35 χρόνια gamer, μέρος β'

Εννά ολοκληρώσω το tribute to gaming τούτον το βροχερόν κυριακάτικον απόγευμαν, που προσφέρεται μια χαρά για να αράξει κάποιος στον υπολογιστήν του. Εμείναμεν στες αρχές ή μάλλον προς τα μέσα της δεκαετίας των '90, όταν απελύθην που τα στρατά τζιαι ανηφόρισα στην "Νύμφην του Θερμαϊκού", όπου ποιος θα το ελάλεν ότι θα εζούσα τα επόμενα 10 χρόνια της ζωής μου,τόσον σπουδάζοντας όσον τζιαι δουλεύκοντας (που μια φάσην τζιαι μετά). Τζιαι φυσικά, το "αϊπιν" του gamer ακολούθησεν με τζιαμέ.

Κατά ολόκληρον το πρώτον έτος έφκαλα την χωρίς κομπιούτερ, διότι αφενός ήταν η αρχή του πολυτεχνείου, τζιαι αφετέρου τότε ακόμα οι υπολογιστές εξακολουθούσαν να ΜΕΝ είναι το απαραίτητον αξεσουάρ για κάθε φοιτητήν που είναι σήμερα. Για να καταλάβετε, η περίφημη Πολυτεχνική Σχολή του Α.Π.Θ. είshιεν στη διάθεσην μας ως τμήμαν (μιλούμε για εκατοντάδες φοιτητές) μόλις τρεις υπολογιστές (!!!), με μιαν υποτυπώδην σύνδεσην στο διαδίκτυον, μέσα που αυστηρά ελεγχόμενες λειτουργίες. Για να χρησιμοποιήσεις τους υπολογιστές, έπρεπεν να κάμεις "κράτηση" 2-3 μέρες πριν. Μεγάλη ταλαιπωρία για το τίποτε βασικά. Αν τζιαι έκαμα τον λογαριασμόν μου στο πρωτοεμφανιζόμενον τότε hotmail τζιαι επήρα τες πρώτες συγκινήσεις όταν απαντηθήκαν τα πρώτα email μου που κολλητούς στο εξωτερικό.

Όταν εγύρισεν ο δεύτερος Σεπτέμβρης στη Σαλονίκην, ο παπάς εισάκουσεν για άλλη μια φοράν τες εκκλήσεις του υιού, τζιαι έστειλε μου λεφτά για να αγοράσω ένα νέο PC. Τούτον το κομπιούτερ όπως καταλαβαίνετε, έκαμνεν τζιαι κανέναν κουτσοδούλιν της σχολής, αλλά, γιατί να το αρνηθούμεν άλλωστε (που λαλεί τζιαι ο Μητσοτάκης), ουσιαστικά αποτέλεσεν την νέαν πλατφόρμαν για ασύστολον gaming. Ήταν έναν 486 με 2ΜΒ ram, κάποιες εκατοντάδες ΜΒ σκληρό δίσκο τζιαι κάρτα γραφικών SVGA. Ήταν πολλά πιο ισχυρόν που το ταπεινόν XT στην Κύπρον αλλά σε σχέση με σήμερα είναι κυριολεκτικά για γέλια. Τέσπα, τη "δουλειάν" του έκαμεν την.

Τα πρώτα παιχνίθκια που έλιωσα πάνω στο νέο κομπιούτερ ήταν simulations όπως το NBA Live '95 (που τα πρώτα της σειράς), το αντίστοιχον του (FIFA) στη μάππαν αλλά τζιαι το περίφημον Theme Hospital, το οποίον με οδήγησεν σε πρωτόγνωρα επίπεδα εθισμού. Όμως η πραγματική "ντίβα" της εποχής ήταν το real time strategy "Dune" (που εβασίζετουν στην απίθανη σειρά sci-fi του Frank Herbert) τζιαι η αναπόφευκτη συνέχεια του με την εκπληκτική σειράν "Command & Conquer" η οποία συνεχίζεται μέχρι σήμερα, 20 χρόνια μετά. Ενώ το "Dune" εδιαδραματίζετουν στον φανταστικόν κόσμον Arrakis, η συνέχεια του ήρτεν στη Γη, τζιαι ουσιαστικά αφορούσεν τον ψυχρόν πόλεμον. Παράλληλα, η τότε πρωτοεμφανιζόμενη Blizzard έφκαλεν το αριστουργηματικόν "Warcraft", το οποίον ήταν επίσης real time strategy, αλλά σε αντίθεσην με τα Command & Conquer, αφορούσεν έναν καθαρά φανταστικόν κόσμον, όπου οι αθρώποι επολεμούσαν Orcs, τα τέρατα που ενδεχομένως ούλλοι να ξέρουν που τον κόσμον του Tolkien τζιαι την σκανδιναυική μυθολογία. 

Τούτα τα θκιό παιχνίθκια πραγματικά εσυνεπήραν με, σε βαθμόν που έκλεφκα χρόνον που τα μαθήματα για να πάω να παίξω, με φανερόν αντίκτυπον στες επιδόσεις μου. Μακάρι να εν καλά η Αγάπη, με την οποίαν ήμαστεν μαζίν που τότε, που μου έβαλεν ένα φρένο σε τούτην την ασυδοσίαν. Φυσικά, εν τζιαι εμπόρεσεν ποττέ να μου το "κόψει" τζιαι να "ωριμάσω" επιτέλους, αλλά σίουρα εκράτησε με εντός τροχιάς.

Μέσα σε τούτην την πανδαισίαν, εμφανίστηκεν τζιαι το "Heroes of Might & Magic", έναν turn based strategy game, το οποίον οϊ απλά επέλλανεν με αλλά εδιέφθειρεν λλίον τζιαι την Αγάπην. Ήταν το πρώτον game στο οποίον την επαρέσυρα τζιαι σχολήθηκεν αρκετά πριν πει "κανεί". Δίπλα του το εναλλακτικόν "Settlers" με το πρωτότυπον gameplay τζιαι simulations όπως τα περίφημα "SimCity" (την πρωτόγονην έκδοσης της οποίας επρόλαβα πριν φύω που την Κύπρο) τζιαι "Railroad/ Transport Tycoon". Πάντα όμως βασιλιάς για μέναν ως είδος, ήταν τα RTS (real time strategy). Ώσπου εμφανίστηκεν ένας "ογκόλιθος" για κάθε gamer: το ανυπέρβλητον "Diablo".

Όταν ήρτεν το "Diablo", πάλε που την εμπνευσμένη "Blizzard", είχα να παίξω RPG (role playing games) που τον τζιαιρόν του "Ultima V". Τζιαι επήα να το σνομπάρω τζιαι καλά. Μόλις όμως επείστηκα να το δοκιμάσω, έπαθα μεγάλη ζημιάν. Δεν εμπορούσα να σηκωθώ που την καρέκλαν, έπρεπεν να πάω λλίον πάρακάτω, να σφάξω ακόμα λλία τέρατα, να εύρω ακόμα λλία όπλα, να ανεβώ ακόμα έναν επίπεδον. Οι καθημερινές σωματικές ανάγκες εμπήκαν για μέρες σε δεύτερη μοίραν ώσπου να "αμβλυνθεί" νάκκον ο εθισμός του κόσμου του "Diablo" (άλλον έναν παιχνίδιν που ζει τζιαι βασιλεύει ως σήμερα). Σκοτεινόν, αποτρόπαιον, τρομακτικόν, αιματηρόν, αλλά απίστευτα συναρπαστικόν, ήταν πραγματικά επαναστατικό.

Πάντα κάθε τέτθκοιον shοκ, σε επίπεδον gaming experience, έκαμνεν με να λαλώ ότι τίποτε έθθα το ξεπεράσει. Τζιαι η αλήθκεια κάθε νέα εμπειρία έμοιαζεν καταδικασμένη να υπολείπεται της μαγείας της πρώτης. Έτσι αν τζιαι με το που ετέλειωσα το "Diablo" (3-4 φορές με άλλους χαρακτήρες) ήβρα νέα ενδιαφέροντα, όπως το RPG που τον κόσμον του "Might & Magic" τζιαι το εξαιρετικόν "Baldur's gate", ούλλα αρχίσαν να μοιάζουν μη ικανοποιητικά, συμπεριλαμβανομένης της 2ης έκδοσης του "Diablo". Αλλά η μοίρα επεφύλασσεν μου τρία ακόμα shοκ. 

Το πρώτον, ήταν το "Starcraft". Πάλε που την "Blizzard", έφτιαξεν έναν κόσμον όπου οι αθρώποι υπήρχαν μεν αλλά εν ήταν πλέον οι "καλοί", όπως στες κλασσικές αμερικανιές της τηλεόρασης τζιαι του σινεμά, αλλά ήταν γάααροι που εκμεταλλεύκουνταν το σύμπαν όπως κάμνουν τζιαι στη γη. Το "απόλυτον κακόν" ήταν τα εντομοειδή "Zerg" τζιαι οι πραγματικοί "ιππότες του σύμπαντος" οι αινιγματικοί "Protoss". Η "ζημιά" που το "Starcraft", στο οποίον κατά σειράν επολεμούσες με τους "Terrans", μετά επροχωρούσες με τους "Zerg" (ναι, ήσουν οι "κακοί" ήθελες εν ήθελες) για να τελειώσεις με τους "Protoss" σώζοντας το γαλαξίαν, εξεπέρασεν τζιείνην του "Diablo". Αλλά όπως σε κάθε ωραίαν ιστορίαν gaming, όταν ολοκληρώσεις έναν παιχνίδιν με ούλλους τους δυνατούς τρόπους, κάπου έρκεται ο κορεσμός.

Κάπου ανάμεσα στην ενασχόλησην με το "Starcraft" τζιαι την παράλληλην δοκιμήν νέων εκδόσεων των "παλαιών παθών", υπέπεσεν στην αντίληψην μου έναν παιχνιδάκιν της άγνωστης τότε Interplay, το μετααποκαλυπτικόν "Fallout". Είχα δει ένα demo, όπου έβλεπες την υπέροχην εισαγωγήν τζιαι έπαιζες λλίες που τες αρχικές σκηνές της υπόθεσης. Αν δεν ήταν η επίδραση του "Starcraft", νομίζω θα εβουττούσα που τότε μέσα, αλλά καθώς ελάτρευα τζιαι εξακολουθώ να ελκύομαι που τούτη τη θεματολογία (ο κόσμος μετά που μιαν βιβλικήν καταστροφήν όπως ο πυρηνικός πόλεμος ή άλλες "θεομηνίες") ήταν φανερόν ότι θα ήταν το επόμενο στη λίστα. Όπερ τζιαι εγένετο. Αναφέρω απλά σύντομες παρενθέσεις όπως το "Sims", το οποίον επόρωσεν πιο πολλά την Αγάπη παρά εμένα, τζιαι το "Empire Earth", το τελευταίον RTS στο οποίον αφιέρωσα χρόνο, λλίον πριν επαναπατριστούμεν.

Το "Fallout", τζιαι οι τρεις του συνέχειες (Fallout 2,3 τζιαι New Vegas) ήταν το επιστέγασμαν της εμπειρίας μου στο gaming. Ο κόσμος τους πραγματικά ερουφούσεν με μέσα. Ειδικά στο 3o μέρος, όταν πλέον έπαιζες σε 3D τζιαι εμπορούσεν να παίξεις τόσον σε πραγματικό χρόνο όσον τζιαι σε turn based mode, κυριολεκτικά εσηκώνετουν η τρίχα μου όποτε αντιμετώπιζα έναν μεταλλαγμένον ή μιαν ορδήν πεινασμένων zombie. Ενώ στην δεκαετίαν του '90 το Doom, to Duke nuke'em τζιαι τα άλλα first person shooter αφήσαν με αδιάφορον, ο κόσμος του Fallout με την μη οριζόντιαν πλοκήν, τα εναλλακτικά φινάλε, τζιαι τη δύναμην των χαρακτήρων που αναπτύσσουνται, ήταν κυριολεκτικά καθηλωτικός. Νομίζω ως σήμερα, ήταν τζιαι είναι η κορωνίδα της gaming εμπειρίας μου. Μόνον το τελευταίον shοκ μπορεί να του κοντέψει, τζιαι μόνον στο επίπεδον του κορεσμού.

Διότι ακόμα τζιαι τα "Fallout" είχαν αρχήν, μέσην τζιαι τέλος, τζιαι ασχέτως του δρόμου που ακολουθούσες για να τα ολοκληρώσεις, αργά ή γλήορα είshιες τα κάμει ούλλα. Οπότε κάπου 3-4 χρόνια πριν, έχοντας πλέον στραφεί Κύπρον τζιαι έχοντας τες υποχρεώσεις της δουλειάς τζιαι των μωρών, εφαίνετουν ότι το gaming για μέναν είshιεν χάσει την έλξην του. Ίσως το κοπελλούϊν μέσα μου να το έπαιρνεν απόφασην να γίνει "άντρας". Αμ δε.

Στην Κύπρον εδοκίμασα τζιαι λλίον τον κόσμον του playstation, αλλά τίποτε εν με ετραβούσεν αρκετά. Τα παιχνίθκια στο facebook (Mafia wars, farmville) εκάμαν με να ασχοληθώ λλίον ώσπου εκατάλαβα ότι χωρίς να πληρώσεις ήταν ανούσιον. Αλλά είχα πλέον δυνατή σύνδεση στο internet, τζιαι διστακτικά η αλήθκεια, είπα να δοκιμάσω τζιαι έναν που τούτα τα online παιχνίθκια, όπως το World of tanks. Μπαμ! 

Έννεν τυχαίον ότι το WOT, τζιαι η εν Κύπρω ορμώμενη δημιουργός εταιρία του Wargaming είναι στα βραβεία Guiness για τους πιο πολλούς παίκτες ταυτόχρονα σε σύνδεση να το παίζουν, τζιαι κάμνει έσοδα εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ. Είναι επίσης το παιχνίδιν που timewise εκατάφερεν να με κρατήσει τόσον πολλύν τζιαιρόν. Κλείω προσεχώς τρία χρόνια τζιαι πάνω που 30000 μάχες τζιαι κάθε μέρα, αν εύρω χρόνο, πρέπει να μπω για τη "δόση" μου. Εν με παράδοξην ανακούφισην που νιώθω ότι ακόμα τζιαι τούτον το φαινόμενο τείνω να το βαρεθώ, κάπου η μαγεία του πάει να ξεθωριάσει. Ο παράγοντας που το έκαμεν τόσον επιθυμητόν για μένα ήταν η, για πρώτη φορά, συνύπαρξη σε ομάδες με "πραγματικούς" παίκτες. Δηλαδή ο αντίπαλος ή σύμμαχος σου έννεν δημιούργημαν του υπολογιστή, αλλά ένας άλλος άθρωπος ταυτόχρονα μπροστά σε έναν υπολογιστήν, πολλές φορές στην άλλην άκρην του κόσμου. Μπορείς μάλιστα να συμμετέχεις σε clans τζιαι να κάμεις ολόκληρες εκστρατείες αναπτύσσοντας τα "εργαλεία" σου.

Αργά ή γλήορα εννά θέλω κάτι διαφορετικόν τζιαι που το WOT. Τα spin off του, world of warplanes τζιαι world of warships ούτε που με εσυγκινήσαν. Άλλα online games που βλέπω μέσα-μέσα εν προσφέρουν κάτι το ιδιαίτερον. Ίσως γίνει κάτι με το επερχόμενον Fallout: New Orleans αλλά είμαι συγκρατημένος ώσπου να το δω. Άσε που μπορεί να μεν το τραβά ο τωρινός υπολογιστής μου τζιαι εννά θέλω αναβάθμισην, κάτι που εν βλέπω να αξίζει τον κόπο. Αλλά όπως τζιαι τες άλλες φορές, ελπίζω ότι κάτι άλλον θα έρτει να συναρπάσει τον gamer μέσα μου. Τζιαι να αρκέψω κάτι καινούριον πάλε.

Ώσπου να αρκέψω, stay cool and keep rocking!