Μα νάμπου στο καλόν είμαι τελικά;

Εντάξει, εννοώ πέραν που..σιύλλος. Εννοώ που άποψην 

πολιτικήν, κοσμοθεωρίας κλπ. Επίσης πρέπει να κάμω μνείαν στο θέμαν του χρόνου. Εννοώ τωρά, διότι παλιά ήξερα ή ήταν τέλος πάντων φανερόν εκ των υστέρων τι "ήμουν". Ως μαθητής τζιαι στρατιώτης οι πεποιθήσεις μου ήταν καθαρές: "πατρίς, θρησκεία, οικογένεια". Ή μάλλον "πατρίς, οικογένεια, θρησκεία". Η δε πατρίς, εν ήταν η Κύπρος αλλά η μάμμα-πατρίς, δηλαδή η Ελλάς. Όταν έφταννα στην Θεσσαλονίκην το 1994, εκουβάλησα τούτες τες αντιλήψεις μαζί μου. Αλλά κάπου μεσα στην δεκαετίαν που επέρασα τζεικάτω συν τα τελευταία 8 χρόνια που "επαναπατρίστηκα", οι αλλαγές υπήρξαν δραματικές. Η "εθνοκεντρική" μου θεώρηση επήεν περίπατον, θεωρώ την πλέον ξεπερασμένην τζιαι παράλογην. Αν τζιαι για λλίον εμετατοπίστηκεν σε έναν καλώς (θέλω να πιστεύκω) νοούμενον "κυπριακόν εθνοκεντρισμόν", τελικά τζιαι τζείνον έκρινα τον αχρείαστον, τζιαι επιλέγω ξεκάθαρα μιαν διεθνιστικήν θεώρησην σε επίπεδον πλανήτη. Φυσικά που την άλλην εν μπορώ να δεχτώ ότι τα "εθνη/ κράτη" εν έχουν πλέον ρόλον να παίξουν, ούτε να αρνηθώ πως ότι τζιαι να κάμω, για το ορατόν μέλλον χαρακτηρίζουν με στοιχεία "εθνικής ταυτότητας", με κυρίαρχην τη γλώσσα που δεν σκοπεύω ποττέ να αντικαταστήσω/ παραβλέψω ελέω διεθνισμού.

Για τη θρησκεία άστα να παν, οϊ απλά έχω την απαλείψει τέλεια που την κοσμοθεωρίαν μου, αλλά θεωρώ τον εαυτόν μου ιδεολογικόν αντίπαλον. Είμαι πεπεισμένος ότι ένας κόσμος χωρίς θρησκείαν θα είναι ένας καλλύττερος κόσμος. Το πρόβλημαν δαμέ εν η πίστη. Μπορεί ο μέσος Homo Sapiens χωρίς την πίστην; Τζιαι αν δεν μπορεί, πως στο καλόν θα απαλειφτεί το μονίμως σαθρόν οικοδόμημαν της εκάστοτε θρησκείας; Εγώ είμαι ανοιχτά άθεος πιον αλλά νομίζω ένας άθεος κόσμος εν ουτοπία, τουλάχιστον όσον είμαστεν ακόμα homo sapiens.

Πάμεν στην οικογένειαν. Ως τζιαι λλία χρόνια πριν, εθεωρούσα χρέος τη δημιουργίαν οικογένειας, με "ακρότηταν θέσεων" τύπου "τούτος εν ο προορισμόςτου αθρώπου". Σήμμερα διαφωνώ καθέτως. ΈΝΝΕΝ  τούτος ο προορισμός του αθρώπου. ΔΕΝ κάμνουν ούλλοι οι αθρώποι για οικογενειάρχες ούτε σηκώννει ο πλανήτης την ασυδοσίαν του "αυξάνεσθε τζιαι πληθύνεσθε". Επίσης, η ως τωρά εμπειρία (έχω δίδυμους τετράχρονους γιους) έκαμεν με να καταλάβω ότι η οικογένεια εν πολλά παραπάνω έγνοιες τζιαι βούριστρα παρά ανταμοιβές. Άποψη μου, ως τωρά. Ελπίζω να ανατραπεί στην πορείαν αλλά εν είμαι τζιαι πολλά αισιόδοξος. Το μεγάλον όφελος πάντως εν ότι φεύκει σου η απορία. Όπως το κουτίν της Πανδώρας έναν πράμαν...

Στα κοινωνικοπολιτικοοικονομικά τωρά. Ανέκαθεν ήμουν ήπιων τόνων, ακόμα τζια στα "εθνικιστικά" μου. Πάντα ελάλουν ότι εν απαράδεκτον να έσιει βρέφη να πεθανίσκουν που την πείναν την ώραν που εγώ πετάσσω φαίν. Πάντα ελάλουν ότι ο καθένας, ακόμα τζιαι ο πιο ανεπρόκοπος (όπως τζιαι να ορίζεται τούτον) αξίζει να έσιει κάτι να φάει, κάτι να φορήσει, κάπου να ζήσει τζιαι πρόσβασην στη μόρφωσην, όσην μπορεί να τραβήσει εν πάσει περιπτώσει. Που την άλλην πάντα ένοιωθα ότι εν είμαστεν ούλλοι "ίδιοι", τζιαι ως τέθκοιοι εν μπορεί κάποιος να μας αντιμετωπίσει ως "'ιδιους" (η επιλογή της λέξης εν σκόπιμη). Για τούτον εν με εξένιζεν ούτε με προβληματίζει σήμερα να έσιει κάποιος παραπάνω πλούτον τζιαι αναγνώρισην που κάποιον άλλον, φτάννει να το αξίζει πραγματικά βάσει στοιχειωδώς αντικειμενικών κριτηρίων τζιαι κανόνων.

Παράλληλα, παρόλον που δέχουμαι την σεξουαλικήν ελευθερίαν, εν μπορώ να πω ότι νιώθω άνετα όταν αντιληφθώ ότι "γλυκοθωρεί με" κάποιος του ίδιου φύλου με μέναν. Ούτε πιστεύκω στην βιωσιμότηταν της πολυγαμίας, όσον τζιαι αν την αντιλαμβάννουμαι (σε επίπεδον διανόησης αλλά τζιαι άλλων αισθητήρων, ειδικά μπροστά σε"πιπίνια") ως βιολογικόν κατάλοιπον που μας σέρνει που τη μούττην (τζιαι τα θκιό φύλα).

Σήμερα ασπάζουμαι ως ιδέαν την "αταξικήν κοινωνίαν" των κομμουνιστών (οϊ όμως την "δικτατορίαν του προλεταριάτου" τους) , όπως τζιαι το "που τον καθέναν όσα μπορεί, για τον καθέναν αναλόγως των αναγκών του". Αρέσκει μου σφόδρα η προοπτική της "αναρχίας", δηλαδή της υπέρτατης απαλλαγής του αθρώπου που την ανάγκην ενός "κράτους" να τον σιουμαλίζει τζιαι να τον καταπιέζει επειδή εν κουμαντάρει μόνος του ή με άλλους. Αλλά για ούλλα τούτα έχω έναν πρόβλημαν: εσπούδασα΄πολυτεχνείον τζιαι διοίκησην τα γέρημα. Καταλάβω τες ουτοπίες όταν τες θωρώ μπροστά μου. Τζιαι οι ουτοπίες εν οδηγούν σε προκοπήν, έστω τζιαι αν χωρίς ουτοπιστές πιθανώς να ήμαστεν ακόμα στες σπηλιές τζιαι τα δέντρα. Απλά οι ουτοπίες εν για άλλους, οϊ για μέναν. Για τούτον εξάλλου είμαι τζιαι άθεος. Εν έγινα άθεος για να "θεοποιήσω" τον homo sapiens. Τζιαι ο homo sapiens έτσι ουτοπίες εν τες σηκώννει.

Άρα. Στα "νιάτα"μου εν καθαρόν ότι ήμουν "συντηρητικός εθνικιστής" εφ'όλης της ύλης. Μετά επέρασα που το στάδιον του "κοινωνικού φιλελεύθερου". Εφλέρταρα με τες κοσμοθεωρίες των αριστερών/ κομμουνιστών/ αναρχικών τζιαι όσον τζιαι να με "εταξιδέψαν", εν μπορώ να τες δεχτώ διότι εν ουτοπικές.

Άρα: νάμπου στο καλόν είμαι; Απόψεις δεχτές....

Ώσπου να μάθω, stay cool and keep rocking!!!