Πέμπτη 23 Ιουλίου 2015

Τροχάδην ή ποδήλατον;


"Κολύμπιν!" εννά σου πει κάποιος! Εν τα τρία βασικά "αερόβια" είδη άσκησης, τροχάδην (ή jogging που λαλούν στα αγγλικά χωριά), ποδήλατον τζιαι κολύμπιν. Κάποιοι σούπερ μαζόχ ενίοτε κάμνουν τζιαι τα τρία (το λεγόμενον τρίαθλον, που θα ήθελα πολλά κάποια μέραν πριν πεθάνω να το αποπειραθώ). 
Πάντως εχτές επήαμεν με τα κοπέλια τζιαι καλήν παρέαν στο κολυμβητήριον μετά που τζιαιρόν, τζιαι εδοκίμασα να κάμω λλία "50άρκα" έτσι για να κάψω λλίες "λουντζούες" χωρίς κραδασμούς. Φευ, που τζιαιρός που έκαμνα 10 50άρκα άκοπα; Έκαμα θκιό τζιαι εφκήκεν η γλώσσα μου έξω. Αλλά τα "φτερά" μου εφουσκώσαν παραπάνω που το να έκαμνα 100 σηκώματα με τα αλτηράκια. Κορυφή το κολύμπιν, κατ'εμέναν το κορυφαίον εκ των τριών που άποψην συνολικής απόδοσης ανά μονάδαν χρόνου προσπάθειας αλλά - κυρίως - που άποψην καταπόνησης του σώματος: εν σχεδόν μηδενική, τουλάχιστον σε σχέσην με το τροχάδην, που εν σκέττη καταστροφή για το μυοσκελετικόν.
Φυσικά πρέπει δαμέ να πούμεν ότι η άσκηση εν "κουλτούρα", ή καλλίττερα "βίωμαν", υπό την έννοιαν ότι εν έshιει σχεδόν κανένα νόημαν ή επίδρασην αν την πιάννεις τζιαι την ξαπολάς όποτε σου καπνίσει. Για το διατυπώσω έτσι πιο "ρουτινιάρικα", αν μέσα στην εφτομάν, εν καταφέρεις να κάμεις τουλάχιστον θκιό φορές αερόβιαν άσκησην (τροχάδιν, ποδήλατον, κολύμπιν, χορόν, περπάτημα κλπ.) πρέπει να νιώθεις "άshιημα". Αν δε μπορείς να κάμεις παραπάνω, κάμε, μέσα στα μέτρα δυνατοτήτων του σώματος σου. Διότι στην άσκησην, όπως σε ούλλα, "παν μέτρον άριστον".
Επιστρέφοντας στον τίτλον, η απάντηση έννεν μονολεκτική. Εξαρτάται που τους στόχους σου. Θέλεις η άσκηση σου να εν ευχάριστη τζιαι να καλύψει μεγάλον εύρος γεωγραφικά; Προτίμα το ποδήλατον. Θέλεις να δουλέψει ούλλον το σώμαν τζιαι να "κάψεις" παραπάνω σε λλιόττερον χρόνον; Τροχάδην. Το ποδήλατον εν σαφώς πιο "φιλικό" για το σώμαν, αφού οι κραδασμοί εν αρκετά λλιόττεροι, ειδικά αν ποδηλατείς σε ομαλές διαδρομές με σχετικά καλόν ποδήλατον. Που την άλλην, γυμνάζει κυρίως τετρακέφαλους τζιαι "κωλιαίους" (όπως ελάλεν τους γλουτιαίους ο μεγάλος συναθλητής Αντρέας Παπαδόπουλος) ενώ το τροχάδιν γυμνάζει ολόκληρον το πόδιν (εντάξει στους κωλιαίους υστερεί), συν μέρη του κορμού, όπου το ποδήλατον εν σχεδόν αμελητέας επίδρασης (π.χ. κοιλιακοί). Το τροχάδην εν σαφώς το πιο "λαϊκόν" τζιαι που το ποδήλατον τζιαι που το κολύμπιν, αφού εν αρκετόν έναν ζευκάριν παπούτσια (εντάξει τα καλά στοιχίζουν αλλά πάσιν αρκετόν τζιαιρόν αν τα προσέχεις λλίον) για να ανοίξεις την εξώπορταν τζιαι να shιονωστείς έξω να βουρήσεις, ενώ έναν στοιχειωδώς καλόν ποδήλατον θέλει κεφάλαιον να το αποκτήσεις τζιαι έξοδα συντήρησης, ενώ πολλά λλίοι έχουν εύκαιρην πισίναν ή θάλασσαν μέσα ή κοντά στο σπίτιν τους για κολύμπιν. Θα έλεα επίσης ότι το τροχάδιν εν το πιο "all weather" που τα τρία, αφού το ποδήλατον εννά το λυπηθείς μέσα στα νερά ενώ το κολύμπιν απαιτεί θερμαινόμενην πισίναν το Shιειμώναν για να μπορέσεις να μείνεις κάποιαν ώραν. Άσε που αργά ή γλήορα πρέπει να φκεις μέσα στο κρύον βρεμένος.
Καταλήγοντας, εγώ θα εσύστηνα σε έναν αρχάριον που θέλει να "συστηματικοποιήσει" την άσκησην του, να αρκέψει με περπάτημαν/ τρέξιμον, τουλάχιστον θκιό-τρεις φορές την εφτομάν, το οποίον να αυξήσει προοδευτικά σε σχέσην αφενός με το πότε του λαλεί το σώμαν του "κανεί" τζιαι αφετέρου το χρόνον που έshιει στη διάθεσην του. Αν κάποια στιγμήν θέλει να συνδυάσει θκιό αερόβια, το ποδήλατον εν η δεύτερη μου επιλογή, αφού εν πιο "εύκολον" που το κολύμπιν σαν διαδικασία, ενώ συμπληρώνει ωραία την εκγύμνασην μυικών ομάδων που εν δουλεύκουν με το τροχάδην. Αν μπορεί κάποιος τζιαι τα τρία, all the better. Εγώ έναν φεγγάριν έκαμνα το αλλά εν δύσκολον να το διατηρήσεις επ'αόριστον, πρέπει να είσαι πολλά αθκιασερός. Εν πιο ρεαλιστικόν να θκιαλέξεις έναν, τζιαι να το διατηρήσεις σαν καθημερινή/ εβδομαδιαία ρουτίνα, τζιαι να δείχνεις στοιχειώδην συνέπειαν στην άσκηση σου. Αν υπάρχει όρεξη τζιαι χρόνος, μπορείς παράλληλα με την αερόβιαν επιλογή σου να θκιαλέξεις τζιαι κάτι άλλον, όπως βάρη για να αυξήσεις τζιαι λλίον τον μυικόν όγκον ή ακόμα τζιαι κάτι εναλλακτικόν, όπως γιόγκα τζιαι πιλάτες, τα οποία φαίνεται να συνεισφέρουν στην ευεξίαν τζιαι την μυικήν χαλάρωσην. Εν έχω δοκιμάσει ποττέ έτσι πράμαν, νομίζω κάποια στιγμήν πρέπει. Για ακόμα πιο ολοκληρωμένην ισορροπίαν, ειδικά σε άτομα στα πρώτα τζιαι δεύτερα -άντα, συστήνω να εύρουν τζιαι έναν καλόν φυσιοθεραπευτήν για περιοδικήν παρακολούθησην τζιαι περιποίησην των "πονεμένων κορμιών" (με μηχανήματα τζιαι  - κυρίως - σωστόν μασάζ). Η άσκηση εν όμορφον πράμαν, αλλά "στοιχίζει", ποικιλοτρόπως.
Κλείοντας την "κατήχησην" μου περί άσκησης, πρέπει να τονίσω το εξής: η άσκηση που μόνη της ΔΕΝ βοηθά στην απώλειαν βάρους. Σίουρα συνεισφέρει στην βελτίωσην του μεταβολισμού τζιαι μπορεί να "υποστηρίξει" μιαν προσεγμένην διατροφήν, αλλά αν η διατροφή εν λάθος, δηλαδή υπερβολικά πλούσια ενεργειακά, οϊ μόνον δεν θα χάσεις βάρος, αλλά εννά βάλεις τζιόλας. Αν το βάλουμεν σε αναλογίαν, σε μιαν διαχρονικήν προσπάθειαν σταθερού τζιαι φυσιολογικού BMI (Body Mass Index), η προσωπική μου εμπειρία δείχνει ότι η διατροφή εν 75% τζιαι η άσκηση 25%. Οπότε μεν απορείτε τζιαι εξανίσταστε αν λιώνετε στα γυμναστήρια αλλά εν χάνετε βάρος. Για να ελαφρύνετε πρέπει να κόψετε τα "γλυξιά". Ή να τα περιορίσετε τζιαι να έshιετε "διατροφική συνείδηση", δηλαδή να μάθετε να καταγράφετε νοητά πόσες θερμίδες καταναλώνετε καθημερινά έστω τζιαι στο περίπου. Εν δύσκολον, ειδικά αφού μεγαλώνοντας ο μεταβολισμός εν βοηθά ούτε τζιείνος ο γέρημος, αλλά οϊ ακατόρθωτον, τζιαι πραγματικά αξίζει.
Προσωπικά, δυστυχώς είμαι μεν fit αλλά είμαι τζιαι fat. Όπως λαλούν όμως στα "αμερικάνικα χωριά", "better fat and fit, than thin and lazy"....
Ώσπου να γίνω thin and fit, stay cool and keep rocking!

Παρασκευή 17 Ιουλίου 2015

Σκληρός, σκληρός κόσμος...


Η πιο πάνω κυνική "γελοιογραφία" μέμφεται τον τρόπο χειρισμού μεταναστών (ή "αιτητών ασύλου") στην Αυστραλία, αλλά ουσιαστικά αφορά μας ούλλους, ως χώρες - δέκτες αθρώπων που κατατρεγμένοι που την βίαν, την ανέχειαν τζιαι την πείναν αναγκάζονται να φύουν που τον τόπον τους.
Επειδή τζιαι οι κυπρέοι υπήρξαν θύματα της βίας, της προσφυγοποίησης, της πείνας, της ανάγκης να γίνουν "οικονομικοί μετανάστες" τζιαι "αιτητές ασύλου", εννά περίμενες όταν έρκετουν η σειρά τους ως κοινωνία να "ανταποδώσουν", ότι θα ήταν στοιχειωδώς θετικοί. Όπως ούλλοι ξέρουμεν, η κυπριακή κοινωνία έδειξεν τζιαι δείχνει έναν πολλά "πρόστυχον" πρόσωπον, τόσον προς τους μετανάστες όσον ειδικά τζιαι προς τους αιτητές ασύλου, τους οποίους λλίον πολλά έshιει ταυτίσει με απατεώνες χαραμοφάηδες. Εν φκάλλω τον εαυτό μου έξω, εν μπορώ να ισχυριστώ ότι έκαμα κάτι προσωπικά για να αμβλύνω τούτην την κατάστασην, ούτε με βλέπω να κάμνω κάτι δραστικόν προσεχώς. Εν αρκεί φυσικά η συνειδητοποίηση του προβλήματος, πρέπει ο καθένας μας να κάμει "κάτι" για να βοηθήσει στη λύσην του. 
Τούτη ούλλη η γραμμή σκέψης εξεκίνησεν που τούτην την σκηνήν με τη Μέρκελ τζιαι μιαν παλαιστίνιαν νεαρήν. Θκιαβάζοντας το άρθρον εν εύκολον να "κατακεραυνώσεις" τη Μέρκελ (διότι αν η ηγέτης μιας που τες πιο δυνατές, οικονομικά, πολιτικά κλπ. χώρες του κόσμου εν μπορεί να δώσει καλλίττερην απάντησην που τζιείνην που έδωσεν εν έχουμεν υπόθεσην ως είδος) αλλά για να είμαι ειλικρινής, ούτε εγώ θα μπορούσα εύκολα να απαντήσω σε τζιείνην την κορούν για τους λόγους που το "σύστημαν" εν έτοιμον να την "ξεράσει", τζιείνην τζιαι την οικογένειαν της, πίσω στο λάκκον που τον οποίον εκατάφερεν προσωρινά να δραπετεύσει. Ή γιατί μπορώ εγώ προσωπικά να απολαμβάνω κάποια αγαθά που έπρεπεν να θεωρούνται στοιχειώδη (ασφάλεια, διατροφή, παιδεία, ψυχαγωγία κλπ.) τα οποία η ίδια στερείται λόγω του που έτυχεν να γεννηθεί. Τι απάντησην να της δώσεις; Οϊ για τους λόγους που συμβαίνει τούτον, αλλά για το πως μπορούμεν να συνεχίζουμεν να ζούμεν οι υπόλοιποι εν γνώσει μας για το τι συμβαίνει σε άλλα μέρη του κόσμου μας, ειδικά για μας τους κυπρέους, δίπλα μας, σε Συρία, Παλαιστίνη, Ιράκ, Αφγανιστάν, Αφρική κλπ, χωρίς να αρρωστούμεν που τη στεναχώρκαν.
Που την μιαν, εν σωστόν να έshιεις μιαν συναίσθησην του πόσον "μηδαμινή" εν η ύπαρξη μας μπροστά στα μεγέθη τούτου του κόσμου, που την άλλην τίποτε εν ξεκινά μόνον του, εν πρώτα που τον καθένα μας που πρέπει να αρχίζουμεν, τζιαι μετά στες συλλογικότητες στες οποίες μπορούμεν να ενταχθούμεν, για να αλλάξουμεν το πόσον σκληρός εν τούτος ο κόσμος για μεγάλο μέρος των συναθρώπων μας (τζιαι των άλλων ειδών ζωής σε τούτον τον πλανήτην).
Εν μπορώ για την ώραν να παρουσιάσω την επόμενην μου "πράξην" προς βελτίωσην τούτου του κόσμου. Επί του παρόντος υπάρχει μέσα μου μόνον μια στοιχειώδης "συνειδητοποίηση", που πολλοί ανάμεσα μας εν έχουν καν. Αν τζιαι μπορεί κάποιος να πει ότι όσοι που μας εν τζιαι "συνειδητοποιημένοι" τζιαι εν κάμνουν κάτι, εν shιειρόττεροι που τους υπόλοιπους. Το μόνον που έχω για την ώραν εν "αγαθές προθέσεις". Φυσικά, ο δρόμος προς την κόλασην εν στρωμένος που λλόου τους. 

Ώσπου να περάσω που την συνειδητοποίησην στα έργα, stay cool and keep rocking!

Πέμπτη 9 Ιουλίου 2015

Γιον ή κόρην;


Αθθυμούμαι πριν εφτάμισυ χρόνια, όταν εκόντευκεν η φάση της εγκυμοσύνης στην οποίαν θα εμαθθαίναμεν το φύλον των διδύμων, ότι εν είχα ξεκάθαρην άποψην για το τι επροτιμούσα. Αφενός άρεσκεν μου η ιδέα τουλάχιστον το έναν να εν γιος, ή να εν τζιαι τα θκιό γιούες, αλλά σε καμμιάν περίπτωσην εν ήθελα να εν τζιαι τα θκιό μωρά κόρες. Εν υπήρχεν τότε ξεκάθαρος λόγος για τούτην την "τάσην", εκτός ίσως που το ενδεχόμενον να βρεθώ με τρεις γυναίκες μέσα στο σπίτι, κάτι ιδιαιτέρως τρομακτικόν, σκεφτόμενος ότι μιαν την είχα ως τότε τζιαι δύσκολα "εκουμάνταρα", πως θα τα έφερνα βόλταν με τρεις;
Ξέρω, ξέρω, τα μωρά να εν καλά τζιαι ότι θέλουν ας ένει, που λαλεί τζιαι το στερεότυπον, αλλά όταν εκατάλαβα ότι θα εγίνουμουν παπάς, τζιαι ότι εν είχα ιδέαν για το πως θα τα καταφέρω (εξακολουθώ να μεν έχω ιδέαν by the way), ήταν παρήγορον να υπάρχει έναν "ισοζύγιον φύλων" μέσα στο σπίτιν.
Τελικά, ήρταν θκιό κοπέλια, τζιαι ήμουν μια χαρά ευχαριστημένος, αν τζιαι ξέροντας ήδη ότι να περάσω βρεφικήν τζιαι νηπιακήν ηλικίαν ξανά ούτε κατά διάνοιαν, εδιερωτούμουν πώς θα ήταν αν έρκετουν τζιαι έναν κοράσιν στο πακέτον. Σήμερα, ευτυχώς εν έχω έτσι θέματα. Εν είμαι εγώ για κόρες μάνα μου. 
Διότι καλάν ως τα εννιά-δέκα τους θα εν "δικές σου" πατερούλη, θα είσαι ο θεός τους, τα "ξένα" αγόρια εννά είναι μακαρόνια, στο σχολείον εννά εν προκομμένες τζιαι τα δωμάτια τους συγυρισμένα, μια φοράν θα πρέπει να τες φωνάξεις να έρτουν έσσω, τζιαι θα έρκουνται σχετικά καθαρές τζιαι οϊ μέσ'την πίχλαν. Τζιαι μετά, ως έφηβες τζιαι ενήλικες, πάντα θα είσαι η προτίμηση τους που την κακομάζαλην την αντίζηλον τη μάναν τους. 
Αλλά έλα που μιαν ημέραν, την οποίαν θα τρέμεις χρόνια πριν έρτει, θα χτυπήσει η εξώπορτα τζιαι αννοίοντας θα έβρεις μπροστά σου έναν μαντράχαλον, ο οποίος θα έshιει καταφτάσει για να πάρει την πριγκίπισσαν "έξω". Τζιαι γυρίζοντας θα δεις την "πριγκίπισσαν" μέσα στα "στολίθκια"τζιαι τα "προκλητικά" της να σκάζει τζιείνον το χαμόγελον που ενόμζες ότι εν μόνον για τον παπάκην, τζιαι θα καταλάβεις τι θα ακολουθήσει, διότι είσαι τζιαι συ "άδρωπος" τζιαι ξέρεις τι συμβαίνει μέσα στο μυαλόν (τζιαι τα υπόλοιπα όργανα του σώματος) τζιείνου του μαντράχαλου. 
Θωρώντας δε τες σύγχρονες κοράκλες, το πως κυκλοφορούν τζιαι το πως συμπεριφέρονται, πρέπει να εκφράσω τες μεγάλες μου ευχαριστίες σε ότι νόμους πιθανοτήτων με εκάμαν τζύρην κοπελιών τζιαι οϊ κοπελούδων. Ευκολύνει την κατάσταση μου ρε παιδί μου. Φυσικά τα κοπέλια έχουν άλλα τράβαλα αλλά νομίζω εννά τα κουμαντάρω, γιατί πάλε μπορώ να αθθυμηθώ κάποια που τα χούγια τους, όσον να'ναι είμαστεν της ίδιας ψυχοσύνθεσης. Μπορεί τζιόλις ως έφηβοι, να με βάλουν μεσ'τη μέσην τζιαι να μου διούν που πάνω, μπορεί να έχουν τη μάναν του θεάν τζιαι μέναν μόνον για καμμιάν μάππαν, αλλά κανένας ξένος μαντράχαλος έθθα χτυπήσει την πόρταν μου γυρεύκοντας "πριγκίπισσες". Αντίθετα, κάποιοι άλλοι εννά αντικρίσουν τους δικούς μου μαντράχαλους, τζιαι ας κάμουν καλά.
Εννά μου πεις, "τζιαι αν εν gay τα κοπέλια;" Κανέναν πρόβλημαν. Δεν είμαι gay, δεν ξέρω καν τι περνά που το μυαλόν τους, ας κάμουν ότι γουστάρουν, εν πρόκειται να κάμνω νοσηρές εικόνες με το μυαλό μου όπως με τες κόρες. Διότι αγαπητές, αν μεν το ξέρετε, εμείς οι "αδρώποι" έχουμεν έναν μεγάλον κουσούριν: θεωρούμεν, έστω τζιαι "υποσυνείδητα", ουσιαστικά ούλλες τες γυναίκες ως πόρνες. Εκτός που τέσσερις: τη γυναίκα μας, την μάνα μας, την αδερφή μας τζιαι την κόρην μας. Το ότι τούτη η λογική εν "οξύμωρον" τζιαι το ότι ζούμεν στο 2015, με τόσες γνώσεις για την σεξουαλικότηταν των φύλων, τζιαι τόσην χειραφέτησην σε πολλά επίπεδα, δυστυχώς ή ευτυχώς εν καθιστά τούτην την ψυχολογίαν των αρσενικών παρωχημένην. Ζει τζιαι βασιλεύει τζιαι εν η αιτία τόσων τζιαι τόσων κλασσικών συγκρούσεων. Εν πολλά "σφηνωμένη" μέσα στα γονίδια μας προφανώς για να ξεριζωθεί που το περιβάλλον. Τζιαι όποιος τζιύρης με κοράκλες σας πει ότι εν τραβά ζόριν τούτου του είδους, λαλεί σας ψέματα.

Ώσπου να μεν ταξινομούμεν τες γυναίκες βάσει συσχέτισης, stay cool and keep rocking!