Τρίτη 21 Φεβρουαρίου 2017

Ιστερία


Ναι, οκ, έννεν έτσι που γράφεται, ούτε η "υστερία", ούτε η "ιστορία". Απλά έπρεπεν να έβρω κάτι ειρωνικόν για τούτον που μαθαίνουμεν δακάτω (τζιαι σε άλλες υποανάπτυκτες χώρες) στα σχολεία τζιαι μετά στην κοινωνίαν, τζιαι κρατούμεν το τζιαι πάμεν ως "αλήθκεια" (το οποίον όπως εξαναείπα σημαίνει "μη λήθη", δηλαδή "μνήμη"). Χωρίς διασταύρωσην, χωρίς τεκμηρίωσην, έρμαια της προπαγάνδας κάθε καθεκυστύιας τάξης.
Αφορμή η κουβέντα με το ενωτικό δημοψήφισμαν, η οποία αρκετές μέρες μετά που "εξέσπασεν", ακόμα καλά κρατεί. Επίσης μια κουβέντα σήμερα το πρωίν του Τορναρίτη του ΔΗΣΥ σε κάποιον ραδιόφωνον τζιαι η επιμονή του να επαναλαμβάνει το ότι "η ομοσπονδιακή κυβέρνηση" τζιαι οι τουρκοκύπριοι εν θα έχουν κανένα λόγον στο τι διδάσκουνται οι ελληνοκύπριοι, τούτον θα είναι αρμοδιότητα του ελληνοκυπριακού κρατιδίου/ πολιτείας/ whatever. Όπως αντίστοιχα θα ισχύει για τους τουρκοκύπριους τζιαι το κομμάτιν τους.  Τζιαι ο Τορναρίτης εν τάχα που τους "μετριοπαθείς" τζιαι τους "νούσιμους". Φαντάσου οι άλλοι δηλαδή.
Όταν δηλαδή οι ελληνοκύπριοι εννά μαθαίνουν, ξέρω γω, ότι η ΤΜΤ ήταν "τρομοκρατική οργάνωση", οι τουρκοκύπριοι εννά μαθαίνουν ότι ήταν "αγωνιστές της ελευθερίας". Όταν οι ελληνοκύπριοι εννά αγανακτούν με τους "αιμοσταγείς σουλτάνους" τζιαι τες σφαγές στη Λευκωσίαν κατά την οθωμανικήν κατάκτησην, οι τουρκοκύπριοι εννά μαθαίνουν για την "πρόοδον" που έφερεν η έλευση των "πολιτισμένων" οθωμανών σε μιαν παρηκμασμένην, τζιαι καταπιεσμένην που τους Ενετούς, Κύπρον. Όταν οι ελληνοκύπριοι εννά ψάλλουν τους στίχους του Βασίλη Μιχαηλίδη τζιαι εννά ωρύονται για τη σφαγήν του "ηρωικού" Κυπριανού, οι τουρκοκύπριοι εννά μαθαίνουν για τον προδοτικόν εθνικόν αλυτρωτισμόν τζιαι την δίκαιην τιμωρίαν των στασιαστών εναντίον της "νόμιμης εξουσίας" του σουλτάνου κ.ο.κ.
Θωρείτε, επί της ουσίας, είμαι που τζιείνους που πατούν στο χώμαν, τζιαι ξέρουν θκιό πράματα για την "πραγματικήν ιστορίαν": 1) Μια τζιαι μόνη ιστορία έλαβεν χώραν, ως "γεγονός" 2) ερμηνείες τούτης της "μιας ιστορίας" υπάρχουν σχεδόν τόσες όσες αθρώποι. Άρα, αν θέλεις μια ομάδα αθρώπων να ζουν μαζίν αρμονικά, διότι έχουν "συμφιλιωθεί" με το παρελθόν, έτσι ώστε να πορευτούν μαζίν στο μέλλον εν ειρήνη, οφείλουν να καταλήξουν σε έναν ελάχιστον consensus για την ιστορίαν τους, τζιαι κατά προέκτασην την "αλήθκειαν" τους. Τούτην την "κοινήν ιστορίαν" θα πρέπει μετά να την διδάξουν στα κοπελλούθκια τους, έτσι ώστε να μεγαλώσουν τζιαι να ζήσουν τζιαι τζιείνα ειρηνικά μταξύ τους. Οϊ να λαλεί ο ένας έτσι, τζιαι ο άλλος γιουβέτσιν.
Εν λαλώ δαμέ ότι η "δική μας πλευρά" εν πιο "αληθινή" ή πιο "ψεύτικη" που την "δικήν τους". Λαλώ ότι η πραγματικότητα έφερεν μας δίπλα-δίπλα, τζιαι ο ρεαλισμός δείχνει ότι πρέπει να ζήσουμεν μαζίν. Άρα η ανάγκη "κοινής διδαχής" για την ιστορίαν (τζιαι άλλα πράματα, όπως η γλώσσα ας πούμεν) εν κρίσιμη. Όσοι θεωρούν ότι μπορεί να καλλιεργείται το μίσος τζιαι η έχθρα μέσα που ξεχωριστές διδαχές επειδή "έτσι εννά υπάρχει αλληλοσεβασμός της ετερότητας"τάχα, εν ξέρουν ούτε που πατούν ούτε που πάσιν.
Ώσπου να μάθουν, stay cool and keep rocking!

Δευτέρα 6 Φεβρουαρίου 2017

Ιστορίες με κακόν τέλος

Ας πούμεν ότι μόλις είshες την βλάγγαν να δεις ένα δελτίον ειδήσεων, με ούλλην της παγκόσμιαν μιζέρκαν του, που την αρχήν ως το τέλος, τζιαι έρκεται η "ώρα της ταινίας". Τζιαι που ούλλα τα είδη των ταινιών, προτιμάς να δεις μιαν ταινίαν καθημερινών αθρώπων, με το - προβλέψιμον - κακόν τέλος (π.χ. οικογενειακό δράμαν, ιστορική αναδρομή σκοτεινών περιόδων της ανθρωπότητας, έγκλημαν, "θεομηνίες" - πως γίνεται έναν "τέλειον πλάσμαν" όπως ο "θεός" να "θυμώνει" ακόμα να μας το εξηγήσουν οι παπάες - βιογραφίες "μοιραίων" αθρώπων κλπ.). Σόρρυ, αλλά η ούλλη συμπεριφορά αθθυμίζει μου μαζοχισμόν.
Εν το ίδιον με το να κάθεσαι να γράψεις ένα μυθιστόρημαν, δηλαδή μιαν εξιστόρησην όπου εσύ ελέγχεις πλήρως την αρχήν, την μέσην τζιαι το τέλος, τζιαι να επιλέγεις να τελειώσει άshημα. Να δημιουργείς με κόπον πρόσωπα τζιαι καταστάσεις με τα οποία να συνδέεις τους αναγνώστες/ θεατές σου, τζιαι μετά να τα καταστρέφεις ούλλα, χάρην - λέει - ρεαλισμού. Φίλε μου, αν θέλω "ωμό ρεαλισμόν", εννά κάτσω να δω τες ειδήσεις, ή να θκιαβάσω βιογραφίες αθρώπων "επιφανών". Στο "μύθον" θέλω να χαλαρώσω ρε αδερφέ. Θέλω να "παραμυθκιαστώ". Βάλε όσον "κακόν" θέλεις μέσα, βάλτο να φαίνεται ότι εν υπάρχει ελπίδα, βάλε όσον ρεαλισμόν θέλεις, αλλά τα γέρημα, μεν μου το τελειώνεις μέσα στα μαύρην απελπισίαν, καταντά αρρώστια φίλε μου.
Ώσπου το "κακόν τέλος" να εν μόνο μέσα στα μυθιστορήματα, έτσι για άλλαγήν, stay cool and keep rocking!