Απολιτίκ

Αφορμή για την ανάρτηση μια συζήτηση στου φίλτατου Aceras, ο οποίος, όπως τζιαι πλείστοι όσοι αριστεροί, ακελικοί κλπ. τα τελευταία χρόνια, τζιαι ειδικά μετά το Μαρί, έχουν τα με τον "Πολίτη" τζιαι την γεννικά φιλο-Αναστασιαδική/ αντι- ακελικήν του στάση, όπως την εκλαμβάνουν.

Σε σχόλιον της η επίσης φίλτατη Disdaimona λέει ανάμεσα σε άλλα τζιαι το εξής:

"...  Ο Πολίτης δημιουργεί απολιτικ φανατικούς αναγνώστες. Η Χαραυγή μπορεί να δημιουργεί οπαδούς του ακελ. Άλλον το ένα, άλλο το άλλο. ...."

Επειδή είμαι τζιαι γω αναγνώστης του "Πολίτη" (τζιαι οϊ μόνον), υπό την έννοιαν ότι άμα μου έρτει να αγοράσω εφημερίδαν, εν "Πολίτη" που εννά πιάσω (εκτός που κάτι εκλάμψεις που με κάμνουν να προτιμήσω "Καθημερινή"), είπα να εντρυφήσω νάκκον σε τούτην την (λατρεμένην ειδικά σε αριστερούς, αριστερίζοντες κλπ.) λέξην.

Μέσες άκρες, σε μετάφρασην της αγγλικής wiki, απολιτίκ σημαίνει τα εξής:

"Η κατάσταση ή ποιότητα του να είσαι απολίτικος μπορεί ναείναι η απάθεια ή/ και η αντιπάθεια προς όλες τις πολιτικές συμπάθειες (affiliations).  Το να είσαι απολίτικος μπορεί επίσης να αναφέρεται σε καταστάσεις στις οποίες οι άνθρωποι λαμβάνουν μια μη προκατειλημμένη θέση σε σχέση με τα πολιτικά θέματα. Στο λεξικό του Collins, απολίτικος είναι: "Πολιτικά ουδέτερος, χωρίς πολιτικές τάσεις, περιεχόμενο ή προκαταλείψεις".

Βάλλοντας στα ελληνικά τη λέξην, ήβρα δαμέ μιαν ωραίαν κουβεντούαν που την οποίαν απομόνωσα θκιό σχόλια που μου αρέσαν:

Σχόλιον 1: "Απολιτίκ, ο/η δεξιός /-ιά που δεν ξέρει ότι είναι δεξιός /-ιά.

Αδιαφορία για την πολιτική. Η οποία πολιτική σε μια δημοκρατία είναι το όχημα και ο τρόπος με τον οποίο ο κάθε πολίτης έχει τη δυνατότητα να αλλάξει (προς αυτό που θεωρεί καλύτερο, hopefully!) τη ζωή του και αυτή των συμπολιτών του. Από αυτό βγαίνει οτι απολιτίκ είναι η έλλειψη πρόθεσης/ενδιαφέροντος στο να αλλάξουν κάποια πράγματα, γενικώς και εξ ορισμού, «οτιδήποτε βρε παιδί μου». Το οποίο κάνει το απολιτίκ de facto συνώνυμο του συντηρητικού. Ο οποίος συντηρητικός (σύμφωνα με όλους τους πιθανούς και απίθανους θεωρητικούς ορισμούς των εννοιών Δεξιά-Αριστερά) εντάσσεται στους δεξιούς."

Σχόλιο 2: "Η «απολιτίκ» στάση είναι μια στάση εξόχως πολιτική. Οφείλουμε να αποδομήσουμε τους όρους «πολιτική-πολιτικός» όπως τους ξέραμε. O Βaudrillard μιλά για την πραγματικότητα του δια-πολιτικού, το τέλος κάθε πολιτικής και κάθε ιδεολογίας. Η αδιαφορία των μαζών για την πολιτική κάθε άλλο παρά απάθεια και παραίτηση συνιστά, αφήνοντας την πολιτική και τους πολιτικούς να κινούνται σε μια δική τους εικονική σφαίρα."

Η ούλλη συζήτηση με τα παιθκιά αθθύμησε μου τζιαι μιαν άλλη συζήτηση  με τον (επίσης φίλτατον) Άνεφ, όπου μπορεί φαινομενικά να εν άλλον το θέμαν αλλά πάλε υπονοείται η όλη έννοια τζιαι η φύση του απολιτίκ, ως κάτι τέλος πάντων το τουλάχιστον λανθασμένον ως στάση.

Σημειώνω τα θκιό κύρια σημεία της Γιώτας Δημητρίου στην εν λόγω συζήτηση που μου εκάμαν παραπάνω εντύπωση:

«Αυτή τη στιγμή στην Κύπρο, το Κόμμα της εργατικής τάξης, είναι μόνο ένα: το AKEΛ. Ή συμπορεύεσαι μαζί του στον αγώνα ή με την αποχή ή απαξίωση ή διαφωνία σου βρίσκεσαι απέναντι του.»

"Όσο για την ατάκα να επιλέξουμε με ποιους είμαστε, ναι συμφωνώ ΑΚΡΑΔΑΝΤΑ. Λοιπόν, επειδή εν πολλά κρίσιμη η εποχή, ας αποφασίσουμε με ποιο στρατόπεδο είμαστε. Οι δογματισμοί και οι ασυναρτησίες δεν είναι της ώρας. Δεν έχουμε την πολυτέλεια για τέτοια.

Αντικαπιταλιστής;

Αντιρατσιστής;

Αντιφασίστας;

Τρέμεις από αγανάκτηση για την εκμετάλλευση που δέχεται η εργατική τάξη;

Είσαι σύντροφος.

Αν όμως ψάχνεις δρομολόγια για να δεις που θα συνταχθείς, τζαι αν “για όλα φταίει το ακελ”, τότε πήγαινε στους απολιτίκ και σε κάτι νέα κόμματα που μαζεύουν όλων των ειδών κοσμάκη."

Φυσικά όποιος με ξέρει ή/ τζιαι θκιαβάζει ξέρει ότι είμαι αντικαπιταλιστής, αντιρατσιστής, αντιφασίστας, αντι-εκμεταλλευτής κλπ. κλπ. Αλλά τα γέρημα, ΔΕΝ είμαι με το ΑΚΕΛ. Τουλάχιστον οϊ ακόμα. Ούτε εναντίον του μπορείς να με πεις, ειδικά στο καθαρά ιδεολογικόν υπόβαθρον. Παρά το ότι μπορεί να έχω επιμέρους διαφωνίες (π.χ. στη γενική θεώρηση της Ε.Ε. ή το θέμαν του ευρώ).

Ποιος λοιπόν που ούλλους μας πρέπει να ξεκαθαρίσει μέσα του κάποια πράματα; Εν είμαι εγώ προφανώς που θα φκάλω πόρισμαν. Απόψεις δεκτές.

Πάντως, εγώ που τούτα ούλλα που αράδιασα, τα οποία σίουρα σηκώννουν πολλήν συζήτησην τζιαι περεταίρω ανάλυση καταλάβω θκιό πράματα:

(1) Εν είμαι απολιτίκ, καθώς τζιαι ενδιαφέρουμαι, τζιαι ενεργά ασχολούμαι με την πολιτικήν, ενώ δεν πρόκειται να διστάσω να εκδηλώσω πολιτικές "προτιμήσεις". Που την άλλην, θέλω να πιστεύκω ότι οι επιλογές μου δεν βασίζονται σε ιδεολογικά τζιαι μόνον κριτήρια αλλά στη συνολικήν εικόναν που εκπέμπουν πρόσωπα τζιαι συμπεριφορές. Αν π.χ. τείνω προς την αριστερά δεν αποκλείω την επιλογήν ενός δεξιού αν κρίνω ότι "θα γίνει η δουλειά"...

(2) Απολιτίκ ΔΕΝ συνιστά κάτι το αρνητικόν απαραίτητα, εκτός τζιαι αν συμπίπτει με την απάθειαν. Μπορείς να είσαι απολιτίκ αλλά να είσαι ενεργός πολιτικά. Εν αναιρεί το έναν το άλλο.

Άρα, συμπέρασμαν (όπως το ανέκδοτον με τη γυάλλαν τζιαι τον gay), η Disdaimona δεν έshιει δίκαιον ότι ο "Πολίτης" δημιουργεί "φανατικούς απολιτίκ" αναγνώστες. Άσε που φανατικός τζιαι απολιτίκ μάλλον εν πηέννουν μαζίν, βάσει της έννοιας του "μη προκατειλημμένου" που τον συνοδεύει.

Ώσπου να μεν καταλήγουν σε γλωσσικούς διαγωνισμούς οι έννοιες, stay cool and keep rocking!