Πέμπτη 17 Μαρτίου 2016

Η ψήφος (ως ένδειξη πίστης)...


Ομολογώ ότι στεναχωρκούμαι λλίον, στην σκέψην ότι ακόμα τζιαι να πάω τελικά φέτος να ψηφίσω, εννά ρίξω λευκό. Εν τζιαι τούτον έναν θέμα, ποια η διαφορά του λευκού ή άκυρου που την αποχήν; Φιλοσοφικά, υπάρχει. Πρακτικά, καμμιά, νομίζω. Μέρος της στεναχώρκας είναι ότι παλαιότερα ήμουν θιασώτης της άποψης ότι η αποχή ενδυναμώνει τους κατόχους εξουσίας. Διότι υπάρχει πάντα τζιείνη η μάζα που τους ακολουθεί, είτε λόγω εκούσιας λοβοτομής είτε λόγω εξυπηρέτησης συμφερόντων τζιαι αλισβεριshού. Που την άλλην, όποιος εν ανίκανος να αλλάξει γνώμην υπό το φως νέων δεδομένων, εν πιο προβληματικός εν τέλει που τον "ασυνεπήν" στες απόψεις του.
Ψήφος, ετυμολογικά, ως έννοια, εν το "πετραδάκι", εξ'ου τζιαι το "ψηφιδωτόν". Ουσιαστικά με τη ψήφο, βάλλουμεν ο καθένας το "λιθαράκιν" του σε τούτον που λέμεν "δημοκρατία". Για να είμαστεν πιο συγκεκριμένοι, στην αστικήν, έμμεσα αντιπροσωπευτικήν, δημοκρατίαν, στην οποίαν η μεγάλη πλειοψηφία απέχει που την καθημερινήν λήψην σημαντικών αποφάσεων που την αφορούν. Αναθέτει την σε "μη ανακλητούς" αντιπροσώπους (εκτός τζιαι αν πιαστούν στα πράσα να παρανομούν, όπως ο Βέργας ή ο Λουρουτζιάτης), εκτός τζιαι αν έχουμεν την ψευδαίσθησην ότι μια τετραετία ή πενταετία "εντολής" εν "επαρκής δύναμη ανάκλησης". Ακόμα τζιαι αν το πιστεύκεις τούτον (η ένδειξη πίστης που λαλεί τζιαι ο τίτλος), εν αρκετόν να δεις πόσοι που τους υποψηφίους των εκλογών έχουν "γνωστά επίθετα", κοινώς εν οι "διάδοχοι" κάποιων που ήδη εκορτατζιάσαν όντας "εκπρόσωποι του λαού", επανειλημμένα, για τετραετίες τζιαι πενταετίες, για να δεις την πλάνη σου. Είχαμεν παλιά τους αριστοκράτες, τωρά έχουμεν τους "πολιτικούς καριέρας" τζιαι τα παραπούλια τους. Παπαδόπουλους, Κληρίδιες, Κυπριανού, Χριστόφιες κλπ. Τζιαι την αυταπάτην ότι τούτοι ούλλοι θέλουν το "κοινόν καλόν", ή πιο συγκεκριμένα, το καλόν οποιουδήποτε άλλου εκτός που τον εαυτόν τους.
Εφόσον λοιπόν, καταθέτεις το λιθαράκιν σου, σε έναν ψηφιδωτόν που ενδεχομένως να μεν γουστάρεις, ουσιαστικά είσαι "μέτοχος" στην "σύστασην" του. Εν όπως η θρησκεία, άλλον έναν εξουσιαστικόν οικοδόμημαν, τζιαι ο "εκκλησιασμός". Όσον γεμώνουν οι εκκλησιές, τόσην δύναμην παίρνει το εν λόγω οικοδόμημαν. Τζιαι εν η αποχή που τείνει τα τελευταία χρόνια, ακόμα τζιαι σε κοινωνίες οπισθοδρομικές τζιαι επαρχιώτικες όπως η Κυπριακή, να το αποδυναμώσει. Στο Βέλγιον, είχα θκιαβάσει κάποια στιγμήν, εν τόσον όφκερες οι εκκλησιές που κόσμον που τες μετατρέπουν σε μουσεία ή χώρους εστίασης. Τζιαι η τοπική "θρησκευτική ιεραρχία" εν μπορεί να κάμει τίποτε για τούτον. 
Το θέμαν είναι, σε ποιον ύψος "αποχής", καταρρέει το "ψηφιδωτόν"; Πότε η εικόνα που αντιπροσωπεύκει, το νόημαν της ύπαρξης του δηλαδή, καταντά μια άχρηστη καρικατούρα; Πάνω που 60, 70, 80%; Κάποιοι μιλούν για 77% πρόθεσην αποχής στους νέους. Τζιαι άτε πες μια κάποια αποχή αναγκάσει τους τρέχοντες "παίκτες" να την κάμουν με την ουράν στα σκέλια. Ποιος μπορεί να αρνηθεί την πιθανότηταν να αντικατασταθούν απλά που τζιαινούρκους; Με τα κοπελλούθκια τζιαι τα εγγόνια τους;
Εν όπως την παράνοιαν να στηρίζεσαι στο κράτος, για να πατάξει ποιου τη διαφθοράν; Του κράτους....
Τέσπα, εν περίεργη η διάθεση της ανάρτησης, μπορεί να μεν φκάλλει πολλύν νόημαν. Εννά το σκεφτώ καλά τι εννά κάμω. Αν έshιει μιαν ευλογίαν η "ψήφος" εν το ότι εν "μυστική" (sic).
Ώσπου να το σκεφτώ, stay cool and keep rocking!

6 σχόλια:

  1. Φκάλει νόημα η ανάρτηση σου. Τουλάχιστον σε εμένα. Έτσι θέλω να μοιραστώ και εγώ κάποιες δικές μου σκέψεις περί του θέματος.

    Καταρχάς διαφωνώ μαζί σου όταν λες πως πρακτικά δεν υπάρχει διαφορά μεταξύ λευκού και αποχής. Υπάρχει.

    Προσωπικά ερμηνεύω την αποχή ως αδιαφορία. Δεν πάει κάποιος να ψηφίσει είτε γιατί δεν μπορεί, είτε γιατί βαριέται/δεν ενδιαφέρεται, είτε γιατί έχει κουραστεί να ασχολείται, ειδικά οταν βλέπει ότι τα πράγματα, πάνε από το κακό στο χειρότερο.

    Ενώ αν ρίξεις λευκό, είναι τουλάχιστον ένα είδος διαμαρτυρίας. Λυπάμαι κύριοι (κόμματα), αλλά δεν κάνετε καλή δουλειά και δεν σας εγκρίνω.

    Επίσης με ενοχλεί, η ενέργεια των κομμάτων να βάλουν υποψήφιους κάποια άτομα μόνο και μόνο επειδή είναι γνωστοί στην κυπριακή κοινωνία για να μαζέψουν ψήφους. Παρουσιαστές, τηλεπερσόνες (μη χέσω), καλλιτέχνες, ηθοποιοί, αθλητές κ.τ.λ. Κοροϊδία. Τουλάχιστον αρκετοί είχαν την σύνεση, να αρνηθούν.

    Υπάρχουν άτομα όμως που εκτιμώ πολύ, αλλά και πάλι δεν πρόκειται να τους δώσω την ψήφο μου, γιατί τέλος της ημέρας η ψήφος καταλήγει στο κόμμα. Και αυτό με χαλά.

    Π.χ. η Πελενδρίτου. Σαν αθλήτρια την σέβομαι και την θαυμάζω. Αλλά άλλο βουλευτής και άλλο αθλήτρια. Και δεν προκειται να την ψηφίσω. Ειδικά από την στιγμή που κατεβαίνει ως υποψήφιος σε ένα κόμμα, που έχει στο ενεργητικό του άτομα όπως τον Θεμιστοκλέους, τον Χαμπουλλά και τον Δίπλαρο.

    Άσε που έχουμε πλέον περισσότερα κόμματα/κινήματα από σουβλιτζίδικα και περίπτερα. Οι δηλώσεις οι συνεργασίες και οι αλλαξοκωλιές δίνουν και παίρνουν. Τουλάχιστον τους "πολιτικούς καριέρας" λίγο-πολύ, τους γνωρίζουμε. Τους υπόλοιπους;

    Λέγαμε κάποτε για τον Λιλλήκα ότι πάει "όπου φυσά ο άνεμος". Δες τώρα τι γίνεται. Λευκό φίλε μου, λευκό. Και όχι δεν έχω ψευδαίσθηση ότι θα αλλάξει κάτι, προς το καλύτερο τουλάχιστον, αλλά στην παρούσα φάση, μόνο αυτό προτίθεμαι να κάνω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ο "πρακτικός" αντίκτυπος (δηλαδή αλλαγή/ ανατροπή του τρέχοντος συστήματος ως ανεπαρκούς) εν περίπου ο ίδιος, είτε απέχεις, είτε ρίξεις λευκόν/ άκυρον. Οι πολιτικοί πάλε βάλλουν σε στην πάνταν τζιαι κάμνουν το διαμοιρασμόν με όσους εψηφίσαν.
      Φιλοσοφικά, ισχύει τούτον που λαλείς, η αποχή διά την ελευθερίαν ερμηνείας κατά το δοκούν, ενώ το λευκόν εν πιο συγκεκριμένον (κανένας εν με εκφράζει τζιαι δηλώνω το). Οπότε τζιαι γω έθθα επήεννα κατευθείαν στην αποχήν (ως τωρά ποττέ εν έχασα εκλογές νομίζω) που φιλοσοφικής άποψης. Το θέμαν είναι αν η αποχή εν δυνητικά αρκετά αποτελεσματική ως "ειρηνικόν" μέτρον ανατροπής του συστήματος μέσα που την απαξίωσην του. Μόνον μια δοκιμή θα μας πείσει.

      Διαγραφή
  2. Από την όλην ανάρτηση, ένιωσα ευχαρίστηση στη φράση "καταρρέει το ψηφιδωτόν".
    Εν διάφορα τα θέματα που θίγεις οπόταν θα πάω με αριθμούς.
    1) Η ένδειξη πίστης εν κόντρα με τη διαδικασία ψήφου. Αν η ψήφος εσήμαινε πίστη τότε η ψηφοφορία θα ήταν σαν τον γάμο. Πάεις, ψηφίζεις μιαν φοράν εκείνον που θέλεις και η ψήφος σου ισχύει μέχρι διαζυγίου. Εφόσον οι εκλογές είναι κάθε κάποια χρόνια τότε σημαίνει ότι μπορείς να εκλέξεις όποιον θες ( κάποιοι θα πουν μακάρι να συνέβαινε και με το γάμο ).
    2) Το ότι συμβάλλουμεν με τη ψήφο μας για την κατάσταση, συμβάλλουμε!
    3) Δεν ξέρω στα πόσα % καταρρέει το ψηφιδωτόν αλλά είναι η δική μου άποψη. Εφόσον το σύστημα χωλαίνει, ο μόνος τρόπος να αλλάξει είναι να πέσει. Σίγουρα η αποχή είναι διαφορετικό από το λευκό ή το άκυρο γιατί δηλώνεις ότι διαφωνία στο σύστημα.
    4) Δεν ελπίζω ότι θα αλλάξει κάτι. Πρώτον, γιατί δεν θα μας αφήσουν. Δεύτερον, δεν θέλουμε να αλλάξουν τα πράγματα. Εν πολλά δύσκολο για έναν άνθρωπο να νιώθει ότι δεν εξουσιάζεται. Οι άνθρωποι φοβούνται την ελευθερία. Αν θα αλλάξει κάποτε είναι επειδή θα βρούμε ένα άλλο ψηφιδωτό για να γίνουμε μέρος του.

    Μέχρι να βρούμε άλλο ψηφιδωτό, ας μην κλείνουμε τα μάτια στις ευθύνες μας!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πως η ένδειξη πίστης πάει κόντρα με τη διαδικασία ψήφου; Αν εγώ πιστεύω, ότι ένας συγκεκριμένος υποψήφιος, είναι ικανός να αναλάβει ένα δημόσιο αξίωμα και τον ψηφίσω, η κόντρα που είναι; Και πως ακριβώς συσχέτισες πίστη, ψήφοφορία και γάμο;

      Επίσης, από πότε οι άνθρωποι φοβούνται την ελευθερία και είναι δύσκολο να νιώθουν ότι δεν εξουσιάζονται; Εδώ υπάρχουν άνθρωποι που έδωσαν την ζωή τους για να είναι οι υπόλοιποι ελεύθεροι και να μην εξουσιάζονται. Το Ελευθερία ή Θάνατος, μήπως σου λέει κάτι;

      Διαγραφή
    2. Η ψήφος κατ'εμέναν εν εκδήλωση πίστης στο τρέχον σύστημαν της αντιπροσώπευσης σου για τες σημαντικές αποφάσεις που σε αφορούν, μέσα που τους εξουσιαστικούς μηχανισμούς του κράτους. Ψηφίζεις, άρα συμμετέχεις, άρα στηρίζεις το σύστημαν. Σημαίνει ότι πιστεύκεις στην ανάγκην ύπαρξης του. Αν απέχεις, ουσιαστικά άρεις την πίστην σου τζιαι εν τέλει υπονομεύκεις το. Αλλά μόνον αν η αποχή σου εν μέρος ενός πλειοψηφικού ρεύματος, τζια μάλιστα οϊ μόνον 50% τζιαι πάνω. Αν δεν κάμνω λάθος υπάρχει νόμος που καθορίζει ποιον εν το μέγιστον επιτρεπτόν όριον αποχής να να θεωρείται έγκυρη μια εκλογική διαδικασία. Φαντάσου μιαν εκλογικήν διαδικασίαν που αποτυγχάνει επανειλημμένα να καταστεί έγκυρη λόγω της τεράστιας αποχής. Σε πρώτη φάσην όσοι βάλλουν υποψήφιοι εννά αναγκαστούν να φύουν τζιαι να έρτουν άλλοι. Το θέμαν είναι αν αργά ή γλήορα τζιαι οι "νέοι" εννά καταλήξουν το ίδιον διεφθαρμένοι όπως τους προηγούμενους. Η εξουσία φθείρει. Άρα η αλλαγή εν πρέπει να αφορά στην απομάκρυνσην προσώπων, αλλά την απομάκρυνσην της "πηγής" του κακού. Δηλαδή της εξουσίας/ κράτους. Προφανώς έχουμεν ακόμα δρόμον ως τζιαμέ.
      Οι αθρώποι επολεμήσαν για να μπορούν να εκλέγουν τους ηγέτες (αντί να τους επιβάλλουνται επειδή εγεννηθήκαν με συγκεκριμένον όνομαν π.χ. βασιλιάδες/ ευγενείς). Τζιαιρός να παλέψουν κάπως για να μεν έχουν καθόλου "ηγέτες"...

      Διαγραφή
  3. ειμαι τζιαι εγω υπερ του λευκου παρα της αποχης. εγραψα το τζιαι στο δικο μου μπλογκ με αφορμη αρκετες εκλογικες αναμετρησεις στο παρελθον.
    having said that, φετος εν εμεταφερα τα εκλογικα μου δικαιωματα εξωτερικο. (Not proud)

    ΑπάντησηΔιαγραφή