Πέμπτη 31 Μαρτίου 2016

Το σφυρούϊν


"Τζειν'το σφυρούϊν σου" λαλεί μου η μάμμα μου όποτε της κοντεύκω εξασκώντας τη συγκεκριμένην, αγαπημένην συνήθειαν. Που τον τζιαιρόν που αθθυμούμαι, σφυρίζω, συνήθως κάποιο κομμάτιν που εννά μου κολλήσει νωρίς μέσα στην ημέραν, ή κάποτε κάτι που εννά ακούσω στην πορείαν. Η επιρροή, έχω την εντύπωσην, μέσα που μιαν μακρινήν ανάμνησην των παιδικών χρόνων, ήταν ο παπάς μου. Αθθυμούμαι αμυδρά κάποια πρωινά, να τον ακούω να σφυρίζει καθώς άννοιεν την πόρταν του μπάνιου, ενώ πίσω του έπαιζεν έναν ραδιοφωνάκιν κρεμμασμένον σε έναν σημείον δίπλα που τον καθρέφτην. Συνήθως ελληνικά τραούθκια, Πάριο, Πουλόπουλο, Καζαντζίδη, Βιολάρη, που το ΡΙΚ φυσικά γιατί τότε μόνον ΡΙΚ υπήρχεν, ακόμα τζιαι στο ραδιόφωνο. Σταδιακά ο παπάς μου επαραίτησεν τη συνήθειαν να σφυρά αλλά εγώ επιμένω ακόμα.
Γενικά εν σφυρώ οπουδήποτε, αλλά αναλόγως του "εθισμού" που θα μου προκαλέσει έναν τραγούδιν ή ένας σκοπός, μπορεί κυριολεκτικά να μεν σταματήσω ούλλη μέρα. Όταν τα shέρκα μου εν απασχολημένα, με χειρωνακτικήν εργασίαν που εν θέλει πολλύν σκέψην, το σφυρούϊν εν must, εν αλληλένδετον, εν σαν μέρος της ούλλης μου λειτουργίας, τζιαι όταν εν σφυρώ κάτι εν εκτός "ρυθμού".
Τούτα ούλλα τα χρόνια "εξάσκησης" εν προφανές ότι εκάμαν με σχετικά "ικανόν" στο σφυρούϊν. Μια-θκιό φορές μάλιστα έκαμα τζιαι performance δημοσίως στο πλαίσιον συναυλίας (μια φοράν την εισαγωγήν του Wind of Change  τζιαι μιαν του Civil War των Guns 'n Roses). Σπάνια επροκάλεσα ενόχλησην σφυρώντας, αν τζιαι αθθυμούμαι μια φοράν στη Θεσσαλονίκην, που εσφυρούσα (σχετικά διακριτικά μεν) σε μιαν ουράν, τζιαι ο πισινός μου εζήτησεν μου, σχετικά ενοχλημένος, να σταματήσω. Είπα του συγγνώμη αλλά ακόμα αθθυμούμαι το "άκκαμμαν" που ένιωσα για την παρατήρησην. Μα να μεν του αρέσει κάποιου το σφυρούϊν μου; Αν τζιαι ο άθρωπος μάλλον αυτομόλησεν να καρτερά στην ουράν τζιαι εφταίαν του ούλλα.
Ενδεχομένως κάποιες φορές να σφυρώ σε "ανάρμοστες" περιπτώσεις, αλλά εκτός που το να με ηρεμεί, πολλές φορές λειτουργεί τζιαι ως καμουφλάρισμαν της αμηχανίας μου. Παρά μιαν σσιωπήν σε έντασην ή στεναχώρκαν, προτιμώ να σφυρώ. Τζι'ας παρεξηγηθώ για τούτον.
Ώσπου να μου κολλήσει το επόμενο σουξεδάκιν, stay cool and keep rocking!

2 σχόλια:

  1. Σίουρα αυτομόλησεν που επερίμενεν γιατί εν υπάρχει περίπτωση να μεν του άρεσεν το σφυρούιν σου! ;)
    Η μικρή μου που εν 7 σφυρά τη συννεφούλα τζαι κατουρώ πάνω μου που τη χαρά μου ως γνήσιος νεοκυπριοπαλαβοπατέρας. Σφυράν την τζι εσύ;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Εν "κολλητική" η "Συννεφούλλα" όντως. Πρέπει να εν μεγάλη χαρά ένα κοριτσάκιν που σφυρά πάντως!

      Διαγραφή