Η επέτειος

14 Ιουλίου 1974. Γάμος στη Γιαλούσα. Παντρεύκεται ο Π. με την Μ.. Ο Π. είναι είκοσι τριών ετών και η Μ. είκοσι ενός. Η σχέση τους προϊόν συνοικεσίου αλλά εν φανερόν ότι υπάρχει έρωτας. Η Μ. εν έξι μηνών έγκυος την ημέραν του γάμου της.

Την επομένην, την 15ην ημέραν του Ιούλη του 1974, έχουν τραπέζια απλωμένα για τους χωρκανούς, να φάσιν τζιαι να πιούσιν στην υγειάν τους. Το γλέντιν γίνεται δίπλα που το καινούριον τους σπίτιν, το οποίον εκτίσαν με πολλύν προσπάθειαν τζιαι αγάπην, δουλεύκοντας τζιαι οι ίδιοι για την κατασκευήν του.

Το κκέφιν καλά κρατεί όταν ακούεται που κάπου ότι έγινεν πραξικόπημαν. Έτσι λαλεί το ράδιον. Ο Μακάριος εν νεκρός. Εννά γίνει ένωση με την Ελλάδαν. Ο Π., που έshιει πιει τζιαι λλίον παραπάνω, φκαίννει πάνω σε έναν τραπέζιν τζιαι χορεύκει που τη χαράν του. Η Μ. εν θωρεί τα πράματα με τον ίδιον φακόν. Η δική της οικογένεια έννεν της "ενωτικής παράταξης". Εν μια αριστερή οικογένεια. Μάλιστα η πεθερά της μιαν φοράν "εκακολόγησεν" τον τζιύρην της. Είπεν τον "κομπούναρον". Η Μ. αθθυμάται κάποτε, ως τα σήμερα, τα τάγκια με το λάδιν της ελιάς που εφύλαεν ο μακαρίτης τζιύρης της για το κόμμαν, με πάσαν συνέπειαν.

Σε λλίες μέρες γίνεται εισβολή. Ο Π. φεύκει να πάει να πολεμήσει τους "shιύλλους". Η Μ. κλαίει ακόμα για το γλέντιν που έμεινεν στη μέσην, για τα τραπέζια με τα φαγιά που επήαν χαράμιν, για το γάμον της που εμαύρισεν που τον καπνόν του πολέμου, πρώτα αδερφικού τζιαι μετά με τον προαιώνιον εχθρόν. Κλαίει τζιαι για τον άντραν της, που φεύκει προς το άγνωστον τζιαι τον κίνδυνον, τζιαι αφήννει την με ένα μωρόν 6 μηνών στην τζιοιλιάν της. Τι να τους περιμένει άραγες;

Έναν μήναν μετά η Μ. είναι αιχμάλωτη στο ίδιον της το σπίτιν, τζιείνη τζιαι ούλλη η οικογένεια της. Οι "shιύλλοι" ήρταν μέσα στο χωρκόν τζιαι τρομοκρατούν τους. Μόνος σύμμαχος ο τουρκοκύπριος ζαφτιές, που την ξέρει, τζιαι θωρεί ότι εν κατάβαρη με μωρόν. Ο πεθερός της εν αιχμάλωτος των τούρκων, τζιαι επέψαν τον στην Τουρκίαν, τζιαι φοούνται ότι εν θα στραφεί πίσω. Η τύχη του άντρα της αγνοείται. Ξέρει ότι εχτύπησεν γιατί μιαν ημέραν ένιωσεν μιαν τζιεγκιάν τζιαι εκατάλαβεν ότι κάτι εσυνέβην. Εννά αρκήσει να μάθει νέα του, ότι εν καλά, στες "ελεύθερες περιοχές", όπου εκατάφερεν να φτάσει μέσα στον πανζουρλισμόν τζιαι τη σύγχυσην του πολέμου. Που το ράδιον του ΡΙΚ, που τα μηνύματα που εστέλλαν "ότι ζουν και είναι καλά". 

Τον Οκτώβρην γεννά την κόρην της. Η κατάσταση στο χωρκόν εν φοϊτσιάρικη. Οι τούρτζιοι κάμνουν τους ψυχολογικόν πόλεμον, προσπαθούν να τους σπάσουν το ηθικόν τους για να φύουν. Τελικά έρκεται η μέρα που έννεν πλέον στα shιέρκα τους τούτον. Αναγκάζουν τους να φύουν. Η Μ. διά στο shιέριν μιας τουρκάλλας το κλειδίν του σπιθκιού της τζιαι φεύκει που το χωρκόν της. 

Στες "ελεύθερες περιοχές" σμίγει με τον άντραν της. Ζουν σε τσιατίρκα, ούλλη η οικογένεια, παιθκιά, αδέρφια, γονιοί, παππούδες, ώσπου να τους βολέψει κάπου η κυβέρνηση. Τελικά διούν τους έναν "προσφυγικόν" σπίτιν, όπου ξανακτίζουν τη ζωήν τους. Μέσα στα επόμενα 40 χρόνια αναγιώννουν, εκτός που την κόρην τους, άλλα θκιό κοπελλούθκια. Εν αθρώποι νέοι, δουλευτές, μερακλήδες, εν τους καταβάλλει η προσφυγιά. Αγοράζουν τζιαι λλίην γην όταν βρίσκουν ευκαιρίαν, παρόλον που ο Π. αντιδρά τζιαι λαλεί ότι "εννά παν πίσω στα δικά τους". Νάμπου να αγοράζουν γην "στα ξένα";

Εχτές ο Π. τζιαι η Μ. εγιορτάσαν την τεσσαρακοστήν επέτειον του γάμου τους. Μακριά που το σπίτιν τους στη Γιαλούσαν, στο οποίον ζει ακόμα η συγκεκριμένη τουρκοκύπρια που έπιασεν στο shιέριν το κλειδίν που την Μ. Τα θκιό που τα τρία παιθκιά τους εν ξενιτεμένα στην "μητέραν - πατρίδαν", για το όνειρον της οποίας εχαθήκαν τόσα πολλά, τζιαι χάννονται ακόμα. Έχουν τζιαι θκιό εγγονούς στην Ελλάδα, που την δεύτερην κόρην, οι οποίοι φυσικά αγαπούν τους "κυπραίους παππούδες", αλλά μεγαλώνουν βέροι Θεσσαλονικείς. Μαζίν τους στο τραπέζιν η κόρη τους η μεγάλη, τζιείνη που εγεννήθηκεν στη Γιαλούσαν, τζιαι έκαμεν τζιαι έναν χρόνον εγκλωβισμένη μαζίν τους. Με την οικογένεια της πιον τζιαι τζιείνη, σαράντα χρονών σχεδόν, όπως η επέτειος τους. "Τζιαι του χρόνου στη Γιαλούσαν" ελέαν πιο παλιά κάμνοντας "εις υγείαν". Τα τελευταία χρόνια εν το λαλούν πιον. Έμεινεν τουλάχιστον η υγεία. Όσον την επιτρέπει η ηλικία. Ερέξαν τα εξήντα πιον. 

Η πιο πάνω ιστορία εν ως επί το πλείστον αληθινή, αν τζιαι μπορεί να έshιει κάποια κενά τζιαι ανακρίβειες. Το πραξικόπημαν τζιαι η εισβολή κάπως μας ακούμπησεν τζιαι συνεχίζει να μας επηρεάζει ούλλους. Σε λλίες μέρες κλείω τζιαι γω τα "δεύτερα -άντα" μου. Έshιει τζιαι άλλες ιστορίες τούτων των ημερών που ξέρω, αλλά ας τες αφήκουμεν για άλλην φοράν. Ένα δράμαν την ημέραν εν αρκετόν.

Στους Π. τζιαι Μ. επί τη ευκαιρία της επετείου τους εύχομαι υγείαν πάνω που ούλλα, να shιαίρουνται τα παιθκιά τζιαι τα εγγόνια τους. Τζιαι εν με κόφτει πόσον απίθανον ακούεται, αλλά εννά πω το "Τζιαι του χρόνου στη Γιαλούσαν". 

Ώσπου να κάμουν επέτειον του γάμου τους στη Γιαλούσαν ο Π. τζιαι η Μ., stay cool and keep rocking!