Ομοσπονδία

Εψές επήα στην παρουσίαση του τελευταίου βιβλίου του Niyazi Kızılyürek ("Η Ομοσπονδία στον κόσμο - Η Ομοσπονδιακή Κύπρος"). Παρόλον που είχα το στα υπόψη, εν έπαιζεν σοβαρά να πάω ώσπου τζιαι ετηλεφώνησε μου ο παπάς μου τζιαι επαρακάλεσε με, αν θα επήεννα, να του έπιαννα ένα βιβλίο με αφιέρωσην που το συγγραφέαν. Βασικά τούτον έγυρεν τη ζυαρκάν στο να πάω, παρά τες διαμαρτυρίες της Αγάπης ότι εν την επροειδοποίησα εγκαίρως. Το ότι ο παπάς μου, που εξακολουθεί να δηλώνει πρώτιστα "Έλληνας" (απορρίπτει μετά βδελυγμίας την "προτεραιοποίησην" της Κυπριακής ταυτότητας, ως "πηγήν δεινών") τζιαι νοσταλγός της ένωσης με την Ελλάδαν, θέλει να θκιαβάζει έναν Τ/Κ, τζιαι μάλιστα (νηφάλιον) οπαδόν του "κυπροκεντρισμού", όσον να'ναι ήταν κίνητρον να του κάμω το χατήριν.

Η παρουσίαση ήταν εξαιρετικά χρήσιμη, έμαθα θκιό-τρία πράματα που εν ήξερα τζιαι άντλησα τζιαι λλίην αισιοδοξίαν που τες παρουσίες που είδα, ξανά μετά την παρουσίασην του Κασκάνη πριν λλίους μήνες, μέσα στην αίθουσαν της Δημοσιογραφικής Εστίας. 

Παραθέτω τα πιο σημαντικά όσον πιο επιγραμματικά μπορώ:

(1) Δεν νοείται συνομοσπονδία όταν δεν υπάρχουν πέραν του ενός, διεθνώς αναγνωρισμένου τζιαι ήδη υπάρχοντος, κράτους. Στην περίπτωσην μας οι Τ/Κ δεν συνιστούν ήδη αναγνωρισμένον διεθνώς κρατικόν μόρφωμαν κάποιας μορφής. Το μόνον που υπάρχει εν η Κυπριακή Δημοκρατία, η οποία θα υποστεί "μετεξέλιξην". Έτσι η νέα μορφή της Κυπριακής Δημοκρατίας μετά που ενδεχόμενη συμφωνίαν, μπορεί να είναι ΜΟΝΟΝ ομοσπονδία. Οτιδήποτε ακούτε διαφορετικόν είναι κουρουφέξαλλα.

(2) Θεμελιώδες στοιχείον, τζιαι κόchινη γραμμή ούλλων των προέδρων που εσυζητήσαν ποττέ στο κυπριακόν, είναι η ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΗ μελλοντικής απόσχισης κάποιου που τα ομόσπονδα μέρη που το κοινόν ομοσπονδιακόν κράτος. Όποιος διανοηθεί να "αποσχιστεί", θα πάψει να υπάρχει ως νομική τζιαι πολιτική οντότητα, με ούλλες τες συνεπαγόμενες συνέπειες. Άρα μεν ακούτε τζιαι τα αντίστοιχα κουρουφέξαλλα όσων επισείουν τον εν λόγω κίνδυνον, λλίον μετά που επίτευξην συμφωνίας.

(3) Δεν υπάρχει ούτε τζιαι μία πανομοιότυπη ομοσπονδία παγκοσμίως. Κάθε μια που τες υπάρχουσες, ή παρελθούσες ομοσπονδίες τζιαι συνομοσπονδίες παγκοσμίως, έshιει τα δικά της ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, ομοιότητες τζιαι διαφορές με άλλες παρόμοιες δομές. Τούτον προς απάντησην όσων σύρνουν το "που εξανακούστηκεν το τάδε ή το δείνα". Τζιαι να μεν εξανακούστηκεν, εν παίζει κανένα ρόλον. Όπως ούλλες ανεξαιρέτως οι ομοσπονδίες παγκοσμίως έχουν τα δικά τους "μοναδικά" χαρακτηριστικά, έτσι θα έshιει τζιαι η δική μας.

(4) Οι απανταχού ομοσπονδίες εξακολουθούν να επιβιώνουν όσον είναι δεκτικές σε αναθεωρήσεις των συνταγμάτων τους ώστε να ακολουθούν τες επιθυμίες των συνιστωσών τους τζιαι να διατηρούν την ελάχιστην συνοχήν που απαιτείται για συνέχισην της ύπαρξης τους. Οι τριβές που παρατηρούνται παγκοσμίως σε ομοσπονδιακά συστήματα εν πρέπει να θεωρούνται "μπαμπούλας" για τη δημιουργίαν της δικής μας, αλλά ένδειξη ότι η αρχική συμφωνία τζιαι το πρώτο σύνταγμαν έθθα είναι άκαμπτα κείμενα χωρίς δυνατότηταν προσαρμογής τζιαι αναθεώρησης. Αντίθετα, η παρέλευση του χρόνου εν μέσω "συμβίωσης", θα λειτουργεί δημιουργικά εφόσον τα συνιστώντα μέρη πραγματικά επιθυμούν να εν παρέαν.

(5) Η επιλογή της ομοσπονδίας για την Κύπρον ΔΕΝ είναι θέμαν "multiple choice". Όπως εσυνόψισεν όμορφα ο Niyazi στην σύντομην ομιλίαν του, εδοκιμάσαμεν τόσον το "ενιαίον κράτος" με επιβολήν της πλειοψηφίας πάνω σε μιαν κοινότηταν που επροσπαθήσαμεν να υποβιβάσουμεν σε "μειονότηταν" (μεγάλη διαφορά των θκιό όρων), όσον τζιαι την "συνομοσπονδίαν" (με τες προσπάθειες του Ντεκτάς που το 1983 ως το θάνατον του με την "ίδρυσην" τζιαι προώθησην της ΤΔΒΚ). Αποτύχαμεν τζιαι στες θκιό, τζιαι μάλιστα αιματηρά. Η λύση της ΔΔΟ είναι ένας συμβιβασμός τζιαι για τες θκιό κοινότητες, που ποττέ δεν έshιει δοκιμαστεί, τζιαι δυστυχώς, ως σήμερα, δεν έshιει γίνει κτήμαν του μέσου Κύπριου, τουλάχιστον ως γνώση, για να μπορέσει να αποφασίσει υπεύθυνα αν του συμφέρει να την υποστηρίξει.

Ο Niyazi, κλείοντας, είπεν το αυτονόητον: για να επιβιώσει το νέον ομοσπονδιακόν κράτος, εννά πρέπει να το πιστέψουμεν τζιαι να το αγκαλιάσουμεν, παρά τα ελλείμματα τζιαι τες δυσκολίες που θα προκαλέσει, ειδικά κατά τα πρώτα χρόνια. Εννά πρέπει να γίνουμεν, είπεν ο Niyazi, "φεντεραλιστές". Εγώ προσωπικά εν συμπαθώ τες ταπέλλες, αλλά μπορώ να καταλάβω ότι για να πετύχεις σε κάτι, πρέπει πρώτιστα να το "πιστέψεις". 

Για τα υπόλοιπα περί ομοσπονδίας στην Κύπρον τζιαι παγκοσμίως, συστήνω σας να θκιαβάσετε το βιβλίον. Εν σύντομον τζιαι αρκετά εκλαϊκευμένον. Πιθανότατα κάτι εννά κερδίσετε.

Ώσπου να το θκιαβάσετε, stay cool and keep rocking!