"Εκείνοι δεν έκαμαν τον πόλεμο"

Με όμορφα συναισθήματα, παρουσιάζω το πρώτο βιβλίο του Χριστάκη Ταπακούδη:

Ηθοπλαστικότατον, γεμάτο συναισθήματα τζιαι εικόνες μιας άλλης εποχής, που μοιάζει μακρινή αλλά εν ακόμα πολλά κοντά μας. Περιμένω με μεγάλον ενδιαφέρον να θκιαβάσω τζιαι τα επόμενα. 

Επί τη ευκαιρία, τζιαι αφού σήμερα εν παραμονή πρωτοχρονιάς, ας παίξουμεν τζιαι θκιό-τρεις ροκιές, γεμάτες μηνύματα, για να στανιάρουμεν:

Ώσπου να γυρίσει ο χρόνος, stay cool and keep rocking!

Σαπίζουσες θρησκείες

Η παρούσα ανάρτηση ΈΠΡΕΠΕΝ να γίνει μετά την εψεσινή συναυλίαν των Rotting Christ, στην οποίαν είχα την τύχην τζιαι το προνόμιον να παρευρεθώ. Απλά στον τίτλον είπα να μεν βάλω "Σαπίζων Χριστός", οϊ γιατί με επιάσαν οι ευαισθησίες αλλά είπα "άτε, μεθαύριον εν τα γενέθλια του φανταστικού μας φιλαράκου, ας φανώ large". Anyway...

Πρώτη φορά εθώρουν τα κοπέλια, τα οποία εν ελληνάρες τζιαι πραγματικά παίρνουν τόπους. Το background  τους εν εντυπωσιακόν, όντας έναν που τα μακροβιότερα συγκροτήματα του είδους. Ξεχωρίζω πόσον μάγκες είναι που το εξής απόσπασμαν της διαδρομής τους:

"Το Νοέμβριο του 1999, ο Ρεπουμπλικανός πολιτικός Γκάρυ Μπάουερ χαρακτήρισε, μεταξύ άλλων, τα μέλη του συγκροτήματος, ως αντικαθολικούς. Ο Σάκης Τόλης, απαντώντας, δήλωσε: "Ζώντας σε (υποτιθέμενη) δημοκρατία, έχω την εντύπωση ότι, όλοι έχουμε το δικαίωμα να κάνουμε κριτική στις θρησκείες, εάν το θέλουμε. Εμείς απλά πιστεύουμε ότι είναι σάπιες (rotting). Αυτό δε σημαίνει ότι, κάνουμε σταυροφορία υπέρ του Σατανά".

Σε ένα φεστιβάλ, στο οποίο θα συμμετείχαν οι Megadeth και οι Rotting Christ, η συμμετοχή των δεύτερων ακυρώθηκε, καθώς ο τραγουδιστής των Megadeth αρνείτο πεισματικά να παίξει μαζί τους, λόγω του ονόματός τους."

Respect!! Κάτι που φυσικά έχασεν ο Dave Mustaine αφού εφάνην τόσον συντηρητίκλας τζιαι κολλημένος ώστε να αρνηθεί να παίξει μαζί τους. Τιμή σου ρε, αν επαίζαν τζιείνοι μαζί σου.

Ακολουθεί ενδεικτικόν τραγουδάκιον τους, το οποίον ήταν έναν που τα πολλά που μου αρέσαν εχτές.

Ώσπου να τους ξανακούσω ζωντανά, stay cool and keep rocking!

Εταιρία/ Επιχείρηση/ Εργοδότης

Εν ενίοτε ψυχαγωγικόν, αλλά συχνά τζιαι εκνευριστικόν να παρακολουθείς συζητήσεις όπου κρίνονται τζιαι κατακρίνονται οι "εταιρίες/ επιχειρήσεις/ εργοδότες" που τους "εργαζόμενους". Γίνουνται εκνευριστικές όταν εμπεριέχουν στοιχεία δογματισμού τζιαι στερεοτύπων όπου λλίον πολλά πλασάρεται το "εταιρία = κακόν", "εργαζόμενος = ο καλός κατατρεγμένος". Μπορεί όντως, ειδικά στον καπιταλισμόν, πολλοί αθρώποι, ίσως τζιαι οι παραπάνω, να καταντούν τες εταιρίες τους καταστροφείς της υφηλίου, αλλά που την άλλην περιμένεις που "προοδευτικούς" αθρώπους να συζητούν τζιαι οϊ να κηρύττουν όπως τους παπάδες. Διότι έτσι καταντούν "συντηρητικοί", τζιαι εν τέλει εν διαφέρουν που τους "δεξιούς", τους οποίους υποτίθεται θέλουν να "ανατρέψουν"...

Εννά προσπαθήσω λοιπόν να παραθέσω κάποιες σκέψεις μου επί του θέματος. Νομίζω ότι ο ορισμός του "εργαζόμενου" εν πιο απλός, τζιαι συνιστά τον άθρωπον ο οποίος καταβάλλει χρόνον τζιαι λαμβάνει ανταμοιβήν για την υπηρεσίαν που προσφέρει ή το προϊόν που παράγει. Σίουρα μπορείς να πεις τζιαι άλλα, αλλλά ας το αφήκω για άλλην ανάρτηση. Το θέμα μου εν οι "εταιρίες".

Πως ορίζεται τούτον που λαλούμεν "εταιρία/ επιχείρηση/ εργοδότης". Πιθανώς ούλλοι να θεωρούμεν ότι μπορούμεν να δώσουμεν ορισμόν επαρκώς αλλά εν είμαι σίουρος αν ισχύει τούτον. 

Η wiki λαλεί τα εξής:

"Επιχείρηση χαρακτηρίζεται η ποριστική οικονομική μονάδα που αποτελεί αυτοτελή και υπεύθυνη οργάνωση παραγωγικών συντελεστών και διαχείρισης συναλλαγών με τις οποίες και επιδιώκει το μέγιστο δυνατό κέρδος. Το δε κέρδος κατά κανόνα θα πρέπει να υπερβαίνει την αντίστοιχη συνήθη αμοιβή (ως αντιμισθία) της διοικητικής ή εκτελεστικής εργασίας που επιτελείται σ΄ αυτήν.

Έτσι με τον παραπάνω ορισμό δίδεται σαφώς ως κύριο κριτήριο το κέρδος, δια του οποίου και ξεχωρίζει από κάποια άλλη οικονομική μονάδα, αφού όλα τα άλλα προαναφερόμενα χαρακτηριστικά είναι κοινά και αφηρημένα, με συνέπεια να μη λαμβάνονται ως κριτήρια διάκρισης μεταξύ των δύο εννοιών."

Βέβαια δαμέ πρέπει να αναφέρουμεν ότι υπάρχουν πολλές εταιρίες/ επιχειρήσεις/ εργοδότες όπου το κέρδος ΔΕΝ αποτελεί στόχο, εξ'ου τζιαι ορίζονται ως "μη κερδοσκοπικές".

Πρέπει να αναφέρουμεν επίσης ότι οι οργανισμοί τούτοι συνιστούν "νομικές μορφές", σε αντιστοιχίαν με τα "φυσικά πρόσωπα". Έτσι ας πούμεν ο Παπαφιλίππου που πουλά παγωτά εν "φυσικόν πρόσωπον" (άθρωπος δηλαδή), ενώ η εταιρία του εν "νομικόν πρόσωπον". Όταν την έκαμνεν δηλαδή ο Παπαφιλίππου ουσιαστικά εδημιούργησεν μιαν νέαν "ύπαρξην", η οποία συνιστά που μόνην της αυτοτελές "πρόσωπον" έναντι του νόμου. Ιστορικά τούτον αποτέλεσεν μιαν επανάστασην τζιαι θεωρείται που αρκετούς έναν που τα οχήματα της προέλασης του καπιταλισμού. Ειδικά όταν οι εταιρίες έγιναν "περιορισμένης ευθύνης", (Ε.Π.Ε.ή ltd). Για το τι σημαίνει "Ε.Π.Ε." δείτε δαμέ

Οι εταιρίες χωρίζονται στες εξής κατηγορίες:

αναλόγως αντικειμένου:
- πρωτογενούς παραγωγής. (π.χ. γεωργία, κτηνοτροφία, αλιεία)
- παραγωγής ή μεταποίησης ή μετασχηματισμού (Βιομηχανίες και Βιοτεχνίες)
- γενικού εμπορίου, ή εμπορικές.
- ασφαλιστικές.
- παροχής υπηρεσιών.
- τραπεζικές
- μεταφορών (χερσαίες, θαλάσσιες και εναέριες)

- αναλόγως "ιδιοκτησίας":

1. Ιδιωτικές επιχειρήσεις

2. Δημόσιες επιχειρήσεις

3. Μικτές επιχειρήσεις

- αναλόγως νομικής μορφής:

1. Ατομικές

2. Εταιρικές

 - Ομόρρυθμη Εταιρεία (Ο.Ε.)

 - Ετερόρρυθμη Εταιρεία (Ε.Ε.)

 - Εταιρεία Περιορισμένης Ευθύνης (Ε.Π.Ε.)

 - Ανώνυμη Εταιρεία (Α.Ε.)

 - Ανώνυμη ναυτιλιακή εταιρεία (Α.Ν.Ε.)

 - Συνεταιρισμός

 - Συμπλοιοκτησία

- αναλόγως μεγέθους:

1. Μικρές επιχειρήσεις

2. Μεσαίες επιχειρήσεις

3. Μεγάλες επιχειρήσεις

4. Επιχειρήσεις κολοσσοί

Τι διαθέτει η επιχείρηση που δεν διαθέτει ένας εργαζόμενος; Το "κεφάλαιο". Δηλαδή κάποιου είδους μέσον/ εργαλείον/ γνώση κλπ. το οποίον σε συνδυασμόν με την "εργασία", παράγει πλούτον. Τι εν ο πλούτος εν μεγάλο θέμαν όπως μεγάλον θέμαν εν τζιαι το τι συνιστά κεφάλαιο. Πάμεν πάρακάτω.

Οι εταιρίες, όπως τες ξέρουμεν σήμερα, δεν υπήρχαν που πάντα. Υπήρχεν η λεγόμενη "ιδιωτική πρωτοβουλία" σίουρα αλλά προφανώς δεν είshεν την τωρινήν δομήν/ ιδιότηταν. Η σύγχρονη εταιρία ουσιαστικά εδιαμορφώθηκεν ως νομική οντότητα κατά τον 13ον - 14ον αιώναν, όταν η φεουδαρχία άρχισεν να παρακμάζει τζιαι επλησίαζεν πλέον η επανάσταση των "αστών".
Με την εξέλιξην των εταιριών, οι οποίες φυσικά αναπτυχθήκαν πρώτα στες πιο "εξελιγμένες" χώρες της εποχής, εδημιουργήθηκεν η τάξη των "αστών", δηλαδή αθρώπων οι οποίοι σε αντίθεσην με τους βασιλείς/ "ευγενείς"/ αριστοκράτες, ήταν άθρωποι που δεν είχαν κληρονομήσει τον "πλούτον" τους αλλά είχαν τον "δημιουργήσει", χρησιμοποιώντας ως επί το πλείστον τες δυνατότητες τους (π.χ. μιαν πρωτοποριακήν ιδέαν) τζιαι συγκυρίες (όπως η ανακάλυψη του "νέου κόσμου"). Τούτη η τάξη αργά ή γλήορα θα έρκετουν σε σύγκρουσην με την καθεκυστίαν τάξην για το ποιος κάμνει κουμάντον. Τούτον έγινεν ουσιαστικά με τη γαλλικήν επανάσταση τζιαι τες επόμενες της, όπως η αμερικανική, ακόμα τζιαι η ελληνική, οι οποίες είχαν ως σημαντικόν παραπροϊόν τα σύγχρονα "έθνη/κράτη" τζιαι τη σχετική κοσμοθεωρίαν του εθνικισμού. Τζιαι η "αστική τάξη" επικράτησεν, αφού έσφαξεν ή εκτόπισεν τους "ευγενείς/ φεουδάρχες".
Τωρά, σχεδόν αμέσως, τζιαι κυρίως τον 19ον αιώναν, η εταιρία ήταν το όχημαν εξέλιξης της όλης κατάστασης, με εντυπωσιακά αποτελέσματα παγκοσμίως, τα οποία εφέραν τη βιομηχανικήν επανάστασην, με παράλληλην πληθυσμιακήν έκρηξην τζιαι φοβερές τεχνολογικές ανακαλύψεις σε πολλά μικρό χρονικό διάστημαν. Εν φανερόν τζιαι νομίζω αποδεδειγμένον ότι ούλλες σχεδόν οι μεγάλες εφευρέσεις του 19ου τζιαι 20ου αιώνα (ατμοκίνηση, τηλέφωνο, ηλεκτρισμός, τηλεόραση, ραδιόφωνο, πτήση, διάστημαν, πληροφορική κλπ.) εβασιστήκαν στην ιδιωτικήν πρωτοβουλίαν, με όχημαν/ εργαλείον την εταιρία. Που την άλλην, ο πλανήτης άρχισεν να υποφέρει διότι μπροστά στην "ανάπτυξην", το περιβάλλον άρχισεν να υφίσταται μιαν τρομακτικήν επίθεσην εφ'όλης της ύλης, η οποία ποσώς έshιει σταματήσει σήμερα. Τζιαι επέφερεν, εμμέσως πλην σαφώς τους θκιό παγκόσμιους πολέμους τζιαι την ανθρωπότητα στο χείλος ενός τρίτου, πυρηνικού.
Τι άλλον επέφερεν η κατάσταση τούτη; Τη δημιουργίαν μιας νέας, τεράστιας σε αριθμόν τάξης, των "εργαζομένων", δηλαδή αθρώπων οι οποίοι εξ επιλογής ή εξαναγκασμού (διότι υπάρχουν τζιαι εργαζόμενοι εξ επιλογής, όσον τζιαι αν κάποιοι θεωρούν τους τζιαι τζιείνους καπιτάλες) εδιέθεταν το μόνον βιοποριστικό πόρον που είχαν, το χρόνον/ εργασίαν τους στους "κατόχους κεφαλαίου", τους επιχειρηματίες.
Όπως φαίνεται σήμερα, τόσον φυσικά αλλά τόσον δυσνόητα για τες μάζες, τούτες οι θκιό τάξεις ήταν να έρτουν σε σύγκρουση, για τον απλό λόγον ότι οι μεν "εργοδότες" εν οι "εκμεταλλευτές" τζιαι οι "εργαζόμενοι" οι "εκμεταλλευόμενοι". Ως πότε εννά δέχεται ο κάθε εργαζόμενος να παράγει Χ τζιαι να πιάννει Χ/10; Οι μεν εν οι αστοί που θα πολεμήσουν για τον καπιταλισμόν τζιαι οι δε οι προλετάριοι που θα πολεμήσουν για το σοσιαλισμόν, ώστε να μεν έχουμεν πλέον "τάξεις" αλλά απλά ανθρώπους ευτυχισμένους εν ειρήνη.
Ο Μαρξισμός λαλεί (νομίζω, εν έχω μελετήσει ακόμα εις βάθος) ότι αρχικά τα πάντα, από άποψης κεφαλαίου, του παραγωγού του πλούτου, θα πρέπει να "κοινωνικοποιηθούν", δηλαδή ΔΕΝ θα υπάρχει πλέον ατομικώς ιδιόκτητον "κεφάλαιο", όλα τα σχετικά θα ανήκουν "σε όλους". Για να γίνει τούτον "θα χυθεί αίμα", δηλαδή όπως εκάμαν οι αστοί τους ευγενείς θα κάμουν οι προλετάριοι τους αστούς. Διότι κανένας εν θα κάτσει οικειοθελώς να σου παραδώσει τζιείνα που εν "δικά του", είτε τούτα εν κεφάλαιον είτε εν εξουσία.
Εν πόλεμος δηλαδή, πόλεμος ταξικός, ο οποίος, όταν νικήσουν οι προλετάριοι, θα οδηγήσει σε μιαν προσωρινήν κατάστασην, τη "δικτατορίαν του προλεταριάτου". Σε τούτην τη φάση θα υπάρχει παντοδυναμία του κράτους, ως εκπροσώπου της συντριπτικής πλειοψηφίας των "εργαζομένων", το οποίον όμως κράτος, εν ευθέτω χρόνω, τζιαι αφού έshιει δρομολογήσει την αταξικήν κοινωνίαν, θα αυτοκαταργηθεί. Πως θα κουμαντάρουμεν μετά εν το ξέρω αλλά κάπου αναπτύσσεται φαντάζουμαι μια κάποια ιδέα/ μεθοδολογία.
Ειδικά λαμβάνοντας υπόψην ότι τούτη η σύγκρουση έλαβεν σάρκαν τζιαι οστά το 1917, με την επανάσταση στη Ρωσσίαν τζιαι την επικράτηση τζιαμέ των "προλετάριων", ενώ το πέρας του 2ου παγκόσμιου πολέμου οδήγησεν υπό τη σφαίραν επιρροής της σοσιαλιστικής ΕΣΣΔ πολλά κράτη της Ευρώπης, είναι προφανώς μεγάλον ερώτημαν για ούλλους, γνώστες τζιαι άσχετους: γιατί ακόμα ΔΕΝ έshιει επικρατήσει ο σοσιαλισμός, γιατί ακόμα τόσα δισεκατομμύρια "εργαζόμενοι" ανέχουνται να τους εκμεταλλεύονται οι σαφώς πολλά πιο λλίοι "αστοί/ κεφαλαιοκράτες/ επιχειρηματίες/ you name it"; Ποιος στοιχειωδώς λογικός άθρωπος δεν θέλει απόλυτην ισότηταν, απόλυτην δικαιοσύνην, απόλυτην ευτυχίαν για ούλλους;
Κατά καιρούς μέσα σε τούτον το blog έθεσα κάποια ερωτήματα/ θέματα, ακριβώς γιατί είμαι που τζιείνους που ευχαρίστως θα εγκατέλειπα το προσωπικό "συμφέρον" έναντι του "συλλογικού", φτάνει φυσικά το συλλογικόν να μεν καταστρατηγεί επί της ουσίας το προσωπικό μου. Υπάρχει έτσι περίπτωση εννά μου πείτε, το προσωπικό συμφέρον να πλήττεται κατά την εξυπηρέτηση του συλλογικού; Τζιαι τι συνιστά "συμφέρον" τελικά; Ειδικά λαμβάνοντας υπόψην ότι μιαν ζωήν την έχουμεν, προλετάριοι τζιαι "αστοί", "λαός τζια κολονάκι";
Πίσω στην εταιρία. Θεωρώ ότι κάποιος που έshιει "πρόβλημαν" με την εταιρίαν κάμνει πιο καλό case όταν επικεντρωθεί στο τωρινό "κίνητρο" του μέσου επιχειρηματία, το οποίον πλασάρεται με θρησκευτικότητα. Κοινώς, πρέπει να καταδείξει στη συζήτηση που κάμνει (εκτός τζιαι αν απαξιώννουμεν τζιαι τη συζήτηση όπως κάμνουν ορισμένοι) το ότι το "κέρδος" δεν πρέπει πλέον να αποτελεί το κίνητρον αλλά το αποτέλεσμαν μιας προσπάθειας. Η προσπάθεια πρέπει να κινητοποιείται που άλλα πράματα, τα οποία θα ορίζονται με γνώμοναν συγκεκριμένα οφέλη προς το κοινωνικό σύνολο, άρα τζιαι τον ίδιον τον ιδιώτη. Φυσικά μια μεγάλη δυσκολία του όλου τούτου concept είναι πως θα ταυτίσουμεν το συλλογικόν με το ατομικόν "συμφέρον". Σε παγκόσμιον επίπεδον. Διότι όπως έshιετε ακούσει φαντάζουμαι, "είμαστεν ούλλοι ίσοι, αλλά δεν είμαστεν ούλλοι οι ίδιοι"...

Ώσπου να τα ταυτίσουμεν, stay cool and keep rocking!

Μπορεί η ομορφιά μιας γυναίκας να εν τρομακτική;

Είμαι σίουρος ότι υπάρχουν πιο "πιασάρικοι" τρόποι να δώκεις τίτλον στο συγκεκριμένο θέμαν, αλλά ας όψεται το τμήμαν μου στο MBA, που εν εβρεθήκαν πάνω που 4 άτομα να θέλουν εξειδίκευση στο marketing, τζιαι αναγκάστηκα να κάμω ανθρώπινους πόρους ημίshιη. Τέσπα....

Εθωρούσα με την αγάπη μου μιαν εκπομπήν εψές, η οποία περιλαμβάνει ανάμεσα σε άλλα ωραίες γυναίκες με αποκαλυπτικά φορέματα σε προκλητικές χορογραφίες, τζιαι έπιασα τον εαυτό μου να κάμνει θκιό πράματα:

1) Να διερωτάται τι ακριβώς πάνω τους (πρόσωπο, σώμα, συμπεριφορά) τες κάμνει όμορφες

2) Να προσπαθεί να μπει νοερά (είμαστεν παντρεμένοι είπαμεν) στο ρόλο της "προσέγγισης".

Τι εννοώ με το σημείον (2); Θα ετολμούσα, στην τωρινή μου κατάστασην, σωματικήν τζιαι πνευματικήν, να προσεγγίσω έτσι γυναίκες, τζιαι πως θα το έκαμνα, λαμβάνοντας υπόψην ότι εν είμαι κανέναν "θείον δώρον" για λλόου τους τζιαι εκ των πραγμάτων θα έπρεπεν να αναλάβω πρωτοβουλίαν;

Δαμέ να σημειώσω ότι έshιει 20 χρόνια που δεν εχρειάστηκεν να εξασκήσω το σπορ, τζιαι ότι ουδέποτε ήμουν τζιαι ιδιαίτερα "δυνατός" στο συγκεκριμένον. Ε, το λοιπόν, αν τζιαι σήμερα νιώθω σαφώς πιο ώριμος, πιο σίουρος, πιο "έμπειρος" στα θέματα των σχέσεων των δύο (αυτών) φύλων (επροκύψαν τζιαι άλλα φύλα αν δεν το ξέρετε), τζιαι μόνον η σκέψη να προσεγγίσω το στυλ των γυναικών που εθώρουν στην τηλεόρασην (κάτι τάκκες καλαμαρούδες, τζιαι εν χρειάζεται να πω άλλα), ε...άγχωσεν με νάκκον.

Η επανάσταση του internet φκάλλει αβασάνιστα διάφορα επί του θέματος "ομορφιά" τζιαι πως επιδρά στη ψυχολογία μας. Θκιό-τρία ενδιαφέροντα λήμματα εκ του προχείρου: Ομορφιά , ψυχολογία τζιαι βιολογία της ομορφιάς τζιαι halo effect .

Σαν μια προσωπική εντύπωση επί του όλου θέματος, έχω να πω ότι μια όμορφη γυναίκα όντως μπορεί να χαρακτηριστεί σαν "πρόκληση" (προκαλώντας έτσι έντονα συναισθήματα τζιαι εκκρίσεις), διότι αφενός εννά εν αντικείμενον διεκδίκησης που παραπάνω άντρες, τζιαι αφετέρου εννά έshιει "υψηλά κριτήρια". Αλλά εν τέλει εν "τρομακτική" μόνον άμα εν πιστέυκεις στον εαυτό σου, τζιαι πολλές φορές εν αρκετόν να ανοίξει το στόμαν της για να διαλυθεί τζιείνη η εντύπωση της "αιθέριας ύπαρξης". Υπάρχουν κοινώς άπειρες περιπτώσεις γυναικών με "μέτριες" εμφανισιακές ιδιότητες, που σε καθηλώνουν πολλάκις παραπάνω που άλλες εκδόσεις τύπου barbie. Ακόμα τζιαι για μας τα "επιφανειακών κριτηρίων" αρσενικά...Σε κάθε περίπτωσην όμως, έναν  οφθαλμόλουτρον κάθε τόσον εν τόσον χρήσιμον, κάτι σαν το μήλον τζιαι το γιατρόν έναν πράμαν..τζιαι ας μεινίσκει ως τζιαμέ...

Ώσπου να ξεφοηθούμεν τες τάκκες, stay cool and keep rocking!

!@#$%^&* Christmaaaaas...

Ενέπνευσε με ο φίλος ο Αγρινός με την τελευταίαν του ανάρτηση. Πιο παλιά είshιεν μου υποδείξει έναν πολλά κατάλληλον τραγούδιν, τζιαι τιμής ένεκεν ξαναβάλλω το. Enjoy:

 Ώσπου να τα !@#$%^, stay cool and keep rocking!

Tραούθκια που μου εκάμαν "κλικ" φέτος...

Μετά λύπης εννά παρατηρήσω ότι κανέναν έννεν ροκιά της προκοπής.
Αλλά που την άλλην ακούω τα πάντα:

Ώσπου να φκει καμμιά ροκιά της προκοπής, stay cool and keep rocking!

Καλό μήνα...

Εμπήκεν ο Δεκέμβρης σήμερα τζιαι ένοιωσα την ανάγκην να ευχηθώ σε ούλλους να εν καλός. Λαλεί μου τζιαι η αγάπη μου πριν 2-3 ώρες : "..μα ήντα καλός άθρωπος που είσαι, shιαιρετάς τον κόσμον, διάς τους προτεραιότηταν στο δρόμο...", τζιαι εν ήμουν σίουρος αν το ελάλεν που καρκιάς ή αν εδιερωτάτουν πόσον θύμαν άντρας της έλαχεν.

Πρέπει να σας διαβεβαιώσω, διότι κανένας εν με ξέρει όπως εγώ, ότι όπως τζιαι να φαίνουμαι προς τα έξω, έχω πολλά "σκοτεινά" στοιχεία στο χαρακτήραν μου που δεν τα διανοείται εύκολα κάποιος. Αλλά ρε παιδί μου, αν έχω τζιαι έναν καλόν στο χαρακτήρα μου εν η θετική στάση, η αισιοδοξία, το χαμόγελον. Εν στοιχείον ίδιον δικό μου, αλλά τζιαι επιλογή μου. Τζιαι για τούτον όπου τα συναντήσω αρέσκουν μου πάρα πολλά, τζιαι όποιος μου τα προσφέρει κερδίζει με αμέσως. 

Τούτον φυσικά εν σημαίνει ότι όποιος εν τα έshιει τούτα έννεν οκ ή εν με έχουν κερδίσει τζιαι αθρώποι "ανάποδοι", διότι στο κάτω-κάτω έννεν μόνον ο άθρωπος αλλά τζιαι οι συνθήκες στες οποίες τον βρίσκεις, καθώς τζιαι τούτον που λαλούμεν "χημεία". Αλλά εν στοιχεία που κάμνουν τα πάντα τόσον πολλά πιο εύκολα. Όπως λαλεί τζιαι το τραγουδάκιν:

Γι'αυτόν κόσμε, να έshιεις καλό μήναν τζαι να θωρείς τα πράματα θετικά, το ποτήριν μισογεμάτον...

Ώσπου να τη δεις έτσι σχέδιον, stay cool and keep rocking!

"Αυτή είναι η Κύπρος"....(τζι'αν σ'αρέσκει φιλούδιν)...

http://www.youtube.com/watch?v=S8hZBgDij3

Εν έχω κάτι να σχολιάσω, πέραν της παρότρυνσης να δείτε τζιαι τα σχόλια που κάτω που το βίντεο στο youtube, εν αρκούντως "διαφωτιστικά" για το που βρισκούμαστεν ως αθρώποι. Εν φκάλλω την ουρά μου πόξω.

Ώσπου να μπορώ να την φκάλω, stay cool and keep rocking!

Θκιό λόγια για τον Κληρίδη

Ο θάνατος του Γλαύκου εν με στεναχώρησεν, ο άθρωπος έφυεν στα 95 του, θα έλεγα ότι πολλά καλά επήεν, μακάρι να πάμεν τζιαι μεις τόσον (ή μάλλον, μακάρι να μεν...). Αλλά παράλληλα μιαν συγκίνησην επροκάλεσεν μου την, γιατί ο Γλαύκος, σε αντίθεσην με άλλους μας προέδρους τζιαι ηγέτες, που τον Μακάριον τζιαι τον Κυπριανού ως τον Τάσσον, ήταν άθρωπος γελαστός, προσιτός, απομυθοποιημένος (μόνον ο Βασιλείου του κοντεύκει σε τούτην την εκόναν του "καλού παιδιού", που ελέαν τζιαι στο "Αμάν").. Πολλοί επεριπαίζαν τον για τα ανέκδοτα που ελάλεν αλλά εμέναν εφέρναν τον κοντά μου. Πολλοί της μιας πάντας εκατηγορούσαν τον ως "υποχείριον" συμφερόντων κάποιων "ξένων", λες τζιαι υπάρχει άθρωπος σε τούτον τον κόσμον που δεν λειτουργεί βάσει του προσωπικού συμφέροντος, όπως ο ίδιος το αποκωδικοποιεί τζιαι μεταφράζει. Άλλοι κατηγορούν τον για "παλινδρομήσεις", λες τζιαι ο  άθρωπος ο σωστός εν τζείνος που περιχαρακώννεται σε συγκεκριμένες πεποιθήσεις τζιαι κοσμοθεωρίες τζιαι εν τες αλλάσσει ο κόσμος να χαλάσει. 

Σίουρα στο μέρος που είμαι τωρά ο Γλαύκος, ως πολιτικόν ον, εν πρεσβεύει τα πιστεύω μου τζιαι το πως θωρώ εγώ τον κόσμον αλλά που την άλλην, μετά τον πόλεμον τζιαι ειδικά το 2004, υπήρξεν μια φωτεινή αναλαμπή του αθρώπου που βλέπει ότι σε τούτην την τρομακτικά σύντομην ζωήν που ζούμεν, ο πλέον σημαντικός παράγοντας εν ο χρόνος τζιαι πως τον αξιοποιείς, τζιαι οϊ το "γράμμαν του νόμου", τζιαι τούτον παρά το ότι ήταν ένας δικηγόρος.

Αν υπήρχεν μεταθάνατον ζωή θα του εύχουμουν να ήταν που μιαν πάνταν τζιαι να χαρεί αν τζιαι όταν τούτος ο τόπος απαλλαγεί που τη δυστυχίαν της εθνικιστικής τζιαι ιδεολογικοταξικής διχόνοιας που τον δέρνει έshιει τόσες δεκαετίες. Δυστυχώς έτσι πράμαν εν υπάρχει, οπότε εν διπλός ο λόγος της (ήπιας) συγκίνησης που νιώθω, διότι άλλος ένας γέρος φεύκει σε μιαν πατρίδαν μοιρασμένην οριζοντίως τζιαι καθέτως.

Που την άλλην, θέλω να πιστεύκω ότι ο Γλαύκος, αν έρκετουν ο χάρος ομπρός του, έθθα έχαννεν το χαμόγελον του. Ίσια ίσια ήταν να σκεφτεί τζιαι κανέναν καλόν ανέκδοτον να του σύρει, καθώς ερέσσαν στην "άλλην πλευράν"...

Ώσπου να ξαναέχουμεν έτσι "καλά παιθκιά" για ηγέτες, stay cool and keep rocking!

Τα έξι ξωτικά του καπιταλισμού

Πιάννει με κάποτε μια διάθεση για "τρολλάρισμαν", τζιαι πόψε εν μια που τζιείνες τες περιπτώσεις. 

Διότι ναι μεν να θεωρώ ότι ζούμεν σε έναν κόσμο σοβαρά προβληματικόν, που κινδυνεύει άμεσα με καταστροφήν τζιαι που θα μπορούσεν να ήταν πολλάκις καλλίττερος για ούλλα του τα πλάσματα. Αλλά που την άλλην εν μπορώ παρά να παρατηρήσω ότι ακόμα τζιαι εγώ ο ίδιος, πόσο μάλλον οι γονείς τζιαι οι παππούδες μου, έχουμεν ζήσει φοβερές προόδους στην ποιότηταν της ζωής μας. Οι γονιοί μου εμεγαλώσαν σε σπίθκια χωρίς τρεχούμενο νερόν, ρεύμαν τζιαι τηλέφωνον. Οι γονείς τους εν είχαν ακούσει καν για το αυτοκίνητον, το αεροπλάνον, το ραδιόφωνον, την τηλεόρασην αλλα επρολάβαν να τα χρησιμοποιήσουν. 

Αθθυμούμαι το 1994 που ήμουν πρωτοετής, ολόκληρη η Πολυτεχνική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσ/νίκης είshιεν μόνον θκιό "νησίδες" (έτσι τες ελαλούσαν) με πρωτόγονον dial up internet, για το οποίον έπρεπεν να κάμεις κράτησην 3-4 μέρες πριν το χρειαστείς. Πόψε γράφω στο blog μου, το οποίον χρησιμοποιώ δωρεάν, που το σπίτι μου, όπου έχω οϊ έναν αλλά 3 υπολογιστές, θκιό εκ των οποίων εν laptop, τα οποία το 1994 ήταν σε εμβρυακή μορφήν τζιαι ήταν προνόμιον πολλά λλίων αθρώπων στον πλανήτην. Ας μεν ανοίξω κουβένταν τζιαι για τα κινητά τηλέφωνα...

Έτσι, όταν έρκεται η ώρα του προβληματισμού για το που πάμεν, εν μπορώ παρά να παραδεχτώ ότι παρά τα μύρια όσα αϊπια του, το τωρινόν "σύστημαν" έshιει να δείξει σημαντικά επιτεύγματα μέσα στο μικρό σχετικά διάστημαν που έshιει επικρατήσει, δηλαδή που το 1600-1700 περίπου. Ο τυπάκος που ακολουθεί, σαν καλός "θρησκευόμενος" του εν λόγω συστήματος, του καπιταλισμού, παρουσιάζει μιαν αρκετά ψυχαγωγικήν οπτικήν του:

Κάποιαν στιγμήν, κάμνει μιαν αντιπαραβολήν του γνωστού παραμυθκιού του παπουτσή με τα ξωτικά, όπου αντί για θκιό ξωτικά, παραθέτει έξι, τα οποία αποτελούν τους "στυλοβάτες", τους βασικούς παράγοντες του καπιταλισμού, που για τον παρέαν εν ο λόγος της ευμάρειας μας (sic). Τζιαι είναι τα εξής:

1. Η Ιδιοκτησία (Private Property)

2. Η κατανομή εργασίας (Division of Labor)

3. Η ανταλλαγή (Exchange)

4. Η ανάληψη κινδύνου/ επιχειρηματικότητα (Risk taking/ Entrepreneurship)

5. Η συσσώρευση κεφαλαίου (Capital Accumulation)

6. Η επιθυμία για καλύτερη ζωή και η πίστη ότι μπορεί να επιτευχθεί (The desire for a better life and the belief that it can happen)

Φυσικά αθρώποι όπως ο παρέας του βίντεο θα είχαν πολλά παραπάνω χάζιν αν, αντί να μιλούν σε διάλεξην, να συμμετείχαν σε debate απέναντι που, ας πούμεν, τον Τσόμσκι. Διότι το ταπεινό μου μυαλουδάκιν, που ζυμώννεται συνέχεια τζιαι προσπαθεί να φκάλει άκρην, δουλεύκει πολλά καλλίττερα μπροστά σε αντιπαράθεσην λογικών επιχειρημάτων παρά μπροστά σε μονολόγους του εκάστοτε φανατικού απολογητή της εκάστοτε κοσμοθεωρίας τζιαι ιδεολογίας.

Ώσπου να πετύχω το επόμενον καλόν debate, stay cool and keep rocking!

Όσα πετάσσουμεν εμείς οι "δυτικοί" μπορούν να ταϊσουν τους πεινασμένους 3 φορές!!!

Είχα το θκιαβάσει τζιαι ακούσει (τζιαι φρίξει) πρόσφατα. Πόψε ο φίλος ο Στέλιος Παπαλάνγκι έβαλεν το εξής ντοκυμαντέρ (διεθνής συμπαραγωγή ΕΡΤ) στο μπλόγκ του με αφορμήν την κατάληψην της ΕΡΤ που τα ΜΑΤ .

Τούτον το ντοκυμαντέρ πρέπει να προβληθεί παντού, τζιαι ειδικά στα μωρά μας, για να καταλάβουν σε τι σκατοκατάστασην τα έχουμεν μπλέξει, μπας τζιαι καταφέρουν κάτι καλλίττερον. Εμείς καλά κάμνουμεν να αρκέψουμεν, αρχικά σε προσωπικόν επίπεδον τζιαι μετά συλλογικά, να φέρνουμεν τα μίλια μας, αν τζιαι με τες κκελλάες τζιαι τα  στερεότυπα που κουβαλούμεν εν έχω λόγον να είμαι αισιόδοξος.

Ιδού το ντοκυμαντέρ:

Όσο για το κλείσιμον της ΕΡΤ, ομολογώ ότι δεν έχω άποψην (αν έπρεπεν να γίνει ότι έγινε, αν η διάδοχος κατάσταση εν για το καλλίττερον κλπ.), αλλά η πιο πάνω παραγωγή αν μη τι άλλον δύσκολα θα εντοπιστεί, με την ίδιαν ποιότηταν τζιαι θεματολογίαν, στα περίφημα ιδιωτικά κανάλια (Κύπρου, Ελλάδος τζιαι παντού), όπου προφανώς οι σαπουνόπερες τζιαι τα reality με την Ροντίκαν εν επικρατέστερα. Όπως εν τα chίπιτος σε σχέσην με τη χωριάτικη σαλάταν ας πούμεν. Άσε που όταν στέλλεις καταστολήν εναντίον απλών εργαζομένων σημαίνει για μέναν άλλην μιαν αποτυχίαν του "συστήματος", στην οποίαν η αντίδραση θα έπρεπεν να εν αντανακλαστική....

Ώσπου να μεν υπάρχουν πεινασμένοι ταυτόχρονα με φαίν στα σκουπίθκια, stay cool and keep rocking...

Θεοκρατία τζιαι Αναστασιάδης

Επεράσαν μόνον 8 μήνες τζιαι προσπαθώ ρε κουμπάρε να είμαι σωστός, να δώκω του αθρώπου χρόνον, να κάμω υπομονήν. Αλλά ρε κουμπάρε μου εν με αφήννει ο γέρημος. Πρώτα με τα ψέματα του Μάρτη, μετά με τες επιλογές των αθρώπων που κάμνει τζιαι τωρά με τα μουσκουρούθκια με τον Ντάουνερ τζιαι τες εξωφρενικές έως υποτακτικές στη θρησκείαν συμπεριφορές του:

Αν δεν το εκατάλαβες φιλούδιν πρόεδρε, είσαι θεσμός σε έναν "κοσμικόν" κράτος. Καλώς ή κακώς ΔΕΝ έχουμεν θεοκρατίαν, νομίζω; Αν θα πάεις ως ο Νίκος ο θρησκόληπτος να προσκυνάς κόκκαλα μαλακία που σε δέρνει αλλά αν πηέννεις ως ο θεσμός του προέδρου της γης των α(γ)ρίων, ξεφτιλίζεις το ρε κουμπάρε, εν το καταλάβεις; Τζιαι έννεν άλλοθι ότι έshιεις ας πούμεν τζιαι τον (εθνικο)σοσιαλιστήν Ομήρου (πρόεδρος της βουλής τούτος, μεγάλον μακαρονοτέρας σώσε μας!!!) που πίσω σου να καρτερά να ασκήσει το ειδωλολατρικόν του αϊπιν.

Μα ζούμεν στο 2013 ρε κουμπάρε, δηλαδή διερωτούμαι! Αλλά νάμπου μιλώ τζιαι γω ο μαλάκας, όταν καταπίννω τα κοπελλούθκια μου να μεν είναι 6 κόμα τζιαι να προσκυνούν χαϊμαλιά τζιαι εικονίτσες με φανταστικούς φιλαράκους. Σκατά στα μούτρα μου τζιαι μέναν!

Ώσπου να ξεσκατωθώ, stay cool and keep rocking!

Μίσος

Πολλές φορές, σε συζητήσεις στο διαδίκτυο ή αλλού, καταλήγουμε σε "γλωσσικούς διαγωνισμούς", όταν ο καθένας πλέον ερμηνεύκει κάποια πράματα, που λεκτικά εν πανομοιότυπα, με τον δικόν του τρόπον, αλλά εν πεπεισμένος ότι εν ο "ορθός". Συνήθως τούτον το φαινόμενον προκύπτει σε θέματα φιλοσοφικά τζιαι αμφιλεγόμενα, όπου ο μέσος άθρωπος αλλά τζιαι οι "ειδικοί" εν έχουν ακόμα ξεκάθαρες απαντήσεις, επιτρέποντας μεγάλον εύρος "παρεκκλίσεων".

Είχα πρόσφατα συζητήσει το θέμαν της βίας, που εν έναν καλόν παράδειγμαν "γκρίζας" περιοχής συζήτησης. Τι συνιστά τη βίαν, πότε εν "δικαιολογημένη" κλπ.

Έναν άλλον θέμαν εν ο θάνατος. Υπάρχει λέει "καλός", "ένδοξος", "ωφέλιμος" θάνατος τζιαι "κακός", "εξευτελιστικός", "άδικος" θάνατος. Πριν τζιαιρόν εθώρουν μιαν ταινίαν, σπάζω τη κκελλέν μου να αθθυμηθώ ποιαν, όπου ένας γέρος σοφός ξεπροβοδίζει τους πολεμιστές λλίον πριν τη μάχην. Στον ενθουσιώδην νεαρόν πρωταγωνιστήν λαλεί: "Να αθθυμάσαι αύριον καθώς πολεμάς, εν υπάρχει τέθκοιον πράμαν που να λέγεται "ένδοξος θάνατος". Υπάρχει απλά θάνατος". Πραγματικά σοφή κουβέντα.

Πάμεν τζιαι στο μίσος. Αθθυμήθηκα το σήμερα το πρωίν όταν έμαθα για φόνο των χρυσαυγιτών στην Αττικήν. Επροσπάθησα να αξιολογήσω την γεννικήν εντύπωσην που μου επροκάλεσεν το άκουσμαν της είδησης, τζιαι εκατέληξα σε μιαν λέξη: "σύγχιση".

Εν ένιωσα λύπην (εν με έκπληξην που το λαλώ), ούτε χαράν (ευτυχώς), αλλά φόβον. Το φόβον ακριβώς του μίσους που υποβόσκει, τζιαι έτσι "ειδήσεις" κάνουν το εύκολα να ξεδιπλωθεί. Διότι σε αντίθεσην με μέναν, κάποιοι προφανώς θα εστεναχωρηθήκαν, κάποιοι θα εχαρήκαν, τζιαι ούλλοι τους θα θρέψουν το μίσος τους για τα "επόμενα". Τζιαι όταν κυριαρχεί το μίσος, εν έshιεις προφανώς την πολυτέλειαν της "ουδετερότητας"...

Ο διαμπλογκικός φίλος Άνεφ Ορίων πρόσφατα έθεσεν τον "ταξικόν πόλεμον" ως  κάτι που λλίον πολλά εξωραϊζει τούτον το εξόχως ανθρώπινον (όπως μου αρέσκει να το λαλώ) συναίσθημαν. Είναι, αν εκατάλαβα καλά, θεμιτόν να μισείς, φτάνει το μίσος σου να είναι "ταξικόν" τζιαι να μεν κατευθύνεται επί προσωπικού. Τζιαι ότι η άσκηση βίας ενάντια στη βίαν του καπιταλισμού, η οποία παίρνει άπειρες μορφές, δεν υπόκειται στη δοκιμασίαν της "ηθικής".

Φυσικά όπως ούλλα στη ζωήν, εν υπάρχει "άσπρον/μαύρον" σε τούτα τα πράματα. Εγώ μπορεί να δηλώννω ενάντιος στο μίσος αλλά σίουρα έχω μισήσει τζιαι σίουρα θα ξαναμισήσω κάτι, έμψυχον ή άψυχον. Έχω ασκήσει τζιαι θα ξανασκήσω  κάποιας μορφής βίαν. Τούτον που θέλω να τονίσω κάπως δαμέσα είναι ότι ποττέ μου εν θα έρτω τζιαι να προσπαθήσω να δικαιολογηθώ για το μίσος που ένιωσα ή νιώθω. Απλά θα προσπαθήσω να το εξηγήσω, πρώτιστα στον εαυτόν μου, ο οποίος πάντα θα είναι τζιαι ο πιο ζημιωμένος που λλόου του.

Κλείω με έναν ωραίον ρητόν:

“There's no honorable way to kill, no gentle way to destroy. There is nothing good in war. Except its ending.”

― Abraham Lincoln

Ώσπου να μεν υπάρχει μίσος προς αιτιολόγησην τζιαι δικαιολόγησην, stay cool and keep rocking!

Τραγική ειρωνία

Τς, τς, άshιημη μέρα σήμερα, παραμονήν "εθνικής επετείου", να επιδοθώ σε "αντεθνικήν προπαγάνδαν". Αλλά ορισμένα πράματα εν μπορείς να τα παραβλέψεις χωρίς σχολιασμόν, ανεξαρτήτως χρονικής συγκυρίας.

Κατ' αρχήν εν το πιο κάτω βιντεάκιν των οπαδών της Ανορθωσάκκας, που ως γνωστόν εν η ομάδα μου παιδιόθεν, τζιαι εν μπορώ (ούτε θέλω) να το κόψω τούτον το αϊπιν:

Αγώνας Βόλλεϊ Ανόρθωσις - Φενέρμπαχτσέ

Δείτε τζιαι δαμέ πως το προβάλλουν το όλο συμβάν τα έγκυρα δημοσιοκαφρικά μέσα της πατρίδος μας:

Σχετικό άρθρο για τον αγώνα

"Συγκίνησαν" λέει "Αγία Σοφιά και Αμμόχωστος". 'Εγκυρη δημοσιογραφία...

Έκατσα τζιαι γω για 8 πόσα λεπτά να δω τι "εσυγκίνησεν" σε τούτες τες "εκδηλώσεις" των ανορθωσιατών. Εντάξει περιττόν να πούμεν ότι η κερκίδα ήταν ούλλον ελληνικές σημαιούλλες τζιαι καμμιάν κυπριακήν, ενώ είshιεν τζιαι δικέφαλους αετούς ποδά ποτζιεί. Έφκαλλεν μμάτιν τζιαι έναν πανώ που έγραφεν με μεγάλα κίτρινα γράμματα "Ορθοδοξία" (προφανώς "χριστιανική"). Έναν άλλον ελάλεν στα αγγλικά ότι "Η Αμμοχωστος εν Ελληνική τζιαι το σπίτι μας". Τουλάχιστον εν εσύγκοψα τίποτε που τούτα τα ναζιστικά σύμβολα που αναρτήσαν πέρσι. Οι λεβέντες εφροντίσαν να βροντοφωνάξουν τον εθνικόν ύμνον ενώ δεν προβλέπεται σε έτσι διοργανώσεις.

Πάμεν πάρακάτω. Εντόπισα ανάμεσα σε άλλα τα εξής συνθήματα:

- "Η Κύπρος είναι ελληνική"

- "Εεεε, οοοοο, Τούρκοι θα πεθάνετε σε χώμα ελληνικόοοοοο"

Οι παραπάνω που τα κοπέλια εφαίνουνταν σκατόνεοι, που πιθανότατα ήταν αγέννητοι όταν "εχάθηκεν" η Αμμόχωστος, ενώ επίσης πιθανόν να μεν έχουν πατήσει ποττέ τους τζιαμέ, παρά το άνοιγμαν των οδοφραγμάτων, γιατί εκλαμβάνουν το ως "προδοσία".

Για να έρτουμεν τζιαι στον τίτλον. Τούτα ούλλα τα κοπέλια ακόμα τζιαι σήμερα, δεν φαίνεται να συνειδητοποιούν ότι εν ακριβώς τούτη η εθνικιστική κοσμοθεωρία, είτε ελληνικής είτε τουρκικής κατεύθυνσης, που έshιει καταστήσει την πόλην "τους" έναν παράδεισον για τα ερπετά τζιαι τα τρωκτικά. Τζιαι τούτον εν η τραγική ειρωνία, να θεωρούν ότι με εθνικιστικά, σωβινιστικά τσαμπουκαλίκια σε έναν απλόν αγώναν βόλεϊ, επειδή η αντίπαλη ομάδα τυγχάννει να εν τουρκική, εννά πάσιν πίσω στην πόλην τους. Άσε που οι παραπάνω έχουν ήδη κτίσει ζωές στην Λεμεσόν, τη Λευκωσίαν τζαι αλλού τζιαι πιθανότατα δεν προτίθενται ειλικρινά να ζήσουν στη συγκεκριμένην πόλην. Άσε που δεν διανοούνται ότι για να πάσιν πίσω έστω ως επισκέπτες θα πρέπει αργά ή γλήορα να εκτιμήσουν το κράτος τους, την Κυπριακή Δημοκρατίαν, τζιαι τα δικά της σύμβολα, ως μια κοινή στέγη ούλλων των εθνικών τζιαι άλλων ομάδων τούτου του δύσμοιρου τόπου.

Για να πούμεν τζιαι έναν καλόν, ετραγουδήσαν το "χώμα που περπάτησα". Πάλε καλά. Άρεσε μου τζιαι το πανώ της Αμμοχώστου, εν έστελλεν κάποιον μήνυμαν μίσους, το αντίθετον, παρόλον που εκοττίσαν μου τζιαμέ τζιαι την Αγιάν Σοφκιάν. Dudes, άσχετον. Εκτός τζιαι αν έshιετε τα μπαλάκια να πάτε να σφάξετε 10 εκατομμύρια κόσμον τζιαι να "ελληνοποιήσετε" τη συγκεκριμμένην εκκλησιάν (που πάλε μάλλον εν έshιετε καν δει ποττέ σας). Αλλά δυστυχώς τούτα εθαφτήκαν που την μισαλλόδοξην στάσην της κερκίδας.

Ώσπου να μεν σκάφτουμεν το λάκκον μας με εθνικιστικές υστερίες, stay cool and keep rocking!

IDIOT-ικοποιήσεις

Μοδάτον θέμαν έννεν, οι ιδιωτικοποιήσεις. Ούλλη μέρα τούτον ακούεις, με τους δε ακρο-δεξιο-νεο-φιλελευθερ-κεντρο-ους να εν υπέρ τζιαι τους σοσιαλιστές/ κομμουνιστές να εν εναντίον. Επειδή δακάτω ο κόσμος βαρκέται να ασχοληθεί επί της ουσίας, ή τόσον κόφκει ο νους μας αλόπως, ο δημόσιος λόγος εξαντλείται σε ανούσια τζιαι επιφανειακά κηρύγματα ένθεν τζιαι ένθεν ανάμεσα στες βόσκουσες αγελάδες που μασούν το εκάστοτε χόρτον. Εν φκάλλω τον εαυτούλη μου πόξω για να εξηγούμαστεν.

Ας πούμεν οι "δεξιοί" διατείνονται ότι το κράτος έννεν καλός "επιχειρηματίας" τζιαι εν κουμαντάρει τζιαι πρέπει να έρτουν οι τσιάκκοι οι ιδιώτες να μας σώσουν. Οι "αριστεροί" λαλούν ότι δεν θα ανεχτούν ιδιωτικοποιήσεις, ειδικά των "κερδοφόρων" ημικρατικών οργανισμών διότι θα πάσιν ζωτικές υπηρεσίες στα shιέρκα ιδιωτών τζιαι "δεν κάνει". Αρκούντως "θρησκευτικές" τοποθετήσεις θα ελάλουν, οι μεν σκαρτάρουν συλλήβδην το δημόσιον, οι δε τους ιδιώτες. Ισοπέδωση.

Ευλόγως, στο συγκεκριμένο θέμαν έχω κάποιες απορίες τζιαι επροσπάθησα να τες λύσω. Τζιαι άρκεψα που τα βασικά. Όπως εν γνωστόν, η λέξη "ιδιωτικοποίηση" προέρχεται που τη λέξην "ιδιώτης". Νάμπου είναι τούτον; Δείτε το εξής για να μεν γεμώννω τον τόπον, τζιαι επικεντρωθείτε στην ετυμολογίαν της λέξης.

Τα κύρια επιχειρήματα όσων εν υπέρ των ιδιωτικοποιήσεων, τες οποίες βάσει της ρίζας της λέξης κάποιος θα εμπορούσεν τα τες πει τζιαι βλακοποιήσεις (ειδικά αν είναι "θρήσκος" στην ιδεολογίαν του) είναι ότι θα αποφέρουν "έσοδα" στο παττισμένον κράτος για να εξοφλήσει τα χρέη του, ενώ σαν καλοί πιστοί στο δόγμαν της "ελεύθερης αγοράς", διατείνονται ότι το τελικόν αποτέλεσμαν τους θα αποβεί εις όφελος των "καταναλωτών" (εμάς καλέ...ούλλοι εν το καλό μας που θέλουν...). Στον αντίλογον έναν που τα πιο δυνατά αντεπιχειρήματα εν στον τομέαν των λεγόμενων "φυσικών μονοπωλίων" (π.χ. νερό, ενέργεια, υγεία κλπ.), όπου παραδόξως η λεγόμενη "ελεύθερη αγορά" δεν λειτουργεί τζιαι συμφέρει να έshιεις μόνον έναν, δημόσιον, παραγωγόν.

Μια προσπάθεια νηφάλιας στάθμισης της όλης κατάστασης γίνεται δαμέ τζιαι δαμέ. Όρεξην να έshιετε να θκιαβάζετε.

Σαντάνωμαν έννεν; Πάντως ειδικά στο θέμαν των φυσικών μονοπωλίων εγώ συντάσσουμαι σαφώς εναντίον των ιδιωτικοποιήσεων. Δείτε επί τούτου το περίφημον catastroika για να καταλάβετε κάποια πράματα καλλίττερα (παρόλον που εν σαφώς προσανατολισμένον ιδεολογικά). Τζιαι δείτε επίσης τούτον τον απίστευτον καλαμαράν (μπροστά στους καλαμαράδες δεν πιάννουμεν μιαν όσον αφορά στο μπλα-μπλα) για να γελάσετε λλίον.

Μετά που τούτα ούλλα, αν ακόμα προβληματίζεστε ή εν εκαταλάβετε τίποτε, μεν στεναχωρκέστε. Διότι απλά ότι τζιαι να θκιαβάσετε, ότι τζιαι να ακούσετε, το όλον θέμαν καταλήγει σε θεμελιώδη φιλοσοφικά ερωτήματα, όπως το "πρέπει να υπάρχει ατομική ιδιοκτησία;" (ότι τζιαι να είναι τούτον), ή "είναι σωστόν/ αποδοτικόν/ "φυσικόν" να είμαστεν "εγωιστές"; (πάλε ότι τζιαι να είναι τούτον).

'Ωσπου να αποφασίσουμεν αν είμαστεν ιδιώτες ή idiot-ες, stay cool and keep rocking!

Η πραγματική μας σημασία

Αφιερωμένον το πιο κάτω στην αγάπη μου που σήμερα έshιει γενέθλια.

"Που τούτην την απόμακρην οπτική γωνία, η Γη μπορεί να μεν φαίνεται να έshιει κάποιον ιδιαίτερον ενδιαφέρον. Μα για μας, εν διαφορετικόν. 

Ξανακοιτάξετε τζιείνην την κουκκίδαν. Τζιείνον εν το "δαμέ", εν το "σπίτιν" μας, "εμείς". Πάνω της εν ο καθένας που αγαπάτε, ο καθένας που ξέρετε, ο καθένας για τον οποίον έshιετε ακούσει, κάθε ανθρώπινον ον που έshιει ποττέ υπάρξει, ούλλοι τούτοι έχουν ζήσει τη ζωήν τους δαμέ. Το σύνολον της χαράς τζιαι των βασάνων, οι χιλιάδες των γεμάτων σιγουριάν θρησκειών, ιδεολογιών τζιαι οικονομικών δογμάτων, κάθε κυνηγός τζιαι τροφοσυλλέκτης, κάθε ήρωας τζιαι δειλός, κάθε δημιουργός τζιαι καταστροφέας πολιτισμού, κάθε βασιλιάς τζιαι χωρικός, κάθε νεαρόν, ερωτευμένον ζευγάριν, κάθε μάνα τζιαι τζιύρης, κάθε ελπιδοφόρο τέκνο, εφευρέτης τζιαι εξερευνητής, κάθε διδάσκαλος ηθικής, κάθε διεφθαρμένος πολιτικός, κάθε υπερ-αστέρας, κάθε ανώτατος ηγέτης, κάθε άγιος τζιαι αμαρτωλός στην ιστορίαν του είδους μας έζησεν τζιαμέ, πάνω σε έναν κόκκον σκόνης, κρεμμασμένον σε μιαν ηλιαχτίδαν. 

Η Γη εν μια πολλά μικρή σκηνή σε μιαν αχανήν κοσμικήν αρένα. Σκεφτείτε τους ποταμούς αίματος που έχουν χυθεί που ούλλους τζιείνους τους στρατηγούς τζιαι τους αυτοκράτορες, ώστε μέσα σε δόξαν τζιαι θρίαμβον να μπορέσουν να γίνουν οι προσωρινοί αφέντες ενός τμήματος μιας κουκκίδας. Σκεφτείτε τες ατέλειωτες σκληρότητες που επιβληθήκαν που τους κατοίκους κάποιας γωνιάς τούτης της κυψελίδας, στους δύσκολα ορατούς κατοίκους μιας άλλης γωνιάς της. Πόσον συχνές εν οι παρεξηγήσεις τους, πόσον πρόθυμοι είναι να αλληλοσκοτωθούν, πόσον ένθερμον το μίσος τους. 

Οι μεγαλοσχημίες μας, η ούλλον αυταπάτες αυτο-αποδιδόμενη σημασία μας, η ψευδαίσθηση ότι κατέχουμεν κάποιαν προνομιακήν θέσην στο σύμπαν, αντικρούονται που τούτον το σημείον χλωμού φωτός. Ο πλανήτης μας εν έναν μοναχικόν στίγμα στο μεγάλον κοσμικό σκοτάδιν που τον περικλείει. Μέσα στην ασημαντότηταν μας, μέσα σε ούλλην τούτην την απειροσύνην, δεν υπάρχει η παραμικρή ένδειξη ότι θα έρτει ποττέ βοήθεια που πουθενά αλλού, για να μας σώσει που τους εαυτούς μας. Η Γη εν ο μόνος, ως σήμερα,  γνωστός κόσμος που φιλοξενεί ζωήν. Εν υπάρχει πουθενά αλλού, τουλάχιστον στο εγγύς μέλλον, όπου μπορεί το είδος μας να μεταναστεύσει. Να πάει επίσκεψην; Ναι. Να εγκατασταθεί; Όϊ ακόμα. Είτε μας αρέσκει είτε οϊ, η Γη εν ο τόπος όπου θα κάμουμεν τον αγώνα μας.

Έshιει ειπωθεί ότι η αστρονομία εν μια επιστήμη που προκαλεί ταπεινοφροσύνη τζιαι διαμορφώνει χαρακτήρες. Εν υπάρχει ίσως καλλίττερη επίδειξη των καταστροφικών ανθρώπινων ψευδαισθήσεων, που τούτην την μακρινήν εικόναν του μικροσκοπικού μας κόσμου. Για μέναν, υπογραμμίζει την ευθύνην μας να μεταχειριζόμαστεν ο ένας τον άλλον με πιο πολύν καλωσύνην, τζιαι να προστατεύσουμεν τζιαι να αγαπούμεν την χλωμήν, γαλάζιαν κουκκίδαν μας, το μόνον σπίτιν που εγνωρίσαμεν ποττέ." 

Ώσπου να αντιληφθούμεν την πραγματικήν μας κοσμικήν σημασίαν, stay cool and keep rocking!

Με ποιους είσαι;

Η σημερινή ανάρτηση καλόν θα ήταν να ειδωθεί σε συσχέτιση με μιαν πρόσφατη μου, υπό τον τίτλον "Απολιτίκ" .

Μετά μπορείτε να ακούσετε την εξής κομματάραν:

"Which Side Are You On?"

Come all you good workers

Good news to you I'll tell

Of how the good old union

Has come in here to dwell 

Which side are you on boys? 

Which side are you on? 

My daddy was a miner

He's now in the air and sun

He'll be with you fellow workers

Until the battle's won 

Which side are you on boys? 

Which side are you on? 

They say in Harlan County

There are no neutrals there

You'll either be a union man

Or a thug for J. H. Claire 

Which side are you on boys? 

Which side are you on? 

Oh workers can you stand it? 

Oh tell me how you can

Will you be a lousy scab

Or will you be a man? 

Which side are you on boys? 

Which side are you on? 

Don't scab for the bosses

Don't listen to their lies

Poor folks ain't got a chance

Unless they organize 

Which side are you on boys? 

Which side are you on?

Τροφή για σκέψη έννεν; Εξανασυζητήσαμεν τα...Είπαμεν τζιαι για τη βίαν, "νόμιμην" τζιαι μη.....

Μια δική μου απάντηση στο ερώτημαν του τραουθκιού, έτσι για να κάμω πάλε το συνήγορον του θκιαόλου, αναλύεται σε τρία μέρη:

1) Είμαι πρώτιστα τζιαι θεμελιωδώς με τον εαυτόν μου τζιαι τα συμφέροντα του, είτε τούτα είναι υλικά είτε είναι άϋλα (σημ. βάλλω μιαν ερμηνεία δαμέ του συμφέροντος: "αυτό που αποφέρει κέρδος ή ωφέλεια, ηθικού, συναισθηματικού αλλά κυρίως υλικού περιεχομένου". Απλά να προσθέσω ότι εγώ με τη συγκεκριμένη ερμηνεία διαφωνώ ως προς τη βαρύτητα του υλικού οφέλους, μπορεί κατ'εμέναν κάλλιστα έναν ηθικόν ή/ τζιαι συναισθηματικόν όφελος να είναι ισοδύναμον ή/ τζιαι υπέρτερον ενός υλικού).

2) Κατ'εμέναν, όποιος άθρωπος συνειδητά κάμνει επιλογές που πλήττουν τα υλικά ή/ τζιαι άϋλα συμφέροντα του είναι για το ψυχιατρείον (σημ. ανασκευή της προηγούμενης, διότι δύναται να οδηγήσει σε παρερμηνείες του τι θέλω να πω: ...όποιος άθρωπος συνειδητά κάμνει επιλογές που δεν εμπεριέχουν κάποιον είδος άμεσου ή έμμεσου υλικού ή άυλου οφέλους προς τον ίδιον, αλλά αντίθετα εμπεριέχουν μόνον "ζημίαν", είναι για το ψυχιατρείον) .

3) Συνεπακόλουθα, η επιλογή "με ποιους είμαι" πηγάζει που το σημείον έναν. Η διαφορά μου με κάποιους άλλους, πιθανώς να έγκειται στο ότι εγώ συνειδητοποιώ τούτον το αναντίρρητον γεγονός, ενώ τζιείνοι θεωρούν ότι "θυσιάζονται"...

Ώσπου να θκιαλέξετε "με ποιους είσαστεν", stay cool and keep rocking!

Σοσιαλισμός ή/ τζιαι Κυπριακό

Σε κάποιαν ανάρτηση μου άνοιξε μια συζήτηση για το κατά πόσον έshιει οποιονδήποτε νόημαν μια συμφωνία για λύση του κυπριακού υπό την τρέχουσαν παγκόσμιαν επικυριαρχίαν του καπιταλιστικού συστήματος, του οποίου έστω έμμεσον απότοκον εν το ίδιον το πρόβλημαν (όπως ούλλα ουσιαστικά τα προβλήματα στον πλανήτην, ενώ τα όσα καλά προκύπτουν προφανώς εν εις πείσμαν του "συστήματος").

Είχα αναφέρει ότι ο κύριος (αν οϊ ο μόνος) λόγος που εψήφισα τον Αναστασιάδην ήταν η ελπίδα (τζιαι οϊ πεποίθηση) ότι θα πετύχει τουλάχιστον να φτάσει σε μιαν συμφωνίαν, τη στιγμήν που η πραγματική λύση είμαι σίουρος ότι θα επέλθει (αν επέλθει) σε βάθος κάποιων ετών. Ότι θα βάλει, όπως φαίνεται που τον πρότερον του "βίον" ως πλέον σημαντικήν παράμετρον τζιαι βαρόμετρον της όλης κατάστασης το χρόνο τζιαι οϊ τες νομικίστικου περιεχομένου διατάξεις της εκάστοτε υπό διαπραγμάτευση συμφωνίας. Παρόλον που ιδεολογικά απέχω παρασάγγας που την ιδεολογίαν τζιαι το τι πρεσβεύει ο Αναστασιάδης ως επαγγελματίας τζιαι πολιτικός.

Τωρά που φαίνεται ότι η συγκυρία συμφερόντων στη περιοχήν ευνοεί μιαν κάποιαν κινητικότηταν, εν φυσικόν να αρχίσουν τα όργανα του απορριπτισμού στην ε/κ κοινότητα, τα οποία τροφοδοτούνται φυσικά που ποικίλες αφετηρίες, συμφέροντα, ιδεολογίες κλπ. Έτσι έχουμεν ήδη φαινόμενα ας πούμεν τούτου του τύπου, πιο παλιομοδίτικα, που όσον υπάρχει το κυπριακόν θα έρκουνται αντρόshιην σε οποιανδήποτε διαδικασίαν:

Κριτική που τον Μιχάλη Μιχαήλ στο blog του

Οι περί ου ο λόγος δηλώσεις Τορναρίτη τζιαι το παραλήρημαν Μαύρου τζιαι Σιεκκέρσαββα

Εννοείται ότι αν, εν έτει 2013 τζιαι με τες παρούσες συνθήκες σε οικονομία, τζιαι κοινωνίαν, καθώς τζιαι τες συγκυρίες σε γεωπολιτικόν επίπεδον στην περιοχήν, στεκούμαστεν ακόμα σε έτσι θέματα, είμαστεν για γέλια.

Το θέμαν της ανάρτησης βέβαια εν άλλον. Είναι το κατά πόσον είναι μια "ορθή" στάση να επενδύεις με οποιεσδήποτε προσπάθειες (διαδικτυακές, ακτιβιστικές, ριζοσπαστικές κλπ.) στην επίτευξη συμφωνίας στο κυπριακόν, ή να απαξιώννεις τούτην την κατεύθυνσην ως δώρον άδωρον εφόσον το καπιταλιστικόν σύστημαν θα μας περιμένει, άοκνον τζιαι αήττητον στην "άλλη άκρην του τούννελ", υποσκάπτοντας την οποιανδήποτε έννοιαν πραγματικής ευτυχίας.

Η αντερώτηση που κάμνω εγώ (ελλείψει απάντησης επιστημονικά τεκμηριωμένης) είναι η εξής:

Είναι πιο εύκολον πιστεύκουμεν ή πιο δύσκολον να αγωνιστεί κάποιος υπό την παντιέραν του αντικαπιταλιστικού αγώνα, μέσα στες παρούσες συνθήκες στην Κύπρον ή μέσα σε τζιείνες που θα προκύψουν συν τω χρόνω μετά που μιαν κάποιαν συμφωνίαν;

Κάποιοι, όπως η φίλη Disdaimona τζιαι ο Νέος Ελληνοκύπριος προβάλλουν συχνά πυκνά σε αναρτήσεις τους ότι δεν θα συναινέσουν σε "νατοϊκή λύση". Ο δε OSR (με τον οποίον απόλαυσα μιαν φοβερήν συζήτηση στο χώρο "Έλευσις" την περασμένην Τρίτη) επικρίνει σφόδρα την λεγόμενη "γαλαζιορόζ συμμαχίαν" ετερόκλητων ιδεολογικά ατόμων για τον σκοπόν της επανένωσης της Κύπρου. Ωσάν να είναι κάλλιστον να μαλλώννει η Disdaimona με τη Χόπλαρου τζιαι ο Στροβολιώτης με τον OSR ενώ ξεσαλώνουν οι Σιεκκέρσαβες...

Μπορεί οι φίλοι όντως να είναι οι "ορθοί" ιδεολογικά ή άλλωσπως, δεν διαφωνώ ότι το να ψηφίζεις ας πούμεν έναν πρόεδρον ο οποίος πρεσβεύει ιδεολογικά αντίθετα πράματα από ότι πιστεύεις ενδέχεται να είναι "υποκριτικό". Ή το να καταπίννεις την ύπαρξη τζιαι τη διεύρυνση ενός ιμπεριαλιστικού οργανισμού όπως το ΝΑΤΟ κατάπτυστον τζιαι απαράδεκτον, τύπου "ο σκοπός αγιάζει τα μέσα".

Ενόμιζα όμως ως τωρά, ότι η λεγόμενη "αριστερή σκέψη" διέπεται που τη λογικήν, σε αντίθεσην με την δεξιάν που αφήννεται έρμαιον του συναισθηματισμού για να καταλήγει έναν φασιστικόν, σωβινιστικόν τζιαι μισανθρωπικόν παραλήρημαν. Το οποίον αποκαλεί "ιδεολογία"...

Η λογική η δική μου λοιπόν λαλεί ότι του χρόνου θα είμαι 40 χρονών. Τζιαι ούλλες τες μέρες της ζωής μου έζησα τες μέσα στην παράνοιαν του κυπριακού προβλήματος, ενός καθαρά καπιταλιστικού προβλήματος. Η λογική μου λαλεί επίσης ότι αν οποιοιδήποτε πολίτες τούτου του άτυχου αλλά τζιαι ευλογημένου τόπου μπορούν πρώτα να σβήσουν από κοινού τη φωθκιάν (κυπριακόν) έσσω τους, εν πρέπει να μαλλώννουν για το ήντα χρώμαν εν η σίκλα τους. Ότι τέλος, αν θα σβήσεις μιαν φωθκιάν παγκοσμίων διαστάσεων, άρχισε που τζιείνην στον μπαξέ σου. Τζιαι άμα σβήσει, βάλε τα επιχειρήματα σου κάτω γιατί η σικλού σου έshιει πιο ωραίο χρώμα που του γείτονα. Μπορεί όντως να παίζει ρόλον, όταν σβήσει τζιαι η παγκόσμια φωθκιά, το τι χρώμαν σικλούν εκρατούσες...

Ώσπου να λυθεί το κυπριακόν (ή/ και να ανατραπεί ο καπιταλισμός), stay cool and keep rocking!

Βία

Κατά καιρούς, ειδικά αν περνώ φάσην αγχώδην για κάποιο λόγο (έshιει τζιαιρόν ευτυχώς να συμβεί) θωρώ έναν συγκεκριμένον όνειρον. Ξυπνώ, ανασηκώνουμαι στο κρεβάτι τζιαι τζιαμέ κοντά μου, με την πλάτη στο φως ώστε δεν βλέπω τα χαρακτηριστικά του, στέκεται ένας άγνωστος άντρας. Η αντίδραση μου όσες φορές το είδα τούτον το όνειρον εν σχεδόν πάντα η ίδια. Κάποιες φορές φωνάζω του "φύε!!!" αλλά τες παραπάνω φορές σηκώννουμαι πάνω τζιαι μουνταρίσκω τον. Κάποιες δε που τούτες τες φορές, εν το κάμνω απλά στο ύπνο μου, σηκώνουμαι πραγματικά που το κρεβάτι τζιαι τρέχω πάνω στο σημείον που θεωρώ ότι υπάρχει κάποιος, απλά για να διαπιστώσω ότι ήταν εφιάλτης, τζιαι να ακούσω την ανήσυχην ερώτηση της αγάπης μου, πριν η ανησυχία της μετατραπεί σε ενόχληση γιατί την εξύπνησα. Ευτυχώς έshιει τζιαιρόν να το δω, άρα για την ώραν η βοήθεια ειδικού έννεν επιτακτική. Θωρούμεν ως πάρατζιει.

Ποια η σχέση τούτου ούλλου με τον τίτλον; Έννεν προφανής σίουρα. Επειδή όπως είπα είδα το συγκεκριμένο εφιάλτη αρκετές φορές (τζιαι δακάτω τζιαι στην Ελλάδα), το αίσθημαν που με πλημμυρίζει εν καθαρός, ατόφιος, ενστικτώδης φόβος. Ούτε γενναίος νιώθω, ούτε σίουρος για τον εαυτόν μου. Τα χημικά του σώματος μου πέφτουν με το λίτρον, οι καρδιακοί μου χτύποι πολλαπλασιάζουνται κλπ. Αλλά σχεδόν πάντα, οϊ απλά παίρνω επιθετικήν στάση (φωνές) αλλά κάμνω τζιαι επίθεσην. Εγώ, που στη ζωήν μου εν ζήτημαν να ενεκατώθηκα πάνω που 2-3 φορές σε καυκάν άξιον λόγου τζιαι που ποττέ δεν εδέχτηκα, ούτε έδωσα καν μιαν ππουνιάν ή κλωτσιάν (εξαιρείται η μάππα όπου έχω φάει τζιαι δώσει πολλύν - ακούσιον - ξύλον).

Φυσικά ούλλη η ιστοριούλα μου αναφέρεται στην σωματικήν βίαν. Διότι όπως εν γνωστόν, η βία έshιει πολλές μορφές. Κάποιες το ίδιον άshιημες αν οϊ shιειρόττερες. Λόγω χάρην βία είναι να φωνάζεις κάποιου. Βία είναι να μειώνεις την προσωπικότηταν του με κάποιον τρόπον. Βία είναι να απειλείς με βία, ασχέτως αν τελικά εν θα την ασκήσεις.

Θέλω να συσχετίσω τα πράματα με μιαν προηγούμενην μου ανάρτηση την οποίαν μπορεί κάποιος να δει δαμέ. Μια αρκετά σύγχρονη μορφή βίας, την οποίαν έshιει φαντάζομαι βιώσει κατά καιρούς όποιος ασχολείται συστηματικά με το διαδίκτυον, τα blogs τζιαι τα κοινωνικά δίκτυα, εν η βία που μπορεί να υποστεί η/ τζιαι να ασκήσει κάποιος σε συζητήσεις. Βία που αρχίζει κάποτε που απλήν ειρωνίαν τζιαι καταλήγει σε απειλές πραγματικής βίας. Προσωπικά σε αρκετές περιπτώσεις της εν λόγω ενασχόλησης μου ένιωσα συναισθήματα οΪ πολλά πιο ήπια που τζιείνα που μου προκαλεί ο εφιάλτης που επερίγραψα, απλά συζητώντας/ ανταλλάσσοντας απόψεις με άλλους. Εν λες τζιαι είshιεν δημιουργηθεί μια προβολή του εαυτού μου σε ψηφιακή μορφήν τζιαι κάθε επίθεση σε τζείνην έκαμεν το βιολογικό μου μέρος να αντιδρά σε καθαρά ενστικτώδες επίπεδον.

Αθθυμούμαι μόλις ανακάλυψα το facebook, είχα σχεδόν αμέσως ανακαλύψει μιαν ομάδαν αθέων, η οποία επροσέγγισεν με αφού είχα βάλει στο προφίλ μου την εν λόγω λέξη. Έγινα μέλος τζιαι είχαμεν πολλές τζιαι πολλά ενδιαφέρουσες συζητήσεις αρχικά ανάμεσα μας, τζιαι σταδιακά, καθώς εμεγάλωνεν η ομάδα, τζιαι με "αντιφρονούντες", δηλαδή τούτους που λαλώ εγώ "θεϊστές" παντός είδους. Ένα μέλος της ομάδας, το οποίον εκτιμούσα αρκετά, είshεν επιλέξει για τες συζητήσεις τούτες έναν στυλ τζιαι ύφος που προσωπικά θα το εχαρακτήριζα militant, δηλαδή αφού η συζήτηση δεν εφαίνετουν να οδηγεί σε κάποιου είδους συναίνεση, επέλεγεν να "κατακεραυνώνει" τους συνομιλητές του, θεωρώντας ότι η ώρα των "επιχειρημάτων" είshιεν παρέλθει. Παρόλον που εσυμμερίζουμουν πολλές φορές τη διάθεση του για το "μάταιον" να πείσεις έναν βαθκιά θρησκευόμενον με τεκμήρια κλπ., έβλεπα ξεκάθαρα ότι το αποτέλεσμαν της στάσης του ουσιαστικά εκαθάριζεν την ομάδαν που κάθε αντίθετην άποψην, που κάθε ενδιαφέρον στο τέλος να υπάρξει ανταλλαγή απόψεων. Όταν του το υπόδειξα (εγώ τζιαι αρκετοί άλλοι) φυσικά εξέλαβεν το ως κάποιου είδους έλλειψη κατανόησης τζιαι εν ολίγοις προδοσία. 

Τούτον τον φίλον, τον οποίον πραγματικά εξακολουθώ να εκτιμώ διότι εν βαθκιά μελετημένος τζιαι ανήσυχος, αθθυμίζει μου τον ένας άλλος "διαδικτυακός φίλος" (?), o OSR. Τόσον ο Papzy (έτσι εν το διαδικτυακόν του προφίλ), όσον τζιαι ο OSR εν αθρώποι που με έχουν σαφώς επηρεάσει που τον τζιαιρόν που τους εγνώρισα. Ίσως γιατί ακριβώς έχουν έναν τσαμπουκκάν τζιαι μιαν σιουρκάν για την άποψην τους που εμέναν εν με χαρακτηρίζει, ή τουλάχιστον δεν μπορώ να την εκφράσω με τον ίδιον τρόπον. Που την άλλην, τζιαι οι θκιό τους επιλέγουν στη διαλεκτικήν τους την στάση του militant, δηλαδή εν ολίγοις "ο συζητητής μου είτε θα ενστερνιστεί τα επιχειρήματα που εγώ θεωρώ ακράδαντα, είτε θα τον κατακρημνίσω/ απωθήσω/ εκμηδενίσω μπροστά στα μάθκια των "τρίτων". Χαρακτηριστικά ο Papzy ήταν η πρώτη περίπτωση που έμαθα τι σημαίνει το "stfu" - "shut the fuck up!!!" (όπως ας πούμεν το lol σημαίνει laughing out loud κλπ.).

Τζιαι με τους θκιό εφρόντισα τζιαι εσυναντήθηκα, τζιαι μπορώ να σημειώσω το εξής. Ενώ ο Papzy κατ' ιδίαν δεν μου έφερεν μπροστά μου τον militant τύπον των διαδικτυακών συζητήσεων, ο OSR ήταν εξόχως τζιείνον που επερίμενα. Δηλαδή άθρωπος που δεν φαίνεται να διστάζει να φέρει τζιαι δια ζώσης την militant διάθεση του παρόλον που πλεόν ο συνιμιλητής του εν μπροστά του.

Όταν επρωτοβρεθήκαμεν με τον OSR, έναν που τα θέματα μας είshιεν να κάμει με τη βία. Η δική μου διατύπωση ήταν ότι η βία είναι κάτι που πρέπει να αποφεύγεται πάση θυσία, ότι αν ασκείς εκουσίως βίαν γίνεσαι ο ίδιος με τον δυνητικό θύτη σου. Τζιαι χάννεις το δικαώμαν να τον επικρίνεις ειδικά για τούτον, την άσκηση βίας. Έφερα τα παραδείγματα του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ τζιαι του Γκάντι σαν παραδείγματα "αντίστασης" σε κάτι, χωρίς άσκησην βίας (βέβαια τζιαι τους θκιό επαίξαν τους τελικά, στοιχείον που υποσκάπτει μερικώς την όλην στάσην). Ο OSR έδειξεν μου τη φανέλα μου (είχα φορήσει μιαν φανέλαν της St. Pauli που έγραφεν "No nations, no borders") τζιαι ερώτησεν με τι θα έκαμνα αν έππεφτα σε μιαν παρέαν ελαμιτών τζιαι εγωνιάζαν με. Ήταν καλή ερώτηση...

Ομολογώ ότι η ως τωρά ενασχόληση μου με την πολιτικήν δεν περιλαμβάνει ιδιαίτερη ακτιβιστικήν δράσην (συμμετοχή σε πορείες, διαδηλώσεις, παρεμβάσεις κλπ.). Τούτον οφείλεται σε θκιό κυρίως στοιχεία: το έναν εν ο χρόνος τζιαι το δεύτερον εν ακριβώς τούτη η απειλή της βίας οποιασδήποτε μορφής (στον εαυτούλη μου αλλά τζιαι τους αθρώπους που αγαπώ). Εσκέφτουμουν το ξανά προχτές με τούτην ούλλην την ιστορίαν της δολοφονίας του Φύσσα στην Ελλάδα. Εθκιάβασα τζιαι κάτι που μου έστειλεν ένας καλός φίλος για το θέμαν, που νομίζω ταιρκάζει γάντιν με το σημερινό θέμα (όποιος θέλει εν δαμέ). 

Προσέξετε το εξής απόσπασμαν:

"Άκουσα τον πατέρα του νεκρού να δηλώνει σε βίντεο πως τα τελευταία λόγια του ευαίσθητου αντιφασίστα Παύλου Φύσσα ήταν «και τελικά έγινε μεγάλη μαλακία…». Αυτή είναι η περιγραφή της κατάστασης από τον νέο άνδρα που ψυχορραγούσε: για ασήμαντη αφορμή, για κάποιες λέξεις που ειπώθηκαν στην καφετέρια όπου παλιοί αντίπαλοι παρακολουθούσαν ποδοσφαιρικό αγώνα, ίσως για κάποιο σχόλιο για τις ομάδες που η λεκτική αντιπαράθεση το πολιτικοποίησε, βρισκόταν στο πεζοδρόμιο μαχαιρωμένος. 

Όπως συνέβαινε κατά τον τελευταίο χρόνο της Κατοχής και στα χρόνια που ακολούθησαν, πριν ξεκινήσει ο εμφύλιος επίσημα. Δεν αισθανόταν ήρωας, δεν φώναξε πύρινο αντιφασιστικό σύνθημα – μαλακία ήταν αυτό που συνέβη, δεν άξιζε, δεν έπρεπε να γίνει. Αυτή είναι η δεύτερη μεγάλη προσφορά του στον αντιφασισμό μετά την αποκάλυψη του προσώπου της Χρυσής Αυγής: ας μην κάνουμε οι αντιφασίστες και άλλες μαλακίες…"

Ο Φύσσας επέλεξε συνειδητά να εκτεθεί, να δράσει για τα πιστεύω του. Τζιαι ο θάνατος του σίουρα επηρέασεν όσους που μας είμαστεν ακόμα ζωντανοί. Τζιείνος όμως εν νεκρός. Τζιαι όπως έχω ξαναπεί, εγώ δεν πιστεύκω ότι έshιει καλόν τζιαι κακόν θάνατον. Έshιει απλά θάνατον. Τζιαι η βία, όποθεν τζιαι να προέρχεται, κάμνει τον πιο πιθανόν, πιο χειροπιαστόν.

Ώσπου να μεν επιλέγουμεν τη βία, stay cool and keep rocking!

Πίσω στο Βιετνάμ

Σήμερα το μεσημέρι επήραμεν στο αεροδρόμιον την οικιακή μας βοηθόν, η οποία με το καλόν ολοκλήρωσεν την τετραετήν "θητείαν" της κοντά μας τζιαι επήεν στο καλόν, στον τόπον τζιαι (κυρίως) την οικογένεια της.

Η κοπέλα τούτη άφησεν άντραν, γιον τζιαι κόρην (η σειρά εν καθαρά ηλικιακή) για να έρτει δακάτω, στην άλλην άκραν της γης, να εργαστεί τζιαι να προσφέρει στους δικούς της. Όταν ήρτεν τα δικά μας μωρά ήταν νήπια τζιαι τωρά εν δημοτικόν. Επροσπάθησα πολλές φορές να μπω στη θέση της, να καταλάβω πόσον της εστοίχιζεν κάθε μέρα μακριά που όσα αγαπά, αλλά φυσικά μέσα στο βόλεμα μου ήταν τζιαι είναι αδύνατον. Εν εξόχως ειρωνικόν που καθώς τζιείνη επιστρέφει, αρχίζουν πολλοί δακάτω να σκέφτουνται σοβαρά να γίνουν οικονομικοί μετανάστες, ελέω της παρούσας κατάστασης της οικονομίας. Το μόνον που μπορώ να ευχηθώ είναι μιαν μέραν σύντομα οι αθρώποι να ταξιδεύουν τζιαι να μετοικούν μόνον εξ επιλογής τζιαι οϊ διότι δεν μπορούν να ζήσουν αξιοπρεπώς στες εστίες τους.

Η σχέση μας ήταν γενικά θετική, αν τζιαι λόγω της ιδιοσυγκρασίας μας ως ζευγάριν εκρατήσαμεν την σε έναν επίπεδον επαγγελματικόν, δεν επιδιώξαμεν (το αντίθετον μάλλον) να την καταστήσουμεν κάτι πιο "οικείον". Η αίσθηση μου, εκ του αποτελέσματος, είναι ότι ήταν σωστή επιλογή. Έχω ακούσει πάμπολλες περιπτώσεις που εδόθηκεν εκατέρωθεν πολλή εμπιστοσύνη, που οι σχέσεις εγίναν πολλά στενές, αλλά τελικά οδηγηθήκαν σε άshιημα μονοπάθκια. Που την άλλην, όπως ούλλες οι αθρώπινες σχέσεις, έτσι τζιαι τούτες έχουν την τάσην να αποδίδουν βάσει της επένδυσης τζιαι του κινδύνου που είσαι πρόθυμος να δεχτείς. Ψηλή επένδυση τζιαι κίνδυνος, ενδεχόμενον ψηλόν όφελος αλλά τζιαι σοβαρή πιθανότητα μεγάλης απώλειας. Τζιαι εν ώρα να κόψω το business administration τζιαι το human resources mgt.

Εν πάσει περιπτώσει, θέλω που δαμέ να ευχηθώ στην κοπέλαν τούτην ότι καλλίττερον στη ζωήν της, να εύρει στο σπίτιν της μιαν κατάστασην που να την κάμει ευτυχισμένην, τζιαι να φέρει τζιαι τζιείνη τη χαράν στους αθρώπους της, που σίουρα τόσα χρόνια αποζητούν την. Τζιαι το κυριόττερον, να μεν ξαναχρειαστεί ποττέ της ξανά να λείψει που κοντά τους, ή να τους αποχωριστεί τζιείνους λόγω της ανέχειας τζιαι της αδικίας τούτου του κόσμου.

Ώσπου να μεν έχουμεν πιον οικονομικούς μετανάστες, stay cool and keep rocking!

Το τραγούδιν του καλού Ελεύθερα Σκεπτόμενου (whatever)....

Affirmative may be justified
Take from one give to another
The goal is to be unified
Take my hand be my brother
The payment silenced the masses
Sanctified by oppression
Unity took a backseat
Sliding further into regression

One, oh one,
The only way is one

One, oh one,
The only way is one
I feel angry I feel helpless
Want to change the world
I feel violent I feel alone
Don't try and change my mind

Society blind by color
Why hold down one to raise another
Discrimination now on both sides
Seeds of hate blossom further
The world is heading for mutiny
When all we want is unity
We may rise and fall, but in the end

We meet our fate together

One, oh one,
The only way is one
One, oh one,
The only way is one
I feel angry I feel helpless
Want to change the world
I feel violent I feel alone
Don't try and change my mind

[x3]
I feel angry I feel helpless
Want to change the world yeah
I feel violent I feel alone
Don't try and change my mind

I feel angry I feel helpless
Want to change the world yeah
I feel violent I feel alone
Don't try and change my mind

Ώσπου να συναντήσουμεν τη μοίρα μας μαζίν, stay cool and keep rocking!!!