Κάθε πέρσι....

Που το 2011 που άρχισα να μπλογκογραφώ (που το "αρθρογραφώ") εδημιουργήθηκεν μια μίνι, άτυπη παράδοση να γράφω κάτι την παραμονήν του χρόνου. Για του λόγου το αληθές οι αναρτήσεις του 2011, 2012 τζιαι 2013 για όσους γουστάρουν τες αναδρομές όπως εγώ.
Κάθε πέρσι σίουρα έννεν καλλίττερα. Φακκά μου κέντρον όποτε ακούω τούτην τη μίζερην πρότασην. Ούτε καλλίττερα ήταν (κάθε) πέρσι,ούτε shιειρόττερα. Κάθε χρόνος που περνά κουβαλά τζιαι καλά τζιαι κακά, για ούλλους ανεξαιρέτως. Τζιείνον που ελέγχει ο καθένας είναι η θεώρηση του, το πως αξιολογεί τα συμβάντα, πως τα ιεραρχεί τζιαι πόσον επιλέγει να προβάλει στο μυαλόν του τζιαι αλλού τα θετικά ή τα αρνητικά. Εγώ ανέκαθεν επιλέγω τα θετικά, είμαι "ιδεολογικά" αισιόδοξος τζιαι θα χρειαστεί πολλύν προσπάθειαν τούτος ο κόσμος να με αλλάξει που τούτην την άποψην.
Στο κάτω κάτω, τούτη η "διάσταση" που ονομάζουμεν "χρόνον" είναι μια διάσταση παντελώς εκτός του ελέγχου μας. Η απέλπιδα προσπάθεια μας να τον καλουπώσουμεν με φτιαχτές έννοιες όπως το "λεπτόν", η "ώρα" τζιαι το "έτος" ποσώς επηρεάζει οτιδήποτε μέσα στο αχανές σύμπαν που υπάρχει εδώ τζιαι δισεκκατομμύρια που τα puny έτη μας τζιαι θα συνεχίσει να διαστέλλεται (ώσπου να παγώσει) για πολλά ακόμα μετά που εμείς, ο πλανήτης, ο ήλιος τζιαι το ηλιακόν σύστημαν θα είναι πλέον "αστρική σκόνη".
Οπότε καλόν είναι ο καθένας να αναλογιστεί πόσον τυχερός είναι που έστω έshιει τούτην την "ευλογίαν" που ονομάζουμεν "ζωή", τζιαι να προσπαθεί να δει πρώτα την θετικήν πλευράν της. Ας δει τζιαι τα άshιημα, διότι χωρίς να το κάμουμεν τούτον πως θα βελτιωθούμεν, αλλά τα γέρημα, κανεί με την μαυρίλλαν τζιαι τη μιζέρκαν. Μιαν ζωήν την έχουμεν.
Εψές ήμουν στο γάμον θκιό φίλων, αθρώπων που εμπήκαν στη ζωήν μας πέραν των οδών της οικογένειας ή της γειτονιάς τζιαι του σχολείου. Κάποιες μέρες πριν είχαμεν βρεθεί τζιαι εσυζητούσαμεν για το τι τραγούδιν θα έπαιζεν την ώραν της εισόδου τους στο πάρτυ του γάμου. Εκάμαμεν παρέαν μιαν έρευναν τζιαι εκαταλήξαμεν στο εξής, το οποίον τελικά ακούσαμεν εψές, προς μεγάλη μου ικανοποίηση, γιατί ένιωσα ότι έκαμνα τζιαι "συνεισφοράν":

Ακούοντας τη συγκεκριμένην εκτέλεσην του τραουθκιού (οι κιθαρίστες της Ζουγανέλλη "εκλέψαν" το riff του "Burn" των "Deep Purple" τζιαι πραγματικά απογειώσαν το) αλλά ακόμα παραπάνω τους στίχους του, ένιωσα πολλά όμορφα. Τζιαι για τα κοπέλια που επαντρευτήκαν αλλά τζιαι για την οικογένεια μου τζιαι για τον κόσμον ούλλον. Τζιαι για το ότι μπορείς να εκφράσεις την ομορφιάν τζιαι την ουσίαν της ζωής μέσα που λλίους μόνον στίχους:

Έλα μαζί μου, κάπου να πάμε χέρι με χέρι.

Σ’ ένα άσπρο σύννεφο, σ’ ένα παράδεισο, 

σε κάποιο αστέρι.

Πάνω από σύννεφα, πάνω από θάλασσες

κι από στεριές.

Στους γαλαξίες και στις απέραντες τις ξαστεριές.

Έλα μαζί μου μια νύχτα μόνο, βήμα με βήμα.

Σαν γλάροι ξένοιαστοι να ταξιδεύουμε

πάνω απ’ το κύμα.

Εμείς κι η αγάπη μας για άλλο όνειρο, 

γι άλλη φωλιά.

Τον έρωτά μας Θεό να κάνουμε και βασιλιά.

Εύχομαι σε ούλλον τον κόσμον υγείαν πάνω που ούλλα τζιαι φυσικά ευτυχίαν. Άμα έshιεις το πρώτον μπορείς να παλέψεις για το δεύτερον.

Ώσπου να πάμεν "στους γαλαξίες τζιαι στες απέραντες τις ξαστεριές", stay cool and keep rocking!

Χορτόσουπα

"€1.80"

"Μα μόνο; Αν τζιαι εν έπιασα πολλά πράματα" (2 κολοκούθκια σκουροπράσινα, τρεις πατάτες με το χώμαν πάνω, μια μάτσα σελλινάκιν, 3 καρότα).

"Χορτόσουπα;"

"Εκατάλαβες το! Με τη φατζιήν!"

"Ούλλος ο κόσμος έτσι είναι. Εβαρέθηκεν το κρέας. Κάμνουν όσπριον σήμερα".

"Όντως πόσον κρέας, κανεί. Α, κουλούριν έshιετε;"

"Ναι τζιεικάτω στο ράφιν πίσω που τα μπρόκολα".

"Φρέσκον;"

"Φυσικά".

Ο διαλογος έλαβεν χώραν στο περίφημον "Σιγά τα λάχανα" στα Λατσιά σήμερα το πρωίν. Είπα να μαειρέψω χορτόσουπαν, να πάρω να φάμεν με τα πεθερικά μου, αφού η πεθερούλα μου αναρρώννει τζιαι εν μπορεί να μας περιποιηθεί (ως συνήθως). Ας ανταποδώσουμεν τζιαι μεις μια φοράν.

Εν το πιο εύκολον φαίν. Συνάεις διάφορα λαχανικά (ορισμένα ανέφερα τα), ψιλοκόφκεις τα με τον τρύφτην, σύρνεις τα ούλλα μαζί με μιαν κούππαν του νέσκαφε φατζιήν, οϊ την πολλά χοντρήν, σε ζεματιστόν νερόν στην κατσαρόλλα σου, μαζίν με ζωμόν λαχανικών αν προτιμάς, αλάτιν τζιαι καρυκεύματα τζιαι αφήνεις τα να σιγοβράσουν για μιαν ώραν περίπου, ώσπου να μαλακώσει η φατζιή. Ρίχνεις τζιαι λλίον ριζούδιν στο τέλος τζιαι λλίον ξύδιν αν γουστάρεις καθώς σβήννεις τη φωθκιάν. Έτοιμη. Όποιος γουστάρει ενισχύει την οξύτηταν του πιάτου του με έξτρα ξύδιν. Συνοδεύεται ωραία που ελιές μαύρες τζιαι φυσικά φρέσκον κουλούριν ή ψωμίν. Εν ήβρα ακόμα άθρωπον που λαλεί οϊ σε τούτον το φαϊν. Ειδικά μέσα στα "κρύα" (τα εισαγωγικά γιατί η Κύπρος εν ζήτημαν αν κάμνει "κρύα" πλέον).

Η χορτόσουπα τούτη ξυπνά μου πάντα όμορφες αναμνήσεις όποτε την μαειρέψω. Κάθε Δεκέμβρην, την τελευταίαν εφτομάν του σχολείου, η μάμα μου έκαμνεν μιαν καζάναν (κυριολεκτικά) που τούτην την φατζιήν/ χορτόσουπαν. Ήταν τζιαι περίοδος νηστείας πριν το φαγοπότιν των Χριστουγέννων τζιαι εκάμναμεν 3-4 μέρες να τη φάμεν ούλλην, αλλά δεν την εβαρκούμαστεν με τίποτε. Αθθυμούμαι την αρφήν μου που την έτρωεν μέσα στο φλυτζάνιν του καφέ, τζιαι τον αρφόν μου που έσυρνεν μέσα στο πιάτον φρέσκον ψωμίν αθηαινήτικον πριν μουντάρει. Μπορεί να πει κάποιος τζιείνη η καζάνα χορτόσουπας ήταν τα προεόρτια των χριστουγέννων για το "ταπακουδέϊκον". 

Καθώς τωρά μοσχοβολά το σπίτι μας με την μυρωθκιάν των λαχανικών που ψήνουνται, τζιαι παρά τες "τρέχουσες" πεποιθήσεις τζιαι "αντιλήψεις" μου περί "πίστης", "θρησκείας", "κοσμοθεωρίας", εν μπορώ παρά να φέρω στο μυαλό μου, παρέαν με ωραία συναισθήματα, τζιείνες τες μέρες της "αθωότητας", της "προσευχής" τζιαι της "πίστης", τζιαι την προσμονήν των διακοπών των γιορτών, που εξυπνούσεν τζιείνη η "καζάνα" της χορτόσουπας. Όταν ακόμα η οικογένεια μας ήταν παρέαν κάθε μεσημέριν γυρόν που το τραπέζιν, τζιαι όταν τη μέραν των χριστουγέννων έρκουνταν ούλλα τζιείνα τα ξαδέρφια για να παίξουμεν, να συζητήσουμεν, να μαλλώσουμεν, μετά που μήνες που ήταν διασκορπισμένα σε άλλα χωρκά τζιαι πόλεις. 

Εν θωρώ πλέον το λόγον να φκάλω κανέναν που τες αυταπάτες του, στο τέλος της ημέρας το πως αντιμετωπίζουμεν τη ζωήν τζιαι τες "πραγματικότητες" της εν μια καθαρά προσωπική διαδρομή. Μπορώ πλέον να αποδεχτώ τζιαι τον Άη Βασίλην, τζιαι τες νεράιδες τζιαι ότι άλλον παραμύθιν θέλει ο καθένας να ακολουθεί. Εν το "σέβομαι", αποδέχομαι το, όπως ζητώ να με αποδέχονται τζιαι οι άλλοι. Εξάλλου, ο σεβασμός "κερδίζεται", η αποδοχή εν "δικαίωμαν".

Ώσπου να ξαναμαειρέψω, stay cool and keep rocking!

Ο γατόφιλος σκύλος

Παρά την "κυνοειδή" μου φύσην, έφερεν τα η μοίρα να είμαι γατόφιλος. Τούτον οφείλεται ουσιαστικά στη γειτόνισσα μας στην Αγλαντζιάν, η οποία όταν ήμουν πρώτην του δημοτικού εδώρισεν μας έναν ασπρόμαυρον αρσενικόν, ονόματι Μπούλης. Που τότε τζιαι μέχρι σήμερα, με ελάχιστα διαλείμματα, κυρίως κατά την περίοδον των σπουδών στη Σαλονίκην, υπήρχεν πάντα ένας κάττος (ή κάττα) στη ζωήν μου. 

Για όσους εν είναι εξοικειωμένοι με το συγκεκριμένο κατοικίδιον πρέπει να αναφέρουμεν κάποια βασικά στοιχεία. Κατ'αρχήν, είναι μύθος ότι ο κάττος εν είναι "πιστός". Αναγνωρίζει μια χαρά τον "άθρωπον" του. Απλά ο άθρωπος ΔΕΝ είναι αφέντης του κάττου, στην καλλίττερην περίπτωσην θεωρεί τον "άξιον" να φροντίζει την μεγαλειότηταν του. Αν τον φροντίζεις με συνέπειαν, προτιμά σε τζιαι περιορίζει τα ξενογυρίσματα του. Αν τον παραμελήσεις, πάει γι'άλλα. Εξ'ου τζιαι ποττέ δεν αγχώθηκα τι θα κάμουν οι κάττοι μας όταν εφεύκαμεν ας πούμεν για διακοπές. Ήξερα ότι θα τα βολέψουν είτε μόνοι τους είτε στους γειτόνους. Τζιαι όταν στραφούμεν θα έρτουν αργά ή γλήορα πίσω. Ούτε εδιανοηθήκαμεν ποττέ να στειρώσουμεν κάττους. Ήταν φανερόν ότι εκάμναν οι ίδιοι τες οικονομίες τους. Αν υπήρχεν υπερπληθυσμός κάπου, είτε εφεύκαν κάποιοι είτε είχαμεν "απώλειες". Σκληρόν αλλά στα πλαίσια της οικονομίας της φύσης. Ούτε υπήρχεν θέμαν να τους γράψουμεν σε δήμους, να βάλλουμεν μικροτσιπ,  εμβόλια κλπ. Ούτε λούσιμον θέλουν οι κάττοι, κανονίζουν μόνοι τους. Άμα δεις λερωμένον κάττον είτε άρρωστος είναι είτε αρσενικόν που σκοτώννεται για ζευκάρωμαν. 

Στην Αγλαντζιάν είχαμεν μιαν σειράν που κάττους οι οποίοι αφήκαν το σημάδιν τους στες νεανικές μας "ψυχές" τζιαι τα βιώματα μας. Ποιον να πρωτοθθυμηθώ τζιαι ποιον να αφήκω; Είshιεν πάντα ενδιαφέρον το όνομαν που τους εδιούσαμεν. Την πρώτην εξημερωμένην μας θηλυτζιάν, την Ντάλεξ (ναι που την ταινίαν με τον Dr.Who); Τους απογόνους της Μαshπουτέγκο, Ριρήν τζιαι Λόκυ; Τον Ιγνάτιο (ή Κοτσιηνούϊν); Τον πρώτο μας γκριζόασπρον Μίτσου; Την Ρεπσόραν (που το "ρε ψώρα!"). Τη θρυλική Τεκίλα που έμεινεν με τρία πόθκια αλλά ακόμα εσκαρφάλλωννεν στην ταράτσαν (τζιαι έπρεπεν να την κατεβάζουμεν); Τον κάττον μας στη Σαλονίκη, ονόματι Μόργκαν, ή Μοργκάνιος θεός,  το μόνον κάττον που αγάπησεν ποττέ η αγάπη μου; Την Πατσούν (διότι εν μας άφηννεν να την χαϊδέψουμεν τζιαι επάτσιζεν τα shιέρκα μας) τζιαι τον γιόν της τον Κώτσιον στο σπίτι της πεθεράς μου όταν ήμουν σώγαμπρος;Τζιαι πολλοί άλλοι που εν αθθυμούμαι τωρά.
Με τη μετακόμιση μας στην Καλλιθέαν του Δαλιού, αρχικά εξεμείναμεν που κάττους. Σύντομα όμως μια τοπική κάττα, η "Καττού" (η φαντασία στα ονόματα εν εδούλεψεν δαμέ), αισθάθηκεν τα γατόφιλα μου αισθήματα τζιαι επροσέγγισεν μας, παρά την εμφανήν αντιπάθειαν που εισέπραξεν που το "κυρίαρχον θηλυκόν" του σπιθκιού. Η αντιπάθεια επήγαζεν που την κακήν συνήθειαν της Καττούς να μπαίνει απρόσκλητη σπίτιν τζιαι να σκαρφαλώνει σε τυχόν πιάτα με φαϊν αφημένα στους πάγκους. Κάποια στιγμήν οι γονείς μου, έχοντας αφυπηρετήσει στο Λυθροδόνταν, αντιμετωπίσαν πρόβλημαν με νυφίτσες, οι οποίες εγίναν πραγματική μάστιγα τζιαι εσκοτώνναν τα πουλιά τζιαι τα κουνέλια τους αβέρτα. Έτσι εσκεφτήκαμεν να "μεταναστεύσουμεν" την Καττούν τζιεκάτω να βοηθήσει. Βέβαια υπήρχαν shιύλλοι στο αγρόκτημαν, οι οποίοι μάλιστα είχαν την τάσην να σκοτώννουν όποιον κάττον εδιανοήτουν να κοντέψει, αλλά είπαμεν να δοκιμάσουμεν. Η Καττού εξάλλου ήταν εξαιρετικά "βιώσιμη" κάττα. Τελικά οϊ απλά επιβίωσεν, αλλά σήμερα ο Λυθροδόντας είναι "ελεύθερος" που ποντίκες. Βέβαια η παρουσία της Καττούς τζεικάτω είshιειν τζιαι άλλες συνέπειες, τες οποίες προτιμώ να σας παρουσιάσω σε φωτογραφίες:

Η οικογένεια που μας άφησεν η Καττού

Νεώτερες γενιές

Οι κρεμμαστοί κάττοι του Λυθροδόντα

Τράβα κοντά να βράσουμεν

Κόρη μα έshιει θέρμανση δαπάνω

You talking to me? To meeee (ow)?

Σε καλά shιέρκα (;)

Μάνα είναι μόνο μία (δυστυχώς)...

Η Τριγωνούλλα τζιαι η Αστέρω (έτσι τες εβαφτίσαν τα κοπέλια)

Έτοιμη για stage diving

Η Αστέρω υπό δοκιμασίαν

Ρώμη, η σκύλλα ανάμεσα στους κάττους

Μιαούτσης, η "διάδοχη κατάσταση" στην Καλλιθέα

Τελικά νομίζω ότι αν τζιαι shύλλος, οι κάττοι τραβούν με ακριβώς διότι έχουν άλλη "φύση" ρε παιδί μου. Τούτη η "ανεξαρτησία", η αντισυμβατικότητα,  η γοητεία τζιαι η χάρη ενός κάττου εν τόσον ξένα σε ένα shύλλον, ο οποίος φυσικά έshιει άλλα καλά. Τζιείνον το αίσθημαν που προκαλεί το γουργουρητόν ενός κάττου τζιαι η ανταπόκριση του στα χάδια σου εν μπορεί να το φτάσει ο shύλλος. Πώς να το κάμουμεν;

Ώσπου να αρκέψουν να γουργουρίζουν οι shύλλοι, stay cool and keep rocking!

Κορούδες, πουρούδες τζιαι σεξουαλική παρενόχληση

Σε ορισμένα πράματα είμαι πραγματικά νάκκον εκτός. Εν παίρνω πρέφαν. Ειδικά άμα εγώ εν εξασκώ κάποιον "σπορ" για το οποίον υπάρχει τούτον που λέμεν "κοινή γνώση". Μια τέθκοια περίπτωση είναι η συνήθεια των κυπραίων οδηγών να παίζουν πουρούν άμα τους γυαλλίσει καμμιά κορού στο δρόμο. Επειδή εγώ δεν εμπήκα ποττέ σε έτσι διαδικασίαν, θεωρώντας την το λλιόττερον στοιχείον "shιωφερκάς" (που το shιώφερος- τζιέγκενος, you name it) εν εσυνειδητοποίησα ποττέ ότι ο μέσος κυπραίος shιωφέρης εν παράλληλα τζιαι "shιώφερος".

Από ότι φαίνεται λοιπόν εν πολλύν το κακόν.Σε βαθμόν που πολλές κοπέλες εν "εξοικειωμένες" σε τούτον τζιαι εν αντιδρούν. Ή μπορεί να αντιδράσουν υπερβολικά. 

Σε πρόσφατην φιλικήν συγκέντρωση ένας πατέρας κολλητού εξιστόρισεν μου μια σχετικήν, κωμικήν ιστορίαν.

"Επήεαννα" λαλεί μου" μιαν ημέραν με το αυτοκίνητον στες περιοχές μας, όταν θωρώ να περπατά στο πεζοδρόμιον μια συγγένισσα μου (ας την πούμεν Ευτερπούλλαν). Τούτη η συγγένισσα, παρόλον που εν πάνω που 60, κραθκιέται καλά σωματικά, έshιει τζιαι τα μαλλιά της μακριά, περιποιημένα, τζιαι άμα τη δεις που πίσω μοιάζει νεαρή. Παίζω της λοιπόν την πουρούν να έρτει να την πάρω ως το σπίτι της. Τζιείνη συνεχίζει να περπατά χωρίς να γυρίζει. Εν με άκουσεν αλόπως λαλώ, ξαναπαίζω την πουρούν. Τίποτε. Στην τρίτη φοράν γυρίζει τζιαι βάλλει μου μιαν φωνήν "πήεννε γιέ μου που δαμέ!". Λαλώ της" ρε Ευτερπούλλα τι έπαθες κόρη μου, άτε έμπα να σε πάρω έσσω!" Όπως την έπαιρνα είπεν μου ότι εβαρέθηκεν να της παίζουν πουρούν οι ηλίθιοι οι Κυπραίοι στο δρόμο, γι'αυτόν αντέδρασεν έτσι".

Η παρέα που τον άκουεν εγέλασεν τζιαι οι γυναίκες της παρέας ούλλες επιβεβαιώσαν τούτον το αϊπιν των κυπραίων. Από ότι φαίνεται, εν υπάρχει συγκεκριμένη ηλικιακή κατανομή του "φαινομένου", γίνεται που νιους τζιαι γέρους, ενώ όταν τα "υποκείμενα-στόχοι" εν αλλοδαπές το φαινόμενον shιειροττερεύκει. Θεωρούνται προφανώς "δεκτικές" οι αλλοδαπές. 

Φυσικά, εν έναν θέμαν αρχικά κωμικόν αλλά τζιαι τραγικόν μαζίν. Αφενός δείχνει μιαν αντίληψην του φλερτ τουλάχιστον νηπιακήν τζιαι καθυστερημένην, αφετέρου μιαν έλλειψην σεβασμού του ατόμου, το οποίον μπορεί κάποιος να πει ότι "στοχοποιείται" λόγω φύλου τζιαι εμφάνισης. Υπάρχουν τόσοι τρόποι να δείξεις την εκτίμησην τζιαι το θαυμασμό σου για έναν άθρωπον που το να του παίξεις την πουρούν. Φυσικά εν λείπουν οι περιπτώσεις που οι "στόχοι" της πουρούς shιαίρουνται για την προσοχήν που προκαλούν. Αλλά εν νομίζω μια γυναίκα που σέβεται τον εαυτόν της να επιδιώξει ποττέ να της παίζουν πουρούες ή να της σφυρούν όταν περνά. Μπορεί να είμαι εγώ ο "συντηρητικός", εν ξέρω.

Ώσπου να ωριμάσουν οι κυπραίοι stay cool and keep rocking!

Στον Άγιο Σωζόμενο πριν 20 χρόνια τζιαι σήμερα...

Shιειμώνας 1994.

Ο Γούφης είναι Ανθλγός (ΠΖ) στο περίφημον τάγμαν του Μπαρσάκ ("Έντερο" στα τουρκικά), δηλαδή το 398 Τ.Π. με έδραν τη Νήσου. Είναι Τρίτη νύχτα τζιαι έχουν νυχτερινή. Μαζίν με μιαν ομάδαν βαριεστημένων τζιαι απηυδησμένων φαντάρων (που τες πολλές σκοπιές τζιαι την έλλειψην εξόδων) του λόχου του, ο Γούφης περπατά μέσα στην ποταμοshιάν, με κατεύθυνσην το ερημωμένο χωρκόν του Άγιου Σωζόμενου. Το ποταμάκιν έshιει νερόν τζιαι λάσπην τζιαι τα άρβυλα χώνουνται σχεδόν ολόκληρα μέσα. Καθώς πλησιάζουν τη γέφυρα αμέσως πριν το χωρκόν, ο Γούφης φκάλλει με ευλάβειαν έναν καπνογόνον τζιαι μια φωτοβολίδαν, ενώ κάμνει τζιαι έναν έλεγχον στο όπλον του, το οποίον περιέχει πέντε αβολίδωτα. Συνεννοείται με τους φαντάρους, τζιαι με μιαν άγριαν κραυγήν "αέρα" ξαπολά τους προς τες εισόδους ενός σπιθκιού χωρίς στέγην, στο οποίον υποτίθεται υπάρχουν "τούρκοι -τούρκοι, θα πεθάνετε". Παράλληλα ρίχνει το καπνογόνον λλίον μπροστά του τζιαι ανάφκει την φωτοβολίδαν. Όποιος εν έshιει ξαναρίξει φωτοβολίδαν πρέπει να το κάμει. Εν σκέττη κάβλα. Η νύχτα γίνεται μέρα. Ο Γούφης, σε παροξυσμόν πλέον, αρχίζει να πυροβολεί τα αβολίδωτα, τα οποία σκεπάζουν για λλίον τες άναρθρες ιαχές των φαντάρων καθώς μπαίννουν μέσα στο ερειπωμένο σπίτιν για να κσετζοιλιάσουν τους "τούρκοι, τούρκοι κλπ. κλπ." (εννοείται ότι αν ήταν όντως μέσα θα είχαν shιεστεί πάνω τους). Η ούλλη φάρσα τελειώννει με συγχαρητήρια που το μόνιμον λοχαγόν, ο οποίος στεναχωρκέται γιατί εν ήρτεν τελικά ο συν/χης να δει το "θέαμαν". Ο Γούφης αγαλλιάζεται. Πιστεύκει ότι ο τούρκος ο καλός ένας είναι. Εν σίουρος ότι με λλίην τύχην, κάποια μέραν η Κύπρος θα γίνει επαρχία της μαμμάς Ελλάδος. Ο Γούφης είναι εθνικιστής and proud of it! Τη νύχταν, όταν ππέφτει για ύπνον, κάμνει τζιαι μια φοράν το σταυρόν του για το καλόν. Διότι ο Γούφης είναι πιστός τζιαι θρήσκος, τζιαι εν μπορεί να φανταστεί αλλιώς τον εαυτόν του.

Άγιος Σωζόμενος (ανοιξιάτικη εικόνα)

Πρώτον πλάνον αριστερά το σπίτι που "εκατέλαβα"

Shιειμώνας 2014

Ο Γούφης είναι ξανά στο (ακόμα) ερειπωμένον χωρκόν του Άγιου Σωζόμενου. Έχουν περάσει 20 χρόνια αισίως που την "ηρωικήν κατάληψην" του σπιθκιού. Που τότε εξαναπήεν φυσικά, διότι εν τζιαι κοντά πλέον στο σπίτιν του. Αφορμή για τη σημερινήν επίσκεψην μια εκδήλωση της  "Κίνησης για Ομοσπονδιακή Κύπρο", για την οποίαν μπορείτε να θκιαβάσετε δαμέ. Ο καιρός εν ηλιόλουστος για λλίην ώραν, αν τζιαι τα σύννεφα κοντεύκουν "απειλητικά" τζιαι προβλέπεται συνέχιση της βροχής. Ο Γούφης κάμνει ττόκκες τζιαι κόφκει λλίες κουβέντες με κάποιους γνωστούς ομοϊδεάτες. Η ατμόσφαιρα εν όμορφη, τζιαι νιώθει ότι εν μια στιγμή "φωτεινή" μέσα στην μαυρίλλαν της πρόσφατης πολιτικής τζιαι οικονομικής επικαιρότητας. Κάθεται για να ακούσει τη διακήρυξην της πρωτοβουλίας, στα ελληνικά, τα τουρκικά τζιαι τα αγγλικά. Γυρίζει να κοιτάξει το σπίτιν που κάποτε ήταν στόχος εικονικής κατάληψης. Εν ακόμα τζιαμέ, παρά τα 20 χρόνια που επεράσαν. Ούτε τωρά έshιει "τούρκοι, τούρκοι" μέσα. Αλλά έshιει καμπόσους πόξω τζιαι στα πέριξ. Οι οποίοι κυκλοφορούν ανάμεσα στους "έλληνες", συζητούν, χαμογελούν, αγκαλιάζονται, τζιαι εν το ίδιον σκατόν με μας εν τέλει. Ο Γούφης χαμογελά διερωτόμενος για το τι εντύπωσην θα επροκαλούσεν στην 20χρονην "έκδοσην" του το όλον σκηνικόν, τζιαι αδυνατεί να το φανταστεί. Διότι πλέον ο Γούφης εν τελείως διαφορετικός. Εν διεθνιστής, άθεος τζιαι ειρηνιστής. Τουλάχιστον ως γεννική θεώρηση. Στο πλαίσιον τούτον εν θεωρεί πλέον ότι "τούρκος καλός ένας είναι". Ούτε φυσικά θα σταυροκοπηθεί πριν τζοιμηθεί. Αλλά ξέρει ότι μια σημαντική μερίδα 20χρονων ως σήμερα ακόμα κουλιαντιρίζει την ίδιαν κκελλέν με τη δικήν του τότε. Τζιαι τούτον ο Γούφης εν μπορεί παρά να το νιώσει έστω εν μέρει τζιαι ως δικήν του, προσωπικήν, αποτυχίαν.

Ώσπου να το ξεπεράσω, stay cool and keep rocking!

Βολεμένος Ανθρωπάκος

Ήταν μια που τες σχετικά καλές πρόσφατες Κυριακές. Εξυπνήσαμεν ούλλοι νωρίς (όπως πάντα), ήπια τον καφέ μου (παγωμένο φραπέ όπως πάντα, Shειμώναν-Καλοτζιαίριν) τζιαι έριξα μιαν ευχαριστημένην μαθκιάν στον πρωινόν ήλιον, ο οποίος σε πολλούς τόπους ανά την υφήλιον εν εμφανίζεται έτσι φορτσάτος ούτε μέσα στην καρκιάν του καλοτζιαιρκού τους. Νωρίς το μεσημέριν είχαμεν μιαν γιορτήν να παραστούμεν όπου τα θκιό μας καμάρκα θα ετραγουδούσαν για κάποιον Χριστούλλην σε μιαν φάτνην κλπ κλπ. 

Επιάσαμεν τα ποδηλατούθκια μας τζιαι οι τρεις τζιαι επήαμεν στο σχολείον τους, τζιαι εν απέφυγα να καμαρώσω αυτάρεσκα τα βλαστάρκα μου καθώς εισπράτταν χαμόγελα που τα περαστικά Ι.Χ. Τζιαμέ ήβρα τον κολλητόν καθήμενον σε έναν τραπέζιν ενώ τα κοπελλούθκια εξαπολυθήκαν να εύρουν τους συνομήλικους τους. Είπαμεν τα δικά μας για το ρόλον των συνδέσμων γονέων τζιαι των σχολικών εφοριών τζιαι όταν ήρτεν η ώρα επήαμεν να ακούσουμεν το τραγουδάκιν για κάποιον Χριστούλλην που τα κοπέλια μας. Εκλείσαμεν τζιαι ραντεβού για την πρώτη μας πρόβαν που εφτομάς, στην προσπάθειαν να στήσουμεν ένα gig ντουέτον με κιθαρέρο τζιαι ροκ μπαλάντες.

Αφού ετραγουδήσαν τα μωρά, έπιασα τα τζιαι επηαμεν σπίτιν, για να οδηγήσουμεν στη γιαγιάν τη γιαλουσίτισσαν για φαϊν. Εφάμεν τζιαι εφύαμεν, ουχί σαν τους καλικάτζιαρους, τζιαι ήρταμεν πίσω σπιτι μας. Τα κοπέλια εξαπολυθήκαν στη γειτονιάν (ισχυριστήκαν ότι έχουν θκιαβάσει) τζιαι εγώ έκαμα τους απογευματινούς καφέδες για μέναν τζιαι την αγάπη μου, σε μιαν απλήν όσον τζιαι παραδοσιακήν τελετουργίαν.

Πίννω τωρά το φραπέ μου, τίγκα στα παγάκια, δυνατόν με θκιό κουταλάκια shιέσκλασέ τζιαι τρία λευκασμένην, επεξεργασμένην ζάχαρην, τζιαι γράφω τούτην δαμέ την ανάρτηση, έτσι για να εκφράσω ρε παιδί μου έναν συναίσθημαν απλής, ανόθευτης ικανοποίησης, με τα απλά πράματα, τα καθημερινά, που προφανώς πολλά πλάσματα σε τούτον τον κόσμον εν τα έχουν, ενώ πολλά άλλα θεωρούν τα ευτελή. Έδωκα τζιαι ένα γυρόν που τα μπλογκ τζιαι το facebook για προθέρμανσην τζιαι έμπνευσην. Ένας γράφει για το Νίκο Ρωμανόν τζιαι τον αγώναν του με όπλον το σώμαν του, άλλος για το μωρόν που εγεννήθηκεν πεθαμένον στο δρόμον για το νοσοκομείον Πάφου, τζιαι ούλλοι έχουν κάτι να πουν για κάποιον Βέρκαν τζιαι κάτι που ονομάζεται ΣΑΠΑ. Α, τζιαι οι ανορθωσιάτες μιζεριάζουν για τον Τράττον τζιαι το ακυρωθέν γκολ του Κάλβο.

Μπορεί να φανεί περίεργον, αλλά ειδικά σήμερα, ο ρόλος του "βολεμένου ανθρωπάκου" εν όντως πολλά βολικός. Τίποτε εν μπορεί να με αγγίξει, τίποτε εν μπορεί να μου στερήσει την απόλαυσην της επόμενης ρουφηξιάς του φραπέ, ακόμα τζιαι έναν άστρον που γίνεται την ίδιαν στιγμήν σούπερνόβα, ακόμα τζιαι ένας γαλαξίας που περνά στην ανυπαρξίαν, ακόμα τζιαι μια επανάσταση που θα ρίξει τον καπιταλισμόν τζιαι θα μας φέρει την "ισότις". Είμαι ένας "βολεμένος ανθρωπάκος". Τζιαι εν ζητώ καν συγχώρεσην.

Ώσπου να με συγχωρήσετε, stay cool and keep rocking!