Δημοτικό

Λεν ότι μετά τα 5 αθθυμάσαι αρκετά πράματα. Έτσι τυχαίνει να φέρνω στο μυαλό μου σχετικά εύκολα την πρώτη μου μέρα στο δημοτικόν. Ήταν μια μέρα έντασης, αλλά τζιαι ευχάριστη ταυτόχρονα, διότι έκαμνεν με "μεγάλον" πλέον, "επήεννα σχολείον", εν ήμουν "μιτσής". Ήταν επίσης, νομίζω η πιο "αθώα" πρώτη μέρα στο σχολείον. Οι επόμενες χρονιές εν εφτάσαν ποττέ τζιείνην την γλύκαν τζιαι την προσμονήν του καινούριου, που μου έδωσεν η πρώτη μέρα στο δημοτικό.

Έτσι σήμερα το πρωίν που εξοπροβόδισα τα κοπέλια για τη δική τους εχάρηκα το παραπάνω γιατί είδα στη διάθεσην τους την ίδιαν ευχαρίστησην τζιαι έντασην, μέσα στα πουκαμισούθκια τζιαι τα γκρίζα κοντοπαντέλονα τους. Η αλήθκεια εμείς τότε εν εφορούσαμεν τα αγόρια στολές ενώ οι κορούδες εφορούσαν μιαν αστείαν στολήν, με ύφασμαν καρώ/ μαυρόασπρον όπως το τραπεζομάντηλον της ψαροταβέρνας. Εβόλεψεν η στολή το καλόν διότι αλλιώς πως θα έφκαλλα τζιαι την απαραίτητην επετειακήν φωτογραφίαν στην αυλήν μας.

Σήμερα μάλλον εννά τους τακτοποιήσουν στες τάξεις τους τζιαι εννά τους κατατοπίσουν για το νέον τους περιβάλλον, αλλά τες επόμενες μέρες εννά αρχίσει να έρκεται τζιαι η πρώτη "κατ'οίκον" εργασία. Έχω το υποσχεθεί στον εαυτόν μου να μεν κάμνω τον αστυνομικόν επί του θέματος αλλά να είμαι τζιαμέ όποτε με χρειαστούν. Η ζωή η ίδια εξάλλου εν έναν συνεχές σχολείον, για όποιον έshιει τη διάθεσην να μάθει. Τζιαι τα κοπέλια φαίνονται μου "φιλομαθείς τύποι". Όσον πιο λλίον "καλούπιν" χρησιμοποιήσουμεν τόσον πιο καλόν για λλόου τους πιστεύκω. 

Καθώς εφεύκαν με τη μάμμαν στο αυτοκίνητον, ήρτεν μου φυσικά η σκέψη "μα πως επέρασεν έτσι ο τζιαιρός, πότε ήταν βρέφη μέσα στες κούνιες τζιαι πότε εγίναν αθρωπούθκια με πουκαμισούθκια, τσάντες τζιαι άποψην"; Είμαι σίουρος ότι τζιαι την μέραν που εννά "φύουν δόκιμοι" ή την μέραν που θα μου κουβαλήσουν τα δικά τους μωρά να τα προσέχω, το ίδιον εννά σκέφτουμαι. Διότι κάποια πράματα εν αλλάσσουν, ούτε πρέπει μάλλον.

Ώσπου να παν τα κοπέλια δόκιμοι, stay cool and keep rocking!