Βία

Κατά καιρούς, ειδικά αν περνώ φάσην αγχώδην για κάποιο λόγο (έshιει τζιαιρόν ευτυχώς να συμβεί) θωρώ έναν συγκεκριμένον όνειρον. Ξυπνώ, ανασηκώνουμαι στο κρεβάτι τζιαι τζιαμέ κοντά μου, με την πλάτη στο φως ώστε δεν βλέπω τα χαρακτηριστικά του, στέκεται ένας άγνωστος άντρας. Η αντίδραση μου όσες φορές το είδα τούτον το όνειρον εν σχεδόν πάντα η ίδια. Κάποιες φορές φωνάζω του "φύε!!!" αλλά τες παραπάνω φορές σηκώννουμαι πάνω τζιαι μουνταρίσκω τον. Κάποιες δε που τούτες τες φορές, εν το κάμνω απλά στο ύπνο μου, σηκώνουμαι πραγματικά που το κρεβάτι τζιαι τρέχω πάνω στο σημείον που θεωρώ ότι υπάρχει κάποιος, απλά για να διαπιστώσω ότι ήταν εφιάλτης, τζιαι να ακούσω την ανήσυχην ερώτηση της αγάπης μου, πριν η ανησυχία της μετατραπεί σε ενόχληση γιατί την εξύπνησα. Ευτυχώς έshιει τζιαιρόν να το δω, άρα για την ώραν η βοήθεια ειδικού έννεν επιτακτική. Θωρούμεν ως πάρατζιει.

Ποια η σχέση τούτου ούλλου με τον τίτλον; Έννεν προφανής σίουρα. Επειδή όπως είπα είδα το συγκεκριμένο εφιάλτη αρκετές φορές (τζιαι δακάτω τζιαι στην Ελλάδα), το αίσθημαν που με πλημμυρίζει εν καθαρός, ατόφιος, ενστικτώδης φόβος. Ούτε γενναίος νιώθω, ούτε σίουρος για τον εαυτόν μου. Τα χημικά του σώματος μου πέφτουν με το λίτρον, οι καρδιακοί μου χτύποι πολλαπλασιάζουνται κλπ. Αλλά σχεδόν πάντα, οϊ απλά παίρνω επιθετικήν στάση (φωνές) αλλά κάμνω τζιαι επίθεσην. Εγώ, που στη ζωήν μου εν ζήτημαν να ενεκατώθηκα πάνω που 2-3 φορές σε καυκάν άξιον λόγου τζιαι που ποττέ δεν εδέχτηκα, ούτε έδωσα καν μιαν ππουνιάν ή κλωτσιάν (εξαιρείται η μάππα όπου έχω φάει τζιαι δώσει πολλύν - ακούσιον - ξύλον).

Φυσικά ούλλη η ιστοριούλα μου αναφέρεται στην σωματικήν βίαν. Διότι όπως εν γνωστόν, η βία έshιει πολλές μορφές. Κάποιες το ίδιον άshιημες αν οϊ shιειρόττερες. Λόγω χάρην βία είναι να φωνάζεις κάποιου. Βία είναι να μειώνεις την προσωπικότηταν του με κάποιον τρόπον. Βία είναι να απειλείς με βία, ασχέτως αν τελικά εν θα την ασκήσεις.

Θέλω να συσχετίσω τα πράματα με μιαν προηγούμενην μου ανάρτηση την οποίαν μπορεί κάποιος να δει δαμέ. Μια αρκετά σύγχρονη μορφή βίας, την οποίαν έshιει φαντάζομαι βιώσει κατά καιρούς όποιος ασχολείται συστηματικά με το διαδίκτυον, τα blogs τζιαι τα κοινωνικά δίκτυα, εν η βία που μπορεί να υποστεί η/ τζιαι να ασκήσει κάποιος σε συζητήσεις. Βία που αρχίζει κάποτε που απλήν ειρωνίαν τζιαι καταλήγει σε απειλές πραγματικής βίας. Προσωπικά σε αρκετές περιπτώσεις της εν λόγω ενασχόλησης μου ένιωσα συναισθήματα οΪ πολλά πιο ήπια που τζιείνα που μου προκαλεί ο εφιάλτης που επερίγραψα, απλά συζητώντας/ ανταλλάσσοντας απόψεις με άλλους. Εν λες τζιαι είshιεν δημιουργηθεί μια προβολή του εαυτού μου σε ψηφιακή μορφήν τζιαι κάθε επίθεση σε τζείνην έκαμεν το βιολογικό μου μέρος να αντιδρά σε καθαρά ενστικτώδες επίπεδον.

Αθθυμούμαι μόλις ανακάλυψα το facebook, είχα σχεδόν αμέσως ανακαλύψει μιαν ομάδαν αθέων, η οποία επροσέγγισεν με αφού είχα βάλει στο προφίλ μου την εν λόγω λέξη. Έγινα μέλος τζιαι είχαμεν πολλές τζιαι πολλά ενδιαφέρουσες συζητήσεις αρχικά ανάμεσα μας, τζιαι σταδιακά, καθώς εμεγάλωνεν η ομάδα, τζιαι με "αντιφρονούντες", δηλαδή τούτους που λαλώ εγώ "θεϊστές" παντός είδους. Ένα μέλος της ομάδας, το οποίον εκτιμούσα αρκετά, είshεν επιλέξει για τες συζητήσεις τούτες έναν στυλ τζιαι ύφος που προσωπικά θα το εχαρακτήριζα militant, δηλαδή αφού η συζήτηση δεν εφαίνετουν να οδηγεί σε κάποιου είδους συναίνεση, επέλεγεν να "κατακεραυνώνει" τους συνομιλητές του, θεωρώντας ότι η ώρα των "επιχειρημάτων" είshιεν παρέλθει. Παρόλον που εσυμμερίζουμουν πολλές φορές τη διάθεση του για το "μάταιον" να πείσεις έναν βαθκιά θρησκευόμενον με τεκμήρια κλπ., έβλεπα ξεκάθαρα ότι το αποτέλεσμαν της στάσης του ουσιαστικά εκαθάριζεν την ομάδαν που κάθε αντίθετην άποψην, που κάθε ενδιαφέρον στο τέλος να υπάρξει ανταλλαγή απόψεων. Όταν του το υπόδειξα (εγώ τζιαι αρκετοί άλλοι) φυσικά εξέλαβεν το ως κάποιου είδους έλλειψη κατανόησης τζιαι εν ολίγοις προδοσία. 

Τούτον τον φίλον, τον οποίον πραγματικά εξακολουθώ να εκτιμώ διότι εν βαθκιά μελετημένος τζιαι ανήσυχος, αθθυμίζει μου τον ένας άλλος "διαδικτυακός φίλος" (?), o OSR. Τόσον ο Papzy (έτσι εν το διαδικτυακόν του προφίλ), όσον τζιαι ο OSR εν αθρώποι που με έχουν σαφώς επηρεάσει που τον τζιαιρόν που τους εγνώρισα. Ίσως γιατί ακριβώς έχουν έναν τσαμπουκκάν τζιαι μιαν σιουρκάν για την άποψην τους που εμέναν εν με χαρακτηρίζει, ή τουλάχιστον δεν μπορώ να την εκφράσω με τον ίδιον τρόπον. Που την άλλην, τζιαι οι θκιό τους επιλέγουν στη διαλεκτικήν τους την στάση του militant, δηλαδή εν ολίγοις "ο συζητητής μου είτε θα ενστερνιστεί τα επιχειρήματα που εγώ θεωρώ ακράδαντα, είτε θα τον κατακρημνίσω/ απωθήσω/ εκμηδενίσω μπροστά στα μάθκια των "τρίτων". Χαρακτηριστικά ο Papzy ήταν η πρώτη περίπτωση που έμαθα τι σημαίνει το "stfu" - "shut the fuck up!!!" (όπως ας πούμεν το lol σημαίνει laughing out loud κλπ.).

Τζιαι με τους θκιό εφρόντισα τζιαι εσυναντήθηκα, τζιαι μπορώ να σημειώσω το εξής. Ενώ ο Papzy κατ' ιδίαν δεν μου έφερεν μπροστά μου τον militant τύπον των διαδικτυακών συζητήσεων, ο OSR ήταν εξόχως τζιείνον που επερίμενα. Δηλαδή άθρωπος που δεν φαίνεται να διστάζει να φέρει τζιαι δια ζώσης την militant διάθεση του παρόλον που πλεόν ο συνιμιλητής του εν μπροστά του.

Όταν επρωτοβρεθήκαμεν με τον OSR, έναν που τα θέματα μας είshιεν να κάμει με τη βία. Η δική μου διατύπωση ήταν ότι η βία είναι κάτι που πρέπει να αποφεύγεται πάση θυσία, ότι αν ασκείς εκουσίως βίαν γίνεσαι ο ίδιος με τον δυνητικό θύτη σου. Τζιαι χάννεις το δικαώμαν να τον επικρίνεις ειδικά για τούτον, την άσκηση βίας. Έφερα τα παραδείγματα του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ τζιαι του Γκάντι σαν παραδείγματα "αντίστασης" σε κάτι, χωρίς άσκησην βίας (βέβαια τζιαι τους θκιό επαίξαν τους τελικά, στοιχείον που υποσκάπτει μερικώς την όλην στάσην). Ο OSR έδειξεν μου τη φανέλα μου (είχα φορήσει μιαν φανέλαν της St. Pauli που έγραφεν "No nations, no borders") τζιαι ερώτησεν με τι θα έκαμνα αν έππεφτα σε μιαν παρέαν ελαμιτών τζιαι εγωνιάζαν με. Ήταν καλή ερώτηση...

Ομολογώ ότι η ως τωρά ενασχόληση μου με την πολιτικήν δεν περιλαμβάνει ιδιαίτερη ακτιβιστικήν δράσην (συμμετοχή σε πορείες, διαδηλώσεις, παρεμβάσεις κλπ.). Τούτον οφείλεται σε θκιό κυρίως στοιχεία: το έναν εν ο χρόνος τζιαι το δεύτερον εν ακριβώς τούτη η απειλή της βίας οποιασδήποτε μορφής (στον εαυτούλη μου αλλά τζιαι τους αθρώπους που αγαπώ). Εσκέφτουμουν το ξανά προχτές με τούτην ούλλην την ιστορίαν της δολοφονίας του Φύσσα στην Ελλάδα. Εθκιάβασα τζιαι κάτι που μου έστειλεν ένας καλός φίλος για το θέμαν, που νομίζω ταιρκάζει γάντιν με το σημερινό θέμα (όποιος θέλει εν δαμέ). 

Προσέξετε το εξής απόσπασμαν:

"Άκουσα τον πατέρα του νεκρού να δηλώνει σε βίντεο πως τα τελευταία λόγια του ευαίσθητου αντιφασίστα Παύλου Φύσσα ήταν «και τελικά έγινε μεγάλη μαλακία…». Αυτή είναι η περιγραφή της κατάστασης από τον νέο άνδρα που ψυχορραγούσε: για ασήμαντη αφορμή, για κάποιες λέξεις που ειπώθηκαν στην καφετέρια όπου παλιοί αντίπαλοι παρακολουθούσαν ποδοσφαιρικό αγώνα, ίσως για κάποιο σχόλιο για τις ομάδες που η λεκτική αντιπαράθεση το πολιτικοποίησε, βρισκόταν στο πεζοδρόμιο μαχαιρωμένος. 

Όπως συνέβαινε κατά τον τελευταίο χρόνο της Κατοχής και στα χρόνια που ακολούθησαν, πριν ξεκινήσει ο εμφύλιος επίσημα. Δεν αισθανόταν ήρωας, δεν φώναξε πύρινο αντιφασιστικό σύνθημα – μαλακία ήταν αυτό που συνέβη, δεν άξιζε, δεν έπρεπε να γίνει. Αυτή είναι η δεύτερη μεγάλη προσφορά του στον αντιφασισμό μετά την αποκάλυψη του προσώπου της Χρυσής Αυγής: ας μην κάνουμε οι αντιφασίστες και άλλες μαλακίες…"

Ο Φύσσας επέλεξε συνειδητά να εκτεθεί, να δράσει για τα πιστεύω του. Τζιαι ο θάνατος του σίουρα επηρέασεν όσους που μας είμαστεν ακόμα ζωντανοί. Τζιείνος όμως εν νεκρός. Τζιαι όπως έχω ξαναπεί, εγώ δεν πιστεύκω ότι έshιει καλόν τζιαι κακόν θάνατον. Έshιει απλά θάνατον. Τζιαι η βία, όποθεν τζιαι να προέρχεται, κάμνει τον πιο πιθανόν, πιο χειροπιαστόν.

Ώσπου να μεν επιλέγουμεν τη βία, stay cool and keep rocking!