Σοσιαλισμός ή/ τζιαι Κυπριακό

Σε κάποιαν ανάρτηση μου άνοιξε μια συζήτηση για το κατά πόσον έshιει οποιονδήποτε νόημαν μια συμφωνία για λύση του κυπριακού υπό την τρέχουσαν παγκόσμιαν επικυριαρχίαν του καπιταλιστικού συστήματος, του οποίου έστω έμμεσον απότοκον εν το ίδιον το πρόβλημαν (όπως ούλλα ουσιαστικά τα προβλήματα στον πλανήτην, ενώ τα όσα καλά προκύπτουν προφανώς εν εις πείσμαν του "συστήματος").

Είχα αναφέρει ότι ο κύριος (αν οϊ ο μόνος) λόγος που εψήφισα τον Αναστασιάδην ήταν η ελπίδα (τζιαι οϊ πεποίθηση) ότι θα πετύχει τουλάχιστον να φτάσει σε μιαν συμφωνίαν, τη στιγμήν που η πραγματική λύση είμαι σίουρος ότι θα επέλθει (αν επέλθει) σε βάθος κάποιων ετών. Ότι θα βάλει, όπως φαίνεται που τον πρότερον του "βίον" ως πλέον σημαντικήν παράμετρον τζιαι βαρόμετρον της όλης κατάστασης το χρόνο τζιαι οϊ τες νομικίστικου περιεχομένου διατάξεις της εκάστοτε υπό διαπραγμάτευση συμφωνίας. Παρόλον που ιδεολογικά απέχω παρασάγγας που την ιδεολογίαν τζιαι το τι πρεσβεύει ο Αναστασιάδης ως επαγγελματίας τζιαι πολιτικός.

Τωρά που φαίνεται ότι η συγκυρία συμφερόντων στη περιοχήν ευνοεί μιαν κάποιαν κινητικότηταν, εν φυσικόν να αρχίσουν τα όργανα του απορριπτισμού στην ε/κ κοινότητα, τα οποία τροφοδοτούνται φυσικά που ποικίλες αφετηρίες, συμφέροντα, ιδεολογίες κλπ. Έτσι έχουμεν ήδη φαινόμενα ας πούμεν τούτου του τύπου, πιο παλιομοδίτικα, που όσον υπάρχει το κυπριακόν θα έρκουνται αντρόshιην σε οποιανδήποτε διαδικασίαν:

Κριτική που τον Μιχάλη Μιχαήλ στο blog του

Οι περί ου ο λόγος δηλώσεις Τορναρίτη τζιαι το παραλήρημαν Μαύρου τζιαι Σιεκκέρσαββα

Εννοείται ότι αν, εν έτει 2013 τζιαι με τες παρούσες συνθήκες σε οικονομία, τζιαι κοινωνίαν, καθώς τζιαι τες συγκυρίες σε γεωπολιτικόν επίπεδον στην περιοχήν, στεκούμαστεν ακόμα σε έτσι θέματα, είμαστεν για γέλια.

Το θέμαν της ανάρτησης βέβαια εν άλλον. Είναι το κατά πόσον είναι μια "ορθή" στάση να επενδύεις με οποιεσδήποτε προσπάθειες (διαδικτυακές, ακτιβιστικές, ριζοσπαστικές κλπ.) στην επίτευξη συμφωνίας στο κυπριακόν, ή να απαξιώννεις τούτην την κατεύθυνσην ως δώρον άδωρον εφόσον το καπιταλιστικόν σύστημαν θα μας περιμένει, άοκνον τζιαι αήττητον στην "άλλη άκρην του τούννελ", υποσκάπτοντας την οποιανδήποτε έννοιαν πραγματικής ευτυχίας.

Η αντερώτηση που κάμνω εγώ (ελλείψει απάντησης επιστημονικά τεκμηριωμένης) είναι η εξής:

Είναι πιο εύκολον πιστεύκουμεν ή πιο δύσκολον να αγωνιστεί κάποιος υπό την παντιέραν του αντικαπιταλιστικού αγώνα, μέσα στες παρούσες συνθήκες στην Κύπρον ή μέσα σε τζιείνες που θα προκύψουν συν τω χρόνω μετά που μιαν κάποιαν συμφωνίαν;

Κάποιοι, όπως η φίλη Disdaimona τζιαι ο Νέος Ελληνοκύπριος προβάλλουν συχνά πυκνά σε αναρτήσεις τους ότι δεν θα συναινέσουν σε "νατοϊκή λύση". Ο δε OSR (με τον οποίον απόλαυσα μιαν φοβερήν συζήτηση στο χώρο "Έλευσις" την περασμένην Τρίτη) επικρίνει σφόδρα την λεγόμενη "γαλαζιορόζ συμμαχίαν" ετερόκλητων ιδεολογικά ατόμων για τον σκοπόν της επανένωσης της Κύπρου. Ωσάν να είναι κάλλιστον να μαλλώννει η Disdaimona με τη Χόπλαρου τζιαι ο Στροβολιώτης με τον OSR ενώ ξεσαλώνουν οι Σιεκκέρσαβες...

Μπορεί οι φίλοι όντως να είναι οι "ορθοί" ιδεολογικά ή άλλωσπως, δεν διαφωνώ ότι το να ψηφίζεις ας πούμεν έναν πρόεδρον ο οποίος πρεσβεύει ιδεολογικά αντίθετα πράματα από ότι πιστεύεις ενδέχεται να είναι "υποκριτικό". Ή το να καταπίννεις την ύπαρξη τζιαι τη διεύρυνση ενός ιμπεριαλιστικού οργανισμού όπως το ΝΑΤΟ κατάπτυστον τζιαι απαράδεκτον, τύπου "ο σκοπός αγιάζει τα μέσα".

Ενόμιζα όμως ως τωρά, ότι η λεγόμενη "αριστερή σκέψη" διέπεται που τη λογικήν, σε αντίθεσην με την δεξιάν που αφήννεται έρμαιον του συναισθηματισμού για να καταλήγει έναν φασιστικόν, σωβινιστικόν τζιαι μισανθρωπικόν παραλήρημαν. Το οποίον αποκαλεί "ιδεολογία"...

Η λογική η δική μου λοιπόν λαλεί ότι του χρόνου θα είμαι 40 χρονών. Τζιαι ούλλες τες μέρες της ζωής μου έζησα τες μέσα στην παράνοιαν του κυπριακού προβλήματος, ενός καθαρά καπιταλιστικού προβλήματος. Η λογική μου λαλεί επίσης ότι αν οποιοιδήποτε πολίτες τούτου του άτυχου αλλά τζιαι ευλογημένου τόπου μπορούν πρώτα να σβήσουν από κοινού τη φωθκιάν (κυπριακόν) έσσω τους, εν πρέπει να μαλλώννουν για το ήντα χρώμαν εν η σίκλα τους. Ότι τέλος, αν θα σβήσεις μιαν φωθκιάν παγκοσμίων διαστάσεων, άρχισε που τζιείνην στον μπαξέ σου. Τζιαι άμα σβήσει, βάλε τα επιχειρήματα σου κάτω γιατί η σικλού σου έshιει πιο ωραίο χρώμα που του γείτονα. Μπορεί όντως να παίζει ρόλον, όταν σβήσει τζιαι η παγκόσμια φωθκιά, το τι χρώμαν σικλούν εκρατούσες...

Ώσπου να λυθεί το κυπριακόν (ή/ και να ανατραπεί ο καπιταλισμός), stay cool and keep rocking!