Το σφυρούϊν

"Τζειν'το σφυρούϊν σου" λαλεί μου η μάμμα μου όποτε της κοντεύκω εξασκώντας τη συγκεκριμένην, αγαπημένην συνήθειαν. Που τον τζιαιρόν που αθθυμούμαι, σφυρίζω, συνήθως κάποιο κομμάτιν που εννά μου κολλήσει νωρίς μέσα στην ημέραν, ή κάποτε κάτι που εννά ακούσω στην πορείαν. Η επιρροή, έχω την εντύπωσην, μέσα που μιαν μακρινήν ανάμνησην των παιδικών χρόνων, ήταν ο παπάς μου. Αθθυμούμαι αμυδρά κάποια πρωινά, να τον ακούω να σφυρίζει καθώς άννοιεν την πόρταν του μπάνιου, ενώ πίσω του έπαιζεν έναν ραδιοφωνάκιν κρεμμασμένον σε έναν σημείον δίπλα που τον καθρέφτην. Συνήθως ελληνικά τραούθκια, Πάριο, Πουλόπουλο, Καζαντζίδη, Βιολάρη, που το ΡΙΚ φυσικά γιατί τότε μόνον ΡΙΚ υπήρχεν, ακόμα τζιαι στο ραδιόφωνο. Σταδιακά ο παπάς μου επαραίτησεν τη συνήθειαν να σφυρά αλλά εγώ επιμένω ακόμα.

Γενικά εν σφυρώ οπουδήποτε, αλλά αναλόγως του "εθισμού" που θα μου προκαλέσει έναν τραγούδιν ή ένας σκοπός, μπορεί κυριολεκτικά να μεν σταματήσω ούλλη μέρα. Όταν τα shέρκα μου εν απασχολημένα, με χειρωνακτικήν εργασίαν που εν θέλει πολλύν σκέψην, το σφυρούϊν εν must, εν αλληλένδετον, εν σαν μέρος της ούλλης μου λειτουργίας, τζιαι όταν εν σφυρώ κάτι εν εκτός "ρυθμού".

Τούτα ούλλα τα χρόνια "εξάσκησης" εν προφανές ότι εκάμαν με σχετικά "ικανόν" στο σφυρούϊν. Μια-θκιό φορές μάλιστα έκαμα τζιαι performance δημοσίως στο πλαίσιον συναυλίας (μια φοράν την εισαγωγήν του Wind of Change  τζιαι μιαν του Civil War των Guns 'n Roses). Σπάνια επροκάλεσα ενόχλησην σφυρώντας, αν τζιαι αθθυμούμαι μια φοράν στη Θεσσαλονίκην, που εσφυρούσα (σχετικά διακριτικά μεν) σε μιαν ουράν, τζιαι ο πισινός μου εζήτησεν μου, σχετικά ενοχλημένος, να σταματήσω. Είπα του συγγνώμη αλλά ακόμα αθθυμούμαι το "άκκαμμαν" που ένιωσα για την παρατήρησην. Μα να μεν του αρέσει κάποιου το σφυρούϊν μου; Αν τζιαι ο άθρωπος μάλλον αυτομόλησεν να καρτερά στην ουράν τζιαι εφταίαν του ούλλα.

Ενδεχομένως κάποιες φορές να σφυρώ σε "ανάρμοστες" περιπτώσεις, αλλά εκτός που το να με ηρεμεί, πολλές φορές λειτουργεί τζιαι ως καμουφλάρισμαν της αμηχανίας μου. Παρά μιαν σσιωπήν σε έντασην ή στεναχώρκαν, προτιμώ να σφυρώ. Τζι'ας παρεξηγηθώ για τούτον.

Ώσπου να μου κολλήσει το επόμενο σουξεδάκιν, stay cool and keep rocking!

Ομάδα - Ομαδοποίηση - Φασισμός

Ας αρκέψουμεν που τα βασικά. Σε μιαν προσπάθειαν προσωπικού προβληματισμού ή διαλόγου με άλλους, εν πολλά σημαντικόν να δώσεις τους σωστούς ορισμούς στες έννοιες που εννά σε απασχολήσουν.

Ομάδα νομίζω εν το πιο απλόν να οριστεί. Πρόκειται για ένα σύνολο με πάνω που έναν άτομον, τα οποία άτομα μοιράζουνται κάποια κοινά χαρακτηριστικά. Ομάδα εν η οικογένεια, τα αδέρφια, η γειτονιά, οι γυναίκες, η ανθρωπότητα κλπ.

Ομαδοποίηση εν η διαδικασία κατά την οποίαν πάνω που έναν άτομα συνασπίζουνται με γνώμοναν κάποια κοινά τους χαρακτηριστικά, για να προωθήσουν/ προασπίσουν/ επιβάλουν τα εκάστοτε συμφέροντα τους.

Ο φασισμός προέρχεται που τη λέξη fascio, η οποία με τη σειράν της προέρχεται που την λατινική λέξη fasces, η οποία σημαίνει "μια μάτσα ράβδοι". Ουσιαστικά, εν ένας άλλος, παραστατικός γλωσσικά τρόπος να περιγράψεις το "εν τη ενώσει η ισχύς", δηλαδή όταν είμαστεν ενωμένοι,  ή αν θέλετε, πολλοί, καταφέρνουμεν τα καλλίττερα παρά άμα είμαστεν ο καθένας μόνος του. Η λέξη fasci εχρησιμοποίήθηκεν αρχικά για να περιγράψει πολιτικές οργανώσεις στην Ιταλίαν, κάπου στες αρχές του 20ου αιώνα, ομάδες δηλαδή παρόμοιες με συνδικάτα, τζιαι αρχικά εφαρμόστηκεν σε οργανισμούς της αριστεράς. Το 1919 ο Μουσολίνι έπιασεν τον όρον τζιαι ίδρυσεν το Fasci Italiani di Combattimento (Ιταλικόν Fasci μάχης), το οποίον εμετονομάστηκεν σε Partito Nazionale Fascista (Εθνικό Φασιστικόν Κόμμαν). Όπου τα fasci της αριστεράς είχαν ως κοινό χαρακτηριστικόν το "ταξικόν", το φασιστικόν "κίνημαν" του Μουσολίνι είshεν ως "κοινό χαρακτηριστικόν" το "εθνικόν". Ως γνωστόν, ο Χίτλερ εθαύμαζεν το Μουσολίνι τζιαι ίδρυσεν το ναζιστικόν (εθνικοσοσιαλιστικόν) του κόμμαν στα πρότυπα του φασιστικού. Στες μέρες μας οι λέξεις "φασισμός" τζιαι "φασίστας" χρησιμοποιούνται κατά κόρον, ειδικά όταν συγκρούονται διάφορες ομάδες μεταξύ τους, με την καθεμιάν να κατηγορεί την άλλην ως "φασίστες", ωσάν η λέξη που μόνη της να συνιστά βριshιάν του χείριστου είδους. Είναι φυσικά, όταν γίνεται συνώνυμη με πιο δόκιμους κατ'εμέναν όρους, όπως ο σωβινισμός τζιαι η μισαλλοδοξία. Αλλά ετυμολογικά, εν αρκετά παράδοξον το να βρίζεις τον άλλον "μάτσοραβδιστήν"....

Με βάσην τους ορισμούς που εδώσαμεν πιο πάνω, τίθενται τα εξής, φιλοσοφικά, ερωτήματα:

1) Είναι η ομαδοποίηση μια θετική ή αρνητική διαδικασία; 

2) Είναι η ομαδοποίηση απαραίτητη;

3) Είναι η ομαδοποίηση φύσει ή εν δυνάμει "φασιστική"; 

Για να απαντήσω έστω εν μέρει τες τρεις ερωτήσεις, ανέτρεξα σε μιαν όμορφα αναπτυγμένην ανάρτηση που το blog Σκεπτέον Ἐστί, με τίτλον "Χαμένοι στο πλήθος", που την οποίαν παραθέτω κάποια ενδιαφέροντα αποσπάσματα:

«Ο καθένας σας χωριστά είστε αλεπούδες, όλοι μαζί όμως δεν έχετε καθόλου μυαλό. Προσέχετε, βέβαια, τα λόγια του πονηρού ανθρώπου και τον τρόπο που μιλά, αλλά δεν βλέπετε τι πραγματικά γίνεται»  - (Σόλων, απ. 11, 5)"

"Φυσικά, όλοι μας αποτελούμε μέλη πολλών ομάδων, όπως η οικογένεια ή το έθνος. Κατά καιρούς, όμως, σχηματίζουμε και ομάδες προσωρινής φύσης (με τη φυσική μας παρουσία ή εξ αποστάσεως), υπηρετώντας μία συγκεκριμένη ιδέα, την οποία επιχειρούμε να καθιερώσουμε κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες. Το ανησυχητικό που προκύπτει από την ρήση του Σόλωνα είναι πως, όταν συγκεντρωνόμαστε ως ομάδα, η οξύνοιά μας περιορίζεται ή και εκμηδενίζεται, ακόμα και αν στην ιδιωτική μας ζωή είμαστε ιδιαιτέρως ευφυείς."
"Η ποιότητα της «συλλογικής ψυχής» εξαρτάται από τη σύνθεση του πλήθους και την ένταση του σκοπού που υπηρετεί. Ένα πλήθος, ανάλογα με την ιδέα στην οποία έχει υποβληθεί και τον σκοπό που υπηρετεί η διαμόρφωσή του, μπορεί να εξελιχθεί σε έναν στυγνό εγκληματία ή σ’ έναν ατρόμητο ήρωα. Μέσα στη νέα αυτή μορφοποίηση, η ιδιαίτερη προσωπικότητα του καθενός εξαφανίζεται, υπό το βάρος μίας νέας. Αυτό σημαίνει ότι κάθε άτομο τίθεται υπό τον έλεγχο του «συλλογικού νου», από τον οποία εκπηγάζουν ιδέες και συναισθήματα, τα οποία εκτός πλήθους το συγκεκριμένο άτομο δεν θα εκδήλωνε ποτέ. Ακριβώς όπως το ανθρώπινο σώμα αποκτά ιδιότητες και ικανότητες τις οποίες το κάθε μέλος ξεχωριστά δεν έχει."
"Η δύναμη που συνέχει το πλήθος είναι ο αρχηγός. Καμία ιδέα δεν διασπείρεται και κανένας σκοπός δεν επιτυγχάνεται, αν δεν υπάρχει κάποιος ηγέτης, ορατός ή αόρατος, για τον «έρωτα» του οποίου εγκαταλείπουν οι άνθρωποι την προσωπικότητά τους. Κάποιες φορές φαίνεται πως ο ηγέτης του πλήθους είναι απλώς κάποια ιδέα, αλλά, αν ψάξετε καλά, κάπου στο βάθος υπάρχει πάντα ένας άνθρωπος ή μία μικρή ομάδα ανθρώπων που διαχειρίζονται την ιδέα.  Για να γίνει κάποιος αρχηγός, πρέπει να είναι γοητευτικός, αποφασισμένος, με εξαιρετικές επικοινωνιακές δεξιότητες. Ο Φρόιντ είχε παρατηρήσει πως το πλήθος υποτάσσεται ευκολότερα όταν ο αρχηγός έχει την ικανότητα να μαγεύει με φανταχτερές εικόνες, υπερβολές και όμορφα λόγια, τα οποία επαναλαμβάνει ολόιδια με εμμονή. Ένας αρχηγός με τέτοια χαρίσματα, εξηγεί ο Φρόιντ, γίνεται ερωτικό αντικείμενο και εξιδανικεύεται από τους οπαδούς του, όπως ο έφηβος εξιδανικεύει το ερωτικό του αντικείμενο."

"Ο Αριστοτέλης είχε πει πως κανένας άνθρωπος δεν μπορεί ζήσει μόνος του, χωρίς να νιώθει μέρος μιας κοινότητας. Και αν τα καταφέρει, τότε είναι είτε θηρίο είτε θεός.

Όλοι ανήκουμε σε κάποιες ομάδες, όλοι είμαστε μέλη κάποιου μικρού ή μεγάλου πλήθους και όλοι έχουμε την τάση να αναζητούμε την ασφάλεια και την αναγνώριση. Δεν νομίζω ότι υπάρχει άλλος τρόπος να ζήσουμε."
" Ο συνετός άνθρωπος δεν παρασύρεται από τον θυμό, τη θλίψη ή το μίσος. Αποφασίζει ψύχραιμα, σύμφωνα με τη λογική και την προσωπική του βούληση, και δεν παραδίδεται σε κάποιο «συλλογικό πνεύμα», που μπορεί να μην είναι τόσο φωτεινό όσο φαίνεται με την πρώτη ματιά. Αλλά, και αν αποφασίσει να υπηρετήσει κάποιον κοινό σκοπό, ο συνετός άνθρωπος κρατά πάντα μία απόσταση ασφαλείας, που του επιτρέπει να βρίσκεται κάθε στιγμή κοντά στην έξοδο. Να αναπνέει τον δικό του αέρα και να ακούει τη δική του φωνή πιο δυνατά και πιο καθαρά από τις κραυγές του πλήθους."

Με τα ερεθίσματα που εδώσαν τα αποσπάσματα, εννά κάμω μιαν απόπειραν να απαντήσω τες τρεις ερωτήσεις που εδιατύπωσα πιο πάνω:

1) Η ομαδοποίηση εν είναι αρνητική ή θετική που μόνη της, όπως εν είναι ας πούμεν, ούτε ο εγωισμός θετικός ή αρνητικός. Είναι μέρος της φύσης του αθρώπου το "ανήκειν", τζιαι η ομαδοποίηση έρκεται τες παραπάνω φορές ως έκφραση τούτης της έμφυτης ανάγκης. Μπορεί όμως εκφάνσεις της ομαδοποίησης να είναι τόσον θετικές όσον τζιαι αρνητικές.

2) Η ομαδοποίηση μπορεί να φαίνεται αναπόφευκτη (βάσει της έμφυτης ανάγκης) αλλά κατά τη γνώμη μου έννεν απαραίτητη. Ο άθρωπος μπορεί να λειτουργεί τζιαι ως άτομο μια χαρά, χωρίς να εντάσσει τον εαυτόν του πλήρως στην εκάστοτε "κολλεκτίβαν", ενώ μπορεί να ικανοποιεί το αίσθημαν του ανήκειν, αλλάσσοντας τα σύνολα στα οποία κατά καιρούς νιώθει να εκπληρώνονται οι ανάγκες τζιαι τα συμφέροντα του.

3) Εν θεωρώ ότι κάθε ομαδοποίηση γίνεται "φασιστική", υπό την έννοιαν του σωβινισμού τζιαι της μισαλλοδοξίας, που παρουσιάζουν κατα τζιαιρούς διάφορες "ομαδοποιήσεις" (π.χ. έθνος, θρησκεία, τάξη, κλπ.). Υπάρχουν ομαδοποιήσεις που εν λειτουργούν εξ ορισμού εις βάρος άλλων ομαδοποιήσεων αλλά συνιστούν απλά "ενώσεις δυνάμεων" για καλλίττερα αποτελέσματα. Εν είναι δηλαδή "εκ φύσεως" φασιστική κάθε ομαδοποίηση αλλά μόνον εν δυνάμει. Το πλέον ανησυχητικόν είναι ότι τούτη η τάση "εκφασισμού" των διαφόρων ομαδοποιήσεων συνήθως ενισχύεται μέσα που την επιδίωξην της πολιτικής δύναμης τζιαι εν τέλει της εξουσίας. Σε τέθκοιες περιπτώσεις βλέπουμεν κινήματα που αρκέψαν με εξόχως αγαθές προθέσεις να εξελίσσουνται σε μορφώματα το ίδιον κατάπτυστα τζιαι "φασιστικά" με τζιείνα στα οποία ήταν εξαρχής ενάντια. Τζιαι κατά τη γνώμη μου, εν υπάρχει, τουλάχιστον όπως εν ο άθρωπος σήμερα, ομαδοποίηση άτρωτη που την φθοράν της εξουσίας.

Ώσπου να "ομαδοποιούμαστεν" δημιουργικά τζιαι οϊ "φασιστικά" stay cool and keep rocking!

Η ψήφος (ως ένδειξη πίστης)...

Ομολογώ ότι στεναχωρκούμαι λλίον, στην σκέψην ότι ακόμα τζιαι να πάω τελικά φέτος να ψηφίσω, εννά ρίξω λευκό. Εν τζιαι τούτον έναν θέμα, ποια η διαφορά του λευκού ή άκυρου που την αποχήν; Φιλοσοφικά, υπάρχει. Πρακτικά, καμμιά, νομίζω. Μέρος της στεναχώρκας είναι ότι παλαιότερα ήμουν θιασώτης της άποψης ότι η αποχή ενδυναμώνει τους κατόχους εξουσίας. Διότι υπάρχει πάντα τζιείνη η μάζα που τους ακολουθεί, είτε λόγω εκούσιας λοβοτομής είτε λόγω εξυπηρέτησης συμφερόντων τζιαι αλισβεριshού. Που την άλλην, όποιος εν ανίκανος να αλλάξει γνώμην υπό το φως νέων δεδομένων, εν πιο προβληματικός εν τέλει που τον "ασυνεπήν" στες απόψεις του.

Ψήφος, ετυμολογικά, ως έννοια, εν το "πετραδάκι", εξ'ου τζιαι το "ψηφιδωτόν". Ουσιαστικά με τη ψήφο, βάλλουμεν ο καθένας το "λιθαράκιν" του σε τούτον που λέμεν "δημοκρατία". Για να είμαστεν πιο συγκεκριμένοι, στην αστικήν, έμμεσα αντιπροσωπευτικήν, δημοκρατίαν, στην οποίαν η μεγάλη πλειοψηφία απέχει που την καθημερινήν λήψην σημαντικών αποφάσεων που την αφορούν. Αναθέτει την σε "μη ανακλητούς" αντιπροσώπους (εκτός τζιαι αν πιαστούν στα πράσα να παρανομούν, όπως ο Βέργας ή ο Λουρουτζιάτης), εκτός τζιαι αν έχουμεν την ψευδαίσθησην ότι μια τετραετία ή πενταετία "εντολής" εν "επαρκής δύναμη ανάκλησης". Ακόμα τζιαι αν το πιστεύκεις τούτον (η ένδειξη πίστης που λαλεί τζιαι ο τίτλος), εν αρκετόν να δεις πόσοι που τους υποψηφίους των εκλογών έχουν "γνωστά επίθετα", κοινώς εν οι "διάδοχοι" κάποιων που ήδη εκορτατζιάσαν όντας "εκπρόσωποι του λαού", επανειλημμένα, για τετραετίες τζιαι πενταετίες, για να δεις την πλάνη σου. Είχαμεν παλιά τους αριστοκράτες, τωρά έχουμεν τους "πολιτικούς καριέρας" τζιαι τα παραπούλια τους. Παπαδόπουλους, Κληρίδιες, Κυπριανού, Χριστόφιες κλπ. Τζιαι την αυταπάτην ότι τούτοι ούλλοι θέλουν το "κοινόν καλόν", ή πιο συγκεκριμένα, το καλόν οποιουδήποτε άλλου εκτός που τον εαυτόν τους.

Εφόσον λοιπόν, καταθέτεις το λιθαράκιν σου, σε έναν ψηφιδωτόν που ενδεχομένως να μεν γουστάρεις, ουσιαστικά είσαι "μέτοχος" στην "σύστασην" του. Εν όπως η θρησκεία, άλλον έναν εξουσιαστικόν οικοδόμημαν, τζιαι ο "εκκλησιασμός". Όσον γεμώνουν οι εκκλησιές, τόσην δύναμην παίρνει το εν λόγω οικοδόμημαν. Τζιαι εν η αποχή που τείνει τα τελευταία χρόνια, ακόμα τζιαι σε κοινωνίες οπισθοδρομικές τζιαι επαρχιώτικες όπως η Κυπριακή, να το αποδυναμώσει. Στο Βέλγιον, είχα θκιαβάσει κάποια στιγμήν, εν τόσον όφκερες οι εκκλησιές που κόσμον που τες μετατρέπουν σε μουσεία ή χώρους εστίασης. Τζιαι η τοπική "θρησκευτική ιεραρχία" εν μπορεί να κάμει τίποτε για τούτον. 

Το θέμαν είναι, σε ποιον ύψος "αποχής", καταρρέει το "ψηφιδωτόν"; Πότε η εικόνα που αντιπροσωπεύκει, το νόημαν της ύπαρξης του δηλαδή, καταντά μια άχρηστη καρικατούρα; Πάνω που 60, 70, 80%; Κάποιοι μιλούν για 77% πρόθεσην αποχής στους νέους. Τζιαι άτε πες μια κάποια αποχή αναγκάσει τους τρέχοντες "παίκτες" να την κάμουν με την ουράν στα σκέλια. Ποιος μπορεί να αρνηθεί την πιθανότηταν να αντικατασταθούν απλά που τζιαινούρκους; Με τα κοπελλούθκια τζιαι τα εγγόνια τους;

Εν όπως την παράνοιαν να στηρίζεσαι στο κράτος, για να πατάξει ποιου τη διαφθοράν; Του κράτους....

Τέσπα, εν περίεργη η διάθεση της ανάρτησης, μπορεί να μεν φκάλλει πολλύν νόημαν. Εννά το σκεφτώ καλά τι εννά κάμω. Αν έshιει μιαν ευλογίαν η "ψήφος" εν το ότι εν "μυστική" (sic).

Ώσπου να το σκεφτώ, stay cool and keep rocking!

Διαλεκτική

Διαπιστώνω συνέχεια ότι ο μέσος άθρωπος, ή Κυπρέος αν προτιμάτε, αφού εν με Κυπρέους που νταραβερίζουμαι τον παραπάνω τζιαιρόν (μπορεί να εν τζιαι τούτον ένας που τους λόγους), έshιει πάντα κάποιες πολλά "ριζωμένες" αντιλήψεις, ειδικά για θέματα που θεωρεί σημαντικά, όπως π.χ. οι διαπροσωπικές σχέσεις, το σεξ, τα υπαρξιακά, η δουλειά, η πολιτική κλπ. Έτσι όταν αρκέφκεις μια συζήτησην, πολλές φορές διάς πάνω σε τούτα τα "λογικά αναχώματα", τα οποία όταν ο συνομιλητής σου θεωρήσει ότι πάεις κάπως να "κοντράρεις" ή να "προσπεράσεις" ή έστω να θέσεις εν αμφιβόλω για χάρην του διαλόγου τζιαι του προβληματισμού, αντιδρά έντονα, ενίοτε τζιαι με θυμόν ή "ιερήν οργήν". Ενδεχομένως μάλιστα να σε κατηγορήσει ότι πρεσβεύεις ότι ακριβώς είναι τζιείνος ενάντιος, ότι ενστερνίζεσαι τροποντινά την "αντίθετην άποψην", ενώ εσύ σε καμμιάν περίπτωσην δεν ισχυρίστηκες κάτι τέθκοιον. 

Γενικά καταλαβαίνω την ψυχολογίαν να πει ή να γράψει κάποιος κάτι δημόσια τζιαι να αναμένει κυρίως την αποδοχήν τζιαι τη συμφωνίαν που τους συνομιλητές του, ενώ να τον "ξενίζει" η παράθεση αντιρρήσεων, διαφωνιών, ή στοιχείων που θέτουν τα στερεότυπα του υπό αμφισβήτησην. Εν έμφυτον στοιχείον να αναζητούμεν την αποδοχήν που τους άλλους αθρώπους. Αλλά παράλληλα, περιμένω που στοιχειωδώς νοήμονες συνομιλητές να μπορούν να καταλάβουν πότε τίθεται έναν επιχείρημαν ή μια άλλη άποψη, διαφορετική που τη δικήν τους, στο φως του προβολέα, με σκοπόν να συζητηθεί νηφάλια τζιαι να φκει έναν όφελος για τους συμμετέχοντες, τζιαι πότε ο συνομιλητής τους εκφράζει ξεκάθαρα δικήν του διαμορφωμένην άποψην.

Εν τούτον που εξαναείπα τζιαι σε άλλες αναρτήσεις. Τι όφελος έshιει να συζητάς με ομοϊδεάτες στα πάντα, εκτός που το να αλληλοσυγχαίρεσαι; Ή τέλος πάντων, τι όφελος υπάρχει να είσαι τόσον σίουρος για κάποια θέματα που όταν κάποιος τα αμφισβητήσει να αδυνατείς έστω να συζητήσεις, χωρίς να σε κυριεύει η αγανάκτηση για την "ασέβειαν" του άλλου στα "σεπτά" σου πιστεύω; 

Ώσπου να μάθουμεν ούλλοι μας να κάμνουμεν διάλογον της προκοπής, stay cool and keep rocking!

Ομοσπονδία

Εψές επήα στην παρουσίαση του τελευταίου βιβλίου του Niyazi Kızılyürek ("Η Ομοσπονδία στον κόσμο - Η Ομοσπονδιακή Κύπρος"). Παρόλον που είχα το στα υπόψη, εν έπαιζεν σοβαρά να πάω ώσπου τζιαι ετηλεφώνησε μου ο παπάς μου τζιαι επαρακάλεσε με, αν θα επήεννα, να του έπιαννα ένα βιβλίο με αφιέρωσην που το συγγραφέαν. Βασικά τούτον έγυρεν τη ζυαρκάν στο να πάω, παρά τες διαμαρτυρίες της Αγάπης ότι εν την επροειδοποίησα εγκαίρως. Το ότι ο παπάς μου, που εξακολουθεί να δηλώνει πρώτιστα "Έλληνας" (απορρίπτει μετά βδελυγμίας την "προτεραιοποίησην" της Κυπριακής ταυτότητας, ως "πηγήν δεινών") τζιαι νοσταλγός της ένωσης με την Ελλάδαν, θέλει να θκιαβάζει έναν Τ/Κ, τζιαι μάλιστα (νηφάλιον) οπαδόν του "κυπροκεντρισμού", όσον να'ναι ήταν κίνητρον να του κάμω το χατήριν.

Η παρουσίαση ήταν εξαιρετικά χρήσιμη, έμαθα θκιό-τρία πράματα που εν ήξερα τζιαι άντλησα τζιαι λλίην αισιοδοξίαν που τες παρουσίες που είδα, ξανά μετά την παρουσίασην του Κασκάνη πριν λλίους μήνες, μέσα στην αίθουσαν της Δημοσιογραφικής Εστίας. 

Παραθέτω τα πιο σημαντικά όσον πιο επιγραμματικά μπορώ:

(1) Δεν νοείται συνομοσπονδία όταν δεν υπάρχουν πέραν του ενός, διεθνώς αναγνωρισμένου τζιαι ήδη υπάρχοντος, κράτους. Στην περίπτωσην μας οι Τ/Κ δεν συνιστούν ήδη αναγνωρισμένον διεθνώς κρατικόν μόρφωμαν κάποιας μορφής. Το μόνον που υπάρχει εν η Κυπριακή Δημοκρατία, η οποία θα υποστεί "μετεξέλιξην". Έτσι η νέα μορφή της Κυπριακής Δημοκρατίας μετά που ενδεχόμενη συμφωνίαν, μπορεί να είναι ΜΟΝΟΝ ομοσπονδία. Οτιδήποτε ακούτε διαφορετικόν είναι κουρουφέξαλλα.

(2) Θεμελιώδες στοιχείον, τζιαι κόchινη γραμμή ούλλων των προέδρων που εσυζητήσαν ποττέ στο κυπριακόν, είναι η ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΗ μελλοντικής απόσχισης κάποιου που τα ομόσπονδα μέρη που το κοινόν ομοσπονδιακόν κράτος. Όποιος διανοηθεί να "αποσχιστεί", θα πάψει να υπάρχει ως νομική τζιαι πολιτική οντότητα, με ούλλες τες συνεπαγόμενες συνέπειες. Άρα μεν ακούτε τζιαι τα αντίστοιχα κουρουφέξαλλα όσων επισείουν τον εν λόγω κίνδυνον, λλίον μετά που επίτευξην συμφωνίας.

(3) Δεν υπάρχει ούτε τζιαι μία πανομοιότυπη ομοσπονδία παγκοσμίως. Κάθε μια που τες υπάρχουσες, ή παρελθούσες ομοσπονδίες τζιαι συνομοσπονδίες παγκοσμίως, έshιει τα δικά της ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, ομοιότητες τζιαι διαφορές με άλλες παρόμοιες δομές. Τούτον προς απάντησην όσων σύρνουν το "που εξανακούστηκεν το τάδε ή το δείνα". Τζιαι να μεν εξανακούστηκεν, εν παίζει κανένα ρόλον. Όπως ούλλες ανεξαιρέτως οι ομοσπονδίες παγκοσμίως έχουν τα δικά τους "μοναδικά" χαρακτηριστικά, έτσι θα έshιει τζιαι η δική μας.

(4) Οι απανταχού ομοσπονδίες εξακολουθούν να επιβιώνουν όσον είναι δεκτικές σε αναθεωρήσεις των συνταγμάτων τους ώστε να ακολουθούν τες επιθυμίες των συνιστωσών τους τζιαι να διατηρούν την ελάχιστην συνοχήν που απαιτείται για συνέχισην της ύπαρξης τους. Οι τριβές που παρατηρούνται παγκοσμίως σε ομοσπονδιακά συστήματα εν πρέπει να θεωρούνται "μπαμπούλας" για τη δημιουργίαν της δικής μας, αλλά ένδειξη ότι η αρχική συμφωνία τζιαι το πρώτο σύνταγμαν έθθα είναι άκαμπτα κείμενα χωρίς δυνατότηταν προσαρμογής τζιαι αναθεώρησης. Αντίθετα, η παρέλευση του χρόνου εν μέσω "συμβίωσης", θα λειτουργεί δημιουργικά εφόσον τα συνιστώντα μέρη πραγματικά επιθυμούν να εν παρέαν.

(5) Η επιλογή της ομοσπονδίας για την Κύπρον ΔΕΝ είναι θέμαν "multiple choice". Όπως εσυνόψισεν όμορφα ο Niyazi στην σύντομην ομιλίαν του, εδοκιμάσαμεν τόσον το "ενιαίον κράτος" με επιβολήν της πλειοψηφίας πάνω σε μιαν κοινότηταν που επροσπαθήσαμεν να υποβιβάσουμεν σε "μειονότηταν" (μεγάλη διαφορά των θκιό όρων), όσον τζιαι την "συνομοσπονδίαν" (με τες προσπάθειες του Ντεκτάς που το 1983 ως το θάνατον του με την "ίδρυσην" τζιαι προώθησην της ΤΔΒΚ). Αποτύχαμεν τζιαι στες θκιό, τζιαι μάλιστα αιματηρά. Η λύση της ΔΔΟ είναι ένας συμβιβασμός τζιαι για τες θκιό κοινότητες, που ποττέ δεν έshιει δοκιμαστεί, τζιαι δυστυχώς, ως σήμερα, δεν έshιει γίνει κτήμαν του μέσου Κύπριου, τουλάχιστον ως γνώση, για να μπορέσει να αποφασίσει υπεύθυνα αν του συμφέρει να την υποστηρίξει.

Ο Niyazi, κλείοντας, είπεν το αυτονόητον: για να επιβιώσει το νέον ομοσπονδιακόν κράτος, εννά πρέπει να το πιστέψουμεν τζιαι να το αγκαλιάσουμεν, παρά τα ελλείμματα τζιαι τες δυσκολίες που θα προκαλέσει, ειδικά κατά τα πρώτα χρόνια. Εννά πρέπει να γίνουμεν, είπεν ο Niyazi, "φεντεραλιστές". Εγώ προσωπικά εν συμπαθώ τες ταπέλλες, αλλά μπορώ να καταλάβω ότι για να πετύχεις σε κάτι, πρέπει πρώτιστα να το "πιστέψεις". 

Για τα υπόλοιπα περί ομοσπονδίας στην Κύπρον τζιαι παγκοσμίως, συστήνω σας να θκιαβάσετε το βιβλίον. Εν σύντομον τζιαι αρκετά εκλαϊκευμένον. Πιθανότατα κάτι εννά κερδίσετε.

Ώσπου να το θκιαβάσετε, stay cool and keep rocking!