Διαλεκτική

Διαπιστώνω συνέχεια ότι ο μέσος άθρωπος, ή Κυπρέος αν προτιμάτε, αφού εν με Κυπρέους που νταραβερίζουμαι τον παραπάνω τζιαιρόν (μπορεί να εν τζιαι τούτον ένας που τους λόγους), έshιει πάντα κάποιες πολλά "ριζωμένες" αντιλήψεις, ειδικά για θέματα που θεωρεί σημαντικά, όπως π.χ. οι διαπροσωπικές σχέσεις, το σεξ, τα υπαρξιακά, η δουλειά, η πολιτική κλπ. Έτσι όταν αρκέφκεις μια συζήτησην, πολλές φορές διάς πάνω σε τούτα τα "λογικά αναχώματα", τα οποία όταν ο συνομιλητής σου θεωρήσει ότι πάεις κάπως να "κοντράρεις" ή να "προσπεράσεις" ή έστω να θέσεις εν αμφιβόλω για χάρην του διαλόγου τζιαι του προβληματισμού, αντιδρά έντονα, ενίοτε τζιαι με θυμόν ή "ιερήν οργήν". Ενδεχομένως μάλιστα να σε κατηγορήσει ότι πρεσβεύεις ότι ακριβώς είναι τζιείνος ενάντιος, ότι ενστερνίζεσαι τροποντινά την "αντίθετην άποψην", ενώ εσύ σε καμμιάν περίπτωσην δεν ισχυρίστηκες κάτι τέθκοιον. 

Γενικά καταλαβαίνω την ψυχολογίαν να πει ή να γράψει κάποιος κάτι δημόσια τζιαι να αναμένει κυρίως την αποδοχήν τζιαι τη συμφωνίαν που τους συνομιλητές του, ενώ να τον "ξενίζει" η παράθεση αντιρρήσεων, διαφωνιών, ή στοιχείων που θέτουν τα στερεότυπα του υπό αμφισβήτησην. Εν έμφυτον στοιχείον να αναζητούμεν την αποδοχήν που τους άλλους αθρώπους. Αλλά παράλληλα, περιμένω που στοιχειωδώς νοήμονες συνομιλητές να μπορούν να καταλάβουν πότε τίθεται έναν επιχείρημαν ή μια άλλη άποψη, διαφορετική που τη δικήν τους, στο φως του προβολέα, με σκοπόν να συζητηθεί νηφάλια τζιαι να φκει έναν όφελος για τους συμμετέχοντες, τζιαι πότε ο συνομιλητής τους εκφράζει ξεκάθαρα δικήν του διαμορφωμένην άποψην.

Εν τούτον που εξαναείπα τζιαι σε άλλες αναρτήσεις. Τι όφελος έshιει να συζητάς με ομοϊδεάτες στα πάντα, εκτός που το να αλληλοσυγχαίρεσαι; Ή τέλος πάντων, τι όφελος υπάρχει να είσαι τόσον σίουρος για κάποια θέματα που όταν κάποιος τα αμφισβητήσει να αδυνατείς έστω να συζητήσεις, χωρίς να σε κυριεύει η αγανάκτηση για την "ασέβειαν" του άλλου στα "σεπτά" σου πιστεύω; 

Ώσπου να μάθουμεν ούλλοι μας να κάμνουμεν διάλογον της προκοπής, stay cool and keep rocking!