Μοιράζω, μοιράζουμαι....ποια η διαφορά;

Είχα την τύχην τζιαι το προνόμιον εψές, αφού βεβαίως η αγάπη μου έδειξεν κατανόησην που ήταν να στραφώ αργά έσσω (κοινώς, άφηκεν με να πάω), να παρακολουθήσω έναν όμορφον ντοκυμαντέρ που επροβλήθηκεν σε αίθουσαν του Πανεπιστημίου Λευκωσίας (πρώην Intercollege). Ο τίτλος "Sharing an Island" ("Το νησί που μοιραζόμαστε").  Σκηνοθέτης τζιαι παραγωγός μια νεαρή ονόματι Δανάη Στυλιανού. Είχα ιδιαίτερον ενδιαφέρον να παρακολουθήσω το συγκεκριμένον ντοκυμαντέρ γιατί τον τζιαιρόν που εγυρέψαν κόσμον για συνεντεύξεις ώστε να θκιαλέξουν τους συμμετέχοντες, είχα τηλεφωνήσει στην Δανάη εκφράζοντας ενδιαφέρον να πάρω μέρος. Εν ήξερα ήνταλως ήταν να τα βολέψω επαγγελματικά τζιαι άλλωσπως αλλά εφάνηκεν μου πολλά καλή ιδέα. Δυστυχώς εδέχουνταν αιτήσεις μόνον που άτομα 20-30 χρονών οπότε έχασα. Ούτε αφιέρωσην στα αγαπημένα μου πρόσωπα εν είσιεν. Πάραυτα, ετράβησεν μου το ενδιαφέρον, σε σημείον που είχα τζιαι αντιδικίες με κάποιον Sceptic, αγνώστων λοιπών στοιχείων, στο σάϊτ της Επανένωσης:

 http://www.epanenosi.com/index.php/archives/1402

Στο ίδιον σημείον μπορείτε να δείτε την υπόθεσην του ντοκυμαντέρ αν τζιαι μπορώ επιγραμματικά να αναφέρω ότι εθκιαλέξαν 6 άτομα, τρεις έλληνες τζιαι τρεις τούρκους της Κύπρου τζιαι εβάλαν τους να μείνουν για λλίες μέρες μαζίν τζιαι να επισκεφτούν διάφορα μέρη της Κύπρου, ένθεν τζιαι ένθεν της πράσινης γραμμής, κάμνοντας συζητήσεις ο καθένας που την σκοπιάν του προσπαθώντας να δουν τα πράματα με τα μάθκια "των άλλων", "του οχτρού" κλπ.

Ήδη που τον τίτλον, το ντοκυμαντέρ έμπαιννεν σε κάποιον κίνδυνον γιατί η λέξη "μοιράζω" διαφέρει προφανώς που την λέξην "μοιράζουμαι" . Η μια μάλλον υποδηλώνει..."διχοτόμησην" ή "ο καθένας τα δικά του" ενώ η άλλη υποδηλώννει "κοινοκτημοσύνην". Αν κάτι εξεκαθάρισεν γλήορα ήταν ότι το περιεχόμενον του εν είσιεν τελικά να κάμει με το πρώτον αλλά το δεύτερον.

Η επιλογή των "πρωταγωνιστών" (οι οποίοι δεν ήταν ηθοποιοί) έγινεν (όπως εδιευκρινίσαν τα μέλη της ομάδας παραγωγής μετά την προβολήν) σε δύο "γύρους" συνεντεύξεων, οι οποίοι οδηγήσαν στην επιλογή 2 αντρών τζιαι τεσσάρων γυναικών, σε ισότιμην κατανομήν που τες θκιό κοινότητες. Οι θκιό ελληνοκύπριες ήταν μηχανικοί (αν θθυμούμαι καλά), ενώ ο "άδρωπος" ήταν μουσικός τζιαι θεολόγος (θκιό σε έναν).  Αντίστοιχα, ο τουρκοκύπριος ήταν μουσικός, η μια κοπέλλα σύμβουλος (συνάδελφος) τζιαι η άλλη τελειόφοιτος ψυχολογίας (που εν έβρισκεν δουλειάν παρά μόνον σε μπούκκικα, με τα χάλια του ιδιωτικού τομέα στα κατεχόμενα). Γεννικώς πολλά sympatique κοπέλια ούλλοι, αν τζιαι η συνάδελφος τουρκαλίτσα εφάνηκεν μου by far το πιο θετικόν τζιαι προοδευτικόν άτομον της ομάδας, ακολουθούμενη που την λεμεσιανούαν τη "δική μας".

Πρώτος σταθμός, αφού εσιαιρετιστήκαν σε έναν διατηρητέον σπιτούδιν, το αεροδρόμιον Λευκωσίας. Ενώ επεριδιαβάζαν, αρκέψαν να συζητούν για το πως εκατάντησεν έτσι το αεροδρόμιον (που το '74 ήταν που τα πιο σύγχρονα της περιοχής, κατά γεννικήν ομολογίαν) τζιαι εκαταλάβαν αμέσως πόσον διαφορετικές "αλήθκειες" εκατείχαν ο καθένας λόγω των στερεοτύπων που κουβαλούν, για την εισβολήν. Οι μεν έλληνες ενομίζαν ότι στο δημοψήφισμαν του '50 για την Ένωσην, εσυμμετείχαν τζιαι οι τούρτζιοι, κάτι που φυσικά εν ισχύει αφού εμποϋκοττάραν το με ελάχιστες εξαιρέσεις. Οι δε τούρτζιοι είχαν την εντύπωσην ότι μέρος των ελλήνων εχαρήκαν που είχαν έρτει οι τούρτζιοι το '74 "να τους σώσουν που τους άλλους έλληνες". Ουάου λαλώ, μόνον τούτον το κομματούϊν να απομονώσεις τζιαι να το δείξεις σε μερικούς εν αρκετόν για να σκάσουν αλλά επιφυλάχτηκα για τη συνέχειαν. Ούλλα τα λεφτά επίσης οι ξεχωριστές τους δηλώσεις μετά που εδείχναν πόσον είχαν ππέσει που τα σύννεφα τζιαι πόσον είχαν καταλάβει ότι "εν υπάρχει απόλυτη αλήθκεια".

Ο 2ος σταθμός ήταν το Κούριον, όπου αφού η ξεναγός εμίλησεν τους για την ιστορίαν του, ο μουσικός ο τούρκος έπαιξεν με το συγκρότημαν του κυπριακά δημοτικά στα τούρτζικα τζιαι εσιγόνταρεν τον ο δικός μας ο συμπαθής (παρά την θεολογικήν του ιδιότηταν) μουσάτος στα ελληνικά. Την νύχταν επήαν στο καρναβάλιν της Λεμεσού τζιαι εππαρτάραν παρέαν.

Την 3ην επήαν εις στην Τζερύνεια. Δαμέ είσιεν δράμαν, διότι ο θεολόγος τζιαι η μια η κορού επερνούσαν "απέναντι" για πρώτην φοράν τζιαι εσιοκκαριστήκαν λλίον. Είσιεν χάζιν ο θεολόγος που αντέδρασεν με το κιτσαριόν των μνημείων τζιαι το σημαιομάνιν, λαλώντας κάτι που είχα συμπεράνει τζιαι εγώ: "τούτοι μάχουνται να πειστούν οι ίδιοι ότι εν τούρτζιοι, λες τζιαι είπεν τους κάποιος ότι εν ένει". Στο λιμανάκιν που ούλλοι έχουμεν μυθοποιήσει (ως την ημέραν που πάμεν τελικά οπότε τζιαι "απομυθοποιείται" πλήρως) η "πρωτόβγαλτη" κορού άρκεψεν τα ζουμιά, προφανώς γιατί εν επίστευκεν ότι ήταν τζιαμέ που της εδείχναν κάτι φωτογραφίες της δεκαετίας του '70. Τόσον αποξενώσαμεν δηλαδή οι ίδιοι τους εαυτούς μας με τον τόπον μας, κάτω που την πρόφασην περί "αξιοπρέπειας" (φρούτον, που όπως η αλήθκεια, καταναλώννεται αναλόγως γούστου τζιαι άλλων υποκειμενικών κριτηρίων). Οι τουρκοκύπριοι εδείξαν κατανόησην τζιαι συμπαράστασην τζιαι οι δικοί μας εκτιμήσαν το. Πολλά καλά στοιχεία τζιαι τα θκιό.

Μετά επήραν τους στον Τεκκέν στη Λάρνακαν τζιαι το μοναστήριν του Απ. Αντρέα. Δαμέ εχάλασεν λλίον το νόημαν για μέναν, διότι κάπου είχαν ήδη καταδείξει τα κοπέλια εκατέρωθεν την κατανόησιν τους για το πόσον μερίδιον ευθύνης είσιεν ο εθνικισμός/ αλυτρωτισμός εκατέρωθεν για το ότι σήμερα μοιράζουμεν τζιαι εν μοιραζούμαστεν τον τόπον. Οι θκιό "ιεροί χώροι" τζιαι οι σχετικοί "παπάδες" που επαρουσιαστήκαν λλίον πολλά επροσπαθούσαν να στείλουν έναν μήνημαν ότι τάχατες η θρησκεία εν ενοποιητικός παράγοντας για τες θκιό κοινότητες. Μέγιστον παραμύθιν τζιαι πλάνη, διότι ο εθνικισμός έπεται τζιαι δεν προηγείται του διχασμού της θρησκείας. Διότι άλλον θρησκεία τζιαι άλλον πίστη. Τούτην την ένστασην εδιατύπωσα την μετά προς τη Δανάη όταν έγινεν συζήτηση.

Προς το τέλος αποκαλυφτήκαν θκιό άλλα ενδιαφέροντα στοιχεία για τον τουρκοκύπριον τζιαι μιαν που τες κοπέλλες που τα κατεχόμενα: ο τουρκοκύπριος είσιεν δεχτεί επίθεσην στο αντιρατσιστικόν φεστιβάλ στη Λάρνακαν (τζιαιμέ που οι μάγκες οι εθνικιστές εκάμαν "αντιπορείαν" με πρωτοστάτην ανάμεσα σε άλλους τον Καυλίαν) τζιαι τον είχαν χτυπήσει με ρόπαλον τζιαι μασιαιρώσει κάτι μασκοφόρα (προφανώς ελαμίτικα) τσιουράκκια επειδή είδαν ότι εκράταν κιθάραν τζιαι εθεωρήσαν ότι εν κουμμούνιν που επήεν να υποστηρίξει "τα αλλοδαπά". Η δε κοπέλλα ανέφερεν το παράπονον της για τες διακρίσεις εις βάρος της που τους ίδιους τους τουρκοκύπριους γιατί η μάνα της ήταν έποικος τζιαι για το ότι ο παππούς της (τζύρης του τζύρη της) ήταν αγνοούμενος που τον τζιαιρόν του '63.

Ήδη έγραψα πολλά, συστήνω σε ούλλους να το δουν τζιαι να το συστήσουν πάρακάτω. Εν ορισμένα πράματα που οφείλουμεν να τα δούμεν τζιαι να τα ζήσουμεν μπας τζιαι ξεστραβωθούμεν ούλλοι μας, τουρκαλλάες τζιαι ελληνάρες, τζιαι να τα δίδάσκουμεν τζιαι στα κοπελλούθκια άμπα τζιαι γλυτώσουν που τούτην την παράνοιαν που μας δέρνει έσιει τόσα χρόνια.

Κατά τα άλλα,

Stay cool and keep rocking!