Χαμόγελο

Αθθυμούμαι στη Σαλονίκη, κάποιους μήνες μετά που ετέλειωσα το πολυτεχνείον, έψαχνα εντατικά για δουλειάν τζιαι εν έβρισκα, ειδικά δουλειά μηχανικού που ήμουν υποτίθεται. Μόλις ακούαν "Κυπρέος" εκόφκαν κούρβαν οι μάστροι γιατί "ρε φιλαράκι θα σ'εκπαιδεύσω και μετά θα την κάνεις για Κύπρο να'ούμε και θα μου μείνει εμένα η επιβάρυνση" τζιαι άλλα τέθκοια παρόμοια. Με τα πολλά, τζιαι μετά που αρκετές απορρίψεις, έστελλα πλέον βιογραφικά σε οτιδήποτε έβλεπα, διανομή φυλλαδίων, τηλεφωνικές διαφημίσεις κ.α.. Κάποια στιγμήν, επήα για συνέντευξη σε μιαν εταιρίαν που άννοιεν ένα νέο μαγαζί στην παραλιακήν της πόλης. Ο παρέας που με είδεν, είπεν μου ότι κάμνω για το service (δηλαδή για σερβιτόρος) διότι "έχεις πολύ αυθόρμητο και πηγαίο χαμόγελο". Τελικά εδούλεψα 6 μήνες σερβιτόρος, μια που τες πιο επίπονες δουλειές που έκαμα ποττέ, τζιαι όντως το χαμόγελον ήταν μεγάλος σύμμαχος για να τα φκάλω πέρα, διότι ως σερβιτόρος ήμουν μετριότητα στην καλλίττερην περίπτωση. 

Γενικά έχω το εύκολο το χαμόγελο τζιαι το γέλιο, τζιαι έννεν επιτηδευμένα, έτσι μου έρκεται, έτσι εν το στυλ μου ρε αδερφέ. Τζιαι χαρκούμαι όταν χαμογελώ φτάνει ως τα μμάθκια μου, εν αδύνατον για λλόου μου να "ψευτοχαμογελάσω", τζιείνον το στράβωμαν του στόματος που αφήνει τα μάθκια ακίνητα, απλά εν το κατέχω.

Εψές εθωρούσαμεν στη Νόβα μιαν εκπομπήν για μαγειρικήν, τζιαι έδειχνεν μιαν κορούν, μάλλον μιγάδαν Ευρωπαίαν/ Γιαπωνέζαν, να παρουσιάζει πιάτα της εν λόγω κουζίνας. Μιλούμεν, η κορού τούτη εχαμογέλαν που πάνω ως κάτω. Εφαίνετουν αδύνατον να μιλήσει, να κάμει κάτι γενικά, χωρίς ένα χαμόγελο στα shείλη. Εθώρες την τζιαι άννοιεν η καρκιά σου, οϊ γιατί ήταν ιδιαίτερα όμορφη, αλλά γιατί έστελλεν, εξέπεμπεν θετικότηταν. Με έναν απλόν, πηγαίον χαμόγελον.

Εν μπορώ να καταλάβω γιατί για ορισμένους, το να χαμογελάσουν εν τόσον δύσκολον, τόσον έξω που τον χαρακτήραν τους. Έχω γνωρίσει έτσι αθρώπους, τζιαι εν μιλώ για κακούς αθρώπους, μιλώ για πολλά αξιόλογα άτομα. Αλλά φκάλλεις τους ένα χαμόγελον με το τσιγκέλλιν. Για να γελάσουν, άστα. Πρέπει να τους μεθύσεις.

Αλλά τούτα τα άτομα έννεν οι shειρόττερες περιπτώσεις. Οι shιειρόττεροι εν τζιείνοι (τζιαι τζιείνες) που το δικό σου χαμόγελον γλυστρά πάνω τους, δεν τους ακουμπά, αν μη τι άλλον μπορεί τζιαι να τους "κουμπώσει" παραπάνω, να το κρατήσουν εναντίον σου ότι είσαι εσύ χαμογελαστός τζιαι έshιεις το γέλιον εύκολον. Άμα εύρω έτσι αθρώπους, τζιαι ευτυχώς εν λλίοι, νιώθω αδύναμος. Διότι για μέναν το χαμόγελον διά μου χαράν πρώτα εμέναν, τζιαι μετά εν "όπλον" ειρήνης τζιαι χαράς προς τους άλλους. Ξέρω τη δύναμην του χαμόγελου μου τζιαι shιαίρουμαι την όταν την μεταδώσω στον απέναντι μου. Τζιαι, οϊ να το παινευτώ, αλλά οι παραπάνω άμα με δουν απέναντι τους με το χαμόγελον, απαντούν μου με χαμόγελον, όσον τους παίρνει η διάθεση τζιαι ο χαρακτήρας τους βεβαίως, αλλά σκάζει λλίον το shιηλούϊν τους όσο να'ναι. 

Όταν ππέσω σε τζιείνες τες περιπτώσεις που εν αγέλαστοι, πραγματικά συνάουμαι. Διότι κατά βάθος φοούμαι τον άθρωπον που εν χαμογελά, ακόμα τζιαι όταν του χαμογελάσεις. Τζιαι φοούμαι τον διότι εν τον καταλάβω.

Ώσπου να καταλάβω, stay cool and keep rocking!