Τετάρτη 27 Απριλίου 2011

Κερύνεια αυτή η άγνωστη...

Πήγαμε χτες οικογενειακώς στην Κερύνεια. Εγώ με τη γυναίκα και τους δύο γιους μας, καθώς και τα πεθερικά μου, ξεκινήσαμε πρωί-πρωί και περάσαμε το οδόφραγμα στον Αγ. Δομέτιο. Περάσαμε από τα βόρεια προάστια της Λευκωσίας και στρίψαμε προς τα βόρεια για την Κερύνεια.
Αρχικά περάσαμε από ήδη οργωμένα χωράφια, κίτρινα ήδη και γεμάτα με μπάλες σανού. Σύντομα ο δρόμος άρχισε να ανηφορίζει και φτάσαμε πλέον στους πρόποδες του Πενταδακτύλου. Πρώτη φορά τον έβλεπα από τόσο κοντά και έδειχνε ένα βουνό ξένο και εξαιρετικά ενδιαφέρον. Ο δρόμος πήρε κλίση και για κάποιο λόγο περίμενα σύντομα να αρχίσουν οι στροφές ενός βουνίσιου δρόμου αλλά διαπίστωσα με έκπληξη ότι ο δρόμος περνά μέσα από μια χαράδρα και δεν δρασκελίζουμε ουσιαστικά το βουνό αλλά πρόκειται περί περάσματος. Αυτό μου έδειξε και πόσο λίγα ξέρω για τη γεωγραφία του ίδιου μου του τόπου.
Η χαράδρα έδειξε ήδη πόσο αλλάζει η διαμόρφωση και τα χρώματα όσο προχωράς προς το βόρειο μέτωπο της οροσειράς. Την κίτρινη πεδιάδα διαδέχτηκε μια πράσινη κοιλάδα με δάσος και πολύ πράσινο. Ξεχώρισα επίσης κάτι παράξενα κόκκινα πετρώματα που έδιναν στο βουνό μια άγρια ομορφιά. Σύντομα περάσαμα από μια έξοδο που έδειχνε "Άγιος Ιλαρίωνας" στα αγγλικά και πήρα έγκριση να τον επισκεφτούμε στην επιστροφή.
Λίγο μετά την έξοδο αυτή περάσαμε απέναντι και αντικρύσαμε από ψηλά την Κερύνεια. Μου θύμισε λίγο την εικόνα της Πάφου μόλις φανεί πριν το πρώτο κυκλικό της κόμβο, δηλαδή μιας πόλης μικρής αλλά με ραγδαία ανοικοδόμηση γύρω από τον παραδοσιακό πυρήνα. Το λιμανάκι που ανυπομονούσα να δω δεν ήταν φυσικά ορατό, αλλά φαινόταν ένα νέο λιμάνι με κάποια εντυπωσιακά σκάφη. Στο σημείο εξόδου ο δρόμος συνεχιζόταν προς το/την Lapta, η οποία υπέθεσα είναι η ονομασία των τουρκαλάδων για τη Λάπηθο. Δεν κατέστη δυνατό να το επιβεβαιώσω. Αργότερα από το ύψος του κάστρου του Αγ. Ιλαρίωνα διαπίστωσα ότι ο δρόμος συνεχιζόταν με τέσσερις λωρίδες για μεγάλη απόσταση.
Μετά από εξερεύνηση ενός τετάρτου με το αυτοκίνητο στα στενά δρομάκια του παλαιού πυρήνα, παρκάραμε και συνεχίσαμε πεζοί προς το λιμανάκι. Και νά'σου μπροστά μας η εικόνα που είχα δει τόσες φορές σε φωτογραφίες, την οποία συνέδεσα άρρηκτα με την κατοχή και τον πόθο της επίσκεψης (επιστροφή μόνο για όσους έζησαν εκεί εν πάσει περιπτώσει). Μετά από ένα πρώτο πεντάλεπτο "δέους", η προσγείωση στην πραγματικότητα. Ένα κλασσικό, νησσιώτικο λιμανάκι με ένα ταλαιπωρημένο κάστρο και λίγες βάρκες στριμωγμένες, η μυρωδιά ψαρίλας και τηγανίλας και οι γνωστοί "κράχτες" των τουριστικών εστιατορίων. Ορισμένοι μάλιστα καλοί γνώστες ελληνικών αφού, όπως διαπιστώσαμε σύντομα, είναι πολλοί οι έλληνες επισκέπτες (καλό αυτό βεβαίως). Εντυπωσιακή η ταμπέλα στα ελληνικά του "ψαρά από το Ζύγι", ενός τουρκοκύπριου που μόλις άκουγε ελληνικά πλησίαζε για κουνουσμά. Κατά τα άλλα, πλήρης απομυθοποίηση της "Κερύνειας" μας...
Αφού φάγαμε ψάρι, για το οποίο μας έπιασαν τον ποπό κανονικά, περπατήσαμε γύρω-γύρω από το κάστρο (σαφώς χρειάζεται περιποίηση) και λίγο σε κάποια στενά δρομάκια νοτίως του λιμανιού, για να καταλήξουμε στο αυτοκίνητο μας. Μου έκανε εντύπωση που άντεξαν οι μικροί χωρίς γκρίνια το περπάτημα, που ήταν αρκετό.
Από την Κερύνεια επιστρέψαμε στον δρόμο που μας έφερε, με προορισμό τον Άγ. Ιλαρίωνα. Εκεί μάλιστα(!), είχαμε κάτι το ιδιαίτερο. Απίστευτη θέα των βορείων παραλίων που έφτανε μέχρι τα παράλια της Μ. Ασίας. Και ένα κάστρο κυριολεκτικά σκαλισμένο στο βράχο. Οι τουρκαλλάδες βάλαν και μια ευφάνταστη κοτσάνα ότι τάχατες εικάζεται ότι ο Walt Disney εμπνεύστηκε το κάστρο της Disneyland από το κάστρο αυτό. Φαίνεται το ψώνιο εν το έχουμε μόνο εμείς.
Ανεβήκαμε αρκετά πάνω όλοι και απολαύσαμε τη μαγευτική, μέχρι δέους, θέα, ενώ το κάστρο έβγαζε μια πολύ ενδιαφέρουσα ατμόσφαιρα με την κλιμάκωση του, τις πέτρες, τα δωμάτια και τα σκαλιά του που δεν είχαν τέλος. Τα κοπέλια πάλι με εξέπληξαν διότι ενώ δεν είναι ούτε τεσσάρων χρόνων κότσιροι, ανέβηκαν μέχρι πάνω αδιαμαρτύρητα. Βγάλαμε και ωραίες φωτογραφίες. Τα πεθερικά μου βέβαια δεν ενθουσιάστηκαν με την ανάβαση, αλλά νομίζω ότι τους άρεσε το όλο παραμύθι.
Κατεβήκαμε στο κιλικείο για καφέ και πήραμε το δρόμο του γυρισμού, νωρίς το απόγευμα πλέον. Είχαμε δει την Κερύνεια και το κάστρο του Αγ. Ιλαρίωνα, αφού χρειάστηκε πρώτα να φτάσω εγώ και η γυναίκα μου τα 36-37. Τα πεθερικά μου είχαν να πάνε από την δεκαετία του '60. Μια κουβέντα της γυναίκας μου τα είπε όλα, καθώς καθόμαστε για φαγητό στο λιμανάκι: "Νιώθω λες και έχω πάει σε ξένο τόπο, κάπου στο εξωτερικό". How true...
Stay cool and Keep rocking!!

Πέμπτη 21 Απριλίου 2011

Μας περνά για Κυπρο-Τουρκικό πόλεμο;

Αφού για άλλο ένα χρόνο δεν φαίνεται να καταλήγουμε κάπου όσον αφορά στη λύση του Κυπριακού, εν όψει του γεγονότος ότι οι εκλογές σε Κύπρο και Τουρκία απλά θα επιβεβαιώσουν ότι ούτε μεις ούτε οι τουρκαλλάδες ενδιαφερόμαστε για συμβίωση στο όποιο κοινό κράτος μπορεί να προκύψει με βάση κάποιο ομοσπονδιακό μοντέλο, είναι σκόπιμο πλέον να δούμε τι φέρνει η επόμενη μέρα.
Από τις συμπεριφορές πολιτικών και κοινωνίας αντίστοιχα έχω σχηματίσει μια κατά προσέγγιση άποψη για το τι περνά από το μυαλό του μέσου κύπριου αναφορικά με το κυπριακό. Για τους τούρκους δυσκολεύομαι λίγο, απλά διότι πρέπει να μελετήσω περισσότερο αυτή την αχανή χώρα που είχαμε την ατυχία (μέχρι σήμερα) να έχουμε ως μπάστακα από πάνω μας.
Οι "δικοί μας" λοιπόν χωρίζονται κατ' αρχήν σε δύο μεγάλες κατηγορίες, οι οποίες εν πολλοίς καθορίζουν σε μεγάλο βαθμό και την στάση τους, καθώς ότι και να λέει ο καθένας, το συμφέρον είναι η κύρια "ζυγαριά" που χρησιμοποιείται για οποιαδήποτε λήψη απόφασης:
- Αυτούς που έχουν να κερδίσουν άμεσα και πολλά από ενδεχόμενη λύση
- Αυτούς που έχουν να κερδίσουν έμμεσα/ μακροπρόθεσμα αλλά και να χάσουν άμεσα.
Άλλοι διαχωρισμοί μπορούν να γίνουν ως εξής:
- Ρομαντικοί/ ιδεολόγοι και ρεαλιστές
- Εθνικιστές και διεθνιστές
- Φανατικοί και μετριοπαθείς
Ας πούμε ότι καταρρέει οριστικά η τρέχουσα διαπραγματευτική βάση (Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία - ΔΔΟ) και καλούμαστε να θέσουμε νέο στόχο. Ποιος είναι αυτός για το μέσο Κύπριο; Ενδιαφέρουσα ερώτηση. Κατ' εμένα προκύπτουν οι εξής:
1. Συνέχιση των διαπραγματεύσεων με στόχο μια λύση ομοσπονδίας με καλύτερες πρόνοιες
2. Συνέχιση των διαπραγματεύσεων με στόχο λύση ενιαίου κράτους με τους έλληνες στο πηδάλιο
3. Εγκατάλειψη των διαπραγματεύσεων και στρατηγική "ανεπίλυτου" με στόχο τη μέγιστη δικαίωση
4. Εγκατάλειψη των διαπραγματεύσεων και στρατηγική "μέγιστης / δικαίωσηςλύσης" με όλα τα μέσα
Ο κατάλογος δεν είναι εξαντλητικός αλλά ας δούμε ποια από τις πιο πάνω είναι και η πιο σκόπιμη.
Την υπ' αριθμόν 1 την απορρίπτω ως ενδεχόμενο διότι την έχουμε λίγο-πολύ δοκιμάσει από το '77 χωρίς αποτέλεσμα και με συνεχή επιδείνωση. Οι τουρκαλλάδες απλά την χρησιμοποιούν μέχρι να πετύχουν αναγνώριση του κράτους τους και παγίωση του ελέγχου τους στα κατεχόμενα.
Για την υπ' αριθμό 2, την οποία ζήσαμε μόνο για τρία χρόνια ('60-'63) αλλά τα κάναμε σκατά, πρέπει ουσιαστικά είτε να νικήσουμε την Τουρκία σε πόλεμο, είτε να συμβούν τέτοιες κοσμογονικές αλλαγές που να επιφέρουν εξωτερικές πιέσεις στην Τουρκία για να υποκύψει, είτε να επέλθουν εσωτερικές καταστάσεις (π.χ. η τριχοτόμηση που βλέπουν στον ύπνο του ορισμένοι δικοί μας) στην Τουρκία που να την εξαναγκάσουν να "εγκαταλείψει" τις επιδιώξεις της στην Κύπρο και να αποσυρθεί. Μου θυμίζει το όνειρο μου μικρός ότι το 2000 θα είχαν ανακαλυφθεί τα ιπτάμενα αυτοκίνητα αντιβαρύτητας του Star Wars. Όσο ανακαλύφθηκαν αυτά τόσο πιθανό είναι να γίνουν και τα παραπάνω. Άρα απόρρίπτεται και η 2η επιλογή.
Για την υπ' αριθμόν 3, είναι ήλιου φαεινότερον ότι δεν στέκει διότι αποδεδειγμένα μέχρι σήμερα η κατάσταση όλο και χειροτερεύει εις βάρος μας. Το δε ανεπίλυτο επιτρέπει στην Τουρκία να παγιώνει τα πάντα, εκκαθαρίζοντας ή αφομοιώνοντας σταδιακά τους τουρκοκύπριους. Επίσης, και το κυριότερο, οι πραγματικοί πρόσφυγες, δηλαδή όσοι έχουν έστω και στοιχειώδη βιώματα από τα κατεχόμενα (>5 χρονών το '74) γερνούν και πεθαίνουν. Αν δηλαδή πάρουμε το πάνω χέρι σε π.χ. 100 χρόνια, ουσιαστικά θα επανακτήσουμε μια παντελώς άγνωστη γη, με μηδέν σύνδεση με όσους πάνε να ζήσουν εκεί. Ότι και αν λένε οι συναισθηματίες/ ιδεολόγοι περί "άσβεστης μνήμης" και κουρουφέξαλα. Είναι τα ίδια κουρουφέξαλα που διατείνονται και για τους ομογενείς στο εξωτερικό, οι οποίοι κάνουν μια χοροεσπερίδα και μια παρέλαση το χρόνο και διαλαλούν τον πατριωτισμό τους αλλά τα παιδιά τους νοιώθουν οτιδήποτε άλλο εκτός από Κύπριοι.
Ας πάμε λοιπόν στο υπ' αριθμόν 4. Μιλάμε πλέον για διπλωματία σύγκρουσης, η οποία μπορεί κάλλιστα να οδηγήσει και σε κλιμάκωση στην Κύπρο. Άρα πόλεμο. Κια μάλιστα δική μας επίθεση εναντίον του κατοχικού στρατού και τυχόν ενισχύσεων που θα λάβει.  Μπορούμε και θέλουμε κάτι τέτοιο;
Κατ' αρχήν, θα πολεμήσουμε στο ίδιο μας το έδαφος, καθότι είμαστε ήδη υπό εισβολή και κατοχή. Η Τουρκία μπορεί να καταστρέφει και να σφάζει αδιακρίτως διότι δεν θα καταστρέφει δικό της έδαφος, πολυτέλεια που εμείς δεν έχουμε. Έπειτα είναι το θέμα ισορροπίας δυνάμεων. Η θεωρία λέει ότι για να έχεις πιθανότητες επιτυχίας ως επιτιθέμενος χρειάζεσαι αναλογία δυνάμεων 3 προς 1. Με τις εφεδρείες κουτσά-στραβά το έχουμε αυτό, νοουμένου ότι με κάποιο τρόπο θα παρεμποδίσουμε ενίσχυση των τούρκων. Επίσης, οι τούρκοι δεν έχουν πολύ χώρο υποχώρησης και ενδεχόμενη επιτυχία μας από την αρχή θα τους στριμώξει πάνω στον Πενταδάκτυλο και μετά τη θάλασσα. Έχουμε δηλαδή και ένα πλεονέκτημα ελιγμών. Το πυροβολικό και το αρματικό δυναμικό μας είναι αξιοπρεπή και τουλάχιστον το ίδιο καλά με το τι έχουν εδώ οι τούρκοι. Από την άλλη, δεν έχουμε αεροπορία, ενώ οι τούρκοι μέχρι και βαλλιστικούς πυραύλους μπορούν να μας ρίξουν από τα παράλια της Μ.Α.
Στο πολιτικό επίπεδο είναι ενδιαφέρον να δούμε πως θα αντιδρούσαν οι διάφοροι παρατρεχάμενοι. Η Ελλάδα σίγουρα είναι μαζί μας λεκτικά αλλά μέχρι σήμερα όποτε είχαμε κλιμάκωση, μας άφησε ξεκρέμαστους, όσο γενναία και αν πολέμησαν όσοι έλλαδίτες βρέθηκαν εδώ. Ακόμα και με τους S300 αυτοί ουσιαστικά μας ανάγκασαν να κάνουμε πίσω λόγω των εκβιασμών της Τουρκίας. Επίσης, για πρώτη φορά, εμείς θα είμαστε οι επιτεθέμενοι, και εξ' όσων γνωρίζω, αυτό σου αφαιρεί αρκετά πολιτικά ερίσματα, εκτός και αν νικήσεις βεβαίως βεβαίως. Άγνωστο τι θα έκαναν Ε.Ε., Η.Ε. και αγγλοαμερικάνοι αλλά το πιθανότερο είναι ότι ότι είναι να γίνει θα γίνει πριν παρέμβουν. Οι μέχρι τώρα παρεμβάσεις τους υπήρξαν το ολιγότερο καταστροφικές για μας, κυρίως λόγω αδράνειας τους και όχι διότι ήταν εναντίον μας.
Άρα που καταλήγουμε; Μπορούμε να πάμε την ιστορία στα άκρα, όπως θέλουν και ονειρεύονται κάποιοι π.χ. τύπου ΕΛΑΜ κ.λ.π.; Βαστούν τα κότσια μας; Θα πετυχαίναμε τίποτα εκτός από την κυριολεκτική καταστροφή (πέραν της "άϋλης" που επιφέρει ο χρόνος) του τόπου; Και ποια θα ήταν η επόμενη μέρα με ένα πάνοπλο γείτονα 100 εκατομμυρίων; Αναρωτιέμαι, τα σκέφτεται κανείς αυτά σοβαρά; Αμφιβάλλω.

Δευτέρα 11 Απριλίου 2011

Music for the People by the People!!!

Προχτές (8/4/2011) είχα για άλλη μια φορά (6η συνολικά, thanks teach!) την τύχη να συμμετάσχω, ως ένας εκ των μαθητών της Έντεχνης Μουσικής Σχολής "Ορφέας", του φίλτατου teach Μάριου Ευαγγέλου και των συν αυτώ διδασκάλων, σε μια συναυλία παρουσίασης της δουλειάς της σχολής και των μαθητών της στην αίθουσα "Μελίνα Μερκούρη" στην παλιά Λευκωσία, παρά την Πύλη Αμμοχώστου. Παρά το γεγόνός ότι είμαι με διαφορά ο μεγαλύτερος σε ηλικία μαθητής, δεν έχω ακόμη νοιώσει ντροπή να με περιστοιχίζουν παιδάκια και έφηβοι που κάνουν τα πρώτα βήματα τους στη ζωή, μέσα από τις αρμονικές λεωφόρους της μουσικής. Για δεύτερη φορά με παρακολούθησαν και τα παιδάκια μου (παρέα με την όλο κατανόηση μαμά τους), στα οποία ελπίζω αν μη τι άλλο να στείλω μηνύματα και εικόνες για το πόσο όμορφη είναι η μουσική και η συναναστροφή με άλλους ανθρώπους μέσα στα μονοπάτια της.
Απολαύστε δύο σύντομα αποσπάσματα: το πρώτο είναι σόλο εμφάνιση ηλεκτρικής κιθάρας από έφηβο μαθητή της σχολής, το επίπεδο του οπoίου μόνο στα όνειρα μπορεί να φτάσω κάποτε.
Το δε δεύτερο είναι σκηνές από την ερμηνία του Angie των Rolling Stones από εμένα, παρέα με την Χριστοθέα και τον Μιχάλη στην κιθάρα. Ευχαριστίες στον Κωνσταντίνο τον Μέγα που ανάρτησε τα βίντεο στο ΕσύΣωλήνα (YouTube) και απολογίες σε όσους έχουν ευαίσθητα αυτιά.






Stay cool and keep rocking!!