Κάλλιο αργά...

Η θάλασσα ήταν πάντα μια λατρεμένη αλλά και επίφοβη εικόνα στο μυαλό του Γούφη. Συνυφασμένη με την αρχή των καλοκαιρινών διακοπών από τη μια και με τον κίνδυνο πνιγμού από την άλλη, αποτελούσε μια σίγουρα αμφιλεγόμενη οντότητα. Έτσι ενώ τα παιχνίδια στην αμμουδιά και το πλατσούρισμα στα ρηχά ήταν μια ανέκαθεν απόλαυση, η ικανότητα πλεύσης (άλλως κολύμπι) ήρθε σχετικά αργά, ηλικιακά ομιλώντας.

Η κατ’εξοχήν παραλία στην οποία παραθέριζε η οικογένεια του Γούφη ήταν αυτή κάτω από το λόφο του Κουρίου, επονομαζόμενη επίσης και «Άγιος Ερμογένης», κοντά στο πρώην μικτό χωριό Επισκοπή στην επαρχία Λεμεσού. Μια παραλία τεράστια, με άπλετη αμμουδιά και «φιλική για τα παιδιά» διαρρύθμιση βάθους, δηλαδή δεν βάθαινε παρά μετά από αρκετές δεκάδες μέτρα. Στην Επισκοπή έμεναν οι πρόσφυγες γονείς της μητέρας του και κάθε καλοκαίρι περνούσε εκεί με τα αδέρφια του πολλές μέρες ξεγνοιασιάς και σύνδεσης με τον όχι ευκαταφρόνητο αριθμό ξαδερφιών.

Εντούτοις δεν ήταν γραφτό να μάθει κολύμπι στην εν λόγω παραλία, αλλά σε μιαν άλλη, στο Κίτι της Λάρνακας. Όταν ήταν αρκετά μεγάλος, στην ηλικία των 9 χρόνων περίπου. Η καθυστέρηση στο να μάθει, παρά την συχνή του επαφή με τη θάλασσα οφείλεται πιθανώς σε κάποιου είδους ψυχικό τραύμα, το οποίος ίσως και να προήλθε από την ανάμνηση του πατέρα να τον τραβά από το πόδι, μέσα στα κλάματα, στα βαθύτερα σημεία της επισκοπιανής παραλίας, για να τον μάθει να κολυμπά. Αυτό και η κατάχρηση στα μπρατσάκια, τα οποία ήταν σαφώς μια απατηλή μεν αλλά ασφαλής δε επιλογή.

Στο Κίτι λοιπόν η παραλία έμοιαζε κάπως στην άλλη του Κουρίου αλλά ήταν ακόμη πιο ξέβαθη (χανόταν στον ορίζοντα το σημείο στο οποίο δεν πάτωναν ακόμη και παιδιά). Ο Γούφης απολάμβανε πάντα να μουλιάζει για ώρες μέσα στη θάλασσα, από την ώρα σχεδόν που πήγαιναν μέχρι την ώρα της αναχώρησης, με μικρά διαλείμματα για παιχνίδια στην άμμο ή κανένα σάντουϊτς που πάντα προνοούσε να πάρει η μάμμα. 

Μια μέρα λοιπόν, έβγαλε τα μπρατσάκια, κουρασμένος από το σύγκαμμα που του προκαλούσαν στις μασχάλες και ξάπλωνε στα ρηχά. Κάτι τον ώθησε να ξαπλώσει μπρούμυτα και να δοκιμάσει βουτιές, στο στυλ που έβλεπε τον πατέρα, δηλαδή με άνοιγμα των χεριών στο ύψος των ώμων και διαδοχικές κινήσεις προς τον κορμό. Και ω! του θαύματος. Η απλή αυτή κίνηση ξεκόλλησε την κοιλιά του από την άμμο, και με το κεφάλι κάτω από το νερό ο Γούφης πραγματοποίησε το πρώτο του μακροβούτι χωρίς μπρατσάκια.  Είναι αξιοθαύμαστο πόση χαρά μπορούν να φέρουν αυτά τα μικρά πραγματάκια, αυτά τα επιτεύγματα που μοιάζουν τόσο αυτονόητα, ιδιαίτερα όταν μπορείς να τα μοιραστείς με τους δικούς, αδέρφια και γονείς και ξαδέρφια. 

Ο περήφανος πλέον κολυμβητής Γούφης, πέραν από τα μακροβούτια τα οποία σταδιακά γίνονταν σε μεγαλύτερο βάθος, ξεπέρασε και την φοβία του να αφεθεί στην δύναμη της άνωσης χωρίς τα βοηθήματα αέρα του. Μέχρι να περάσει εκείνο το καλοκαίρι είχε αρχίσει και τα ακροβατικά μέσα στο νερό, αγνοώντας πόσο κόκκινα γίνονταν τα μάτια από την συνεχή έκθεση τους στην αλμύρα και την άμμο. Η θάλασσα αποκτούσε επιπλέον νέα γοητεία και η ζωή μια ακόμη χαρά και κατάκτηση, πλάι σε όλες εκείνες τις άλλες, τις μικρές και καθημερινές που τόσο σημαδεύουν κάθε άνθρωπο.

Ως την επόμενην ανάμνηση, stay cool and keep rocking!

Ο θάνατος του κουρσέ

«Κουρσέ» έλεγαν τα ποδήλατα που μέχρι σήμερα χρησιμοποιούν οι επαγγελματίες ποδηλάτες στους αγώνες, όπως το γύρο της Γαλλίας. Έχουν εκείνα τα καμπυλωτά τιμόνια που τα κάνουν να μοιάζουν σαν κριάρια και λεπτούς τροχούς μεγάλης διαμέτρου. Ο Γούφης έγινε κάτοχος ενός τέτοιου ποδηλάτου, με την αξιοσημείωτη μάρκα «Peugeot”, κάποια στιγμή στα γυμνασιακά του χρόνια και έκανε απίστευτα χιλιόμετρα μαζί του. Στα δε χρόνια του λυκείου ήταν το βασικό μέσο μεταφοράς του από το σπίτι στο σχολείο, καθώς και σε οποιοδήποτε άλλο μέρος εντός της συνήθους εμβέλειας του των 3-4 χιλιομέτρων από το σπίτι. Ήταν σε μια από αυτές της καθημερινές διαδρομές προς το λύκειο, κατά τη δεύτερη τάξη, που η συνύπαρξη του Γούφη και του «κουρσέ» του ήρθε σε ένα απρόσμενο και σχετικά βίαιο τέλος.

Ήταν ένα πρωινό μεσοβδόμαδα, και η πρώτη περίοδος ήταν γυμναστική, κάτι που απολάμβανε ο Γούφης, σαν αθλητικός τύπος που ήταν. Η σχολική τσάντα (στο εξής «σάκα» για συντομία) μπορούσε να μπει με ιμάντες στην πλάτη του και τα ρούχα της γυμναστικής είχαν τοποθετηθεί σε μια νάιλον τσάντα, η οποία συνήθως έμπαινε και αυτή στην σάκα για σκοπούς άνεσης κατά την ποδηλασία. Εκείνη την μέρα όμως η σάκα ήταν παραγεμισμένη με βιβλία και τετράδια λόγω του ημερήσιου προγράμματος, με αποτέλεσμα να μην υπάρχει χώρος για τα γυμναστικά. Έτσι ο Γούφης την κρατούσε στο δεξί του χέρι καθώς ξεκινούσε για το σχολείο.

Η μέρα ήταν όμορφα ηλιόλουστη, με ψυχρό αλλά ανεκτό πρωινό αεράκι και ο Γούφης ένιωσε όμορφα καθώς πλησίασε το κατήφορο προς τον κύριο δρόμο, τον οποίο έπρεπε καθημερινά να διασταυρώσει από την τότε απλή διάβαση πεζών. Το εν λόγω κατήφορο ήταν μια ελκυστική αφορμή για ταχύτητα και μια δόση αδρεναλίνης, έτσι ο Γούφης, που ως εκείνη στη στιγμή οδηγούσε το ποδήλατο χωρίς να κρατά το τιμόνι (συνήθης τακτική επίδειξης προς τυχόν κοριτσόπουλα που περπατούσαν και κείνα στο δρόμο) και με την τσάντα με τα ρούχα στο δεξί χέρι, είχε τη φαεινή ιδέα να σκύψει το σώμα και να πιάσει τα δύο «κέρατα» του καμπυλωτού τιμονιού του κουρσέ του. Έτσι διασφάλιζε και ότι δεν θα τον προδώσουν τα φρένα, τα οποία είχα διπλές λαβές και από χαμηλά ήταν πιο στιβαρά.

Το μυαλό του πρόλαβε να στείλει την προειδοποίηση ότι η συγκεκριμένη απόφαση ήταν μέγα λάθος κάποια κλάσματα του δευτερολέπτου πριν η τσάντα με τα γυμναστικά αρχίσει να κάνει θόρυβο ερχόμενη σε τριβή με τις ακτίνες του μπροστινού τροχού. Τα αντανακλαστικά του Γούφη είχαν αρχίσει να αντιδρούν αλλά ήταν αργά πλέον. Σε χρόνο που πρόλαβε να καταγράψει ο νους, η κίτρινη νάιλον τσάντα μπλέχτηκε στις ακτίνες του ποδηλάτου μπλοκάροντας τον απότομα. Ο Γούφης πρόλαβε να νοιώσει τον εαυτό του να φεύγει από τη σέλα του ποδηλάτου και να αντικρίζει για λίγο το γκρίζο της ασφάλτου από ψηλά, πριν το συναντήσει κατευθείαν με τη μούρη του, αφού τόση ήταν η ορμή και η έκπληξη του που δεν υπήρξε χρόνος να βάλει τα χέρια του μπροστά.

Τελικά τα κτυπήματα του ήταν μικρά σε έκταση, ήταν τυχερός, τίποτα σπασμένο, μερικοί μώλωπες στο πρόσωπο και ένα δόντι με χρώμα, από το αίμα που εισχώρησε μέσα του. Αλλά δυστυχώς το κουρσέ είχε λαβωθεί περισσότερο. Ο μπροστινός τροχός, δεχόμενος τις μεγάλες δυνάμεις της βαρύτητας ελέω ταχύτητας και μάζας, είχε παραμορφωθεί, καθώς και οι «πιρούνες» που τον κρατούσαν. Δεν ήταν γραφτό να επισκευαστεί ποτέ, καθώς τη θέση του πήρε μια μικρή μοτοσυκλέτα 49 κυβικών, η οποία συντρόφευσε τον Γούφη κατά τα πολλά χιλιόμετρα του τελευταίου έτους του λυκείου.

Ώς την επόμενην ανάμνηση, stay cool and keep rocking!

Έναν πρωϊνόν με το ανίψιην που το Αμέρικα

Εν γεγονός ότι το blog παίζει κάποτε τζιαι το ρόλον του ημερολογίου που ποττέ εν εκράτησα. Ένα μέρος όπου μετά που λλία χρόνια, αν δεν καταρρεύσει το σύμπαν ή ο blogger ή τζιαι τα θκιό, θα επιστρέφω για να δω τι ετσαμπουνούσα, όπως κάμνω ήδη με τες πιο παλιές μου αναρτήσεις.

Έτσι σήμερα θα καταγράψω εν συντομίαν την πρωινή μας βόλτα στη Λευκωσία με τον ξάδερφον που την Αμερική. Το όνομαν του είναι Μιχάλης, σαν εμέναν, τζιαι αν δεν κάμνω λάθος είμαστεν οι μόνοι Μιχάληδες ανάμεσα σε 19 ξαδέρφκια που τη μερκά της μάμμας μου. Φυσικά, ως αμερικάνος πλέον, φωνάζουν τον Mike, αν τζιαι ανάμεσα μας υπάρχει το "Mike-me", για το οποίον θα αναφερθώ εντός ολίγου.

Ο Mike που λαλείτε εδιάσχισεν τον Ατλαντικόν για να παραστεί στη βάφτισην της τέταρτης (μάshιαλλα) κορούδας μιας ξαδέρφης μας, τζιαι μάλιστα αναλαμβάνοντας το ζηλευτόν (;) ρόλον του τατά. Έτσι, εδόθηκεν του η ευκαιρία να δει τζιαι νάκκον την υπόλοιπην οικογένειαν. Μετά που συνεννόησην στο facebook, ετηλεφωνηθήκαμεν τζιαι επήα με τον αδερφό μου να τον παραλάβουμεν για μιαν πρωινήν βόλταν στη χώρα.

Πριν μπω στες λεπτομέρειες της βόλτας, να αναφερθώ στο πως επροέκυψεν το "Mike-me". Ο Μιχάλης εν ο γιος της τελευταίας κόρης του παππού μου. Έτσι όταν εγεννήθηκεν ήμουν ήδη χαζίριν έφηβος. Συνήθως έβλεπα τον στες σπάνιες επισκέψεις της θείας που το Αμέρικα, στο προσφυγικόν σπίτι της γιαγιάς μου στην Επισκοπήν όπου εμεινίσκαν. Το νήπιον ξαδερφάκιν για κάποιον λόγον αθθύμιζεν μου τον εαυτό μου σε φωτογραφίες μου που είχα δει στες ίδιες ηλικίες, τζιαι σε συνδυασμόν με το ότι ήταν ο μόνος συνονόματος της οικογένειας, έκαμνεν με να του έχω αδυναμίαν. Η οποία τουλάχιστον τότε προφανώς ήταν αμοιβαία, διότι ο μικρούλης έκαμεν μου κάτι αγκαλιές σκέττον μέλιν, φωνάζοντας με χαράν "Mike-me, Mike-me". Που τότε, στες, στα δάκτυλα μετρημένες, φορές που εβρεθήκαμεν μέσα στες δεκαετίες, η προσφώνηση "Mike-me" του ενός στον άλλον άντεξεν ως τα σήμερα.

Οι τρεις μας εκατεβήκαμεν στην παλιά Λευκωσία, μπαίνοντας που την πύλην Αμμοχώστου. Επαρκάραμεν τζιαι επερπατήσαμεν έναν γυρόν, αρχικά που τον αλευρόμυλον του Μιτσίδη (αλήθκεια πότε εννά φύει επιτέλους που τζιαμέ;), την αρχιεπισκοπήν, το Παγκύπριον Γυμνάσιον, για να καταλήξουμεν στο Μουσείον Αγώνος. Εν ήταν "προγραμματισμένη" η επίσκεψη αλλά η πόρτα ήταν ανοικτή, εν είshιειν κανέναν shιύλλον να λάσσει, είσοδον εν μας εζητήσαν, οπότε εμπήκαμεν μέσα. 

Το μουσείον τούτον πάντα επροκαλούσεν μου μιαν αρνητικήν αίσθησην, γιατί απέπνεεν βίαν τζιαι αίμαν. Τωρά έχουν το μεταφέρει σε νέο κτίριον, τζιαι εκμοντερνίσαν το, με αποτέλεσμαν να είναι αρκετά βελτιωμένον. Αλλά τζιείνη η αύρα που με ετάραζεν μιτσήν ήταν ακόμα τζιαμέ, στες φωτογραφίες των διαμελισμένων αγωνιστών, στο καμένο σώμαν του Αυξεντίου, στα όπλα τζιαι τες πόμπες που τόσον διαφέρουν που τα παιχνίθκια των μωρών, στες αγχόνες που κρέμμουνται που το ταβάνιν. Ο Mike πάντως είδεν τα ούλλα με ενδιαφέρον. Εν τα είshιεν ξαναδεί εξάλλου.

Φέυκοντας που το μουσείον, επερπατήσαμεν στα στενά απέναντι που την πύλην Αμμοχώστου, όπου έshιει γίνει πολλά καλή δουλειά σε αναπαλαιώσεις σπιθκιών τζιαι καταστημάτων. Επεράσαμεν που το τοπικόν τζιαμί (μεν με ρωτάτε ποιον είναι) τζιαι εκαταλήξαμεν στην ίδιαν την πύλην Αμμοχώστου. Επερπατήσαμεν πάνω στα τείχη τζιαι αφήκαμεν ως τελευταίον σταθμόν, πριν πάμεν πάρακάτω, το άγαλμαν της Ελευθερίας όπου εφκάλαμεν τζιαι μιαν selfie κάτω που τον ήλιον τζιαι τα αγάλματα στο φόντο. Ο Mike είπεν μας ότι στην Αμερικήν εν είshιεν πάει ακόμα στο ομώνυμον της Νέας Υόρκης, οπότε ας εν τζιαι τούτον της Κύπρου.

Όπως οδηγούσαμεν προς Λήδρας, ερώτησα το Mike αν ενδιαφέρετουν να περάσει απέναντι στα κατεχόμενα. 

"Cousin" λαλεί μου με την γνωστήν τσιάρλικην προφοράν "δαμέ οι Τούρτζιοι εν θέλουν να δουν τους κυπραίους, εν θέλουν τους αμερικάνους, εγώ είμαι τζιαι που τα θκιό, μα που να πάω τζιειμέσα;". 

Είπαμεν του τζιαι οι θκιό ότι εν ισχύει επί της ουσίας έτσι πράμαν, ότι έshιει δέκα χρόνια που περνούν αθρώποι τζιαι που τες θκιό πλευρές τζιαι εν έγινεν κάτι σοβαρόν, αλλά εν εσυνεχίσαμεν την κουβένταν για διάβασην του οδοφράγματος στη Λήδρας. Maybe next time.

Ετελειώσαμεν τη βόλτα μας με περπάτημα στη Λήδρας, αφού επεράσαμεν που το σχολείον τζιαι την εκκλησίαν της Φανερωμένης τζιαι το οδόφραγμαν. Ένας φρέσκος χυμός κοντά στα "καλά καθούμενα", όπου μας ήβρεν άλλος ένας ξάδερφος, ντόπιος, ολοκλήρωσεν την περιοδεία μας, τζιαι επιάμεν το δρόμον της επιστροφής.

Αποχαιρετώντας τον είπα του ότι θα τα ξαναπούμεν, αν τζιαι τελικά το πρόγραμμαν εν τέθκοιον που δύσκολα θα τα καταφέρουμεν πριν φύει. Εννά στραφεί πίσω σπίτιν του, να συνεχίσει τες σπουδές του στην παθολογίαν. 'Ισως κάποια μέρα σύντομα να ικανοποιήσει τζιαι την ευτζιήν της θείας να εύρει μιαν "καλήν τύχην" τζια να κάμει οικογένεια. 

"Ότι θέλει ας ένει Μιχαήλη μου" λαλεί μου η γλυτζιά η θεία "φτάννει να εν γριστιανή ορθόδοξη". 

"Αμήν θεία μου" λαλώ της, "αμήν!".

Ώσπου να εύρει την καλήν του ο Mike-me, stay cool and keep rocking!

Εθνική Κύπρου

Εν πρέπει να εξανάγινεν. Επήαμεν πόψε να δούμεν την εθνικήν Κύπρου που έπαιζε στο Γ.Σ.Π. με το Ισραήλ τζιαι εν είχαν μείνει εισιτήρια για να μπούμεν. Οπότε εφύαμεν άπρακτοι τζιαι εκάτσαμεν σε μιαν ταβέρναν να δούμεν το ματς.

Τελικά εχάσαμεν δυστυχώς, τζιαι αν ξαναπάει έτσι κόσμος γήπεδο να δει την εθνικήν γράψε μου. Αλλά τούτη η προσέλευση του κόσμου έκαμεν μου εντύπωσην. Διότι εντάξει ρε αδερφέ ήταν καλόν το αποτέλεσμαν με τη Βοσνίαν αλλά που πάεις σε όμιλον με Βοσνίαν, Βέλγιον, Ισραήλ δηλαδή, εκτός που το να μεν ξεφτιλιστείς; Έννεν η ελπίδα της διάκρισης μόνον, εν κάτι άλλον που επροκάλεσεν τούτον το φαινόμενον.

Έδειξεν την ανάγκην του κόσμου να ξεσκάσει, αλλά τζια να ανεβεί λλίον ρε παιδί μου. Τόσες ζινιshιές συνάμενες ο γέρημος ο "κυπριακός λαός" έshιει σίουρα που την εισβολήν να φάει. Έshιει που την περασμένην δεκαετίαν, δώσ'του χρηματιστήριον, φούσκες ακινήτων, φούσκες τραπεζών, εκαταρριφθήκαν ούλλες οι "επιταγές" τζιαι τα σιγουράκια των παλιών. Με η γη εν εγγύηση πιόν, με οι καταθέσεις. Γυρεύκει κάτι ο κόσμος, έναν αποκούμπιν, μιαν ανάσαν, κάτι να ανεβεί ρε παιδί μου. Τζιαι δυστυχώς τα κοπέλια της εθνικής εν τα εκαταφέραν πόψε να του το δώσουν.

Έκαμεν με να σκεφτώ τζιαι θκιό άλλα πράματα πόψε η παρουσία του κόσμου εντός τζιαι πέριξ του γηπέδου, 20 τόσες shιηλιάες κόσμος, μα εν πολλύς αν σκεφτείς ότι έναν εκατομμύριον κότσιροι είμαστεν στον ομφαλόν της γης, συμπεριλαμβανομένων ρώσων, μεταναστών εξ Ασίας, Αφρικής τζιαι πάσης της αλλοδαπής. 

Πρώτον, πόθεν ως πόθεν "εθνική" Κύπρου; Αφού μόνοι μας απαρνούμαστεν την παραμικρήν υπόνοιαν ότι είμαστεν κάτι άλλον εκτός που "Έλληνες". Άρα έννεν "εθνική", εν κάτι άλλον που έπρεπεν να τη λαλούμεν, ξέρω γω "κρατικήν" Κύπρου. Αλλά ζαττίν ακόμα τζιαι δαμέ είμαστεν έναν παράδοξον, μια σχιζοφρένεια, μια αυτοαναίρεση.

Δεύτερον, ούλλοι τούτοι οι αθρώποι πόλα σέλα, οι πολιτικοί, οι ακτιβιστές, οι πολέμιοι του συστήματος, οι θιασώτες "ένοπλων αγώνων", "παρεμβάσεων" υπέρ του τάδε ή του δείνα σκοπού, γιατί εν ξορτώνουν να αποκωδικοποιήσουν το τι κάμνει τούτον τον κόσμον να ξεκινά που ούλλην την Κύπρον για να μαζευτεί σε έναν τόπον, για συγκεκριμένον σκοπόν, μαζικά, τζιαι μάλιστα με τίμημαν σε χρόνον τζιαι χρήμαν; Διότι άμα το εύρουν, ουσιαστικά θα έχουν τζιαι την απάντησην για το πως διούν δυναμικές λύσεις σε τούτα ούλλα που τρώμεν στη μάππαν (που λεν τζιαι οι καλαμαράδες), κουρέματα, μειώσεις μισθών, φορολογίες, πολυσυντάξεις, φοροδιαφυγές, λαμογιές, ρουσφέθκια, σου'πα μου'πες. Κάτσετε μελετείστε το φαινόμενον, πέρκι φκάλετε νόημαν. Θα μπορείτε να κατεβάσετε 20-30 shιηλιάες Κυπραίους στο δρόμον. Εξανάδετε εσείς τόσον κόσμον να σουξουλήσει ποττέ συνάμενος το σαθρόν μας σύστημαν; Εγώ εν είδα ποττέ, εκτός φυσικά που τη μάππαν. 

Ώσπου να τους δω, stay cool and keep rocking!

Οι κορούδες του καφέ.

Έshιει τωρά λλία χρόνια που εν σύνηθες θέαμαν στο παγκέττον πολυσύχναστων δρόμων να θωρείς μικρά οχήματα με πινακίδες κάποιου καφέ τζιαι δίπλα μιαν (ή παραπάνω) καλλίγραμμην κοπελλούδαν, κατά βάσην που το εξωτερικόν, ντυμένην με τρόπον που να μαγνητίζει τα αρσενικά βλέμματα στα περαστικά αυτοκίνητα (τζιαι αντιστοίχως φαντάζομαι να προκαλεί εκκρίσεις ορμονών έχθρας στις γυναίκες που περνούν, ειδικά τες παντρεμένες).

Αρχικά, όταν το επρωτοπαρατήρησα, είδα το θετικά το θέμαν. "Έξυπνος όποιος το εσκέφτηκεν" είπα γιατί εν γνωστόν ότι εμείς οι κυπραίοι είμαστεν σάγληες για λλίην ζαμπούαν τζιαι λλίον ποπόν εκτεθειμένον, "εννά κάμει καλές πωλήσεις".

Στην πορείαν είδα ότι τα αρχικά "σημεία πώλησης" ήβραν μιμητές, τζιαι κάθε μισό χιλιόμετρον εθώρες τζιαι μιαν κοπέλαν με το κιοσκούδιν της στην άκρην του δρόμου να προσπαθεί να σε τραβήσει να γευτείς τον καφέν της. Τζιαι παράλληλα με την αύξησην των κοπέλλων, επαρατήρησα τζιαι "μείωσην" των ρούχων που εφορούσαν. Σε βαθμόν, που όσον απονήρευτος τζιαι να το επροσέγγιζα, άρκεφκεν να χαλά η κατάσταση. Διότι πλέον οι κοπέλλες, αν δεν εγίνετουν που την αρχήν τούτον, εφαίνετουν να πλασάρουν τζιαι υπηρεσίες πέραν του αρχικού προϊόντος.

Αφενός είχα την απορίαν, οι "αρχές του κράτους" (οι ποιες;) εν εκάμναν τες σκέψεις που έκαμα εγώ τζιαι ο μέσος περαστικός κυπραίος άντρας, αφού πρώτα εκάμναμεν βεβαίως το οφθαλμόλουτρο μας; Ότι κάτι μπορεί να παίζει πέραν του καφέ; Πάντως, πέραν του ράδιο αρβύλα τζιαι της κλασσικής συνομοσιολογίας που γουστάρουμεν σαν επαρχιώτες κουτσομπόληδες, εν εντόπισα κάπου ποττέ στην επικαιρότηταν περίπτωσην να κατηγορηθεί κάποιος, ότι προάγει τούτες τες κοπέλλες ως πόρνες.

Που την άλλην, βλέποντας πιο αθώα το θέμαν τζιαι πιο φιλοσοφικά, εσκέφτηκα αν το να ντύνεται μια κοπέλλα τολμηρά για να "τραβήσει" πελάτες στο προϊόν της συνιστά κάτι κατακριτέον. Είχα πει παλιά ότι νιώθω τυχερός που εν έκαμα κόρην διότι ξέρω πολλά καλά τι περνά που το μυαλόν του μέσου άντρα όταν θωρεί καλλίγραμμα σώματα γυναικών, τζιαι δη νεαρών, οι οποίες τροποντινά επιδεικνύουν τα κάλλη τους με σαφήν προκλητικότηταν. Αν όμως οι εν λόγω κοπέλλες το πράττουν συνειδητά τζιαι ελεύθερα, ποιον είναι εν τέλει το πρόβλημαν; Πέραν ίσως του θέματος της καλλιέργειας της συνολικής αυτοεκτίμησης, τζιαι οϊ μόνων των εμφανισιακών προτερημάτων;

Επίσης, σε μιαν πιο "μανατζιερίστικην" προσέγγισην του θέματος, εδιερωτήθηκα γιατί σε μιαν κοινωνίαν όπου οι γυναίκες εν πλειοψηφία, εν εσκέφτηκεν κανένας να βάλει όμορφους νεαρούς με θεληματικά πηγούνια τζιαι ανεπτυγμένους δελτοειδείς (τόσα καταλάβω για το τι τραβά τις γυναίκες) να πουλούν καφέν ή άλλα προϊόντα όπως οι καλλίγραμμες νεαρές; Ήντα δηλαδή οι γυναίκες εν έχουν ψυshιήν αγαπητέ καπιτάλα; Οξά φοάστε ότι εννά παρκάρει τζιαι καμμιά γνωστή σας στα καφέ του δρόμου για νταραβέριν με τον γοητευτικόν πωλητήν;

Ώσπου να καλυφθεί τζιαι το γυναικείον κοινόν (τζιαι το libido αυτού) που τα καφενεδάκια του δρόμου, stay cool and keep rocking!

Το Ισλάμ τζιαι η υποκρισία μας

Είδα σήμερα το εξής βίντεο, όπου οι συζητητές εχωριστήκαν σε τζιείνους που εν επικριτικοί για το τι εστί Ισλάμ, βάσει του τι διδάσκουν τζιαι το τι κάμνουν φανατικοί όπως η ΙΣΙΣ στο Ιράκ, τη Συρία τζαι αλλού, τζιαι τζιείνους που καταδικάζουν τη συλλήβδην ισοπέδωσην ομάδων αθρώπων διότι κάποιοι φανατικοί κάμνουν ότι κάμνουν:

Έγραψα πρόσφατα ότι εγκαταλείπω (μέχρι νεωτέρας) την πολεμικήν στάσην έναντι της θρησκείας, διότι ουδέποτε υπήρξα εναντίον της προσωπικής πίστης (τζιαι άλλον πίστη, άλλον θρησκεία, αν δεν το ξέρετε ακόμα). Έτσι στο συγκεκριμένο βίντεο, είμαι απέναντι που τον ιδιαίτερα εμφυήν τζιαι συμπαθήν Bill Maher, διότι θεωρώ ότι η στάση του τείνει να είναι ισοπεδωτική, αν τζιαι έshιει απόλυτο δίκαιο στο δικαίωμαν του καθενός μας να ασκεί εποικοδομητικήν κριτική στα φαινόμενα που δημιουργούν οι οργανωμένες θρησκείες όπως καλή ώρα το Ισλάμ. Δεν είναι δηλαδή οι απλοί αθρώποι ούλλοι οι ίδιοι επειδή ασπάζονται ένα συγκεκριμένον τρόπον ζωής, μιαν κοσμοθεωρίαν, ούτε καν ως πλειοψηφία. Ο απλός ο άθρωπος ο καθημερινός ούτε θα πιάσει την κουνιάν να σφάξει ούτε θα ζωστεί τες πόμπες. Εν αλλού το πρόβλημαν.

Το Ισλάμ, έτσι χοντρικά-χοντρικά, βρίσκεται σήμερα, που άποψην εκδήλωσης ακραίου φονταμελισμού, στο σημείον που ήταν ο χριστιανισμός πριν 2-3 αιώνες. Δηλαδή, μάshιεται να φκει, ως σύστημαν εξουσίας (που εν ούλλες οι θρησκείες) που το δικόν του μεσαίωναν, διότι απλά ο κόσμος προχωρά, ακόμα τζιαι στες χώρες του τρίτου κόσμου όπου ανθούν ακόμα τούτα τα συστήματα, τζιαι αν θέλει να κρατηθεί ζωντανόν, πρέπει να "εκσυγχρονιστεί". Αλλά εξακολουθεί να παρουσιάζει φοβερές ακρότητες, όπως τους αποκεφαλισμούς που θωρούμεν πλέον σε βίντεο, τες ανατινάξεις "πιστών" μέσα σε αμάχους, τες εκτελέσεις γυναικών τζιαι άλλων "αμαρτωλών" για επουσιώδη πράματα όπως το ότι κάποιος τες είδεν χωρίς μπούρκαν, τον απίστευτον σκοταδισμόν στην εκπαίδευση τζιαι την ελευθερίαν έκφρασης (αθθυμίζω τα σκίτσα με το Μωάμεθ) κλπ. Θέλει δουλειάν ακόμα το marketing δηλαδή.

Αλλά είναι απίστευτα γελοίον, τζιαι συνάμα υποκριτικόν, να θωρώ τζιαι να ακούω τους άλλους πάλαι ποτέ φονταμελιστές, δηλαδή αφενός τους χριστιανούς αλλά τζιαι τους εβραίους, των οποίων σημειωτέον τα συστήματα εξουσίας που ονομάζουν θρησκείες, βασίζονται ακριβώς στον ίδιον "Αβρααμικόν" θεόν της βίβλου τζιαι της "αποκάλυψης", να δακτυλοδείχνουν τους ισλαμιστές με "ιεράν αγανάκτησην" για τες ακρότητες που διαπράττουν. Λες τζιαι απέχουμεν πολλύν τζιαιρόν που τα κατορθώματα των δικών τους θρησκειών ανά το παγκόσμιον, λες τζιαι ακόμα τζιαι σήμερα εν πρέπει να ανεχούμαστεν τες δικές τους, πλήρως αστήρικτες τζιαι αντιεπιστημονικές, κοσμοθεωρίες μέσα στα σχολεία που την πρώτην του δημοτικού ως θέσφατα τζιαι αναντίλεκτες πραγματικότητες.

Φυσικά, είναι παράλληλα τζιαι απογοητευτικόν, όταν συζητώ με αθρώπους που κανονικά θα έπρεπεν να είναι "προοδευτικοί", να διατείνονται ότι "οι λαοί της Ευρώπης" πρέπει να διεξάγουν "ένοπλον αγώναν" εναντίον του "ιμπεριαλισμού" τζιαι του "καπιταλισμού", διότι λλίον πολλά "ούλλες οι επαναστάσεις έτσι εκάμαν για να πετύχουν" τζιαι διότι "εν υπάρχει άλλος τρόπος". Τζιαι ότι αν δεν δέχομαι την επιλογήν της βίας για έναν σκοπόν, διαφωνώ με τον σκοπόν τζιαι εν δικαιούμαι τα οφέλη της επίτευξης του. Τέθκοιες απόψεις λλίον απέχουν σε συντηρητισμόν κατ' εμέναν που άλλες οι οποίες υποστηρίζουν ότι "τούτον το σύστημαν (καπιταλισμόν) έχουμεν, με τούτον θα πορευτούμεν, το πολλύν να το βελτιώσουμεν".

Ώσπου να μας περάσει η υποκρισία ωσάν το κρυολόγημαν, stay cool and keep rocking!

Το απόγειο

"Είχε αρχίσει αργά το στίβο, στην τρίτη γυμνασίου, την τελευταία τάξη που δεν είχε τα απογεύματα της γεμάτα με ιδιαίτερα, παρά μόνο τα αγγλικά. Είχε έρθει πρώτος στα 3000 μέτρα ανώμαλου δρόμου του σχολείου, ουσιαστικά κατά λάθος και χωρίς να το περιμένει, και ένας πρωταίος που είχε έρθει τρίτος, τον πήρε στο παλιό Γ.Σ.Π. να αρχίσει προπονήσεις για μεγάλες αποστάσεις. 

Έλα όμως που ο Γούφης το είχε πάντα καημό να τρέχει γρήγορα, και όχι να αγκομαχά για πολλή ώρα σε χιλιάδες μέτρα. ‘Ετσι λίγες προπονήσεις μετά ζήτησε «μετάθεση» στις ταχύτητες, προς μεγάλη απογοήτευση του «Μπλάκκη». Αποδείχτηκε μια καλή επιλογή τελικά, καθώς στους μεν παγκύπριους μαθητικούς αγώνες της χρονιάς τερμάτισε τρίτος στα 80 μέτρα, ενώ πιθανόν να είχε διακριθεί και στη σκυταλοδρομία, αν δεν του έπεφτε η σκυτάλη στον τελικό των περιφερειακών.

Ένα χρόνο μετά, η σύντομη καριέρα του Γούφη στο στίβο είχε ήδη πάρει την κάτω βόλτα, κυρίως λόγω των ιδιαιτέρων μαθημάτων σε φυσική και μαθηματικά για τα GCEs της γ’ λυκείου. Αυτά περιόριζαν τις προπονήσεις και κατά συνέπεια την απόδοση του αθλητού. Έτσι στους μεν περιφερειακούς μαθητικούς πήρε ένα χάλκινο στα 200 μέτρα, αλλά στους παγκύπριους δεν πέρασε καν στον τελικό. Στην σκυταλοδρομία όμως τα πράγματα ήταν διαφορετικά αυτή τη φορά.

Στους περιφερειακούς η ομάδα του σχολείου είχε έρθει 3η, προκρινόμενη στους παγκύπριους, όπου ο στόχος ήταν η είσοδος στον τελικό. Στον προκριματικό γύρο η ομάδα δεν πήγε καλά, πίσω ακόμη και από ομάδα που είχε ξεπεράσει στη Λευκωσία. Τα καλά νέα ήταν ότι οι νικητές της Λευκωσίας είχαν ρίξει την σκυτάλη αποκλειόμενοι από τον τελικό, αλλά τώρα οι αντίπαλοι από Λάρνακα και Λεμεσό καθώς και οι 2οι της Λευκωσίας έκαναν το μετάλλιο να μοιάζει πολύ απρόσιτο.

Ο Γούφης έτρεχε τρίτος, στην στροφή των 200 μέτρων, μια στροφή που ήξερε πλέον καλά. Είχαν προπονηθεί καλά με την ομάδα, είχαν μετρήσει τα βήματα τους βάζοντας το σχετικό κομμάτι κολλητικής ταινίας και ήταν χαλαροί αφού ότι και να έκαναν, ο στόχος του τελικού είχε επιτευχθεί.  Δίπλα του ο 3ος του (Λεμεσιανού) φαβορί του αγώνα φαινόταν δύσκολος αντίπαλος, ένα κεφάλι πιο ψηλός και σωματικά πιο σχηματισμένος σε κορμό και πόδια. Αλλά προκαλούσε ικανοποίηση στο Γούφη η εντύπωση ότι ο αντίπαλος φαινόταν πιο αγχωμένος από τον ίδιο.

Οι πρώτοι δύο της ομάδας φάνηκαν να τα πάνε καλά. Ο 2ος, ένας άλτης του μήκους, πλησίαζε σαν ατμομηχανή, και ο Γούφης συγκεντρώθηκε στο κομμάτι ταινίας που είχε κολλήσει στο πάτωμα. Μόλις τον είδε να το πατά, του γύρισε την πλάτη και ξεχύθηκε μπροστά περιμένοντας το σύνθημα. «Ωωωωωπππ!» τον άκουσε και τίναξε το αριστερό χέρι πίσω. Ένιωσε την σκυτάλη στην παλάμη και φέρνοντας την μπροστά του άρχισε τον καλπασμό. Στις ταχύτητες, η μερικών δευτερολέπτων κούρσα γίνεται σε ένα έντονο βουητό, σαν να σε τραντάζει μηχανή, και μέσα σε όλο αυτό ο Γούφης είδε την πλάτη του 4ου μερικά μέτρα μπροστά του. Σαν να μην ήταν δική του άκουσε την φωνή του να στέλλει το σύνθημα και του έδωσε την σκυτάλη. Αλλά αντί να σταματήσει συνέχισε για λίγα μέτρα ακόμα πίσω από τον συναθλητή φωνάζοντας. «Βούρα ρε Παναγιώτη, δώστα ούλλα ρε!!!». Και ο Παναγιώτης, σαν να πήρε έξτρα ώθηση, πέταξε προς το τέρμα, πρώτος. Αναπάντεχο, αναζωογονητικό, θρίαμβος. Το απόγειο της σύντομης αλλά όμορφης καριέρας του Γούφη στον στίβο."

Ώσπου να ξαναβουρήσω, stay cool and keep rocking!