστικότητα ενός πανεπιστημίου βάσει της κατάταξης του σε σχετικούς δείκτες ποιότητας. Κάποια πανεπιστήμια εν τόσον περιζήτητα που παρά το τεράστιον κόστος φοίτησης που χρεώνουν, έχουν μονίμως πολλά παραπάνω αιτητές παρά φοιτητές. Τζ̆αι πολλά που τα κορυφαία πανεπιστήμια παγκοσμίως εν ιδιωτικά, στοιχείον που καταρρίπτει το επιχείρημαν που επαρατήρησα που αρκετούς θιασώτες του δημοσίου, ότι η ιδιωτικοποίηση της ανώτατης εκπαίδευσης εννά την "ευτελίσει".

Εξάλλου σε κάθε χώραν μπορεί μεν έναν πανεπιστήμιον να είναι είτε δημοσίου, μη κερδοσκοπικού δικαίου είτε ιδιωτικού, κερδοσκοπικού, αλλά για να τύχει της ανάλογης αποδοχής τζ̆αι έγκρισης πρέπει να πληρεί συγκεκριμένα κριτήρια του κράτους. Άρα η ποιότητα τζ̆αι το περιεχόμενον της εκπαίδευσης εμπλέκει ούτως ή άλλως τα αρμόδια τμήματα του κράτους, ασχέτως αν το ίδιον το κράτος παίζει τον ρόλον του χρηματοδότη τζ̆αι του διαχειριστή.

Άρα, για να καταλήξουμεν κάπου, η προσωπική μου άποψη είναι ότι βρίσκω υπερβολικές τζ̆αι ιδεολογικά στρεβλωμένες τες αντιδράσεις κατά του ιδιωτικού πανεπιστημίου. Αν το κράτος κάμει σωστά την δουλειάν του τα ιδιωτικά εννά προσφέρουν σωστήν εκπαίδευσην τζ̆αι αν τα ιδιωτικά πανεπιστήμια κάμνουν καλά την δουλειάν τους, εννά επιβιώσουν, εν αντιθέσει με άλλα που αν δεν είναι της προκοπής εννά κλείσουν. Κάτι που καλώς ή, μάλλον, κακώς εν ισχύει με τα δημόσια πανεπιστήμια, όπου μπορεί να έβρεις πολλούς αργόμισθους αθρώπους να απολαμβάνουν χωρίς κόστος τα προνόμια της μονιμότητας. Εν είναι ούτε θκιάολος ούτε πανάκεια, ούτε το κράτος ούτε ο ιδιώτης. Μάλλον εν μια μικτή κατάσταση το πιο υγιές τζ̆αι μια διαρκής ζύμωση όπου ούλλοι οφείλουν να προσαρμοστούν αν θέλουν να συνεχίσουν να υπάρχουν τζ̆αι να λειτουργούν 

Ώσπου να τα έβρουν στην Ελλάδαν για το θέμαν (δακάτω επρολάβαμεν τους), stay cool and keep rocking!

Οικογένεια τζιαι κατοικίδια

 

Έχω ξαναγράψει για την σχέσην μου με τα κατοκίδια παιδιόθεν οπότε εν θα επαναλάβω τα ίδια, αλλά υπάρχει έναν ενδιαφέρον στην θεώρησην σημαντικής μερίδας αθρώπων ως προς την σχέσην τους με τα ζώα, ειδικά τζ̆είνα που γεννιούνται τζ̆αι ζουν μαζίν τους.

Ζούμεν σε μιαν εποχήν που πολλές "αξίες" αναδιαμορφώνουνται τζ̆αι πολλές "έννοιες" επαναπροσδιορίζουνται. Ας πούμεν, η "οικογένεια". Βαρκούμαι να ετυμολογήσω αλλά ο μέσος άθρωπος έσ̆ιει υπόψην του κάτι αρκετά συγκεκριμένον όταν ακούει τούτην την λέξην. Εν συνήθως ένας ετεροφυλόφιλος άντρας, παρέαν με μιαν ετεροφυλόφιλην γυναίκαν, οι οποίοι σμίουν μέσω του σεξ το γενετικόν τους υλικόν τζ̆αι φέρνουν στον (μάταιον τούτον) κόσμον έναν ή περισσόττερα κοπελλούθκια. Τούτη εν τζ̆αι η "ιδεατή", πυρηνική ούτως καλούμενη οικογένεια που θεωρεί "φυσιολογικήν" ο αρχι(-δι)επίσκοπος μας Γιώρκος που την Αθηαίνου, όπως εθκιαβάσαμεν στην πρόσφατην, έμπλεην σωβινισμού τζ̆αι μισαλλοδοξίας, ομιλίαν του για το 2024. 

Έλα όμως που εν επίκαιρη η κουβέντα τόσον για τους γάμους μεταξύ ΛΟΑΤΚΙ αλλά, ακόμα πιο "ριζοσπαστικά", τζ̆αι το δικαίωμαν τους στην "τεκνοθεσίαν", δηλαδή στο να αποκτήσουν με κάποιον τρόπον δικά τους κοπελλούθκια. Όπως εν φυσικόν, η συμβατική μέθοδος έννεν τόσον προσβάσιμη (είτε ελλείψει σπέρματος είτε ελλείψει ωαρίου/ μήτρας) οπότε πάμεν σε "άλλα γούστα", είτε με υιοθεσίες, είτε με εξωσωματικήν γονιμοποίησην/ ξένον δότην είτε με "παρένθετην μητέραν". Μέθοδοι που αν με ρωτάτε μπορεί σε βάθος χρόνου να εν τζ̆αι πιο "ενδεικνυόμενες", που άποψην ειδικά γονιδιακήν, αλλά μετά μπορεί να φκώ κυνικός. 

Τούτα όμως, ως αναμενόμενον, εν "πράματα του σατανά" κατά τους χριστιανοταλιμπάν τζ̆αι την ηγεσίαν τους. Οϊ μόνον η μέθοδος, αλλά τζ̆αι το ότι εννά αναγιώννουν κοπελλούθκια οι "ππούσ̆τηες" με αποτέλεσμαν να πολλύνουν. Τζ̆αι τούτες εν οι απόψεις που ενστερνίζεται τζ̆αι σημαντικόν μέρος της "σιωπηρής πλειοψηφίας". Αλλά είμαι εγώ ο "κακός άθεος" όταν περιπαίξω λλίον τους χριστιανοταλιμπάν για το πόσον οπισθοδρομικοί τζ̆αι δεισιδαίμονες είναι σε ούλλα. Ακόμα τζ̆αι στο τι συνιστά οικογένειαν τζ̆αι ποιον εν το υγιές περιβάλλον να μεγαλώνουν κοπελλούθκια.

Τέσπα. Αφού σας επήρα Πλατείαν Ελευθερίας μέσω Ανθούπολης, επιστρέφω στο θέμαν του τίτλου: τα κατοικίδια μέσα στην οικογένειαν. Άμα οι χριστιανοταλιμπάν κόφκουν φλέβες ότι εν συνιστά οικογένειαν έναν ζευγάριν ΛΟΑΤΚΙ με τα κοπελλούθκια τους, πως εννά αντιδράσουν αν τους πει κάποιος ότι θωρεί το κατοικίδιον του "παιδίν του" ή μέλος της οικογένειας του τέλος πάντων; Ότι νιώθει οικογένεια ένας άθρωπος μόνος του με 3-4 κατοικίδια τζ̆αι εν γυρεύκει να παράξει/αναγιώσει παραπάνω homo sapiens;

Για τον εαυτό μου, ομολογώ ότι αγαπώ μεν τες κάττες μου, αλλά εν τες έβαλα ποττέ μου στο ίδιον επίπεδον με τους αθρώπους στην ζωήν μου, ειδικά τα μέλη της οικογἐνειας μου. Σ̆αίρουμαι με την παρουσίαν τους, φροντίζω τες, προσέχω στοιχειωδώς την υγείαν τους, στεναχωρκούμαι άμα πεθάνουν (κάποιοι χρησιμοποιούν την λέξην "ψοφούν" για τα ζώα, εγώ αποφεύγω την ως υποτιμητικήν της αξίας της ζωής) αλλά εν έχουν στο μυαλόν μου την σημασίαν που έχουν οι αθρώποι. Θεωρώ τες μέλη της οικογένειας; Ενδεχομένως, αλλά έννεν "ίσης αξίας τζ̆αι μεταχείρισης", εν κάποια σκαλιά "πάρακάτω". 

Εν σημαντικόν στοιχείον, πως εντάσσεις έναν κατοικίδιον στην καθημερινότηταν σου, για το τι είδους σχέσην διαμορφώνεις μαζίν του. Λόγου χάρην εγώ τες κάττες μου έχω τες έξω στην αυλήν, τζ̆αι βάλλω τες για λλίον μόνον στο σπίτιν. Αν ήταν συνέχεια κοντά μου ενδεχομένως η σύνδεση μας να εγίνετουν πιο "στενή". Κάτι άλλον που εν ακόμα πιο σημαντικόν, είναι ακριβώς αν στην ζωήν ενός εκάστου το κατοικίδιον εξελικτεί σαν ο μόνος ή ένας που τους λλίους "συντρόφους" της καθημερινότητας. Τζ̆αι μετά μπαίνει τζ̆αι ο χαρακτήρας του κάθε αθρώπου. Όπως εν κάμνουν ούλλοι για γονείς ή για να έχουν πολλές σχέσεις με άλλους αθρώπους, έτσι τζ̆αι με τα ζώα. Κάποιοι επενδύουν αυθόρμητα "κεφάλαιον" στα ζώα τους, άλλοι μεινίσκουν σε έναν πιο περιορισμένον επίπεδον.

Ως εκ τούτου, αν κάποιος νιώθει ως "οικογένειαν" του τα κατοικίδια του τζ̆αι επενδύει πάνω τους όσα επενδύουν άλλοι στα κοπελλούθκια τζ̆αι τους άλλους συγγενείς τους, ποιος είμαι εγώ να το αμφισβητήσω; Γούστον τους τζ̆αι καππέλλον τους. Ούτε μου προξενεί εντύπωσην ότι υπάρχει κόσμος που αφήνει την περιουσίαν του σε ζώα ή που τα θεωρεί "καλλύττερα" που τους αθρώπους. Σε έναν κόσμον που κοντεφκει τα 10 δις, εννά έβρεις κάθε είδους συμπεριφορές, απόψεις, στάσεις τζ̆αι φιλοσοφίες. Εφόσον εν βλάφτουν τους άλλους, για μέναν ουδέν πρόβλημαν.

Ώσπου να σταματήσουν οι προβολές των ομιλιών του αρχι(-δι)επισκόπου στην κρατικήν ραδιοτηλεόρασην, stay cool and keep rocking!