Κυπριωτισμός

Τούτη εν ανάρτηση που το ταξίδι στην Αμερική. Γράφω την καθώς ταξιδεύκω για πρώτη φοράν πάνω που τον Ατλαντικόν ωκεανό. Κρατώ το laptop στο lap μου τζιαι γράφω, τζιαι εν συνδεδεμένον τζιαι σε πρίζαν παρακαλώ, δίπλα που τα πόθκια μου. Έshιετε το υπόψη σας, στα «υπερατλαντικά» ταξίθκια μπορείτε να πριζώσετε το laptop σας τζια να μεν έshιετε έννοιαν να λείψει η παταρία. Έshιει τζιαι usb πορτ για το smartphone ή το tablet σας. 

Η καλή αεροσυνοδός στο Λάρνακα - Άμστερνταμ έδωκεν μου έναν «ΠΟΛΙΤΗ» να θκιαβάσω, παρόλον που ήμουν οικονομική θέsη, διότι εζήτησα το ευγενικά. Ήταν τζιαι κυριακάτικος,χαζίριν εφκήκαν οι 4 ώρες ως το Άμστερνταμ. 

Ένας που τους τακτικούς αρθρογράφους του κυριακάτικου φύλλου, κάποιος  τύπος ονόματι Χρίστος Ιακώβου, που γεννικά βρίσκει με αντίθετον τες παραπάνω περιπτώσεις, τόσον λόγω των απόψεων που εκφράζει όσον τζιαι του ύφους του, το οποίον εν έντονον έως militant, με χρήσην ειρωνίας τζιαι μειωτικών εκφράσεων για όσους εν στο στόχαστρον του.

Ο παρέας τούτος λοιπόν τούτην την Κυριακήν, είshιεν αποφασίσει να τα χώσει σε κάποιους τους οποίους εβάφτισεν οπαδούς/ θιασώτες του «κυπριωτισμού» (όποιος θέλει μπορεί να θκιαβάσει το άρθρο δαμέ). Αφορμήν έδωκεν του η στάση κάποιων κυπραίων στην στάσην κάποιων άλλων συντοπιτών τους, οι οποίοι εν χάννουν ευκαιρίαν να πανηγυρίσουν την «ελληνικότηταν» τους, ειδικά όταν η εθνική Ελλάδος, για στη μάππαν για στο μπάσκετ για αλλού δώσει τους την αφορμήν να ξεχαρμανιάσουν. Τούτοι οι κυπραίοι ψέγουν την τάσην αρκετών συμπατριωτών μας να νιώθουν ουσιαστικά «πρώτα έλληνες», τζιαι μετά κυπραίοι. Που εν χάννουν ευκαιρίαν τζιαι αφορμήν να υπερτονίσουν τες ελληνικές τους καταβολές τζιαι να γράψουν στα παλαιότερα των υποδημάτων τους το ότι γεννιούνται τζιαι ζουν σε έναν κράτος, το οποίον καλώς ή κακώς ΔΕΝ αποτελεί μέρος του μητροπολιτικού ελληνικού «έθνους-κράτους». Το οποίον εν το μόνον ελληνόφωνον κομμάτιν της υφηλίου πέραν της «μαμάς πατρίδας» που συνιστά κρατικήν οντότηταν διεθνώς αναγνωρισμένην. Η οποία κρατική οντότητα, είτε αρέσκει σε κάποιους είτε όϊ, εν τη γενέσει της το 1960, αποτελούσεν ουσιαστικά, μέσα που το σύνταγμαν το οποίον έχουμεν μέχρι σήμερα, έναν συνεταιρισμόν θκιό διαφορετικών εθνικών ομάδων, των ελληνόφωνων τζιαι των τουρκόφωνων κυπραίων. Τούτος ο συνεταιρισμός εδιαλύθηκεν ντε φάκτο (διότι νομικά-ντε γιούρε ακόμα υφίσταται) που το 1963, όταν αφορμής δοθείσης που τον φωτισμένον εθνάρχην με την προσπάθειαν αναθεώρησης του συντάγματος σε 13 τόσα σημεία, οι τουρκόφωνοι κυπραίοι εσηκωστήκαν τζιαι εφύαν, αφήνοντας τους ελληνόφωνους με μιαν κολοβήν πλην ελληνοκρατούμενην δημοκρατίαν. Είπα αφορμή,διότι η πραγματική αιτία της διάλυσης του συνεταιρισμού τούτου, είναι στον στοιχειωδώς θκιαβασμένον  τζιαι αντικειμενικόν αναγνώστην της ιστορίας,οι εκατέρωθεν εθνικισμοί. Ο μεν «ελληνικός» απαιτούσεν «ένωσην τζιαι μόνον ένωσην», ο δε τουρκικός «για ταξίμ για τίποτε». 

Σήμερα, 51 χρόνια που το ’63, οι θκιό κύριες κοινότητες του νησιού πάσχουν που την εξής σχιζοφρένειαν: έχουν έναν κράτος κυπριακόν στο οποίον γεννιούνται τζιαι ζουν (ασχέτως αν οι τουρκόφωνοι μόνον τμηματικά «ζουν» μέσα του) αλλά ΔΕΝ νιώθουν κυπραίοι, νιώθουν κάτι άλλον, νιώθουν «έλληνες» ή «τούρτζιοι».

Έτσι οι μεν ελληνόφωνοι εξακολουθούν να εκφράζουν έναν εθνικισμόν με επίκεντρον τον «μητροπολιτικόν ελληνικόν χώρον», το έθνος/ κράτος δηλαδή της μαμάς –Ελλάδος, τζιαι οι δε τουρκόφωνοι τον αντίστοιχον δικόν τους χώρον της δικής τους «μαμάς-πατρίδας». 

Μια έκφανση τούτης της κοσμοθεωρίας εν τζιαι η αγαλλίαση, η ηδονή, η ταύτιση, όϊ με την «εθνικήν»του κράτους του, με τες δικές της νίκες, προσπάθειες, μεγαλεία (που έννεν τζιαι πολλά ελαίω μεγέθους) αλλά με τες εθνικές των «μαμμάδων». Κάποιος εξωτερικός παρατηρητής, αν δεν κάτσεις να του εξηγήσεις τούτην την προϊστορίαν τζιαι τούτην την κατάστασην, μπορεί ευλόγως να διερωτηθεί: «καλάν, τι είσαστεν τελικά εσείς ρε κοπέλια, «κύπριοι», «έλληνες», ή «τούρτζιοι»; 

Διότι εντάξει ρε κουμπάρε, ειδικά στα σπορ, μπορεί να είσαι κάτι αλλά να θαυμάζεις κάτι αλλά να θαυμάζεις μιαν άλλην εθνικήν, να shιαίρεσαι με τες επιτυχίες της κλπ. Αλλά εν νομίζω κανένας άλλος φίλαθλος που άλλην χώραν της υφηλίου να είναι ας πούμεν Χιλιανός, να πανηγυρίζει για τη Ισπανίαν, αλλά όταν τον ρωτούν γιατί πανηγυρίζει να λαλεί ότι εν επειδή είναι «Ισπανός της Χιλής» ή «ΙσπανοΧιλιανός». Εννά του πει ότι εν Χιλιανός.

Κοινώς, τούτον που λοιδωρεί τζιαι μέμφεται ο αρθρογράφος, την προσπάθειαν δηλαδή μιας μερίδας του κόσμου τούτου του κράτους να δώσει προτεραιότηταν οϊ στην «εθνικήν» του ταυτότηταν, αλλά στην ιδιότηταν του ως πολίτης του «ΚΥΠΡΙΑΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ» είναι τουλάχιστον άστοχη, τζιαι σε πλήρη σύμπλευση με τα στερεότυπα τα οποία εν οι ιστορικά τεκμηριωμένες αιτίες της ντε φάκτο διχοτόμησης τούτου του τόπου σε θκιό εθνικά καθαρές περιοχές, οι οποίες μάλιστα εν που τες πιο στρατικοποιημένες του πλανήτη. Έννεν κοινώς ο «κυπριωτισμός» που τα επροκάλεσεν ούλλα, αλλά ο σχιζοφρενικός εθνικισμός των «εθνικών κέντρων» τζιαι των «μαμάδων πατρίδων».

Έννεν φυσικά προϋπόθεση να αρνηθείς την ελληνικότητα σου για να βάλεις σε προτεραιότηταν την ιδιότητα σου ως κυπραίος πολίτης. Μπορούν να συνυπάρξουν τζιαι τα θκιό αρμονικά. Εν η προτεραιότητα που αλλάσσει τα πάντα. Κατ’ εμέναν όσον οι ελληνόφωνοι της Κύπρου εν πρώτα έλληνες τζιαι οι τουρκόφωνοι πρώτα τούρτζιοι, τούτος ο τόπος εν θα δει ποττέ χαϊριν.

Κάποιος στο facebook, συζητώντας τούτον το θέμαν, εκαταλόγισεν μου την αντίφασην ότι αρνούμαι μεν τους εκατέρωθεν εθνικισμούς αλλά προάγω έναν «ιδιότυπον κυπριακόν εθνικισμόν». Η απάντηση μου ήταν ότι αφενός ποττέ δεν θα επιστρέψω στην προαγωγήν οποιασδήποτε μορφής εθνικισμού ως λύσης για το οτιδήποτε. Που την άλλην, η κυπριακή ιδιότητα τζιαι η προτεραιότητα της, για την Κύπρον, εν στοιχείον συνεκτικόν, μια βάση για να πάμεν πιο κάτω ενωμένοι, ως ανατολική Μεσόγειος, ως Ευρώπη, ως αθρώποι. Ένα βήμαν τη φοράν.

Γι’αυτόν, όσοι έshιετε συνειδητοποιήσει τούτην την απλήν αλήθκειαν μεν νιώθετε ότι πρέπει να δικαιολογηθείτε σε οποιονδήποτε θιασώτην της «ελληνικότητας» των κυπραίων, στο τέλος της ημέρας ο καθένας μας έιshιει το δικαίωμαν να αυτοπροσδιορίζεται όπως γουστάρει. Που την άλλην, όπως είπα τζιαι στην προηγούμενην ανάρτησην, εν χρειάζεται ούτε να πηέννετε τζιαι σεις στο άλλον άκρον, τζιαι να ασχολείστε υποτιμητικά με όσους νιώθουν «έλληνες τζιαι μόνον έλληνες». Εν μπορούν να φανταστούν ότι ας πούμεν οι αμερικανοί εν πανηγυρίζουν για την εθνικήν Αγγλίας, έχουν δικήν τους, όπως τζιαι οι βραζιλιάνοι με τους πορτογάλλους, οι χιλιανοί/ ουρουγουανοί/ μεξικανοί/ παραγουανοί κλπ. Με τους ισπανούς κλπ. Ασχέτως αν υπάρχει συμπάθεια, καλές σχέσεις τζιαι ζωντανοί πολιστικοί/ κοινωνικοί δεσμοί τόσον σε επίπεδον κόσμου όσον τζιαι σε επίπεδον ηγεσιών.

Την άλλη φοράν που εννά σας ρωτήσει στο εξωτερικόν ταξιτζής πόθθεν είσαστεν, τζιαι πείτε τους που την Κύπρον, πολλά πιθανόν αν είναι πληροφορημένος, εννά σας ρωτήσει τζιαι αν είσαστεν «έλληνας ή τούρκος». Εγώ ξέρω πάντως τι θα απαντήσω του ταξιτζή αν με ρωτήσει: «Κυπραίος φιλούδιν μου, κυπραίος».

Ώσπου να μπω σε αμερικάνικο ταξί, stay cool and keep rocking!